Ο Μασόνος πατριάρχης Αθηναγόρας και ο Οικουμενισμός

           

Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος προς π. Γαβριήλ Διονυσιάτη (1964)

 Αγωνιστική επιστολή Επαγρύπνησις διά τα της πίστεως (η οποία σήμερα θα ονομαζόταν "ζηλωτισμός" και "έλλειψη διάκρισης κι αγάπης")

† ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

(17-8-1964)

       ...Αγαπητέ εν Κυρίω αδελφέ π. Γαβριήλ (Διονυσιάτης). Εσωκλείστως σας αποστέλλω τηλεγράφημά μου προς τον Μακαριώτατον Μητροπολίτην Αθηνών Χρυσόστομον, όστις κατ' αυτάς διέρχεται διά πυρός και ύδατος, ονειδιζόμενος, καταφρονούμενος, πιεζόμενος, ίσως αφανώς και υπούλως, και διωκόμενος. Διατί; διότι δεν στέργει την προτεινομένην, υπό δύο κεφαλών του οικουμενικού Πατριάρχου και του Πάπα, ένωσιν. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας εις την Αμερικήν που εστάλη υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ως Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, αντί να επιστρέψη τους ορθοδόξους Έλληνας χριστιανούς, τους οποίους επλάνησαν οι διάφοροι επιτήδειοι αιρετικοί, χιλιασταί, Μασόνοι, Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί κ.λπ., και κατόπιν, ως διάδοχος των Αγίων Αποστόλων, να επιστρέψη διά της διδασκαλίας του και τους αλλοθρήσκους Αμερικανούς κ.λπ., εξέκλινε της ευθείας οδού και ηκολούθησεν οδούς τραχείας, ανωμάλους, κρημνώδεις, επικινδύνους, αλλά και οδούς πλατείας και ευρυχώρους, οδηγούσας εις απώλειαν, ησπάσθη τον μασονισμόν, ως έχω σαφείς πληροφορίας. Προχειριστής Οικουμενικός Πατριάρχης και εγκατασταθείς εις Κωνσταντινούπολιν, ήρχισε να διαδίδη τον Πανθεϊσμόν, να λέγη ότι όλαι αι θρησκείαι είναι καλαί, αρεσταί εις τον Θεόν, επομένως και ο Μωαμεθανισμός και ο Βουδισμός και πάσα άλλη δεκταί εις τον Θεόν, και ούτω φρονών εισήλθεν, όταν το πρώτον μετέβη εις Ιεροσόλυμα, εις το τέμενος Ομάρ και προσηυχήθη. Εις την Κωνσταντινούπολιν έκαμε δέησιν υπέρ αναπαύσεως κεκοιμημένων απίστων, δυσεβών ο­θωμανών μετά των Αγίων. Έλαβε δε την ανταπόδοσιν και ανταμοιβήν παρά των Οθωμανών την πυρπόλησιν σχεδόν όλων των χριστιανικών ναών, την αρπαγήν των υπαρχόντων εν Κωνσταντινουπόλει ομογενών ορθοδόξων Χριστιανών, την πυρπόλησιν πολλών οικιών, τας βασάνους και τον θάνατον εκατοντάδων λαϊκών και κληρικών και την εκταφήν και καύσιν και σκορπισμόν των λειψάνων πολλών νεκρών Ελλήνων.

       Προσεκάλεσε και παρεκάλεσε τον Πατριάρχην Αρμενίων, αιρετικόν, σχισματικόν και ελειτούργησε εις Ελληνικόν ναόν και ηυλόγησε το ποίμνιόν του. Τώρα φροντίζει, αγωνίζεται, μεριμνά και ζητεί ένωσιν μετά των αιρετικών παπιστών και έχει πολλούς συμβοηθούς, συνεργάτας, κληρικούς και λαϊκούς ψευδολόγους, μωρολόγους, ξενολάτρας, οι οποίοι κατηγορούν τον Μακαριώτατον, ότι ακούει τριών καλογήρων και δεν στέργει την μετά Λατίνων ένωσιν. Οφείλομεν πάση θυσία ν' αντισταθώμεν σθεναρώς και να βοηθήσωμεν τον Μακαριώτατον.

Για τον Μασόνο πατρ. Αθηναγόρα ο προκάτοχός του Μάξιμος ο Ε΄

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ:

Για τον Μασόνο πατρ. Αθηναγόρα

ο αδίκως εκθρονισθείς

προκάτοχός του Μάξιμος ο Ε΄

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: Τί φρονοῦσε γιά τόν

Μασόνο Πατριάρχη Ἀθηναγόρα

ὁ ἀδίκως ἐκθρονισθείς προκάτοχός του

κλεινός Μάξιμος ὁ Ε΄

μεταγραφή: Μον. Σεραφείμ (Ζήσης)

Ἐξ αἰτίας τῆς ἐπικαιρότητος τοῦ πράγματος δημοσιεύω ἐπειγόντως, ἄνευ τοῦ λοιποῦ συνήθους μοι ὑπομνηματισμοῦ, ἐπιστολή τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου κυροῦ Μαξίμου Ε΄ (1897-1971) πρός κάποιον ἔμπιστό του Κληρικό, τήν ὁποίαν ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἔχω μεταγράψει ἀπό τό ἀρχεῖο τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» (τ. 191-192, 1 & 15 Αὐγ 1973). Τόν πρέποντα σχολιασμό θά τόν συμπληρώσω ἐν καιρῷ τῷ δέοντι μέ ἐπάρκεια ἱστορικῶν τεκμηρίων, πού ἔγιναν γνωστά τά τελευταῖα ἔτη. Ἡ πρώτη σελίδα τῆς ἐπιστολῆς αὐτῆς τοῦ Πατριάρχου Μαξίμου ἀπό τό 1962 δημοσιεύεται αὐτούσια (φωτογραφικῶς) στό πρωτοσέλιδο τοῦ ὡς ἄνω φύλλου τοῦ «Ὀ.Τ.».

Ὁ ἴδιος ὁ ἐκθρονισθείς ἀπό τήν συνωμοσία τοῦ ΝΑΤΟ, τῆς Μασονίας καί τῶν Οἰκουμενιστῶν, λαμπρός Πατριάρχης Μάξιμος Ε΄, κατηγορεῖ τόν Ἀθηναγόρα γιά τά αἱρετικά του φρονήματα, τήν φιλοδοξία του, τήν ἐνδεχόμενη τεκτονική του ἰδιότητα καί τινα ἄλλα. Ἡ φωνή τοῦ Μαξίμου τοῦ Ε΄ εἶναι ἡ φωνή τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, τοῦ καταληφθέντος ἀπό τούς μασονοκινήτους καί ἀμερικανοκινήτους Οἰκουμενιστές, ὅπως ἔπαυσεν αὐτό νά ὑπάρχει ὡς Φάρος τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καί ἐφεξῆς.

Τότε γιατί δεν τον μιμείστε; Τι νόημα έχει να επαινείτε την διακοπή μνημοσύνου, αλλά να μην την πράττετε, όταν μάλιστα σήμερα είναι χειρότερα τα πράγματα;

Το ιστορικό τηλεγράφημα του μακαριστού Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου με το οποίο αναγγέλει στην τότε Ιερά Σύνοδο τη διακοπή μνημοσύνου του τότε Πατριάρχη Αθηναγόρα

Λυκούργος Νάνης, ιατρός

"Μετά πικρίας ανέγνωμεν βλασφήμους δηλώσεις Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα καταχωρησθείσας εις απογευματινήν εφημερίδα Αθηνών δι ών εδονήθησαν θεμέλια Ορθοδόξου Χριστιανικής πίστεως. Η κατά της Ορθοδοξίας επίθεσις και δη ακριβώς μίαν εβδομάδα προ της πρώτης Κυριακής νηστειών, καθ ήν τα πλήθη των Ορθοδόξων εορτάζουν τον θρίαμβον της Οροδοξίας κατά πασών των αιρέσεων, υπήρξε καθ όλας τας ενδείξεις προμελετημένη και επίβουλος.

Το Φανάριον, όπερ μέχρι και της προχθές απετέλει ένδοξον έπαλξιν των υπέρ της Ορθοδοξίας ατρύτων αγώνων, οι ηγέται του οποίου σθεναρώς ηγωνίσθησαν και εθυσιάσθησαν υπέρ της πανσέπτου Ορθοδοξίας, σήμερον με επικεφαλής τον Οικουμενικόν Πατριάρχην και τινας ευαρίθμους ομόφρονας αυτώ κληρικούς, εξεστράτευσε διά να την πλήξη θανασίμως.

Εφ ώ και επεστρατεύθη η πρώτου μεγέθους κατά την πατριαρχικήν έκφρασιν φυσιογνωμία , ο μητροπολίτης δηλονότι Χαλκηδονος κ.Μελίτων, η φωνή του Φαναρίου-κατά τον πατριάρχην-όμοιον του οποίου δεν έχει πολλούς το Φανάριον και τον οποίον ασφαλώς θα απεθαύμαζε την Κυριακήν της Τυροφάγου, όταν ηέως ήκουεν αυτού, εξ Αθηνών ομιλούντος περί ανέμων και υδάτων, περί μεταμορφώσεως της Εκκλησίας, περί καρναβάλου, αλλά (άκουσον-άκουσον) και περί υποκρισίας.

Τί γινόταν και γίνεται πίσω από τις πλάτες μας. Ν.Τ.Π. και Οικουμενισμός χέρι με χέρι!

Αποκάλυψη τηλεφωνικών συνομιλιών Σπύρου Αγκνιου και Χένρι Κίσινγκερ για θάνατο και κηδεία Αθηναγόρα

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟ "Ε.Κ."

Αποκάλυψη τηλεφωνικών συνομιλιών Σπύρου Αγκνιου και Χένρι Κίσινγκερ για θάνατο και κηδεία Αθηναγόρα

Του Θεοδώρου Καλμούκου/ ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ ekirikas.com

ΒΟΣΤΩΝΗ. Ο «Εθνικός Κήρυκας» αποκαλύπτει σήμερα την τηλεφωνική συνομιλία ανάμεσα στον αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως Ρίτσαρντ Νίξον, τον Ελληνοαμερικανό Σπύρο Αγκνιου (Αναγνωστόπουλο) και του υπουργού Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, Χένρι Κίσινγκερ, για την εκδημία του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα (Σπύρου), τις επικοινωνίες του τότε Αρχιεπισκόπου Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ιακώβου αναφορικά με την κηδεία και την εκπροσώπηση της Αμερικής σ’ αυτήν.

Από τη συνομιλία προκύπτει η απέχθεια με την οποία εκφράσθηκε ο Κίσινγκερ για τους ιεράρχες του Φαναρίου για τους οποίους είπε χαρακτηριστικά, πως «δεν δίνω δεκάρα για τους Τούρκους Επισκόπους» (I don’t give a damn about the Turkish bishops).

Στη συνέχεια, παραθέτουμε ατόφια την τηλεφωνική συνομιλία, η οποία έγινε στις 7 Ιουλίου του 1972 και ώρα 9:10 το πρωί, ενώ τα έγγραφα αυτά έχουν αριθμό αποχαρακτήρισης 2858 και 2859.

Ποιός σύγχρονος "εὐσεβὴς" Ἐπίσκοπος, ἀρχιμανδρίτης ἢ ἱερέας ἔστειλε τέτοια ἐπιστολὴ στὸν Πατριάρχη; Ἀντιθέτως τοῦ ἔστειλαν ψηφιδωτὲς εἰκόνες του!

 Οἱ ἄλλοι ὅμως, οἱ πιστοί, παρέμειναν ἀσάλευτοι εἰς τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, εἰς τὴν χώραν τῆς πενίας, τῶν στερήσεων, τῶν πειρασμῶν, τῶν διωγμῶν, βέβαιοι ὄντες ὅτι ἐν μέσῳ αὐτῶν παρίσταται ὁ Κύριος, ὁ εἰπῶν ὅτι ἡ Ἐκκλησία Αὐτοῦ θὰ εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὸ μαρτύριον, τὴν περιφρόνησιν, τὴν πτωχείαν, τὸν ἐμπαιγμόν, τὰ ὁποῖα θὰ εἶναι ἡ ἀντιμισθία τῆς σθεναρᾶς ὁμολογίας των εἰς τοῦτον τὸν κόσμον… Ναί! Εἴμεθα ἕτοιμοι νὰ μαρτυρήσωμεν μετὰ χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, τὴν ὁποίαν κρατοῦμεν ὡς τὸν μέγιστον θησαυρόν.

5. ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ

Τοῦ Φώτη Κόντογλου

Ἡ ἐπιθυμία τῆς ὑμ. Παναγιότητος καὶ τῶν σὺν ὑμῖν νὰ ὑποταχθῆ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τὸν Πάπαν καὶ ἡ ἐκ μέρους σας ἀνεξήγητος σπουδή, ἐπλήρωσε τὴν καρδίαν μας ἀφάτου θλίψεως καὶ ἀθυμίας. Τὰ ὦτα μας ἀκόμη συρίζουν ἀπὸ τὸ φρικτὸν τοῦτο ἄκουσμα.

Ἡ Ὀρθόδοξος ποίμνη ἐδιχάσθη. Οἱ μὲν σᾶς ἠκολούθησαν εἰς τὸν ὀλισθηρὸν δρόμον τὸν ἀπάγοντα εἰς τὴν ἀπώλειαν, οἱ δὲ παρέμειναν ἑδραῖοι καὶ ἀσάλευτοι εἰς τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν τῶν πατέρων των, ἀποτροπιαζόμενοι καὶ εἰς μόνην τὴν σκέψιν ὅτι ὁ Οἰκουμ. Πατριάρχης ἐνηγκαλίσθη τὸν Πάπαν καὶ ἐμολύνθη ἀπὸ τὸ βδέλυγμα τοῦτο τῆς ἀσεβείας.

Ἐκεῖνοι, οἵτινες σᾶς ἠκολούθησαν, ἦσαν ἐκ τῶν προτέρων προδικασμένοι νὰ σᾶς ἀκολουθήσουν, ὄντες ὑλόφρονες, ματαιόδοξοι, ἄπιστοι, καὶ ξενόδουλοι κόλακες καὶ κολακευόμενοι. Ἔσπευσαν λοιπὸν νὰ συνταχθῶσι μὲ τὸν «κόσμον», μὲ τὸν ἁμαρτωλὸν κόσμον τῆς ἐπιγείου ἀνέσεως, τῆς ἄνευ ταλαιπωριῶν καὶ ἀγῶνος ζωῆς, «εἰς τὴν ὧδε μένουσαν πόλιν», μὴ ἐπιζητοῦντες «τὴν μέλλουσαν», ὡς ἀνύπαρκτον καὶ μὴ πιστευτὴν εἰς αὐτούς.

Οἱ ἄλλοι ὅμως, οἱ πιστοί, παρέμειναν ἀσάλευτοι εἰς τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, εἰς τὴν χώραν τῆς πενίας, τῶν στερήσεων, τῶν πειρασμῶν, τῶν διωγμῶν, βέβαιοι ὄντες ὅτι ἐν μέσῳ αὐτῶν παρίσταται ὁ Κύριος, ὁ εἰπῶν ὅτι ἡ Ἐκκλησία Αὐτοῦ θὰ εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὸ μαρτύριον, τὴν περιφρόνησιν, τὴν πτωχείαν, τὸν ἐμπαιγμόν, τὰ ὁποῖα θὰ εἶναι ἡ ἀντιμισθία τῆς σθεναρᾶς ὁμολογίας των εἰς τοῦτον τὸν κόσμον.

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ στα Ιεροσόλυμα με τα ΜΑΤΙΑ του «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» του 1964! Ο ρόλος των Πνευματικών.

Θέμα σωτηρίας η απομάκρυνση

από τους Οικουμενιστές!

Πρὶν ἕνα περίπου μῆνα, οἱ «Ὀρθόδοξοι» Οἰκουμενιστὲς ἡγέτες ἀνέβηκαν ἄλλο ἕνα σκαλοπάτι ἀποστασίας, ἐπειγόμενοι νὰ ὁλοκληρώσουν τὴν προδοσία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου. Γιὰ νὰ γίνει κατανοητὴ ἡ προδοσία ποὺ συντελεῖται, καταφεύγουμε σὲ ἕνα δημοσίευμα τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου» ποὺ ἔγινε πρὶν πενῆντα χρόνια (φ. 36, 1964, σελ. 1-2)

Σὲ ἐκεῖνο τὸ δημοσίευμα, οἱ περὶ τὸν τότε Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ὀνομάζονται ὡς «οἱ Νέο-Αἱρετικοὶ τοῦ Φαναρίου» καί, μὲ ἀφορμὴ ὅσα ἔγιναν στὰ Ἱεροσόλυμα μεταξὺ Πάπα Παύλου καὶ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, χαρακτηρίστηκαν –ὁ Ἀθηναγόρας καὶ τὴν κουστωδία του– «ἐμπρηστὲς τοῦ Φαναρίου».

Στηριζόμενος τότε ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» στὴν σύσσωμον ἀντίδραση τῶν Ὀρθοδόξων, ἤλεγξε μὲ αὐστηρότητα τὸν Ἀθηναγόρα καὶ τοὺς ἐλάχιστους ἀκολούθους του, τονίζοντάς τους ὅτι τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐδῶ· ἂν νομίζετε «ὅτι θὰ μᾶς πιάσετε στὸν ὕπνον... ἀπατᾶσθε. Ἔχουν γνῶσιν οἱ φύλακες. Αἱ χεῖρες (τῶν Ὀρθοδόξων) μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, κινοῦνται ἀπειλητικῶς πρὸς τὴν κατεύθυνσιν τῶν ἀδιστάκτων ἐμπρηστῶν (τοῦ Φαναρίου). Αἱ φλόγες τῆς ἀνοσίου πυρκαϊᾶς τῶν μητραλοιῶν τῆς Πίστεως εἰδοποίησαν ἤδη τοὺς εἰς τὰ ἔσχατα τοῦ κόσμου Ὀρθοδόξους, νὰ μὴ δίδουν ὕπνον εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἀνάπαυσιν εἰς τὰ βλέφαρά των, ἐφ’ ὅσον οἱ ἄνθρωποι τοῦ Ἀθηναγόρου θὰ θέλουν νὰ ὑπερβάλλουν τὸν Ἀρχηγόν των εἰς ζῆλον φιλοπαπικόν».

«Ὁ Ἀθηναγόρας καὶ ἡ κουστωδία αὐτοῦ ἀντήλλαξαν φίλημα Ἰσκαριώτου μετὰ τοῦ πάπα καὶ τῶν Καρδιναλίων αὐτοῦ». Διὰ τοῦτο ὀφείλουν οἱ Ὀρθόδοξοι «νὰ ὑπάγουν εἰς τὸ Φανάριον καὶ νὰ ἀξιώσουν νὰ δοθῆ τέρμα εἰς τὰ δεινὰ τῆς ὀρθοδοξίας».

Καὶ παρακάτω παρότρυνε τοὺς Ἱερομονάχους νὰ κάνουν ὅ,τι πάντα ἔκαναν οἱ πιστοί, ὅταν ἐπροδίδετο ἡ Πίστη: Νὰ διακόψουν τὸ Μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη, νὰ ἀποτειχισθοῦν ἀπὸ αὐτόν.

Λίγα χρόνια μετά, ἐπειδή, παρὰ τὴν προειδοποίηση τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ πατριάρχης συνέχισε τὴν Οἰκουμενιστικὴ πορεία του, οἱ Ἁγιορεῖτες διέκοψαν τὸ Μνημόσυνό του, καὶ οἱ τρεῖς Μητροπολίτες ἔκαναν μερικὴ ἀποτείχιση.
Αὐτὰ τὴν δεκαετία τοῦ 1960-1970 ποὺ τὰ περιστατικὰ προδοσίας τῆς Ὀρθοδοξίας ἦσαν ἐλάχιστα καὶ στοὺς πολλοὺς ἄγνωστα, ἡ πληροφόρηση πενιχρὴ καὶ (ὅπως ἔγραφε ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος) οἱ οἰκουμενίζοντες Ἐπίσκοποι, ἐμετρῶντο εἰς τὰ δάκτυλα τῆς μιᾶς χειρός!

Τελείωνε τὸ ἄρθρο τοῦ «Ὀρθ. Τύπου» ὡς ἑξῆς:

 

Τότε, λοιπόν, οἱ ὀρθοφρονοῦντες συντάκτες τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου», (ὅπως φαίνεται στὶς τελευταῖες γραμμὲς τῆς παραπάνω φωτοτυπίας) διατύπωναν τὴν διαχρονικὴ Πατερικὴ Παράδοση, ὅτι δηλαδή, μὲ τὴν Διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου ἀπομακρύνουμε ἀπὸ πάνω μας τὸν μολυσμὸ τῆς αἱρέσεως· μὲ τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου παύουμε νὰ ἀνήκουμε στὴν μερίδα τῶν αἱρετικῶν· μὲ τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου σώζουμε τὶς ψυχές μας (ἀσφαλῶς ὄχι μόνο μὲ τὴν ἀποτείχιση, ἀλλὰ ἀκολουθώντας πιστὰ κατὰ πάντα τὶς Ἐντολὲς τοῦ Κυρίου)· μὲ τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου «περιφυλάσσουμε» τὴν Ὀρθοδοξία.

Ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου καὶ ἡ Ἀποτείχιση, ἐφ’ ὅσον ὅλα τὰ ἀνωτέρω εἶναι ἀναγκαῖα γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἄρα, κι αὐτὴ εἶναι ἀναγκαία καὶ ὑποχρεωτική. Ἀσφαλῶς καὶ δυνητική, γιὰ ὅσους δὲν εἶναι ἐνημερωμένοι καὶ ἕτοιμοι ἢ δὲν θέλουν νὰ συνταχθοῦν μὲ τὴ χορεία τῶν Ἁγίων καὶ τῶν πιστῶν ποὺ τὴν ἐφάρμοσαν! Αὐτὰ ἂς τὰ βλέπουν οἱ τωρινοὶ συντάκτες του καὶ οἱ χαράσσοντες τὴν γραμμὴν τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου».

Τώρα, ποὺ  οἱ δίνουν πρὸς τὰ ἔξω τὴν ἐντύπωση ὅτι κατὰ βάσιν ἔχουν κοινὴ Πίστη, ὅπως τοῦτο σημειολογικὰ παρέχεται καὶ διὰ τῶν συμπροσευχῶν, οἱ ὁποῖες δὲν ἀποτελοῦν πλέον μεμονωμένες περιπτώσεις, ἀλλὰ ἐπίμονη πανδημία ἀσέβειας στὴν Πατερικὴ Παράδοση. Τώρα ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι κάποια ὀμιχλώδης ὑπόθεση, μιὰ νέα αἵρεση ποὺ μόλις τώρα συνειδητοποιοῦμε τὴν ὕπαρξή της, ἀλλὰ καταδικασμένη ἀπὸ Ἁγίους ὡς Παναίρεση, παρὰ τὶς νέες πτυχὲς ποὺ συνεχῶς ἐρευνῶνται. Τώρα, ποὺ παρόμοια αἴσχη μὲ ἐκεῖνα ποὺ διεπράχθησαν τότε, ἐπαναλήφθηκαν ἐφέτος μὲ ἑωσφορικὸ πεῖσμα ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, παρὰ τὶς ἐπὶ δεκαετίες διαμαρτυρίες, ἀλλὰ καὶ παρακλήσεις νὰ σταματήσουν τὸ ξεπούλημα τῆς Ὀρθοδοξίας.

Μάλιστα τὸν παρελθόντα Ἰούνιο, ἡ συνάντηση  στὰ Ἱεροσόλυμα πραγματοποιήθηκε μὲ ἀναβαθμισμένη συμπροσευχή, ἡ ὁποία μεταδόθηκε διὰ τῶν Μ.Μ.Ε. σὲ ὅλο τὸν κόσμο.

Αὐτὴν τὴν ἐκτροπὴ καὶ βεβήλωση τῶν Ἁγίων Τόπων, δὲν τὴν ἀνέχτηκε οὔτε ὁ οὐρανός, καὶ ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ ἐκδηλωθεῖ ἐκείνη ἡ “ἀνεξήγητη”» φωτιὰ στὸ Σπήλαιο τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ στὴν Βηθλεέμ, μήπως καὶ οἱ «ἔμπρηστὲς τοῦ Φαναρίου» ἀντιληφθοῦν ὅτι ὁ οὐρανὸς τοὺς καταδεικνύει ὡς «ἐμπρηστὲς τῆς Ὀρθοδοξίας».

Ἂς τὰ δοῦν ὅμως καὶ κάποιοι ἀνιστόρητοι καὶ ἐσκεμμένως φαντασιόπληκτοι ποὺ ἐπιμένουν νὰ βαπτίζουν τὶς αἱρετικὲς πράξεις τῶν Οἰκουμενιστῶν «ἀσχήμιες». Ἂς τὰ δεῖ καὶ ὁ Ὀρθόδοξος Λαός (ἱερωμένοι, μοναχοί καὶ λαϊκοί) κι ἂς ἀναρωτηθοῦν:

Τότε οἱ πιστοί, μὲ πρωτοστάτες τοὺς μοναχοὺς τοῦ Αγίου Ὄρους,  ξεσηκώθηκαν. Σήμερα τί περιμένουν; Γιατί σιωποῦν; Τί φοβοῦνται; Οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις, οἱ τιμές, τὰ τῆς ἐπιβιώσεως εἶναι ἀνώτερα ἀπὸ τὴν σωτηρία μας;

Γιατί, σήμερα, λοιδωροῦν ἐκεῖνα, ποὺ τότε θεωροῦσαν ὡς ἀναγκαῖα γιὰ τὴ σωτηρία μας;

Γιατί τώρα, ὄχι μόνο δὲν διακόπτουν τὸ Μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν, ὄχι μόνο δὲν ἀφήνουν τοὺς πιστοὺς ἐλευθέρους νὰ ἀποτειχισθοῦν, δυνητικὰ ἔστω (ἀφοῦ αὐτὸ πιστεύουν γιὰ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα), ἀλλὰ τοὺς προτρέπουν νὰ παραμένουν στὴν αἵρεση, διδάσκοντας (καὶ τρομοκρατώντας τοὺς πιστούς) ὅτι ὅποιος ἐφαρμόσει τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀποκρυσταλώθηκε στὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, αὐτὸς εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας;

Πέρα ἀπὸ τοὺς γνωστοὺς κύκλους ποὺ διδάσκουν αὐτὴν τὴν ἀλλοίωση τῆς ἁγιοπατερικῆς στάσεως ἀπέναντι στην αἵρεση, μαθαίνουμε ὅτι καὶ κάποιοι Ἁγιορεῖτες τὰ ἴδια διδάσκουν (ὅπως κάποιος ποὺ ἔχει τὴν φήμη τοῦ Πνευματικοῦ, στὴν Καψάλα τοῦ Ἁγίου Ὄρους), λησμονώντας ὅτι οἱ Γέροντές τους διέκοψαν τὸ Μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη  π ρ ὶ ν  μισὸ αἰῶνα!

Μήπως εἶναι καιρὸς να σταματήσουν τὴν στάση σιωπῆς, τουλάχιστον οἱ Ἁγιορεῖτες; Μήπως ὁ ἐν λόγῳ Πνευματικός, θὰ θελήσει νὰ μιλήσει, καὶ νὰ μᾶς ἐξηγήσει, σὲ ποιά ἄγνωστα Πατερικὰ κείμενα στηρίζεται, ὥστε μὲ τόση πεποίθηση νὰ ὑποστηρίζει μιὰ τέτοια ἀντιπατερικὴ θέση; (Δὲν ἀποκαλύπτουμε τὸ ὄνομά του, ὥσπου νὰ διασταυρώσουμε τὶς πληροφορίες μας ἀπὸ περισσότερα στόματα πιστῶν).

 

Πηγή: Πατερική Παράδοση 

Όσο επεκτείνεται η αίρεση, τόσο ελαττώνονται οι αντιδράσεις!

Ἡ πρὸ πενῆντα ἐτῶν συνάντηση Πάπα καὶ Ἀθηναγόρα, ἐπέσυρε τὴν ἀγανάκτηση, τὴν ἱερὰ ὀργὴ καὶ τελικῶς τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου Ἐπισκόπων καὶ Ἁγιορειτῶν. Ἡ ἐπανάληψη τοῦ Μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχη ἀποφασίσθηκε, ἀφ’ ἑνὸς μέν, διότι ὁ διάδοχός του Δημήτριος ἔδωσε τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ παύσει τὴν κακόδοξη τακτικὴ τοῦ Ἀθηναγόρα, ἀφ’ ἑτέρου δέ, διότι χρησιμοποίησε ὁ Δημήτριος ἐκβιαστική-διωκτικὴ τακτικὴ κατὰ τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, καὶ δυστυχῶς ἐκεῖνοι ὑπεχώρησαν στὶς ἀπειλές!

Σήμερα ὅμως, ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὑπερέβη κατὰ πολὺ τοὺς προκατόχους του. Οἱ ἐνέργειές του δὲν εἶναι ἀμφιλεγόμενες, ὥστε νὰ ἀπαιτεῖται ἑρμηνεία τῆς σημασίας τους, ἀλλὰ ἀποτελοῦν συνειδητὴ ἐφαρμογὴ ἀπὸ «ὀρθόδοξους» Ἐπισκόπους, τῶν ἀποφάσεων τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν, μὲ σκοπὸ τὴν ἀπορρόφηση τῆς Ὀρθοδοξίας!

Οἱ λόγοι καὶ οἱ ἐνέργειές του (θλιβερὴ συνέχεια τῶν Ἀθηναγόρειων ἐνεργειῶν) ἔχει πλέον Πανορθοδόξως καταδειχθεῖ, ὅτι ἀποτελοῦν αἵρεση καί, κυρίως, δὲν πραγματοποιοῦνται ὡς προσωπική του μόνο ἐπιλογὴ καὶ πρωτοβουλία, ἀλλὰ προωθοῦνται μὲ Συνοδικὴ καλύψη, ἀπὸ μὲν τὴν Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐπισήμως, ἀπὸ δὲ τὶς ὑπόλοιπες τοπικὲς Ἐκκλησίες σιωπηρῶς, ἀφοῦ ἀνέχονται τὴν προώθηση καὶ τὴν ἐπικράτηση τῆς Παναιρέσεως.

Ὁμιλώντας γιὰ Πανορθόδοξη καταδίκη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δὲν ἐννοοῦμε, βέβαια, κάποια Σύνοδο Ἐπισκόπων Οἰκουμενιστῶν, ὡς ὁ Βαρθολομαῖος Ἀρχοντώνης, Ἰωάννης Ζηζιούλας, Ἀναστάσιος Γιαννουλάτος, Χρυσόστομος Σαββᾶτος, Ἰγνάτιος Γεωργακόπουλος κ.λπ., ἀλλὰ ἐννοοῦμε σύμπαντα τὸν Ὀρθόδοξο κόσμο, τοὺς Ὀρθόδοξους Πατέρες καὶ Ἁγίους ποὺ κατὰ τὴν διαρρεύσασα ἑξηκονταετία γνωμάτευσαν ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποτελεῖ αἵρεση, Παναίρεση καὶ αἵρεση τῶν ἐσχάτων χρόνων. Μάλιστα ἔχει λεχθεῖ ὅτι ἀποτελεῖ συνονθύλευμα  αἱρέσεων ἀρχαίων καὶ νέων, ὅτι ἔχει συγκεντρώσει ὑπὸ τὴν σκιά της αἱρέσεις, τὶς ὁποῖες ἀκόμα καταγράφουν, παρουσιάζουν καὶ ἐξηγοῦν τὴν προέλευσή τους σύγχρονοι θεολόγοι.

Καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι: Γιατί σήμερα οἱ Ποιμένες, τὴ στιγμὴ ποὺ μὲ προκλητικότατο τρόπο ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ οἱ περὶ αὐτὸν Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι, ἐπαναλαμβάνουν εἰς αἴσχιστο βαθμὸ τὰ αἴσχη τοῦ Ἀθηναγόρα, κυρίως μὲ Συνοδικὴ κάλυψη καὶ ἀνοχή, καὶ νομιμοποιοῦν ἐπισήμως καὶ ὑπούλως τὴν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων, καὶ ἐμπεδώνουν τὴν κακοδοξία ὅτι οἱ αἱρετικοὶ Πάπες καὶ Πάστορες καὶ παπαδίνες ἔχουν ἱερωσύνη καὶ μυστήρια, γιατί δὲν ἐφαρμόζουν τουλάχιστον ὅ,τι ἐφαρμόστηκε στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1970 κατὰ τοῦ Ἀθηναγόρα; Τὴν μερικὴ ἔστω Διακοπὴ Μνημοσύνου;

Μεγάλη εὐθύνη (καὶ μεγάλη καταδίκη κατὰ τοὺς Πατέρες) περιμένει ἐκείνους τοὺς ἐπισκόπους, τοὺς πνευματικοὺς καὶ τοὺς ποιμένες, ποὺ ἐπιτρέπουν στοὺς λυκοποιμένες νὰ κατασπαράσσουν τὰ πρόβατα τῆς «ποίμνης Κυρίου»!

Αλήθεια, τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν ἀπομάκρυνση καὶ καταδίκη τῶν αἱρετικῶν, τὴν ἐπιστρέφουν ἀσεβέστατα στὸ Θεό;

Καλά, δὲν εἶδαν, δὲν κατε-νόησαν καὶ δὲν πῆραν μιὰ πρώτη πρόγευση —στὴν πρόσφατη συνάντηση στὰ Ἱεροσόλυμα Πάπα Πατριάρχη— ἀπὸ τὸ «τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως τὸ ρηθὲν διὰ Δανιὴλ τοῦ προφήτου ἑστὼς ἐν τόπῳ ἁγίῳ ὁ ἀναγινώσκων νοείτω»!

Ι. Ν. Ἀναστάσεως: Συμπροσεύχονται μὲ αἱρετικοὺς στὸν ἴδιο Θεό! Ὄχι τον Τριαδικό, ἀλλὰ τὸν Πανθρησκειακό Θεό ἢ Ἀρχιτέκτονα τοῦ Σύμπαντος!

 

Ι. Ν. Ἀναστάσεως: Πάπας, Πατρ. Βαρθολομαῖος καὶ Θεόφιλος, Περγάμου (Ἰω. Ζηζιούλας) καὶ οἱ λοιποί αἱρετικοί συμπροσεύχονται μὲ εὐλάβεια!

Ὁ ὀρθόδοξος κληρικὸς ἀναγινώσκει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ κατόπιν κατευθύνεται πρὸς τὸν Πάπα, ποὺ τὸ καταφιλεῖ καὶ τὸ μολύνει!

Ὁ παπικὸς κληρικὸς μετὰ τὴν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ προτείνει στὸν πατρ. Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος τὸ ἀσπάζεται πρὸς μολυσμόο του!

Κατά Βαρθολομαίον Ευαγγέλιο: Απεσταλμένος του Θεού ο αιρετικός, για την επίτευξη της Πανθρησκείας!

Χαιρετισμός τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατά τήν ὑποδοχήν Αὐτοῦ ὑπό τῆς Α.Θ.Μακαριότητος, τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως.
(23 Μαΐου 2014)

Μακαριώτατε Πατριάρχα Ἱεροσολύμων κύριε Θεόφιλε, ἀδελφέ ἐν Κυρίῳ καί συλλειτουργέ λίαν ἀγαπητέ καί περισπούδαστε,

Χριστός Ἀνέστη!

Τόν ἐπίκαιρον τοῦτον χαρμόσυνον χαιρετισμόν, ἐν ὀνόματι τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπευθύνομεν ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης πρός Ὑμᾶς, τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην τῆς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς Ἁγίας Σιών, διακατεχόμενοι ὑπό μεγάλης καί ἀνεκφράστου συγκινήσεως, ἀφ᾿ ἑνός μέν ἐκ τῆς προσκυνήσεως τῶν πανσεβάστων Προσκυνημάτων τῆς Ἁγίας Γῆς, ἀφ᾿ ἑτέρου δέ ἐκ τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας μετά τῶν θυσιαστικῶς φυλασσόντων τά προσκυνήματα ταῦτα ἀδελφῶν καί συλλειτουργῶν ἡμῶν, μέ ἀρχιφύλακα τήν Ὑμετέραν λίαν ἡμῖν ἀγαπητήν καί περισπούδαστον Μακαριότητα, ἀδελφέ κύριε Θεόφιλε. Καί ἀναφωνοῦμεν καί ἡμεῖς μετά τοῦ Προφήτου «διά Σιών οὐ σιωπήσομαι καί διά Ἱερουσαλήμ οὐκ ἀνήσω».

Τά συναισθήματα ἡμῶν εἶναι ἔντονα κατά τήν στιγμήν ταύτην, διότι αἰσθανόμεθα ὅτι ἑνώνει ἡμᾶς μεθ᾿ Ὑμῶν, Μακαριώτατε, τό κοινόν χρέος καί ἡ κοινή αἴσθησις ὅτι ἀμφότεροι φυλάσσσομεν πνευματικάς καί κυριαρχικάς Θερμοπύλας. Ὑμεῖς, τά πλέον ἱερά καί σεβάσμια διά τήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Ἐκκλησίαν καί τό πλήρωμα αὐτῆς προσκυνήματα εἰς τούς Τόπους τούς ὁποίους ἐβάδισαν οἱ ἄχραντοι πόδες τοῦ Κυρίου· ἡμεῖς δέ τά σεβάσματα τῆς γῆς τῶν πατέρων ἡμῶν, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἰς τήν ὁποίαν πάλλεται ἡ καρδία τῆς οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας. Φυλάσσομεν ἀμφότεραι αἱ Ἐκκλησίαι τήν παρακαταθήκην τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Σεῖς μέν ἐνταῦθα ἐπί τοπικοῦ ἐπιπέδου πρός τήν Ἁγιοταφικήν Ἀδελφότητα, τόν κλῆρον καί τόν λαόν τῆς δικαιοδοσίας Σας· ἡμεῖς δέ πέραν τοῦ τοπικοῦ καί ἐπί οἰκουμενικοῦ ἐπιπέδου, διακονοῦντες τήν ἀλήθειαν τῆς ἀμωμήτου καί ἀσπίλου Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, μαρτυροῦντες τῇ ἀληθείᾳ, καί διακρατοῦντες τόν θησαυρόν τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδοξίας. 

Ἐρχόμεθα ἐκ  Κωνσταντινουπόλεως εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, οὐχί ἐν ὁδοιπορίᾳ καί περίλυποι διά τήν «κλαπεῖσαν ἐλπίδα», ὥς ποτε Λουκᾶς καί Κλεόπας οἱ Ἀπόστολοι πρός τήν ἀπέχουσαν σταδίους ἑξήκοντα ἐξ Ἱεροσολύμων κώμην τῆς Ἐμμαούς, ἀλλά διά τῶν συγχρόνων μέσων ἐγγύτητος, καί ἐν χαρᾷ, διότι «κατέχομεν τήν ἐλπίδα», «τήν  ἀλήθειαν, τό φῶς καί τήν ζωήν», δηλαδή αὐτόν τοῦτον τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ἐν τῇ κοινῇ ὁδοιπορίᾳ ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων «ἀοράτως συνόντα» καί ἐξηγοῦντα ἡμῖν ἐν τῇ ὁδῷ, κατά τήν κοινήν ὁδοιπορίαν, πάντα τά περί Ἑαυτοῦ. Ἐρχόμεθα εἰς τήν Ὑμετέραν ἕδραν, ἐν φιλαδέλφῳ ἀγάπη καί περιπτυσσόμεθα Ὑμᾶς, Μακαριώτατε καί τιμιώτατε ἀδελφέ κύριε Θεόφιλε, αἰσθανόμενοι τήν Ἀερμώνειον δρόσον καταβαίνουσαν σήμερον εἰρηνικῶς ἐνταῦθα ἀλλά καί φθάνουσαν χιλιάδας χιλιομέτρων μακράν, εἰς τήν ἕδραν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Ἐκκλησίας τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας καί συγχρόνως τῆς τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων. 

Μακαριώτατε,

Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπό τοῦ ἐν «ἀρχῇ Λόγου»,  τοῦ «ὄντος πρός τόν Θεόν», καί «Θεοῦ ὄντος» Λόγου, κατά τόν εὐαγγελιστήν τῆς ἀγάπης, δυστυχῶς κατά τήν ἐπί γῆς στρατείαν αὐτῆς, λόγῳ τῆς ὑπερισχύσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας καί τοῦ πεπερασμένου θελήματος τοῦ ἀνθρωπίνου νοός, διεσπάσθη ἐν χρόνῳ. Οὕτω διεμορφώθησαν καταστάσεις καί ὁμάδες ποικίλαι, ἐκ τῶν ὁποίων ἑκάστη διεκδικεῖ «αὐθεντίαν» καί  «ἀλήθειαν». Ἡ Ἀλήθεια ὅμως εἶναι Μία,  ὁ Χριστός, καί ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπ᾿ Αὐτοῦ Μία Ἐκκλησία.

Ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία κατέβαλε πρό τοῦ μεγάλου Σχίσματος τοῦ 1054 μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως, ἀλλά καί μετ᾿ αὐτό, προσπαθείας πρός ὑπέρβασιν τῶν  διαφορῶν, προερχομένων ἐν ἀρχῇ καί ἐν πολλοῖς ἐξ ἀλλοτρίων τοῦ περιβόλου τῆς Ἐκκλησίας παραγόντων. Ἀτυχῶς, ὑπερίσχυσεν ὁ ἀνθρώπινος παράγων, καί διά τῆς συσσωρεύσεως προσθηκῶν «θεολογικῶν», «πρακτικῶν» καί «κοινωνικῶν» αἱ κατά τόπους Ἐκκλησίαι ὡδήγηθησαν εἰς διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως, εἰς ἀπομόνωσιν, ἐξελιχθεῖσαν ἐνίοτε εἰς ἐχθρικήν  πολεμικήν. 

Ἄν καί ἐνεφανίσθησαν κατά τήν διάρκειαν τῆς Β΄ μετά Χριστόν χιλιετίας ἱεροί ἄνδρες καί εἰς τήν Ἀνατολήν καί εἰς τήν Δύσιν, ἀτυχῶς, συνεργείᾳ τοῦ μισοκάλου, οὐδεμία πρόοδος ἐσημειώθη, μέχρις ὅτου «ἀπεστάλησαν» ἀληθῶς «ἀπό Θεοῦ», δύο ἐκκλησιαστικοί ἡγέται, ὁ προκάτοχος ἡμῶν Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καί ὁ Πάπας Ρώμης Παῦλος Στ΄, οἱ ὁποῖοι ὑπερέβησαν τήν «πρακτικήν τῶν ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν», «ἠγνόησαν τήν ἀντίδρασιν» καί  ἐνεκαινίασαν τήν «δρᾶσιν» τοῦ διαλέγεσθαι ἐν ἀγάπῃ, ἐν εἰρήνῃ, ἐν ὁμονοίᾳ, ἀρξάμενοι διά προσευχῆς, ἐπικαλούμενοι τό Ἔλεος καί τήν Χάριν τοῦ Κυρίου, εἰς τούς τόπους τούτους, εἰς τούς ὁποίους «ὁ τοῖς Χερουβείμ ἐποχούμενος» διελέχθη πρός τήν πεπτωκυῖαν ἀνθρωπότητα, τούς ἀπογόνους τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ, καί «κατήργησε τό μεσότοιχον» καί «ἥνωσε τά διεστῶτα». 

Ἐνταῦθα, λοιπόν, ἐκυοφορήθη τό «μυστήριον» τοῦ «δια-λόγου» τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους. Ἐντεῦθεν ἤρξατο καί πρό πεντηκονταετίας ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως (καί ἀργότερον συνόλου τῆς Ὀρθοδοξίας) καί Ρώμης. 

Ἐνταῦθα, λοιπόν, ὁδηγούμενοι ὑπό σφοδρᾶς ἐπιθυμίας ἐπικοινωνίας καί δια-λόγου ἤλθομεν πρός Ὑμᾶς,  Μακαριώτατε, ἵνα  συνομιλήσωμεν καί μεθ᾿ Ὑμῶν, ἀλλά καί διά νά συνεχίσωμεν ἐπ᾿ ἐλπίδι καί ἐν προσδοκίαις τήν διαλεκτικήν πορείαν μετά τοῦ ἀδελφοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου. Κατανοοῦμεν ὅτι τό «φρέαρ» παραμένει ἔτι «βαθύ». Γνωρίζομεν ὅτι τά ἐφόδια καί αἱ δυνάμεις ἡμῶν εἶναι πενιχραί. Πιστεύομεν ὅμως, ὅτι «μείζων ἐστίν ὁ καλέσας ἡμᾶς» εἰς τήν διαλογικήν διακονίαν. 

Βλέπομεν, ἰδιαιτέρως εἰς τήν σημερινήν ἀνθρωπότητα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνος, ὅτι «αἱ χῶραι λευκαί εἰσι πρός θερισμόν ἤδη» (πρβλ. Ἰωάν. δ΄ 35-36). «Ἤδη», δηλαδή παρῆλθεν ὁ χρόνος.  Διά τοῦτο καί θέλομεν νά ἐπαυξήσωμεν τήν μεταξύ τῶν δύο κόσμων σποράν τῆς ἀγάπης, «μέχρις οὗ καταντήσωμεν εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης», ἵνα κατά τόν Θεῖον Παῦλον ἐπιστελλόμενον τοῖς Ἐφεσίοις εἴπωμεν. Διά τοῦτο, διά τήν συνέχισιν τοῦ ἀρξαμένου ἔργου, ἀναλαμβάνομεν μετά ἥμισυν αἰῶνα νέαν πορείαν, τιμῶντες τήν ἀπαρχήν τῆς ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ συναντήσεως ἐκείνης. Ἐρχόμεθα ὁ Πάπας καί ἡμεῖς διά νά «τάμωμεν ὁδούς», πεποιθότες ὅτι ἡ ἀγάπη θά ἄρῃ ἐκ μέσου πάντα τά ἐμπόδια, διά νά συνεχισθῇ ἡ πορεία τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ Θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἤτοι τῆς καταντήσεως εἰς τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἀνθρωπότητος, εἰς τήν ὁποίαν ἐκάλεσεν ἡμᾶς ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος. 

Ἐν τῇ πορείᾳ ταύτῃ, χαίρομεν καί ἐνισχυόμεθα, διότι  ἔχομεν συνοδοιπόρους καί συμπαραστάτας τήν Ὑμετέραν φίλην Μακαριότητα, τούς ἀδελφούς Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τήν παγκόσμιον ἐν Χριστῷ Ὀρθόδοξον ἀδελφότητα, τήν ὁποίαν ἐκπροσωποῦμεν ἡμεῖς μετά τῶν συναδελφῶν ἡμῶν, τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ συνοδεύοντος τήν ἡμετέραν Μετριότητα ἐκλεκτοῦ «τιμητικοῦ ἀποσπάσματος» ὀφφικιαλίων ἐξ Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς, ὑπό τήν ἡγεσίαν τοῦ Ἱερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς καί ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ κυρίου Δημητρίου. 

Μακαριώτατε Ἀδελφέ,

Πάντες οἱ διακονοῦντες ἐνταῦθα, Ὑμεῖς, Μακαριώτατε, καί οἱ λοιποί ἀδελφοί ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, μοναχοί, μοναχαί καί λαϊκοί, ἀφωσιωμένοι εἰς τήν διακονίαν τῶν Ἁγίων Τόπων, ἔχετε ὁλόθυμον τήν τιμήν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος καί εἶσθε πάντοτε εἰς τήν σκέψιν καί τάς προσευχάς ἡμῶν, ὅπως ἄλλωστε εἶσθε καί εἰς τήν σκέψιν καί τήν πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ, Ὅστις ἐνέπνευσεν ὑμῖν τόν πόθον  τῆς καλῆς καί ἡρωϊκῆς ταύτης διακονίας. 

Σύμφωνον ἔχοντες τήν πολιτείαν πρός τήν κλῆσιν Ὑμῶν, Μακαριώτατε μετά τῶν περί Ὑμᾶς Ἱερωτάτων ἀδελφῶν καί τῆς Ἁγιοταφικῆς Ἀδελφότητος, ἀποτελεῖτε διά σύνολον τήν Ὀρθοδοξίαν  ἐλπίδα θεόσδοτον διατηρήσεως καί διαφυλάξεως τοῦ παραδεδομένου καί κατωχυρωμένου καθεστῶτος τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τῆς Ὀρθοδόξου παρουσίας εἰς τούς Τόπους τοῦ Κυρίου. Εἶσθε τά στηρίγματα καί τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Σιών. Συνεχίσατε ἐπί τῆς ὁδοῦ τῆς σταυρικῆς ἀγάπης πρός πάντας, τῆς ὁδηγούσης εἰς τήν ἀληθῆ ἀνάστασιν καί εἰς τό ἀνέσπερον φῶς τό πηγάζον ἐκ τοῦ Ζωοδόχου Τάφου.

Μετά τῶν αἰσθημάτων τούτων καί μετά χαρᾶς καί εἰρήνης ἤλθομεν πρός Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, συνεχίζοντες τήν πρός τήν  οἰκουμένην προσευχητικήν καί διαλεκτικήν καί ἑνωτικήν ἡμῶν πορείαν «ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου καί τῆς εὐσταθείας τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν» καί ἰδίᾳ τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ Θελήματος τοῦ Κυρίου ἵνα «οἱ πάντες ἕν ὦμεν», μάλιστα οἱ διῃρημένοι Χριστιανοί,  δεόμενοι Αὐτοῦ  ὅπως «συνετίζῃ ἡμᾶς» καί πάντας «ὡς τόν Θωμᾶν βοᾶν» διά τῶν ἔργων καί τοῦ παραδείγματος ἡμῶν ἀκαταπαύστως: ὁ Κύριος καί ὁ Θεός ἡμῶν, δόξα Σοι.

Χριστός Ἀνέστη!