Του Παναγιώτη Σημάτη
Συνηθώς για να αντλήσουμε επιχειρήματα για την συνειδητοποίηση και αντιμετώπιση του κακού της κάθε αιρέσεως (σήμερα του Οικουμενισμού), καταφεύγουμε αρχικά στην Καινή Διαθήκη. Όμως πλήθος χωρίων συναντούμε και στην Παλαιά Διαθήκη.
Ο σοφός Σολομών π.χ., στο
βιβλίο του ‒περιέχεται στην Π. Διαθήκη με την ονομασία «Σοφία
Σολομώντος»‒ μας προτρέπει να «ἀγαπήσουμε τὴν δικαιοσύνην καὶ τὴν ἠθικὴν ἀκεραιότητα», να ζητούμε τον Κύριο «μὲ εὐθύτητα καὶ εἰλικρίνειαν
καρδίας». Διότι, οι κακόπιστοι καὶ διαστροφικοί
της ευσεβείας «συλλογισμοὶ καὶ σκέψεις, μας χωρίζουν ἀπὸ τὸν Θεόν».
Λίγο πιό κάτω, αποφαίνεται:
το στόμα του ανθρώπου που «ψεύδεται
κατὰ τοῦ Θεοῦ, θανατώνει τὴν ψυχήν του». Επίσης «διὰ τῶν ἁμαρτωλῶν ἔργων προσελκύουμε ἐπάνω μας τὸν ὄλεθρόν» κι όχι την ευλογία.
Και συμβουλεύει: μή φέρεσθε
αμαρτωλά, γιατί τότε είναι ωσάν να ἐπιζητεῖτε ζηλοτύπως τὸν θάνατον: «μὴ ζηλοῦτε θάνατον».
* *
*
Αν λοιπον, οι προσωπικοί «σοφιστικοὶ καὶ κακόπιστοι συλλογισμοὶ καὶ σκέψεις και οι προσωπικές αμαρτίες μας «χωρίζουν ἀπὸ τὸν Θεό» εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε, πόσο βαρύτερη είναι η περίπτωση των διαστροφικών της Πίστεως συλλογισμών, δηλαδή της αιρέσεως, δια της οποίας, όχι εκ συναρπαγής και εξ αδυναμίας, αλλά συνειδητά, ψυχρά και επίμονα αλλοιώνει ο αιρετικός τις Εντολές και την αγιοπατερική διδασκαλία.
