Ενώ πολλοί περιμένουν πολέμους, προσβλέπουν να πάρουμε την Πόλη και να εγκαθιδρύσουν χιλιετή βασιλεία, επειδή τάχα είμαστε ορθόδοξοι, μία πνευματική φωνή από το εγγύς παρελθόν μας υπενθυμίζει το μόνο σίγουρο:

"Η Ορθόδοξός μας Εκκλησία έχει ανάγκη να μετανοήσει. Δηλαδή εμείς να γυρίσουμε πίσω... σήμερα, υπάρχει εκείνο που είπε ο Χριστός και εφαρμόζονται τα λόγια Του, που είπε εις τον άγγελον της Εκκλησίας των Σάρδεων, είναι στην Αποκάλυψη, είναι στο τρίτο κεφάλαιο. Λέγει: «Οἶδά σου τὰ ἔργα (:Γνωρίζω τα έργα σου) ὅτι ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς, καὶ νεκρὸς εἶ (:Έχεις μόνο όνομα ότι ζεις)». Λέμε: «Ορθοδοξία, Ορθόδοξος Εκκλησία». Το όνομα έχομε. Είμαστε νεκροί... «Γίνου γρηγορῶν (:ξύπνα, σήκω)... Μνημόνευε οὖν πῶς εἴληφας καὶ ἤκουσας (:Θυμήσου πώς πήρες και πώς άκουσες), καὶ τήρει καὶ μετανόησον"

                    Νεανικές αναζητήσεις 

                    

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ [: Ματθ. 19,16-26]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα: «ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 26-8-1990] [Β237]

Είναι συγκινητικό, αγαπητοί μου, όταν βλέπεις τους νέους ανθρώπους να αναζητούν το αγαθόν, το τέλειον, για να το γνωρίσουν και για να το βιώσουν. Μια υποδειγματική περίπτωση με θετική και αρνητική πλευρά μάς παρουσιάζει σήμερα ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Μας διηγείται ότι ένας πλούσιος νεανίσκος με καλή καρδιά και αγαθή προαίρεση, πλησίασε τον Κύριον και Τον ερωτά: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;». Και ο Κύριος τού απαντά: «Εἰ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωήν, τήρησον τὰς ἐντολάς». «Εάν θέλεις να κερδίσεις την ζωήν την αιώνιον, να εισέλθεις εις αυτήν, να εφαρμόσεις τις εντολές». Κι εκείνος έκπληκτος, γιατί ίσως κάτι το άλλο περίμενε, ερωτά: «Ποιες είναι αυτές;». Και ο Κύριος τού απήντησε ότι είναι οι εντολές, οι γνωστότατες, του δεκαλόγου. Η πρώτη εντολή, η δευτέρα, η δεκάτη. Ο νεανίσκος όμως σημείωσε ότι τις εντολές αυτές, του δεκαλόγου, τις είχε εφαρμόσει από μικρό παιδί. Γι'αυτό και εξεπλάγη. Εδώ θα έλεγα, η προσφορά της «πεζότητος» -τη λέξη «πεζότητα» την βάζω εντός εισαγωγικών- των εντολών. Λέμε: «Ε, τώρα, τις εντολές…». Δεν ξέρουμε. Οι άνθρωποι αναζητούν πάντα κάτι καινούριο, κάτι άλλο. Και όταν δουν έναν εκπληκτικόν διδάσκαλον, τότε ζητούν ακριβώς αυτό το κάτι άλλο. Ο Κύριος όμως παραπέμπει στον δεκάλογον, τον γνωστόν, τον αιώνιον, τον αναλλοίωτον δεκάλογον του νόμου του Θεού.

Η διπλωματία δεν αρμόζει στην Εκκλησία!

Επειδή πολλοί «αντιοικουμενιστές» προβάλουν το επιχείρημα της διπλωματίας για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα των πράξεων κληρικών, δημοσιεύουμε το εξής σχετικό με το θέμα απόσπασμα, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι επιτρέπεται στην Εκκλησία και τι όχι:

„Η διπλωματία δεν αρμόζει στο σχήμα των ρασοφόρων, διότι η αθώα τάχα διπλωματία έχει μητέρα την υποκρισία, έχει μητέρα την υπερηφάνεια, ο δε γεννήτωρ της υπερηφανείας είναι ο ανθρωποκτόνος διάβολος. Βλέπουμε εδώ καθαρά ότι ο παππούς της αθώας τάχα διπλωματίας είναι ο ανθρωποκτόνος διάβολος. Γέγραπται γαρ εν τω αγίω Ευαγγελίω «Έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου. Το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστι»... Εάν η κορωνίδα όλων των αγίων αρετών είναι η ευλογημένη ταπείνωση, που κατέβασε από τους ουρανούς τον Λυτρωτήν του γένους των ανθρώπων, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, όπου με την αγιαστική του θυσία ανέστησε τον πεπτωκότα άνθρωπο και τον αποκατέστησε όπου ην το πρότερον, από την αντίπερα όχθη τώρα την κορωνίδα όλων των κακών στο ανθρώπινο γένος την κατέχει η φαρμακερή οχιά της υποκρισίας που μας κάνει υπολόγους σήμερα για την γενική αποστασία μας.“

Πηγή

Ενώ η συμπόρευση της Εκκλησίας με την από τους Αγίους κατεγνωσμένη αίρεση, το σχίσμα και την εκκοσμίκευση δεν αποτελεί προδοσία και ντροπή!

Κλαυσίγελως: Όπως με τα εμβόλια (από τότε πολλοί από αυτούς εξαφανίστηκαν) ανακαλύπτουν παντού "παραδοσιακούς που ομολογούν την αλήθεια"  κάνοντας τον κάθε νοήμονα νου να αναρωτηθεί: Αφού υπάρχουν τόσοι "παραδοσιακοί ομολογητές" γιατί τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο; Τους ιερείς όμως που με κόστος διακόπτουν την κοινωνία των προδοτών, όπως τον π. Παύλο, δεν τους υποστηρίζουν για να μην θίξουν τους προδότες.

«Προδοσία για την Εκκλησία και ντροπή για το έθνος» η απόφαση της ΔΙΣ για τον Προσωπικό Αριθμό.

                                                        

Σχόλιο τας θύρας: Γνωστός παραδοσιακός και ευσεβέστατος ιερέας της Μητροπόλεως Πατρών, ο π. Γαβριήλ που λειτουργεί στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου Θεολόγου, πολυαγαπητότατος στο πολυπληθέστατο ποίμνιό του που εξομολογείται στο Πετραχήλι του, ομολόγησε την αλήθεια και σκόρπισε χαρά στις καρδιές των απανταχού Ορθοδόξων. ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΣΑΣ ΓΕΡΟΝΤΑ.

Τὸ εἶναι καὶ τὸ φαίνεσθαι (ἡ θρησκευτικὴ ὑποκρισία). +Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης.

         

«Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι ὐποκριταί, ὅτι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας. οὕτω καὶ ὑμεῖς ἔξωθεν μὲν φαίνεσθε τοῖς ἀνθρώποις δίκαιοι, ἔσωθεν δὲ μεστοί ἐστε ὑποκρίσεως καὶ ἀνομίας» (Ματθ. 23,27-28)

Ο γέροντας ἐπίσκοπος ποὺ σᾶς ὁμιλεῖ, ἀγαπητοί μου, εἶνε πλέον πολὺ μεγάλος, ἐνενήντα ἐτῶν. Ἄρχισα τὸ κήρυγμα νέος, τριανταπέντε ἐτῶν, στὸ Μεσολόγγι, τὴν ἱστορικὴ πόλι ποὺ ἔχει μερικὰ κοινὰ μὲ τὴν ἀκριτική μας Φλώρινα. Πέρασαν ἀπὸ τότε ἑξηντα-πέντε χρόνια. Κήρυξα σὲ πόλεις, σὲ χωριά, σὲ στρατόπεδα, σὲ φυ λακές, σὲ μαθητὰς καὶ μαθήτριες, παντοῦ. Ἐργάστηκα ἀρκετὰ χρόνια. Κάθε κήρυγμά μου διαρκοῦσε πάνω ἀπὸ ἕνα τέταρτο, μερικὰ κρατοῦσαν μία ὥρα καὶ πλέον. Τώρα ἴσως θὰ ἔπρεπε πιὰ λόγῳ γήρατος νὰ ἔχω σταματήσει. Παρ᾽ ὅλες τὶς δυσκολίες συνεχίζω νὰ μιλῶ ὅπως μπορῶ. Τώρα ὅμως δὲν κάνω μεγάλα κηρύγματα· περιώρισα τὴ διάρκεια σὲ λίγα λεπτά.

Ἀκούω ἀπόψε, ὅπως κ᾽ ἐσεῖς, τοὺς ὕμνους τῆς ἀκολουθίας τοῦ Νυμφίου, τοῦ ὄρθρου τῆς Μεγάλης Τρίτης, ποὺ ψάλλουν οἱ ψαλτάδες, καὶ νιώθω ἐ πιταγή· μοῦ θυμίζουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐπιτάσσει νὰ ἐργάζωμαι. Διαβάστε πάλι τὸ δοξαστικὸ τῶν αἴνων, τὸ ὁποῖο λέει· «Τοῦ κρύψαντος τὸ τάλαντον τὴν κατάκρισιν ἀκούσασα, ψυχή, μὴ κρύπτε λόγον Θεοῦ· κατάγγελλε τὰ θαυμάσια αὐτοῦ, ἵνα πλεονάζουσα τὸ χάρισμα εἰσέλθῃς εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου» (δοξ. αἴν. Μ. Τρ.) . Ὁ ὑμνογράφος μονολογεῖ· στρέφεται στὴν ψυχή του καὶ λέει·

Ἄκουσες, ψυχή μου, στὸ Εὐαγγέλιο (βλ. Ματθ. 25,14-30. Λουκ. 19,11-27) πῶς κατακρίθηκε ἐκεῖνος ὁ ἀμελὴς δοῦλος ὁ ὁποῖος, ἀντὶ νὰ ἀξιοποιήσῃ ὅσο μποροῦσε τὸ τάλαντο ποὺ τοῦ ᾽δωσε ὁ Θεός, αὐτὸς πῆγε καὶ τό ᾽κρυψε μέσα στὸ χῶμα. Μὴν ἀμελεῖς λοιπὸν καὶ μὴν κρύβεις μὲ τὴ σιωπή σου τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Κήρυττε τὰ μεγαλεῖα του· ὥστε, αὐξάνοντας ἔτσι τὸ χάρισμα ποὺ ἔλαβες, ν᾽ ἀξιωθῇς νὰ μπῇς καὶ σὺ στὴ χαρὰ τοῦ Κυρίου σου.