Πιστεύετε
αὐτὰ ποὺ ἄλλοτε λέγατε καὶ ὑπογράφατε καὶ διδάσκατε π.
Θεόδωρε Ζήση, π. Γεώργιε Μεταλληνέ, π. Σαράντη Σαράντη, π. Διονύσιε Τάτση;
Ἂν ναί, γιατί δὲν τὰ ἐφαρμόζετε καὶ ἀφήνετε τὴν μολυσματικὴ νόσο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ νὰ
ἐπεκτείνεται καὶ νὰ ἐπιδεινώνεται; Γιατί –ἀντίθετα– «διώκετε», ἀποκλείετε καὶ
διαβάλλετε μὲ τὸν τρόπο σας, ὅσους τὰ ἐφαρμόζουν;
Ἂν δὲν τὰ πιστεύετε, βρεῖτε τὸ θάρρος νὰ διαψεύσετε τὴν «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»
καὶ ὅσες ἄλλες δημοσιεύσεις κάνατε, ἀφοῦ μὲ τὶς πράξεις σας τὶς ἀναιρεῖτε!
Καὶ
σεῖς π. Ἰωήλ Κωνστάνταρε –ποὺ ξεκινήσατε
τὴν ἀντιπαράθεση καὶ ποὺ σᾶς ἐκφράζουν οἱ ἀνωτέρω– γιὰ δεῖτε τὰ παρακάτω κείμενα, καὶ πεῖτε μας:
γιατί δὲν ζητᾶτε τὸ λόγο γιὰ ἀσυνέπεια ἀπὸ
τοὺς ὡς ἀνωτέρω φημισμένους δασκάλους σας,
ἀλλὰ ἀπευθύνεται τὰ φαρμακερὰ καὶ συκοφαντικά βέλη σας μόνο σὲ μᾶς τοὺς
λίγους, μικροὺς καὶ ἀσήμαντους ποὺ ἐφαρμόζουμε ἐκεῖνα ποὺ μᾶς δίδασκαν;
Παραθέτουμε, λοιπόν, δυό-τρία κείμενά τους γιὰ νὰ τὰ ἀναγνωρίσουν
οἱ πρῶτοι (τὰ κείμενα αὐτὰ εἶναι πνευματικά τους «παιδιά») καὶ νὰ τὰ θυμηθεῖτε ἢ
νὰ τὰ μάθετε κι ἐσεῖς π. Ἰωήλ:
• Στὴν «Διακήρυξη
κληρικῶν
καὶ
μοναχῶν»,
τὴν
ὁποία
προσυπογράφετε, πατέρες, μαζὶ μὲ δεκάδες ἄλλους Ἱερεῖς καὶ Μοναχούς, διαβάζουμε:
«Τὸ
θέμα τῆς
κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικούς,
ὡς
καὶ
τῆς
ἐν
συνέχειᾳ
κοινωνίας μὲ τοὺς κοινωνοῦντες (δηλ. τοὺς Οἰκουμενιστές), οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν πράξη τοὺς αὐτὴ ἀποβαίνουν ἀκοινώνητοι,
εἶναι
τὸ
μεῖζον
καὶ
ἐπεῖγον θέμα στὴν σημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή. Τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα νοσεῖ ἐπικίνδυνα· ὑπεύθυνοι
γιὰ
τὴν
νόσο εἴμαστε ὅλοι, ὄχι μόνον οἱ κοινωνοῦντες μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ἀλλὰ καὶ ὅσοι κοινωνοῦμε μὲ τοὺς κοινωνοῦντες·
ἡ
ἐκτροπὴ καὶ ἡ παράβαση μοιάζει μὲ τὰ συγκοινωνοῦντα
δοχεῖα…»
(«Μαρτυρία ἢ ἀποστασία; Σκέψεις καὶ ἐκτιμήσεις μετὰ τὴ Ραβέννα»,
"Ὀρθόδοξος
Τύπος", φ. 1466, 12.7.2002).
• Στὰ Πορίσματα τοῦ Συνεδρίου γιὰ τὸν ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ: «Γένεσις–Προσδοκίαι–Διαψεύσεις» καὶ στὴν § 8 διαβάζουμε:
«Νὰ
διατρανωθεῖ
πρὸς
τὶς
ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες ὅτι σὲ περίπτωση ποὺ ἐξακολουθήσουν νὰ συμμετέχουν καὶ νὰ ἐνισχύουν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,
διαχριστιανικοῦ
καὶ
διαθρησκειακοῦ, ὁ
ἐπιβεβλημένος (σ.σ. τί σημαίνει "ἐπιβεβλημένος": δυνητικός, λοιπόν, ἢ ὑποχρεωτικός;) σωτήριος, κανονικὸς
καὶ
ἁγιοπατερικὸς δρόμος τῶν πιστῶν, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, εἶναι ἡ ἀκοινωνησία ἡ διακοπὴ δηλαδὴ τοῦ μνημοσύνου τῶν ἐπισκόπων (σ.σ. καὶ ἡ ἀποτείχιση), οἱ ὁποῖοι καθίστανται συνυπεύθυνοι καὶ συγκοινωνοὶ τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς πλάνης. Δὲν πρόκειται περὶ σχίσματος (σ.σ. πάτερ Ἰωήλ), ἀλλὰ περὶ θεαρέστου ὁμολογίας,
ὅπως
τὸ
ἔπραξαν
παλαιοὶ
Πατέρες, ἀλλὰ καὶ στὶς ἡμέρες μας ὁμολογηταὶ ἐπίσκοποι, μεταξὺ τῶν ὁποίων ὁ γεραρὸς καὶ σεβαστὸς μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Αὐγουστῖνος, καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος…» (σ.σ. εἶναι σαφεῖς οἱ ἑκατοντάδες Σύνεδροι ποὺ ὑπέγραψαν τὰ Πορίσματα, π. Ἰωήλ;).
Αὐτὰ λοιπόν, ποὺ τότε διακηρύσσατε, Πατέρες, ποῖος σᾶς βάσκανε καὶ τὰ ξεχάσατε; Μήπως –ὡς ἐκ
τούτου– ταιριάζουν τώρα σὲ Σᾶς, τὰ παρακάτω δικά σας λόγια, λόγια ποὺ ἀπευθύνατε τότε ἐσεῖς στοὺς Οἰκουμενιστές;
(Καὶ δὲν εἶναι τὰ μοναδικά, ἂν θέλετε θὰ σᾶς θυμήσουμε κι ἄλλα). Τὰ παραθέτουμε:
• «Ἂς μᾶς ξεκαθαρίσουν λοιπὸν μερικοὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες
ὅτι
ἔχουν
προσχωρήσει σ' αὐτὴν τὴν «προοδευτικὴ» ἄποψη, γιὰ νὰ καθορίσουμε καὶ ἐμεῖς τὴν στάση μας ἀπέναντί
τους,
τὴν
ὁποία
οὕτως
ἢ
ἄλλως
εἴμαστε ὑποχρεωμένοι
νὰ
καθορίσουμε (σ.σ. ἀλλά, δυστυχῶς, δὲν τὸ κάνατε), διότι
διαφορετικά, ΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ καὶ ἐμεῖς «τοῖς ἔργοις αὐτῶν τοῖς πονηροῖς» (Β' Ἰω. 11). Ἐμεῖς ἐπιθυμοῦμε (σ.σ. τί ἅγια ἐπιθυμία εἴχατε τότε!) νὰ ἔχουμε κοινωνία ὄχι
πρὸς
τοὺς
ἀκοινωνήτους, ἀλλὰ πρὸς τοὺς ἁγίους
καὶ
πιστοὺς
ὅλων
τῶν
ἐποχῶν, νὰ πιστεύουμε ὅπως ἐπίστευαν ὅλοι οἱ πρὸ ἡμῶν Ἅγιοι Πατέρες, στοὺς ὁποίους πειθόμεθα καὶ ὑπακούουμε»
(π. Θεοδώρου Θ. Ζήση, Διαθρησκειακὲς Συναντήσεις, Ἄρνησις τοῦ Εὐαγγελίου καὶ προσβολὴ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων».
Καὶ ὁ π. Διονύσιος Τάτσης, γνωστὸς ἀγωνιστὴς ἀρθρογράφος
τοῦ
«Ὀρθόδοξου
Τύπου, (22/9/06), γράφει:
«Ὁ ὀρθόδοξος
λαός
μας
πρέπει νὰ
κάνει ἕνα ἀκόμη βῆμα.
Ὅπως
ἀντιδρᾶ στὶς παπικὲς αἱρέσεις καὶ ἀπορρίπτει τὸν πάπα ἔτσι
πρέπει νά κάνει καὶ
στοὺς
παπόφιλους “ὀρθοδόξους”»
(σ.σ. δηλαδή, τοὺς Οἰκουμενιστές).
