Σχολιασμὸς στὸ κείμενο τοῦ κ. Βαθιώτη περὶ ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου
«για μας είναι η μεγάλη πρόκληση να προετοιμάσουμε τον κόσμο,
να τον διαπαιδαγωγήσουμε, για να μη αντιδράσει επηρεασμένος από τις
προκαταλήψεις και πληροφορίες, που δεν ανταποκρίνονται στα γεγονότα»
Τοῦ Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου
Ἔχει τονιστεῖ πολλὲς φορὲς καὶ θὰ ξανατονιστεῖ: Κύριο χαρακτηριστικὸ τῆς
συγχύσεως ποὺ ἐπικρατεῖ εἶναι ἡ παραχάραξη καὶ ἡ ἀνατροπὴ τῆς ἀληθείας,
ἡ ἀπόκρυψη τοῦ ψέματος καθὼς καὶ ἡ παρουσίαση τῶν ἐνόχων ὡς ἡρώων γιὰ λόγους δικαιώσεως σὲ θέματα μὴ δογματικά.
Αὐτὴ τὴν φορὰ ὑπαίτιος τῆς συγχύσεως γίνεται ὁ γνωστὸς κ. Κων/νος Βαθιώτης. Ὁ ἀξιότιμος
καὶ γνωστὸς γιὰ τοὺς ἀγῶνες του τὴν ἐποχὴ τῶν ἐμβολίων (καὶ ὄχι μόνο) καθηγητὴς
κ. Κων/νος Βαθιώτης θέλοντας νὰ σχολιάσει τὴν στάση τῆς Ἐκκλησίας στὴν νέα μετὰ
τὰ ἐμβόλια περίοδο κοινωνικῆς, πολιτικὴς καὶ θρησκευτικῆς κρίσης, αὐτὴ τῶν νέων
ταυτοτήτων, δημοσίευσε ἕνα κείμενο μὲ τίτλο «Χριστόδουλος ή Ιερώνυμος; Η
ερμηνεία του κόσμου μας μέσα από την ανάποδη θεώρηση των δύο Αρχιεπισκόπων» (ἐδῶ).
Στὸ κείμενο αὐτὸ ὁ ἀξιότιμος κ. καθηγητὴς προσπαθεῖ μὲ κοσμικοὺς καὶ
πολιτικοὺς ὅρους νὰ παρουσιάσει καὶ νὰ ἑρμηνεύσει τὴν στάση τῆς Ἐκκλησίας στὰ
προβλήματα καὶ τὶς κρίσεις ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν ἀντιπαραθέτοντας τοὺς δύο
τελευταίους ἀρχιεπισκόπους: τὸν Χριστόδουλο(+) καὶ τὸν Ἱερώνυμο. Ὅμως λόγῳ τοῦ
κοσμικοῦ τρόπου ἀντιμετώπισης τοῦ θέματος ὑποπέφτει σὲ λάθη καὶ ἀντὶ νὰ
βοηθήσει στὴν λάμψη τῆς ἀλήθειας, τὴν ὑποκρύπτει καὶ ὑποστηρίζει τὴν συνέχιση τῆς σύγχυσης ποὺ ἤδη
ἐπικρατεῖ.
Διότι ναὶ μὲν ἔχει δίκιο στὰ ὅσα λέει γιὰ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο, ὅσον ἀφορᾶ
τὸν ρόλο του στὴν κοινωνικὴ καὶ πολιτικὴ στάση τῆς Ἐκκλησίας, ἀφήνει ὅμως ἔξω τὴν
θεολογικὴ πλευρὰ τοῦ θέματος, τὴν αἵρεση, τὴν ὁποία ὑπηρετεῖ καὶ ὁ Ἱερώνυμος καὶ ἔτσι
–δυστυχῶς- ἀθώωνει τόν (στὰ χέρια τοῦ δικαίου Θεοῦ πιά) προκάτοχό του
Χριστόδουλο, ποὺ μπορεῖ στὰ ἐθνικὰ θέματα νὰ φαινόταν ἀγωνιστής, ὑπῆρξε ὅμως ὁμοιδεάτης
τοῦ Ἱερωνύμου στὸ θέμα τῆς Παγκοσμιοποίησης, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ κύριος ὑπαίτιος τῆς προώθησης τῆς
αἵρεσης καὶ τῆς ἐκκοσμίκευσης τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ ὄφειλε νὰ τὸ γνωρίζει ὁ κ. καθηγητὴς
καὶ νὰ μὴν δικαιώνει ἐνόχους.
Γράφει ὁ κύριος Βαθιώτης γιὰ τὸν Χριστόδουλο:
«ο Χριστόδουλος κατέγραψε τους φοβερούς κινδύνους που εγκυμονεί κατά της ανθρωπότητας η έλευση της τρίτης χιλιετίας. Ειδικότερα μίλησε για «το νέο κλίμα μέσα στο οποίο θα είμαστε προσεχώς όλοι αναγκασμένοι να ζήσουμε. Κύρια χαρακτηριστικά του: η υποβάθμιση της αξίας του προσώπου, η υποταγή του στην εξουσία, η υποδούλωσή του στην ηλεκτρονική τεχνολογία». Πρόκειται για μια “α-ηθική τάξη πραγμάτων […] που καθορίζεται από δύο βασικούς άξονες: την “ολιστικότητα” και την “παγκοσμιότητα”.
Την “ολιστικότητα“ κατανοούσε ο Χριστόδουλος υπό την έννοια την επικράτησης του γενικού έναντι του ειδικού, που πλήττει την μοναδικότητα της αξίας του προσώπου κάθε ανθρώπου…Την “παγκοσμιότητα“, πιο γνωστή σήμερα ως “παγκοσμιοποίηση“, συνέδεε ο Χριστόδουλος με την απόσυρση της ιδιοπροσωπίας των λαών και την απονεύρωση των επιμέρους γνωρισμάτων που διακρίνουν τους πολιτισμούς.
Η “ολιστικότητα“ και η “παγκοσμιότητα“, συνεχίζει ο Χριστόδουλος, “απομακρύνονται από τις επί μέρους παραδόσεις, τις θρησκείες, τις γλώσσες, τις εκφραστικές μορφές κάθε λαού και αποβλέπουν στην οικοδόμηση μιας Νέας Εποχής, όπου τίποτε από όλα αυτά δεν θα μπορεί να διακρίνει πια τους λαούς. Πρόκειται για το φαινόμενο του συγκρητισμού, της σύγκρασης δηλαδή θρησκειών, πολιτισμών, παραδόσεων, που υπήρξε στην Ιστορία πρόδρομος της κατάλυσης ολόκληρων κόσμων“.
Επισημαίνοντας την μετατροπή όλου του κόσμου σε μια γειτονιά εξ επόψεως επικοινωνίας… ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου που απορρέει από την τυφλή επιδίωξη του απώτερου στόχου, δηλ. της πνευματικής ενότητας μέσα στον χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. “Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη Δύση“, εξηγούσε ο Χριστόδουλος, γεννούν μελαγχολικές σκέψεις για το μέλλον του δυτικού πολιτισμού. Όταν οι “Εκκλησίες” πρωτοστατούν στην αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας και στην επευλόγηση του λεσβιασμού, όταν “χριστιανικά” κράτη απαγορεύουν τη δημόσια προσευχή σε σχολεία, για να μη θίγονται οι διαφωνούντες, όταν “χριστιανικά” πανεπιστήμια διδάσκουν τη θεολογία μαζί με τον σατανισμό και τον αποκρυφισμό, όταν βλέπει κανείς την έκταση της παιδικής πορνείας στις “χριστιανικές” κοινωνίες, τότε γίνεται κατανοητή η άμεση ανάγκη για μετάγγιση γνησίου αίματος χριστιανισμού στις αλλοτριωμένες κοινωνίες της Δύσεως. Και μαζί και Ελληνισμού».
Σὲ ὅλα αὐτὰ πρέπει πρωτίστως νὰ ἐπισημανθεῖ ὅτι ὁ ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος παραλίγο νὰ δημιουργήσει σχίσμα στὴν Ἐκκλησία ἀπαιτώντας τὴν δημιουργία γραφείου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν Ε.Ε. (καὶ στὴν UNESCO), τὸ ὁποῖο καὶ κατάφερε (ἐδῶ). Πῶς κ. Βαθιώτη, ἦταν ὁ Χριστόδουλος ἐναντίον τῆς Δύσης, τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης, ὅταν ὡσὰν κοσμικὸς ὀργανισμὸς προώθησε καὶ δημιούργησε γραφεῖο στοὺς κόλπους της;
Ἀκόμα χειρότερο ὅμως εἶναι τὸ γεγονός, ὅτι ὁ Χριστόδουλος ἦταν ἐκεῖνος ποὺ τόλμησε νὰ πράξει αὐτὸ ποὺ κανεὶς προκάτοχός τους δὲν τόλμησε: νὰ συνομιλήσει τὸ 2001 στὴν Ἀθήνα μὲ τὸν Πάπα Ἰωάννη Παῦλο Β΄ (τὸν ἐχθρὸ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῶν βαλκανικῶν ὀρθοδόξων κρατῶν) καὶ νὰ συμπροσευχηθεῖ μαζί του!!!
Μάλιστα τὸ 2005 ἀνταπέδωσε τὴν ἐπίσκεψη πηγαίνοντας στὸ κέντρο τῆς Παγκοσμιοποίησης, στὸ Βατικανό, γιὰ τὴν κηδεία τοῦ Ἰωάννη Παύλου καὶ ἐπισκεπτόμενος τὸν νέο Πάπα Βενέδικτο.
Πῶς κ. Βαθιώτη, μιλοῦσε ὁ Χριστόδουλος ἐναντίον τῆς Δύσης καὶ τῆς Παγκοσμιοποίησης
ἐνῶ συμπροσευχόταν καὶ τιμοῦσε τὸν κύριο θρησκευτικὸ ἐκφραστή τους, τὸν Πάπα; Πῶς
ὑπεράσπισε τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ ἔθνους, ὅταν στὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα
ἔγραψε στὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων του τὶς ἐπιστολὲς διαμαρτυρίας, 196 Ἱ. Μονῶν
ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τοῦ Ἁγίου Ὅρους (ἐδῶ);
Πάνω ἀπ΄ ὅλα ὅμως, κ. Βαθιώτη, ὁ Χριστόδουλος, ἦταν Οἰκουμενιστής. Δηλαδὴ ὑποστηρικτὴς
τῆς ἀπὸ τοὺς ἁγίους ὀνομαζόμενης Παναιρέσεως, τοῦ Π.Σ.Ε. τῆς θρησκευτικῆς δηλ. ἔκφρασης
τῆς Παγκοσμιοποίησης, τῆς ὁλιστικότητος καὶ τῆς Ὁμοφυλοφιλίας, τὰ ὁποῖα κατὰ τοὺς
λόγους σας ὑποτίθεται πολεμοῦσε ὁ ἀρχιεπ. Χριστόδουλος.
Παραθέτω ἀποσπάσματα ἀπὸ μία ἐπιστολὴ τοῦ μακαρίτη Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ
Πάσης Ἑλλάδος (ἐδῶ)
ποὺ ἔχω ἤδη πρὶν ἀπὸ χρόνια θέσει ὡς ντοκουμέντο ἐναντὶον ὅλων αὐτῶν, τώρα καὶ
τοῦ κ. Βαθιώτη ποὺ παρὰ τὶς προφανεῖς καὶ γνωστὲς οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειες τοῦ
Χριστοδούλου, τὸν θεωροῦν ἀκόμα «μαχητὴ τῆς Ὀρθοδοξίας» (ἄξιο παρατηρήσεως εἶναι,
ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος στὴν ἐπιστολή του ὁμιλεῖ πρὸς τοὺς αἱρετικούς,
ὡς ἐὰν ἐπρόκειτο γιὰ ὁμόδοξους ἐπισκόπους ἀδελφοὺς Ἱεραποστόλους!):
«Προς το Οικουμενικό Ινστιτούτο του Bossey Γενεύης
29/5/2006
Εντιμότατε κύριε Γενικέ Γραμματέα Dr Samuel Kobia, Αιδεσιμολογιώτατε Διευθυντά κ. Ion Sauka, Ελλογιμώτατοι Κύριοι Καθηγητές,
Σεβασμιώτατοι, Θεοφιλέστατοι, Σεβαστοί Πατέρες, Αγαπητοί φίλοι του Συλλόγου « Les amis du Château» Κυρίες και Κύριοι,
Είναι μεγάλη η χαρά μου που βρίσκομαι σήμερα μαζί σας. Ύστερα από μία τόσο ουσιαστική επίσκεψη στην έδρα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) στην Γενεύη, μπορώ να ομολογήσω ότι έχω ενθουσιασθεί από το μέγεθος της αγάπης σας προς το ταπεινό πρόσωπό μου και από την πηγαία έκφραση των αισθημάτων και της αβραμιαίας φιλοξενίας σας. Αναλογιζόμουν μέσα στην μεγάλη αίθουσα του Π.Σ.Ε. το σε βάθος και πλάτος έργο που επιτελείται στο Συμβούλιο εδώ και τόσα χρόνια και προβληματιζόμουν με την ιδέα της φυσικής συνέχειας από νέα πρόσωπα όλων αυτών των κατορθωμάτων των μεγάλων θεολογικών προσωπικοτήτων της Χριστιανικής μας συγχρόνου παραδόσεως. Είναι βλέπετε ουσιαστικής σημασίας η τροφοδοσία των ιστορικών πηγών με νέες ιδέες, μέσα από νέα πρόσωπα που χρειάζονται όμως, κατάλληλη επιμόρφωση και καλλιέργεια μιας υγειούς οικουμενικής συνειδήσεως. Με αγωνία λοιπόν, περίμενα την στιγμή που θα ερχόμουν εδώ, στο παραδοσιακό κάστρο του Bossey διότι ήθελα από κοντά να γνωρίσω τον χώρο όπου τόσοι μεγάλοι θεολόγοι διακόνησαν με κύριο γνώμονα τους την αντικειμενική παρουσίαση των διαχριστιανικών σχέσεων και την ορθή τοποθέτηση κάθε διαφορετικής χριστιανικής ομολογίας μέσα σ΄ αυτές… Το σημείο βέβαια που θα ήθελα να σταθώ και να αναλύσω περισσότερο είναι το όραμα του Νικολάου Νησιώτη για την οικουμενική εκπαίδευση και καλλιέργεια των νέων προσώπων και στελεχών κάθε τοπικής Εκκλησίας. Είδαμε στην Θ΄ Γενική Συνέλευση του Π.Σ.Ε. στο Porto- Alegre στην Βραζιλία, την κραυγή πολλών νέων εκπροσώπων να συμμετάσχουν ενεργότερα στην Οικουμενική Κίνηση και μάλιστα στην διαδικασία λήψεως αποφάσεων διότι όπως οι ίδιοι είπαν, υπάρχει ουσιαστική ανάγκη ριζικής ανανέωσης των δομών του Συμβουλίου και γιατί όχι η δημιουργία ενός νέου δυναμικού οράματος. Διερωτάται λοιπόν κανείς για το αν οι Εκκλησίες-μέλη του Π.Σ.Ε. θα εμπνέονταν καλύτερα από την θεσμοθέτηση ενός νέου οράματος και αν ναι τότε πιο θα ήταν το κατάλληλο; Οι μέχρι τώρα δηλαδή παραδοσιακές μορφές λειτουργίας του Συμβουλίου είναι αδύναμες να προσφέρουν και να διακονήσουν την τρίτη χιλιετία της ανθρωπότητας; Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι εν πολλοίς απλή. Το όραμα για την ενότητα του ορατού σώματος του Ιησού Χριστού διατυπώνεται ήδη από τον ίδιο τον ιδρυτή της Εκκλησίας στην τελευταία Αρχιερατική προσευχή σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, «Ίνα πάντες έν ώσι», “Ut Unum Sint” όλοι δηλαδή να γίνουμε ένα με την αποκεκαλυμένη πίστη που πηγάζει από την βιβλική μας παράδοση».
Στὸ κείμενο αὐτὸ καὶ ἐνάντια σ’ ὅσα ἀναφέρει ὁ κ. Βαθιώτης βλέπουμε ὅτι ὁ ἀρχιεπ.
Χριστόδουλος ὄχι μόνο δὲν πολεμοῦσε τὸν Οἰκουμενισμό, τὶς νέες ἰδέες, ἀλλὰ πρότεινε
καὶ μία «κατάλληλη επιμόρφωση και καλλιέργεια μιας υγειούς
οικουμενικής συνειδήσεως», ὥστε νὰ πετύχει ἡ δημιουργία «ενός
νέου δυναμικού οράματος».
Αὐτὸ τὸ ἀποδεικνύουν καὶ τὰ παράπονα τοῦ μητροπολίτου Ἀχαΐας Ἀθανασίου, ἐκπροσώπου
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ὁ ὁποῖος μάλιστα στὸ Βατικανό, ἐπειδὴ
καθυστεροῦσαν οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ἐφαρμόσουν τὰ μυστικῶς συμπεφωνημένα μεταξὺ τῶν ἡγετῶν
Φαναρίου καὶ Βατικανοῦ –ποὺ φυσικὰ ὁδηγοῦν στὴν ὑποταγή μας στὸν Πάπα– εἶπε τὸ
2002 τὰ ἑξῆς ἐξωφρενικά, ἀλλὰ διαφωτιστικά:
«Στην Ελλάδα βρισκόμαστε μπροστά σε πολύ λεπτή κατάσταση, γιατί, ενώ
ο αρχιεπίσκοπος (σ.σ. Χριστόδουλος) και οι μητροπολίτες επιθυμούν να έχουν μια
σημαντική συνεργασία με την Καθολική Εκκλησία, (σ.σ. ουδεμία αναφορά για
επιστροφής τους στην Ευαγγελική Αλήθεια και αποκήρυξη την αιρέσεων) αυτοί έχουν
και ευθύνες προς τον κόσμο, τους πιστούς, πολλοί από τους οποίους δεν είναι
προετοιμασμένοι στην προοπτική του διαλόγου, ενώ άλλοι έχουν μια άποψη πιο φονταμενταλιστική
για την Εκκλησία. Αυτό για μας είναι η μεγάλη πρόκληση
να προετοιμάσουμε τον κόσμο, να τον διαπαιδαγωγήσουμε, για να μη αντιδράσει
επηρεασμένος από τις προκαταλήψεις και πληροφορίες, που δεν ανταποκρίνονται στα
γεγονότα... Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι έχουμε ανάγκη χρόνου,
ελπίζω όχι υπερβολικού, για να σχηματίσουμε τη συνείδηση του κόσμου»!!! («Ὀρθόδοξος
Τύπος», 1444, 1/2/2002).
Τίποτα κ. Βαθιώτη, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἰσχυρίζεσθε γιὰ τὸν μακαρίτη Χριστόδουλο δὲν
ἰσχύει. Ἀντιθέτως στὰ περισσότερα θέματα ἦταν ὅμοιος μὲ τὸν ἀκόλουθό του στὸ ἀρχιεπισκοπικὸ ἀξίωμα Ἱερώνυμο. Ἂν μάλιστα κάνετε τὸν κόπο νὰ μπεῖτε στὴν ἱστοσελίδα τῆς Ἐκκλησίας
τῆς Ἑλλάδος μὲ τὶς ὁμιλίες τοῦ Χριστοδούλου θὰ δεῖτε πόσες ὁμιλίες ἀφιέρωσε ὁ
Χριστόδουλος ὑπὲρ καὶ ὄχι ἐναντίον τῶν θεμάτων ποὺ ἐσεῖς προβάλλετε. Π.χ.
Δὲν γνωρίζω ἂν ὁ Χριστόδουλος στὸ τέλος καὶ μετὰ τὴν τραγικὴ ἀσθένειά του μετανόησε.
Μακάρι! Οὔτε ἔχω δικαίωμα νὰ πῶ, τί ἔγινε μετὰ τὸν θανατό του. Ὅμως ἕνα εἶναι
σίγουρο. Ὅσα ἰσχυρίζεται ὁ κ. Βαθιώτης γιὰ τὴν ἀντίθεση τοῦ ἀρχιεπ.
Χριστοδούλου μὲ τὸν Ἱερώνυμο σχετικὰ μὲ τὴν παγκοσμιοποίηση, τὴν ὁλιστικότητα,
τὴν ὁμοφυλοφιλία, τὴν Εὐρώπη κλπ. εἶναι ἐκ τῶν γεγονότων καὶ τῶν πράξεων τοῦ ἴδιου
τοῦ Χριστοδούλου ἀβάσιμα καὶ ψευδῆ. Δὲν προκαλοῦν τίποτα ἄλλο ἀπὸ λάθος ἐντυπώσεις
καὶ σύγχυση. Μάλιστα ὅσον ἀφορᾶ τῆν χλιδὴ τοῦ βίου τοῦ Ἱερωνύμου, ποὺ ἐμμέσως ἀναφέρει
ὁ κ. Βαθιώτης παραθέτοντας μία φωτογραφία δείπνου, ἀναφέρω μόνο τὶς σκανδαλώδεις
διακοπές τοῦ Χριστοδούλου καὶ τὴν διαμονή του μαζὶ μὲ τὸν γνωστὸ γιὰ τὰ
σκάνδαλά του καὶ τὸ «ἦθος» του πρώην κληρικό (τὸ 2005 πέταξε τὰ ράσα καὶ ἀσχολήθηκε
μὲ τὴν μόδα) καὶ διευθυντὴ τοῦ γραφείου του κ. Νικόλαο Κουλουσούσα ὄχι σὲ μονὴ προσευχῆς
καὶ νηστείας ἀλλὰ «στο ξενοδοχείο «Γεώργιος Ε΄» της πολυεθνικής αλυσίδας
Four Seasons, ένα από τα ακριβότερα του Παρισιού» (ἐδῶ).
Δυστυχῶς γινόμαστε γιὰ μία ἀκόμα φορὰ μάρτυρες τῆς σύγχυσης ποῦ προκαλοῦν ὅσοι
ἀνεύθυνα βάζουν πάνω ἀπὸ τὴν Πίστη μικρότερα σὲ σημασία θέματα καὶ ἀνακαλύπτουν
ὁμολογητὲς καὶ ἥρωες. ἐλπίζουμε καὶ παρακαλοῦμε νὰ σταματήσει αὐτὴ ἡ κακὴ γιὰ ὅλους
μας πρακτική.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
