Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ στα Ιεροσόλυμα με τα ΜΑΤΙΑ του «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» του 1964! Ο ρόλος των Πνευματικών.



Θέμα σωτηρίας η απομάκρυνση

από τους Οικουμενιστές!
Πρὶν ἕνα περίπου μῆνα, οἱ «Ὀρθόδοξοι» Οἰκουμενιστὲς ἡγέτες ἀνέβηκαν ἄλλο ἕνα σκαλοπάτι ἀποστασίας, ἐπειγόμενοι νὰ ὁλοκληρώσουν τὴν προδοσία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου. Γιὰ νὰ γίνει κατανοητὴ ἡ προδοσία ποὺ συντελεῖται, καταφεύγουμε σὲ ἕνα δημοσίευμα τοῦ «ρθόδοξου Τύπου» ποὺ ἔγινε πρὶν πενῆντα χρόνια (φ. 36, 1964, σελ. 1-2)
Σὲ ἐκεῖνο τὸ δημοσίευμα, οἱ περὶ τὸν τότε Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ὀνομάζονται ὡς «ο Νέο-Αρετικο το Φαναρίου» καί, μ φορμ σα γιναν στ εροσόλυμα μεταξ Πάπα Παύλου κα Πατριάρχη θηναγόρα, χαρακτηρίστηκαν θηναγόρας κα τν κουστωδία του– «μπρηστς το Φαναρίου».
Στηριζόμενος τότε ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» στὴν σύσσωμον ἀντίδραση τῶν Ὀρθοδόξων, ἤλεγξε μὲ αὐστηρότητα τὸν Ἀθηναγόρα καὶ τοὺς ἐλάχιστους ἀκολούθους του, τονίζοντάς τους ὅτι τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐδῶ· ἂν νομίζετε «ὅτι θ μς πιάσετε στν πνον... ἀπατᾶσθε. Ἔχουν γνσιν ο φύλακες. Α χερες ν ρθοδόξων) μ τ σημεον το Σταυρο, κινονται πειλητικς πρς τν κατεύθυνσιν τν διστάκτων μπρηστν (το Φαναρίου). Α φλόγες τς νοσίου πυρκαϊς τν μητραλοιν τς Πίστεως εδοποίησαν δη τος ες τ σχατα το κόσμου ρθοδόξους, ν μ δίδουν πνον ες τος φθαλμος κα νάπαυσιν ες τ βλέφαρά των, φ’ σον ο νθρωποι το θηναγόρου θ θέλουν ν περβάλλουν τν ρχηγόν των ες ζλον φιλοπαπικόν».
« θηναγόρας κα κουστωδία ατο ντήλλαξαν φίλημα σκαριώτου μετ το πάπα κα τν Καρδιναλίων ατο». Δι τοτο φείλουν ο ρθόδοξοι «ν πάγουν ες τ Φανάριον κα ν ξιώσουν ν δοθ τέρμα ες τ δειν τς ρθοδοξίας».
Κα παρακάτω παρότρυνε τος ερομονάχους ν κάνουν ,τι πάντα καναν ο πιστοί, ταν προδίδετο Πίστη: Ν διακόψουν τ Μνημόσυνο το Πατριάρχη, ν ποτειχισθον π ατόν.
Λίγα χρόνια μετά, ἐπειδή, παρὰ τὴν προειδοποίηση τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ πατριάρχης συνέχισε τὴν Οἰκουμενιστικὴ πορεία του, ο γιορετες διέκοψαν τὸ Μνημόσυνό του, κα ο τρες Μητροπολίτες ἔκαναν μερικὴ ἀποτείχιση.
Αὐτὰ τὴν δεκαετία τοῦ 1960-1970 πο τ περιστατικ προδοσίας τς ρθοδοξίας σαν λάχιστα καὶ στοὺς πολλοὺς ἄγνωστα, πληροφόρηση πενιχρ κα (πως γραφε π. πιφάνιος Θεοδωρόπουλος) ο οκουμενίζοντες πίσκοποι, μετρντο ες τ δάκτυλα τς μις χειρός!
Τελείωνε τ ρθρο το«ρθ. Τύπου» ς ξς:
 
Τότε, λοιπόν, οἱ ὀρθοφρονοῦντες συντάκτες τοῦ «ρθόδοξου Τύπου», (ὅπως φαίνεται στὶς τελευταῖες γραμμὲς τῆς παραπάνω φωτοτυπίας) διατύπωναν τὴν διαχρονικὴ Πατερικὴ Παράδοση, ὅτι δηλαδή, μὲ τὴν Διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου ἀπομακρύνουμε ἀπὸ πάνω μας τὸν μολυσμὸ τῆς αἱρέσεως· μὲ τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου παύουμε νὰ ἀνήκουμε στὴν μερίδα τῶν αἱρετικῶν· μὲ τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου σώζουμε τὶς ψυχές μας (ἀσφαλῶς ὄχι μόνο μὲ τὴν ἀποτείχιση, ἀλλὰ ἀκολουθώντας πιστὰ κατὰ πάντα τὶς Ἐντολὲς τοῦ Κυρίου)· μὲ τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου «περιφυλάσσουμε» τὴν Ὀρθοδοξία.
Ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου καὶ ἡ Ἀποτείχιση, ἐφ’ ὅσον ὅλα τὰ ἀνωτέρω εἶναι ἀναγκαῖα γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἄρα, κι αὐτὴ εἶναι ἀναγκαία καὶ ὑποχρεωτική. Ἀσφαλῶς καὶ δυνητική, γιὰ ὅσους δὲν εἶναι ἐνημερωμένοι καὶ ἕτοιμοι ἢ δὲν θέλουν νὰ συνταχθοῦν μὲ τὴ χορεία τῶν Ἁγίων καὶ τῶν πιστῶν ποὺ τὴν ἐφάρμοσαν! Ατ ς τ βλέπουν ο τωρινο συντάκτες του κα ο χαράσσοντες τν γραμμν το «ρθόδοξου Τύπου».
Τώρα, πο  οἱ δίνουν πρὸς τὰ ἔξω τὴν ἐντύπωση ὅτι κατὰ βάσιν ἔχουν κοινὴ Πίστη, ὅπως τοῦτο σημειολογικὰ παρέχεται καὶ διὰ τῶν συμπροσευχῶν, οἱ ὁποῖες δν ποτελον πλέον μεμονωμένες περιπτώσεις, λλὰ ἐπίμονη πανδημία ἀσέβειας στὴν Πατερικὴ Παράδοση. Τώρα πο Οκουμενισμς δν εναι κάποια μιχλώδης πόθεση, μιὰ νέα αἵρεση ποὺ μόλις τώρα συνειδητοποιοῦμε τὴν ὕπαρξή της, λλ καταδικασμένη ἀπὸ Ἁγίους ὡς Παναίρεση, παρὰ τὶς νέες πτυχὲς ποὺ συνεχῶς ἐρευνῶνται. Τώρα, ποὺ παρόμοια αἴσχη μὲ ἐκεῖνα ποὺ διεπράχθησαν τότε, ἐπαναλήφθηκαν ἐφέτος μὲ ἑωσφορικὸ πεῖσμα ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, παρὰ τὶς ἐπὶ δεκαετίες διαμαρτυρίες, ἀλλὰ καὶ παρακλήσεις νὰ σταματήσουν τὸ ξεπούλημα τῆς Ὀρθοδοξίας.
Μάλιστα τὸν παρελθόντα Ἰούνιο, ἡ συνάντηση  στὰ Ἱεροσόλυμα πραγματοποιήθηκε μὲ ἀναβαθμισμένη συμπροσευχή, ἡ ὁποία μεταδόθηκε διὰ τῶν Μ.Μ.Ε. σὲ ὅλο τὸν κόσμο.
Αὐτὴν τὴν ἐκτροπὴ καὶ βεβήλωση τῶν Ἁγίων Τόπων, δὲν τὴν ἀνέχτηκε οὔτε ὁ οὐρανός, καὶ ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ ἐκδηλωθεῖ ἐκείνη ἡ “ἀνεξήγητη”» φωτιὰ στὸ Σπήλαιο τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ στὴν Βηθλεέμ, μήπως καὶ οἱ «ἔμπρηστὲς τοῦ Φαναρίου» ἀντιληφθοῦν ὅτι ὁ οὐρανὸς τοὺς καταδεικνύει ὡς «ἐμπρηστὲς τῆς Ὀρθοδοξίας».
ς τ δον μως κα κάποιοι νιστόρητοι κα σκεμμένως φαντασιόπληκτοι ποὺ ἐπιμένουν νὰ βαπτίζουν τὶς αἱρετικὲς πράξεις τῶν Οἰκουμενιστῶν «ἀσχήμιες». Ἂς τὰ δεῖ καὶ ὁ Ὀρθόδοξος Λαός (ἱερωμένοι, μοναχοί καὶ λαϊκοί) κι ἂς ἀναρωτηθοῦν:
Τότε οἱ πιστοί, μὲ πρωτοστάτες τοὺς μοναχοὺς τοῦ Αγίου Ὄρους,  ξεσηκώθηκαν. Σήμερα τί περιμένουν; Γιατί σιωποῦν; Τί φοβοῦνται; Οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις, οἱ τιμές, τὰ τῆς ἐπιβιώσεως εἶναι ἀνώτερα ἀπὸ τὴν σωτηρία μας;
Γιατί, σήμερα, λοιδωροῦν ἐκεῖνα, ποὺ τότε θεωροῦσαν ὡς ἀναγκαῖα γιὰ τὴ σωτηρία μας;
Γιατί τώρα, ὄχι μόνο δὲν διακόπτουν τὸ Μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν, ὄχι μόνο δὲν ἀφήνουν τοὺς πιστοὺς ἐλευθέρους νὰ ἀποτειχισθοῦν, δυνητικὰ ἔστω (ἀφοῦ αὐτὸ πιστεύουν γιὰ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα), ἀλλὰ τοὺς προτρέπουν νὰ παραμένουν στὴν αἵρεση, διδάσκοντας (καὶ τρομοκρατώντας τοὺς πιστούς) ὅτι ὅποιος ἐφαρμόσει τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀποκρυσταλώθηκε στὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, αὐτὸς εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας;
Πέρα ἀπὸ τοὺς γνωστοὺς κύκλους ποὺ διδάσκουν αὐτὴν τὴν ἀλλοίωση τῆς ἁγιοπατερικῆς στάσεως ἀπέναντι στην αἵρεση, μαθαίνουμε ὅτι καὶ κάποιοι Ἁγιορεῖτες τὰ ἴδια διδάσκουν (ὅπως κάποιος ποὺ ἔχει τὴν φήμη τοῦ Πνευματικοῦ, στὴν Καψάλα τοῦ Ἁγίου Ὄρους), λησμονώντας ὅτι οἱ Γέροντές τους διέκοψαν τὸ Μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη  π ρ ὶ ν  μισὸ αἰῶνα!
Μήπως εἶναι καιρὸς να σταματήσουν τὴν στάση σιωπῆς, τουλάχιστον οἱ Ἁγιορεῖτες; Μήπως ὁ ἐν λόγῳ Πνευματικός, θὰ θελήσει νὰ μιλήσει, καὶ νὰ μᾶς ἐξηγήσει, σὲ ποιά ἄγνωστα Πατερικὰ κείμενα στηρίζεται, ὥστε μὲ τόση πεποίθηση νὰ ὑποστηρίζει μιὰ τέτοια ἀντιπατερικὴ θέση; (Δὲν ἀποκαλύπτουμε τὸ ὄνομά του, ὥσπου νὰ διασταυρώσουμε τὶς πληροφορίες μας ἀπὸ περισσότερα στόματα πιστῶν).