Για όσους ειλικρινά ευλαβούνται τον Άγιο Παΐσιο: Ας δουν ότι καταδικάζει την σιωπή και την απραξία τους σε θέματα Πίστεως! --Η σιωπή και η απραξία προέρχεται από συμφέρον!

Άγιος Παΐσιος:

Έγκλημα η σιωπή της Εκκλησίας ενάντια στους Άθεους

Είχε έρθει στο Καλύβι ένας άθεος μέχρι το κόκκαλο. Αφού είπε διάφορα, μετά μού λέει: «Εγώ είμαι εικονομάχος».

Από εκεί πού δεν πίστευε τίποτε, ύστερα έλεγε ότι είναι εικονομάχος. «Βρε αθεόφοβε, τού λέω, εσύ αφού δεν πιστεύεις σε τίποτε, τι μου λες ότι είσαι εικονομάχος;

Τότε, τον καιρό τής Εικονομαχίας [2], μερικοί Χριστιανοί από υπερβολικό ζήλο έπεσαν σε πλάνη, έφθασαν στην άλλη άκρη, και μετά ή Εκκλησία τοποθέτησε το θέμα· δεν είναι ότι δεν πίστευαν». Υποστήριζε εν τω μεταξύ όλη την σημερινή κατάσταση. Μαλώσαμε εκεί πέρα.

«Καλά, του λέω, κατάσταση είναι αυτή; Δικαστικοί να φοβούνται να δικάσουν, να κάνουν μηνύσεις για εγκληματίες και να τους απειλούν ό ένας και ό άλλος και να αναγκάζονται να τις αποσύρουν; Και τελικά ποιοί κυβερνούν; Σε αναπαύει αυτή ή κατάσταση; Υποστηρίζεις αυτούς; Εσύ είσαι εγκληματίας. Γι’ αυτό ήρθες; Άντε, φύγε Από εδώ!». Τον έδιωξα.

Να είμαστε άγρυπνοι-Άγιος Λουκάς Κριμαίας

Να είμαστε άγρυπνοι. Ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΒΑΘΥ ΥΠΝΟ. Πάρα πολλοί δυστυχισμένοι συνάνθρωποί μας ζουν μέσα σ' ένα αδιαπέραστο πνευματικό ΣΚΟΤΟΣ, κολυμπάνε στα πάθη και τις επιθυμίες τους. Ο Κύριος θέλει να Τον υπακούμε σε όλα. Να είμαστε ταπεινοί και να μιμούμαστε Αυτόν.

Άγιος Λουκάς Κριμαίας

πηγή

Η απόδειξη της διγλωσσίας και διψυχίας των Ι. Μονών που εδώ και δεκαετίες κάνουν ότι δεν γνωρίζουν,, αλλά και η τρομερή ευθύνη όσων μιλούν για αίρεση και σταματούν στα λόγια.

«Δεν είναι πλέον καιρός λόγων αλλά έργων»! Οι Οικουμενιστές προχωρούν, επειδή οι αντιδράσεις μας είναι για το θεαθήναι ή ανύπαρκτες!

Τοῦ ἀειμνήστου Ἰωάννου Κορναράκη

   Νά, τί ἔγγραφαν πρὶν ἀπὸ μιὰ δεκαπενταετία, οἱ Ποιμένες ποὺ δυστυχῶς ἀκόμα κοινωνοῦν μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, δικαιώνοντας και όσα εδώ και καιρό επισημαίνουμε εις ώτα δυστυχώς μη ακουόντων, διότι οι περισσότεροι πιστοί σήμερα αρέσκονται στα λόγια:

«Το μόνο, που θα ευφράνει τους Ορθοδόξους και θα καταισχύνει τους κακόδοξους, είναι η διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχου και των απανταχού συμφωνούντων ή σιωπούντων επισκόπων»!

    Ο εναγκαλισμός του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου με την παπική αίρεση, στο Φανάρι, γεγονός απρόσμενο, στις διαδικασίες στις οποίες εκδηλώθηκε, ως πτώση της κεφαλής της Ορθοδοξίας στα χέρια του Ρωμαίου Ποντίφικα, προκάλεσε ορισμένες αντιδράσεις όπως ήταν φυσικό στο αγιώνυμο όρος της παλαίφατης ορθόδοξης μοναχικής πολιτείας, αλλά διχασμένες, ως προς το πρακτέο! Δύο αγιορείτικα κείμενα, τα οποία είδαν, μέχρι σήμερα, το φως της δημοσιότητος, χρωματίζουν με διαμετρικά αντίθετες τάσεις, το μοναχικό δυναμικό της πολιτείας αυτής, σε σχέση με τη στάση των μοναχών απέναντι στον Πατριάρχη!

   Το κείμενο που προηγήθηκε χρονικώς αντανακλά το αγωνιστικό μοναχικό πνεύμα, που κυριαρχεί σε μία μεγάλη μερίδα του Όρους, ιερομόναχων και μοναχών, στις φλέβες των οποίων φαίνεται να ρέει ο αγιοπνευματικός δυναμισμός της μαρτυρίας! Ιερομόναχοι και μοναχοί, οι οποίοι αυτοχαρακτηρίζονται, με ειλικρινή ταπείνωση ως «αμαθείς και ταλαίπωροι αμαρτωλοί» απευθύνονται στους είκοσι ηγουμένους της Ι. Μ. του Αγίου Όρους, «σοφότερους και λογιότερους» από αυτούς και τους ζητούν, μάλλον τους εκλιπαρούν, να ενεργοποιηθούν δυναμικά κατά των γεγονότων, που συνέβησαν στο Πατριαρχείο, κατά την επίσκεψη του Πάπα, και με ορθόδοξο ήθος να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στην προάσπιση της αλήθειας της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας!

  «Δεν είναι πλέον καιρός λόγων αλλά έργων», επισημαίνουν, οι εν λόγω αγιορείτες. «Αναλάβετε τον καλόν αγώνα της πίστεως», προτρέπουν τους ταγούς του Όρους και συμπληρώνουν, ότι «Εκτιμούμε με πολύ μεγαλύτερη λύπη, ότι η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους τα τελευταία έτη δεν αντιμετωπίζει με σθένος και γενναιότητα ομολογητική τα φαινόμενα της αποστασίας όπως έπραττον παλαιότερα οι Αγιορείτες πατέρες. Ο Πατριάρχης έχει μετρήσει τις αντιδράσεις μας και επειδή είναι χλιαρές και πολλές φορές ανύπαρκτες, προχωρεί χωρίς εμπόδια στην ένωση με τον αμετανόητο και παραμένοντα στις αιρέσεις του, πάπα.

Η αίρεση του Αρείου και η Α' Οικουμενική Σύνοδος

 "η Σύνοδος τούτο νοούσα καλώς ομοούσιον έγραψεν, ίνα την τε των αιρετικών κακοήθειαν ανατρέψωσι"! Σήμερα όμως, τί κάνουν οι Επίσκοποι; Όχι μόνο δεν ανατρέπουν την κακοήθειαν των αιρετικών, αλλά και την υποστηρίζουν με κάθε τρόπο, ακόμα και με την ΑΠΡΑΞΙΑ ΤΟΥΣ.

Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΚΑΙ Η Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ειρήνης Αρτέμη

Πτ. Θεολογίας -Φιλολογία Πανεπιστημίου Αθηνών

Mphil Θεολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών

υπ. διδάκτορος Θεολογίας  Πανεπιστημίου Αθηνών

Τον Δ΄ αιώνα μετά το τέλος των Διωγμών εμφανίστηκε η πρώτη μεγάλη δογματική απειλή για την επίσημη χριστιανική θρησκεία. Ήταν η διδασκαλία του Αρείου[1]. Το πρόβλημα που βασάνιζε τον Άρειο ήταν η αΐδια - αιώνια γέννηση του Θείου Λόγου. Δίδασκε, λοιπόν, ότι ο Υιος δεν είναι κατά φύση και κατ ουσίαν αληθινός Θεός[2]. Δημιουργήθηκε από το Θεό - Πατέρα κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή «εν χρόνω»[3]. Για το λόγο αυτό δεν μπορούσε να χαρακτηρισθεί αγέννητος, ούτε μέρος αγεννήτου. Ήταν επομένως, ένα απλό κτίσμα του Θεού[4]. Ως κτίσμα, λοιπόν, ο Υιος και ο Λόγος του Θεού δεν είναι συνάναρχος και συναΐδιος προς τον Πατέρα[5], αλλά δημιουργήθηκε αμέσως «θελήσει» του Πατρός[6], ενώ τα άλλα κτίσματα δημιουργήθηκαν από το Θεό δια μέσου του Υιού. Χαρακτηριστική φράση που συνόψιζε την αρειανική διδασκαλία για τον Υιό ήταν «ην ποτε ότε ουκ ην»[7].