Ὁμιλία στοὺς Ἁγίους Σαράντα Μάρτυρες

Ἅγιος Βασίλειος ὁ Μέγας

(Τὸ θαυμάσιο τοῦτο κείμενο δὲ ξέρουμε ποιὸ χρόνο γράφηκε. Ἐκφωνήθηκε ὅμως στὴ μνήμη τῶν 40 Μαρτύρων, ποὺ τὸ 320 θανατώθηκαν κατὰ τὸ διωγμὸ τοῦ Λικινίου. Τοὺς ἱεροὺς αὐτοὺς ἀθλητές, ἐπειδὴ γενναίως ὁμολόγησαν πίστη στὸν Χριστό, τοὺς σύναξαν καὶ τοὺς ἔστησαν στὴν παγωμένη λίμνη στὸ κέντρο τῆς Σεβάστειας. Ὁ Μέγας Βασίλειος, χάρη στὶς ἄριστες ἰατρικές του γνώσεις, περιγράφει μὲ τρόπο ἐκπληκτικὸ τὶς διεργασίες ποὺ συντελοῦνται στὸν ἀνθρώπινο ὀργανισμὸ ἀπὸ τὸ ψύχος καὶ τὸ πάγωμα καὶ πῶς ἐπέρχεται ὁ θάνατος. Πέραν ὅμως τούτου ἔχουμε στὰ μάτια μας ἕνα πολὺ ἀρρενωπὸ κείμενο, ἔξοχα δομημένο, ποὺ δίνει ἀνάγλυφη τὴ θεολογία τοῦ μαρτυρίου, τὴ σημασία ποὺ αὐτὸ ἔχει γιὰ τὸν ἴδιο τὸ μάρτυρα, γιὰ τοὺς λοιποὺς πιστοὺς καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία γενικά.)

Ποῖος κορεσμὸς θὰ ἠμποροῦσε νὰ ὑπάρξῃ ἀπὸ τὴν μνήμην τῶν μαρτύρων, δι᾿ αὐτὸν ὁ ὁποῖος ἀγαπᾷ τοὺς μάρτυρας; Διότι ἡ τιμὴ πρὸς τοὺς ἀνδρείους ἀπὸ μέρους τῶν συνδούλων των, ἀποδεικνύει τὴν εὔνοιαν πρὸς τὸν κοινὸν Κύριον. Εἶναι ἄλλωστε ὁλοφάνερον ὅτι αὐτὸς ὁ ὁποῖος παραδέχεται τοὺς γενναίους ἄνδρας, δὲν θὰ ὑστερήσῃ κατὰ τὴν μίμησιν, ὅταν εὑρεθῇ εἰς παρομοίας περιστάσεις. Νὰ μακαρίσῃς ἀληθινὰ αὐτὸν ποὺ ἐμαρτύρησε, διὰ νὰ γίνῃς μάρτυς κατὰ τὴν διάθεσιν, καὶ θὰ καταλήξῃς νὰ ἀξιωθῆς τοὺς ἰδίους μισθοὺς μὲ ἐκείνους, χωρὶς νὰ διωχθῆς, χωρὶς νὰ καῆς εἰς τὴν φωτιάν, χωρὶς νὰ μαστιγωθῆς. Ἠμεῖς δὲ δὲν πρόκειται νὰ θαυμάσωμεν ἕνα, οὔτε μόνον δύο, οὔτε ὁ ἀριθμὸς τῶν μακαριζομένων φθάνει μέχρι τοῦ ἀριθμοῦ τῶν δέκα. Ἀλλὰ σαράντα ἄνδρες, ποὺ ὡσὰν νὰ εἶχαν μίαν ψυχὴν εἰς ξεχωριστὰ σώματα, μὲ μίαν σύμπνοιαν καὶ ὁμόνοιαν τῆς πίστεως, μίαν ἐπέδειξαν καὶ τὴν καρτερίαν εἰς τὰ βάσανα καὶ τὴν ἀντίστασιν, χάριν τῆς ἀληθείας. Ὅλοι ὑπῆρξαν ἕνας καὶ ἕνας· ἴσοι εἰς τὴν διάθεσιν καὶ ἴσοι εἰς τὸν ἀγῶνα. Διὰ τοῦτο καὶ μὲ τὴν ἰδίαν τιμὴν κατηξιώθησαν νὰ λάβουν τὰ στεφάνια τῆς δόξης. Ποιὸς λόγος θὰ ἠμποροῦσε νὰ περιγράψῃ τὴν ἀξίαν των; Δὲν θὰ ἐπαρκοῦσαν οὔτε σαράντα γλῶσσαι νὰ ἐξυμνήσουν τὴν ἀρετὴν τόσων μεγάλων ἀνδρῶν. Καὶ ὅμως, καὶ ἂν ἀκόμη ἦταν ἕνας ὁ τιμώμενος, θὰ ἑξαρκοῦσε νὰ νικήσῃ τὴν δύναμιν τῶν λόγων μου, πολὺ δὲ περισσότερον τώρα ποὺ εἶναι τόσον μεγάλο πλῆθος, στρατιωτικὴ φάλαγγα, παράταξις δυσκολοκαταγώνιστος, ἐξ ἴσου ἀνίκητος εἰς τοὺς πολέμους καὶ ἄφθαστος εἰς τοὺς ἐπαίνους.

Μέγας Βασίλειος: Να καθησυχάζεις, παρακαλώ, την καρδία σου όταν οργίζεται και αγριεύει!

Άγιος Βασίλειος ο Μέγας.

Μέγας Βασίλειος
Ομιλία εναντίον των οργιζομένων

 

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=413490

 

5. Το καθένα από αυτά να περνά από το μυαλόν σου και να καταστέλλη την φλόγωσιν. Διότι τέτοιου είδους προετοιμασίαι και διαθέσεις, που τρόπον τινά αφαιρούν τα πηδήματα και τους σφυγμούς της καρδίας, επαναφέρουν τα λογικά εις την σταθερότητα και την γαλήνην. Και αυτό σημαίνει λοιπόν ο λόγος που είπεν ο Δαβίδ ότι «ήτοιμάσθην και ουκ εταράχθην».

Πρέπει λοιπόν με την ανάμνησιν των παραδειγμάτων των αγίων ανδρών να καταστέλλωμεν το μανιακόν και φοβερόν κίνημα της ψυχής.

Πώς ο μεγάλος Δαβίδ με πραότητα ηνείχετο [ανεχόταν] την υβριστικήν συμπεριφοράν του Σεμεεί. Δεν έδιδεν ευκαιρίαν εις την οργήν να εκδηλωθή, διότι έστρεφε την διάνοιάν του προς τον Θεόν. Διότι «ο Κύριος είπε, λέγει, εις τον Σεμεεί να καταρασθή τον Δαβίδ». Διά τούτο όταν ακούη να τον ονομάζη άνδρα των αιμάτων και άνδρα παράνομον, δεν εδυσφορούσεν εναντίον του, αλλά εταπείνωνε τον εαυτόν του, ωσάν η ύβρις να του άξιζε.

Δύο πράγματα λοιπόν να απομακρύνης από τον εαυτόν σου· να μη θεωρής τον εαυτόν σου αξιόλογον και σπουδαίον ούτε να νομίσης ότι κάποιος από τους ανθρώπους είναι κατώτερός σου εις την αξίαν. Διότι έτσι ο θυμός ουδέποτε θα εξεγερθή διά τας ατιμώσεις που μας προσγίνονται.

Είναι φοβερόν πράγμα, αυτός που έχει ευεργετηθή και που είναι χρεωμένος με τας πιο μεγάλας ευεργεσίας, κοντά εις την αχαριστίαν, να αρχίση να υβρίζη και να ατιμάζη. Είναι βεβαίως φοβερόν, αλλά είναι μεγαλύτερον κακόν δι’ αυτόν που το κάμνει παρά δι’ αυτόν που το υφίσταται. Εκείνος ας υβρίζη, εσένα όμως να μη σε πιάνη η ύβρις.

Ἡ ἰδανικὴ φιλία

 

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος 

Ἡ ἰδανικὴ φιλία ἀνθεῖ σὲ περιβάλλοντα ἀμόλυντα ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν συναναστροφὴ τῶν κακῶν καὶ τῶν πονηρῶν.

Ἡ γοητεία τοῦ κακοῦ καὶ ἡ φαυλότητα τῆς ζωῆς ἔχουν ἀμαυρώσει ὅλα τὰ καλὰ τοῦ βίου μας. Καὶ μεταξὺ αὐτῶν τῶν καλῶν συμπεριλαμβάνονται καὶ οἱ φιλίες. Κάτω ἀπὸ τὸ γενικὸ ξεπεσμὸ καὶ ἐξευτελισμὸ τῆς ζωῆς χάθηκαν ἢ ἀλλοτριώθηκαν κί αὐτές. Κι ὅμως, ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη μιᾶς γνήσιας, ἀληθινῆς, δυνατῆς καὶ πραγματικῆς φιλίας. Δύσκολα κτίζονται τέτοιες φιλίες. Εὔκολα καταστρέφονται. Κι ὅσοι ἀπέκτησαν τέτοιες ζηλευτὲς φιλίες ἔζησαν εὐτυχισμένοι. Γι᾽ αὐτὸ θὰ σᾶς δώσω τὴν συνταγὴ τῆς ἰδανικῆς φιλίας. Ὄχι ἐγώ. Ἐσεῖς τὸ ξέρετε, ὅτι πάντα ἀφήνω ἐκείνους ποὺ ξέρουν τὰ θέματα τῆς ζωῆς μας καλύτερα ἀπὸ μᾶς νὰ μᾶς ποῦν τὴν σοφὴ συμβουλή τους. Ἔτσι ἀνεκάλυψα στὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο τὶς προϋποθέσεις μιᾶς μεγάλης φιλίας, σὰν αὐτή, ποὺ εἶχε ὁ ἴδιος μὲ τὸν Μέγα Βασίλειο. Ὁ ἴδιος ἔλεγε, ὅτι «ἐφαίνετο νὰ ἔχωμεν οἱ δύο μας μίαν ψυχὴν ποὺ ἐκατοικοῦσεν εἰς δύο σώματα. Τότε πλέον ἐγίναμεν τὰ πάντα ὁ ἕνας διὰ τὸν ἄλλον, ὁμόστεγοι, ὁμοτράπεζοι, συμφυεῖς, ἀποβλέποντες εἰς τὸ ἴδιο καὶ πάντοτε αὐξάνοντες ὁ ἕνας τὸν πόθο τοῦ ἄλλου, ὥστε νὰ γίνῃ θερμότερος καὶ μόνιμος».

Ἂς δοῦμε λοιπὸν πῶς ἐκτίσθη αὐτὴ ἡ ζηλευτή, εὐλογημένη καὶ πασίγνωστη φιλία τῶν δύο μεγάλων ἀνδρῶν καὶ ἁγίων πατέρων μας. Ἔτσι θὰ διδαχθοῦμε κι ἐμεῖς τὰ μεγάλα μυστικὰ τῆς εὐτυχισμένης ζωῆς.

Για όσους κοινωνούν με τους Οικουμενιστές και νομίζουν ότι δεν διατρέχει κίνδυνος επειδή "προέρχονται ἀπὸ ἡμας"

Σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων:

 

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΤΕΡΟΙ  ΟΙ  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ

ΑΠΟ  ΤΟΥΣ  ΠΑΠΙΚΟΥΣ

 τοῦ ἀειμνήστου θεολόγου Παναγιώτη Σημάτη

Στὴν πρὸς «Δυτικοῖς» ἐπιστολή του ὁ Μ. Βασίλειος, γράφει:

«Λοιπόν, τὸ μὲν θρασὺ καὶ ἀναίσχυντον τμῆμα τῆς αἱρέσεως τῶν Ἀρειανῶν, ἀφοῦ φανερῶς ἀπεκόπη ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, παραμένει εἰς τὴν πλάνην του, ἀλλ’ ὀλίγον μᾶς βλάπτει, διότι ἡ ἀσέβειά των εἶναι φανερὰ εἰς ὅλους.

Ὅσοι ὅμως εἶναι ἐνδεδυμένοι μὲ δέρμα προβάτου καὶ ἐμφανίζουν ἐξωτερικόν (βίον) ἥμερον καὶ πρᾶον, ἐνῶ ἐσωτερικῶς κατασπαράσσουν ἀνηλεῶς τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, μάλιστα διότι ἔχουν ἀρχικῶς προέλθει ἀπὸ ἡμᾶς, εὐκόλως προξενοῦν βλάβην εἰς τοὺς ἁπλουστέρους, αὐτοί (κυρίως) εἶναι ἐπικίνδυνοι καὶ δύσκολοι εἰς τὸ νὰ προφυλαχθῇ κανεὶς ἀπὸ αὐτούς: (Οἱ δὲ τὴν δορὰν τοῦ προβάτου περιβεβλημένοι καὶ τὴν ἐπιφάνειαν ἥμερον προβαλλόμενοι καὶ πραεῖαν, ἔνδοθεν δὲ σπαράσσοντες ἀφειδῶς τὰ Χριστοῦ ποίμνια καὶ διὰ τὸ ἐξ ἡμῶν ὡρμῆσθαι εὐκόλως ἐμβάλλοντες βλάβην τοῖς ἁπλουστέροις, οὗτοί εἰσιν οἱ χαλεποὶ καὶ δυσφύλακτοι).

» Αὐτοί (ἀκριβῶς), ζητοῦμεν ἀπὸ τὴν τελειότητά σας, νὰ γνωστοποιηθοῦν δημοσίως εἰς ὅλας τὰς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς, ὥστε ἤ, ἂν ὀρθοποδήσουν (εἰς τὴν ἀλήθειαν), νὰ ἀνήκουν εἰλικρινῶς μαζί μας, ἤ, ἐὰν παραμείνουν διεστραμμένοι, νὰ διατηροῦν μεταξύ των μόνον τὴν βλάβην, χωρὶς νὰ δύνανται ἐξ αἰτίας τῆς ἀπροφυλάκτου ἐπικοινωνίας (μαζί των) νὰ μεταδίδουν τὴν ἀσθένειάν των εἰς ὅσους τοὺς πλησιάζουν.

Οἱ τρόποι κοινωνίας μὲ τὴν αἵρεση καὶ τὴν παρανομία κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο

«Οἵτινες τὴν ὑγιᾶ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσι, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν».

Ὁ Μ. Βασίλειος μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ συνεργασία καὶ ἡ  «κοινωνία» μὲ κάποιον αἱρετικὸ καὶ παράνομο γίνεται κατὰ τρεῖς τρόπους.

Πρῶτον, ὅταν συμμετέχουμε στὸ ἴδιο ἔργο: «Κατὰ τὸ ἔργον, ὅταν ἀλλήλοις ἐπὶ τῷ αὐτῷ σκοπῷ συλλαμβάνωνται πρὸς τὴν ἐνέργειαν».

Δεύτερον, ὅταν κάποιος δὲν συμμετέχει μέν, ἀλλά, ἀντὶ νὰ καταδικάσει, ἀποδέχεται τὴν γνώμη ἐκείνου ποὺ ἐνεργεῖ κάποιο ἔργο τέτοιου εἴδους, καὶ τότε κοινωνεῖ: «Κατὰ δὲ γνώμην, ὅταν συγκατάθηταί τις τῇ διαθέσει τοῦ ποιοῦντος, καὶ συναρεσθῇ».

Τρίτον·  ὑπάρχει, λέγει, κι ἕνας ἀκόμα τρόπος κοινωνίας, ποὺ πολλοὶ δὲν τὸν ἀντιλαμβάνονται, ἀλλὰ μᾶς τὸ ὑποδεικνύει ἡ Ἁγία Γραφή. Λογίζεται, δηλαδή, ὅτι κοινωνεῖ κανεὶς μὲ τὸ κακὸ καὶ τὴν αἵρεση, ἀκόμα καὶ στὴν περίπτωση πού, ναὶ μὲν δὲν συνεργάζεται, ναὶ μὲν δὲν συμφωνεῖ μὲ τὸν κακὸ ποὺ διαπράττεται καὶ τὴν αἵρεση ποὺ διδάσκεται ἀπὸ τὸν αἱρετικό, ἀλλ’ ὅμως, ἐνῶ γνωρίζει τὸ κακὸ ποὺ γίνεται, ἐφησυχάζει, καὶ δὲν ἐλέγχει: «Ἑτέρα δὲ κοινωνία τοὺς πολλοὺς λανθάνουσα ἐμφαίνεται τῇ ἀκριβολογίᾳ τῆς θεοπνεύστου Γραφῆς· ὅταν μήτε συνεργασάμενος, μήτε συγκαταθέμενος τῇ διαθέσει, γνοὺς δὲ τὴν κακίαν τῆς γνώμης ἀφ' ἧς ποιεῖ, ἐφησυχάσῃ, καὶ μὴ ἐλέγξῃ».

Ὁ Μέγας πατὴρ διακρίνει ὅμως ἐδῶ καὶ μιὰ ἄλλη περίπτωση «μὴ κοινωνίας». Αὐτὴ εἶναι ἐκείνη ποὺ συμβαίνει, ὅταν κάποιος συνεργάζεται μὲν μὲ κάποιον ποὺ φαίνεται ὅτι κάνει κάτι καλό, χωρὶς νὰ γνωρίζει ὅμως ὅτι αὐτός, ὁ φαινομενικὰ καλός, δὲν ἔχει καλὴ διάθεση καὶ καλὸ σκοπό. «Ὁ δὲ συνεργαζόμενος μέν τινι τὸ ἀγαθὸν ἀγαθῇ γνώμῃ, ἀγνοῶν δὲ αὐτοῦ τὴν κακίαν τῆς τε διαθέσεως καὶ τοῦ σκοποῦ, οὐκ ἐν τῷ συνεργάζεσθαι ἔγκλημα ἕξει κοινωνίας, ἀλλ' ἐν τῷ κεχωρίσθαι τῆς τοῦ ἀλλοτρίου διαθέσεως, φυλάσσειν δὲ ἑαυτὸν ἐν τῷ κανόνι τῆς πρὸς τὸν Θεὸν ἀγάπης».

 Καὶ γεννιέται τὸ εὔλογο ἐρώτημα: Ὅσοι συγκοινωνοῦν, συνεργάζονται, ἐπικοινωνοῦν ἐκκλησιαστικὰ μὲ τοὺς  Οἰκουμενιστὲς κληρικούς, δὲν ἀνήκουν στὶς παραπάνω κατηγορίες; Τὸτε δὲν πρἐπει νὰ ἰσχύει τὸ "μήτε συγκοινωνεῖν τοῖς τοιούτοις" τοῦ Μ. Βασιλείου; Ἐμεῖς γιατὶ κάνουμε πῶς τάχα δὲν τὸ γνωρίζουμε;

Τὸ εὐρύτερο κείμενο τοῦ Μ. Βασιλείου:

ΕΡΩΤΗΣΙΣ Θʹ.

Εἰ χρὴ συγκοινωνεῖν τοῖς παρανομοῦσιν, ἦ τοῖς ἀκάρποις ἔργοις τοῦ σκότους, κἂν μὴ ὦσι τῶν ἐμοὶ πιστευθέντων οἱ τοιοῦτοι.

« Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ»

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: « Η θαυμαστή προσωπικότητα του εν αγίοις Μεγάλου Βασιλείου»

 

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

με θέμα:

         [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 1-1-2002]

       Σήμερα η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου, άγει τρεις γιορτές. Την οκταήμερο περιτομή του Χριστού, τη μνήμη του αγίου Βασιλείου και την πρωτοχρονιά. Αφού η έννοια του χρόνου απασχολεί τον Χριστιανό και είναι πολύτιμη για τη σωτηρία του. Θα μείνουμε όμως να δούμε τη θαυμαστή προσωπικότητα του ἐν ἁγίοις Μεγάλου Βασιλείου.

     Ο Μέγας Βασίλειος γεννήθηκε στη Νεοκαισάρεια το 330. Ανήκε σε μια αγιασμένη οικογένεια, και κοσμικά εξέχουσα. Ο πατέρας του, ονόματι και αυτός Βασίλειος- ήταν συνήθεια, πολλές φορές, ο πατέρας να δίνει το δικό του όνομα στο παιδί του-, ήταν διδάσκαλος εγκυκλίων μαθημάτων, αλλά και της ρητορικής. Η γιαγιά του, από τον πατέρα του, ονόματι Μακρίνα, ήταν ενάρετη γυναίκα, και χρημάτισε μαθήτρια του μεγάλου ιεραποστόλου, Γρηγορίου του Θαυματουργού. Είναι αξιοσημείωτο ότι όταν ξέσπασε διωγμός από τον Μαξιμίνο, αυτή, η Μακρίνα δηλαδή με το σύζυγό της, έμειναν αρκετά χρόνια στα δάση του Πόντου και τρέφονταν με το κυνήγι ελαφών, όπως  μας πληροφορεί ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στον Επιτάφιο του Μεγάλου Βασιλείου.

    Η μητέρα του Μεγάλου Βασιλείου, η Εμμέλεια, καταγόταν και αυτή από επιφανή οικογένεια της Καισαρείας. Αρκεί να σημειωθεί ότι ο πατέρας της ανεδείχθη σε μάρτυρα κατά τους τελευταίους διωγμούς κατά των Χριστιανών. Ο δε αδελφός της, Γρηγόριος, ανεδείχθη επίσκοπος σε κάποια πόλη της Καππαδοκίας. Από τα αγόρια της οικογένειας, ο Βασίλειος, ο Γρηγόριος και ο Πέτρος διηκόνησαν την εκκλησία ως Επίσκοποι. Ο δε Ναυκράτιος έγινε μοναχός.Από τα πέντε κορίτσια, η πρώτη,η Μακρίνα, τιμάται ως αγία. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι το στενό και το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον του Μεγάλου Βασιλείου υπήρξε σημαντικό και αγιασμένο.

«Τὸ ἐπισκοπικὸν ἀξίωμα κατήντησεν εἰς ἐλεεινοὺς ἀνθρώπους»!

     

Μ. Βασίλειος: Μεγαλύτερη η φθορά από την κοινωνία με αιρετικούς, από εκείνη με τους ηθικώς αμαρτάνοντες.

Οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς (καὶ δὴ οἱ τῶν Ἀδελφοτήτων) ρίχνουν ὅλο τὸ βάρος τοῦ Νόμου στὴν στενὴν ἔννοιαν τῆς ἠθικῆς καὶ προσέχουν τὴν κοινωνία μετὰ τῶν παρεκτρεπομένων ἠθικῶς. Ἀδιαφοροῦν, ὅμως, διὰ τὴν κοινωνίαν μετὰ τῶν αἱρετικῶν, κάνοντες ἕναν ἀδιανόητον διὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας διαχωρισμὸν τῶν αἱρετικῶν· τοὺς διαχωρίζουν εἰς ἐκείνους ποὺ ἔχουν καταδικασθεῖ ὑπὸ Συνόδου καὶ εἰς ἐκείνους πού, ἂν καὶ πεισμόνως κηρύττουν αἱρετικὲς κακοδοξίες, δὲν ἔχουν εἰσέτι καταδικασθεῖ, παρόλο ποὺ ὑπὸ ἁγίων ἀνδρῶν χαρακτηρίζονται ὡς παναιρετικοί.

Ἔτσι μὲ τοὺς μὲν πρώτους ἀποφεύγουν τὴν κοινωνίαν, μὲ τοὺς δευτέρους δέ (τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους ἐν προκειμένῳ) ἐπικοινωνοῦν, καὶ συλλειτουργοῦν, καὶ ἐπιτρέπουν ὡς πνευματικοί, νὰ ἐπικοινωνοῦν καὶ νὰ εὐλογοῦνται τὰ πνευματικά τους παιδιὰ ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς αὐτούς. Διαγράφουν ἔτσι τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων, καὶ ἀπὸ μιὰ κακὴ νοοτροπία (ἀπόδειξη ὅτι ἔχουν προσβληθεῖ ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστικὸ ἰό) ἀγωνίζονται ὄχι μόνο ἀναποτελεσματικῶς, ἀλλὰ κακῶς κατὰ τῆς αἱρέσεως, τὴν ὁποία φέρουν μεθ’ ἑαυτῶν.

Εἶναι δὲ ἀξιοσημείωτον, ὅτι στὸ παρατιθέμενο κείμενο τοῦ Μ. Βασιλείου, ὁ Ἅγιος θεωρεῖ περισσότερον ἐπικινδύνους τοὺς αἱρετικούς, ἀπ’ ὅ,τι τοὺς ἠθικῶς ἁμαρτάνοντας!

Για μία ακόμα φορά επισημαίνουν αυτά, που οι ίδιο δεν πράττουν.

 Ο κ. Χαραλάμπους παραδέχεται τις αποτειχίσεις επί Μ. Βασιλείου από τους εν Εκκλησία αιρετικούς, αλλά ο ίδιος αρνείται να μιμηθεί τον Άγιο. Τότε γιατί τις αναφέρει;

Οἰκουμενισταί παρερμηνεύουν τὸν ὅρον «Ἐκκλησίαι» εἰς τάς Ἐπιστολάς τοῦ Ἁγ. Βασιλείου

 

Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

  Κάποιοι στὴν προσπάθειά τους νὰ στηρίξουν τὴν ὀνομασία “ἑτερόδοξες ἐκκλησίες”, τοῦ τελικοῦ κειμένου τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, μέχρι καὶ τὸν Ἅγιο Βασίλειο χρησιμοποίησαν, λανθασμένα φυσικά. Εἶναι μεγάλη καὶ βλάσφημη ἡ παρερμηνεία τὴν ὁποία προβάλλουν, ὅτι δῆθεν αὐτὸ εἶχε κάνει καὶ ὁ Ἅγιος Βασίλειος γιὰ τοὺς Ἀρειανούς.

   Πῶς μπορεῖ νὰ προτάσσεται τέτοια παραποίηση τῆς στάσης τοῦ Ἁγίου Βασιλείου; Καὶ ὅταν αὐτὰ λέγονται ἀπὸ πανεπιστημιακούς, τὸ πρόβλημα καθίσταται ἀκόμα πιὸ μεγάλο καὶ ἡ παρερμηνεία ἀκόμα μεγαλύτερη.

  Προσπαθοῦν ἀγωνιωδῶς νὰ βροῦν ἐρείσματα γιὰ τὴ χρήση τοῦ ὅρου “ἑτερόδοξες ἐκκλησίες”, ἀφοῦ ἡ ὁρολογία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, δὲν εἶναι ἀρωγὸς σὲ τέτοιο ὀλίσθημα. Ὡς ἐκ τούτου ἡ ἐπιμονὴ τους αὐτή, ὁδήγησε στὴ λανθασμένη χρήση τῆς στάσης τοῦ Ἁγίου Βασιλείου. Δὲν εἶναι τὶς κοινότητες τῶν ἀρειανῶν ποὺ ἀποκάλεσε ὁ Ἅγιος Βασίλειος “Ἐκκλησία”, ἀλλὰ τὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες, στὶς ὁποῖες βιαίως ἐτοποθετοῦντο ἀρειανοὶ ἐπίσκοποι καὶ ἀποτέμνοντο. Ὁ αὐτοκράτορας Οὐάλης (364-378), ἦταν ἀρειανὸς καὶ ὡς ἐκ τούτου συνέβαλε ἀποφασιστικὰ στὴν ἀπομάκρυνση Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων καὶ στὴν βίαιη τοποθέτηση ἀρειανῶν στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες.

Καθώς τα πάντα καταρρέουν και η θλίψη κυριαρχεί: Η χαρά των θλίψεων

ΠΝΟΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ

ΣΤΟΥΣ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

"...σύμμαχον παρακαλῶν γενέσθαι αὐτῷ τὸν τῆς εὐσεβείας Διδάσκαλον, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, δι' ὃν καὶ τὸ κακοπαθεῖν ἡδὺ καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος" (Μ. Βασίλειος).

Ὁ Μακάριος καὶ ὁ Ἰωάννης ὑπέφεραν πολύ· τοὺς καταδίωκε ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης (361-363 μ.Χ.) γιὰ τὴν Πίστη τους· (κατὰ μίαν ἄλλη ἄποψη, τοὺς καταδίωκαν οἱ Ἀρειανοὶ ἐπὶ τοῦ αἱρετικοῦ Αὐτοκράτορα Οὐάλεντος (364-378 μ.Χ.)· καὶ ἀπὸ ὅ,τι ἀναφέρει ὁ Μ. Βασίλειος γιὰ νὰ τοὺς στηρίξει, καὶ τὸ αὐτοκρατορικὸ περιβάλλον –«οἱ κρατοῦντες» ἀνώτεροι ὑπάλληλοι– καὶ οἱ δικοί τους –«οἱ γνώριμοι», ἴσως οἰκογενειακοί– πρόσθεταν τὶς ἀπειλές τους καὶ τὶς κολακεῖες τους.

Ὁ Μέγας Βασίλειος θέλοντας νὰ τονώσει τὸ ἠθικό τους, ἀντιπαραβάλλει τοὺς κόπους ποὺ ἔχουν οἱ γήινες ἐπιδιώξεις μὲ τὶς θλίψεις, ποὺ ὁ πιστὸς Χριστιανὸς σηκώνει χάριν τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τὸ πιὸ ἰσχυρὸ ἀντίβαρο, ἡ συμμαχία στὸν ἀγῶνα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ· καὶ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ποὺ εἶναι τὸ τέρμα τῶν κόπων καὶ τῶν πόνων μας. 

Αὐτὴ ἡ μεταφυσικὴ διάσταση τῆς ἐπιστολῆς εἶναι γιὰ τοὺς δύσκολους καιρούς, ὅπου ἀποθρασύνονται οἱ ἐχθροί της Πίστεως, ἡ πνοὴ τῆς αἰσιοδοξίας γιὰ τὴν τελικὴ νίκη τῆς Ἀληθείας καὶ γιὰ τὴ βράβευση τῶν ἀγωνιστῶν της. 

Σὰν τὸ Μακάριο καὶ τὸν Ἰωάννη τῆς 18ης ἐπιστολῆς τοῦ Μ. Βασιλείου πολλοὶ σήμερα ἀγωνίζονται, διώκονται καὶ βασανίζονται· εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὴ χάρη νὰ βαστάζουν μέσα στὴν ψυχὴ τοὺς τὴν ὑπόθεση τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴ δική μας ἐποχή. 

Η αθέτηση των συγχρόνων Επισκόπων και Ποιμένων των...

Τοῦ ἀειμνήστου Θεολόγου Παναγιώτη Σημάτη.

Δὲν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ κανεὶς τὴν διάσταση τῶν συγχρόνων ποιμένων ἀπὸ τὴν γραμμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ ὡς ἐκ τούτου καὶ τὴν διάστασή τους ἀπὸ τὴν διδασκαλία καὶ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Δὲν χρειάζονται ἰδιαίτερες θεολογικὲς γνώσεις γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ καὶ ὁ πιὸ ἁπλὸς Χριστιανός, ὅτι οἱ Ποιμένες ἔχουν ἐγκαταλείψει τὸ ποίμνιο στὰ στόματα τῶν αἱρετικῶν λύκων· ὅτι ὄχι μόνον δὲν εἶναι πλέον (ὅπως καυχιόνται) «εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ», ἀλλὰ οὔτε καὶ τὸ κατὰ κόρον λεγόμενον ἀπ’ αὐτούς, «τιμή ἁγίου, μίμησις ἁγίου» ἐφαρμόζουν! Ὁ κάθε πιστὸς ποὺ συμμετέχει καὶ ζεῖ τὶς ἐκκλησιαστικὲς Ἀκολουθίες τὸ ἀντιλαμβάνεται πολὺ καλά.

Παραθέτουμε κάποιους στίχους ἀπὸ τὰ τροπάρια τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τοῦ Μ. Βασιλείου γιὰ νὰ φανοῦν αὐτὲς οἱ ἀλήθειες.

Ὁ Μ. Βασίλειος ποὺ εἶναι «πάντων τῶν Πατέρων διδασκαλίας ὑπόδειγμα», «τὸ τοῦ Χριστοῦ ἔθνος ἅγιον, φιλοσοφίᾳ καὶ ἐπιστήμη ἐποίμανε» καὶ ἀνέβλυσε «διδάγματα ὀρθοδοξίας τῇ Ἐκκλησίᾳ», διὰ τῶν ὁποίων ἐμεῖς «νῦν φωτιζόμενοι, μίαν Θεότητα θεολογοῦμεν»(καὶ μίαν Ἐκκλησία κι ὄχι πολλές, ὅπως ἀποδέχτηκαν οἱ Ἐπίσκοποι μετὰ τὴν Σύνοδο στὸ Κολυμπάρι).

«Είναι ανεπίτρεπτος η κοινωνία με τους αθετούντας και εν εν μέρει την ομολογία της Εκκλησίας. Η αθέτησις αυτή θέτει αυτομάτως εκτός Εκκλησίας».

Επαναδημοσίευση ως απάντηση σε όσους διαστρεβλώνουν την διδασκαλία των Αγίων ή κάνουν ότι δεν την γνωρίζουν.

Τὸ ἄρθρο αὐτὸ ἔχει δημοσιευθεῖ στὸ «apostoliki-diakonia.gr».

Ἐκτὸς τῶν ἄλλων σημαντικῶν στοιχείων ποὺ περιέχει, παρουσιάζει καὶ κάποιες ἀπὸ τὶς ἀποτειχίσεις τοῦ Μ. Βασιλείου, τὶς ὁποῖες, φυσικά, πραγματοποίησε πρὸ συνοδικῆς καταδίκης τῶν αἱρετικῶν –διαχρονικὴ πρακτικὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία συνοψίζει καὶ ὁ ΙΕ΄ κανόνας.

Τὸ ὑπενθυμίζουμε σ’ αὐτοὺς ποὺ περίμεναν(!) οἱ ἴδιοι οἱ Οἰκουμενιστὲς (πατρ. Βαρθολομαῖος, Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος, Σερβίας Εἰρηναῖος, Δημητριάδος Ἰγνάτιο, Μεσσηνίας Χρυσόστομο, Γερμανίας Αὐγουστῖνος κ.λπ.) νὰ συγκαλέσουν Σύνοδο καὶ νὰ ...ἀνακηρύξουν τοὺς ἑαυτούς τους οἱ ἴδιοι ὡς αἱρετικούς!

Τὸ ὑπενθυμίζουμε καὶ σ' αὐτοὺς ποὺ περίμεναν, πὼς οἱ λεγόμενοι ἀντι-Οἰκουμενιστὲς (Πειραιῶς Σεραφείμ,  Κυθήρων Σεραφείμ, πρωτοπρ. Πέτρος Χίρς, καθηγητὴ Τσελεγγίδη κ.λπ.) θὰ καταδικάσουν τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ βλέπουν τώρα, ὅτι αὐτοὶ συμπλέουν μαζί τους, ἀκόμα καί ...μετὰ τὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης!

Τὸ ὑπενθυμίζουμε καὶ σὲ ὅσους οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ἐπηρεάζουν καὶ οἱ ὁποῖοι -ἐν τῇ ἀφελείᾳ τους- περιμένουν ἀκόμα, νὰ γίνει πρῶτα ἡ ἀποκήρυξη τῶν παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν ἀπὸ Σύνοδο καὶ τ ό τ ε νὰ διακόψουν τὴν μετ’ αὐτῶν ἐπι-κοινωνία!!! Κι ἕως τότε νὰ μολύνονται καὶ νὰ διαβρώνονται ἀπὸ τὴν αἵρεση πρὸς ἀπώλειά τους!

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ ἄρθρο:

* «Δια τον αρχιεπίσκοπον της Καισαρείας η κοινωνία δεν είναι απλή λέξις, αλλά κατάστασις υπάρξεως του εκκλησιαστικού οργανισμού ως σώματος του Χριστού και έδρας του Αγίου Πνεύματος, είναι κατηγορία της Εκκλησίας».

* «Εφ' όσον ο Χριστός ως κεφαλή είναι εἷς, μία είναι και η Εκκλησία ως σώμα αυτού. Το δε σώμα δεν είναι δυνατόν να ευρίσκεται εις κατάστασιν διασπάσεως...

Η Εκκλησία αποτελεί επίσης την κοινότητα του Αγίου Πνεύματος, καθ' όσον είναι το κατ' εξοχήν πεδίον ενεργείας αυτού».