Ο Άνθιμος Αλεξανδρουπόλεως και το “Διεθνές Παρατηρητήριο Θρησκευτικού Φονταμενταλισμού”

Άλλο ένα όργανο ελέγχου και υποταγής συνειδήσεων.

30 Απριλίου 2025, Μνήμη Αγίου Αποστόλου Ιακώβου, αδελφού Ιωάννου του Θεολόγου

Βασιλική Οικονόμου

                                      «ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς, καὶ νεκρὸς εἶ» Ἀποκ. γ’ 1

“ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΥ”

Στο ΦΕΚ 2108 Β/7-4-2024 (που φέρει την υπογραφή του Ιερωνύμου Αθηνών) διαβάζουμε (οι επισημάνσεις σε όλο το παρόν άρθρο δικές μας): 

«Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας Λαβούσα υπόψη:

1. Την παρ. 4 του άρθρου 1 και την παρ. 2 του άρθρου 29 του ν. 590/1977 «Περί του Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος» (Α’ 146),

2. τις υποχρεώσεις της ποιμαινούσης Εκκλησίας προς το χριστεπώνυμο πλήρωμα, οι οποίες απορρέουν από τις Ευαγγελικές επιταγές, τους Ιερούς Κανόνες και τους Νόμους του Κράτους,

3. τις υφιστάμενες κοινωνικές, ποιμαντικές και πνευματικές ανάγκες της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως,

4. την υπ’ αρ. 152/19.1.2024 πρόταση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου,

5. την υπ’ αρ. 457/31.1.2024 γνωμοδότηση της Νομικής Υπηρεσίας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και

6. την από 7.2.2024 απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, συνιστά Εκκλησιαστικό Ίδρυμα υπό την επωνυμία «Διεθνές Παρατηρητήριο Θρησκευτικού Φονταμενταλισμού» της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως (…)» [1] .

Η σχετική δημοσίευση του ΑΠΕ-ΜΠΕ αναφέρει: «Ο πρόεδρος του Διεθνούς Παρατηρητηρίου, Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως, Τραϊανουπόλεως και Σαμοθράκης Άνθιμος και ο διευθυντής του, καθηγητής Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας στο Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, Χρυσόστομος Σταμούλης μιλούν στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων για τις δράσεις του Παρατηρητηρίου και τους τρόπους μέσα από τους οποίους η διεπιστημονική προσέγγιση δύναται να προτάξει τη διαθρησκειακή συνεργασία και να αναδείξει ανεκτικά θρησκευτικά πρότυπα απέναντι σε άτομα ή οργανωμένες ομάδες που προωθούν τη ρητορική μίσους, τη μισαλλοδοξία και πράξεις βίας, εργαλειοποιώντας την πίστη.»

Παραθέτουμε αποσπάσματα από τις σχετικές δηλώσεις του Ανθίμου Αλεξανδρουπόλεως στο ΑΠΕ-ΜΠΕ:

Κατάπτωση της θεολογίας!

Αναστάσιος Ομ. Πολυχρονιάδης

 

Με τις εναντιώσεις, ως προς το Ορθόδοξο δόγμα, του Χρυσόστομου Σταμούλη έχουμε ασχοληθεί και σε παλαιότερα κείμενά μας¹. Τώρα, στάθηκε αφορμή μια τοποθέτησή του περί της πτώσεως του ανθρώπου. Το θέμα αυτό είναι περιεκτικό όλων των δογμάτων της Πίστεως. Διότι, όλες οι θεϊκές ενέργειες έχουν ένα σκοπό, τη σωτηρία του πεπτωκότος ανθρώπου. Όταν, λοιπόν, αποδομείται το γεγονός της πτώσης, αποδομείται ολόκληρο το οικοδόμημα της Πίστεως.

Γράφει ο Χ. Σταμούλης: «Πάντα θυμάμαι, όταν διαβάζω τα κείμενά του, την ερμηνεία της πτώσης που κάνει ο άγιος Κύριλλος ο Αλεξανδρείας, ο οποίος λέγει πως οι πρωτόπλαστοι έπεσαν από τον παράδεισο, γιατί έχασαν τη δυνατότητα να εκπλήσσονται απέναντι στον εκπλήσσοντα Θεό»².

Αιρετικές διδασκαλίες του καθηγητή Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας του Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ, Χρυσόστομου Σταμούλη

Τελικά το μόνο που δεν διδάσκεται πια στις θεολογικές σχολές είναι ορθοδοξία

 

Στο παρόν κείμενο παραθέτουμε αιρετικές, ως προς το Ορθόδοξο δόγμα, διδασκαλίες του καθηγητή Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας του Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ και Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ (2021-2024), Χρυσόστομου Σταμούλη, ο οποίς διετέλεσε και πρόεδρος του εν λόγω Τμήματος (2011-2013 και 2013-2015).

1) Περί της Γέννησης του Χριστού και από έγγαμη γυναίκα

Ο Χ. Σταμούλης στο βιβλίο του Έρως και Θάνατος, (Ακρίτας, Αθήνα 2009) καθώς και στην ανατύπωσή του (εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2019) γράφει: «αποτελεί κλασική έκφραση μιας νοοτροπίας, που δημιούργησε συγκεκριμένο κλίμα εντός της Ορθόδοξης πνευματικότητας, όπου κυριαρχεί πλέον σχεδόν ολοκληρωτικά, και ως εκ τούτου καταθλιπτικά, η συνήθεια, προκειμένου να μιλήσει κανείς για τη μητέρα του Θεού, να χρησιμοποιεί τον όρο ‘‘Παρθένος’’ [...] πρέπει σήμερα να υπενθυμίσουμε ότι τον αγώνα ο άγιος Κύριλλος και η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου, απέναντι στον Νεστόριο, δεν τον έδωσε για την παρθενία της Παναγίας, αλλά για τη θεομητρότητά της. Και τούτο διότι το όντως μυστήριο, το μέγα μυστήριο δεν είναι η παρθενία, αλλά η θεομητρότητα. [...] Η παρθενία είναι μια δευτερεύουσα πραγματικότητα, που αληθεύει οντολογικά μόνο όταν δείχνει τη θεομητρότητα και συνεπώς τη θεοπρέπεια της σάρκωσης, από την οποία αποκτά και το οποιοδήποτε νόημά της.