Ἔχομε χρέος, νά εἴμαστε εὔσπλαγχνοι: στούς φτωχούς· στούς πονεμένους· στούς ξένους. Αὐτό οἱ ἅγιοι πατέρες μας, οἱ μεγάλοι φωστῆρες τῆς Ἐκκλησίας, τό εἶχαν κάμει πρόγραμμα τῆς ζωῆς τους.
Γιά νά φθάσωμε καί ἐμεῖς στήν ἀρετή αὐτή, πρέπει νά ἀγωνισθοῦμε μέ ὅλες μας τίς δυνάμεις, νά κάμωμε ἔργο τά λόγια τοῦ Χριστοῦ: «Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθώς καί ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος οἰκτίρμων ἐστί» (Λουκ. 6,36).
Τά λόγια αὐτά τοῦ Σωτῆρος μας, οἱ συνετοί καί μυαλωμένοι τά προσέχουν πολύ! Ἀντίθετα, οἱ ἀσύνετοι καί ἄμυαλοι, δέν τά προσέχουν. Καί ἀκριβῶς γι᾿ αὐτό, χάνουν τόν μισθό τους. Τό λέει καί ἡ Γραφή: «ὁ σπείρων φειδομένως, φειδομένως καί θερίσει. Καί ὁ σπείρων ἐπ᾿ εὐλογίαις, ἐπ᾿ εὐλογίαις καί θερίσει» (Α΄ Κορ. 9,6).
