Ο αββάς Μακάριος ο Μέγας μας αποκαλύπτει ανώτερες πνευματικές καταστάσεις
(Ομιλίαι Πνευματικαί 10.4): Η ψυχή η πεινασμένη και διψασμένη δια της αγάπης
και της λαχτάρας του ουράνιου νυμφίου και συμμορφούμενη με τον θάνατό Του, κατά
τον Παύλο (Φιλ. 3.10), προσδοκά πάντοτε τον υπέρ Χριστού θάνατο. Προσδοκώντας
τον δε, λυτρώνεται από την αμαρτία και τη σκοτία των παθών, ώστε αγνισμένη
εντελεχώς καθίσταται δοχείο καθαρό του επουράνιου μύρου και άξια για τη
Βασιλεία των Ουρανών, όπου «τα αιώνια και ατελεύτητα και αδιάδοχα, στα οποία
δεν υπάρχει νύχτα· όπου δεν υπάρχει ύπνος, η μίμηση του θανάτου· στην οποία δεν
υπάρχει φαγητό, δεν υπάρχει ποτό, τα υπηρετήματα της [επίγειας] αδυναμίας μας,
δεν υπάρχει νόσος, δεν υπάρχουν πόνοι, ούτε ιατρεία, ούτε δικαστήρια, ούτε
εμπόρια… αλλά χώρα ζώντων, που δεν πεθαίνουν δια της αμαρτίας, αλλά ζουν την
αληθινή ζωή εν Χριστώ Ιησού» (Αββάς Παλλάδιος, στο Μέγα Γεροντικό Πανοράματος
Α’ σελ. 108). Ορίζοντες υπερφυείς στους οποίους χάνεται το μάτι ημών των κοινών
θνητών…
Άνθρωποι όπως τους θέλει ο όσιος, έστω και αν βρίσκονται μέσα στη σάρκα
ακόμη, έχουν ωστόσο νεκρώσει τα μέλη τους «τα επί γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν,
πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν» (Κολ. 3.5). Πολύ χαρακτηριστικά ο
υμνωδός επισημαίνει και αντιθέτει:
