Σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ μυστήριο τῆς ἐνσάρκου Οἰκονομίας τοῦ Κυρίου, τὸ ὁποῖο ζήσαμε σήμερα καὶ ἀπολαύσαμε πράγματι, ἀλλὰ καὶ τὴν αἰσία παρέλευση τῆς ἁγίας νηστείας καὶ τὴ χαρμόσυνη ἄφιξη στὴν πανήγυρη αὐτή, τὴν ὁποία ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὀνομάζει Μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, θαυμάζουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρὸς πρὸς τὸ πλάσμα Του, τὸν ἄνθρωπο. Καὶ ὄχι ἁπλῶς θαυμάζουμε. Ἐξιστάμεθα, ὅταν βλέπουμε πὼς ὁ πανάγαθος Θεός, πλούσιος ὤν ἐν τῇ θεότητί Του, ἐνεδύθη τὴν πτωχεία καὶ ἀσθένεια τῆς ἀνθρωπίνης σαρκός, γιὰ νὰ μᾶς δώσει τὴν Χάρη Του καὶ τὴν ἕνωση μαζί Του.
Αλλά ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο μᾶς κάνει ἰδιαίτερη ἐντύπωση εἶναι, ὅτι ὁ Κύριος ἐμφανίζει τὸν ἑαυτό Του στὶς ταπεινὲς ψυχές. Οἱ Ποιμένες ποὺ τὸν εἶδαν ἦσαν ταπεινοί, ἁπλοὶ στὴν καρδιά. Ὁ Ἰωσήφ, ὁ μνήστωρ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ αὐτὸς ἦταν μία ταπεινὴ ψυχή. Ἡ ἴδια ἡ Θεοτόκος ἦταν γεμάτη ἀπὸ ταπείνωση. Ἀλλὰ καὶ οἱ ἐξ ἀνατολῶν Μάγοι, καίτοι ἦσαν σοφοὶ ἄνθρωποι, εἶχαν καὶ αὐτοὶ ἁπλὲς καὶ ταπεινὲς ψυχές. Ἀντιθέτως οἱ ἄνθρωποι ποὺ εἶχαν ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό τους, στὴ λογική τους, στὶς δυνάμεις τους, στὴ σοφία τους, στὴν κοσμικὴ ἐξουσία τους, ὁ Ἡρώδης, οἱ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραήλ, ἡ καθεστηκυία τάξη τῶν Ἱεροσολύμων, αὐτοὶ δὲν μπόρεσαν νὰ δοῦν τὸν Ἰησοῦ καὶ νὰ τὸν συναντήσουν, ἂν καὶ κατέβαλαν ἀπεγνωσμένες προσπάθειες, γιατί ἤθελαν νὰ τὸν ἐξοντώσουν.
Αυτό, ἀδελφοί μου καὶ πατέρες μου, γίνεται σὲ κάθε γενεά. Κάθε ταπεινὴ ψυχή, κάθε ἁπλὴ ψυχὴ μπορεῖ νὰ συναντήσει, νὰ γνωρίσει καὶ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν ταπεινὸ Ἰησοῦ. Ἀλλὰ καὶ κάθε ὑπερήφανη, αὐτοδικαιωμένη, αὐτοϊκανοποιημένη ψυχὴ δὲν μπορεῖ νὰ συναντήσει καὶ νὰ γνωρίσει καὶ νὰ ἀναπαυθεῖ στὸν ταπεινὸ Ἰησοῦ. Επειδή εἶναι ταπεινὸς ὁ Ἰησοῦς, μόνο οἱ ταπεινοὶ μποροῦν νὰ τὸν ζήσουν.
Καὶ αὐτό, νομίζω, εἶναι κάτι ποὺ ἀφορᾶ τὴ χριστιανική μας ζωὴ ἀλλὰ καὶ τὴ μοναχική μας ζωή. Ἤρθαμε καὶ ἐμεῖς ἐδῶ στὸ Ἅγιον Ὅρος, ὅπως οἱ ἐξ ἀνατολῶν Μάγοι ἢ ὅπως οἱ Ποιμένες, οἱ ὁποῖοι ἄκουσαν ἀπὸ τὸν ἄγγελο ὅτι ἐτέχθη ὁ Ἰησοῦς ὁ Κύριος, ὁ Μεσσίας. Καὶ ἤρθαμε ἐδῶ, γιὰ νὰ προσκυνήσουμε τὸν ταπεινὸ Ἰησοῦ καὶ νὰ ζοῦμε πλησίον Του ὅλη μας τὴ ζωή. Τί μεγάλη εὐλογία πράγματι! Νὰ κάνουμε ὡς ἔργο τῆς ζωῆς μας τὸ νὰ ζοῦμε συνεχῶς μὲ τὸν Ἰησοῦ. Ἀλλά εκεινο ποὺ θὰ διευκολύνει τὴ συνάντηση καὶ τὴν καθημερινὴ ἀναστροφή μας μὲ τὸν ταπεινὸ Ἰησοῦ θὰ εἶναι καὶ ἡ δική μας ταπείνωση. Ας φύγαμε ἀπὸ τὸν κόσμο, ἂς ἀπαρνηθήκαμε ὅ,τι ἀπαρνηθήκαμε, ἐὰν δὲν καλλιεργήσουμε εἰς βάθος στὴν καρδιά μας τὴν εὐλογημένη ταπείνωση, δὲν θὰ ἔχουμε μέρος μετὰ τοῦ ταπεινοῦ Ἰησοῦ. Γι’ αὐτό, ἂς ζητήσουμε σήμερα αὐτὴ τὴ Χάρη ἀπὸ τὸν ταπεινὸ Ἰησοῦ· νὰ δώσει καὶ σ’ ἐμᾶς αὐτὴ τὴν εὐλογημένη ταπείνωση, ὄχι ταπεινοσχημία, ὄχι ἐξωτερικὰ σχήματα ταπεινώσεως, ἀλλὰ τὴ βαθιὰ τεταπεινωμένη καρδιά, ποὺ μᾶς ἀναλύουν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας τί σημαίνει. Καὶ ἂς παρακαλέσουμε ἀκόμη νὰ φωτίσει μὲ τὸ Φῶς τῆς ἀγάπης Του, τοῦ ἐλέους Του, τῆς Χάριτός Του καὶ τὸ μοναστήρι μας καὶ τὸ Ἅγιον Ὅρος, ἀλλὰ καὶ τὴν πατρίδα μας, καὶ τὸν κόσμο ὁλόκληρο, διότι ὅπου ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἔρχεται, ἐκεῖ φῶς καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ καὶ ἀνάπαυση στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων.
Ὅπως σὲ κάθε μεγάλη ἑορτή, ἔτσι καὶ ἐφέτος εἶναι φυσικό να στρέψουμε τὰ βλέμματα τῆς ψυχῆς μας πρὸς ὅλους τους ἀδελφούς μας οἱ ὁποῖοι πονοῦν, ὑποφέρουν, ζοῦν δύσκολες στιγμὲς τῆς ζωῆς τους. Καὶ ὑπάρχουν πολλοὶ ἀδελφοί μας σήμερα στὸν κόσμο, σ’ ὅλη τὴ γῆ, ποὺ ὑποφέρουν. Ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο ἰδιαίτερα σήμερα νὰ δώσει μία ἀκτίνα ἐλπίδας σὲ ὅλους τους πονεμένους ἀνθρώπους, μία παρηγορία καὶ ἕνα φῶς. Ἀλλὰ προπάντων, ἂς τὸν παρακαλέσουμε νὰ φωτίσει ἐκείνους οἱ ὁποῖοι εἶναι καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι καὶ δὲν τὸν γνωρίζουν, νὰ τὸν γνωρίσουν, γιὰ νὰ ζήσουν μέσα στὸ Φῶς τῆς ἀγάπης Του, τῆς χαρᾶς Του καὶ τῆς εἰρήνης Του.
Εὐχόμαστε σὲ ὅλους πλούσια τὴν εὐλογία τοῦ Τεχθέντος Κυρίου καὶ Θεοῦ μας.
