Εἶναι γνωστὸ στοὺς σημερινοὺς
πιστοὺς ποὺ εἴτε ἀγωνίζονται ἐμπράκτως κατὰ τοῦ Οἰικουμενισμοῦ, εἴτε ἀνησυχοῦν,
ἀλλὰ βρίσκονται στὰ μετόπισθεν, ὅτι οἱ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες Ὀρθόδοξοι δὲν περίμεναν
νὰ καταδικαστεῖ κάποιος αἱρετικὸς ἢ κάποια αἵρεση καὶ μετὰ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπ’
αὐτόν. Μόλις ἐγίνετο φανερὴ ἡ αἵρεση, οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ ἀντιδροῦσαν ἀμέσως.
Ἀπεμακρύνοντο ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς αἱρετίζοντες, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς φιλοαιρετικοὺς
Ἐπισκόπους καὶ Πατριάρχες. Μὲ τὴ στάση τους αὐτὴ οἱ ἴδιοι μὲν προφυλάσσοντο ἀπὸ
τὸν μολυσμὸ τῆς αἱρέσεως, προκαλοῦσαν δὲ τὴ σύγκληση Συνόδου, στὴν ὁποία
οἱ θεοφώτιστοι ἅγιοι Πατέρες ἀπεδείκνυαν τὴν πλάνη τῶν αἱρετικῶν, προστρέχοντες
στὰ κείμενα τῶν παλαιοτέρων Πατέρων καὶ συμβουλευόμενοι ζῶντες Ἁγίους. Αὐτὴ
εἶναι ἡ Συνοδικότητα. Ὄχι ἕνα μέρος
τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλ. οἱ Ἐπίσκοποι, ἀλλὰ καὶ κληρικοί, οἱ μοναχοί, οἱ
λαϊκοί, καὶ οἱ κεκοιμημένοι Ἅγιοι δια τῶν συγγραμμάτων τους καὶ
πνευματικῶν-θαυμαστῶν ἐπεμβάσεων, ὅλοι συμβάλλουν στὴν λειτουργία τῆς
Ἐκκλησίας.
Αὐτὴ τὴν συμμετοχὴ τοῦ ὅλου σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀποστρέφεται σήμερα ἡ ἡγετικὴ ὁμάδα ποὺ στελεχώνεται ἀπὸ ἔμπιστους ὁμοϊδεάτες τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Ὅσοι ἐκφράζουν δημοκρατικὰ καὶ ἐλεύθερα διαφορετικὴ θέση, χαρακτηρίζονται φανατικοὶ καὶ ταλιμπάν, ἀγνοεῖται ἡ ἄποψή τους, ὡς μὴ ἀνταποκρινόμενη στὶς σύγχρονες κοινωνικοπολιτικὲς καταστάσεις. Αὐτὸ ἔγινε φανερὸ ἰδιαιτέρως στὴν προετοιμασία καὶ σὴν πραγματοποίηση τῆς «Ἁγίας καὶ Μεγάλης (ψευδο)Συνόδου τῆς Κρήτης», ἀλλὰ καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτήν.
