Φυγή του Χριστού στην Αίγυπτο, Χαριέστατα και αξιοσημείωτα περιστατικά!

 Φυγή του Χριστού στην Αίγυπτο, Χαριέστατα και αξιοσημείωτα περιστατικά!

Η φυγή του Χριστού στην Αίγυπτο.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

 

Σημειούμεν δε ενταύθα τα χαριέστατα και αξιοσημείωτα ταύτα. Δηλαδή ότι ο Κύριος φεύγων εις την Αίγυπτον, όχι μόνον τα είδωλα εκείνης συνέτριψε, αλλά και τα φυτά έκαμε να τον προσκυνήσουν.

Γράφει γαρ ο Σωζόμενος εις το πέμπτον βιβλίον της Εκκλησιαστικής Ιστορίας εν κεφαλαίω εικοστώ, ότι ο Χριστός φεύγων εις την Αίγυπτον διά τον φόβον του Ηρώδου, όταν έφθασεν εις τα πρόθυρα Ερμουπόλεως της Θηβαΐδος, μία Περσική μηλέα, ήτοι ροδακινέα, έκλινεν έως κάτω την κορυφήν της και προσεκύνησεν αυτόν.

Επειδή δε το φυτόν αυτό διά το μεγαλείον και κάλλος του προσεκυνείτο και ελατρεύετο από τους κατοίκους της πόλεως, διά τούτο ο εις το φυτόν αυτό κατοικών Δαίμων, αισθανόμενος την παρουσίαν του Κυρίου, εφοβήθη και έφυγε.

Φυγόντες δε του Δαίμονος, έμεινε το φυτόν αυτό ιατρείας πολλάς παρέχον, εάν μόνον ήγγιζεν εις τους ασθενείς φύλλον, ή φλοιός ή τεμάχιον εξ αυτού. Και τούτου μάρτυρες είναι και Παλαιστινοί και Αιγύπτιοι.

Γράφει δε ο Βουρχάριος εν τη περιγραφή της Ιερουσαλήμ, ότι μεταξύ Ηλιουπόλεως και Βαβυλώνος, της αιγυπτιακής δηλαδή, ευρίσκεται κήπος του βαλσάμου ωραιότατος, όστις ποτίζεται υπό μικράς πηγής, εις την οποίαν άδεται λόγος, ότι η Θεοτόκος έπλυνε τα σπάργανα του Χριστού, όταν έφευγε διά τον φόβον του Ηρώδου.

Πλησίον δε εις την πηγήν ταύτην είναι και μία πέτρα επί της οποίας ήπλωσε τα σπάργανα του Χριστού η Θεομήτωρ διά να στεγνώσωσι. Τον δε τόπον εκείνον ευλαβούνται μεγάλως οι τε χριστιανοί και και οι Σαρακηνοί.

Προσθέτει δε και Αντώνιος ο Μαρτ. εν τη των Ιεροσολύμων περιόδω, ότι διαβαίνοντος του Κυρίου εκ της πεδιάδος του εν Αιγύπτω Τάνεως, εκλείσθη μόνη της η θύρα ενός μεγάλου ειδωλικού ναού, η οποία ύστερον με δύναμιν ανθρώπων δεν ήτο δυνατόν να ανοιχθή.

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Στην τρίτη ημέρα των Χριστουγέννων- Οι δύο θρόνοι

             «ΟΙ ΔΥΟ ΘΡΟΝΟΙ»

 

Εις την τρίτην ημέραν των Χριστουγέννων

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

  [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 27-12-2000]

     Σε ένα τροπάριον του εσπερινού της δευτέρας ημέρας των Χριστουγέννων, αγαπητοί μου, σημειώνει ο ιερός Υμνογράφος: «Σήμερον δέχεται ἡ Βηθλεέμ, τὸν καθήμενον διὰ παντός, σὺν Πατρί. Σήμερον Ἄγγελοι τὸ βρέφος τὸ τεχθέν, θεοπρεπῶς δοξολογοῦσι· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ,καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Μάλιστα τονίζεται αυτό: «Σήμερον, δέχεται» λέει «η Βηθλεέμ, Εκείνον που κάθεται μαζί με τον Πατέρα». Εις το τροπάριον αυτό παρατηρούμε ότι το Βρέφος που εγεννήθη εις την Βηθλεέμ και οι άγγελοι τώρα δοξολογούν είναι Εκείνος που παντοτινά και αδιαίρετα και αχώριστα κάθεται στον θρόνο με τον Πατέρα. Διότι ποιος είναι Εκείνος που εγεννήθη εις την Βηθλεέμ; Ποιος είναι; Το τροπάριον εμφανίζει τον Υιόν του Θεού, καθήμενον επί δύο θρόνων. Τον θρόνον του Πατρός, ως Θεός, και τον θρόνον της φάτνης, ως άνθρωπος.

    Και τίθεται εύλογο το ερώτημα στον ακροατή. Θα επαναλάβω:-γιατί επαναλαμβάνεται διαρκώς μέσα  στην ιστορία-«Ποιος είναι αυτός που εγεννήθη στη Βηθλεέμ και οι άγγελοι Τον υμνούν;». Για να δοθεί ορθή απάντησις, πρέπει το θέμα να ερευνηθεί. Ποιο είναι το πρόσωπον του Ιησού Χριστού; Εξάλλου αυτός ο ίδιος ο Ιησούς, αργότερα, έθεσε το ερώτημα αυτό εις τους μαθητάς Του:

«Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι, τόν Υἱόν τοῦ Ἀνθρώπου;». «Οι άνθρωποι, τι λένε για μένα ο Οποίος είμαι υιός Ανθρώπου»- είναι εβραϊσμός και σημαίνει άνθρωπος. «Οἱ δὲ εἶπον· οἱ μὲν Ἰωάννην τὸν βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν, ἕτεροι δὲ Ἱερεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν». Πίστευε ο Ηρώδης, αγαπητοί, ότι απεκεφάλισε μεν τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, αλλά όταν βγήκε στον δημόσιο βίο ο Κύριος, πίστευε τούτο, ότι ανεστήθη ο Ιωάννης. Χονδρά πράγματα... Πολύ χονδρά πράγματα. Γι’ αυτό είπαν οι μαθηταί «Άλλοι λένε ότι είσαι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής· άλλοι λένε ότι είσαι ο προφήτης Ηλίας», ο οποίος έζησε επτά αιώνες προ Χριστού- και τον περίμεναν βεβαίως, γιατί το έγραφε ο προφήτης Μαλαχίας· «άλλοι δε Ιερεμίαν ή ένα των προφητών». Και τότε αποτείνεται προς τους μαθητάς, «λέγει αὐτοῖς· ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι;».

Μύθοι και πραγματικότητα για τα Χριστούγεννα!

           

Υστερική φρενίτιδα κατά της Γεννήσεως του Χριστού!

ΥΣΤΕΡΙΚΗ ΦΡΕΝΙΤΙΔΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

     Η ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού είναι το πλέον ελπιδοφόρο και χαρμόσυνο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία, διότι αποτελεί τη φωτοφόρο χαραυγή της απολυτρώσεως του ανθρώπου και ολοκλήρου της κτίσεως από τη φοβερή δουλεία της αμαρτίας και της φθοράς, την οποία εισήγαγε στη θεία δημιουργία ο διάβολος, ο ολέθριος αντίδικος του Θεού και καταστροφέας των έργων Του. Ο άγιος άγγελος της Γεννήσεως διαμήνυσε στους ταπεινούς ποιμένες της Βηθλεέμ πως «ιδού ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ, ος εστι Χριστός Κύριος» (Λουκ.2,10), κομίζοντας τη χαροποιό είδηση για την οποία αδημονούσε κάθε ανθρώπινη ψυχή. Η όντως μεγάλη αυτή χαρά έγινε έκδηλη στους απλοϊκούς εκείνους ανθρώπους οι οποίοι δοκίμασαν πρώτοι την ανεκλάλητη αγαλλίαση της ενανθρωπήσεως του Θεού, την απαρχή της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους.

       Η ίδια χαρά και ιλαρότητα καταλαμβάνει κάθε άνθρωπο που αντιλαμβάνεται την εν Χριστώ απολύτρωση, εναποθέτει σε αυτόν κάθε βάσανο της βιωτής του και ελπίζει στην προσωπική του μεταμόρφωση «εις άνδρα τέλειον εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» Εφεσ.4,13), δηλαδή στην κατά χάριν θέωσή του. Αυτή τη χαρά βιώνει ασυνείδητα όλος ο κόσμος, ο οποίος εορτάζει το μέγιστο γεγονός της Γεννήσεως του Κυρίου, έστω με το δικό του ξεχωριστό τρόπο των εξωτερικών τύπων και της καταναλωτικής μανίας των αγίων ημερών. Είναι γνωστό πως και μη χριστιανικοί λαοί συμμετέχουν στον εορτασμό αυτό, διότι δε μπορούν να αντιπαρέλθουν τη μεγάλη εορτή. Ο Ιησούς Χριστός έχει μπολιάσει ολόκληρη την ανθρώπινη φύση, όλων τόπων και όλων των εποχών, με την αγιαστική Του χάρη.

Ἡ λειτουργικὴ πράξη τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων

Ἄγνωστος συγγραφεύς

Ὁ ἑορτασμὸς τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων ξεκινᾶ στὴν οὐσία ἀπὸ τὴν «Κυριακὴ πρὸ τῶν Χριστουγέννων». Εἶναι ἡ Κυριακὴ κατὰ τὴν ὁποία, καθὼς ἀναφέρει τὸ Συναξάρι τῆς μέρας: «μνήμην ἄγειν ἐτάχθημεν παρὰ τῶν Ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, πάντων τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστησάντων, ἀπὸ Ἀδὰμ ἄχρι καὶ Ἰωσὴφ τοῦ μνήστορος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, κατὰ γενεαλογίαν, καθὼς ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκάς ἱστορικῶς ἠριθμήσατο· ὁμοίως καὶ τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Προφητίδων». Ἐξυμνεῖται στοὺς ὕμνους τῆς ἡμέρας αὐτῆς ἡ σειρὰ τῶν προσώπων, ποὺ διαφύλαξαν τὴ λαχτάρα τῆς σωτηρίας καὶ ἔζησαν, μεταφέροντας τὴν προσμονὴ τοῦ Μεσσία ὡς λυτρωτῆ ἀπὸ τὸ βάρος τοῦ ἁμαρτήματος τῶν πρωτοπλάστων. Εἶναι ἡμέρα μνήμης τῶν Πατέρων αὐτῶν καὶ δοξολογία πρὸς τὸν Χριστό: «Τὰ τῶν Πατέρων σήμερον πιστοί, τελοῦντες μνημόσυνα, ἀνυμνήσωμεν Χριστὸν τὸν Λυτρωτήν». Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἡμέρα, στὶς ἀκολουθίες προστίθενται ὕμνοι, ποὺ μᾶς προϊδεάζουν καὶ μᾶς προτρέπουν στὴν συμμετοχὴ στὸ μυστήριο τῆς Σαρκώσεως τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Τὰ ἀναγνώσματα τοῦ Ἑσπερινοῦ, ἀπὸ τὴ Γένεση καὶ τὸ Δευτερονόμιο, ὑπενθυμίζουν τὴ συμβολὴ τῶν πατέρων στὴν προσμονὴ τοῦ γεγονότος καὶ κυρίως τὴν σταθερή τους προσήλωση στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς γι᾿ αὐτοὺς ἦταν: «ὁ Θεὸς τῶν Θεῶν καὶ Κύριος τῶν Κυρίων ὁ μέγας, καὶ ἰσχυρός, καὶ φοβερός, ὅστις οὐ θαυμάζει πρόσωπον, οὐδ᾿ οὐ μὴ λάβῃ δῶρον· ποιῶν κρίσιν προσηλύτῳ καὶ ὀρφανῷ καὶ χήρᾳ, καὶ ἀγαπᾷ τὸν προσήλυτον, δοῦναι αὐτῷ ἄρτον καὶ ἱμάτιον». Ἰδιαίτερα, ὑμνοῦνται οἱ προφῆτες, ἐπειδὴ «τὰ ἔπη τοῦ Πνεύματος καρπούμενοι, τὴν ἀνερμήνευτον λοχείαν Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ πᾶσιν ἐκήρυξαν· νομίμως δὲ τὸ τέλος διήνυσαν, ζήσαντες ζωὴν ὑπερθαύμαστον».

Χριστούγεννα, άλλη μια ευκαιρία-καιρός μετανοίας!

ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΕΡΑ, ΧΩΡΙΣ ΜΗΤΕΡΑ!

               

Πηγή

ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ που οδηγούσε τους Μάγους...

                

ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ που οδηγούσε τους Μάγους δεν ήταν ούτε σουπερνόβα, ούτε διάττων, ούτε κομήτης, ούτε σύνοδος πλανητών. Ήταν άγγελος της τάξεως των Δυνάμεων με τη μορφή αστέρος σύμφωνα με τον άγιο Χρυσόστομο.

Άλλοτε κρυβόταν άλλοτε χανόταν. Χαίρονταν και λυπούνταν αντίστοιχα οι Μάγοι. Έτσι και μεις, παρούσης ενεργώς της Χάριτος χαιρόμαστε. Απούσης, λυπούμαστε.

Η απόσταση από την Περσία μέχρι το σπίτι της Παναγίας όπου βρισκόταν και ο μικρός Ιησούς καλύφθηκε σε τουλάχιστον 400 μέρες.

Κοιτώντας την εικόνα της Γεννήσεως

                        

Γράφει ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, Εισαγγελέας Εφετών Αθηνών*

Στο πλούσιο υμνολόγιο της Εκκλησίας μας, την παραμονή των Χριστουγέννων, ψάλλεται ένα πολύ ωραίο ιδιόμελο, στη διάρκεια της Α΄ Ὥρας, των Βασιλικών Μεγάλων Ωρών.: «Βηθλεὲμ ἑτοιμάζου· εὐτρεπιζέσθω ἡ φάτνη· τὸ Σπήλαιον δεχέσθω, ἡ ἀλήθεια ἦλθεν· ἡ σκιὰ παρέδραμε· καὶ Θεὸς ἀνθρώποις, ἐκ Παρθένου πεφανέρωται, μορφωθείς τὸ καθ᾿ ἡμᾶς, καὶ θεώσας τὸ πρόσλημμα. Διὸ Ἀδὰμ ἀνανεοῦται σὺν τῇ Εὔᾳ, κράζοντες· Ἐπὶ γῆς εὐδοκία ἐπεφάνη, σῶσαι τὸ γένος ἡμῶν».1

Είναι ποίημα, του Πατριάρχου τῆς Ἁγίας Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων Σωφρονίου, καί ψάλλεται σέ ήχο πλ. τοῦ Δ΄.

Η Βηθλεέμ, απέχει περί τα 20 λεπτά με το αυτοκίνητο, από την Ιερουσαλήμ και σήμερα, είναι υπό Παλαιστινιακό έλεγχο.

Στα Εβραϊκά, Βηθλεέμ σημαίνει ψωμόπολη, δηλ. πόλη του ψωμιού. Τότε η Βηθλεέμ, ήταν ένα μικρό ασήμαντο χωριό.

Την ύστερη όμως δόξα αυτού του χωριού, ο Προφήτης Ησαΐας, την είχε προϊδει 700 χρόνια, πρίν λέγοντας: «...καὶ σὺ Βηθλεέμ, γῆ Ἰούδα, οὐδαμῶς ἐλαχίστη εἶ ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα· ἐκ σοῦ γὰρ ἐξελεύσεται ἡγούμενος, ὅστις ποιμανεῖ τὸν λαόν μου τὸν ᾿Ισραήλ...»2 , δηλ., και σύ Βηθλεέμ, γη του Ιούδα δεν είσαι καθόλου μικρή, γιατί από σένα θα προέλθει ο Ηγούμενος, εκείνος που θα ποιμάνει τον Ισραήλ.

Στην ασήμαντη Βηθλεέμ διάλεξε να γεννηθεί το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Σωτήρας και Λυτρωτής του ανθρωπίνου γένους ο Χριστός. Από τη μικρή Βηθλεέμ, ξεκίνησε το σχέδιο του Θεού, για τη λύτρωση του ανθρώπου και την επανείσοδό του, στον χαμένο γι’ αυτόν Παράδεισο.

Ση Βηθλεέμ απευθύνεται ο υμνωδός, Παριάρχης Ιεροσολύμων Σοφρώνιος, καλώντας την να ετοιμασθεί. «Βηθλεέμ ετοιμάζου εὐτρεπιζέσθω ἡ φάτνη· τὸ Σπήλαιον δεχέσθω»!

Καλεί την Βηθλεέμ να ετοιμασθεί και τη φάτνη να ευτρεπισθεί και το σπήλαιο να δεχθεί. Η πρόσκληση, είναι σε ενεστώτα χρόνο και σε έγκληση προστακτική «ετοιμάζου, εὐτρεπιζέσθω, δεχέσθω».

Γιατί άραγε σε ενεστώτα; Γιατί η πρόσκληση στο θαύμα της Γεννήσεως, αφορά και στον καθένα και στην καθεμία από μας. Τι οξύμωρο σχήμα αλήθεια!

Η ΕΛΛΑΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΦΑΤΝΗΣ

« Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. 4,13)

Από το βιβλίο «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ», 1988

του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ἡ ἀνθρωπότης, ἄρα καὶ ἡ Ἑλλὰς ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τμῆμα ἀναπόσπαστον ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος― ὑπέφερε φοβερά.

Ὑπέφερε ἡ ἀνθρωπότης. Ἐὰν ἦτο δυνατὸν νὰ ἔφθαναν μέχρι τὰ αὐτιά μας οἱ φωναὶ ποὺ ἐξήρχοντο ἀπὸ τὰ βάθη τῶν καρδιῶν μυριάδων ἀνθρώπων τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου, εὐκόλως θὰ διεκρίνομεν, ὅτι αἱ περισσότεραι φωναὶ ποὺ θὰ ἠκούοντο θὰ ἦσαν ἀναστεναγμοί, κραυγαὶ πόνου, ὡς τοῦ φρικτοῦ ἐκείνου πόνου ποὺ ἐδοκίμαζεν ὁ Λαοκόων περισφιγγόμενος ἀπὸ τὸν τεράστιον δράκοντα, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ματαίως προσεπάθει ν’ ἀπαλλαγῇ.

ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΘΟΣ

Ἐπόνει ὁλόκληρος ἡ ἀνθρωπότης! Διότι ὁ δράκων, τὸ κακό, παρ’ ὅλη τὴν τρομακτικὴ ἕλξι τῆς γοητείας μὲ τὴν ὁποία ἐνεφανίσθη καὶ ἐξηπάτησε τὸ ζεῦγος τῶν πρωτοπλάστων, καὶ ἔκτοτε ὡς κραιπαλοῦντας παρασύρει τοὺς ἀνθρώπους εἰς τὰς ἀβύσσους τῆς καταστροφῆς, τὸ κακόν, λέγομεν, ἐγκρύπτει εἰς τὰ βάθη του δηλητήριον ἀφαντάστου δραστικότητος. Ὑπὸ τὴν ἐπήρειαν τοῦ δηλητηρίου δὲν ἔμεινε τίποτε ἀμόλυντο καὶ καθαρό. Ὁ ἄνθρωπος ἐδηλητηριάσθη ἐκ ρίζης. Ψυχὴ καὶ σῶμα διεφθάρησα. Τὸ δηλητήριο αὐτό, τὸ φοβερώτερο ἐξ ὅλων τῶν δηλητηρίων, τὸ ὁποῖο εἰς τὴν γλῶσσαν τῆς Ἁγ. Γραφῆς ὀνομάζεται ἁμαρτία εἰσέδυσε καὶ διεπότισε ὅλον τὸν ἀνθρώπινο ὀργανισμό. Ὁ νοῦς ἐσκοτίσθη. Ἡ καρδία ἐψυχράνθη. Ἡ θέλησις ἠτόνησε. Ἡ ἀνθρωπότης ἐψυχορράγει ὅπως ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος, κατὰ τὴν ὡραίαν παραβολὴν τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, εἶχε περιπέσει εἰς τοὺς ληστάς, οἱ ὁποῖοι «καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ» (Λουκ. 10,30). Ὀλίγον ἀκόμη καὶ θ’ ἀπέθνησκε.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς Ο Χριστός μας ετέχθη και άλλο Βασιλέα, Μεσσία, Σωτήρα και Λυτρωτή δεν αναμένουμε εις την γή μέχρι την Ένδοξη Δευτέρα Αυτού Παρουσία!

Ματθ. 24, 24 ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς.
Ματθ. 24, 24 Διότι θα αναφανούν ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και θα δώσουν μεγάλα σημεία και θα κάμουν καταπληκτικά έργα, ώστε να πλανήσουν, εάν είναι δυνατόν, και αυτούς ακόμη τους εκλεκτούς.
Ματθ. 24, 25 Ἰδοὺ προείρηκα ὑμῖν.
Ματθ. 24, 25 Ιδού σας τα προείπα, ώστε να λάβετε τα μέτρα σας.
Ματθ. 24, 26 ἐὰν οὖν εἴπωσιν ὑμῖν, ἰδοὺ ἐν τῇ ἐρήμῳ ἐστί, μὴ ἐξέλθητε, ἰδοὺ ἐν τοῖς ταμείοις, μὴ πιστεύσητε·
Ματθ. 24, 26 Εάν λοιπόν σας πουν· Ιδού εις την έρημον ευρίσκεται ο Χριστός, μη βγήτε· η εάν σας πουν ότι ο Χριστός ευρίσκεται εις τα πλέον απόμερα και ασφαλή δωμάτια, μη πιστεύσετε.
Ματθ. 24, 27 ὥσπερ γὰρ ἡ ἀστραπὴ ἐξέρχεται ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ φαίνεται ἕως δυσμῶν, οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου·
Ματθ. 24, 27 Διότι ούτε εις την έρημον ούτε εις σπίτια θα παρουσιασθή ο Χριστός, αλλά όπως η αστραπή βγαίνει από την ανατολή και αμέσως φαίνεται έως την δύσιν, έτσι αμέσως αισθητή εις όλους θα γίνη και η ένδοξος παρουσία του Υιού του ανθρώπου.
Β Θεσ. 2 ,3 μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα τρόπον· ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας,
Β Θεσ. 2, 3 Λαβετε τα μέτρα σας να μη σας εξαπατήση κανείς κατά κανένα τρόπον· διότι η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου δεν θα έλθη, εάν προηγουμένως δεν έλθη η αποσκίρτησις πολλών από την πίστιν, συνέπεια της σκληρύνσεώς των εξ αιτίας των αμαρτιών των και δεν φανερωθή ο άνθρωπος, ο κατ' εξοχήν αμαρτωλός και υποκινητής προς κάθε αμαρτίαν, ο υιός της απωλείας,

Από την Υμνολογία των Χριστουγέννων

Τα Χριστούγεννα του ασκητή

Τα Χριστούγεννα του ασκητή (Μία ανέκδοτη συγκλονιστική Αγιορείτικη ιστορία) 

    

 Ἡ παροῦσα διήγηση εἶναι μία συγκλονιστικὴ ἐμπειρία τοῦ μακαριστοῦ π. Θεόκλητου Διονυσιάτη, ὅπως τὴν ἐμπιστεύθηκε πρὶν 38 χρόνια σχεδὸν στὸν Ἁγιορείτη Μοναχὸ π. Κύριλλο Παντοκρατορινό, ὁ ὁποῖος μὲ δέος καὶ νοσταλγία πρὶν λίγες ἡμέρες μας τὴν μετέφερε.

Από τὰ Happy Christmas λοιπὸν τῶν «εὐτυχισμένων» ἀνθρώπων ἂς ταξιδεύσει φέτος ὁ λογισμός μας στ’ Ἅγιον Όρος, ἐκεῖ στὰ φρικτὰ Καρούλια, μὲ τοὺς ξυπόλυτους ἀσκητὰς καὶ σὲ ὅσα μας ἐξομολογιέται μὲ συγκλονισμὸ ὁ ἁγιασμένος καὶ σοφός μας π. Θεόκλητος ὁ Διονυσιάτης.

* * *«Νέος μοναχός τότε, κατὰ τὸ ἔτος 1941, ἐν μέσῳ τῆς κατοχῆς καὶ τοῦ ἐνσκήψαντος δεινοῦ χειμῶνος, μου ἦρθε ὁ καλὸς λογισμὸς νὰ ἐπισκεφθῶ προσκυνητὴς τὰ φρικτὰ Καρούλια, νὰ κάμω καὶ ἐγὼ ἀσκητικὰ Χριστούγεννα μαζὶ μὲ τοὺς ἀετόψυχους Καλόγηρους τούτου τοῦ ἀπαράκλητου τόπου.

Τὴν εὐλογία μου τὴν ἔδωκε ἀμέσως δίχως δισταγμὸ ὁ Γέροντάς μου, ὁ Ὀσιότατος π. Γαβριήλ, ὁ καὶ Ἡγούμενος χρηματίσας τῆς τοῦ Διονυσίου Μονῆς. Μοῦ ἔδωκε εἰσέτι καὶ λίγους ὀβολοὺς διὰ τὸ ταξίδιό μου μὲ τὸ μοτόρι καὶ λίγες φανέλες γιὰ νὰ ἔχω νὰ ἀλλάξω, μὲ εὐλόγησε καὶ εὐχόμενος μὲ ἔστειλε σὲ τοῦτο τὸ κατανυκτικὸ ταξίδι.

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: περί Ενανθρωπήσεως του Κυρίου μας

                            

«Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε, Χριστός επί γης, υψώθηκε. Ασατε τω Κυρίω πάσα η γη».

Μ' ένα λόγο: Ας ευφραίνωνται οι ουρανοί και ας αγάλλεται η γη για τον επουράνιο, που κατόπιν έγινε επίγειος. Ο Χριστός παρουσιάζεται με ανθρώπινο σώμα, αγαλλιάσθε με τρόμο και χαρά. Με τρόμο για την ενοχή της αμαρτίας και με χαρά για την ελπίδα της σωτηρίας.

Πάλι διαλύεται το σκοτάδι, πάλι υπάρχει το φως. Πάλι τιμωρείται με σκοτάδι η Αίγυπτος και πάλι ο ισραηλιτικός λαός φωτίζεται με τον πύρινο στύλο. Ο λαός που καθόταν στο σκοτάδι της αγνοίας, ας δη το μεγάλο φως της θεογνωσίας. «Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε τα πάντα καινά». Το νεκρό γράμμα υποχωρεί. Το πνεύμα επικρατεί. Οι σκιές του νόμου περνούν. Η αλήθεια θριαμβεύει.

Ο Μελχισεδέκ, που ήταν ένας τύπος, τώρα δείχνει ποιόν προεσήμαινε, δηλαδή τον Χριστό. Αυτός, που ως Θεός δεν έχει μητέρα, γεννιέται χωρίς πατέρα. Γιατί στον Δημιουργό της φύσεως δεν ισχύουν οι φυσικοί νόμοι.

Η μόνη ελπίδα μας μέσα στις δοκιμασίες που έρχονται…

                      

Νεκτάριος Δαπέργολας

«Ταπεινώθητε οὖν ὑπὸ τὴν κραταιὰν χεῖρα τοῦ Θεοῦ, ἵνα ὑμᾶς ὑψώσῃ ἐν καιρῷ. Πᾶσαν τὴν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ' αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλει περὶ ὑμῶν. Νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ. Ὧ ἀντίστητε στερεοὶ τῇ πίστει... Ὁ δὲ Θεὸς πάσης χάριτος, ὁ καλέσας ὑμᾶς εἰς τὴν αἰώνιον αὐτοῦ δόξαν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ὀλίγον παθόντας, αὐτὸς καταρτίσει ὑμᾶς, στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει· αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Α΄ Επιστολή Πέτρου ε΄ 6-11).

Στὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ

Γεώργιος Καψάνης, Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους

Σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ μυστήριο τῆς ἐνσάρκου Οἰκονομίας τοῦ Κυρίου, τὸ ὁποῖο ζήσαμε σήμερα καὶ ἀπολαύσαμε πράγματι, ἀλλὰ καὶ τὴν αἰσία παρέλευση τῆς ἁγίας νηστείας καὶ τὴ χαρμόσυνη ἄφιξη στὴν πανήγυρη αὐτή, τὴν ὁποία ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὀνομάζει Μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, θαυμάζουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρὸς πρὸς τὸ πλάσμα Του, τὸν ἄνθρωπο. Καὶ ὄχι ἁπλῶς θαυμάζουμε. Ἐξιστάμεθα, ὅταν βλέπουμε πὼς ὁ πανάγαθος Θεός, πλούσιος ὤν ἐν τῇ θεότητί Του, ἐνεδύθη τὴν πτωχεία καὶ ἀσθένεια τῆς ἀνθρωπίνης σαρκός, γιὰ νὰ μᾶς δώσει τὴν Χάρη Του καὶ τὴν ἕνωση μαζί Του.

Αλλά ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο μᾶς κάνει ἰδιαίτερη ἐντύπωση εἶναι, ὅτι ὁ Κύριος ἐμφανίζει τὸν ἑαυτό Του στὶς ταπεινὲς ψυχές. Οἱ Ποιμένες ποὺ τὸν εἶδαν ἦσαν ταπεινοί, ἁπλοὶ στὴν καρδιά. Ὁ Ἰωσήφ, ὁ μνήστωρ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ αὐτὸς ἦταν μία ταπεινὴ ψυχή. Ἡ ἴδια ἡ Θεοτόκος ἦταν γεμάτη ἀπὸ ταπείνωση. Ἀλλὰ καὶ οἱ ἐξ ἀνατολῶν Μάγοι, καίτοι ἦσαν σοφοὶ ἄνθρωποι, εἶχαν καὶ αὐτοὶ ἁπλὲς καὶ ταπεινὲς ψυχές. Ἀντιθέτως οἱ ἄνθρωποι ποὺ εἶχαν ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό τους, στὴ λογική τους, στὶς δυνάμεις τους, στὴ σοφία τους, στὴν κοσμικὴ ἐξουσία τους, ὁ Ἡρώδης, οἱ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραήλ, ἡ καθεστηκυία τάξη τῶν Ἱεροσολύμων, αὐτοὶ δὲν μπόρεσαν νὰ δοῦν τὸν Ἰησοῦ καὶ νὰ τὸν συναντήσουν, ἂν καὶ κατέβαλαν ἀπεγνωσμένες προσπάθειες, γιατί ἤθελαν νὰ τὸν ἐξοντώσουν.

Ντοστογιέβσκι »Ένα αγόρι τα Χριστούγεννα»

                        

Έχω την εντύπωση, λοιπόν, ότι υπήρχε στο υπόγειο ένα αγόρι, όμως πολύ μικρό ακόμα, έξι χρονών ή μπορεί και μικρότερο. Αυτό το αγόρι ξύπνησε το πρωί μέσα σε ένα υγρό, κρύο υπόγειο. Φορούσε κάτι σαν ρομπάκι και τουρτούριζε. Η ανάσα του έβγαινε από το στόμα του σαν άσπρος αχνός, κι εκείνο, καθισμένο πάνω σε ένα σεντούκι στη γωνίτσα, διασκέδαζε παρατηρώντας τη να πετάει και να χάνεται. Όμως, ήθελε τόσο πολύ να φάει κάτι. Είχε πλησιάσει κάμποσες φορές από το πρωί το σανιδένιο κρεβάτι, όπου πάνω σε ένα λεπτό σαν φύλλο στρώμα και με έναν μπόγο για μαξιλάρι κειτόταν η άρρωστη μητέρα του.

Πώς βρέθηκε άραγε εδώ; Θα πρέπει να ήρθε με το αγοράκι της από κάποια άλλη πόλη και αρρώστησε ξαφνικά. Την ιδιοκτήτρια των κρεβατιών την είχαν συλλάβει δυο μέρες πριν. Οι ένοικοι σκόρπισαν στα πόστα τους, λόγω γιορτών, κι ένας ακαμάτης που έμεινε κειτόταν ήδη μεθυσμένος του θανατά ολόκληρα εικοσιτετράωρα, χωρίς να περιμένει καν τη γιορτή.

Στην άλλη άκρη του δωματίου βογκούσε μια ογδοντάχρονη γριούλα, που έζησε κάποτε, κάπου, σαν γκουβερνάντα, και τώρα πέθαινε μόνη, βογκώντας, μουρμουρίζοντας και γκρινιάζοντας στο αγόρι, που άρχισε να φοβάται πια να πλησιάσει προς τη γωνιά της. Κάπου σε μια πεζούλα ανακάλυψε κάτι για να πιει, αλλά δε βρήκε ούτε μια κόρα ψωμί για να φάει, και πήγαινε τώρα για δέκατη φορά να ξυπνήσει τη μητέρα του. Τελικά, μέσα στο σκοτάδι ένιωσε να φοβάται: είχε βραδιάσει εδώ και ώρα, αλλά κανείς δεν άναψε φως. Ψηλαφώντας το πρόσωπο της μαμάς του, παραξενεύτηκε που εκείνη δεν κουνήθηκε καθόλου και ήταν τόσο παγωμένη όσο κι ο τοίχος.

«Πολύ κρύο κάνει εδώ μέσα», σκέφτηκε.

Γιατί ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας;

                                           

Είναι κι αυτό ένα μυστήριο, που ερμηνεύεται ως εξής:

Ο Χριστός γεννήθηκε εκεί, για να εκπληρωθεί η προφητεία του Προφήτη Μιχαία: «Κι εσύ Βηθλεέμ, πόλη που κατοικεί η συγγένεια του Εφραθά, παρ’ όλο που είσαι μια από τις πιο μικρές πόλεις του Ιούδα, Εγώ θα κάνω να προέλθει από σένα Εκείνος που θα γίνει άρχοντας του Ισραήλ» (Μιχ. 5, 2–3).

«Ιουδαία», σημαίνει «εξομολόγηση». «Βηθλεέμ», σημαίνει «οίκος άρτου».

Αυτά, αλληγορικά, σημαίνουν πως όποιος αυτές τις άγιες μέρες θέλει να πάει στην Ιουδαία, δηλαδή στην ιερή εξομολόγηση, ας πάει και προς τη Βηθλεέμ• δηλαδή, ας πλησιάσει στο θυσιαστήριο όπου βρίσκεται ο Οίκος του Άρτου της Ζωής.

Θέλω να πω μ’ αυτό ότι, όποιος θέλει να γιορτάσει επάξια τη Γέννηση του Χριστού, ας εξομολογηθεί και ας μεταλάβει. Αυτός είναι ο σκοπός της αγίας μας Εκκλησίας, που όρισε μέσω της νηστείας των Χριστουγέννων να προετοιμαστούμε για την εξομολόγηση και για τη θεία Μετάληψη.

Το λοιπόν Χριστιανοί, για να φθάσουμε στην πνευματική αυτή Βηθλεέμ της Ιουδαίας και για να βρούμε τον Βασιλιά τ’ ουρανού και της γης, ας ακολουθήσουμε τους τρεις εκείνους ευλαβικούς Μάγους. Εκείνοι, οδηγούμενοι από έναν Αστέρα που τους φανερώθηκε τότε στον ουρανό, τους έδειξε ακριβώς την οδό και τον τόπο που γεννήθηκε ο Χριστός. Κι εμείς τώρα έχουμε γι’ Αστέρα τον Λόγο του Θεού, το ιερό Ευαγγέλιο και τον Νόμο της Χάριτος.

Λέει ο Προφήτης Δαβίδ: «Ο Νόμος Σου μου είναι λυχνάρι για να μπορώ να περπατάω και φως στα μονοπάτια μου» (Ψαλμ. 118, 105).

Γιορτάζοντας Χριστούγεννα –π. Κ. Στρατηγόπουλου

Ο κόσμος συνήθως γιορτάζει τα Χριστούγεννα, σαν τη γιορτή μιας βολικής αγάπης, που αιωρείται μέσα στο φαρισαϊκό και υπό πτώχευση «φάντασμα-πνεύμα των Χριστουγέννων». (Holy Ghost)

Καθιερώθηκαν δυστυχώς τα Χριστούγεννα ως το επαιτειακό πυροτέχνημα μιας αγάπης, που είναι επιδερμική και ατελής, καρπός κάθε σκοτισμένης και εγκλωβισμένης στα ανικανοποίητα πάθη ψυχής.

Ο «άχριστος» (χωρίς Χριστό) χριστιανός, αγνοεί ότι η γιορτή γίνεται μόνο αν δει, τι μπορεί να κάνει ο ίδιος ο άνθρωπος για να περπατήσει 365 μέρες το

χρόνο ο Χριστός στα μονοπάτια και πεζοδρόμια της γης, μέσα από τα δικά του πόδια. Γιορτάζει πραγματικά Χριστούγεννα, όχι αυτός που δίνει και παίρνει δώρα, αλλά όποιος είναι από μόνος του, το πιο υπέροχο δώρο για όλους τους άλλους. Τι άλλο δηλαδή μπορεί να έχει σημασία, από το να γίνει ο άνθρωπος, ένας «κανονικός» χριστιανός, δηλαδή, «ο Χριστός» πάνω στη γη; Τότε μόνο τα Χριστούγεννα γίνονται μια ζωντανή διαρκής γιορτή και όχι μια θεατρική επιθεώρηση περιορισμένη στους μπιχλιμπιδάτους στολισμούς, στα εθιμοτυπικά δώρα, οικογενειακά τσιμπούσια και ολιγοήμερη φιλανθρωπική διάθεση.

Η Εκκλησία, μάς ζητάει κάτι εύκολο: Εμείς που είμαστε οι εικόνες του Θεού, να πάμε με τη χάρη του, στην αγάπη Του.

Η απίθανη ιστορία της γνωριμίας του Ληστού με το Θείο Βρέφος, όπως την διηγείται η Ι. Παράδοση.

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ἕνα περιστατικό ἀπό τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ὡς Θείου Βρέφους: ὅταν ἡ ἁγία οἰκογένεια διέφυγε ἀπὸ τὸ ξίφος τοῦ Ἡρώδη καὶ πορευόταν στὴν Αἴγυπτο, ἐμφανίστηκαν καθ’ὁδόν κάποιοι ληστὲς, μὲ πρόθεση νὰ κατακλέψουν τοὺς ὁδοιπόρους. Ὁ δίκαιος Ἰωσὴφ ὁδηγοῦσε τὸ γαϊδουράκι, πάνω στὸ ὁποῖο ἦταν φορτωμένα τὰ λίγα ὑπάρχοντά τους καὶ ὅπου ἐπέβαινε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, κρατώντας στὸ στῆθος της τὸν Υἱό της. Οἱ ληστὲς ἅρπαξαν τὸ γαϊδουράκι μὲ σκοπὸ νὰ τὸ ὁδηγήσουν μακριὰ, καὶ ἕνας ἀπ’αὐτοὺς πλησίασε τὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ δεῖ τὶ κρατοῦσε κατάστηθα. Μόλις ἀντίκρυσε τὸν Χριστό-νήπιο, ἐξεπλάγη ἀπὸ τὴν ἀσυνήθιστη ὀμορφιά Του καὶ τότε, μέσα στὴν ἔκπληξή του, ἀναφώνησε: «Καὶ ὁ Θεὸς ἄν ἔπαιρνε σάρκα ἀνθρώπινη, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι πιὸ ὄμορφος ἀπ’ αὐτὸ τὸ Παιδί!». Κατόπιν ὁ ληστὴς πρόσταξε τοὺς συνεργοὺς του νὰ μὴν ἁρπάξουν τίποτα ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς ὁδοιπόρους.

Ἔμπλεως εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν γενναιόδωρο αὐτὸ ληστή, ἡ Παναγία Θεοτόκος τοῦ εἶπε: «Γνώριζε ὅτι τὸ Παιδὶ αὐτὸ θὰ σὲ ἀνταμείψει μὲ ἀνταμοιβὴ μεγάλη, ἐπειδὴ ἐσὺ σήμερα Τὸν προστάτευσες».