Ιστορίες από το Λαυσαϊκόν. Και Άγιος και κλέφτης;

Ζούσε στην Αλεξάνδρεια μια ανύπαντρη Χριστιανή γυναίκα που φαινόταν ταπεινή, στην πραγμα- τικότητα όμως ήταν περήφανη και πολύ φιλάργυρη. Ήταν μάλλον φιλόχρυση, παρά φιλόχριστη. Δεν είχε προσφέρει ποτέ κάτι από την περιουσία της, ούτε σε ξένο, ούτε σε φτωχό, ούτε σε κατα- πιεσμένο, ούτε σε μοναχό, ούτε σε φτωχό κορίτσι… 

Αυτή τη γυναίκα, που μόνο στο όνομα ήταν παρθένα κι όχι στον τρόπο ζωής, ο αγιότατος Μακάριος, ο πρεσβύτερος και προϊστάμενος του λεπροκομείου, θέλησε – κατά κάποιον τρόπο – να την εγχειρίσει σα γιατρός για να την ανακουφίσει από την πλεονεξία, και επινόησε το εξής τέχνασμα…

Περὶ Μωσέως τοῦ Αἰθίοπος - Παλλαδίου Λαυσιακόν

Καθὼς εἶνε ἀδύνατον κατὰ τὴν παροιμίαν νὰ λευκαίνῃ τις τὸν Αἰθίοπα, (Αἰθίοπα σμήχειν) οὕτω εἶνε δύσκολον νὰ ἐγκωμιάσω, καθὼς πρέπει, τὸν Μωϋσῆν τοῦτον, τὸν ἔξωθεν μὲν μελανὸν ὡς Αἰθίοπα, ἔσωθεν δὲ εἰς τὴν ψυχὴν λελαμπρυσμένον καὶ πάμφωτον· ἀλλὰ πάλιν νὰ τὸν ἀφήσω τελείως ἀνεγκωμίαστον ἀπὸ ρᾳθυμίαν μου καὶ ἀμέλειαν, εἶνε μέγα ἁμάρτημα, διότι στερῶ τοὺς ἀναγνώστας μου ἀπὸ τοιαύτην ψυχωφελῆ διήγησιν. Ἄς εἴπωμεν ὀλίγα τινὰ ἀπὸ τὰ μεγάλα του κατορθώματα, διότι καθὼς ἀπὸ μίαν ρανίδα οἴνου, ἢ μέλιτος, γνωρίζεται τὸ ἐπίλοιπον, ὅπου ἔχει τὸ ἀγγεῖον· καὶ ἀπὸ κόκκον σίτου τὸ ὑπόλοιπον· οὕτω καὶ ἀπὸ ταῦτα τὰ ὀλίγα, ὅπου γράφομεν, ἄς γνωρίσῃ ἕκαστος τοῦ ὁσίου τὴν τελειότητα.