Η απόδειξη της διγλωσσίας και διψυχίας των Ι. Μονών που εδώ και δεκαετίες κάνουν ότι δεν γνωρίζουν,, αλλά και η τρομερή ευθύνη όσων μιλούν για αίρεση και σταματούν στα λόγια.

«Δεν είναι πλέον καιρός λόγων αλλά έργων»! Οι Οικουμενιστές προχωρούν, επειδή οι αντιδράσεις μας είναι για το θεαθήναι ή ανύπαρκτες!

Τοῦ ἀειμνήστου Ἰωάννου Κορναράκη

   Νά, τί ἔγγραφαν πρὶν ἀπὸ μιὰ δεκαπενταετία, οἱ Ποιμένες ποὺ δυστυχῶς ἀκόμα κοινωνοῦν μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, δικαιώνοντας και όσα εδώ και καιρό επισημαίνουμε εις ώτα δυστυχώς μη ακουόντων, διότι οι περισσότεροι πιστοί σήμερα αρέσκονται στα λόγια:

«Το μόνο, που θα ευφράνει τους Ορθοδόξους και θα καταισχύνει τους κακόδοξους, είναι η διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχου και των απανταχού συμφωνούντων ή σιωπούντων επισκόπων»!

    Ο εναγκαλισμός του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου με την παπική αίρεση, στο Φανάρι, γεγονός απρόσμενο, στις διαδικασίες στις οποίες εκδηλώθηκε, ως πτώση της κεφαλής της Ορθοδοξίας στα χέρια του Ρωμαίου Ποντίφικα, προκάλεσε ορισμένες αντιδράσεις όπως ήταν φυσικό στο αγιώνυμο όρος της παλαίφατης ορθόδοξης μοναχικής πολιτείας, αλλά διχασμένες, ως προς το πρακτέο! Δύο αγιορείτικα κείμενα, τα οποία είδαν, μέχρι σήμερα, το φως της δημοσιότητος, χρωματίζουν με διαμετρικά αντίθετες τάσεις, το μοναχικό δυναμικό της πολιτείας αυτής, σε σχέση με τη στάση των μοναχών απέναντι στον Πατριάρχη!

   Το κείμενο που προηγήθηκε χρονικώς αντανακλά το αγωνιστικό μοναχικό πνεύμα, που κυριαρχεί σε μία μεγάλη μερίδα του Όρους, ιερομόναχων και μοναχών, στις φλέβες των οποίων φαίνεται να ρέει ο αγιοπνευματικός δυναμισμός της μαρτυρίας! Ιερομόναχοι και μοναχοί, οι οποίοι αυτοχαρακτηρίζονται, με ειλικρινή ταπείνωση ως «αμαθείς και ταλαίπωροι αμαρτωλοί» απευθύνονται στους είκοσι ηγουμένους της Ι. Μ. του Αγίου Όρους, «σοφότερους και λογιότερους» από αυτούς και τους ζητούν, μάλλον τους εκλιπαρούν, να ενεργοποιηθούν δυναμικά κατά των γεγονότων, που συνέβησαν στο Πατριαρχείο, κατά την επίσκεψη του Πάπα, και με ορθόδοξο ήθος να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στην προάσπιση της αλήθειας της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας!

  «Δεν είναι πλέον καιρός λόγων αλλά έργων», επισημαίνουν, οι εν λόγω αγιορείτες. «Αναλάβετε τον καλόν αγώνα της πίστεως», προτρέπουν τους ταγούς του Όρους και συμπληρώνουν, ότι «Εκτιμούμε με πολύ μεγαλύτερη λύπη, ότι η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους τα τελευταία έτη δεν αντιμετωπίζει με σθένος και γενναιότητα ομολογητική τα φαινόμενα της αποστασίας όπως έπραττον παλαιότερα οι Αγιορείτες πατέρες. Ο Πατριάρχης έχει μετρήσει τις αντιδράσεις μας και επειδή είναι χλιαρές και πολλές φορές ανύπαρκτες, προχωρεί χωρίς εμπόδια στην ένωση με τον αμετανόητο και παραμένοντα στις αιρέσεις του, πάπα.

Ανήρ δίγλωσσος ο π.Βαρθολομαίος αποκαλύπτει βουλάς εν συνεδρίω!

 

Γράφει ο Μέτοικος

«Θαυμάζω ὅτι οὕτως ταχέως» ο π.Βαρθολομαίος  μετατίθεται από το ιδιωτικόν ευαγγέλιον «εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον» διγλωσσίας

---

Στις 24 Σεπτεμβρίου στο αβαείο των Βενεδικτίνων Pannonhalma στην Ουγγαρία ο π.Βαρθολομαίος τέλεσε τη Θεία Λειτουργία και στη συνέχεια, πατρικώς, απευθύνθηκε σε όσους νομίζουν ότι είναι «προνόμιο με πολλές ευθύνες το να είναι πρεσβύτεροι και διάκονοι του Οικουμενικού Πατριαρχείου», καθώς, όπως υποστήριξε ο π.Βαρθολομαίος με μια ακραία διάθεση αστεϊσμού αυτό «εἶναι πιστός φύλαξ τῆς Παραδόσεως τῶν Ἀποστόλων, τῶν Πατέρων, τῶν Ἁγίων καί τῶν Μαρτύρων τῆς πίστεως, τῆς φιλοθεΐας καί τῆς φιλανθρωπίας τῆς Ὀρθοδοξίας»!!!!

Όταν ο π.Βαρθολομαίος βρίσκεται σε χώρο που τον εκφράζει, είναι εύχαρις και «ξεφουρνίζει» ωραία ανέκδοτα!

Στο αβαείο των Βενεδικτίνων… έτσι εξηγείτε στην καλύτερη περίπτωση η ανοχή και στη χειρότερη η ευλογία του π.Βαρθολομαίου στην εκφώνηση του «Πιστεύω» με την προσθήκη του Filioque στο Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι.

Το Πατριαρχείο, υποστήριξε ο Φαναριώτης κληρικός, έχει επίγνωση ότι: «ἡ ἱερά ἀποστολή του δέν εἶναι δυνατόν νά ἐπιτελῆται ἄνευ ἀνοικτοσύνης πρός τόν κόσμον καί διαρκοῦς μερίμνης διά τόν ἄνθρωπον, τόν «ἠγαπημένον τοῦ Θεοῦ» υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι αυτός ασπάζεται τις κακοδοξίες του π. Βαρθολομαίου. Εάν αυτό δεν συμβεί τότε ο «άνθρωπος» χάνει τη «διαρκή μέριμνα» του Πατριαρχείου και παύει να είναι «ο ηγαπημένος του Θεού», οπότε, δικαίως θα διωχθεί έως θανάτου κατά τον τρόπο που διώκονται οι Ορθόδοξοι Μοναχοί της Εσφιγμένου στο Άγιο Όρος και, το χριστεπώνυμο πλήρωμα της  Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, από τον «τετραγωνιαῖο» ιερέα που συνπροσεύχεται με τον Πάπα, κοινωνεί αιρετικούς και θεωρεί βλάσφημα και αιρετικά ότι, με τη Θεια Κοινωνία μεταλαμβάνουμε και ύλη!  

Ταχυδακτυλουργίες μὲ τοὺς ταχυδακτυλουργοὺς καὶ στὴ μέση τὸ ποίμνιο.

 

τοῦ Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου

Ἡ ἐποχή μας ἔχει χαρακτηριστεῖ πολὺ σωστὰ ὡς ἡ ἐποχὴ τῶν λόγων ἄνευ πράξεων, κοινῶς τοῦ χαρτοπολέμου, ὡς ἐποχὴ τῆς διπροσωπίας, τοῦ βολέματος καὶ τῆς δειλίας. Ὅλα αὐτὰ τὰ κακῶς κείμενα δυστυχῶς ὑπάρχουν καὶ στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας προκαλώντας μεγάλο κακό, ὄχι μόνο σὲ ὅσα ἀφοροῦν πνευματικὰ θέματα, ἀλλὰ κυρίως σὲ ὅσα ἀφοροῦν θέματα πίστεως καὶ ἰδιαίτερα τὸν ἀντιαιρετικὸ ἀγῶνα.

Διαβάσαμε στὸ ἱστολόγιο «τὰς θύρας» (ἐδῶ μὲ κόκκινο τὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν ἀνάρτηση αὐτή) τὴν πολὺ ὀρθὴ παρατήρηση (ποὺ ἔχει ἐπισημανθεῖ ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ σὲ ὦτα ὅμως μὴ ἀκουόντων), ὅτι πολλοὶ στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας «με την συμπεριφορά τους θολώνουν την ατμόσφαιρα και δεν επιτρέπουν στους καλοπροαίρετους πιστούς να διακρίνουν τις εκτροπές των μητροπολιτάδων στα θέματα της Πίστεως». Ἡ σωστὴ αὐτὴ κατηγορία καὶ οἱ ὀρθὲς ἐπισημάνσεις τοῦ ἀρθρογράφου περιορίζονται ὅμως μόνο στὸν χῶρο τῶν ἐκκλησιαστικῶν σωματείων καὶ ἀδελφοτήτων. Γιατί;

Ἡ μάστιγα τῆς διγλωσσίας

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ἕνας ἀπὸ τοὺς κύριους λόγους ποὺ ὁ ἀντιαιρετικὸς/ἀντιοικουμενιστικὸς ἀγῶνας δὲν φέρει καρπούς, ἀλλὰ ἀντιθέτως καὶ ἡ αἵρεση προχωράει καὶ τὸ ἀντιαιρετικὸ μέτωπο εἶναι διασπασμένο, ἀσυνεπὲς καὶ στάσιμο εἶναι ἡ διγλωσσία, ἡ ὁποία πιὰ ἔχει πάρει μέγεθος μάστιγος.

Ἀντίθετα μὲ τὴν θετικὴ κοινωνικὴ ἀντίληψη, ἡ διγλωσσία, «γλῶσσα διττή» κατὰ τοὺς Πατέρες, ἀντιμετωπίζεται στὴν Ἐκκλησία ὡς μεγάλη ἁμαρτία, πηγὴ τραγικῶν λαθῶν καὶ ὀλέθριων γιὰ τὴν ψυχὴ ἐπιλογῶν, ἀναξιοπιστία, αὐτοαπάτη καὶ ἀπάτη, ἰδίως ἂν ὁ δίγλωσσος εἶναι ποιμένας. Διότι αὐτὸς ἐξαπατᾶ καὶ παρασύρει καὶ τοὺς ἄλλους. Τὸ κυριότερον ὅμως ἡ διγλωσσία ἀντιμετωπίζεται ἀπὸ τοὺς θεόπνευστους συγγραφεῖς ὡς ὑποκρισία καὶ ψεῦδος καὶ ὡς ἐκ τούτου αἰτία καταδίκης.

Οἱ περισσότερες ἀναφορές περὶ διγλωσσίας βρίσκονται στὴ Σοφία Σειράχ. Ἐκεῖ ἡ διγλωσσία παρουσιάζεται μεταξὺ ἄλλων ὡς ἑξῆς: