Η κορύφωση της υποκρισίας: Ο π. Βασίλειος Βολουδάκης αφού συκοφάντησε και διαστρέβλωσε την αποτείχιση, τώρα παρουσιάζει μαζί με ένα πρώην στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ (!!!) τον Αλεξάντρ Ντούγκιν ως ορθόδοξο και αντιοικουμενιστή και ζητάει την ηγεσία του Κυρίλλου Μόσχας:

Ἡ προώθηση τῆς σύγχυσης συνεχίζεται ἀπὸ τοὺς "εἰδικούς", στὴν προκειμένη καὶ πάλι ἀπὸ τὸν π. Βασίλειο Βολουδάκη (ἐδῶ).

Εἶναι δυνατὸν ὁ κ. Λαφαζάνης νὰ μᾶς ἐξηγήσει καλύτερα ἀπὸ τοὺς Αγίους, ποιὰ εἶναι ἡ πραγματικὴ Ὀρθοδοξία, τί εἶναι Οἰκουμενισμός καὶ πῶς πρέπει νὰ τὸν πολεμήσουμε; Ὁ κ. Λαφαζάνης ποὺ διαδηλώνει γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν ὁμοφυλοφίλων θὰ προωθήσει τὰ ζητήματα Πίστεως; Καὶ ὁ π. Βασίλειος συμβάλλει γιὰ μία ἀκόμα στὸ θέατρο αὐτὸ τοῦ παραλόγου εἰς βάρος τοῦ ποιμνίου!

Μπλοκ της Λαϊκής Ενότητας, παρουσία του Παναγιώτη Λαφαζάνη, και μέλη της ομοφυλόφιλικης κοινότητας πραγματοποιούν συγκέντρωση διαμαρτυρίας εξω απο τον Ιερό Ναο της Αγίας Τριάδας στον Πειραιά, όπου τελείται η λειτουργία των Θεοφανείων (ἐδῶ)

Ἄραγε ἔχουν διαβάσει τὴν πολιτικὴ ἰδεολογία τοῦ Ντοῦγκιν ἢ εἶναι κι αὐτοὶ "ἐθνικιστὲς μπολσεβίκοι";

τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ὁ Ντοῦγκιν τὸ 1996 σὲ συνέλευση τοῦ ἐθνικοῦ μπολσεβιστικοῦ κόμματος τῆς Ρωσίας, ἀπὸ τὸ ἄρθρο: Οἱ σχέσεις τοῦ Ντοῦγκιν μὲ τὸν ΣΥΡΙΖΑ (ἐδῶ) 

"η ιδέα της προσεγγίσεως του εθνικισμού από τα αριστερά και του μπολσεβικισμού από τα δεξιά είναι εκπληκτικά καρποφόρος και απρόσμενη" Ἀλέξανδρος Ντοῦγκιν

Χωρὶς νὰ ἀπαντοῦν στὸν τεκμηριωμένο ἀντίλογο οἱ "γεωπολιτικοὶ εἰδικοί" συνεχίζουν ἐγκληματικὰ νὰ προβάλλουν στὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο πρότυπα ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονται στὴν ὀρθόδοξη στἀση ζωῆς καὶ πολιτείας. Τώρα τὴν σκυτάλη πῆρε ὁ γνωστὸς π. Βασίλειος Βολουδάκης, ὁ ὁποῖος μαζὶ μὲ τὸν κ. Λαφαζάνη, γνωστὸ μέλος τῆς Ἀριστερᾶς διανόησης, δημοσίευσε συνέντευξη μὲ τὸν Ἀλεξάντρ Ντοῦγκιν. Εἶναι τυχαία ἡ ἐπιλογὴ τοῦ κ. Λαφαζάνη; Βεβαίως ὄχι, ὅπως διαβάζουμε στὸ "Οἱ σχέσεις τοῦ Ντοῦγκιν μὲ τὸν ΣΥΡΙΖΑ (ἐδῶ)". 

Ὁ π. Βασίλειος θὰ πρέπει νὰ ἐξηγήσει, γιατὶ παρουσιάζει στὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο ἕναν ἀριστερὸ ὑβριστὴ τῆς Πίστεως, ὅπως ὁ κ. Λαφαζάνης, ποὺ ὑπεράσπισε ὅλους τοὺς ἀντίθρησκους νόμους, ἐπὶ κυβερνήσεως Σύριζα. Εἶναι δυνατὸν ὁ κ. Λαφαζάνης νὰ μᾶς ἐξηγήσει καλύτερα ἀπὸ τοὺς Αγίους, τί εἶναι Οἰκουμενισμός καὶ πῶς πρέπει νὰ τὸν πολεμήσουμε;

Καὶ θὰ πρέπει νὰ ἐξηγήσει, γιατὶ ζητάει τὴν ἡγεσία τοῦ οἰκουμενιστοῦ πατριάρχου Μόσχας Κυρίλλου, ὑποτίθεται ἐνάντια στὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὴν παγκοσμιοποίηση, ὅταν ὁ Κύριλλος εἶναι πρωτοπόρος, τόσο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅσο καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης. Εἶναι δυνατὸν νὰ θέλει νὰ μᾶς πείσει (μαζὶ μὲ τὸν Ντοῦγκιν), ὅτι ὁ Κύριλλος δὲν εἶναι πιὰ Οἰκουμενιστής; Τί συμφέροντα ἐξυπηρετεῖ ὁ π. Βασίλειος;

Διαβάζουμε κι ἀκοῦμε ἐδῶ γιὰ τὸν Ντοῦγκιν ὡς "ὀρθόδοξο", "ἀντινεοταξικό" ἰδεολόγο ποὺ μάχεται ἐνάντια στὴν Δύση καὶ στὴν Νέα Τάξη ποὺ ἡ Δύση προωθεῖ. Εἶναι ὅμως ἔτσι; Ἂς δοῦμε κάποια στοιχεῖα καὶ κάποιες θέσεις τοῦ κ. Ντοῦγκιν:

Ὁ σημερινὸς ρῶσος θεωρητικός, ἀγαπημένος κάποιων «παραδοσιακῶν» κύκλων, Ντοῦγκιν θεωρεῖται στοχαστὴς τοῦ ἐθνικισμοῦ. Διαβάζουμε σὲ ἐθνικιστικὸ ἱστολόγιο:

«Στόχος του Ντούγκιν είναι να ενώσει στοιχεία της δεύτερης και τρίτης πολιτικής θεωρίας, δηλαδή τις σοσιαλιστικές και «φασιστικές» ιδέες, και να δομήσει μία νέα θεωρία την τέταρτη πολιτική θεωρία, η οποία θα συνδυάσει όλες τις αντικαπιταλιστικές και αντιφιλελεύθερες θεωρήσεις, όπως και τις παραδοσιακές θρησκευτικές παραδόσεις, σε έναν κοινό αγώνα κατά του κοινού εχθρού» (ἐδῶ).

«Το ιδεολογικό υπόβαθρο με το οποίο κινείται ο πρόεδρος Πούτιν (αν και για πολλούς είναι ένας κυνικός ρεαλιστής) έχει ιδιαίτερο αμάλγαμα. Ιδεολογικός «γκουρού» του θεωρείται ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, ο οποίος συνθέτει τον σοσιαλισμό, την Ακροδεξιά και τον ευρασιατισμό» (ἐδῶ).

Καὶ σὲ ἄρθρο τοῦ Dmitry Shlapentokh μὲ τίτλο «γιατὶ εἶναι δημοφιλὴς ὁ Ντουγκινισμός;» διαβάζουμε:

«Η συνύπαρξη ή η “συμβίωση“ των ισλαμιστών, των αντιαμερικανών αράβων εθνικιστών και των ορκωτών σιωνιστών καταδεικνύει μια από τις κύριες ιδέες του ωτουγκινιανικοῦ Εὐρασιανισμοῦ “Duginian Eurasianism“: Οι “παραδοσιακοί“ όλων των πλευρών έχουν πολύ περισσότερα κοινά μεταξύ τους από ό,τι θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί και οι συγκρούσεις τους ήταν απλώς ένα αποτέλεσμα των πλοκών της σύλληψης των “Atlantis“. Ο “ατλαντισμός“ εδώ ήταν δομικά παρόμοιος με την “αστική ιδεολογία“ στη μαρξιστική φιλοσοφία. Το προλεταριάτο είναι πειθήνιο και χωρισμένο σύμφωνα με εθνοτικές και εθνικές γραμμές επειδή βρίσκεται στα χέρια της “αστικής ιδεολογίας“. Ο στόχος του μαρξισμού ήταν να ανοίξει τα μάτια των εργατών στον πραγματικό τους στόχο - την καταστροφή της καπιταλιστικής τάξης. Ο μαρξισμός έδειξε επίσης στους εργάτες ότι οι εχθροί τους δεν είναι συνεργάτες διαφορετικών εθνοτήτων ή εθνικοτήτων αλλά η εσωτερική κοινότητα των καπιταλιστών. Ο ίδιος θα πρέπει να είναι ο στόχος των “Ευρασιανών“. Θα πρέπει να αποκαλύψουν ότι οι Ορθόδοξοι Σιωνιστές, οι Άραβες εθνικιστές και οι Ρώσοι Ευρασιανιστές δεν έχουν κανένα λόγο να βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους. Η σύγκρουση είναι το αποτέλεσμα της εξευτελιστικής πλύσης εγκεφάλου των “ατλαντιστών“ που εμποδίζουν αυτές τις ομάδες να ενώσουν τα χέρια για να πολεμήσουν τον κοινό εχθρό» (ἐδῶ).

Ἐξ ἄλλου καὶ τὰ σύμβολα ποὺ συνδέονται μὲ τὸν Ντοῦγκιν καὶ τὸ κίνημά του κάθε ἄλλο παρὰ ὀρθόδοξα εἶναι:

Διαβάζουμε γιὰ τὸν κ. Ντοῦγκιν:

«Ενδιαφέρουσα είναι η ανάλυση περί εθνικομπολσεβικισμού, που αποτελεί κράμα του παραδοσιακού Ρωσικού εθνικισμού και μπολσεβικισμού, θυμίζοντας την μεγάλη τσαρική ισχύ και τις ρωσοκεντρικές παραδόσεις. Και ενώ αυτή πατριωτική ιδεολογία στην δεκαετία του '30, θεωρείτο ότι ανήκε στον κομμουνισμό, σήμερα υπό την ηγεσία των Ντούγκιν και Λιμόνωφ είναι μέρος του επαναστατικού εθνικισμού. Χαρακτηρίζεται δε, από «λατρεία του Ρωσικού λαού στα όρια του ρατσισμού, λατρεία του ηρωισμού και της στρατιωτικής πειθαρχίας και άσβεστο μίσος κατά της Δύσης και των Εβραίων» (Τζων Ντάνλοπ) (ἐδῶ)

Την δεκαετία του 1980 και μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού ήταν συνιδρυτής του Εθνικού Μπολσεβικικού Κόμματος, με χρώματα και σύμβολα που παρέπεμπαν στην Ναζιστική Γερμανία. Ο διεθνής Τύπος και άλλοι αναλυτές τον περιγράφουν ως «αιρετικό φασίστα», μέχρι και «μυστικιστή ιμπεριαλιστή». Μέσα από το κύριο βιβλίο του «Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία» υποστηρίζει ότι οι τρεις κύριες πολιτικές ιδεολογίες της Νεωτερικότητας (Φιλελευθερισμός, Κομμουνισμός, Φασισμός) είναι πλέον ξεπερασμένες και προωθεί την ιδέα μιας νέας πολιτικής θεωρίας που παντρεύει, ουσιαστικά, τον κομμουνισμό με τον φασισμό σε ένα είδος εθνικο-μπολσεβικισμού (ἐδῶ).

«Το Κέντρο αναλύσεων ‘Κατέχον’ του οποίου ηγείται ο Αλεξάντρ Ντούγκιν, είναι ένα ακροδεξιό think tank... εξαιτίας των παραλληλισμών με την φασιστική ιδεολογία ο Ντούγκιν διατηρεί καλές σχέσεις με διάφορες δεξιές-εξτρεμιστικές και δεξιές-ριζοσπαστικές ομάδες , κόμματα και πρόσωπα στην Ευρώπη και την Γερμανία» (ἐδῶ).

"Το ερμηνευτικό σχήμα της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία περιλαμβάνεται στο μανιφέστο του «Ευρασιανισμού» του συμβούλου της Κρατικής Δούμας, καθηγητή Αλεξάντερ Ντούγκιν. Στο βιβλίο του «4η Πολιτική Θεωρία» του 2009, ο Ντούγκιν ασκεί δριμεία κριτική στην φθίνουσα Αμερικανική Παγκοσμιοποίηση και σ’ όλες τις πολικές ιδεολογίες του 20ου αιώνα που οδήγησαν στο σημερινό τέλμα τον Δυτικό κόσμο: Φιλελευθερισμό, Μαρξισμό/Κομμουνισμό, Φασισμό/Ναζισμό, προτείνοντας την υπέρβαση τους με μια νέα 4η πολιτική ιδεολογία: τον εθνικο-μπολσεβικισμό. Η νίκη κατά της διεφθαρμένης Δύσης προϋποθέτει μια νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική «Ηπειρωτική Πολιτική», με την συνεργασία Ρωσίας, Κίνας, Ινδίας και με σφαίρες επιρροής σε Ιράν και Τουρκία, με πρωταγωνιστικό το ρόλο της Ρωσίας. Ήδη στο βιβλίο του «Οι βάσεις της Γεωπολιτικής», που είχε ιδιαίτερη επιρροή στους Ρωσικούς στρατιωτικούς κύκλους, στα 1997 ο Ντούγκιν περιγράφει την στρατηγική της ανάκτησης της Ρωσικής ισχύος στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Ειδικότερα για την Ουκρανία αναφέρει:

«…θα πρέπει να προσαρτηθεί από την Ρωσία! Η Ουκρανία ως Κράτος δεν έχει γεωπολιτική σημασία, καμία γεωγραφική ιδιαιτερότητα, καμία εθνική αποκλειστικότητα, ενώ ορισμένες εδαφικές της φιλοδοξίες αντιπροσωπεύουν τεράστιο κίνδυνο για την Ευρασία. Χωρίς να «επιλυθεί» το Ουκρανικό ζήτημα είναι γενικά παράλογο να μιλάμε για Ηπειρωτική Πολιτική…».

Στο ίδιο βιβλίο περιγράφεται η ανάγκη στρατηγικής σχέσης Ρωσίας- Τουρκίας γεγονός που εξηγεί την προσέγγιση Πούτιν –Ερντογάν στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και καταλήγει με την «Φιλανδοποίηση» της Ευρώπης (ἐδῶ).

Και γιὰ νὰ μὴν θεωρηθοῦν αὐτὰ προπαγάνδα ἂς δοῦμε τί λέει ὁ ἴδιος ὁ Ντοῦγκιν:

Η μεταφυσική του Εθνικομπολσεβικισμού, του Αλεξάντερ Ντούγκιν

Μετάφραση - επιμέλεια κειμένου: Λόεγκριν

"η ιδέα της προσεγγίσεως του εθνικισμού από τα αριστερά και του μπολσεβικισμού από τα δεξιά είναι εκπληκτικά καρποφόρος και απρόσμενη, ανοίγοντας απολύτως νέους ορίζοντες στην κατανοήση της ιστορικής λογικής, της κοινωνικής αναπτύξεως, της πολιτικής σκέψεως". (ὁλόκληρο τὸ κείμενο ἐδῶ).

Εἶναι ξεκάθαρο ὅτι στὴν διδασκαλία καὶ πολιτικὴ θεωρία τοῦ Ντοῦγκιν γρύβεται ἡ διαφωτιστική, μηδενιστικὴ διδασκαλία τοῦ ἐθνικισμοῦ ποὺ λειτουργεῖ ξεκάθαρα κι αὐτός (ὅταν τοῦ πέσουν τὰ προσωπεῖα), ὅπως κι ὁ Κομμουνισμός, ὡς πρόδρομος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Πουθενὰ δὲν ὑπάρχει ὁ Χριστὸς ὡς ἡ μόνη Ἀλήθεια ποὺ ἀγαπᾶ καὶ θέλει νὰ σώσει ὅλο τὸν κόσμο κι ἂς μιλάει γι' Αὐτόν. Πρότυπο  τοῦ Ντοῦγκιν δὲν ὑπῆρξε ὁ Χριστὸς ἀλλὰ οἱ ἐχθροί του, ἐθνικιστές, σοσιαλιστές, ἀναρχικοί, διεθνιστές. Καὶ πῶς νὰ ὑπάρξει, ὁ Ντοῦγκιν εἶναι ἐσωτεριστής, μυστικιστής, μέλος διαφόρων ὀργανώσεων καὶ ἐντύπων, ὅπως τὸ «μυστικὸ βουνό» (Volshebnaia Gora=magic mountains), «ἡ ἐποχὴ τοῦ χαλκοῦ» (Bronzovyi Vek =Bronze Age) κι ὰς μιλάει ὑποτίθεται ὀρθόδοξα. 

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὀρθοδοξία, δέχεται τὸν πατριωτισμὸ καὶ καταδικάζει τὸν ἐθνικισμό/ἐθνοφυλετισμό (βλ. καὶ Σύνοδο τοῦ 1872). Ἡ Ἐκκλησία δέχεται τὴν ἰδιαιτερότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ τοῦ κάθε ἔθνους, διδάσκει τὸν λόγο Της σὲ κάθε ἔθνος, ἀναδεικνύει Ἁγίους ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη. Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι ἐθνοκεντρική, δὲν εἶναι παποκεντρική, δὲν εἶναι ἀτομοκεντρική (Προτεσταντισμός). Δὲν ἐπιδιώκει τὴν δημιουργία ὀρθοδόξων τόξων καὶ δὲν θυσιάζεται γιὰ τὴν δημιουργία ἀνίερων συμμαχιῶν (π.χ. Ποῦτιν ὡς πρότυπο ὀρθοδόξου ἡγέτη, Δύση ὡς πρότυπο ἐλευθερίας, Λατινοφιλία). Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν δέχεται δικαιολογίες γιὰ ἐπεκτάσεις καὶ δὲν ὑποδέχεται μὲ χαρὰ οὔτε ὀνομάζει ἱερὸ τὸν κάθε πόλεμο (παρόλο ποὺ κατ’ οἰκονομία δὲν καταδικάζει τὸν πόλεμο γιὰ τὴν πίστη καὶ τὸ δίκαιο). Ὅταν οἱ αὐτοκράτορες Νικηφόρος Φωκᾶς καὶ Ἰωάννης Τσιμισκῆς ζήτησαν ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Πολύευκτο νὰ συμφωνήσει μὲ τὸ διάταγμα, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἀνακηρύσσονταν ἅγιοι μάρτυρες οἱ πεσόντες στρατιῶτες στὸν πόλεμο κατὰ τῶν Μουσουλμάνων, αὐτὸς ἀρνήθηκε καταδικάζοντας κάθε εἴδους πολέμου (Steven Runciman, Η Βυζαντινή Θεοκρατία, 2005 σελ. 105).

Τὸ κακὸ ποὺ προκαλεῖται μὲ τὴν προώθηση τέτοιων ἰδεῶν καὶ ἀνθρώπων εἶναι μεγάλο καὶ πρέπει νὰ σταματήσει. Ἡ δεδομένη πτώση τῆς Δύσης δὲν δικαιολογεῖ τὴν ἀνάδυση καὶ προώθηση ἐξίσου βλαβερῶν καὶ καταστρεπτικῶν ἰδεῶν.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

 

Ὁ ἐθνικισμὸς δὲν μάχεται γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ πολεμάει τὸν Χριστό.

Ὁμοιότητες Ντοῦγκιν καὶ Δραγούμη, δύο ἐθνικιστῶν ποὺ προβάλλονται ἀπὸ ὀρθόδοξους σήμερα ὡς δῆθεν πρότυπα

 

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

 

Ἡ ἐποχὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἡ ἐποχὴ τῆς σύγχυσης καὶ τῆς διαστρέβλωσης τῆς ἀλήθειας, ἡ ἐποχὴ τῆς πλάνης καὶ τῆς φανέρωσης ὅλων τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του. Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει πολλοὺς συμμάχους, συμμάχους φανεροὺς καὶ συμμάχους κρυφούς. Ὅλοι εἶναι ἐξ ἴσου ἐπικίνδυνοι, ἀλλὰ οἱ δεύτεροι ἀποκτοῦν μεγαλύτερο βαθμὸ ἐπικινδυνότητας, ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι κρυφοί. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὁ ἐθνικισμός.

Ὁ ἐθνικισμὸς φαινομενικὰ φαίνεται νὰ πολεμάει τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ νὰ μάχεται γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ κρυφὰ στηρίζει τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ μαζὶ πολεμοῦν τὸν Χριστό, τὴν ἀγάπη Του καὶ τὴν Ἐκκλησία Του. Τὸν πολεμοῦν, γιατὶ Τὸν διαστρεβλώνουν. Ὁ ἐθνικισμὸς μαζὶ μὲ τὸν Κομμουνισμό, τὸν Σοσιαλισμό, τον Καπιταλισμό, καὶ ὅλες τὶς ἄλλες φιλοσοφίες, ὅλες μηδενιστικὲς ἀπόρροιες τοῦ Διαφωτισμοῦ, ἀναφέρονται μὲν κάθε τόσο στὸν Χριστό, τὸν διαστρεβλώνουν ὅμως, ἀναμιγνύοντας καὶ ἰσοβαθμίζοντας Τον μὲ ψευδοσύμβολα καὶ ἄθεους καὶ χριστομάχους ἀνθρώπους.

Παράλληλα, οἱ ἐθνικιστὲς βλάπτουν καὶ τὴν ὑγιὴ πατριωτικὴ ἑνότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ποὺ ἀποκτᾶ μέσῳ τῆς Ὀρθοδοξίας (κι ὄχι τὸ ἀντίθετο) οἰκουμενικὸ χαρακτῆρα. Διότι οἱ ἐθνικιστές, ὡς γνήσια παιδιὰ τοῦ Διαφωτισμοῦ ποὺ γέννησε τὸν ἐθνικισμό, ὑποτιμοῦν τὴν Ὀρθοδοξία ἐθνικοποιώντας την, καὶ περιορίζοντάς την μόνο μέσα στὰ πλαίσια ποὺ αὐτοὶ θέτουν. Ὁ ἐθνικιστὴς δὲν διστάζει γιὰ τὰ ἐθνικιστικά του πιστεύω νὰ θυσιάσει ἀκόμα καὶ τὸν ἴδιο Χριστό, φέρνοντας Τον στὸ ἴδιο ἐπίπεδο ἀκόμα καὶ μὲ ἀνθρώπους ποὺ Τὸν πολέμησαν, χειραγωγώντας ἔτσι καὶ παρασύροντας τοὺς ἀφελεῖς πιστούς. Ὁ ἐθνικισμὸς εἶναι ἕνα φαινόμενο τῆς μοντέρνας ἐποχῆς (στὸν γραπτὸ λόγο πρωτοεμφανίστηκε τὸ 1789 ἀπὸ τὸν ἀντί-Ἰακωβῖνο Γάλλο παπικὸ ἱερέα Augustin Barruel), ἕνας κινητήριος μοχλὸς τοῦ μηδενισμοῦ καὶ τῆς Νέας Τάξης πραγμάτων, παρὰ τὶς φανφάρες τῶν ἴδιων τῶν ἐθνικιστῶν ὅτι τάχα τὴν ἀντιμάχονται.

Ἕνα λαμπρὸ παράδειγμα γιὰ τὰ παραπάνω ἀποτελεῖ ὁ πολυδιαφημισμένος ἀπὸ τοὺς ἐθνικιστές, «πρωτοεθνικιστής», μασῶνος, συγκριτιστής καὶ πρόδρομος κι αὐτὸς τοῦ σημερινοῦ μηδενισμοῦ Ἴων Δραγούμης. Οἱ ἐθνικιστὲς χρησιμοποιοῦν τὴν φυσιολογικὴ ἀγάπη τοῦ λαοῦ π.χ. γιὰ τὴν πατρίδα του, γιὰ τὴν Μακεδονία ποὺ πουλιέται στὸ παζάρι τῆς γεωπολιτικῆς καὶ προβάλλουν πονηρὰ τὸν Δραγούμη, τονίζοντας τοὺς ἀναγνωρισμένους σίγουρα ἀγῶνες του γιὰ τὴν Μακεδονία, ἀποκρύπτοντας ὅμως τὰ πιστεύω καὶ τὴν ἰδεολογία του. 

Γιὰ νὰ καταλάβουμε τὴν προσωπικότητα καὶ τὸν ρόλο τοῦ Δραγούμη ἀρκεῖ νὰ τονιστεῖ, ὅτι τὸν θαύμαζε ὁ Ν. Καζαντζάκης καὶ τὸν θεωροῦσε δάσκαλό του καὶ προφήτη τῆς ἐποχῆς του (Νίκος Καζαντζάκης, «Ταξιδεύοντας: Ἀγγλία», 1969).

Θὰ παραθέσω ἐδῶ ἕναν παραλληλισμὸ τοῦ Ντοῦγκιν μὲ τὸν Δραγούμη, γιὰ νὰ γίνει κατανοητὴ ἡ φιλοσοφία τους, ἡ ὁποία κάθε ἄλλο παρὰ ὀρθόδοξη εἶναι.

Ὁ Ντοῦγκιν τὸ 1996 σὲ συνέλευση τοῦ ἐθνικοῦ μπολσεβιστικοῦ κόμματος τῆς Ρωσίας, ἀπὸ τὸ ἄρθρο: Οἱ σχέσεις τοῦ Ντοῦγκιν μὲ τὸν ΣΥΡΙΖΑ (ἐδῶ) 

Η σύγχυση που προκαλείται στο έρμο ποίμνιο συνεχίζεται: Αλεξάντρ Ντούγκιν: Ο «φιλειρηνικός» στοχαστής, που τόσο προβάλλεται από τους ημέτερους χριστιανούς

Καὶ ἡ προώθηση τῆς σύγχυσης συνεχίζεται ἀπὸ τοὺς "εἰδικούς". Ἄραγε ἔχουν διαβάσει τὴν πολιτικὴ ἰδεολογία τοῦ Ντοῦγκιν ἢ εἶναι κι αὐτοὶ "ἐθνικιστὲς μπολσεβίκοι";

"η ιδέα της προσεγγίσεως του εθνικισμού από τα αριστερά και του μπολσεβικισμού από τα δεξιά είναι εκπληκτικά καρποφόρος και απρόσμενη" Ἀλέξανδρος Ντοῦγκιν

Photo

FACEBOOK /

τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Χωρὶς νὰ ἀπαντοῦν στὸν τεκμηριωμένο ἀντίλογο οἱ "γεωπολιτικοὶ εἰδικοί" συνεχίζουν ἐγκληματικὰ νὰ προβάλλουν στὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο πρότυπα ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονται στὴν ὀρθόδοξη στἀση ζωῆς καὶ πολιτείας. Διαβάζουμε γιὰ τὸν Ντοῦγκιν ποὺ οἱ "εἰδικοί" προβάλλουν ὡς "ὀρθόδοξο", "ἀντινεοταξικό" ἰδεολόγο:

Ενδιαφέρουσα είναι η ανάλυση περί εθνικομπολσεβικισμού, που αποτελεί κράμα του παραδοσιακού Ρωσικού εθνικισμού και μπολσεβικισμού, θυμίζοντας την μεγάλη τσαρική ισχύ και τις ρωσοκεντρικές παραδόσεις. Και ενώ αυτή πατριωτική ιδεολογία στην δεκαετία του '30, θεωρείτο ότι ανήκε στον κομμουνισμό, σήμερα υπό την ηγεσία των Ντούγκιν και Λιμόνωφ είναι μέρος του επαναστατικού εθνικισμού. Χαρακτηρίζεται δε, από «λατρεία του Ρωσικού λαού στα όρια του ρατσισμού, λατρεία του ηρωισμού και της στρατιωτικής πειθαρχίας και άσβεστο μίσος κατά της Δύσης και των Εβραίων» (Τζων Ντάνλοπ) (ἐδῶ)