Τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ὁ Ἀπόστολος τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς ὁδοδεῖκτες τῆς συμπεριφορᾶς μας πρὸς τοὺς Οἰκουμενιστές.

Πρὸς ὅλους ὅσους, ὑποτίθεται, ψάχνουν θεῖες ἐντολὲς γιὰ τὴν Ἀποτείχιση, καὶ ὅταν τὶς βρίσκουν κάνουν πῶς δὲν βλέπουν.

Τοῦ Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ καὶ ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀποτελοῦν τρανὴ ἀπόδειξη (ποὺ ἀντιτίθεται ξεκάθαρα στὴν σημερινὴ πρακτική), γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ συμπεριφερόμαστε στοὺς πλανηθέντες ἀδελφοὺς καὶ ἰδίως τοὺς (εἶναι ξεκάθαρο, τοὺς μὴ καταδικασμένους) αἱρετικοὺς δηλ. τοὺς Οἰκουμενιστές. Μάλιστα ἐδῶ πρέπει νὰ τονιστεῖ, ὅτι δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι οἱ περικοπὲς αὐτὲς διαβάζονται τὴν Δευτέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καθὼς ἡ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλ. ἡ αἵρεση, δὲν συγχωρεῖται «Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται» (Ματθ. ιβ' 31­-32). Ὅπως ἔλεγε ὁ «μακαριστὸς π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος: «»Βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, είναι η συνειδητή διαστροφή της αληθείας και η αμετανοησία.

Μᾶς διδάσκει τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀπόσπασμα ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΙΗ´ 10 – 20:

«¹⁵Ἐὰν δὲ ἁμαρτήσῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ὕπαγε ἔλεγξον αὐτὸν μεταξὺ σοῦ καὶ αὐτοῦ μόνου· ἐάν σου ἀκούσῃ, ἐκέρδησας τὸν ἀδελφόν σου· ¹⁶ἐὰν δὲ μὴ ἀκούσῃ, παράλαβε μετὰ σοῦ ἔτι ἕνα ἢ δύο, ἵνα ἐπὶ στόματος δύο μαρτύρων ἢ τριῶν σταθῇ πᾶν ῥῆμα. ¹⁷ἐὰν δὲ παρακούσῃ αὐτῶν, εἰπὲ τῇ ἐκκλησίᾳ· ἐὰν δὲ καὶ τῆς ἐκκλησίας παρακούσῃ, ἔστω σοι ὥσπερ ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης¹⁸».

Ἡ ἑρμηνεία τῆς τελευταίας σειρᾶς τῆς παραπάνω περικοπῆς ἀπὸ τοὺς Κολιτσάρα Τρεμπέλα εἶναι ἡ ἑξῆς: «Ἐὰν δὲ καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησία παρακούσῃ, μὴ τὸν θεωρῇς πλέον ὡς ἀληθινὸ μέλος τῆς χριστιανικῆς κοινωνίας, ἀλλ’ ἔχε τον καθὼς τὸν εἰδωλολάτρη καὶ τὸν Τελώνη», δηλαδὴ μὴν ἔχεις κοινωνία μαζί του.

Σ' αὐτὸ τὸ σημεῖο πρέπει πρωτίστως νὰ διευκρινιστεῖ τὸ ἑξῆς σημαντικό: Κανεὶς ἀποτειχισμένος δὲν διέκοψε τὴν κοινωνία ἔτσι ξαφνικά, ἐπειδὴ ξύπνησε ἕνα πρωΐ πλανεμένος. Ἀντιθέτως πιστὸς στὴν εὐαγγελικὴ ἐντολή, ἔστειλε πρῶτα προσωπικὲς ἐπιστολές, μετὰ δημόσιες, ἐνημερώνοντας τὴν Ἐκκλησία καὶ ζητώντας τὴν μετάνοια τοῦ ἑκάστοτε Οἰκουμενιστοῦ. Εἶναι περιττὸ νὰ ποῦμε, ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ ἐπιστολὲς πετάχθηκαν στὸν κάλαθο τὼν ἀχρήστων τοῦ ἑκάστοτε ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος (καὶ αὐτὸ μποροῦν νὰ τὸ ἐπιβεβαιώσουν σχεδὸν ὅλοι οἱ μὴ μνημονεύοντες) ὄχι μόνο δὲν ἔλαβε ὑπόψη τὸν ἔλεγχο, ἀλλά, ἂν ὑποθέσουμε ὅτι οἱ ἀποτειχισμένοι εἶναι πλανεμένοι, πέταξε στὸν ἴδιο κάλαθο καὶ τὰ λόγια τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὸ σημερινὸ Ευαγγέλιο:

Αγίου Γρηγορίου Παλαμά: Περί ΠΙΣΤΕΩΣ και ΑΠΟΚΗΡΥΞΕΩΣ των αιρετικών! (Δυνητικό ή ὑποχρεωτικό;)

Τελικὰ διαβάζουμε τοὺς Αγίους ἢ γίναμε κι ἐμεῖς μεταπατερικοί;

Γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: Ὁ Χριστὸς εἶπε «μακάριοι οἱ πενθοῦντες, οἱ ἐλεήμονες» κ.λπ. Καὶ ἐρωτᾶ:

                                      

Δεῖξε μου τὴν Πίστη σου ἀπὸ τὰ ἔργα σου... Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ πιστέψουμε ὅτι ὅποιος δὲν ἐφαρμόζει αὐτὲς τὶς Ἐντολές, εἶναι δυνατὸν νὰ πιστεύει στὸ Θεό (δυστυχῶς ὅμως σήμερα πολλοὶ τὶς θεωροῦν δυνητικές);

Τὸ κείμενο εἶναι ξεκάθαρο: Κατὰ τὸν Ἅγιο ἡ ἀληθινὴ πίστη στὸ Θεὸ ἀποδεικνύεται με τὴν ἀναγνώριση καὶ τήρηση (ἐννοεῖται ὅλων) τῶν Ἐντολῶν , τὴν συμφωνία μας μὲ τὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων καί, ἐπίσης, τὴν ἀντίθεση καὶ ἐπίσημη ἀποκήρυξη τῶν κακόδοξων «ὀπαδῶν τῆς δυσσεβείας» καὶ τὴν ἀποκήρυξη τῶν πονηρῶν διδασκαλιῶν τους» (ὅπως καὶ σήμερα, τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν). ὅποιος ἀποστρέφεται τοὺς δυσσεβεῖς αἱρετικοὺς ἀκολουθεῖ τὸν Χριστό.

Συγκεκριμένα γράφει (κείμενο καὶ μετάφραση):

Ερώτημα σε όλους, όσους μιλούν για την ομολογία του αγ. Μαξίμου του Ομολογητού, αλλά κοινωνούν με τους αιρετικούς Οικουμενιστές:

Γιατί ο Άγιος δεν έκανε Οικονομία και σταμάτησε να μνημονεύει και να κοινωνεί με τα πατριαρχεία και τον αυτοκράτορα; Γιατί δεν υπάκουσε ως μοναχός στον Επίσκοπο, αλλά παρέμεινε πιστός στην εκκλησιαστική διδασκαλία; Γιατί σήμερα δεν ισχύει το "τιμή Αγίου μίμησις Αγίου";

Την απάντηση του Αγίου την "ξέχασαν" όσοι παρουσιάζουν εαυτούς ως αγωνιστές, μιλούν για αλήθεια, μάρτυρες και μαρτύρια εννοώντας δευτερεύοντα πράγματα άνευ κόστους, αλλά κοινωνούν με την αίρεση και με τους αποδεδειγμένους αιρετικούς Οικουμενιστές:

"-Ου κοινωνείς τω θρόνω Κωνσταντινουπόλεως;

Και είπεν:

                            -Ου κοινωνώ!"

Διάλογος τοῦ μοναχού Ἁγ. Μαξίμου μέ τόν ἐπίσκοπο Θεοδόσιο

(Διάλογος μέ τόν Θεοδόσιο, τόν ἐπίσκοπο Καισαρείας Βιθυνίας, κατά τήν πρώτη του ἐξορία στό φρούριο τῆς Βιζύης τῆς Θράκης.)

 

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, μέγας θεολόγος καί Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας, ὡμολόγησε τήν Ὀρθόδοξο Πίστι σέ μία ἐποχή πού παρουσιάζει πολλές ὁμοιότητες μέ τήν ἰδική μας. Ἡ πολιτική τῶν τότε αὐτοκρατόρων ἀπέβλεπε σέ πολιτικοκοινωνικές ἑνοποιήσεις σάν τίς σημερινές. Ὡς πρόσφορο μέσον γιά τήν πραγματοποίησί τους θεωρήθηκε ἡ ὑποστήριξις τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ. Εἶχαν χρησιμοποιηθῆ καί ἐκκλησιαστικοί ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι ὑποστήριζαν τήν αἵρεσι χάριν τῶν κοσμικῶν αὐτῶν σκοπιμοτήτων.

Εἶχαν πιστεύσει ὅτι ἀσκοῦν τάχα κάποια ἐκκλησιαστική οἰκονομία. Δυστυχῶς, ὅλοι σχεδόν οἱ πατριαρχικοί θρόνοι εἶχαν πέσει στήν αἵρεσι τοῦ Μονοθελητισμοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις ζοῦσε μόνο στήν συνείδησι τοῦ πιστοῦ λαοῦ καί ἐκφραζόταν μέ τό στόμα τῶν ἐλαχίστων Ὁμολογητῶν, οἱ ὁποῖοι τήν ἐστερέωσαν μέ τό μαρτύριό τους.

Τήν ἐποχή αὐτή ὁ ἅγιος Μάξιμος εἶχε διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο γιά τήν συγκρότησι τῆς ὀρθοδόξου τοπικῆς Συνόδου τῆς Ρώμης (649), ἡ ὁποία κατεδίκασε τόν Μονοθελητισμό. Γιά τόν λόγο αὐτό εὑρίσκεται ἐξόριστος στήν Βιζύη τῆς Θράκης. Ἔχει διακόψει τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς πατριαρχικούς θρόνους τῆς Ἀνατολῆς, ἐπειδή ἔχουν ἐκπέσει στήν αἵρεσι. Ἡ ἀναφορά του εἶναι στήν ὀρθοδοξοῦσα τότε Ρώμη καί στόν Ὁμολογητή ἅγιο Πάπα Μαρτῖνο.

Μέ σκοπό νά μεταβάλλουν τήν γνώμη του καί νά τόν προσεταιρισθοῦν, ὁ ἐπίσκοπος Θεοδόσιος καί οἱ αὐτοκρατορικοί ἀπεσταλμένοι τόν ἐπισκέπτονται στήν Βιζύη καί διεξάγουν τόν κατωτέρω διάλογο. Ὁ Ἅγιος μέ ἀταλάντευτη σταθερότητα διακρίνει τήν ἀλήθεια ἀπό τήν αἵρεσι, τό φῶς ἀπό τό σκότος, καί μέ γνώμονα τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων ἀνασκευάζει τά ἐπιχειρήματα τῶν μονοθελητῶν συνομιλητῶν του. Εἶναι συγκινητική ἡ ταπείνωσις τοῦ Ἁγίου πού συνοδεύει ὅλες τους τίς ἐκφράσεις καί κινήσεις, ἀκόμη καί τήν ὥρα πού ἡ ἀδικία ἐναντίον του εἶναι κατάφωρη. Προφανῶς, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ἡ σταθερή ὁμολογία καί ἡ ἀληθινή ταπείνωσις συνιστοῦν τό ἱερό τρίπτυχο πού χαρακτηρίζει κάθε Ὀρθόδοξο ὁμολογία.

Ὁ διάλογος τοῦ ἁγίου Μαξίμου στόν τόπο τῆς ἐξορίας του μέ τούς συγκλητικούς ἄρχοντες καί μέ τούς ἐπισκόπους τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶναι ἕνα κλασικό πλέον κείμενο, στό ὁποῖο φανερώνει τίς γνήσια Ὀρθόδοξες καί ἐκκλησιαστικές προϋποθέσεις τοῦ Ἁγίου καί τίς αἱρετικές καί κοσμικές ἀντίστοιχα τῶν συνομιλητῶν του.

Παραθέτουμε χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα ἀπό αὐτόν τόν διάλογο, ἐπειδή πιστεύουμε ὅτι θά βοηθήση τόν λαό τοῦ Θεοῦ νά ἀντιληφθῆ ποιοί εἶναι σέ κάθε ἐποχή οἱ ἐκφρασταί τῆς Πίστεώς του, ἀλλά καί νά δώσουμε ἀφορμές θεολογικῆς αὐτοκριτικῆς σέ ὅσους λόγω τῆς ἐκκλησιαστικῆς τους εὐθύνης εὑρίσκονται μπροστά σέ προφανῆ κίνδυνο νά ἀθετήσουν καί σήμερα τήν ἀκρίβεια τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Πίστεως λόγω ἄλλων σκοπιμοτήτων.

Οἱ τρόποι κοινωνίας μὲ τὴν αἵρεση καὶ τὴν παρανομία κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο

«Οἵτινες τὴν ὑγιᾶ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσι, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν».

Ὁ Μ. Βασίλειος μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ συνεργασία καὶ ἡ  «κοινωνία» μὲ κάποιον αἱρετικὸ καὶ παράνομο γίνεται κατὰ τρεῖς τρόπους.

Πρῶτον, ὅταν συμμετέχουμε στὸ ἴδιο ἔργο: «Κατὰ τὸ ἔργον, ὅταν ἀλλήλοις ἐπὶ τῷ αὐτῷ σκοπῷ συλλαμβάνωνται πρὸς τὴν ἐνέργειαν».

Δεύτερον, ὅταν κάποιος δὲν συμμετέχει μέν, ἀλλά, ἀντὶ νὰ καταδικάσει, ἀποδέχεται τὴν γνώμη ἐκείνου ποὺ ἐνεργεῖ κάποιο ἔργο τέτοιου εἴδους, καὶ τότε κοινωνεῖ: «Κατὰ δὲ γνώμην, ὅταν συγκατάθηταί τις τῇ διαθέσει τοῦ ποιοῦντος, καὶ συναρεσθῇ».

Τρίτον·  ὑπάρχει, λέγει, κι ἕνας ἀκόμα τρόπος κοινωνίας, ποὺ πολλοὶ δὲν τὸν ἀντιλαμβάνονται, ἀλλὰ μᾶς τὸ ὑποδεικνύει ἡ Ἁγία Γραφή. Λογίζεται, δηλαδή, ὅτι κοινωνεῖ κανεὶς μὲ τὸ κακὸ καὶ τὴν αἵρεση, ἀκόμα καὶ στὴν περίπτωση πού, ναὶ μὲν δὲν συνεργάζεται, ναὶ μὲν δὲν συμφωνεῖ μὲ τὸν κακὸ ποὺ διαπράττεται καὶ τὴν αἵρεση ποὺ διδάσκεται ἀπὸ τὸν αἱρετικό, ἀλλ’ ὅμως, ἐνῶ γνωρίζει τὸ κακὸ ποὺ γίνεται, ἐφησυχάζει, καὶ δὲν ἐλέγχει: «Ἑτέρα δὲ κοινωνία τοὺς πολλοὺς λανθάνουσα ἐμφαίνεται τῇ ἀκριβολογίᾳ τῆς θεοπνεύστου Γραφῆς· ὅταν μήτε συνεργασάμενος, μήτε συγκαταθέμενος τῇ διαθέσει, γνοὺς δὲ τὴν κακίαν τῆς γνώμης ἀφ' ἧς ποιεῖ, ἐφησυχάσῃ, καὶ μὴ ἐλέγξῃ».

Ὁ Μέγας πατὴρ διακρίνει ὅμως ἐδῶ καὶ μιὰ ἄλλη περίπτωση «μὴ κοινωνίας». Αὐτὴ εἶναι ἐκείνη ποὺ συμβαίνει, ὅταν κάποιος συνεργάζεται μὲν μὲ κάποιον ποὺ φαίνεται ὅτι κάνει κάτι καλό, χωρὶς νὰ γνωρίζει ὅμως ὅτι αὐτός, ὁ φαινομενικὰ καλός, δὲν ἔχει καλὴ διάθεση καὶ καλὸ σκοπό. «Ὁ δὲ συνεργαζόμενος μέν τινι τὸ ἀγαθὸν ἀγαθῇ γνώμῃ, ἀγνοῶν δὲ αὐτοῦ τὴν κακίαν τῆς τε διαθέσεως καὶ τοῦ σκοποῦ, οὐκ ἐν τῷ συνεργάζεσθαι ἔγκλημα ἕξει κοινωνίας, ἀλλ' ἐν τῷ κεχωρίσθαι τῆς τοῦ ἀλλοτρίου διαθέσεως, φυλάσσειν δὲ ἑαυτὸν ἐν τῷ κανόνι τῆς πρὸς τὸν Θεὸν ἀγάπης».

 Καὶ γεννιέται τὸ εὔλογο ἐρώτημα: Ὅσοι συγκοινωνοῦν, συνεργάζονται, ἐπικοινωνοῦν ἐκκλησιαστικὰ μὲ τοὺς  Οἰκουμενιστὲς κληρικούς, δὲν ἀνήκουν στὶς παραπάνω κατηγορίες; Τὸτε δὲν πρἐπει νὰ ἰσχύει τὸ "μήτε συγκοινωνεῖν τοῖς τοιούτοις" τοῦ Μ. Βασιλείου; Ἐμεῖς γιατὶ κάνουμε πῶς τάχα δὲν τὸ γνωρίζουμε;

Τὸ εὐρύτερο κείμενο τοῦ Μ. Βασιλείου:

ΕΡΩΤΗΣΙΣ Θʹ.

Εἰ χρὴ συγκοινωνεῖν τοῖς παρανομοῦσιν, ἦ τοῖς ἀκάρποις ἔργοις τοῦ σκότους, κἂν μὴ ὦσι τῶν ἐμοὶ πιστευθέντων οἱ τοιοῦτοι.

Η μητέρα και η σύζυγος του Αγίου έκοψαν την κοινωνία μαζί του, επειδή πρόδωσε τον Χριστό. Σήμερα όμως όλοι κοινωνούν με τους προδότες της Πίστεως και παράλληλα κατηγορούν αυτούς που αρνούνται να τους μιμηθούν.

Στον βίο του Αγίου φαίνεται ξεκάθαρα, ότι  η διακοπή κοινωνίας δεν έχει ως σκοπό μόνο να προστατεύσει από την αίρεση/προδοσία, αλλά και να οδηγήσει στην μετάνοια τον αιρετικό/προδότη.

…Ιακώβου του εκ Περσίδος ημίν αστράψαντος, δίκην αστέρος του τοις Μάγοις φανέντος...

                

Άγ. Ιάκωβος ο Πέρσης-Βυζαντινό Μουσείο Πάφου,12ος-13ος αιώνας

 «Ο άγιος Ιάκωβος ήταν επί των βασιλέων Ονωρίου και Αρκαδίου, χριστιανός από γονείς χριστιανούς, κατοικούσε στην πόλη Βηθλαβά, στη χώρα των Ελουζησίων, από γένος έντιμο και λαμπρό, και ετιμάτο πολύ από τον βασιλιά Ισδιγέρδο. Γι’ αυτόν τον λόγο, επειδή δηλαδή τον αγαπούσε πολύ ο βασιλιάς των Περσών, απομακρύνθηκε από την πίστη των Χριστιανών και ακολούθησε τον βασιλιά, οδηγούμενος έτσι στην απώλεια με την άρνηση του Χριστού. 

 Όταν όμως η μητέρα του και η σύζυγός του διέκοψαν την κοινωνία τους με αυτόν, διότι προτίμησε την αγάπη του βασιλιά από την αγάπη του Χριστού, και για την πρόσκαιρη δόξα επέλεξε την αιώνια ντροπή και κατάκριση – κάτι που του το μήνυσαν με γράμματα που του έστειλαν – πληγώθηκε στην ψυχή και απομακρύνθηκε από τη μάταια θρησκεία του βασιλιά, οπότε άρχισε να κλαίει για όσα αμάρτησε, καθώς αποστάτησε από τον Χριστό. 

Ο άγ. Ειρηναίος της Λυών και ο άγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων μας υπενθυμίζουν. Εμείς ακούμε;

Πως μπορούν οι σημερινοί κληρικοί να παρουσιάζουν εαυτούς ως άξιους ποιμένες, όταν αγνοούν και καταργούν συνειδητά την κρυστάλλινη διδασκαλία των Αγίων, πράττονταν και διδάσκοντας τα ακριβώς αντίθετα, αναγνωρίζοντας κι άλλες Εκκλησίες εκτός της Μίας, κι άλλα Βαπτίσματα εκτός του Ενός, κι άλλες αλήθειες εκτός της Μίας, πλανώντες και πλανώμενοι; 

ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΛΥΩΝ (+ 192 μ.Χ)

     «Υπάρχουν μερικοί που περιφρονούν την αλήθεια και προσθέτουν λόγους ψευδείς… Επιπλέον δε, με την αληθοφάνεια, που χαλκεύουν με δολιότητα, παρασύρουν τη σκέψη των απειροτέρων και τους αιχμαλωτίζουν διαστρέφοντας τα λόγια του Κυρίου και γίνονται κακοί εξηγητές των καλών λόγων. Καταστρέφουν πολλούς ανθρώπους και με την πρόφαση της «γνώσεως», τους απομακρύνουν από το Θεό… Με την πειστικότητα και τα τεχνάσματα του λόγου παρασύρουν τους ανθρώπους στο δικό τους τρόπο αναζήτησης αλλά με άχαρο τρόπο τελικά τους καταστρέφουν, επειδή τους κάνουν τέτοιους που να εκφράζουν βλάσφημη και ασεβή άποψη για το Δημιουργό τους και να μην μπορούν να διακρίνουν το ψέμα από την αλήθεια. Βεβαίως, η ίδια η πλάνη από μόνη της δεν φανερώνεται, για να μην απογυμνωθεί και γίνει ολοφάνερη. Στολίζεται πονηρά με το περίβλημα της αληθοφάνειας, ώστε με την εξωτερική της εμφάνιση να φαίνεται στους απειρότερους πιο αληθινή από την αλήθεια… Αντί για το σμαράγδι, που είναι πολύτιμος λίθος και μερικοί το ακριβοπληρώνουν, μάς εξαπατά το γυαλί, το οποίο επεξεργαζόμενο μοιάζει με το σμαράγδι, όταν δεν υπάρχει ο έμπειρος που μπορεί να το δοκιμάσει και με την τέχνη να αποκαλύψει την πονηριά που έγινε. Ή, όταν ο χαλκός ανακατευτεί με τον άργυρο, ποιος άπειρος άνθρωπος θα μπορέσει εύκολα να εξακριβώσει τη γνησιότητά του; Στόχος μας, λοιπόν, ήταν να μην αρπάζονται από δική μας αμέλεια μερικοί σαν πρόβατα από λύκους, τους οποίους αγνοούν, επειδή ύπουλα έχουν από έξω δέρμα προβάτου και από τους οποίους παράγγειλε ο Κύριος να φυλαγόμαστε, διότι λέγουν μεν τα ίδια, αλλά φρονούν διαφορετικά» (Κατά αιρέσεων 1, Προοίμιο σελ. 43 εκδ. Ostracon) 

   «Όλοι όσοι με οποιοδήποτε τρόπο διαφθείρουν την αλήθεια και λυμαίνονται το κήρυγμα της Εκκλησίας είναι μαθητές και διάδοχοι του Σίμωνα του μάγου από τη Σαμάρεια. Μολονότι δεν ομολογούν το όνομα του διδασκάλου τους, για να εξαπατούν τους άλλους, διδάσκουν εν τούτοις την άποψή του. Το όνομα του Ιησού Χριστού το προφέρουν ως δόλωμα, αλλά ποικιλοτρόπως εισάγουν την ασέβεια του Σίμωνα και θανατώνουν πολλούς. Με το «καλόν όνομα» διαφθείρουν τη σκέψη των ανθρώπων και μετά γλυκόλογα και τις ωραιοποιημένες λέξεις χύνουν σε αυτούς το πικρό και επιβλαβές δηλητήριο του όφεως, του αρχηγού της αποστασίας… Ο Τατιανός ήταν ακροατής του Ιουστίνου· και όσο καιρό ήταν μαζί του, δεν έδειξε τίποτα τέτοιο. Αλλά μετά το μαρτύριο εκείνου έφυγε από την Εκκλησία, υπερηφανεύτηκε και αλαζονεύθηκε με την έπαρση του διδασκάλου, ότι τάχα υπερέχει των άλλων, και διαμόρφωσε δικό του θεολογικό σύστημα» (Κατά αιρέσεων 1,27 σελ. 99 εκδ. Ostracon) 

     «Τα λέω εναντίον όλων των αιρετικών. Αυτούς μεν, που είναι πραότεροι και επιεικέστεροι, θα τους μεταστρέψεις και θα τους μεταπείσεις, ώστε να μη βλασφημούν το Δημιουργό… Τους αυθάδεις, όμως, τους φρικτούς και παράλογους θα τους διώχνεις μακριά σου, για να μην υφίστασαι περισσότερο τις πολυλογίες τους» (Κατά αιρέσεων 2,31 σελ. 180 εκδ. Ostracon)   

Τελικά δεν είναι ακραίοι, όσοι ακριβώς αυτά έλεγαν τόσο καιρό.

Ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ αἱρετικούς ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια.

            

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ

 

«Ἐχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ, ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῆ τῆ φωνῆ ἀπεφήνατο».(P.G. 99. 1049 Α).

Λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος μέ φωνή βροντερή, ὅτι εἶναι ἐχθροί τοῦ Θεοῦ, ὄχι μονάχα οἱ αἱρετικοί, ἀλλά καί ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἔχουν κοινωνία μαζί τους.

«Οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν· οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς ού κατεποντίσθησαν, ὅμως τῆ κοινωνία τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, 1164 Α).

«Ἄλλοι μέν ἐναυάγησαν περί τήν πίστιν τελείως, ἄλλοι δέ, καίτοι ἐσωτερικῶς δέν ἀσπάσθηκαν τήν κηρυττομένην κακοδοξίαν, συναπωλέσθησαν ὅμως μέ τούς λοιπούς λόγω τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μετ’ αὐτῶν» (P.G. 99, 1164A).

 

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ὅποιος ὑποστηρίζει σήμερα, ὅτι ὁ ἀμετανόητος πάπας ὀρθοτομεῖ τώρα τόν λόγο τῆς Ἀληθείας, εἶναι σάν νά ὁμολογεῖ ὅτι οἱ δικοί μας Ἅγιοι Πατέρες εἶναι αἱρετικοί!

Τὸ σχόλιό μας: Τόσα χρόνια ἔχουμε κατηγορηθεῖ ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο "Τας Θύρας" ὡς ἀκραῖοι, ἐπειδὴ ὑποστηρίζαμε αὐτό, στὸ ὁποῖο ὅλοι οἱ Ἅγιοι καὶ στὴν προκειμένη ὁ ἅγ. Γεννάδιος Σχολάριος συμφωνοῦν: Ὅτι δηλ. ὅποιος "ἔχη κοινωνία μέ αὐτούς πού τόν μνημονεύουν (δηλ. μὲ τοὺς Οἰκουμενιστὲς ποὺ μνημονεύουν τὸν Πάπα) ἤ θά συμβουλεύση ἤ θά παραινέση κάποιον νά μνημονεύση" θεωρεῖται τὸ ἴδιο μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἔχει τρομερὴ εὐθύνη γιὰ ὅσα γίνονται. Τώρα ποὺ τὸ ἴδιο ἱστολόγιο δημοσιεύει ὡς θέση του, αὐτὸ τὸ ὁποῖο μᾶς κατηγοροῦσε, σημαίνει ὅτι κατάλαβαν καὶ μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἡ πολυπόθητη ὁμόνοια ἢ ἀνακάλυψαν ξαφνικὰ τὸν τροχό, ὡσὰν αὐτὸς πρὶν νὰ μὴν ὑπῆρχε καὶ ἡ διχόνοια ἀδίκως συνεχίζεται;

                                            

Ὁ Ἅγιος Γεννάδιος Σχολάριος ἦταν ἕνας ἀπό τούς ἐλαχίστους πού δέν ὑπέγραψαν στήν ληστρική ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας.

Καί δέν ὑπέγραψε διότι ἀγαποῦσε τήν ἁγία Ὀρθοδοξία περισσότερο ἀπό τόν ἑαυτό του, καί δέν ἤθελε νά ἀρνηθεῖ τόν Ἰησοῦ Χριστό.

«Ὅποιος θά μνημονεύση τόν Πάπα», λέγει ὁ Ἅγιος Γεννάδιος, «ἤ θά ἔχη κοινωνία μέ αὐτούς πού τόν μνημονεύουν ἤ θά συμβουλεύση ἤ θά παραινέση κάποιον νά μνημονεύση, θά τόν θεωρήσω ὅπως ἀκριβῶς καί ἡ ἁγία καί μεγάλη σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία ἐξήτασε τό λατινικό δόγμα καί κατεδίκασε ὅσους τό πίστευσαν, τόν Βέκκο δηλαδή καί τούς ὁμόφρονάς του. …

Ὁμολογεῖ ὁ Ἱερός Σχολάριος: «Μή γένοιτο νά κάνω αἱρετική τήν ἐκκλησία μου, τήν ἁγία μητέρα τῶν Ὀρθοδόξων, δεχόμενος τό μνημόσυνο τοῦ Πάπα, ἐφ’ ὅσον ὁ Πάπας ὁμολογεῖ καί πιστεύει ἐκεῖνα, γιά τά ὁποῖα δέν τόν δέχεται ἡ Ἐκκκλησία μας.

Όταν οι Επίσκοποι σε καιρό αιρέσεως δεν ακολουθούσαν την βασιλική οδό αλλά προσεύχονταν στον Θεό: Καλύτερα να πεθάνω, παρά να λειτουργήσω με τον κάθε ..."Βαρθολομαίο"!!!

ἅγ. Ἀλέξανδρος: "Δέν εἶναι σωστό ἔτσι ἁπλά νά δεχθοῦμε σέ κοινωνία τόν τῆς αἱρέσεως εὑρετήν. Ὁ Θεὸς ἄς μήν ἐπιτρέψει ἡ αἵρεση νά νομι­σθεῖ ὡς εὐσέβεια". Οἱ σημερινοὶ διάδοχοί του: Ναὶ μὲν ο κάθε οἰκουμενιστὴς εἶναι αἱρετικός, ἀλλὰ ἡ εὐσέβεια ἐπιβάλλει νὰ κοινωνεῖς καὶ νὰ συμπροσεύχεσαι μὲ τὸν αἱρετικό.

    

Ἡ ἱστορία τοῦ αὐριανοῦ ἑορταζομένου ἁγίου Ἀλεξάνδρου ἀποκαλύπτει ὅλη τὴν τραγικότητα τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, τῆς πονηρᾶς συνοδείας του καὶ ὅσων κοινωνοῦν μαζί του, ὡς τάχα ὑποχρεωμένοι νὰ τὸ κάνουν, διότι τάχα το ἐπιβάλλει ἡ βασιλική ὁδός, παραβλέποντας τὴν Ἱερή μας Παράδοση, ποὺ διδάσκει τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ κάθε αἱρετικό καὶ τὴν συνοδική του καταδίκη! Σὲ καιροὺς αἱρέσεως ἡ βασιλικὴ ὁδὸς παύει νὰ ἰσχύει. Ἰσχύει μόνο ἡ ὁμολογία καὶ ἡ ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως μὲ ὀρθόδοξο ζῆλο καὶ ὄχι μὲ οἰκονομίες, ὅπως π.χ. διδάσκει ὁ π. Πέτρος Χίρς ποὺ ἔχει ὑπογράψει τρεῖς(!) ὁμολογίες Πίστεως στὶς ὁποῖες περιέχεται ἡ ἀπειλὴ διακοπῆς κοινωνίας ἂν οἱ Οἰκουμενιστὲς δὲν μετανοήσουν καὶ δὲν ἔχει τηρήσει καμία.

• Ὁ πατρ. ἅγιος Ἀλέξανδρος, «ζήλῳ πυρπολούμενος τῷ θείῳ ὡς ἄλλος Ἠλίας νοητῶς, κατέσφαξε διὰ τῆς προσευχῆς ἀοράτως τὸν βλάσφημον Ἄρειον» (γιὰ ὅποιον δὲν γνωρίζει τὸ γεγονός, μπορεῖ νὰ τὸ πληροφορηθεῖ ἀπὸ τὰ κείμενα ποὺ παραθέτουμε στὴ συνέχεια).

• Ὁ πατρ. Βαρθολομαῖος καὶ οἱ ἀκόλουθοί του πυρπολούμενος ζήλῳ κακοδόξῳ ἐναγκαλίζεται, τιμᾶ καὶ “συλλειτουργεῖ” μὲ τοὺς συγχρόνους Ἀρείους καὶ προδρόμους τοῦ Ἀντιχρίστου Πάπες!

• Ὁ πατρ. ἅγιος Ἀλέξανδρος, παρὰ τὴν πίεση πολιτικῶν προσώπων καὶ Ἐπισκόπων, καὶ παρὰ τὴν γραπτὴ ὁμολογία τοῦ Ἀρείου ὅτι πιστεύει Ὀρθόδοξα(!) ἀρνήθηκε τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ Ἀρείου στὸ ναό, παρακαλώντας τὸν Θεὸ νὰ τὸν πάρει ἀπ’ αὐτὴν τὴν ζωή, παρὰ νὰ συλλειτουργήσει μὲ τὸν αἱρετικό.