O ΠΑΠΑΣ, Ο ΑΘΕΟΣ ΝΑΥΤΙΚΟΣ ΑΔΕΡΦΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΑΣ!!!!

Σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ.

Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ’ ένα νοικοκυρεμένο παληκάρι. Έφτασε, λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της.

Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.

Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.

Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΑΡΤΙ, ΟΥΤΕ ΜΟΛΥΒΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ ΤΑ ΑΠΕΙΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΟΥ

".. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΑΡΤΙ, ΟΥΤΕ ΜΟΛΥΒΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ ΤΑ ΑΠΕΙΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΟΥ, έλεγε ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

 " Δύο Οκτωβρίου του 1967, ο Γέροντας Ιάκωβος, ο Άγιος, πλέον, της Εκκλησίας μας, Άγιος Ιάκωβος, βρισκόταν στη Χαλκίδα, στην Κλινική του «Σούλα». Ταλαιπωρίες υπήρχαν και έπρεπε να χειρουργηθεί. Τον ετοιμάζαν για χειρουργείο, τέσσερις εγχειρήσεις επρόκειτο να κάνει. 

Εκείνος πάντα για όπλο του, για βοήθειά του, για σύνδεσμο με το Θεό είχε την προσευχή. Η προσευχή, όπως έλεγε κι ο Άγιος Γέροντας Κύριλλος, παντρεύει τον άνθρωπο με το Θεό τους κάνει Ένα, Θεό και άνθρωπο. 

Προσευχήθηκε ο Άγιος Ιάκωβος στον Όσιο Δαυίδ, αυτόν τον τόσο ζωντανό Άγιο και του λέει:

- Άγιέ μου Δαυίδ , ασφάλισε το Μοναστήρι σου και έλα σε 20 λεπτά στη Χαλκίδα και όπως θα περνάς απ' το Προκόπι, μην ξεχάσεις, σε παρακαλώ, -νόμιζα, λέει, ότι ήταν άνθρωπος που θα περνούσε απ' το Προκόπι-, πήγαινε και στον Θείο Ιωάννη το Ρώσο και παρακάλεσέ τον κι εκείνον να 'ρθει μαζί σου για να με βοηθήσετε.

Σε λίγο, στο θάλαμο της Κλινικής, βρέθηκε ο Ηγούμενός του, ο Μακαριστός Νικόδημος Θωμάς, ενάρετος άνθρωπος, άγιος άνθρωπος, από την Κύμη που ήταν τότε Ηγούμενος της Μονής του Οσίου Δαυίδ, Αρχιερατικός Επίτροπος της Περιφερείας και εφημέριος στην Παναγία τη Λιμνιά. 

Μαζί του ήταν κι ο πατήρ Χριστόδουλος Τσιμπούκας, μοναχός, ιερομόναχος τότε της μονής του Οσίου Δαυίδ που διακονούσε, βέβαια, στη Μητρόπολη Χαλκίδος και ο οποίος ήταν και μετέπειτα ηγούμενος της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους, ο καθηγητής, ο Ιωάννου και άλλοι δάσκαλοι και καθηγητές που γνώριζαν τον Γέροντα Ιάκωβο.

Το μεγάλο θαύμα του αγ. Χαράλαμπου στα χρόνια της γερμανικής κατοχής.

Γερμανός αξιωματικός: «Είπα θα την κάψω την πόλη και θα την κάψω»!

Ο Άγιος Χαράλαμπος με σκηνές από το μαρτύριο του.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

 

Ο Άγιος σώζει την πόλη των Φιλιατρών της Πελοποννήσου

 

Ήταν τα μαύρα χρόνια της Γερμανικής κατοχής. Το Γερμανικό στρατηγείο, που είχε έδρα την Τρίπολη, πληροφορήθηκε για ένα σαμποτάζ, που επιχείρησαν οι αντάρτες κοντά στα Φιλιατρά και αποφάσισε να τιμωρήσει σκληρά τους αντιστασιακούς.

Η διαταγή διαβιβάστηκε στον Γερμανό Διοικητή των Φιλιατρών Κούνστερ και εκείνος με τη σειρά του, την ανακοίνωσε στους αξιωματικούς και στρατιώτες του.

Σύμφωνα με τη διαταγή την επομένη ημέρα στις 6 το πρωί οι Γερμανοί θα σκότωναν ορισμένους προκρίτους των Φιλιατρών, χίλιους πεντακόσιους άνδρες θα τους έστελναν αιχμαλώτους στην Γερμανία, και εν συνεχεία θα έκαιγαν όλα τα σπίτια της πόλης.

Ο Αρχιμανδρίτης Θεόδωρος Κωτσάκης, Φιλιατρινός, που υπηρετούσε σε Ναό της Τριπόλεως, πληροφορήθηκε τη διαταγή και έπεσε σε βαθιά θλίψη. Πώς να γλυτώσει τη γενέτειρά του από το φοβερό κακό;

Πήρε κάποιον Έλληνα, που γνώριζε γερμανικά και κατευθύνθηκε προς το γραφείο του στρατηγού. Απ’ το διάδρομο ακούγονταν φωνές, βρισιές, αναστάτωση.

Κατάλαβαν, ότι η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη. Μια Ελληνίδα, που ήταν εκεί, τους συμβούλευσε να φύγουν το ταχύτερο, για να μην τους εκτελέσουν κι αυτούς επί τόπου. Δεν χωρούσε πλέον καμιά ανθρώπινη ενέργεια.

Ο ευλαβής ιεροκήρυκας ειδοποίησε τότε αμέσως όλους τους Φιλιατρινούς, που κατοικούσαν στην Τρίπολη, να προσευχηθούν ολόθερμα στον Άγιο Χαράλαμπο και ο ίδιος όλη την νύκτα αγρύπνησε με έμπονο προσευχή. Το ίδιο έκαναν κι οι κάτοικοι των Φιλιατρών, που με ανησυχία είδαν τις έκτακτες νυκτερινές κινήσεις των Γερμανών και κατάλαβαν, πως κάποιο μεγάλο κακό προμηνυόταν.

Δεν παρέβλεψε τις εναγώνιες προσευχές τους ο στοργικός προστάτης και πολιούχος τους πλέον Άγιος Χαράλαμπος. Τη νύκτα, την ώρα που κοιμόταν βαθιά ο Γερμανός Διοικητής, παρουσιάστηκε μπρος στο κρεββάτι του σαν ιεροπρεπής ορθόδοξος λειτουργός με τα ιερατικά του άμφια και λευκή μακριά γενειάδα.

Ο σεβάσμιος Γέροντας του είπε με ιλαρότητα:
– Άκουσε, παιδί μου, τη διαταγή, που έλαβες, να μην την εκτελέσεις. Την πόλη αυτή την προστατεύω εγώ.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΡΚΑΛΑΣ

                   

 Τη Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 1838,ο Γεώργιος απαγχονίστηκε στην αγορά. Τρεις ημέρες έμεινε κρεμασμένος στην αγχόνη και στο διάστημα αυτό κάθε βράδυ ένα ουράνιο φως έλαμπε στο κεφάλι του.

  Από την ώρα δε εκείνη ένας καταιγισμός θαυμάτων πλημμύρισε την πόλη. Πλήθος παραλύτων και πασχόντων από ποικίλες ασθένειες προστρέχοντας στον άγιο λάμβαναν τη θεραπεία τους.
Ακόμη και «μια Τούρκα (Τουρκάλα) άρπαξε την κάλτσα από το πόδι του αγίου και έτρεξεν εις μίαν άρρωστη Τούρκα, ήτις εθεραπεύθη αμέσως». 

Γι’ αυτό και στις εικόνες ο άγιος εικονίζεται κρεμασμένος και φορώντας κάλτσα μόνο στο ένα πόδι, η πρώτη μάλιστα εικόνα του φιλοτεχνήθηκε 13 μόλις ημέρες μετά το μαρτύριό του.

πηγή

Αποτελούν τα θαύματα κριτήριο ορθής Πίστεως;

     Σημαντικό άρθρο ενάντια σε όσους λένε π.χ. ότι ο παπισμός δεν είναι αίρεση επειδή κι εκεί γίνονται θαύματα

Του αειμνήστου θεολόγου Παναγιώτη Σημάτη

Κατά την ορθόδοξη διδασκαλία τα θαύματα είναι «σημεία», σημάδια της Βασιλείας του Θεού. «Τα σημεία (θαύματα) εγίνοντο για να βοηθούν τους ανθρώπους να δεχθούν το λόγο του Θεού. Το κύριο ήταν ο λόγος. Τα σημεία απλώς μαρτυρούσαν τη δύναμη και την αξίαν του λόγου. Εκεί που εγίνετο δεκτός, τα σημεία ήσαν περιττά»⁽¹⁾.

Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να κάμει το λάθος να θέσει το θαύμα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του και να κάνει «μόνο τα θαύματα κριτήριο της αλήθειας», γιατί τότε «εύκολα μπορεί να περιπέσει σε πνευματική πλάνη, δηλαδή να εξαπατηθή από τον διάβολο, ο οποίος θα του παρουσιάσει υπερφυσικά γεγονότα και σε άλλες θρησκείες»⁽²⁾, που όμως δεν φανερώνουν την Βασιλεία του Θεού. «Στην Εκκλησία, πίστη σήμαινε πάντοτε την υπαρξιακή εμπιστοσύνη που εκδηλώνεται με την τήρηση των εντολών Του. Εάν το θαύμα προκαλέσει μετάνοια, τότε εκπληρώνει πραγματικά την αποστολή του». Εάν δεν φέρνει το ήθος της καινούργιας ζωής, την ταπείνωση, τη μετάνοια, την Αγάπη δεν είναι τίποτε. «Καὶ ἐὰν ἔχω πίστιν ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν εἰμί» (Α' Κορ. 13, 1-2). Κάτι έχει να μας πει και η περίπτωση του Ιούδα, ο οποίος, αν και στερείται των βασικών προϋποθέσεων της αρετής έκανε θαύματα (Λουκ. 9, 1-2). 

«Πολλοὶ γὰρ καὶ τῶν ἐμπαθῶν (=αυτών που είχαν πάθη) ἐθαυματούργησαν»⁽³⁾ που σημαίνει πως το θαύμα δεν είναι απόδειξη ότι εκείνοι που το κάνουν «είναι οπωσδήποτε άγιοι⁽⁴⁾…, ούτε ότι όλοι οι άγιοι κάνουν θαύματα»⁽⁵⁾.

     Το θαύμα είναι χάρισμα. Όπως συμβαίνει και με όλα τα άλλα χαρίσματα, αυτός που το ασκεί δεν σημαίνει ότι είναι σωσμένος», αφού «το χάρισμα δεν αποτελεί προσωπικό κατόρθωμα αγιότητος, αλλά δώρημα Θεού». Και εφ’ όσον είναι δώρημα «δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε στο Θεό να ενεργεί, όπως Αυτός νομίζει καλύτερα, για το συμφέρον όλων των ανθρώπων»⁽⁶⁾, και δια των μη χριστιανών.

     Αξιομνημόνευτη, εδώ, και η γνώμη του αγ. Νικολάου Καβάσιλα: «Αν και τα θαύματα δεν αποτελούν απαραίτητη απόδειξη αρετής, αφού ούτε όλους τους εναρέτους συνοδεύουν ούτε όσοι είχαν αυτό το χάρισμα ήσαν όλοι εργάτες αρετής. Πολλοί μάλιστα που επετέλεσαν μεγάλα κατορθώματα μπροστά στο Θεό, δεν παρουσίασαν τέτοιο χάρισμα. Αντίθετα μερικές φορές πονηροί άνθρωποι έφθασαν να κάνουν θαύματα –τίποτε δεν ήταν αδύνατο, αφού επεκαλούντο τον Χριστό- όχι γιατί το επέτρεπε το ήθος τους, αλλά για να φανερωθή Αυτός που επικαλούντο»⁽⁷⁾.

Άγιος Γεώργιος (Καρσλίδης), Περιστατικά που φανερώνουν τα χαρίσματά του και το άγιο μεγαλείο του!

Άγιος Γεώργιος (Καρσλίδης), Περιστατικά που φανερώνουν τα χαρίσματά του και το άγιο μεγαλείο του!

Άγιος Γεώργιος (Καρσλίδης) (1901-1959).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

 

[…] Άλλη γυναίκα με μεγάλη συγκίνηση διηγήθηκε:
Το 1957 γεννήθηκε ο γιος μου. Όταν γεννήθηκε το μωρό δεν είχε φωνή καθόλου, ούτε και έκλαιγε.

Καταλάβαινε ότι στενοχωριόμουν για το παιδί μου και έκλαιγα, γι’ αυτό μία μέρα με κάλεσε να ‘ρθω στο μοναστήρι. «Δεν θέλω να κλαίς για το παιδί σου. Το παιδί σου, όταν θα κλείσει 24 Σεπτεμβρίου χρόνο, τότε θ’ ακούσεις και το κλάμα του και θα σε φωνάξει για πρώτη φορά μάνα»

Έτσι και έγινε. Μετά από ένα χρόνο, ένα βράδυ δεν άκουσα το παιδί που έκλαιγε για ώρα. Ξαφνικά ξύπνησα και είδα τον Γέροντα να κάθεται στο κρεβάτι μου και να κουνάει την κούνια. Ο άνδρας μου έλειπε στρατιώτης.

Σηκώθηκα, τον πλησίασα και με καθησύχασε λέγοντας: «Μη φοβάσαι, εσύ δεν τ’ άκουσες το μωρό που έκλαιγε και για να μη πάθει τίποτε, ήρθα και το κούνησα. Δεν σου είπα να μη κλαίς; Είδες που το παιδί θα γίνει καλά;» κι έφυγε.

Δεν ένιωσα μέσα μου φόβο, που τον είδα ολοζώντανο μέσα στη νύχτα, αλλά αντίθετα με γέμισε γαλήνη και χαρά.

Την άλλη μέρα φώναξε την πεθερά μου:
«Έλα κάτι να σου πω. Χτες το βράδυ ποιος επισκέφτηκε τη νύφη σου και κουνούσε την κούνια; Να πεις τη νύφη να μην κλαίει. Το παιδί θα γίνει καλά».

Πράγματι εκείνη την ημέρα, 24 Σεπτεμβρίου, όπως με κοίταζε το παιδί μου φώναξε «μαμά». Εγώ από τη συγκίνηση και τη χαρά μου έβαλα τα κλάματα. Με κάλεσε να ‘ρθω. Του φίλησα με ευγνωμοσύνη το χέρι, με κοίταξε όλος αγάπη και στοργή, αληθινός πατέρας, και μου είπε: «Μη στενοχωριέσαι, όπου και να πας εγώ θα είμαι κοντά σου».

π. Δανιήλ Τούντορ. Ὁ Ἅγιος τῶν ρουμανικῶν γκούλαγκ μέ τήν πύρινη προσευχή

                                              

π. Δανιήλ Τούντορ. Ο Άγιος των ρουμανικών γκούλαγκ με την πύρινη προσευχή

«Ένα χειμώνα, τον πατέρας Δανιήλ τον έβαλαν σε ένα κελί που ονομαζόταν το λευκό κελί ή το ψυγείο κελί.

Λόγω ότι η θερμοκρασία ήταν -30 º Κελσίου. Ήταν ένα κελί χωρίς παράθυρα, με τα περιττώματα και τα ούρα παντού, επειδή εκεί ήταν σίγουρο ότι θα πεθάνει -πρακτικά είχαν καταδικαστεί σε θάνατο, λόγω του κρύου.

Είχαν λίγα ρούχα και φυλάσσονται εκεί με πολύ, πολύ λίγη τροφή.

“Και ο γέροντας τοποθετήθηκε εκεί μαζί με ένα γιατρό, ένα πολύ καλό φίλο του. Αφού και οι δύο μπήκαν στο κελί από τρεις φύλακες, ο Πατέρας Δανιήλ αμέσως σήκωσε τα χέρια του σε σημείο σταυρού, και με το πρόσωπό του σε όλα αυτά τα βρώμικα πράγματα, είπε στο γιατρό: “Έλα πίσω από μένα!” Ο γιατρός πλάτη με πλάτη στο πίσω μέρος του Γέροντος έκανε το σημείο του Τιμίου Σταυρού, Τότε ο γέροντας του είπε:. **“Γιατρέ, δεν λέμε τίποτα περισσότερο από:** **Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με, τον αμαρτωλό”**.

“Και ο γιατρός είπε αργότερα ότι **όταν ο Πατέρας Δανιήλ άρχισε να προσεύχεται, ένα εκτυφλωτικό φως μπήκε στο κελί και από εκείνη τη στιγμή έχασε την έννοια του χρόνου.**

“Μετά από λίγες μέρες, όταν κάποιοι φύλακες μπήκαν στο κελί να τον πάρουν, ανακάλυψαν ότι επέζησε μέσα εκεί για 8 ημέρες χωρίς νερό, χωρίς τροφή, χωρίς ύπνο ή οτιδήποτε για να φορέσει, στους -30 ° Κελσίου.

**“Όταν οι βασανιστές μπήκαν στο κελί και άγγιξαν τον Πατέρα Δανιήλ, ήταν θερμότερος από ότι, όταν τον είχαν φέρει στο κελί, και τα πάντα γύρω του είχαν λιώσει».**

Ο π. Ρωμανός Μπράγκα, ο οποίος ήταν επίσης μέλος της ”**Φλεγόμενης Βατου”**, δήλωσε ότι “ο Πατέρας Δανιήλ πέθανε σε ένα κτίριο φυλακών με ακραίες συνθήκες στο Aiud μετά από τέσσερα χρόνια, ύστερα από βασανιστήρια και ξυλοδαρμούς. Ήταν ένας από τους ελάχιστους κρατούμενους που του φορούσαν αλυσίδες για όλη τη διάρκεια της ποινής. ” Πέθανε μετά από 4 χρόνια βασανιστηρίων στο Αϊούντ, στις 17 Νοεμβρίου 1962.

https://apantaortodoxias.blogspot.com/2022/06/blog-post_946.html

Ἡ παρηγορία τῶν θλιβομένων

 

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ

Ἡ παρηγορία τῶν θλιβομένων

  «Πάντων θλιβομένων ἡ χαρὰ καὶ ἀδικουμένων προστάτις καὶ πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις καὶ βακτηρία τυφλῶν».

  Ἡ Παναγία μας ἡ Μητέρα ὅλων μας.

  Ὁ μακαριστὸς π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος στὸ Βίο τῆς Παν­αγία μας, «Ἐκδόσεις Ὀρθοδόξου Τύπου», ἐπισημαίνει:

  «Ἀδελφοί μου, εἶναι ἀσύγκριτη ἡ ἀγάπη τῆς Παναγίας μας πρὸς ἐμᾶς. Ὅταν οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Κυρίου ἔμαθαν ἀπὸ τὴν Παν­αγία μας ὅτι μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες θὰ μετατεθῆ ἀπὸ τὴν γῆ πρὸς τὸν οὐρανὸ ἔκλαυσαν πολύ. Ὅμως ἡ Παναγίας μας τοὺς καθησύχασε καὶ τοὺς ἔδωσε μία ὑπόσχεση «Μὴ λυπεῖσθε, τέκνα μου, διότι κάμνετε καὶ ἐμὲ νὰ λυποῦμε, ἐπειδὴ σᾶς βλέπω ὅπου κλαίετε· μὴ ἔχετε λύπη διὰ τὸν θάνατον μου· ἐὰν καὶ ἀπὸ τὴν γῆ μετατίθεμαι, ὦ φίλοι τοῦ Υἱοῦ μου, δὲν θὰ χωρισθῶ ἀπὸ ἐσᾶς, μηδὲ ἀπὸ ὅλους ὅσοι μὲ ἐπικαλοῦνται, ἀλλὰ ἐγὼ θὰ εἶμαι πρέσβυς καὶ μεσίτρια στὸν ἀγαπημένο μου Υἱό, διὰ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος…».

  Ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται τὸ πόσο θὰ εἴμασθε ἀντάξιοι τῆς ἀγάπης τῆς Παναγίας μας».

Παντοῦ τρέχει καὶ βοηθεῖ «Ἐσεῖς νὰ μὲ φωνάζετε, εἶπε σὲ κάποια γυναίκα, καὶ ἐγὼ σᾶς ἀκούω ὅλους καὶ θὰ σᾶς βοηθάω».

Η εμφάνιση του άγνωστου ιερέως

 

Σέ ένα χωριό τής Ρουμανίας δέν υπήρχε παπάς καί οί κάτοικοι πήγαιναν συχνά στόν Πατριάρχη μέ τό αίτημα, τήν πλήρωση τής κενής θέσης.

   Όμως ό Πατριάρχης δέν είχε τήν δυνατότητα νά ικανοποιήσει τό αίτημα τών ανθρώπων, διότι τό χωριό ήταν απόμακρο καί κανείς δέν πήγαινε. Μάταια πήγαιναν καί ξαναπήγαιναν οί κάτοικοι, αλλά, ό Πατριάρχης τούς έλεγε πάντα τα ίδια λόγια, ότι δέν έχω ιερέα νά σάς στείλω στό χωριό.

   Έν τώ μεταξύ άλλοι πέθαιναν αδιάβαστοι,άλλοι είχαν γυναίκες καί παιδιά χωρίς γάμο, άλλοι είχαν παιδιά καί μεγάλοι ακόμα πού ήταν αβάπτιστοι. Μιά μέρα σταμάτησε έξω από τόν Ναό ένα αυτοκίνητο καί κατέβηκε ένας παπάς.

   Όλο το χωριό μέ μιάς έγινε ανάστατο καί όλοι φώναζαν:

-Ήρθε.. ήρθε παπάς... ήρθε παπάς!

Μαζεύτηκαν οί κάτοικοι γύρω του, τόν καλωσόρισαν καί τού είπαν:

   -Πώς ήρθες στό χωριό μας πάτερ, αφού ό Πατριάρχης μας είπε ότι δέν έχει παπά νά μάς στείλει;

Τότε ο παπάς τούς είπε :

   -Γιατί.. αυτό δέν θέλατε; Δέν θέλατε ιερέα; Ορίστε ήρθα.

Όλο τό χωριό χάρηκε στήν παρουσία τού νέου τους παπά. Ό παπάς άρχισε αμέσως δουλειά, πήγε σέ όλους τούς τάφους καί διάβαζε τήν εξόδιο ακολουθία. Βάπτισε καί πάντρεψε όλους στό χωριό, πού ήταν αβάπτιστοι καί συζούσαν χωρίς τήν ευλογία τού Μυστηρίου! Έκανε κατηχήσεις καί καθημερινά λειτουργούσε καί κοινωνούσε τόν κόσμο τα Άχραντα Μυστήρια Τού Κυρίου μας!

ΘΑΥΜΑΤΑ, ΕΡΓΑ και ΠΙΣΤΗ.

                            

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου:

ΘΑΥΜΑΤΑ, ΕΡΓΑ και ΠΙΣΤΗ

(και αναφορά στην αντιμετώπιση του Οικουμενισμού).

Παραθέτουμε ἕνα μικρὸ τμῆμα ἀπὸ τὴν θαυμάσια ἑρμηνεία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στὸ λόγο τοῦ Κυρίου: «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ' ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».

Στὸ τμῆμα αὐτὸ θίγονται τὰ ἑξῆς θέματα:

Εἶναι δυνατὸν πονηροὶ ἄνθρωποι νὰ πραγματοποιοῦν θαύματα;

Ἡ πίστη καὶ ἡ ἐπίτευξη θαυμάτων θὰ ὠφελήσουν σὲ κάτι αὐτὸν ποὺ τὰ ἐπιτελεῖ, χωρὶς ὅμως νὰ ἔχει καὶ ἔργα;

Ἡ χάρις ἀποκτᾶται δικαιωματικὰ καὶ ὀφείλεται στὰ καλά μας ἔργα ἢ δίδεται ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν σχεδίων Του;

Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἀγαθὴ διάθεση, ἀκόμα κι ἂν πλανηθεῖ, πῶς ἀντιμετωπίζεται ἀπὸ τὸ Θεό;

   Ἄν, σ’ αὐτὴν τὴν ἀνάλυση ποὺ κάνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, προσθέσουμε καὶ τὴν γνωστὴ θέση τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ θεοφόρου,  «πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα, κἂν ἀξιόπιστος ᾖ, κἂν νηστεύῃ, κἂν παρθενεύῃ, κἂν  σημεῖα ποιῆ, κἂν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω, ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθορὰν  κατεργαζόμενος», κατανοοῦμε γιατί πρέπει, εἰδικὰ στὶς μέρες μας -ἡμέρες τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ- καὶ γιατί ἔχει μεγάλη σημασία νὰ προσφεύγουμε καὶ νὰ βασιζόμαστε στοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ μάλιστα στὴν "συμφωνία τῶν Πατέρων" (consensus patrum).

    Τοῦτο βέβαια εἶναι ἀπαραίτητο νὰ γίνεται κυρίως ἐκεῖ, ὅπου οἱ σύγχρονοί μας ποιμένες καὶ Ἐπίσκοποι (ἀλλὰ καὶ διάφοροι 

σχισματικοί), διατυπώνουν θέσεις -γιὰ τὰ θέματα ἀντιμετωπίσεως τῆς Παναιρέσεως- ποὺ διαφοροποιοῦνται  ἀπὸ ἐκεῖνες τῶν Πατέρων. Καὶ βέβαια ὅταν αὐτὸ τὸ κάνουν, ἐπικαλούμενοι δικαιολογίες, λόγους διακρίσεως, ὑπακοῆς κ.λπ.

Τὸ κείμενο καὶ ἡ μετάφραση τοῦ Ἁγίου ἔχει ὡς ἑξῆς:

Το συγκλονιστικό θαύμα του αγίου Παναγή Μπασιά!

 Το συγκλονιστικό θαύμα του αγίου Παναγή Μπασιά!

Άγιος Παναγής Μπασιάς (1801-1888).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

 

Όταν ήμουν 12 χρονών [μαρτυρία του Γεράσιμου Δρακόπουλου], ένα βράδυ που καθόμουν έξω από το χρυσοχοείον του πατέρα μου που βρισκόταν στην κεντρική πλατεία του Ληξουρίου, συγκεντρώθηκαν -όπως κάθε βράδυ- μερικοί φίλοι του για να κουβεντιάσουν. Αυτοί ήταν όλοι τους άνθρωποι των γραμμάτων και πρόκριτοι της πόλης και οι περισσότεροι ηλικιωμένοι.

Εκείνο το βράδυ η συζήτηση περιεστράφη γύρω από την αγιότητα και τα θαύματα του Παπά-Μπασιά [1801-1888] και ο καθένας από αυτούς είχε να διηγηθεί και από ένα θαύμα. Τότε, ο αείμνηστος πατέρας μου διηγήθηκε ένα καταπληκτικό θαύμα του Παπά-Μπασιά, το οποίο έζησε ο παππούς μου Βασίλειος Δρακόπουλος, πρωτοψάλτης και συνθέτης πολλών εκκλησιαστικών ασμάτων. Το θαύμα έχει ως εξής.

Στις μέρες του Παπά-Μπασιά ζούσε στο Αργοστόλι μια αρχοντική και πολύ πλούσια οικογένεια, δεν θυμούμαι ακριβώς το όνομά της, η οποία αποτελείτο από τέσσερα άτομα, τον σύζυγο, την σύζυγον και δύο αγόρια. Η οικογένεια αυτή ήταν πολύ ευσεβής και ενάρετος και ακόμη περισσότερο η κυρία, της οποίας όλη της η ζωή ήταν πλήρης αγαθοεργιών.

Σήμερα διψούν για θαύματα όσο ποτέ άλλοτε...

                                 

Πηγή

«Έδεσαν τα μάτια του Θεού» Συγκλονιστικό γεγονός στην κομμουνιστική Ρωσία

                              

Το συνταρακτικό γεγονός που θα διηγηθούμε συνέβη στην περιοχή Narymsk της Ρωσίας, στο βόρειο τμήμα της επαρχίας του Τόμσκ, το 1932 ή το 1933. Στο μέρος αυτό είχαν εγκατασταθεί οικογένειες εξόριστες από το κομμουνιστικό καθεστώς.

Κάποτε κάποιοι από τους εξορίστους έφτιαχναν ένα σταύλο για τα άλογα. Αυτοί έδωσαν εντολή σε μία γυναίκα που ζούσε εκεί δίπλα, ονόματι Μαρία Ιβάνοβνα, να τους μαγειρεύει, ενώ οι ίδιοι τής έφερναν τα τρόφιμα που θα μαγείρευε. Όταν έφτασε η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, αυτοί που δούλευαν τής έφεραν να τους μαγειρέψει κρέας.

Η γυναίκα τούς απάντησε:

–Τώρα είναι Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Είστε πιστοί άνθρωποι! Πώς μπορείτε να τρώτε κρέας μέσα στη νηστεία; Δεν μου πάει να σας το μαγειρέψω.

Ο επικεφαλής της είπε:

-Δεν είναι δική σου δουλειά αυτό. Μαγείρεψε! Οι άνδρες δουλεύουν και εσύ πρέπει να τους ταΐσεις. Εάν δεν θέλεις το κρέας, μην το τρως εσύ!

Θαύματα τοῦ Χριστοῦ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου

         Anthony Blοοm, Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ξανὰ καὶ ξανὰ διαβάζουμε στὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τὴν ὀργὴ ποὺ προκάλεσε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς πραγματοποιώντας μιὰ πράξη ἐλέους, ἕνα θαῦμα τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Καὶ δὲν βοηθάει σὲ κάτι ἄν θέσουμε στὸν ἑαυτό μας τὴν ἐρώτηση: Γιατί τὸ ἔκανε αὐτὸ συνεχῶς, μὲ τέτοια ἐπιμονή; Θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε γίνει γιὰ νὰ ἀμφισβητήσει ἐκείνους ποὺ βρίσκονταν γύρω Του; Γιὰ νὰ τοὺς προκαλέσει; Θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἁπλὰ μιὰ παιδαγωγικὴ πράξη;

Πιστεύω ὅτι κρύβονται πολὺ περισσότερα στὴν πράξη Του. Ὁ Κύριος δημιούργησε τὸν κόσμο σὲ ἕξι ἡμέρες· τὴν ἕβδομη ἡμέρα ἀναπαύτηκε ἀπὸ τὸν κόπο καὶ τὸν μόχθοΤου. Ἀλλὰ τι συνέβη τότε στὸν κόσμο; Ἡ ἕβδομη ἡμέρα ἦταν ἡ μέρα ποὺ ὁ κόσμος περιῆλθε στὰ χέρια τοῦ ἀνθρώπου γιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν ὁλοκλήρωση του καὶ ἡ ἕβδομη ἡμέρα, τὸ Σάββατο τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ ἀνθρώπου. Ὁλόκληρη ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία καταρέει ἐκείνη τὴν ἡμέρα. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν ἄφησε τὸν ἄνθρωπο νὰ ἐργασθεῖ μόνος του, καθὼς λέει ὁ Κύριος Ἰησοῦς στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη, «Ὁ πατὴρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται, κἀγὼ ἐργάζομαι», δείχνει τὴν ἐργασία Του στὸν Υἱό Του γιὰ νὰ τὴν ὁλοκληρώσει. Καὶ σὲ ἕνα ἄλλο ἐδάφιο μᾶς διδάσκει, μᾶς λέει ὅτι ἡ κρίση Του εἶναι ἀληθινὴ ἐπειδὴ δὲν εἶναι ἡ δική Του κρίση· ἀκούει τὰ λόγια τοῦ Πατέρα καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ κρίση ποὺ κηρύττει.

Καὶ ἔτσι, ἡ ἱστορία εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νὰ ὁδηγηθεῖ ἀπὸ τὴ σοφία, ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Συμβαίνει αὐτὸ ἐπειδὴ τόσο συχνὰ ἀναζητοῦμε τοὺς δικούς μας δρόμους, ἐπειδὴ δὲν ἀναρωτιόμαστε ποιὸς εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ, πῶς ὁ κόσμος ἔχει γίνει τόσο ἄσχημος, τόσο τρομακτικὸς, καὶ τραγικός.

Τό θαύμα της Ορθοδόξου Πίστεώς μας καί οι σύγχρονοι θαυματοποιοί

Μοναχός Πέτρος Γρηγοριάτης

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Κοριθ. Α΄ἐπιστολή του (κεφ. ιβ΄7-11) ἀναφερόμενος στά ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διδόμενα πνευματικά χαρίσματα, λέγει ὅτι δέν ἐπιθυμεῖ νά ἔχουν ἄγνοια οἱ Κορίνθιοι σχετικῶς μέ αὐτά. Γι᾿αὐτό προβαίνει σέ ὡρισμένες ἐπεξηγήσεις. Αὐτές σήμερα μᾶς εἶναι πολύτιμες, διότι πάντοτε ὑπάρχουν ἀναλογικά παρόμοιες περιστάσεις μέ τήν ἐποχή ἐκείνη καί ἔτσι πάντοτε διδασκόμαστε ὥστε νά πορευώμαστε ὀρθόδοξα καί νά μή πλανώμαστε.

Γνωρίζετε, συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι ὅταν εἴσαστε ἀκόμα εἰδωλολάτρες παρασύρεστε μακρυά ἀπό τόν Θεό πρός τά ἄψυχα εἴδωλα σάν νά σᾶς τραβοῦσε κανείς χωρίς νά ἔχετε δική σας βούλησι. Ἐπειδή λοιπόν τότε ἐπλανᾶσθε, εἶναι πιθανόν καί τώρα νά μή ἔχετε ἀκριβῆ γνώσι περί τῶν πνευματικῶν χαρισμάτων γι᾿ αὐτό σᾶς κάνω γνωστό ὅτι….. κανένας δέν μπορεῖ νά ὁμολογήση μέ πίστι καί εὐλάβεια Κύριον Ἰησοῦν, εἰ μή ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, δηλαδή μόνον μέ τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Σήμερα παρατηρεῖται τό φαινόμενο πολλοί νά ἐπαγγέλλωνται καί ὁμολογοῦν τόν Χριστό, ἀλλά μέ διαφορετικό τρόπο ὁ καθένας, ὥστε νά γεννᾶται τό ἐρώτημα, «σέ ποιούς ἀναπαύεται τό Ἅγιον Πνεῦμα καί τούς φωτίζει νά ὁμολογοῦν Κύριον τόν Ἰησοῦν ἐν Πνεύματι Ἁγίω »;

Στήν ἀναζήτησι αὐτή εἶναι δυνατόν ἡ ἀδυναμία μας καί ὁ διάβολος νά μᾶς παρασύρουν ὥστε βλέποντας ὡρισμένες νόθες, ψεύτικες καί ὄχι κατά Θεόν ἐμπειρίες νά ἐπηρεαστοῦμε καί ὁδηγηθοῦμε σέ σφαλερούς δρόμους, σέ θολά πνευματικά νερά ἄν δέν προσέξουμε.

Ἡ συμμετοχή στήν ζωή τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας τῆς μόνης ἀληθινῆς πίστεως στόν Θεάνθρωπο Χριστό, εἶναι ἀσφάλεια γιά ὅσους ποθοῦμε νά ἰδοῦμε τό πρόσωπο τοῦ Νυμφίου της καί νά τόν ὁμολογήσουμε ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Καί αὐτό θά γίνη μέ τίς προϋποθέσεις πού γνωρίζει μόνον ἡ Ἐκκλησία , ἡ ὁποία γέννησε καί θά γεννᾶ Ἁγίους.

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Οι επισκέψεις του Θεού (Κυριακή Γ΄ Λουκά)

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ΛΟΥΚΑ [: Λουκά 7, 11-16]

    Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου σχετικά με την ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Γ΄ Λουκά με θέμα:

 «ΟΙ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

     [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 6-10-1996]     (Β 345)

        Κάποια μέρα, αγαπητοί μου, θέλησε ο Ιησούς να επισκεφτεί την πόλιν Ναΐν. Τον ακολουθούσαν οι μαθηταί Του και όχλος πολύς. Όταν έφθασαν εις την πύλην της πόλεως, γιατί ήταν πόλις οχυρωμένη, την ίδια στιγμή, «ἐξεκομίζετο», όπως μας σημειώνει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, «ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς». Κάποιος που είχε πεθάνει. Ήταν νεκρό κάποιο παλικάρι, νεανίσκος χαρακτηρίζεται και μονογενής μιας χήρας γυναίκας. Την όλη εκφορά συνόδευε αρκετός κόσμος, που ήλθαν βέβαια να παρηγορήσουν αυτήν την πενθούσα μάνα. Η συνάντησις έγινε εκεί, στην πύλη της πόλεως. Ο όχλος που ηκολούθει και οι μαθηταί τον Κύριον και ο όχλος που ηκολούθει τη νεκρώσιμη εκφορά.

     Τότε ο Κύριος λυπήθηκε αυτήν τη γυναίκα, πραγματικά ήταν αξιολύπητη, και της λέγει: «Μή κλαῖε». Δηλαδή, «Μην κλαις». Και τότε πλησίασε το φέρετρο, που έκειτο εκεί νεκρός ο νεανίσκος. Αυτοί που τον μετέφεραν, στάθηκαν. Και τότε ο Κύριος, σαν το πιο φυσικό πράγμα, αποτείνεται προς τον νεκρόν νεανίσκον και του λέγει: «Νεανίσκε, σοι λέγω, ἐγέρθητι». «Νεανίσκε, Εγώ σου το λέγω: ‘’Σήκω επάνω’’». Και ο νεανίσκος ανεκάθισε μέσα εις το φέρετρό του και άρχισε να ομιλεί!

      Ομολογουμένως ήταν ένα θαύμα καταπληκτικόν. Όλοι γύρω εξέστησαν. Και φοβήθηκαν. Γιατί ό,τι έχει σχέση με τον αόρατον κόσμον, τον πνευματικό κόσμο, φοβίζει και τρομάζει φοβερά τον άνθρωπο. Και σημειώνει ο Λουκάς: «Ἒλαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ». Όλους τους κατέλαβε φόβος. Δόξαζαν τον Θεό κι έλεγαν ότι «μεγάλος προφήτης μάς επισκέφθη», «ἐγήγερται», δηλαδή «στάθηκε στον λαό μας μέσα». Και ότι «επεσκέφθη ο Θεός τον λαόν Του». Το θεωρούσαν ότι ήταν μία επίσκεψις του Θεού αυτό, εν προσώπω βέβαια Ιησού Χριστού, τον Οποίον εξελάμβαναν ως μέγαν προφήτην.