Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἐπαναστατική!

 

                            Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἐπαναστατική!

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Ποτὲ ἄλλοτε, καλοί μου φίλοι, δὲν ἐπικρατοῦσε τόσο πολὺ τὸ ψέμα, ὅσο σήμερα. Ἡ ὑπερπληροφόρηση, μὲ τὴν ὁποία ζοῦμε πλέον, ἔχει ἀλλάξει ὅλα τὰ δεδομένα. Οἱ ἀνακρίβειες, οἱ ὑπερβολές, τὰ κατασκευασμένα γεγονότα, οἱ ἀνυπόστατες φῆμες, ἡ παραπληροφόρηση κ.λπ. κυριαρχοῦν πλέον παντοῦ. Καὶ κατακλυσμιαῖα στὸ διαδίκτυο καὶ τὰ μέσα ἐνημέρωσης. Τόσο πολὺ ποὺ ἡ ἐποχή μας νὰ χαρακτηρίζεται ὡς ἐποχὴ τῆς … μετα-ἀλήθειας, ὅπως ἔχουμε πεῖ καὶ σὲ ἄλλο μας κείμενο. [1]

Ἔτσι οἱ ψεύτικες εἰδήσεις (γνωστὲς καὶ ὡς fake news), οἱ κακόβουλες ἱστοσελίδες (γνωστὲς ὡς bad sites), οἱ κακόβουλες διαφημίσεις (γνωστὲς ὡς bad ads) κ.λπ., ἀλλὰ καὶ τὴν ψευδοϊατρικὴ (γνωστὴ ὡς «ἐναλλακτικὴ ἰατρική»), οἱ ἀποκαλούμενες «μεταμοντέρνες θρησκεῖες», οἱ ἀποκρυφιστικὲς μέθοδοι καὶ πρακτικὲς κ.λπ. ἀποτελοῦν τὸ εὐρύτερο τοπίο.

Ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι πολλὲς φορὲς συμμετέχουμε σ’ αὐτὴ τὴν διαδικασία εἴτε πράττοντας παρόμοια, εἴτε μεταδίδοντας αὐτὴ τὴν κατάσταση ἀκόμη καὶ ἄθελά μας, εἴτε χρησιμοποιώντας τὸ ψέμα ὡς… διέξοδο!

Καὶ ὅμως τὸ ἐπαναστατικὸ δὲν εἶναι τὸ ψέμα, οὔτε καὶ ἡ ποικιλόμορφη διάδοσή του, ἀλλὰ αὐτὴ τούτη ἡ ἀλήθεια. Ὁ Τζὼρτζ Ὄργουελ γράφει τοῦτο: «Σὲ μίαν ἐποχὴ ποὺ κυριαρχεῖ τὸ ψέμα, ἡ ἀλήθεια θεωρεῖται ἐνέργεια ἐπαναστατική»!! Καὶ νὰ γιατί εἶναι ἐπαναστατική…

* * *

Πρῶτα – πρῶτα στὴν ἀλήθεια συναντᾶ κανεὶς ὅλες τὶς ἀρετές. Τονίζει ὁ Ἅγ. Νεκτάριος: «Στὴν ἀλήθεια διαλάμπει ἡ εὐγένεια, ἡ ἀθωότητα, ἡ ἁπλότητα, ἡ καλωσύνη, ἡ εὐσέβεια. Ἡ ἀρετὴ τὴ στόλισε, ἐνῶ ἡ ἁγιότητα χύθηκε πάνω της». Γι’ αὐτὸ καὶ κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο «εἶναι τὸ μεγαλύτερο ἀγαθό». Πῶς, λοιπόν, νὰ μὴ εἶναι ἐπαναστατική;

Ἔπειτα εἶναι πανίσχυρη καὶ ἀκαταμάχητη. Ὅπως ἀναφέρει ἡ Ἁγ. Γραφὴ «ζεῖ καὶ νικᾶ» (Ἰερ.4,2). Κατὰ τὸν ἱ. Χρυσόστομο «Δὲν ὑπάρχει τίποτα σαφέστερο, ἁπλούστερο, καθαρότερο καὶ ἰσχυρότερο ἀπὸ τὴν ἀλήθεια», γι’ αὐτὸ καὶ «πάντα ἀποστομώνει τοὺς ἐχθρούς». Ἐπιπλέον τονίζει τοῦτο: «Ὅσο ἰσχυρὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια, τόσο ἀσθενὲς εἶναι τὸ ψέμα. Γιατί ἡ μὲν ἀλήθεια ἂν καὶ πηγαίνει μὲ τὸ μέρος τῶν τυχόντων, καθιστᾶ αὐτοὺς λαμπρούς, ἐνῶ τὸ ψέμα ἂν καὶ βρίσκεται μὲ τὸ μέρος τῶν ἰσχυρῶν, παρουσιάζει αὐτοὺς ἀσθενεῖς»! Κατὰ τὸν Ἅγ. Κύριλλο Ἀλεξανδρείας «Εἶναι ἀξιοθαύμαστη τῆς ἀληθείας ἡ δύναμη». Γι’ αὐτὸ κατὰ τὸν ἴδιο «πάντοτε νικᾶ»! Κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη «Τὸ ἀληθινὸ καὶ τὸ δίκαιο ἔχουν ἐκ φύσεως μεγαλύτερη δύναμη ἀπ’ τὸ ψέμα καὶ τὸ ἄδικο». Πῶς, λοιπόν, νὰ μὴ εἶναι ἐπαναστατική;

Εἶναι τὸ ἴδιο τὸ φῶς, κάποτε δὲ καὶ ἀπόλυτα ἐκτυφλωτικό! Γι’ αὐτὸ καὶ εἶπαν: «Τὸ φῶς τῆς ἀληθείας ὅσους δὲν φωτίζει, τοὺς τυφλώνει»! Γράφει ὁ Οὑγκώ: «Ἡ ἀγάπη τῆς ἀλήθειας εἶναι ἀγάπη τοῦ φωτός». Κατὰ τὸν ἱ. Χρυσόστομο «Ἡ ἀλήθεια διαλάμπει ἀπὸ παντοῦ, ἀκόμη καὶ μὲ ἐκεῖνα ποὺ κάνουν καὶ πάσχουν οἱ ἀντίθετοι»! Πῶς, λοιπόν, νὰ μὴ εἶναι ἐπαναστατική;

Ἡ προάσπιση τῆς Ἀλήθειας

                        

                ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (Ιωάννου Θ' 1-38)

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Παίρνοντας ὡς ἀφορμὴ τὴν καταδίκη καὶ τὴν ἀκόλουθη πλήρη ὑποταγὴ τοῦ μητρ. Πάφου Τυχικοῦ στὴν ἐκδικητικὴ μητριὰ σύνοδο τῆς Ἐκκλησία τῆς Κύπρου καὶ παράλληλα ἕνα πολὺ γνωστὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τοῦ Τυφλοῦ, ἀναρωτιέμαι μήπως θὰ ἔπρεπε ὅλοι μας νὰ κοιταχτοῦμε στὸν στὸν καθρέπτη τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως. Μήπως θὰ ἔπρεπε νὰ ἀναρωτηθοῦμε μήπως σπάσαμε αὐτὸν τὸν καθρέπτη, μέσα στὸν ὁποῖο φαίνεται καθαρὰ ὅτι οἱ Πατέρες διατάζουν τὴν ἄμεση ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, καταδικασμένους ἢ ὄχι (τώρα μάλιστα ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς ὑπάρχει πάνω ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια καὶ τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματά του εἶναι σὲ κάθε πιστὸ φανερά), γιὰ νὰ μπορέσουμε ν' ἀπολαμβάνουμε τὴν ἀναγνώριση καὶ τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων;

Στὸ αὐριανὸ Ευαγγέλιο οἱ γονεῖς τοῦ Τυφλοῦ ἀντὶ νὰ χαροῦν καὶ νὰ δοξάσουν τὸν Θεό γιὰ τὴν θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ παιδιοῦ τους, ἀρνήθηκαν νὰ πάρουν θέση ὁμολογώντας ὅτι πράγματι ὁ Χριστὸς θεράπευσε τὸν γιό τους «Οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει. Ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς Ἰουδαίους» [Ιω. 9, 20-23].

Διαβάζοντας αὐτὴν τὴν φοβικὴ καὶ ἔρημη ἀγάπης στάση τῶν γονέων τοῦ τυφλοῦ αὐτὰ εἶχε ἀναρωτηθεῖ κάποτε (ὄντας ὅμως ὁ ἴδιος ἀσυνεπὴς καὶ ἀναληθὴς στὸ ἐρώτημά του) ὁ π. Ἰωήλ Κωστάνταρος στὸ ἄρθρο του "Ἡ συνετὴ προάσπιση τῆς Ἀλήθειας": 

Tι σημαίνει να γίνεται η λατρεία «εν πνεύματι και αληθεία»;

                                    

Λάμπρος Σκοντζος

Η «εν πνεύματι» λατρεία διδάσκει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, πρέπει να είναι απόλυτα απαλλαγμένη από κάθε εγκοσμιότητα. Να αποδίδεται λατρεία στον ασώματο Θεό, «διότι έτσι και θα Τον δουν αληθινά παντού δια του Πνεύματος και της Αλήθειάς Του. Καθώς δηλαδή ο Θεός είναι πνεύμα, είναι ασώματος, και το ασώματο δεν βρίσκεται σε κάποιο τόπο ούτε περιορίζεται σε τοπικά όρια».

Επίσης αναφέρει ο ιερός Πατέρας, ότι η πνευματική λατρεία συντελείται δια της βοηθείας του Αγίου Πνεύματος «Διότι το Πνεύμα είναι αυτό δια του οποίου προσκυνούμε και δια του οποίου προσευχόμαστε. Αυτοί λοιπόν που έτσι προσκυνούν δια του Πνεύματος και της Αλήθειας τον ύψιστο Πατέρα, αυτοί είναι οι αληθινοί προσκυνητές».

Ως «εγκοσμιότητα» δεν εννοούμε τα αισθητά μέσα λατρείας (ναοί, εικόνες, λιβάνια, κεριά, κλπ), τα οποία είναι βοηθητικά της λατρείας, αλλά την ουσία της, την αίσθηση της υπερβατικότητας του Θεού.

Η «εν αληθεία» λατρεία είναι η σύνδεσή της απαραίτητα με την σώζουσα αλήθεια. Όχι με την οποιαδήποτε «αλήθεια», αλλά με την αποκαλυμμένη εν Χριστώ αλήθεια, την ένσαρκη Αλήθεια«εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάν.14,6), η οποία υπάρχει μόνο μέσα στην Εκκλησία, διδάσκεται από το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο οδηγεί «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16,12-13),κατανοείται από τους αγίους και βιώνεται από τους πιστούς.

Και επειδή η αλήθεια είναι συνώνυμη με τη σωτηρία και η πλάνη και το ψεύδος με την απώλειά της, έχει πρωτεύουσα σημασία να τονίσουμε πως ό, τι ονομάζεται ως «αλήθεια» εκτός της Εκκλησίας, είναι πλάνη και ως εκ τούτου η όποια λατρεία συντελείται εκτός αυτής, δεν είναι ευάρεστη στο Θεό.

Προς εκείνους που κρίνουν την αλήθεια από το πλήθος

                                 

Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου -Ἐπιστολὴ 48 (ΜΗ) στὸ τέκνο του Ἀθανάσιο

... Πρόσεχε λοιπόν, ἀδελφέ, τί λέγει ὁ μέγας Βασίλειος σ΄ἐκείνους ποὺ κρίνουν τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸ πλῆθος.

«Αὐτὸς ποὺ δὲν τολμᾶ», λέγει, «νὰ δικαιολογήσει τὴ συζήτηση ποὺ γίνεται, οὔτε ἔχει νὰ παρουσιάσει ἀποδείξεις, καὶ ἐξαιτίας αὐτοῦ καταφεύγει στὸ πλῆθος, ὁμολογεῖ τὴν ἥττα του, ἐπειδὴ δὲν ἔχει κανένα ἐφόδιο θάρρους».

Καὶ μετὰ ἀπὸ ἄλλα: «Ἄς μου δείξει τὴν ὀμορφιὰ τῆς ἀλήθειας, ἔστω καὶ ἕνας, καὶ πολὺ σύντομα θὰ πεισθῶ. Ὅμως πλῆθος πολὺ χωρὶς ἀποδείξεις, εἶναι βέβαια ἱκανὸ νὰ ἀπειλήσει, ἀλλὰ νὰ πείσει καθόλου. Οἱ πόσες μυριάδες θὰ μὲ πείσουν νὰ πιστέψω ὅτι ἡ ἡμέρα εἶναι νύχτα, ἢ τὸ χάλκινο νόμισμα νὰ τὸ θεωρήσω χρυσὸ καὶ ἔτσι νὰ δεχθῶ, ἢ νὰ πιστέψω ὁλοφάνερο δηλητήριο, ἀντὶ γιὰ κατάλληλη τροφή;».

Ἔπειτα, ἐξαιτίας γήινων πραγμάτων δὲν θὰ φοβηθοῦμε τοὺς πολλοὺς ποὺ ψεύδονται, καὶ γιὰ χάρη τῶν δογμάτων θὰ ἀκολουθήσω μὲ νεύματα ἀναπόδεικτα, ἐγκαταλείποντας ἐκεῖνα ποὺ παραδόθηκαν ἀπὸ παλιὰ καὶ ἀπὸ μακρὸ χρόνο μὲ πολλὴ συμφωνία καὶ τὶς μαρτυρίες τῶν ἁγίων Γραφῶν;

Είναι τα δόγματα τροχοπέδη; Απάντηση σε όσους αρνούνται τα δόγματα, όντας έτσι οι ίδιοι δογματικοί!

«Ναί, τά δόγματα χρειάζονται στή ζωή μας καί στήν ἐποχή μας, γιά νά μᾶς προφυλάσσουν ἀπό τίς αἱρέσεις, ἀλλά καί γιά νά δίνουν ἄρωμα στίς πράξεις μας: γιά νά μήν γίνουμε αἱρετικοί, ἀλλά καί γιά νά μήν μείνουμε μόνο καλοί χωρίς νά εἴμαστε πιστοί. Ὄχι, τά δόγματα δέν εἶναι τροχοπέδη στήν πρόοδο καί στόν πολιτισμό μας, ἀρκεῖ νά στηρίζονται στή μοναδική αὐθεντία τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας»

 

Τοῦ μακαριστού  Στεργίου Σάκκου, Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Α.Π.Θ

Σήμερα, πού τά πάντα ἀμφισβητοῦνται, πού ὁ ἄνθρωπος ἀναρωτιέται ἀκόμη καί γιά τά πιό ἁπλά πράγματα, σέ μιά ἐποχή κυριολεκτικά ἀνατρεπτική, εἶναι πράγματι πολύ φυσική καί δικαιολογημένη ἡ ἀπορία: Χρειάζονται στόν καιρό μας τά δόγματα; Καί πρῶτα-πρῶτα, ποιά εἶναι γενικά ἡ προσφορά τους; Εἶναι τά δόγματα ἀνάγκη ἤ εἶναι τροχοπέδη στή ζωή καί στόν πολιτισμό μας; Ἡ ἀπάντηση πού δίνεται συνήθως σ' αὐτές τίς ἐρωτήσεις ἀπό τόν σύγχρονο Τύπο καί τούς διάφορους «διαφωτιστές», εἶναι ἀρνητική: Τά δόγματα ὄχι μόνον εἶναι ἄχρηστα, ἀλλά ἀποτελοῦν καί ἐμπόδια στήν ἀνθρώπινη πρόοδο.

  Ὁπωσδήποτε τό θέμα αὐτό εἶναι ἐπίκαιρο καί κοινοῦ ἐνδιαφέροντος· προπάντων ὅμως εἶναι καυτό, γιατί ἀπό τό ποιά εἶναι ἡ τοποθέτησή μας ἀπέναντι στά δόγματα, ἐξαρτᾶται καί ποιά θά εἶναι ἡ ποιότητα τῆς ζωῆς μας, ποιά θά εἶναι ἡ ἠθική καί ἡ πράξη μας. Γι' αὐτό θά ἤθελα νά δώσω στή σχετική ἀπορία μιά ἀπάντηση ὑπεύθυνη, βασισμένη στόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί στή σοφία τῆς Ἐκκλησίας μας, τό κῦρος τῶν ὁποίων μᾶς ἐγγυᾶται γιά τήν ἀλήθεια.

  Ἡ λέξη «δόγμα» βασικά σημαίνει τήν ἀποφθεγματική διατύπωση μιᾶς θεωρίας, πού παραδεχόμαστε ὅτι ἔχει ἀπό μόνη της τήν ἀλήθεια, γιατί ἀπορρέει ἀπό κάποια αὐθεντία. Τό δόγμα ἑπομένως ἔχει ἄμεση καί στενή σχέση μέ τήν αὐθεντία, μέ κάποιον δηλαδή πού εἶναι βεβαιωμένο καί ἀποδεδειγμένο ὅτι κατέχει καί μονοπωλεῖ τό σωστό καί τό δίκαιο. Μ' αὐτήν τήν ἔννοια δόγματα εἶναι καί οἱ συμβουλές τοῦ πατέρα στό παιδί, οἱ νουθεσίες τοῦ δασκάλου στόν μαθητή, οἱ διαταγές τοῦ ἀξιωματικοῦ στόν στρατιώτη. Πράγματι, ἐφόσον ὁ πατέρας, ὁ δάσκαλος, ὁ ἀξιωματικός βρίσκονται ἀπό τά πράγματα -ἀπό τήν ἐμπειρία τους, τή μόρφωσή τους κτλ.- σέ θέση νά γνωρίζουν καλύτερα ἀπό τό παιδί, τόν μαθητή ἤ τόν στρατιώτη, μποροῦν νά δογματίζουν γιά τά ἀνάλογα θέματα, νά δίνουν δηλαδή ἐντολές πού δέν δέχονται ἀντίρρηση. Στήν πραγματικότητα ἡ ζωή μας εἶναι γεμάτη ἀπό τέτοιους «δογματισμούς», πού τούς καθιερώνει ἀναγκαστικά ἡ κοινωνία μας γιά νά μπορέσει νά ἐπιβιώσει. Αὐτοί συγκρατοῦν τήν κοινωνική ἰσορροπία, διατηροῦν τή λεγόμενη ἱεράρχηση τῶν ἀξιῶν, πού εἶναι ἀπαραίτητη γιά μιά ἁρμονική συνύπαρξη, καί μιά ἀμφισβήτησή τους θά ἀνατίναζε στόν ἀέρα αὐτούς τούτους τούς ὅρους τῆς ἀνθρώπινης συμβιώσεως -πρᾶγμα πού δυστυχῶς τό διαπιστώσαμε ὅσες φορές ἀναρχικά συνθήματα βρῆκαν ὀπαδούς μέσα στήν ἱστορία.

Ἡ «ἑνότητα» τῶν Οἰκουμενιστῶν δὲν εἶναι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Μία ἀπὸ τὶς πιὸ γνωστὲς διαστροφὲς καὶ παραχαράξεις τῶν Οἰκουμενιστῶν σὲ βάρος τῆς Μίας Ἀληθείας εἶναι τὸ μήνυμα τους γιὰ ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα. Τὸ μήνυμα τους αὐτὸ ἐκφράζεται συνήθως μὲ τὴν ἀποκομμένη ἀπὸ τὸ συνολικὸ κείμενο καὶ νόημα εὐαγγελικὴ ἔκφραση «ἵνα ἓν ὦσιν» καὶ ἐπανέρχεται δριμύτερο στὴν ἐπιθυμία κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μὲ τοὺς ἀμετανόητους παντὸς εἴδους αἱρετικούς, χρησιμοποιώντας μάλιστα ὡς παράδειγμα καὶ ἀφορμὴ τὴν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Φυσικὰ ἀποσιωποῦν ὅτι ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ καταδίκασε ὅσους αἱρετικούς, Ἀρειανοὺς καὶ ἄλλους, δὲν μετανόησαν καὶ φυσικὰ δὲν ἐόρτασαν μαζί τους Πάσχα, ὅπως θέλουν οἱ σημερινοί, ἀκόμα κι ἂν ἡ ἡμερομηνία ἦταν κοινή. Διότι ἡ ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν Πίστη, πάνω στὴν ὁποία (καὶ μόνο σ' αὐτή) στηρίζεται ἡ ἑνότητα. Ἀκόμα κι ἂν οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες ἀλλάξουν τὴν ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ὅσο δὲν ἀλλάζουν τὶς πλάνες τους παραμένουν αἱρετικοὶ καὶ μὴ ἐκκλησία. Οἱ Οἰκουμενιστὲς ξέρουν ὅμως τί κάνουν.

Διαφημίζοντας καὶ προσφέροντας τὴν πολυπόθητη γιὰ τὸν μεταμοντέρνο, παθολογικὰ ἀνασφαλὴ καὶ κατακερματισμένο σὲ πάμπολλες ἀτομικότητες ἄνθρωπο ἑνότητα, ἔχουν καταφέρει νὰ σπρώξουν τὸ ποίμνιο σὲ μία λατρεία καὶ ἄκριτη ὑπέρασπιση της, ἀκόμα κι ἂν τὸ θυσιαζόμενο στὸν βωμό της διακύβευμα εἶναι ἡ ὑπεράσπιση τῆς Ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του καὶ φυσικὰ ἀποκρύπτουν ἐπιμελῶς, ὅτι οἱ οἱ πρόγονοί μας δὲν θυσίαζαν ποτὲ τὴν Ἀλήθεια στὸν βωμὸ τῆς ἑνότητας.

Ἂν ἐξετάσει ὅμως κανεὶς τὴν ὅλη αὐτὴ προσπάθεια γιὰ ἑνότητα μὲ τὶς ἄλλες «Ἐκκλησίες» θὰ διαπιστώσει, ὅτι ἡ ἑνότητα τῶν Οἰκουμενιστῶν εἶναι στὴν πραγματικότητα μία παραγωγὴ διχασμοῦ τῶν πιστῶν σὲ ἑνωτικοὺς καὶ σὲ ἀνθενωτικούς. Ἂν καὶ αὐτοὶ οἱ χαρακτηρισμοὶ μᾶς φαίνονται γνωστοὶ καὶ μᾶς γεννοῦν συνειρμοὺς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ παρελθόντος, ἔχουν πάρει σήμερα μία νέα ὀντολογία: τὴν γνωστὴ οἰκουμενιστικὴ καὶ ἐσχατολογικὴ χροιά (δὲν ἀναφέρονται δηλ. μόνο στὴν προσπάθεια ἑνότητας μὲ τὸν Παπισμό) περιλαμβάνοντας τὴν ἑνότητα πρώτα μὲ ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ μελλοντικὰ μὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες. Δηλαδὴ πρόκειται περὶ μίας μεγίστου πλάνης.

Τὰ αἴτια αὐτῆς τῆς «ἑνωτικῆς» πλάνης εἶναι πολλά. Τὸ κυριώτερο ὅμως —ὡς φυσικὸ ἐπακόλουθο τῆς ἔλλειψης κατήχησης ἀπὸ τοὺς ποιμένες— εἶναι ἡ ἄγνοια τῶν πιστῶν ὡς πρὸς τὴν φύση καὶ τὴν σημασία τῆς ἑνότητας στὴν Ἐκκλησία.

Ἑνότητα γιὰ τὴν Ἐκκλησία (βλ. καὶ Κωνσταντῖνο Μουρατίδη, «Ἡ οὐσία καὶ τὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας», σελ. 180-182) σημαίνει πρῶτον τὴν παραδοχὴ ἀπὸ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας —ἄνευ ἐξαιρέσεως— τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν, ποὺ μᾶς ἀπεκάλυψε ὁ Χριστός, κήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ διατύπωσαν καὶ ἑρμήνευσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι μὲ τοὺς ἀνάλογους ὅρους.

Η πλειοψηφούσα ενυπόστατη Αλήθεια.

(Βιβλιοκριτική αναφορά στο πόνημα του καθηγητή Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας Α.Π.Θ., Ιωάννη Κουρεμπελέ, «Η πλειοψηφία του Ενός», εκδ. Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 2024, σελίδες: 247)

        
                        

Υπό του Βασιλείου Ι. Τουλουμτσή

υπ. δρ. Τομέα Πατερικών Σπουδών, Ιστορίας Δογμάτων και Συμβολικής,

Θεολογική Σχολή Ε.Κ.Π.Α.

«…Ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον. Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν» (Ιω. 17,2).

Στην αρχιερατική προσευχή του Χριστού, δύο από τα σημεία που κυριαρχούν είναι τα εξής: α. ότι η αιώνιος ζωή δεν είναι μία αφηρημένη μεταφυσική κατάσταση αλλά συγκεκριμένα η εν Χριστώ γνώση του τριαδικού Θεού, και β. ότι τα ρήματα του Χριστού διακρίνουν τους ανθρώπους σε αυτούς, που ναι μεν ζουν στον κόσμο αλλά «ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰσί», και σε αυτούς που, όντες ταυτισμένοι με τον κόσμο και τα χαμερπή φρονήματά του, μισούν τους πρώτους (ἐγὼ δέδωκα αὐτοῖς τὸν λόγον σου, καὶ ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς, ὅτι οὐκ εἰσὶν ἐκ τοῦ κόσμου, καθὼς ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου). Η αναφερόμενη διάκριση στο στοιχείο β΄, έχει την αντίστοιχη επίπτωση και επί του στοιχείου α΄, διότι το διακύβευμα είναι αυτή ακριβώς η αυθεντικότητα της αγιοπνευματικής ζωής, την οποία επιχειρεί να διαφθείρει η παρυπόσταση της διαφθορικής και μη αληθεύουσας ζωής, προβαλλόμενη μάλιστα με θεολογίζων ένδυμα.

Το πόνημα του καθ. Ι. Κουρεμπελέ εκτείνεται σε επτά (7) κεφάλαια -ενότητες. Ο συνεκτικός άξονας που διαπερνά και ενοποιεί όλα τα κεφάλαια μεταξύ τους, είναι ο κριτικός θεολογικός λόγος του συγγραφέα, απέναντι σε όσα θεολογικώς βλάσφημα και επιστημονικώς μετέωρα ειπώθηκαν και υποστηρίχθηκαν κατά την περίοδο κυριαρχίας της ασθένειας covid-19 και του θρησκειοποιημένου κορονοϊού (σελ. 75), όχι από τους γνωστούς δημοσιολογούντες, οι οποίοι εκφέρουν γνώμη -δίχως προφανώς να ερωτηθούν- επί παντός επιστητού, αλλά από ανθρώπους που έχουν ως επιστημονικό αντικείμενο την επιστήμη της θεολογίας, είτε στο ακαδημαϊκό μετερίζι, είτε στην πρακτική-ποιμαντική της έκφραση κατά την λειτουργική-μυστηριακή ζωή, απολυτοποιώντας το αποκομμένο σπάραγμα της μερικής γνώσης. Προς τούτο αξιοποιεί το ποιητικό και λογοπλαστικό του τάλαντο, το οποίο φέρει έντονα υφολογικά χαρακτηριστικά από έργα του Ρωμανού του Μελωδού, τον οποίο άλλωστε έχει ερευνητικά μελετήσει. Με τον ερανισμό διαφόρων εκφραστικών διατυπώσεων του συγγραφέα, ως «δομικών υλικών», θα επιχειρηθεί να δομηθεί το παρόν κείμενο, προκειμένου να διατηρηθεί -αν και όσο είναι δυνατόν- η έμπονη θεολογική του (δια)μαρτυρία και ο ζωντανός παλμός που υφίσταται πρωτογενώς στο βιβλίο, από το κράμα ενός συνειδητού ορθοδόξου χριστιανού και σοβαρού θεολόγου επιστήμονα, που δεν φτιάχνει αφηγήματα για πλατείες αλλά καταθέτει συμπεράσματα κοπιώδους έρευνας επί των κειμένων.

«Ἡ ἀλήθεια δεν εἶναι πάντοτε με τούς πολλούς»

                      

Ὅποιος σκέφτεται: «Σάν λίγοι νά μείναμε· οἱ ἄλλοι εἶναι πάρα πολλοί», καί ἐπηρεάζεται ἀπό αὐτό καί λέει: «Ὅ,τι κάνουν οἱ πολλοί νά κάνουμε καί ἐμεῖς», δέν εἶναι στήν ἀλήθεια.

Σ᾿ αὐτά τά θέματα δέν ἔχει πλειοψηφίες, ὅπως τό τόνιζαν οἱ πατέρες καί ἰδιαίτερα ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος.

«Ἡ ἀλήθεια –λέει– δέν εἶναι πάντοτε μέ τούς πολλούς». Μερικές φορές μπορεῖ νά εἶναι μέ τούς πολύ λίγους, μπορεῖ νά εἶναι μέ ἕναν!

Στά χρόνια τῶν αἱρέσεων κάπως ἔτσι παρουσιάστηκε μερικές φορές τό πράγμα. Μιά μικρή ὁμάδα ἀνθρώπων ἔμεινε πιστή στήν Ὀρθοδοξία.

Ὅταν πῆγε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στήν Κωνσταντινούπολη καί ἔγινε πατριάρχης ἐκεῖ, πολύ ἐλάχιστους ὀρθόδοξους χριστιανούς βρῆκε. Ὅμως, δέν σκέφτηκε: «Ἄς πάω καί ἐγώ μέ τούς πολλούς». Έμεινε με τήν ἀλήθεια".

+π. Συμεών Κραγιοπούλου

πηγή

Ἡ μεγάλη περιπέτεια στὴν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας.

Είναι πράγματι τραγικό: Άλλη μία ιστορία που δείχνει πως οι άνθρωποι φεύγουν από τις αιρέσεις για να γίνουν ορθόδοξοι, να βρουν την αλήθεια και να σωθούν και οι οικουμενιστές κληρικοί συνεχίζουν να λένε, ότι δεν χρειάζεται, γιατί και οι αιρέσεις είναι «εκκλησίες», ένας «από τους δύο πνεύμονες», «αναδενδράδες» ή «κλάδοι του ιδίου δέντρου».

Ματθαία Ὄσβαλντ

Μοναχή

________________________________________

Ἡ ἱστορία διηγεῖται, πῶς μία ρωμαιοκαθολικὴ Μοναχὴ ἀνακάλυψε τὴν πληρότητα τῆς ἀλήθειας στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

________________________________________

Παιδικὴ ἡλικία καὶ ἐφηβεία 

Γεννήθηκα τὸ 1961 ἀπὸ προτεστάντες γονεῖς σὲ μία πόλη τῆς νότιας Γερμανίας. Ζούσαμε σὲ ἕνα προάστιο, τὸ ὁποῖο ἦταν παλαιότερα ἕνα αὐτόνομο χωριὸ καὶ ἀργότερα ἐνσωματώθηκε σὲ δῆμο. Ἐκεῖ ὑπῆρχε μόνο μία ρωμαιοκαθολικὴ οἰκογένεια, ἐνῶ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι κάτοικοι ἦταν προτεστάντες. Στὸ δημοτικὸ ἡ κόρη αὐτῆς τῆς οἰκογένειας, τὴν ὁποία ἐγὼ συμπαθοῦσα πάρα πολύ, ἦταν συμμαθήτριά μου. Θυμᾶμαι πολὺ καλὰ ὅτι μοῦ ἦταν αὐστηρὰ ἀπαγορευμένο νὰ τὴν ἐπισκέπτομαι, διότι μοῦ ἔλεγαν πὼς ἂν τὸ μάθαινε κανεὶς θὰ ἦταν ντροπὴ γιὰ τὴν οἰκογένειά μας. Τὰ ἑπόμενα χρόνια ὑπῆρξε μεγαλύτερη ἀνοχὴ ὡς πρὸς τὸ θέμα αὐτό. Ἂν καὶ ἡ πλειοψηφία τῶν κατοίκων ἦταν προτεστάντες, αὐξήθηκε μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου ὁ ”καθολικὸς” πληθυσμὸς καὶ δημιουργήθηκαν περισσότερες ρωμαιοκαθολικὲς ἐκκλησιαστικὲς κοινότητες στὴν πόλη.

Οἱ γονεῖς μου πίστευαν στὸ Θεό, ἀλλὰ δὲν ἔκαναν πράξη αὐτὴ τους τὴν πίστη, δηλαδὴ δὲν πηγαίναμε ποτὲ τὶς Κυριακὲς στὴν ἐκκλησία, δὲν προσευχόμασταν-τουλάχιστον ὄχι ὅλοι μαζὶ οὔτε καν πρὶν ἀπὸ τὰ γεύματα-καὶ τὸ θέμα «Θεὸς» ἦταν ἀνύπαρκτο στὸ σπίτι μας.

Ὅμως στὸ σπίτι τῶν παππούδων μας ἔμενε μία μεγάλη, εὐαγγελικὴ ἀδελφὴ διακόνισσα, ἡ ὁποία ἦταν παλαιότερα νηπιαγωγός. Ἦταν σὰν ἕνα φῶς γιὰ μένα. Κάθε φορὰ ποὺ ἐπισκεπτόμουν τοὺς παπποῦδες μου, ἐκμεταλλευόμουν τὴν εὐκαιρία νὰ «ἐξαφανιστῶ» καὶ νὰ ἐπισκεφτῶ αὐτὴ τὴν ἀδελφή. Μοῦ διηγεῖτο συνεχῶς γιὰ τὸν Ἰησοῦ, γιὰ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε, πῶς τὴν εἶχε βοηθήσει ἐπανειλημμένως καὶ ποικιλοτρόπως, γιὰ τὸν παράδεισο, τὸν οὐρανό, τοὺς ἀγγέλους καὶ προσευχόταν μαζί μου. Ὁ χρόνος μαζί της κυλοῦσε πολὺ γρήγορα! Ἤμουν πάντα λυπημένη, κάθε φορὰ ποὺ ἄκουγα μία φωνὴ νὰ μοῦ λέει: «Μὰ ποῦ εἶσαι πάλι; Ἔλα γρήγορα»! Οἱ παπποῦδες δὲν ἔβλεπαν μὲ καλὸ μάτι τὸ γεγονὸς ὅτι περνοῦσα τόσο πολὺ χρόνο μὲ αὐτὴ τὴν «εὐλαβῆ θεία».

«Ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ ὑπερασπιστές της»

 

«Ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ ὑπερασπιστές

 της»

Πορφυρίτης

Ἀπό γραπτό κήρυγμα τῆς Ἱ. Μ. Κερκύρας^[1], πού κυκλοφορήθηκε καί παλαιότερα^[2] πανελλαδικῶς, πληροφορούμαστε, ὅτι σέ θέματα Πίστεως, «δέν χωροῦν συμβιβασμοί, ἀλλά ὅποιος ἀκολουθεῖ πλανερές διδασκαλίες ἀποκόπτει τόν ἑαυτό του ἀπό τήν πίστη, καί τότε ἰσχύει γι’ αὐτόν ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου: ‘‘ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος’’^[3], ‘‘αὐτός ἔχει πιά διαστραφεῖ καί ἁμαρτάνει, καταδικάζοντας ἔτσι ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό του’’»^[4]. Τό κήρυγμα συνεχίζεται, μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο νά «μᾶς ὑποδεικνύει κάποια κριτήρια. Ζητᾶ νά δίδονται στόν αἱρετικό ἄνθρωπο συμβουλές. Αὐτές ὅμως δέν εἶναι ὑπόθεση τοῦ καθενός, ἀλλά εὐθύνη τοῦ ἐπικεφαλῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας. Γι’ αὐτό καί ὁ Παῦλος ἀπευθύνεται στόν μαθητή του, τόν ἀπόστολο Τίτο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἐπίσκοπος στήν Κρήτη. Δέν εἴμαστε ὅλοι τό ἴδιο στήν ἐκκλησιαστική ζωή. Ὁ κύριος ὑπεύθυνος εἶναι ὁ ἐπίσκοπος, ὁ διάδοχος τῶν ἀποστόλων, αὐτός πού ἔχει ἐκλεγεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία νά συνεχίσει καί τήν πίστη καί τό ἔργο τους. Ὅσοι βρισκόμαστε ὑπό τόν ἐπίσκοπο, ἱερεῖς, μοναχοί καί μοναχές, θεολόγοι, λαϊκοί ὀφείλουμε νά ἔχουμε ἐπίγνωση τῆς θέσης μας.»^[5].

    Ἐπειδή ὁμολογουμένως, βρισκόμαστε σέ δύστηνους καί πονηρούς καιρούς, τά ἐρωτήματα πού προκύπτουν εἶναι: α) Τί γίνεται ὅταν ὁ ἐπίσκοπος, ὁ ὑπεύθυνος γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως, δέν ὀρθοδοξεῖ; Ὅταν ἡ διδασκαλία του εἶναι ἀλλότρια καί δέν ἔχει ἀκόμη κληθεῖ σέ ἀπολογία, ὥστε ἤ νά μετανοήσει ἤ νά καθαιρεθεῖ ὡς αἱρετικός; Εἶναι ἀδύνατον νά συμβεῖ; Ὄχι, συνέβη πολλάκις στό παρελθόν καί ἔχουμε καταδικασμένους ἐπισκόπους καί πατριάρχες ἀπό ὀρθόδοξες Συνόδους. β) Τί γίνεται ὅταν ἡ ἐνέργεια τοῦ ἐπισκόπου πού δέν ὀρθοδοξεῖ, ἐξαπλώνεται σάν ἐπιδημία καί σέ ἄλλους ἐπισκόπους; Καί γ) Τί γίνεται, ὅταν ἡ Ἱερά Σύνοδος, ὡς κυρίως ὑπεύθυνη ὑπερασπίσεως τῆς Πίστεως, ἀφήνει τήν ἐπιδημία ἑτεροδιδασκαλίας νά γίνει πνευματική πανδημία καί νά δηλητηριάζεται ὁ λαός;

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ... αλλά οι επίσκοποι που βρίσκονται;

Οι σημερινοί Επίσκοποι όλα τα σφετερίζονται, ακόμα και την αλήθεια, για να εξασφαλίσουν την εξουσία τους.
Στο ακόλουθο κήρυγμα της Ι. Μητρ. Κερκύρης μέσα στο ορθόν, ότι η Αλήθεια βρίσκεται μόνο στην Εκκλησία, διαβάζουμε και το διαστρεβλωμένο, ότι η υπεράσπιση της Πίστεως δεν είναι υπόθεση του καθενός, αλλά μόνο του Επισκόπου. Είναι πράγματι τρομερό, πως προπαγανδίζουν οι Επίσκοποι ζητώντας πρωτεία και ευλογώντας τα γένεια τους, αλλά μην αναλαμβάνοντας την ευθύνη τους.
Πράγματι ο ρόλος του Επισκόπου είναι πρωτίστως η διαφύλαξη της Πίστεως και του Ποιμνίου κατά το "σκοπόν δέδωκά σε". Έναν τέτοιον ορθοτομούντα Επίσκοπον φυσικά ακολουθεί και υπακούει το ποίμνιο. Όμως εμείς ρωτούμε: Πού είναι οι σημερινοί Επίσκοποι σκοποί της Πίστεως;
Στην Παναίρεση του Οικουμενισμού που ρημάζει τα πάντα;
Στην αναγνώριση και επικράτηση των σχισματικών εις βάρος των Ορθοδόξων;
Στην συνεχώς αυξανομένη εκκοσμίκευση που υποτάσσει την Εκκλησία;
Στην αμφισβήτηση της Εκκλησίας και των Μυστηρίων Της ως τη μόνη σωτηρία κλείνοντας τους ναούς, αλλάζοντας την ώρα της Αναστάσεως και απαγορεύοντας τα Μυστήρια επί Κορονοϊού;
Όσο για το επιχείρημα δεν πρέπει να είμαστε "φανατικοί" και ανυπάκουοι στους επισκόπους, υπενθυμίζουμε, ότι την Εικονομαχία, την ήττα της οποίας εορτάζουμε, την εισήγαγαν Επίσκοποι και οι πρώτοι που αντέδρασαν ήταν λαϊκοί (βλ. Χαλκή Πύλη), τον Νεστοριανισμό τον εισήγαγε Πατριάρχης και ο πρώτος που αντέδρασε ήταν λαϊκός (Ευσέβιος), τον Μονοθελητισμό τον εισήγαγαν Επίσκοποι και ο πρώτος που αντέδρασε ήταν μοναχός (άγ. Μάξιμος Ομολογητής) την ένωση επί Φερράρας Φλωρεντίας την υπέγραψαν Επισκόποι και το ποίμνιο τους απέρριψε γι αυτό τον λόγο. Για να έχουν λοιπόν οι άλλοι "επίγνωση της θέσης τους" προτείνουμε να αποκτήσετε εσείς "επίγνωση" της δικής σας.

Κλέινουμε με τους λόγους του οσιακής βιωτής αναγνωρισμένου γέροντος Φιλόθεου Ζερβάκου: «Εάν αυτήν την γνώμην ηκολούθουν πάντες οι Χριστιανοί κατά γράμμα, να ακολουθούν δηλαδή τους επισκόπους εις πάντα, αλλοίμονο τότε, ούτε Ορθοδοξία, ούτε Εκκλησία, ούτε Ορθόδοξος Χριστιανός θα υπήρχε σήμερον.

Α.Τ.

Τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

                        

Εἶναι ἀνθρώπινο νά ὑφίστανται διαφορετικές ἀπόψεις γιά θέματα τῆς ζωῆς. Ὁ καθένας μας ἔχει τήν προσωπικότητά του καί βλέπει τά πράγματα μέ τόν τρόπο του. Ὑπάρχουν βεβαίως ἄνθρωποι πού καί πείρα καί γνώση ἔχουν καί, στήν πνευματική ζωή, φώτιση ἀπό τόν Θεό, ὥστε νά μποροῦμε νά ἐλέγξουμε τήν ἀλήθεια τῆς γνώμης μας, ἀκόμη κι ἄν ἀποφασίσουμε τελικά ὅτι οἱ συμβουλές τους δέν μᾶς ταιριάζουν.

Ὑπάρχουν ὅμως καί θέματα στά ὁποῖα δέν μποροῦμε νά ἔχουμε διαφορετική γνώμη. Αὐτά ἔχουν νά κάνουν μέ τήν πίστη καί τήν ἀλήθειά της. Εἶναι τά δογματικά ζητήματα, αὐτά πού διατυπώνουν μέ ἀκρίβεια ποιός εἶναι ὁ Θεός πού πιστεύουμε, ποιά εἶναι ἡ Ἐκκλησία στήν ὁποία εἴμαστε μέλη, ποιό εἶναι τό νόημα τῆς ζωῆς πού μᾶς δόθηκε καί ἀκολουθοῦμε. Ἐκεῖ δέν χωροῦν συμβιβασμοί, ἀλλά ὅποιος ἀκολουθεῖ πλανερές διδασκαλίες ἀποκόπτει τόν ἑαυτό του ἀπό τήν πίστη, καί τότε ἰσχύει γι’ αὐτόν ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3, 11), «αὐτός ἔχει πιά διαστραφεῖ καί ἁμαρτάνει, καταδικάζοντας ἔτσι ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό του».

Οἱ συμβουλές τοῦ ἐπισκόπου

Αν δεν γίνουμε σαν τα παιδιά…

Ένα μικρό κορίτσι μιλούσε με το δάσκαλό της για τις φάλαινες.

Ο δάσκαλος είπε ότι είναι φύσει αδύνατο μια φάλαινα να καταπιεί έναν άνθρωπο, γιατί αν και είναι ένα πολύ μεγάλο θηλαστικό, ο λαιμός του είναι πολύ μικρός.

Το μικρό κορίτσι επισήμανε ότι μια φάλαινα είχε καταπιεί τον Ιωνά.

Ενοχλημένος ο δάσκαλος επέμεινε ότι μια φάλαινα δεν μπορεί να καταπιεί έναν άνθρωπο.

Τότε το μικρό κορίτσι είπε:

«Όταν θα πάω στον παράδεισο, θα ρωτήσω τον Ιωνά».

Και ο δάσκαλος τη ρώτησε:

«Και αν ο Ιωνάς έχει πάει στην κόλαση»;

Και η μικρή απάντησε:

«Τότε θα τον ρωτήσεις εσύ»!

Πηγή

Η συνετή προάσπιση της Αλήθειας

                                 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

«Εννοείται δε ότι δεν υπάρχει χειρότερο μαρτύριο για έναν Ορθόδοξο, από το να γνωρίζει ότι βρίσκεται στον χώρο της αιρέσεως, και από έλλειψη θάρρους και ταπεινώσεως να παραμένει εντός της “συναγωγής των Ιουδαίων”. Να παραμένει αλυσοδεμένος, φοβούμενος μήπως και χαρακτηρισθεί ως «αποσυνάγωγος». 

Και όμως οι περισσότεροι Χριστιανοί (και ο γράφων) προτιμούν το μαρτύριο αυτό παρά την συμπόρευση με την Αλήθεια.

(Ιωάννου Θ' 1-38)

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Η Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής του τυφλού, πλην των άλλων μας βοηθά να εμβαθύνουμε στο μεγάλο θέμα της αλήθειας και της στάσεως των ανθρώπων έναντι αυτής.

Ο πρώην τυφλός, θεραπευμένος από τον ίδιο τον Κύριο, βρίσκεται στο επίκεντρο των κατηγοριών. Όσο περισσότερο οι Ιουδαίοι προσπαθούν να τον περιπλέξουν και να του αποσπάσουν έστω και μία λέξη, για να κατηγορήσουν τον Ιησού, τόσο και περισσότερο αυτός διακηρύττει και θαρραλέα ομολογεί την αλήθεια.

Δεν διστάζει μάλιστα να τους ελέγξει και να τους ειρωνευθεί ακόμα, με αποτέλεσμα να τον κάνουν αποσυνάγωγο.

Τότε όμως, όταν οι άνθρωποι τον απέπεμψαν, τον συνάντησε ο ίδιος

ο Θεάνθρωπος, δίνοντάς του όχι απλώς την ευλογία, αλλά και την μεγάλη ευκαιρία της συνειδητής ομολογίας και διαπροσωπικής γνωριμίας, επικοινωνίας και φυσικά ισοβίου συνδέσμου.

«Ο δε έφη· πιστεύω Κύριε· και προσεκύνησεν αυτώ».

Ακούγοντας και μελετώντας κανείς την καταπληκτική αυτή Ευαγγελική περικοπή, εκτός του θαυμασμού για την εξέλιξη των γεγονότων, και την θριαμβευτική κατάληξη, δεν μπορεί παρά να διερωτηθεί γιατί ορισμένοι άνθρωποι στέκονται τόσο αντίθετοι μπροστά στην καθαρή αλήθεια. Τι είναι αυτό το οποίο τους εμποδίζει να αποδεχθούν την αλήθεια και να την υποστηρίζουν; Οι λόγοι είναι πολλοί, και αξίζει να εστιάσουμε την προσοχή μας τουλάχιστον σε ορισμένους εξ' αυτών.