Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου
Ἂν θέλει κάποιος νὰ διαπιστώσει, ποιά τρομερὴ σύγχυση ἐπικρατεῖ μὲ εὐθύνη τόσο τῶν ποιμένων ὅσο καὶ πολλῶν λαϊκῶν, δὲν χρειάζεται παρὰ νὰ κοιτάξει τὴν ἐπιχειρηματολογία στὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων. Δημοσιεύθηκε στὸ ἱστολόγιο «τας θύρας» (ἐδῶ) ἕνας σχολιασμὸς σὲ ἕνα κείμενο τῶν Ἁγιορειτῶν Κελλιωτῶν πατέρων γιὰ τὴν παραλαβὴ τῆς νέας ταυτότητας (ποὺ λάμπει διὰ τῆς ἀνωνυμίας τοῦ συγγραφέως, ποὺ ζητάει γενναιότητα ἀπὸ τοὺς ἄλλους ὁ ἴδιος ὅμως κρύβεται γιὰ νὰ μὴν τὸν διώξουν).
Στὸν σχολιασμὸ αὐτόν μεταξὺ ἄλλων γράφτηκαν καὶ τὰ ἑξῆς: «Το να προβάλουμε την προαιρετικότητα ως «αυτονόητο» την ώρα που για εμάς τους Ορθοδόξους το ΟΧΙ είναι απόλυτο, είναι παράλογο και οξύμωρο. Ως το άλας της ζωής εμείς οι Ορθόδοξοι οφείλουμε να πείσουμε και τους άλλους, λόγω και έργω, να μην πάρουν την κάρτα του πολίτη και τον Προσωπικό Αριθμό, και όχι να χανόμαστε στις ψευτοεπιλογές και στα ψευτοδικαιώματα.Όταν με το καλημέρα ξεκινάμε με την «προαιρετικότητα» που αποτελεί δυσοίωνο συμβιβασμό, ο οποίος ήδη ξέρουμε ότι καταλήγει σε υποχρεωτικότητα, το θέμα το ΣΚΟΤΩΣΑΜΕ πριν καν το ξεκινήσουμε. Και το σκοτώσαμε, όχι μόνο μεταξύ εκείνων που δεν ξέρανε και θα μπορούσανε να μάθουν, αλλά και μεταξύ των Ορθοδόξων οι οποίοι τώρα αρχίζουν να έχουνε δεύτερες σκέψεις.»
Εἶναι πράγματι ἀπίστευτο. Τόσα χρόνια ποὺ δημοσιεύθηκαν πλῆθος κειμένων Ἁγίων, ποὺ ἀπεδείκνυαν τὴν ὑποχρεωτικότητα στὴν ἐφαρμογὴ τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ δή της Ἀποτείχισης ἀπὸ τὴν αἵρεση, κατηγορήθηκαν οἱ συγγραφεῖς ὡς ἀπόλυτοι, ἀκραῖοι καὶ ἐπιθετικοί, διότι, ὅπως ἔλεγαν καὶ λένε ἡ ἐφαρμογή της ἀποτείχισης εἶναι δυνητική, προαιρετική, ἐπιλογὴ καὶ δικαίωμα τοῦ καθενός. Τόσα χρόνια τὸ ἐπιχείρημα τῆς εὐθύνης ὅσων πολεμοῦν τὴν ὑποχρεωτικότητα ἐφαρμογῆς τῶν Ἱερῶν Κανόνων δὲν γινόταν δεκτό, διότι τάχα ἀπέκλειε τοὺς ἄλλους. Τώρα ὅλοι αὐτοὶ μιλοῦν σχετικὰ μὲ τὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων (γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν ὑπάρχει κανένας Ι. Κανόνας ἀπαγόρευσης ἀποδοχῆς τους) γιὰ ὑποχρεωτικότητα, εὐθύνη, ἀπόδειξη Ὀρθοδοξίας, οἱ δὲ Κελλιῶτες ἰσχυρίζονται, ὅτι ὅσοι πάρουν τὴν νέα ταυτότητα, χάνουν αὐτόματα τὴν Θεία Χάρη καὶ ἀρνοῦνται τὸ βάπτισμά τους.
Ρωτοῦμε λοιπόν: Γιὰ τὴν ἀποτείχιση ἀπὸ τὴν αἵρεση τῆς ὁποίας πατέρας εἶναι πάντα ὁ διάβολος, τὴν χειρότερη αἵρεση στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, τὴν αἵρεση τῶν ἐσχάτων χρόνων, τὸν πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου, ἡ κοινωνία τῆς ὁποίας σὲ μεταβάλλει ἀπὸ πιστὸ σὲ ζιζάνιο πρὸς ἀποκοπὴ καὶ σὲ τοποθετεῖ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας (ὅλα αὐτὰ εἶναι διδαχὲς τῶν Ἁγίων) δὲν ἰσχύει ἡ ὑποχρεωτικότητα ἀλλὰ ὁ δυνητισμὸς ἀπὸ σεβασμὸ στὴν βούληση τοῦ ἄλλου. Ἀντιθέτως γιὰ τὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων ποὺ δὲν ἀποτελεῖ ὁμολογία Πίστεως, οὔτε σφράγισμα οὔτε ὑποταγὴ στὸν Ἀντίχριστο, ὁ ὁποῖος ἀκόμα δὲν ἔχει ἐμφανιστεῖ, ἰσχύει ἡ ὑποχρεωτικότητα καὶ ἡ εὐθύνη; Κι ἂν κάποιος ἰσχυριστεῖ ὅτι ἡ νέα ταυτότητα εἶναι πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου, τότε ἡ αἵρεση τί εἶναι;
Ὑπάρχει μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν αἵρεση;
Εἶναι ἡ ἀποδοχὴ τῆς νέας ταυτότητας ἄρνηση τῆς Πίστεως καὶ τοῦ Βαπτίσματος καὶ δὲν εἶναι ἡ συμμετοχὴ στὸ Π.Σ.Ε., ἡ ἀναγνώριση βαπτίσματος σὲ κάθε εἴδους αἵρεση, ἡ ἀναγνώριση τῶν ἄλλων θρησκειῶν ὡς ὁδοὺς πρὸς τὸν Θεό;
Εἶναι ἡ καταδίκη καὶ ἀποφυγὴ ὅσον πάρουν τὴν νέα ταυτότητα ὑποχρεωτική, ἀλλὰ ἡ ἀποτείχιση ἀπὸ κάθε παναιρετικὸ Οἰκουμενιστὴ κληρικὸ ἢ ὅποιον τοὺς συγκαλύπτει προαιρετική;
Ἀποδεχόμαστε αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστὲς ὡς ὀρθόδοξους ἐπειδὴ εἶναι ἐναντίον τῆς ταυτότητας, ἀλλὰ καταδικάζουμε τοὺς ἀποτειχισμένους ἀπὸ τὴν αἵρεση ὡς φανατικούς;
Εἶναι δυνατὸν κάποιος νὰ ἀποδέχεται τὴν αἵρεση (π.χ. οἱ Ἐπίσκοποι) καὶ τὴν ἐκκοσμίκευση παρ' ὅτι γνωρίζει ὅτι πατέρας της εἶναι ὁ διάβολος, ἀλλὰ νὰ ἀρνεῖται τὴν νέα ταυτότητα, διότι εἶναι τοῦ διαβόλου;
Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο μας προειδοποίησαν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ οἱ Ἅγιοι ὅτι σημεῖο τῶν καιρῶν θὰ εἶναι ἡ σύγχυση καὶ ὄχι ἡ ταυτότητα καὶ εἶναι τρομερὴ ἡ εὐθύνη ὅσων διχάζοντας τὸ ποίμνιο σπείρουν τὴν σύγχυση αὐτὴ καταδικάζοντας παράλληλα ὅσους δὲν τοὺς ἀκοῦν.
Ὁ ἀγῶνας μας πρέπει νὰ ἀνήκει πρωτίστως καὶ κυρίως ἐναντίον τῆς παναιρεσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ πραγματικοῦ προδρόμου τοῦ Ἀντιχρίστου.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου.
.jpg)
