Τι ωφελούν τα λόγια, αν δεν μιμείστε τους Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής και δεν καταδικάζετε την από τους Αγίους κατεγνωσμένη Παναίρεση του Οικουμενισμού;

1.700 χρόνια ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο

 

    Γιορτάζουμε ἐφέτος τὰ 1.700 χρόνια ἀπὸ τὴ σύγκληση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὸ 325 μ.Χ., προκειμένου νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν κακοδοξία τοῦ Ἀρείου· καὶ ἀποτέλεσε κομβικὸ σημεῖο, ποὺ καθόρισε τή μετέπειτα πορεία τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ ἀφορμὴ τοὺς ἑορτασμοὺς ποὺ ἔγιναν, ἐκφωνήθηκαν διάφοροι λόγοι, πραγματοποιήθηκαν θεολογικὰ Συνέδρια ποὺ ἐξῆραν τὴ σημασία τῆς Συνόδου αὐτῆς, καὶ μάλιστα σὲ ἐποχὴ ποὺ ἡ Ἑλλάδα, ἡ Εὐρώπη ἀλλὰ καὶ ὅλος ὁ δυτικὸς κόσμος βιώνει πολυεπίπεδες κρίσεις ταυτότητας. Δυστυχῶς, ὅμως, ἔχουμε τὴν αἴσθηση ὅτι κάποιες εἰσηγήσεις ποὺ ἐκφωνήθηκαν στὰ σχετικὰ Συνέδρια, δὲν ἀποσκοποῦσαν ἀποκλειστικὰ στὴν ἀνάδειξη τοῦ κύρους τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀλλὰ καὶ στὸ νὰ εἰσαγάγουν ἀπόψεις θεολογικὰ ἐπιλήψιμες, μὲ συγκεκριμένες στοχεύσεις καὶ ἐλατήρια ἀλλότρια.

   Εἶναι σημαντικό, ὅταν ἀναφερόμαστε στὸ κύρος τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, νὰ μὴν περιοριζόμαστε μόνο σὲ σχετικοὺς διθυραμβικοὺς λόγους, ἀλλὰ νὰ ὁδηγοῦμε τοὺς ἀκροατὲς σ’ ἕνα γόνιμο προβληματισμὸ γιὰ τὴ σημερινὴ πραγματικότητα, ποὺ εἶναι τόσο ζοφερή.

   Ὅταν, γιὰ παράδειγμα, ἐξαίρουμε τὴν ἀξία τῆς Συνοδικότητος, τὸ δημοκρατικὸ δηλαδὴ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, θὰ πρέπει ταυτόχρονα νὰ εἴμαστε ξεκάθαροι ὅτι δὲν πρόκειται ποτὲ οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ἀναγνωρίσουμε «πρωτεῖο ἐξουσίας» στὸν θρόνο τῆς Ρώμης καὶ ἄρα νὰ κινηθοῦμε πρὸς τὴν κατάργηση τῆς Συνοδικότητος.

Ανύπαρκτο Σχίσμα;

«Εἶναι λοιπὸν φανερὸ ὅτι βρισκόμαστε πρὸ σχεδιασμοῦ, ἐφαρμόζεται σταδιακά».

Ο «Σωτήρ» ανακάλυψε, ότι συντελείται σχεδιασμένη προδοσία κατά της Πίστεως, αλλά δεν χάνει λέξη για τις τεράστιες προσωπικές του ευθύνες.

 

Μέσα στὴν ἀχαλίνωτη τάση τους νὰ φέρουν σὲ πέρας ἕνωση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν Παπισμό, οἱ θιασῶτες της μετέρχονται κάθε μέσο. Τελευταῖα ἐπιχείρησαν νὰ πείσουν τὸν Θεολογικὸ κόσμο πὼς δὲν ὑπῆρξε ποτὲ σχίσμα, ἀλλὰ ἁπλὴ φιλονικία μεταξὺ δύο ἐκκλησιαστι­κῶν προσώπων.

Μὲ τὸ Διεθνὲς Συμπόσιο, ποὺ διοργάνωσαν στὴν Αὐστρία στὶς 16 καὶ 17 Ἰανουαρίου 2025, ὑποστήριξαν ὅτι «τὸ 1054 δὲν πραγματοποιήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ θρυλούμενο Μέγα Σχίσμα μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. Οἱ ἀναθεματισμοὶ ἀφοροῦσαν συγκεκριμένα πρόσωπα καὶ ὄχι τὶς Ἐκκλησίες… δὲν καταδίκασε ἡ μία Ἐκκλησία τὴν ἄλλη… οὔτε διεκόπη ἡ ἐκκλησιαστικὴ μυστηριακὴ κοινωνία μεταξὺ αὐτῶν… παρέμεινε ἡ ὑπάρχουσα κρίση καὶ μεγεθύνθηκε ἡ ἀποξένωση μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ἀργότερα ὁδήγησε καὶ στὴ διακοπὴ τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας ἐντὸς τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας».

Τί ἀνακάλυψη! Τοὺς ἔχει ὅμως προλάβει, 50 χρόνια πρίν, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὸ ὁποῖο, ἐπὶ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ὑποστήριζε ἀκριβῶς τὰ ἴδια: «Τὸ σχίσμα τοῦ 1054 ἐπῆλθεν οὐχὶ ἐξ ἀποφάσεως Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς, οὐδὲ ἐπεκυρώθη δι᾿ ἀποφάσεων Ρώμης καὶ Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλ᾿ ἐπέπεσεν, ὅταν αἱ δύο Ἐκκλησίαι καὶ οἱ Χριστιανοὶ αὐτῶν ἔπαυσαν νὰ ἀγαπῶνται» (Δελτίον «Ἐπίσκεψις», ἀριθ. 28/6-4-1971).

Τὴν ἴδια αὐτὴ ἀντίληψη ἐπαναφέρει τὸ «Διεθνὲς Συμπόσιο», μὲ τὴ μόνη διαφορὰ ὅτι τώρα αὐτὴ ἡ τάχα ἀνακάλυψη ἔχει πιὰ καταντήσει ἀποκρουστικὴ ἀπὸ τὴν πολυκαιρία, παρόλο ποὺ φρόντισαν νὰ τὴν ἐπενδύσουν μὲ ψευδοεπιστημονισμὸ καὶ μάλιστα μὲ διεθνὴ συμμετοχή.

Ο κόσμος το έχει βούκινο και ο "Σωτήρ" κρυφό καμάρι!

 Για κοινό Πάσχα μιλούν και το προετοιμάζουν π.χ. από το 2024 (εδώ), το 2023 (εδώ), το 2022 (εδώ), το 2017 (εδώ), το 2015 (εδώ), το 2014 (εδώ), το 1974 (εδώ) και ο Σωτήρ ανακάλυψε έκπληκτος (!!!) τώρα μία άκουσον άκουσον "παράδοξη" εμμονή του Πατριάρχου και φυσικά θα μείνουν σ' αυτή την ανακάλυψη, όπως κάνουν όλα αυτά τα χρόνια. Τρομερές οι ευθύνες του Σωτήρος και των ομοίων του για το θεαθήναι "παραδοσιακών".

Ἡ παράδοξη ἐμμονὴ τοῦ Πατριάρχου

Ἀπορία καὶ περίσκεψη δημιουργεῖ ἡ ἐμμονὴ τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου νὰ χρησιμο­ποιήσει τὴν κατὰ τὸ ἔτος 2025 σύμπτωση ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μὲ τοὺς ἑτερόδοξους Χριστιανοὺς τῆς Δύσεως, ὡς ἀφετηρία γιὰ καθιέρωση στὸ ἑξῆς κοινῆς ἡμερομηνίας τῆς ἑορτῆς ἐπὶ τῇ βάσει, κατὰ τὰ λεγόμενά του, τοῦ Ὀρθόδοξου ἑορτολογίου.

Ὁ Πατριάρχης σημείωσε ὅτι δὲν θὰ πρόκειται γιὰ συλλειτουργία, διότι δὲν ὑπῆρξε συμφωνία στὸν Θεολογικὸ Διάλογο, ἀλλὰ γιὰ κοινὸ ἑορτασμό, ὅπως γίνεται μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων. «Δὲν νοεῖται καὶ εἶναι ἀπαράδεκτο νὰ ἐξακολουθοῦμε σήμερα, εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ 21ου αἰῶνος, νὰ ζοῦμε μὲ φανατισμούς, μικροψυχία καὶ προκαταλήψεις. Ὁ Θεός μας εἶναι Θεὸς τῆς ἀγάπης. Καὶ ἂν ἀκόμη ἔγιναν λάθη εἰς τὸ παρελθόν, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἐμεῖς πρέπει νὰ τὰ διαιωνίζουμε», πρόσθεσε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης.

Ἐσταυρωμένος: «ζωὴ καὶ ἀνάστασις»

Προς τί η έκπληξη;  Περιμένατε εσείς από ανθρώπους που βλέπουν πολλές «εκκλησίες», πολλά «βαπτίσματα», πολλές «οδούς σωτηρίας», τα δόγματα ως «φράγματα» να διδάξουν ορθά; Αυτά όλα συμβαίνουν, διότι με την ατέρμονη «Οικονομία» που εσείς ενάντια στους εκκλησιαστικούς κανόνες εφαρμόζετε, δώσατε το δικαίωμα στους κάθε είδους πλάνους να ετεροδιδασκαλούν ατιμώρητοι στην Εκκλησία. Δεν είστε άμοιροι ευθυνών, κυρίες και κύριοι του «Σωτήρος» αλλά και όλων των οργανώσεων, αντιθέτως φέρετε τεράστια ευθύνη.

Ἔκπληξη ὀδυνηρὴ προκαλεῖ ἡ παράδοξη θεωρία, ποὺ διατυπώνεται τὰ τελευταῖα χρόνια, ὅτι ἡ θέση τοῦ Ἐσταυρωμένου πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα εἶναι ἀντιπαραδοσιακή, διότι, λένε, ἀντιτίθεται στὸν ἀναστάσιμο χαρακτήρα τῆς θείας Λειτουργίας.

Στὰ πλαίσια αὐτὰ εἰπώθηκε καὶ τὸ ἀδιανόητο, ὅτι αὐτὴ ἡ τοποθέτηση τοῦ Ἐσταυρωμένου «ἐνισχύθηκε ἀπὸ τὶς Χριστιανικὲς Ὀργανώσεις (“Ζωή”, “Σωτήρ”, “Σταυρός”…)»! Εἶναι τόσο ἀστήρικτη αὐτὴ ἡ ἰδέα, ὥστε δὲν χρήζει κὰν σχολιασμοῦ.

Παραμερίζουμε ἐπὶ τοῦ παρόντος τὸ ζήτημα τῆς θέσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, προκειμένου νὰ ἀπαντήσουμε στὴν πλανεμένη θεολογικὴ ἀντίληψη, μὲ τὴν ὁποία ἐπιχειρεῖται νὰ θεμελιωθεῖ ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπὸ τὴν ἐπὶ αἰῶνες θέση του.

Ὑποστηρίζεται δηλαδὴ ὅτι, μὲ τὴν τοποθέτηση τοῦ Ἐσταυρωμένου πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, «προβάλλουμε ὅλο τὸν χρόνο ἕνα Θεὸ πεθαμένο» καὶ ὅτι ἡ θεία Λειτουργία γίνεται μπροστὰ στὸν «κρεμασμένο καὶ πεθαμένο ‘‘Ἐσταυρωμένο τῆς Μ. Παρασκευῆς’’», κάτι ποὺ «συνιστᾶ τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρειανισμοῦ»! Ὑποστηρίζεται ἀκόμη ὅτι, ὅσοι ζητοῦν νὰ παραμείνει ὁ Ἐσταυρωμένος στὴν ἀπὸ αἰώνων θέση του, εἶναι αἱρετικοὶ Ἐσταυρωμενολάτρες. Ἐπίσης προβάλλεται ἡ θέση ὅτι, ὅταν λέμε «“Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος…”, ὁ “Ἐσταυρωμένος” δὲν μπορεῖ νὰ ἔρθει, γιατὶ εἶναι νεκρὸς ἐπάνω στὸν Σταυρό… στατικὸς καὶ ἀκίνητος… Λέμε ποτὲ σὲ ἀκίνητο καὶ νεκρό, ‘‘ἔλα!’’; Ἀστεῖα πράγματα!»

Τὸ κάστρο ἔχει προδοθεῖ

 Μόνο που την Κερκόπορτα την ανοίξατε εσείς, κύριοι και πατέρες του Σωτήρος, αρνούμενοι να εφαρμόσετε τις διαταγές των Πατέρων σε καιρούς αιρέσεως, δηλ. την διακοπή κοινωνίας με τους αιρετικούς ψευδοποιμένες και την απαίτηση της συνοδικής τους καταδίκης. Έτσι τώρα αυτοί κάνουν ό,τι θέλουν και εσείς φιλολογείτε, αφού ακόμα και τώρα συνεχίζετε να είστε αδρανείς.

 

    Ἡ Κυβέρνηση ἀποτόλμησε πρὸ μηνῶν νὰ σηκώσει βέβηλο χέρι ἐναντίον τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ψήφισε, μὲ τὴ συνέργεια καὶ ἄλλων κομμάτων, τὸν ἀθλιότερο νόμο ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ὁμήρου ἀκόμη. Οὐσιαστικὰ μὲ τὴ βέβηλη αὐτὴ πράξη ζήτησε ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ ἐπικράτεια. Τὸ μέγεθος τοῦ λάθους της τὸ φανέρωσαν σειρὰ δημοσιεύσεων ξένων μέσων ἐνημερώσεως, ποὺ ἀναφέρονται στὸ γεγονὸς μὲ σχεδὸν πανομοιότυπους τίτλους: «Ἡ Ἑλλάδα, ἡ πρώτη Ὀρθόδοξη χώρα ποὺ ψήφισε τὸν γάμο τῶν ὁμοφυλόφιλων»!

   Ἂν αὐτοὶ οἱ τίτλοι ἀφύπνισαν τὶς ναρκωμένες συνειδήσεις τοῦ Πρωθυπουργοῦ καὶ τῶν βουλευτῶν, δὲν τὸ γνωρίζουμε. Τὸ ἐπίφοβο εἶναι ὅτι αὐτὴ ἡ ἄφρων ἐνέργεια ἴσως ἐπιφέρει δίκαιη ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ.

"Πρὸς Θεοῦ! Ὄχι ἄλλο σχίσμα"! Η τεράστια ευθύνη του "Σωτήρος" και των άλλων χριστιανικών αδελφοτήτων.

Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀναμενόμενη διακήρυξη κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ κάθε εἴδους αἱρετικῶν ἡ ἀδελφότης Θεολόγων "ὁ Σωτήρ" δημοσίευσε "ὁμολογιακό" κείμενο πρὸς ἀφύπνιση τῶν πιστῶν καὶ κάλεσμα ἀγῶνος. Μὰ κύριοι τοῦ "Σωτῆρος", πῶς εἶναι δυνατὸν ἕνας σοβαρὸς Χριστιανὸς νὰ σᾶς πιστέψει, ὅταν στὴν πιὸ κρίσιμη ἐκκλησιαστικὴ στιγμή, τὸ 2016, μὲ ἀφορμὴ τὸ Κολυμπάρι γράφατε: "

Μὴ συμβιβάζεστε στὰ θέματα τῆς πίστεως. Εἰς τὰ τῆς Πίστεως «οὐ χωρεῖ συγκατάβασις». Μείνετε στὴν ἀκρίβεια τῆς ἀλήθειας ποὺ σᾶς παραδώσαμε. Μὴν ἐπηρεάζεστε ἀπὸ τὸ διάχυτο πνεῦμα τοῦ πανθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ. Ὅποιος δὲν δέχεται ὅτι μόνο ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἀλήθεια «Θεὸν οὐκ ἔχει» (Β΄ Ἰω. 9)! Μείνετε μακριὰ ἀπὸ τὴν παπικὴ διαστροφὴ καὶ τὴν προτεσταντικὴ ἐκτροπή.

Κρατῆστε αὐτὸ ποὺ μᾶς παραδόθηκε.

Κρατῆστε αὐτὸ ποὺ σᾶς παραδώσαμε.

Κρατῆστε τὴν ἀλήθεια, τὸν Χριστό, τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου!" (ἐδῶ). Καὶ τὶ ἔγινε ποὺ τὰ εἴπατε αὐτά; Μετὰ τὸ Κολυμπάρι καὶ σταματήσατε νὰ ἐλέγχετε τοὺς αἱρετίζοντες ἐπισκόπους, ἰδιαίτερα τὸν πατρ. Βαρθολομαῖο, καὶ τὴν κοινωνία (κάθε εἴδους) συνεχίσατε καὶ τοὺς πιστοὺς ποὺ ἀντέδρασαν, καταδικάσατε, παρόλο ποὺ αὐτοὶ ἔκαναν αὐτὰ ποὺ ἐσεῖς φαρισαϊκῶς πάλι μὲ ἀφορμὴ τὸ Κολυμπάρι κηρύττατε: "Ὁπωσδήποτε τὸ νὰ ­ἀποφεύγουμε τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ μὴν ἐπικοινω­νοῦμε μαζί τους ὅταν αὐτοὶ ἐμμένουν στὴν πλάνη, ἀ­­­πο­τελεῖ μέτρο σκληρὸ καὶ ἐπώδυνο, μέτρο ὅμως τὸ ὁποῖο εἶναι ἀπαραίτητο καὶ ὠφέλιμο. Ἂς δο­ῦ­με λοι­­πὸν ποιὰ εἶναι ἡ ὠφέλεια αὐτοῦ τοῦ σκληροῦ μέτρου... πρωτίστως διαφυλάττει τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὸν κίνδυνο γενικότερης ἐκτροπῆς. Ἂν ἀφήσουμε τοὺς αἱρετικοὺς νὰ δροῦν ἀνεν­όχλητοι μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ διακινοῦν τὶς ἰδέες τους, τότε ὑπάρχει κίνδυνος νὰ παρασυρθοῦν κάποια ἀσθενὴ ὡς πρὸς τὴν πίστη μέλη της καὶ νὰ ἀ­­κολουθήσουν τὶς πλανεμένες διδασκαλίες τους" (ἐδῶ).

Μάλιστα τὸ 2016 στὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Μυτιλήνη μαζὶ μὲ ἄλλους ἀρνηθήκατε νὰ ὑπογράψετε τὴν κοινὴ διαμαρτυρία (ἐδῶ), δηλώνοντας ἔτσι ξεκάθαρα, ὅτι καλωσορίζετε  τὸν Πάπα

Καὶ τὸ χειρότερο: Παρόλες αὐτὲς τὶς "ὁμολογίες" γιὰ τὸ θεαθῆναι φθάσατε στὸ σημεῖο νὰ γράψετε γιὰ τὸν κ. ὑπαίτιο ὅλων (ποὺ σήμερα παρακαλεῖτε): "Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἔχει δηλώ­σει ἐπανειλημμένως... ὅτι δὲν πρό­­κειται νὰ γίνουν ὑποχωρήσεις στὴν Ὀρ­­θόδοξη Πίστη στοὺς διαλόγους μας μὲ τοὺς ἑτεροδόξους. Καὶ φαίνεται νὰ τὸ λέει εἰλικρινά, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι δὲν θὰ κάνουν ὑποχωρήσεις, ἀλλὰ θὰ ὑπερασπισθοῦν μὲ ἀκρίβεια τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας". Τί ἀποδείχθηκε ἀπὸ αὐτὸ ἀληθινό; Τίποτα καὶ ἡ λίστα θα μποροῦσε νὰ συνεχιστεῖ! Πότε ζητήσατε ἔστω καὶ μία συγγνώμη γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχετε γράψει καὶ ἀποδεικνύονται σήμερα περίτρανα ψεύδη; Ἂν ζητούσατε ὅμως συγγνώμη, θὰ ἔπρεπε νὰ ἀλλάξετε καὶ τὴν στάση σας, κάτι ποὺ δὲν ἔχετε σκοπό.

Εἶναι τρομερή ἡ εὐθύνη σας κύριοι τοῦ "Σωτῆρος" καὶ ὁλοφάνερη ἡ γραφή σας γιὰ τὸ θεαθῆναι καὶ τὸν ἔπαινο.

Ἀπὸ ὅσαν εἴπατε ἕως τώρα, τίποτα δὲν πράξατε, τίποτα δὲν τηρήσατε, ὅλα τὰ ἀναιρέσατε. Καὶ φθάνετε τώρα νὰ παρακαλεῖτε τὸν ἀρχιαιρεσιάρχη πατρ. Βαρθολομαῖο ἀπειλώντας τον ὅτι δὲν θὰ τὸν ἀκολουθήσετε. Πῶς θέλετε νὰ σᾶς πιστέψουμε; Σ' ἕνα μόνο εἴχατε δίκιο: Μὲ τὴν στάση σας αὐτὴ πραγματοποιήθηκε ὁ κίνδυνος "νὰ παρασυρθοῦν κάποια (πολλὰ πιά) ἀσθενὴ ὡς πρὸς τὴν πίστη μέλη της καὶ νὰ ἀ­­κολουθήσουν τὶς πλανεμένες διδασκαλίες τους".

Ἡ εὐθύνη σας εἶναι τεράστια.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Πρὸς Θεοῦ! Ὄχι ἄλλο σχίσμα!

 

Τὴν Κυριακή 31 Μαρτίου, ἡμέρα ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα 

ἀπὸ τοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες, ὁ Οἰκουμενικὸς 

Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀπηύθυνε σ᾿ αὐτοὺς 

«ἐγκάρδιο χαιρετισμὸ ἀγάπης».

Τότε γιατί συνεχίζετε να τους μνημονεύετε, αρνούμενοι παράλληλα και τις δικές σας ευθύνες για την ατέρμονη Οικονομία που κηρύττετε;

Πρώτα προβάλλουν την ομιλία του Μετεώρων Αθανασίου που επαινούσε την Ιεραρχία και τις οργανώσεις, τώρα κάνουν τους ανήξερους και καταδικάζουν την Ιεραρχία και τις Οργανώσεις. Γι' αυτό δεν αλλάζει τίποτα!!!

"Θά θέλαμε ἐξ ἀρχῆς νά ἐπαινέσουμε ὁλοθύμως τήν ὁμολογιακή παρρησία τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος... Πνεύματι Ἁγίῳ κινουμένη... Ὀφείλουμε, ἐπίσης, νά ἐπαινέσουμε καί τίς κατ’ ἰδίαν σπουδαῖες καί ἐμπεριστατωμένες εἰσηγήσεις καί τοποθετήσεις τῶν Ἁγίων Ἱεραρχῶν μας" (εδώ)

Να ευχαριστήσουμε τους τέσσερις…

                              

Τώρα που η Ελληνική παραδοσιακή οικογένεια θα γίνει μεζές της νέας τάξης και τα τρυφερά παιδιά της Ελλάδας φρέσκο κρέας της λεγόμενης «κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ», οφείλουμε να ευχαριστήσουμε ολόκαρδα την διοικούσα Εκκλησία της Ελλάδος, τους 80 και κάτι χρυσοφορεμένους εισοδηματίες ΕΣΠΑκηδες χαραμοφάηδες, την ωραία κοιμωμένη ΔΙΣ, τον αφωνότερο των ιχθύων και φονικότερο των δολοφόνων Ιερώνυμο Λιάπη, καθώς και τους τέσσερις σε ειδική αποστολή μητροπολίτες που μάντρωσαν τον λαό την μόνη ημέρα που είχε συλλαλητήριο μπροστά στη Βουλή.

Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος

Μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως Βαρνάβας

Μητροπολίτης Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς Ιουστίνος

Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Φιλόθεος

Η διοικούσα Εκκλησία της Ελλάδος εάν ήθελε θα μπορούσε να είχε σταματήσει αυτήν την θλιβερή εξέλιξη με σχετική ευκολία, αλλά μας έχουν αποδείξει πολλάκις ότι υπάρχουνε για να περνάνε αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα. Ούτε για την Εκκλησία και την Αποστολή Της ενδιαφέρονται, ούτε για τους ανθρώπους ενδιαφέρονται. Όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα, αλλά φρόντισαν να μαντρώσουν τον κόσμο για να διευκολύνουν την κυβέρνηση στο φρικτό έργο της.

Το Πάσχα και η Ένωση

Ο "Σωτήρ" παρουσιάζει, ως να είναι μία ακόμη εφημερίδα, τις ενέργειες των Οικουμενιστών ένα βήμα πριν την ένωση και αντί να αναλάβει τις ευθύνες του και να ζητήσει συγγνώμη, που με την στάση του της διαλλακτικότητας και ανεκτικότητας επέτρεψε στην αίρεση να προχωρήσει, τελειώνει το άρθρο του με την πρόταση "ας λείπουν τέτοια πειράματα"!!! Αν το έγραφε αυτό ο Σωτήρ έστω την δεκαετία του 80 ίσως υπήρχε κάποια κατανόηση. Να το γράφει όμως τώρα που η οικουμενιστική κίνηση όχι μόνο πείραμα δεν είναι, αλλά επικυρώθηκε και συνοδικά στο Κολυμπάρι, αποτελεί κοροϊδία εις βάρος της Πίστεως. Λες και ο Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ θα ακούσουν τον "Σωτήρα".

 

     Τὸ ἔτος 2025 ὁ ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα θὰ γίνει τὴν 20ὴ Ἀπριλίου. Τὴν ἴδια ἡμέρα συμπίπτει αὐτὴ τὴ χρονιὰ ὁ ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν. Ἡ σύμ­­πτωση αὐτὴ ἔχει προκαλέσει συζητήσεις ἐδῶ καὶ ἀρκετὸ καιρό, μὲ βασικὸ σκεπτικὸ ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ ἀποτελέσει ἀφορμὴ γιὰ νὰ ἀλλάξει ὁ τρόπος καθορισμοῦ τῆς ἡμερομηνίας, ὥστε στὸ ἑξῆς Ὀρθόδοξοι καὶ Ρωμαιοκαθολικοὶ νὰ ἑορτάζουμε κάθε χρόνο τὸ Πάσχα μαζί.

    Μία κάπως ἐπισημότερη διαβούλευση γιὰ τὸ ζήτημα ἔφερε στὸ φῶς ὁ δημοσιο­γράφος κ. Γ. Παπαθανασόπουλος, δημοσιοποιώντας τὸ περιεχόμενο τοῦ κοινοῦ κειμένου ποὺ ὁ Ὀρθόδοξος Μητροπολίτης Γαλλίας κ. Δημήτριος καὶ ὁ κ. Ματιὲ Ρουζέ (Matthieu Rougé), Ρωμαιοκαθολι­κὸς ἐπίσκοπος τῆς Ναντὲρ τῆς Γαλλίας, δημοσίευσαν στὴν ἐφημερίδα «Le Fi­garo» στὶς 22 τοῦ περασμένου Ἀπριλίου («aktines.blogspot.com» 27-4-2023).

Ὁμοφυλοφιλικὸς ὁλοκληρωτισμὸς

Δηλαδή με άλλα λόγια απαγορεύεται ο ευαγγελισμός και το κήρυγμα μετανοίας. Αυτό που δεν γράφει "ο Σωτήρ" είναι ότι όλα γίνονται με την συμπαράσταση της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, που περιορίζεται σε φιλολογικές αναφορές περί σεβασμού της δημιουργίας του θεού, περί Θείων Νομων, ἄνευ οποιασδήποτε πράξεως υπερασπίσεως τοῶν νόμων αυτών. Διότι αν έγραφε κάτι τέτοιο "ο Σωτήρ" θα έπρεπε αυτομάτως να ζητήσει συγγνώμη, διότι ο ίδιος ως οργάνωση υποστηρίζει αυτή την Ιεραρχία της προδοσίας και της συγκατάθεσης.

 

Μὲ τροπολογία σὲ σχέδιο νόμου τοῦ Ὑπουργείου Ὑγείας ποὺ ψηφίσθηκε πρόσ­φατα στὴ Βουλή, ἀπαγορεύεται πλέον αὐ­στηρά, μὲ σοβαρὲς πειθαρχικὲς καὶ διοικητικὲς κυρώσεις, χρηματικὴ ποινὴ ἢ ἀκόμα καὶ φυλάκιση, ἡ προσπάθεια ἐφαρμογῆς πρακτικῶν μεταστροφῆς σὲ ἀνήλικα ἄτομα ποὺ ἔχουν δηλώσει ὅτι ἀκολουθοῦν κάποιο διαφορετικὸ σεξουαλικὸ προσανατολισμό, ταυτότητα ἢ ἔκφραση φύλου.

Συγκεκριμένα «ἀπαγορεύεται ἡ διενέργεια πρακτικῶν μεταστροφῆς σὲ εὐάλωτα πρόσ­ωπα. Ὁποιοσδήποτε ἐφαρμόζει σὲ ἄλλους πρακτικὲς μεταστροφῆς πρέπει νὰ ἔχει ἐξασφαλίσει προηγουμένως τὴ ρητὴ συναίνεσή τους». Σὲ ἄλλο σημεῖο δίνεται ἡ ἐπεξήγηση ὅτι μὲ τὸν ὅρο «εὐάλωτα πρόσωπα» νοοῦνται εἴτε ἀνήλικα, εἴτε ἐνήλικα ποὺ τελοῦν κάτω ἀπὸ δικαστικὴ συμπαράσταση. Εἰδικὴ ἀναφορὰ γίνεται στοὺς ἐπαγγελματίες ψυχικῆς ὑγείας ποὺ προβάλλουν τέτοιες πρακτικὲς καὶ θεραπεῖες ἐπ᾿ ἀμοιβῇ, μὲ τὶς ἀνάλογες ἐπιβαλλόμενες αὐστηρὲς κυρώσεις.

Οἰκουμενιστικὲς ἐκτροπὲς καὶ οἱ ἐκτροπὲς τῶν θεολόγων καὶ ποιμένων τοῦ "Σωτῆρος"

 Τό σχόλιό μας: Εἶναι τραγελαφικό: Ἡ ἀδελφότητα τοῦ "Σωτῆρος" παραδέχεται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ὑπάρχει ἐδῶ καὶ χρόνια, ὅτι ἡ οἰκουμενιστικὴ κακοδοξία συνεχίζεται, ὅτι οἱ συμπροσευχὲς συνεχίζονται (ἄρα τὸ Κολυμπάρι δὲν ἐτάφη), ὅτι οἱ ὑποτιθέμενες εὐσεβεῖς ἐκκλησίες -ὅπως αὐτὴ τῆς Μόσχας- συμμετέχουν κι αὐτές στὴν αἵρεση, κι ὅμως: Ὁ "Σωτήρ" συνεχίζει τὶς διαπιστώσεις, σὰν ὅλα νὰ ἄρχισαν ἐχθὲς χωρὶς νὰ προβαίνει σὲ καμία ἱεροκανονικὴ ἀντίδραση κι ἐνέργεια. Διαπιστώνουμε μὲ τὰ λόγια τοῦ "Σωτῆρος": Θλιβερό!!!

Οἰκουμενιστικὲς ἐκτροπὲς

 

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ ἀχαλίνωτη ἐφιαλτικὴ ἐπέλαση τοῦ αἱρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος μα­στίζει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐδῶ καὶ ἕναν αἰώνα περίπου, ἔδειχνε νὰ ἔχει κατασταλεῖ τὸ τελευταῖο διάστημα ἐξαιτίας τοῦ ἐνδοορθόδοξου διχασμοῦ. Ἐκ τῶν πραγμάτων οἱ ἀτέρμονοι θεολογικοὶ διάλογοι ἔχουν σταματήσει ἢ κάποιοι ἀπ᾿ αὐτοὺς συνεχίζονται πολὺ ὑποτονικά.

Ὅμως ἡ προώθηση τῆς οἰκουμενιστικῆς κακοδοξίας συνεχίζεται στὴν πράξη μὲ τὴ συμμετοχὴ Ὀρθοδόξων σὲ κοινὲς ἐκδηλώσεις μὲ διάφορες χριστιανικὲς κοινότητες. Κάτι ποὺ γίνεται ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ τοὺς ἀνὰ τὸν κόσμο ὁμόφρονες ἐπισκόπους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἐκπροσώπους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας.

Ἔτσι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης «παραβρέθηκε τὸ ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς, 21ης Ἰανουαρίου 2022, στὴν Οἰκουμενικὴ Προσευχὴ γιὰ τὴν Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν στὸν μεγαλοπρεπὴ Ναὸ Ἁγίας Τριάδος Σταυροδρομίου, μὲ τὴν ὁλόθυμη παρουσία ἐκπροσώπων τῶν Χριστιανικῶν Κοινοτήτων Κωνσταντινουπόλεως» («nyxthimeron.com»).

Τὸ θέαμα ὑπῆρξε θλιβερό. Μιὰ τελετὴ ἀπαράδεκτη, στὴν ὁποία μετεῖχε ἀκόμη καὶ γυναίκα, τάχα ἐπίσκοπος κάποιας Προτεσταντικῆς κοινότητας.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, μὴ δεχόμενη νὰ ὑστερήσει σ᾿ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὶς ἐκτροπές, ἀναπτύσσει δική της «ἀ­τζέντα» παρόμοιων ἐνεργειῶν.

Τέτοια προκλητικὴ ἐνέργεια ὑπῆρξε ἀσφα­λῶς ἡ συμμετοχὴ τοῦ Μητροπολίτου Βολοκο­λὰμσκ Ἱλαρίωνος τὸ Σάββατο 12 Φεβρουαρίου σὲ τελετὴ γιὰ τὴν προσκύνηση τοῦ ἀκάνθινου στεφάνου τοῦ Κυρίου στὸν Ρωμαιοκαθολικὸ Ναὸ τοῦ ἁγίου Γερμανοῦ στὸ Παρίσι, στὴν ὁποία συμμετεῖχε καὶ κληρικὸς τῆς συνοδίας του μὲ ἱερατικὰ ἄμφια.

Ἀφορμὴ γι᾿ αὐτὴ τὴν ἐκτροπὴ ἦταν ἡ ἐπιθυμία νὰ γιορτάσουν μαζὶ μὲ τὸν Καρδινάλιο Κurt Κoch, Πρόεδρο τοῦ Ποντιφικικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν προώθηση τῆς Χριστιανικῆς ἑνότητας, τὴν ἕκτη ἐπέτειο τῆς ἱστορικῆς συνάντησης τῆς Ἁβάνας τὸ 2016 μεταξὺ τοῦ Πάπα Φραγκίσκου καὶ τοῦ Πατριάρχη τῆς Ρωσίας Κυρίλλου.

Τόσο μεγάλο γεγονός, ἀλήθεια, θεωρεῖται αὐτὴ ἡ συνάντηση, ὥστε ἔπρεπε νὰ ἑορτασθεῖ καὶ ἡ ἕκτη ἐπέτειός της καὶ μάλιστα μὲ λειτουργικὴ συμπροσευχή;

Τὸ κακὸ δυστυχῶς εἶναι ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας δὲν εἶναι παραδοσιακή, ὅπως κάποιοι νομίζαμε. Ἀνταγωνίζεται τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο σὲ τέτοιες ἐκδηλώσεις. Θλιβερό!

Ἀκόμη πιὸ θλιβερὸ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι πολλοὶ καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς δὲν δείχνουν νὰ ἔχουν καταλάβει πόσο ἐπικίνδυνες εἶναι αὐτὲς οἱ πρωτοβουλίες, ἀφοῦ διασποῦν ἀκόμη περισσότερο τὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

πηγή

"Περασμένα μεγαλεῖα καὶ διηγώντας νὰ κλαῖς"!

Ὁ Λέων τῆς Ρώμης σὲ καιροὺς οἰκουμενισμοῦ

Ἦταν τότε· τὸν φοβερὸ 5ο αἰώνα, ποὺ δύο αἱρέσεις, ἀχόρταγες σὰν τὰ μυθικὰ τέρατα Σκύλλα καὶ Χάρυβδη, καταξέσχιζαν τὸν ἄρραφο χιτώνα τοῦ Κυρίου.

Ὁ Νεστοριανισμὸς ποὺ χώριζε τὸν Χριστό μας στὰ δύο: ἄλλος, ἔλεγε, εἶναι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἄλλος ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Ἰησοῦς. Τὸν κατεδίκασε τὸ ἔτος 431 ἡ Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ὑπὸ τὴν προεδρία τῆς τιτάνιας θεολογικῆς μορφῆς τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας. 

Ἀμέσως σχεδὸν μετὰ ἔκανε ἀπειλητικὴ τὴν ἐμφάνισή του ὁ Μονοφυσιτισμὸς ποὺ ἐξαφάνιζε τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. Οἱ αἱρέσεις δημιουργοῦσαν φοβερὴ ἀναταραχή, ποὺ μεταβαλλόταν σὲ χάος καὶ σάρωνε ἀπ᾿ ἄκρου σ᾿ ἄκρο τὴν αὐτοκρατορία.

Τότε ἔγινε τὸ θαῦμα τῆς Χαλκηδόνας. Τὸ 451 συνῆλθε στὴ Χαλκηδόνα, προάστιο τῆς Κων/πόλεως στὴν ἀπέναντι πλευρὰ τοῦ Βοσπόρου, ἡ μέγιστη σὲ ἀριθμὸ ἐπισκόπων Σύνοδος. Ἡ Δ΄ Οἰκουμενική! Ἑξακόσιοι τριάντα θεοφόροι Πατέρες ­συνέρρευσαν ἐναγώνιοι ἀπὸ κάθε γωνιὰ τῆς αὐτοκρατορίας γιὰ νὰ πατάξουν τὴ δι­πλὴ πλάνη.

Σὲ κείνη τὴν κρίσιμη περίσταση ἕνα λιοντάρι βρυχήθηκε δυνατὰ ἀπὸ τὴ Ρώμη, καὶ ὁ βρυχηθμός του ἔφθασε στὴ Χαλκηδόνα καὶ σκόρπισε τρό­μο στοὺς ἀσεβεῖς αἱρετικούς. Ἦταν ἡ στιγμὴ ποὺ ἀναγνώσθηκε στὴ μεγάλη Σύνοδο ἡ ἐπιστολὴ ποὺ εἶχε ἀποστεί­­λει δύο χρόνια νωρίτερα ὁ ­Πάπας Λέων τῆς Ρώμης στὸν Πατριάρχη Κων­σταντινουπόλεως Φλαβιανὸ καὶ ἡ ὁ­­ποία εἶναι γνωστὴ στὴ θεολογία ὡς ὁ «Τόμος τοῦ Λέοντος».

Μὲ τὸ κύρος τῆς τιμητικῶς πρωτόθρονης Ἐκκλησίας ὁ Λέων συνέτριψε τὴν πλάνη τῶν αἱρετικῶν. «Λέων τὰ Κυ­ρίλλου φρονεῖ», ἀνεφώνησαν οἱ Πατέ­ρες, μετὰ ἀπὸ ἀντιπαραβολὴ τοῦ Τόμου μὲ τὰ κείμενα τοῦ ἁγίου Κυρίλλου.

Ἔτσι, μὲ βάση τὴ διδασκαλία τῶν δύο μεγάλων Ἁγίων καὶ τὸ περίφημο κείμενο «τῶν διαλλαγῶν» τῆς Ἀντιοχειανῆς Σχολῆς, οἱ θεοφόροι Πατέρες συνέτα­ξαν τὸν δογματικὸ ὅρο τῆς Συνόδου, γνωστὸ ὡς «Δόγμα τῆς ­Χαλκηδόνος», στὴν καρδιὰ τοῦ ὁποίου βρίσκεται ἡ θαυμαστὴ διατύπωση ὅτι ὁ Κύριος εἶ­ναι: «Εἷς ἐν δύο φύσεσιν»· Ἕνας μὲ δύο φύσεις.

Πέρασαν αἰῶνες. Στὸ θρόνο τοῦ λιον­ταριοῦ τῆς Ρώμης Λέοντος ἄρχισαν νὰ κάθονται «ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα» (Πράξ. κ΄ 30) καὶ νὰ ὁδηγοῦν σταδιακὰ στὴν πλάνη καὶ τὴν ἀποστασία τὴν πρωτόθρονη ἐν Ρώμῃ Ἐκκλησία. Ἡ ἄλλοτε «προκαθημένη τῆς ἀγάπης» ἔγινε στυγνὸ δικτατορικὸ καθεστὼς καὶ πρόδωσε τὴν πίστη. Αἰῶνες τώρα λυμαίνεται τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Στοὺς καιρούς μας γίνονται κινήσεις πρωτοφανεῖς, ὥστε νὰ ὁδηγηθοῦμε σὲ ἕνωση μὲ τὴν «ἁμαρτωλὴ Ἐκκλησία», τῆς Ρώμης. Τάχα γίνεται καὶ θεολογικὸς διάλογος!

Ὅμως φθάνει ἡ ξεκάθαρη δήλωση, μετὰ τὴ συνάντησή του μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη στὰ Ἱεροσόλυμα, τοῦ σημερινοῦ Πάπα Φραγκίσκου, κορυφαίου ἠθοποιοῦ τῆς παγκόσμιας πολιτικῆς σκηνῆς, γιὰ νὰ διαλύσει κάθε ἀμ­­φιβολία γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο μεθοδεύεται νὰ ἐπιτευχθεῖ τὸ ἐπιδιωκόμενο ἀποτέλεσμα. Εἶπε σὲ συνέντευξή του στὴν ἐφημερίδα «La Stampa», ἐπιστρέφοντας στὴ Ρώμη: «Μὲ τὸν Βαρθολομαῖο συζητήσαμε γιὰ τὴν ­ἕνωση ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ μὲ τὴν ἀπὸ κοινοῦ πορεία· δὲν θὰ ­μπορέσουμε ποτὲ νὰ τὴν πετύχουμε μὲ μιὰ Διάσκεψη θεολόγων…»!

Μάλιστα θύμισε τὰ λό­για ποὺ εἶχε πεῖ παλαιότερα ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας στὸν Πάπα Παῦ­λο τὸν ΣΤ΄: «Ἐμεῖς πᾶμε μαζί, μὴν ἀνησυχεῖτε, ὅλους τοὺς θεολόγους θὰ τοὺς κλείσουμε σὲ ἕνα νησὶ νὰ ­συζητοῦν με­ταξύ τους». «Καὶ ἐμεῖς», συνέχισε ὁ Πάπας, «ἂς περπατοῦμε μαζί, ἂς προσ­ευ­­χόμαστε μαζί, ἂς ἐργαζόμαστε μα­ζὶ καὶ θὰ μᾶς βοηθήσει»...

Ἂς μὴ ζοῦμε λοιπὸν ἄλλο μὲ ψευδαισθήσεις. Ὁδηγούμαστε σὲ ἕνωση ἐν τῇ πράξει, καὶ ὁ λεγόμενος θεολογικὸς διάλογος δὲν εἶναι παρὰ ἐμπαιγμὸς καὶ χρησιμοποιεῖται μόνο ὡς ­πρόσχημα γιὰ ἐξαπάτηση τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν.

Ξαναγυρίζουμε ἔτσι στὸν 5ο αἰώνα, σὲ ἀνάλογες κρίσιμες ὧρες μὲ ἐκεῖνες τῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνας. Ἴσως κλη­­θοῦμε καὶ στὴν τελικὴ ἀναμέτρηση μὲ τὴν ἀποστατημένη Βατικανὴ αὐτοκρα­τορία. Τὸ παγκόσμιο ­ἐκκλησιαστι­κὸ περιβάλλον μεταβάλλεται σὲ παν­θρη­σκει­ακὴ ζούγκλα. Μὰ μέσα σ᾿ αὐτὴ τὴ ζούγκλα ξανακούγεται ὁ βρυχηθμὸς τοῦ λιονταριοῦ τῆς Ρώμης ἁγίου Πάπα Λέ­­οντος ποὺ τονίζει: «τί ἂν ἀδικώτερον εἴη τοῦ τὰ ἀσεβῆ φρονεῖν;». Ἡ μεγαλύτερη ἀδικία εἶναι ἡ ἀσέβεια στὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως.

Ἀλλὰ μιὰ τέτοια ἀδικία ὁ Ὀρθόδοξος πιστὸς λαὸς τοῦ Κυρίου δὲν πρόκειται νὰ τὴν ἀνεχθεῖ ποτέ!

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Ὁ Ἅγιος Λέων πάπας Ρώμης

synaxarion

Ὁ Ἅγιος Λέων γεννήθηκε στὴ Ρώμη περὶ τὰ τέλη τοῦ 4^ου αἰῶνος μ.Χ. καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Μαρκιανοῦ καὶ Πουλχερίας (450 – 457 μ.Χ.). Διετέλεσε διάκονος τῶν Ἐπισκόπων Ρώμης Καλλίστου καὶ Σίξτου (432 – 440 μ.Χ.) καὶ ἐξαιτίας τῆς πολλῆς ἀρετῆς, τῆς συνέσεως καὶ τῆς καθαρότητας τοῦ βίου του χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Ρώμης στὶς 29 Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 440 μ.Χ.

Κατὰ τὴν Δ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ συνῆλθε στὴ Χαλκηδόνα, τὸ ἔτος 451 μ.Χ., προσέφερε μεγάλη ὑπηρεσία στὴν ὀρθόδοξη ἀλήθεια διὰ τῆς ἐνεργοῦ καὶ φωτισμένης συμβολῆς του. Ἀπέστειλε σὲ αὐτὴν τέσσερις ἀντιπροσώπους του, ἡ δὲ ἐπιστολὴ τὴν ὁποία ἀπηύθυνε πρὸς τὴ Σύνοδο καθόριζε μὲ ὅλη τὴν ἀκρίβεια καὶ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας περὶ τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὶς δύο φύσεις τοῦ Κυρίου, τὴ θεία καὶ τὴν ἀνθρώπινη.

Ὁ Ἅγιος Λέων κοιμήθηκε σὲ βαθὺ γῆρας στὶς 10 Νοεμβρίου 460 μ.Χ. μὲ εἰρήνη καὶ ἡ Σύναξή του ἐτελεῖτο στὴ Μεγάλη Ἐκκλησία.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, ὀρθοδοξίᾳ, ὑπεστήριξας, τὴν Ἐκκλησίαν, ὡς πολύφωνον τοῦ πνεύματος ὄργανον· ἐκ γὰρ Δυσμῶν ἀναλάμψας ὡς ἥλιος, αἱρετικῶν τὴν ἀπάτην ἐμείωσας· Λέων Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

 

Ἕτερο Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’.

Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας Διδάσκαλε καὶ σεμνότητος, τῆς οἰκουμένης ὁ φωστήρ, τῶν ὀρθοδόξων θεόπνευστον ἐγκαλλώπισμα, Λέον σοφέ, ταῖς διδαχαῖς σου πάντας ἐφώτισας, λύρα τοῦ Πνεύματος, Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθήναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἐπὶ θρόνου ἔνδοξε, ἱερωσύνης καθίσας, καὶ λεόντων στόματα, τῶν λογικῶν ἀποφράξας, δόγμασιν, ἐν θεοπνεύστοις σεπτῆς Τριάδος, ηὔγασας, φῶς τῇ σῇ ποίμνῃ θεογνωσίας· διὰ τοῦτο ἐδοξάσθης, ὡς θεῖος μύστης Θεοῦ τῆς χάριτος.

Μεγαλυνάριον.

Βρυχήματι Λέον βασιλικῷ τῶν θεοτυπώτων, καὶ σοφῶν σου ὑποθηκῶν, ὡς θῶας καὶ λύκους, αἱρετικῶν τὰ σμήνη, τῆς θεολέκτου ποίμνης, σκορπίζεις πάντοτε.

 Πηγή: "Ακτίνες"

Σχόλιο:

Ἡ ἱστορία, Πατέρες καὶ ἀδελφοὶ τοῦ «Σωτῆρος» δὲν γράφεται ΜΟΝΟ ἀπὸ κάποια ἐπιφανῆ πρόσωπα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν ἀνώνυμο Λαὸ τοῦ Θεοῦ (κληρικούς, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς)! Τὸν ὁποῖο ἐσεῖς τὸν ξεχνᾶτε!

Ξεχνᾶτε, δηλαδή, τί δίδασκαν οἱ Ποιμένες στὸν Λαό («οὔτε κἂν μία ὥρα ἐπικοινωνία μαζί των, ἐὰν χωλαίνουν ὡς πρὸς τὴν πίστιν», Μ. Βασίλειος)· ξεχνᾶτε τὴν πίεση ποὺ ἐξασκοῦσε τότε ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ στοὺς Ποιμένες, ὅταν πρὶν αὐτοὶ πάρουν ὁποιαδήποτε ἀπόφαση, πρὶν ἀνταλλάξουν Ἐπιστολές καὶ γράψουν τὸν «Τόμο», ὁ Λαὸς Ἀποτειχιζόταν, ἀπέφευγε νὰ συμπροσεύχεται μὲ τοὺς μὴ καταδικασθέντας ἀκόμα αἱρετικοὺς καὶ πίεζε τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ δυὸ χρόνια πρίν εἶχαν συμμετάσχει τὴν Ληστρικὴ Σύνοδο (449) πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση.

Καὶ πίεζε ὁ Λαός, τότε, ποὺ ἡ αἵρεση εἶχε παρουσία ἐλάχιστα χρόνια, τότε ποὺ οἱ πληροφορίες μεταδίδονταν ἀργά.

Τί συμβαίνει, ὅμως, σήμερα; Σήμερα, ὁμολογεῖτε ὅτι ὑπάρχει Παναίρεση, γνωρίζετε ὅτι αὐτὴ διδάσκεται δεκαετίες καὶ τὸ μόνο ποὺ κάνετε, εἶναι νὰ μᾶς παρουσιάζετε τὸ μεγαλεῖο τῶν Πατέρων ("περασμένα μεγαλεῖα καὶ διηγώντας νὰ κλαῖς"!) καὶ νὰ μᾶς λέτε πὼς «ὁ Ὀρθόδοξος πιστὸς λαὸς τοῦ Κυρίου δὲν πρόκειται νὰ τὴν ἀνεχθεῖ ποτέ»!!!

Μὲ ποιούς Ἐπισκόπους μπροστάρηδες; Τότε γράφετε «συνέρρευσαν ἐναγώνιοι ἀπὸ κάθε γωνιὰ τῆς αὐτοκρατορίας γιὰ νὰ πατάξουν τὴ διπλὴ πλάνη». Σήμερα τὴν πολλαπλῆ πλάνη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πόσοι Ἐπίσκοποι εἶναι ἕτοιμοι νὰ πατάξουν; Ὅσοι δὲν ἔχουν συμβιβασθεῖ, φοβοῦνται. Ρωτῆστε τὸν καθηγούμενο π. Μάξιμο καὶ τὸν πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο, τί εἶπε ὁ μητροπολίτης Φλωρίνης: «Φοβούμαστε τὸν Βαρθολομαῖο, μὴ μᾶς καθαιρέσει»!

Δυστυχῶς, ἀδελφοί μου, ὁ Λαὸς τόσες δεκαετίες, τί ἄλλο κάνει; Δέχεται τὶς Οἰκουμενιστικὲς κακοδοξίες, γιατί εἴτε ἀγνοεῖ, εἴτε καθοδηγεῖται νὰ κάνει ὑπακοὴ στοὺς αἱρετίζοντες Ἐπισκόπους; Ἔχει ὑποστεῖ «οἰκουμενιστικὸ Μιθριδατισμὸ» ὑπὸ τὶς εὐλογίες σας;

Π.Σ.

Ὅταν ἡ ἀφέλεια συναγωνίζεται τὴν ἐθελοτυφλία!

Η κατάργηση της αργίας της Κυριακής

    Τώρα τελευταία ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας έγινε πιο σφοδρός. Μεταξύ των άλλων οι εχθροί της Εκκλησίας προσπαθούν να καταργήσουν επισήμως διά νόμου την αργία της Κυριακής. Φοβερό το τόλμημα. Με ύπουλο τρόπο και διάφορα προσχήματα επιχειρούν να επιβάλουν την εργασία κατά την ημέρα της Κυριακής. Να καταργηθεί η αργία, που είναι αιωνόβιος θεσμός, και να επιβληθεί η εργασία. Όχι την Κυριακή στην εκκλησία, αλλά στην εργασία…

Η κατάργηση της αργίας δεν είναι μόνον ένα πλήγμα κατά της Εκκλησίας, αλλά συνιστά και δράμα των εργαζομένων, οι οποίοι χάνουν την ευκαιρία να ξεκουρασθούν και να αναπαυθούν κάπως, αφού θα είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται συνεχώς, χωρίς διακοπή. Γι’ αυτό και υπήρξαν πολλές διαμαρτυρίες από τους εργαζομένους. Δυστυχώς όμως ο νόμος ψηφίσθηκε από τους βουλευτές με μικρή πλειοψηφία.

Θα λατρεύουμε λοιπόν το χρήμα, τον Μαμωνά, και όχι τον Θεό της αγάπης; Σε τέτοιο κατάντημα οδηγεί η κατάργηση της αργίας της Κυριακής. Ίσως δεν έχουμε αντιληφθεί τι κινδύνους εγκυμονεί ο παράνομος αυτός νόμος.

Εδώ υπάρχει κίνδυνος αφανισμού του Έθνους μας, και πρέπει να ξυπνήσουμε, να διαμαρτυρηθούμε και να αντιδράσουμε. Όλοι στα όπλα, τα όπλα τα πνευματικά!

Βέβαια υπάρχουν πολλοί τρόποι διαμαρτυρίας. Ένας ίσως είναι ο πιο αποτελεσματικός και μπορούμε όλοι να τον χρησιμοποιήσουμε. Κάθε Κυριακή, που χτυπάει η καμπάνα, όλοι στην εκκλησία. Πως είναι οι εκκλησίες κατάμεστες τα Χριστούγεννα και το Πάσχα; Παρόμοια να είναι και την Κυριακή. Έτσι όλοι αυτοί που πολεμούν την Εκκλησία θα φοβηθούν και θα καταλάβουν ότι ο ορθόδοξος ελληνικός λαός δεν σηκώνει τέτοια αντιχριστιανικά νομοθετήματα. Είναι βλέπεις και οι ψήφοι που τις υπολογίζουν αφάνταστα οι κυβερνώντες.

Εδώ όμως πρέπει να παραδεχθούμε και ένα δικό μας τραγικό λάθος. Έχουμε εγκαταλείψει μόνοι μας την Εκκλησία. Μόνοι μας είμαστε αφορισμένοι. Δεν εκκλησιαζόμαστε τακτικά και γι’ αυτό έρχονται αυτοί με θράσος και θέλουν να επιβάλουν την κατάργηση της αργίας της Κυριακής. Πρέπει να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε ότι η Εκκλησίας έχει ακαταμάχητη δύναμη και μπορεί να τους εξαφανίσει. Έτσι, αν όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί τρέχαμε κάθε Κυριακή στην εκκλησία, θα τολμούσαν αυτοί να επιχειρήσουν τέτοιες παρανομίες;

επιμέλεια:  Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνης

Πηγή: «Κάθε Κυριακή στην Εκκλησία», Αρχιμ. Γεωργίου Δ. Μπίζα, εκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ 2013

themata-orthodoxias.blogspot.gr

Μικρὸς σχολιασμός:

Ἀλήθεια, τί ἄλλο ἐπιδιώκει ὁ Οἰκουμενισμός, πάτερ Γεώργιε; Νὰ εἶσαι ἐσὺ μέλος τῆς ἀντι-Οἰκουμενιστικῆς Ἀδελφότητας τοῦ «Σωτῆρα» καὶ ταυτόχορονα ἱεροκήρυκας καὶ κατηχητὴς καὶ συλλειτουργὸς τοῦ οἰκουμενιστῆ καὶ διδασκάλου τῆς κακοδοξίας περὶ «διηρημένης Ἐκκλησίας» μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσοστόμου Σαββάτου, τὸν ὁποῖον μνημονεύεις!!! Ὁπότε, προπαγανδίζεις νὰ γεμίζουν οἱ Ἐκκλησίες, στὶς ὁποῖες λειτουργοῦν Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι; Κι ἔτσι θὰ θεραπευτεῖ τὸ κακό;

Καὶ λές: πὼς μὲ τὴν «διαμαρτυρία» ποὺ ἐσὺ προτείνεις «όλοι αυτοί που πολεμούν την Εκκλησία θα φοβηθούν και θα καταλάβουν ότι ο ορθόδοξος ελληνικός λαός δεν σηκώνει τέτοια αντιχριστιανικά νομοθετήματα»!

Τί ἀφέλεια! Ἐδῶ οἱ Οἰκουμενιστὲς δὲν φοβήθηκαν τοὺς Ποιμένες καὶ κατάφεραν τοὺς Ἐπισκόπους κι ἐσένα, πάτερ, καὶ τὴν Ἀδελφότητά σου ἐπίσης, νὰ πέσετε στὴν παγίδα τοῦ σιγονταροΟἰκουμενιστῆ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὰ λόγια, ἀλλὰ συμπορεύεται στὴν πράξη μὲ τοὺς αἱρετικούς, καὶ τοὺς μνημονεύει, καὶ συνιστᾶ στοὺς πιστοὺς ὑπακοὴ στοὺς Παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές, καὶ μᾶς λές ὅτι θὰ φοβηθεῖ τὸ λαό, ποὺ τὸν ἔχει στὸ χέρι μὲ τέτοιους ποιμένες;

Σ. Π.

   

Πηγή: Πατερική Παράδοση

Πράγματι: Πενήντα χρόνια συνεχιζόμενου εμπαιγμού!

Οἱ Οἰκουμενιστὲς ποὺ «ἐπιχειροῦν ἐκ τῶν ἔσω νὰ ἀλλοιώσουν τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα.. ὡς ἐσωτερικοὶ ἐχθροί, εἶναι πιὸ ἐπικίνδυνοι... Ποιός θὰ τοὺς ἀποκαλύψει καὶ θὰ τοὺς φανερώσει, γιὰ νὰ προφυλάξει τὸ ποίμνιο;».   «Οἱ ἐκκλησιαστικοί μας ἡγέτες προετοιμάζουν κακὴ ἕνωση μὲ τοὺς αἱρετικούς»!

(π. Θεόδωρος Ζήσης)


Ἀλήθεια! Ποιός! Ἰδοὺ τὸ πρόβλημα! 

«Ο ΣΩΤΗΡ»  ΔΙΑΛΕΓΕΙ  ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ;

Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι φανερὸ πλέον τὸ χρέος μας. Στὴν περίοδο αὐτή, ποὺ τὸ οἰκουμενιστικὸ πνεῦμα ἔχει ξεσπάσει σὰν θύελλα, νὰ μείνουμε πιστοὶ στὴν Ὀρθοδοξία μας. Μὴν ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ τὶς ἐντυπωσιακὲς ἐκδηλώσεις. Ἐνόσῳ οἱ ἑτερόδοξοι δὲν ἀπαρνοῦνται τὶς πλάνες τους, καμία ἀπολύτως ἕνωση ἢ συνεργασία δὲν μποροῦμε νὰ ἔχουμε μαζί τους.

Ἡ προτροπὴ τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ νὰ φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τοὺς προδότες τῆς πίστεως, ὅπως φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τὰ φίδια, εἶναι περισσότερο ἀπὸ ὁποτεδήποτε ἄλλοτε ἐπίκαιρη: «Φευκτέον αὐτοὺς ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως»!

«Περιοδικὸ «Ὁ Σωτήρ»

Καμιά συνεργασία, λοιπόν, μὲ τοὺς Παπικούς, ἀλλὰ συνεργασία καὶ κοινωνία μὲ τοὺς Παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές!

Χθὲς παρουσιάσαμε, γιὰ ἄλλη μιὰ φορά, τὴν αὐτο-ἀποκάλυψη τῆς Βατικάνειας ταυτότητας τῶν Οἰκουμενιστῶν, μὲ τὴ συνέντευξη-περιβόλι τοῦ καθηγητῆ Πέτρου Βασιλειάδη. Μὲ αὐτή, κατανοεῖται ὁ ἐμπαιγμὸς τῶν ἀγνοούντων πιστῶν καὶ ἡ ὑποκρισία, ὅσων ἀκόμα διατείνονται ὅτι ὀφείλουμε ὑπακοὴ σὲ τέτοιους ψευδοποιμένες καὶ λυκοποιμένες, παρὰ τὴν γνωστοποίηση τῶν Πατερικῶν κειμένων ποὺ διδάσκουν ἀνυπακοὴ σὲ αὐτοὺς καὶ ἀποτείχιση.

Παρουσιάζουμε σήμερα μιὰ “ἄλλη” ἀποκάλυψη· γνωστὰ πράγματα δηλαδή,  ἀλλὰ στὴ σωστή τους διάσταση. Πρόκειται γιὰ δύο ἄρθρα, ἕνα παλαιότερο τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση καὶ ἕνα πρόσφατο τοῦ περιοδικοῦ «Ὁ Σωτήρ». Καὶ στὰ δύο εἶναι φανερὴ ἡ νεο-πατερικὴ νοοτροπία–διδασκαλία τῶν συγχρόνων ἀντι-Οἰκουμενιστῶν, σεβαστῶν καὶ ἀγαπητῶν κατὰ τὰ ἄλλα ἀδελφῶν καὶ Πατέρων, ἀδιάψευστο ντοκουμέντο τῆς Οἰκουμενιστικῆς φθορᾶς, ποὺ ἔχουμε ἅπαντες ὑποστεῖ, καὶ τὴν ὁποία ἔχουν ἐπιφέρει οἱ ἐπὶ δεκαετίες δρῶντες Οἰκουμενιστὲς στὶς συνειδήσεις, ἀλλοιώνοντας ἀνεπαίσθητα τὰ ὀρθόδοξα κριτήρια καὶ τὴν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία. Πρόκειται γιὰ τὴν ἀλλοίωση στὴν ἀντιμετώπιση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν παρερμηνεία τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων ὡς πρὸς τὴν ἔναντί τους τηρητέα στάση.

Ἔτσι, σ’ αὐτά, ἐκ νέου, πάλι καὶ πάλι καταγγέλλονται οἱ οἰκουμενιστικὲς ἀθλιότητες τῶν «ὀρθοδόξων» Ἐπισκόπων, ὅπως γίνεται ἐπὶ 60 περίπου χρόνια ἀπὸ τοὺς ἴδιους χώρους. Παρὰ τὶς καταγγελίες ὅμως, παρὰ τὴν γιγάντωση τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ καρκινώματος, δὲν προχωροῦν στὶς διδασκόμενες ἀπὸ τὴν ἱερὰ Παράδοση ἐνέργειες. Ἀφήνουν νὰ προχωροῦν τὰ πράγματα πρὸς ὄφελος τῆς Παναιρέσεως. Ἀντὶ νὰ ἐμποδίσουν τὸ ἔγκλημα ποὺ ἐπιτελοῦν οἱ Οἰκουμενιστές, τὸ ἀφήνουν νὰ ἐκτυλίσσεται πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν τους, ἀρκούμενοι –κατὰ τὴν ἐν ἱερᾷ ἀγανακτήσει ἔκφραση τοῦ ἀείμνηστου ἀγωνιστῆ καθηγητῆ Ἰωάννη Κορναράκη– σὲ ἕνα ἀναποτελεσματικὸ “χαρτοπόλεμο”!

Δὲν συλλογίζονται, ἄραγε, ὅτι ἂν ὁλοκληρωθεῖ τὸ κατὰ τῆς Πίστεως ἔγκλημα, τὸ μόνο ποὺ θὰ μπορέσουν νὰ κάνουν θὰ εἶναι μιὰ διαμαρτυρία τύπου «νίπτω τὰς χεῖρας μου» τοῦ Ποντίου Πιλάτου, καὶ μιὰ ἀπολογία τοῦ τύπου, ἐμεῖς κάναμε τὸ καθῆκον  μας;

Παραθέτουμε ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ ἄρθρο τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση: «Μᾶς ἑτοιμάζουν κακὴ Ἕνωση», καὶ τοῦ ἄρθρου τοῦ «Σωτῆρος»: «Ἡ συνάντηση τῶν Ἱεροσολύμων: Πενήντα χρόνια συνεχιζόμενου ἐμπαιγμοῦ».

«Μᾶς ἑτοιμάζουν κακὴ  Ἕνωση»

τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση

«Ὅσοι ἐπιχειροῦν ἐκ τῶν ἔσω νὰ ἀλλοιώσουν τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα, νὰ νοθεύσουν τὴν δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας..., ὡς ἐσωτερικοὶ ἐχθροί, εἶναι πιὸ ἐπικίνδυνοι, διότι καλυπτόμενοι κάτω ἀπὸ τὸ εὐλογημένο καὶ ἁγιασμένο ράσο τοῦ ὀρθοδόξου κληρικοῦ καὶ τὴν ἰδιότητα τοῦ ὀρθοδόξου θεολόγου δημιουργοῦν σύγχυση στὸ πλήρωμα τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι τοὺς τιμοῦν, τοὺς σέβονται καὶ τοὺς ὑποδέχονται, πολλὲς φορὲς μετὰ βαΐων καὶ κλάδων, χωρὶς νὰ γνωρίζουν ὅτι δὲν τιμοῦν ποιμένες, ἀλλὰ ψευδοποιμένες, ποὺ ὁδηγοῦν τὸ ποίμνιο ὄχι σὲ λιβάδια ὀρθόδοξα, “εἰς νομὰς σωτηρίους”, ἀλλὰ σὲ χωράφια ποὺ βλαστάνουν τὰ δηλητηριώδη φυτὰ τῶν αἱρέσεων, “εἰς νομὰς ἀπωλείας”.

»Ποιός θὰ τοὺς ἀποκαλύψει καὶ θὰ τοὺς φανερώσει, γιὰ νὰ προφυλάξει τὸ ποίμνιο; Συνήθως αὐτοὶ ἀνήκουν στοὺς δυνατούς, στοὺς κατέχοντες, στοὺς διαπλεκόμενους μὲ τοὺς κοσμοκράτορες τοῦ αἰῶνος τούτου...» (σελ. 483-484).

Ἑτοιμάζεται «πρὸ πολλοῦ ψευδοένωση μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ἡ ὁποία ἐν πολλοῖς ἐφαρμόζεται καὶ τείνει νὰ ὁλοκληρωθεῖ, χωρὶς οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ νὰ τὸ ἀντιλαμβάνονται, διότι οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους ἔχουν προσχωρήσει στὸ στρατόπεδο τῶν “φιλενωτικῶν”, ἐνῶ οἱ «ἀνθενωτικοί» διώκονται καὶ συκοφαντοῦνται» (σελ. 484).

Μάλιστα παρουσιάζονται οἱ Ἅγιοί μας «ὅπως ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ποὺ χαρακτηρίζονται ὡς “ἀνθενωτικοί”», ἐνῶ εἶναι ἐναντίον  μιᾶς «ἑνώσεως ποὺ δὲν συνοδεύεται ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ υἱοθετεῖ τὶς αἱρέσεις ὡς ἀλήθεια καὶ δέχεται τὴν παγκόσμια ἐκκλησιαστικὴ δικαιοδοσία τοῦ πάπα, τὴν ἀντιευαγγελική, ἀντισυνοδική, ἀντιπατερικὴ καὶ παράλογη διδασκαλία γιὰ τὸ πρωτεῖο τοῦ πάπα» (σελ. 485).

«Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἐπειδὴ οἱ ἐν λόγῳ αἱρετικοὶ ἐλεγχθέντες δὲν ἀποκήρυξαν τὶς αἱρέσεις, τοὺς κατεδίκασαν ὡς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀπέκοψαν ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

»Δυστυχῶς σήμερα ἔχει ἐγκαταλειφθῆ αὐτὴ ἡ πατερικὴ γραμμή, καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοί μας ἡγέτες προετοιμάζουν κακὴ ἕνωση μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Μονοφυσίτες, Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες, ἕνωση, δηλαδή, μετὰ τὴν ὁποία ὁ καθένας θὰ κρατήσει τὰ δικά του πιστεύματα, εἴτε εἶναι ὀρθόδοξα εἴτε εἶναι αἱρετικά» (σελ. 488).

Σήμερα ἐλάχιστοι ἀρχιερεῖς, ἐκ τῶν παλαιῶν καὶ νέων, διαφωνοῦν μὲ τὴν οἰκουμενιστικὴ καὶ φιλοπαπικὴ γραμμὴ τοῦ Φαναρίου, μὲ πρώτιστο στὴν παρρησία καὶ στὴν θεολογικὴ ἐπιχειρηματολογία, ποὺ ὑπενθυμίζει μεγάλους Ἁγίους Πατέρες, τὸν Σεβ. Πειραιῶς. Δὲν διστάζουν πολλοὶ ἐκ τῶν Οἰκουμενιστῶν νὰ ὑποστηρίξουν τὴν κακὴ ἕνωση, τὴν ἕνωση, δηλαδή, μὲ παραμονὴ τῶν αἱρέσεων» (σελ. 488).

Ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος διδάσκει ὅτι «ὁ Χριστὸς στὰ θέματα τῆς πίστεως προτιμᾶ τὸν πόλεμο ἀπὸ τὴν εἰρήνη. Δὲν εἶναι εὐχαριστημένος μὲ τὴν διαίρεση τῶν Χριστιανῶν... Αἴτιοι ὅμως αὐτῆς τῆς διαιρέσεως εἶναι ἄλλοι, καὶ αὐτοὶ πρέπει νὰ τὴν θεραπεύσουν. Δὲν θὰ κρίνει ἐμᾶς ὁ Θεός, ἀλλὰ αὐτοὺς ποὺ προκάλεσαν τὸ σχίσμα. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ὁμολογοῦμε τὴν ἀλήθεια» (σελ. 491).

«Ὁ Ἀθηναγόρας ποὺ προσπαθοῦσε νὰ ἐπιβάλει τὴν κακὴ ἕνωση εἶχε ἀντιμέτωπη στὸ σύνολό της σχεδὸν τὴνἘκκλησία τῆς ῾Ελλάδος καὶ ἰσχυρὲς θεολογικὲς καὶ μοναστικὲς δυνάμεις. Ὁ τωρινὸς Πατριάρχης τὴν ἔχει σύμμαχο, καὶ οἱ θεολογικὲς καὶ μοναστικὲς δυνάμεις μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου ἐξασθενοῦν, ἀκόμη καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος» (σελ. 491).

 Περιοδικὸ "Θεοδρομία", τ. 4, Δεκ. 2013

Ἡ συνάντηση τῶν Ἱεροσολύμων:

Πενήντα χρόνια συνεχιζόμενου ἐμπαιγμοῦ

Περιοδικὸ «Ὁ Σωτήρ»

Στὰ Ἱεροσόλυμα, στὸν τόπο ὅπου γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου ὁ Κύριος τῆς δόξης ὑπέστη τὸ φρικτὸ μαρτύριο καὶ τὸν ἄθλιο ἐμπαιγμὸ ἀπὸ τὴν ἄνομη συνεργία τῶν θρησκευτικῶν ἡγετῶν τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ καὶ τῆς ρωμαϊκῆς ἐξουσίας, σ᾿ αὐτὸν τὸν ἴδιο τόπο συναντήθηκαν τὴν Κυριακὴ 25 Μαΐ­ου ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ ὁ Πάπας τῆς Ρώμης Φραγκίσκος.

Γιὰ ποιὸ λόγο; Γιὰ νὰ τιμήσουν τὴ συμ­πλήρωση 50 χρόνων ἀπὸ τὴν πρώτη συν­άντηση τὸ 1964 τῶν τότε ἀντίστοιχων ἡ­­­­γετῶν πατριάρχου Ἀθηναγόρα καὶ πάπα Παύλου ΣΤ΄.

1. Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ 1964

 Στὶς 5 καὶ 6 Ἰανουαρίου 1964 ὁ τότε Οἰ­κουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας συν­αντήθηκε μὲ τὸν Πάπα Παῦλο ΣΤ΄ στὴν Ἱερουσαλήμ, καὶ δύο περίπου χρόνια ἀργότερα, στὶς 7 Δεκεμβρίου 1965, προχώρησαν ταυτόχρονα στὴν ἄρση τῶν Ἀναθεμάτων τοῦ Σχίσματος τοῦ 1054.

Τὸ 1964 ἔγινε σεισμὸς στὸν Ὀρθόδοξο κόσμο. Πλεῖστοι ὅσοι ἐπιφανεῖς θεολόγοι καὶ ἅγιοι κληρικοὶ ἤλεγξαν αὐστηρότατα τὸν Ἀθηναγόρα.

Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς μὲ προφη­τικὴ παρρησία ἔγραψε μερικὰ χρόνια ἀρ­γότερα: «Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας; Αὐ­τὸς μὲ τὴν νεοπαπιστικὴν ­συμπεριφοράν του εἰς τοὺς λόγους καὶ εἰς τὰς πράξεις σκανδαλίζει ἐπὶ μίαν ἤδη δεκαετίαν τὰς ὀρθοδόξους συνειδήσεις, ἀρνούμενος τὴν μοναδικὴν καὶ πανσωστικὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζων τὰς Ρωμαϊκὰς καὶ ἄλλας αἱρέσεις ὡς ἰσοτίμους μὲ τὴν Ἀλήθειαν, ἀναγνωρίζων τὸν Ρωμαῖον Ἄκρον ­Ποντίφικα μὲ ὅλην τὴν δαιμονικὴν ἀντιεκκλησιαστικὴν ὑ­­­­περηφάνειάν του. Καὶ προετοιμάζει μὲ αὐτοκτο­νικὴν ταχύτητα καὶ ἐπιπολαιότητα, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Βατικανοῦ, αὐτὴν τὴν ἰδικήν του ­λεγομένην ‘‘Μεγάλην ­Πανορθόδοξον ­Σύνοδον’’... μὲ καθαρῶς σχολαστικο - προτεσταντικὴν θεματο­λογίαν... Τὸν τελευταῖον καιρὸν αὐτὸς ἔχει ­γίνει πηγὴ ἀναρχισμοῦ καὶ μηδενισμοῦ εἰς τὸν ὀρθόδοξον κόσμον. Οἱ Ἁγιορεῖται δικαίως τὸν ὀνομάζουν αἱρετικὸν καὶ ἀποστάτην εἰς τὰς ἐπιστολάς των, τὰς ­ἀπευθυνομένας πρὸς αὐτὸν ἀνοικτῶς διὰ τοῦ Τύπου».

Ὁ ὅσιος κληρικός, ἀρχιμανδρίτης π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, εἶχε ἀπευθύνει συγκλονιστικὴ Ἀνοιχτὴ Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Πατριάρχη, στὴν ὁποία μεταξὺ τῶν ἄλλων τοῦ ἔγραφε καὶ τὰ ἑξῆς:

«Παναγιώτατε,

Μυριάκις προτιμότερον νὰ ἐκριζωθῇ ὁ ἱστορικὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος καὶ νὰ μεταφυτευθῇ εἰς ἔρημόν τινα νησίδα τοῦ πελάγους, ἀκόμη δὲ καὶ νὰ καταποντισθῇ εἰς τὰ βάθη τοῦ Βοσπόρου, ἢ νὰ ἐπιχειρηθῇ ἔστω καὶ ἡ ἐλαχίστη παρέκκλισις ἀπὸ τῆς χρυσῆς τῶν πατέρων γραμμῆς, ὁμοφώνως βοώντων: ‘‘Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Πίστεως’’».

Ὁ δὲ καθηγητὴς Π. Τρεμπέλας, ποὺ εἶχε μετάσχει σὲ κάποιους ἀπὸ τοὺς διαλόγους ὡς ἐκπρόσωπος διαφόρων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, κυρίως τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, μὲ ἔγγραφό του ποὺ ἀπηύθυνε πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὸ ἔτος 1971 καὶ τὸ ὁποῖο ἔχει δημοσιευθεῖ καὶ κυκλοφορεῖ ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις τῆς Ἀδελφότητός μας, τόνιζε ὅτι εἶναι ἀνάγκη «νὰ δηλωθῇ ρητῶς καὶ ἄνευ περιστροφῶν» ὅτι τὸ σχίσμα μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν παραμένει. «Τὸ νὰ κηρύττεται ὅτι τὸ σχίσμα ἤρθη (ἐννοεῖ μὲ τὴν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων ἀπὸ τοὺς Ἀθηναγόρα καὶ Παῦλο ΣΤ΄) καὶ δὲν ­ἐπακολουθεῖ εὐθὺς καὶ ἡ παροχὴ τοῦ Κοινοῦ Ποτηρίου ἀ­­ποτελεῖ προφανῆ ἀντίφασιν καὶ ἐξόφθαλμον ἐμπαιγμόν».

Ἡ συνάντηση ἐκείνη τοῦ 1964 ἄνοιξε τὸν δρόμο γιὰ τὸν Διάλογο μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ. Διάλογο ἀγάπης τὸν ἤ­­θελε ὁ Ἀθηναγόρας. Διάλογο θεολογικὸ τὸν καθιέρωσε ὁ μετέπειτα πατριάρχης Δημήτριος καὶ συνεχίζεται ἐπὶ 50 χρόνια μέχρι σήμερα. Ὁ τίτλος τούτου τοῦ σχολίου μας μοιάζει αὐστηρός: «Πενήντα χρόνια ἐμπαιγμοῦ». Ἐξόφθαλμο ἐμπαιγμὸ χαρακτηρίζει τὶς κινήσεις αὐτὲς καὶ ὁ καθηγητὴς Τρεμπέλας. Ἦταν ὅμως ὄντως ἐμπαιγμὸς ὁ διάλογος καὶ οἱ κατὰ καιροὺς συν­αντήσεις;

Ἂς μιλήσουμε γλώσσα ἀλήθειας: Ἦταν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι ἐμπαιγμὸς καὶ μάλιστα μεγάλος. Τὸ ἐξηγοῦμε:

2. Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

 Ὁ Διάλογος τῆς ἀγάπης τοῦ Ἀθηναγόρα ἦταν εὐτελισμὸς κάθε ἔννοιας διαλόγου. Ὁ ἴδιος ὁ ἐκλιπὼν Πατριάρχης τὸν εἶχε ὁρίσει ὡς ἑξῆς: «Πρῶτα νὰ ἑνωθοῦμε καὶ ἔπειτα νὰ συζητήσουμε τὶς δογματικές μας διαφορές». Καὶ συνέστησε: «Τὰ δόγματα ἂς τὰ κλείσῃ κάθε Ἐκκλησία εἰς τὰ θησαυροφυλάκιά της καὶ μὲ τὸ κάλυμμα αὐτὸ νὰ ἐκδώσωμεν τὸ κοινὸν νόμισμα τῆς ἀγάπης».

Ὁ Διάλογος τῆς ἀγάπης ἦταν παρωδία καὶ ἀπέτυχε παταγωδῶς. Μὲ τὸν θάνατο δὲ τοῦ ἐμπνευστῆ του Ἀθηναγόρα ἐτάφη μαζί του στὰ ἔγκατα τῆς γῆς.

3. Ο ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

 Αὐτὸς ἄρχισε τὸ 1980 καὶ διακρίνεται σὲ δύο φάσεις. Ἡ πρώτη κράτησε ἀπὸ τὸ 1980 μέχρι τὸ 2000, ὁπότε διεκόπη ἐξαιτίας τοῦ ζητήματος τῆς λεγόμενης Οὐνίας καὶ τῆς μανιακῆς ἐπιθέσεώς της κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἑνώσεως καὶ τῶν δορυφόρων χωρῶν της. Ἡ δεύτερη ξεκίνησε τὸ ἔτος 2006 καὶ συνεχίζεται ἀκόμη.

α) Ἡ πρώτη φάση ἦταν ἐμπαιγμός, διότι συνεζητοῦντο τὰ θέματα ποὺ μᾶς ἑνώνουν καὶ ὄχι αὐτὰ ποὺ μᾶς χωρίζουν· αὐτὰ στὰ ὁποῖα συμφωνοῦμε καὶ ὄχι οἱ διαφορές μας. Ἡ συνέχιση ἐπὶ δεκαετίες αὐτῆς τῆς τακτικῆς τί ἄλλο ἦταν παρὰ «ἐξόφθαλμος ἐμπαιγμός»;

Καὶ γιὰ ἕναν ἀκόμη λόγο ὑπῆρξε τέτοιος. Διότι, ἐνῶ ἀρχικὰ τὸ θέμα τῆς Οὐνίας ἀποτελοῦσε βαρύνουσας σημασίας θέμα πρὸς συζήτηση στὸν Διάλογο, μετὰ τὴ Ζ΄ Συνέλευση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Διαλόγου στὸ Balamand τοῦ Λιβάνου τὸ 1993 παραμερίσθηκε ἐντελῶς χωρὶς καμία αἰτιολόγηση.

Ὅλη αὐτὴ ἡ ἱστορία ἀνάγκασε τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐστραλίας Στυλιανό, ἐπὶ 20ετία Συμπρό­εδρο στὸν «Ἐπίσημο Θεολογικὸ Διάλογο» Ὀρ­θοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, νὰ παραιτηθεῖ ἀγανακτισμένος, γιὰ νὰ μὴν ἔχει πλέον, ὅπως δήλωσε, «οὐδεμία σχέση μὲ ἕνα τέτοιο ‘‘ἀνούσιο παίγνιο’’». Ὁ ἴδιος πάλι δήλωσε ὅτι τὸν ἐξοργίζει ὁ ἰσχυρισμὸς τοῦ νῦν Προέδρου (τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου) ὅτι «ἡ Οὐνία δὲν ἀνήκει στὰ θέματα τοῦ Διαλόγου». «Ἡ Οὐνία ὅμως εἶναι ἕνας ἐμπαιγμός, μία καθαρὴ ἀπάτη, ἕνα μασκάρεμα ἀνθρώπων», ἐπισήμανε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος.

Τὸ ὅτι λοιπὸν ἦταν ἐμπαιγμὸς ἡ πρώτη φάση τοῦ Διαλόγου δὲν τὸ λέμε μόνο ἐμεῖς, τὸ δήλωσε τότε ὁ ἴδιος ὁ Πρόεδρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐπιτρο­πῆς Διαλόγου: ‘‘ἀνούσιο παίγνιο’’ τὸν ὀνόμασε!

β) Ἐμπαιγμὸς ὅμως εἶναι καὶ ἡ τωρινὴ φάση τοῦ Διαλόγου, κατὰ τὴν ὁποία ἐτέθησαν καὶ ἔχουν ἀρχίσει νὰ συζητοῦνται τὰ μεγάλα ζητήματα ποὺ μᾶς χωρίζουν, μὲ πρῶτο τὸ παπικὸ πρωτεῖο καὶ ἀλάθητο.

Τί γίνεται τώρα ἐδῶ; Ὁ Διάλογος ἔχει ὁδηγηθεῖ σὲ ἀδιέξοδο. Στὸ ζήτημα τοῦ πρωτείου ὁ Παπισμὸς εἶναι ἀνυποχώρητος, παρὰ τὸν ἀνεπίτρεπτο ὀρθοδόξως θεολογικὸ ἑλιγμὸ ποὺ ἐπιχείρησε τὸ 2007 στὴ Ραβέννα ὁ νῦν Πρόεδρος Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης, προσπαθώντας νὰ ἀναστήσει, σὲ βελτιωμένη μάλιστα μορφή, τὸ πτῶμα τῆς λεγόμενης Εὐχαριστιακῆς Ἐκκλησιολογίας τοῦ Ἀφανάσιεφ.

Δὲν ἀντιλαμβάνονται οἱ παπικοὶ ­θεολόγοι τὴν ὀρθότητα τῶν Ὀρθοδόξων θέσεων; Ἀσφαλῶς καὶ ἀντιλαμβάνονται οἱ παπικοὶ ­θεολόγοι, κορυφαῖες διάνοιες ὅλοι τους, τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὴν καταλαβαίνουν, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ τὴ δεχθοῦν. Δὲν εἶναι ζήτημα θελήσεως· εἶναι θέμα ἀδυναμίας. Ἀκόμα κι ἂν θελήσουν, δὲν μποροῦν νὰ ἀρνηθοῦν τὸ Πρωτεῖο. Αὐτὸ ποὺ τοὺς ζητᾶμε οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατο! Τοὺς ζητᾶμε οὐσιαστικὰ νὰ αὐτοκτονήσουν, νὰ αὐτοκαταστραφοῦν. Ἡ παπικὴ αὐτο­κρατορία χωρὶς τὸ Πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ πάπα θὰ καταρρεύσει μέσα σὲ μιὰ μόνο νύχτα καὶ θὰ διαλυθεῖ.

Πρὸς τί λοιπὸν γίνεται λόγος γιὰ Διάλογο ἐν γνώσει τοῦ ἀδιεξόδου στὸ ὁποῖο ἔχει ὁδηγηθεῖ; Ὑπερβάλλουμε; Ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενι­κὸς Πατριάρχης ὁμολόγησε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2011 κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὸ Ἅγιον Ὄρος ὅτι «ἐν τῷ συνόλῳ ὁ διάλογος ἐνδέχεται νὰ φαίνηται ἀποτυχημένος...». Ὁ δὲ Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Ἀθανάσιος τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2008 ἔκανε λόγο «γιὰ ἀρχαιολογία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, γιὰ Οἰκουμενικὸ χειμῶνα, Οἰκουμενικὸ κάματο, θεολογία τῆς μαστίχας, τέλος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» κ.τ.λ. (Δελτίο Ἐπίσκεψις, ἀρ. 691, 30-9-2008, σελ. 11-17). Ἡ θεολογία τῆς μαστίχας τί εἶναι; Δὲν εἶναι ἐμπαιγμός;

4. ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ

 Ἐμπαιγμὸ ὅμως ἀποτελοῦν καὶ οἱ διάφορες ἐκδηλώσεις, ὅπως αὐτὴ στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ὅποιες ἄλλες, τόσο συχνὲς πιὰ στοὺς καιρούς μας. Γίνονται γιὰ νὰ ἐμπαίζεται τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα καὶ ὁ ὑπόλοιπος κόσμος. Διότι δίνουν τὴν ἐντύπωση στοὺς πολλοὺς ὅτι ἔχει ἐπιτευχθεῖ ἢ σύντομα θὰ ἐπέλθει συμφωνία μὲ τοὺς Παπικούς, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ προωθεῖται σὲ ἐξοργιστικὸ βαθμὸ μιὰ ἕνωση ἐν τῇ πράξει καὶ νὰ ἐνισχύεται ἑκατέρωθεν ἡ συμμετοχὴ τῶν πιστῶν στὰ μυστήρια καὶ τὶς λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις τῆς ἄλλης πλευρᾶς.

«Λάθη τραγικὰ ποὺ δημιουρ­γοῦν πολὺ θόρυβο, πολλὴ ζημία, χωρὶς νὰ ἔχουμε ἀπολύτως κανένα κέρδος. Ἔτσι δίνουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι σπεύδουμε νὰ κάνουμε μία Intercommunio, μία μυστηριακὴ κοινωνία μὲ τοὺς ἑτεροδόξους… κάνουμε μόνο ζημιὰ καὶ ἀντιθέτως δὲν βοηθοῦμε καθόλου τὸν διάλογο», δήλωσε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας!

Καὶ μήπως αὐτὴ τὴν ἔννοια ἔχει ἡ δήλωση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου καὶ τοῦ Πάπα Φραγκίσκου γιὰ νόμιμη ποικιλία στὴν Κοινή τους Διακήρυξη στὰ Ἱεροσόλυμα;

Εἶπαν: «Ἡ ἀδελφικὴ ἡμῶν συνάντησις σήμερον εἶναι ἓν νέον καὶ ἀναγκαῖον βῆμα εἰς τὴν πορείαν πρὸς τὴν ἑνότητα, πρὸς τὴν ὁποίαν μόνον τὸ Ἅγιον Πνεῦμα δύναται νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ, ἐκείνην τῆς κοινωνίας ἐν νομίμῳ ποικιλίᾳ».

Τί σημαίνει νόμιμη ποικιλία; Νὰ κρατήσει ἡ κάθε πλευρὰ τὶς ἀντιλήψεις της; Νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Παπισμό, ἀκόμη καὶ χωρὶς ­συμφωνία στὰ καίρια θεολογικὰ ζητήματα, χωρὶς νὰ ἀρ­νηθεῖ τὶς πλάνες του;

5. Η ΕΥΘΥΝΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

 Ἀπαιτεῖται μεγάλη προσοχὴ καὶ ἐγρήγορση ἀπὸ ὅλους μας. Στὰ θέματα τῆς πίστεως, κατὰ τὸν λόγο τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, «οὐκ ἐκχωρεῖ συγκατάβασις», δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γίνεται ὁποιαδήποτε ὑποχωρητικὴ τακτοποίηση.

Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι φανερὸ πλέον τὸ χρέος μας. Στὴν περίοδο αὐτή, ποὺ τὸ οἰκουμενιστικὸ πνεῦμα ἔχει ξεσπάσει σὰν θύελλα, νὰ μείνουμε πιστοὶ στὴν Ὀρθοδοξία μας. Μὴν ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ τὶς ἐντυπωσιακὲς ἐκδηλώσεις. Ἐνόσῳ οἱ ἑτερόδοξοι δὲν ἀπαρνοῦνται τὶς πλάνες τους, καμία ἀπολύτως ἕνωση ἢ συνεργασία δὲν μποροῦμε νὰ ἔχουμε μαζί τους.

Ἡ προτροπὴ τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ νὰ φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τοὺς προδότες τῆς πίστεως, ὅπως φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τὰ φίδια, εἶναι περισσότερο ἀπὸ ὁποτεδήποτε ἄλλοτε ἐπίκαιρη: «Φευκτέον αὐτοὺς ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως»!

Πηγή: http://osotir.org/keimena/orthodoxi-pisti/item/33335-synantisi-t-n-erosolymon-peninta-xronia-synexizomenou-mpaigmo