Ένα υπέροχο παραμύθι για την ειρήνη!

                     Ἡ μηλιὰ μὲ τὰ χρυσᾶ μήλα  

Κόντογλου Φώτης

Ἦταν ἕνας κακὸς ἄνθρωπος, μὲ λαιμὸ χοντρὸ καὶ μάτια κοντόθωρα· καὶ τὸν ἔλεγαν ἄρχοντα Σκληρόκαρδo. Ἦταν κι ἕνας ἄλλος, μὲ πιὸ λεπτὰ χείλια καὶ πιὸ μαύρη καρδιά· καὶ τὸν ἔλεγαν ἄρχοντα Στενόμυαλo. Κι ἐζοῦσαν ὁ καθένας χωριστὰ στὴ χώρα του.

Ὁ ἕνας εἶχε τὰ πιὸ ψηλὰ δέντρα καὶ τὰ πιὸ ὄμορφα λουλούδια τῆς γῆς. Χαρούμενα πεῦκα κι ἄλικα τριαντάφυλλα, καρπερὲς ἐλιές, καὶ μυρωδᾶτα γαρίφαλα, χαρὰ τ’ ἀνθρώπου καὶ μόνο νὰ τὰ βλέπει.

Κι ἀκόμα ―α! καὶ νά ‘μαστε κεί― κάτι Μεγάλα Δέντρα, π’ ἀνθίζαν καραμέλες καὶ σοκολάτες κι ὅ,τι ζαχαρωτὸ φανταστεῖς.

Ἀλίμονό σου ὅμως ἂν ἅπλωνες τὸ χέρι σου νὰ κόψεις τὸ παραμικρό.

Γιατί ὁ Σκληρόκαρδος εἶχε κάτι ψηλοὺς φύλακες, μὲ χίλια μάτια καὶ ἑκατὸ χέρια, καὶ τὸ κάθε μάτι ἄγρυπνο κοιτοῦσε μὴν κόψει κανεὶς τίποτα ἀπ’ τὰ δέντρα, καὶ μὲ τὰ μακριά τους χέρια σ’ ἀρπάζαν καὶ σ’ ἀμπαροκλείδωναν στὴν πιὸ μαύρη φυλακὴ μὲ τὰ πιὸ στενὰ παράθυρα.

Κι οὔτε τὸ φῶς ξανάβλεπες, οὔτε ξανάκουγες τὸ κελάηδημα τῶν πουλιῶν. Γιατί τέτοια διαταγὴ εἶχε βγάλει ὁ ἄρχοντας Σκληρόκαρδος, ποὺ καθισμένος στ’ ὁλόχρυσο θρονί του τραγουδοῦσε δυνατὰ κάνοντας τάχα τὸν εὐτυχισμένον, κι ἂς ἦταν ὁ πιὸ δυστυχισμένος σ’ ὅλη τή γή, ἀφοῦ κανένας ἄνθρωπος δὲν τὸν ἀγαπoύσε.

Μὰ κι ἡ καρδιά του ἦταν πάντα γεμάτη φαρμάκι, ἀπ’ τὴ μεγάλη του ζήλια γιὰ τὰ πλούτη τοῦ γείτονά του ἄρχoντα.

Γιατί ὁ Στενόμυαλος, αὐτὸς ἦταν ὁ πιὸ πλούσιος ἄνθρωπος τοῦ κόσμου.

Γεμᾶτες οἱ ἀποθῆκες του χρυσάφια, διαμάντια, ρουμπίνια.

Καὶ μόλις ἔκανες νὰ σκάψεις λίγο τὸ χῶμα ―ώπ! ἀστράφτανε μπρός σου ὅλα τὰ ὄμορφα γυαλιστερὰ πετράδια τῆς γῆς…

Κόκκινα, πράσινα, βυσσινιά.

Ἀλίμονό σου ὅμως ἂν ἅπλωνες τὸ χέρι νὰ πάρεις τὸ παραμικρό.

Γιατί ὁ Στενόμυαλος εἶχε κάτι θεόρατους στρατιῶτες μ’ ἑκατὸ μάτια καὶ χίλια χέρια. Καὶ τὸ κάθε χέρι ἤτανε ἕνα σπαθὶ καὶ ―χράπ! σου ‘κοβε ἀμέσως τὸ δικό σου τὸ χεράκι· αὐτοὶ εἴχανε χίλια, βλέπεις, καὶ δὲν τοὺς ἔμελε.

Μὰ κι ὁ πλούσιος ἄρχοντας δὲ ζοῦσε εὐτυχισμένος.

Τί, φώλιαζε πάντα στὴν καρδιά του ὁ φόβος μὴ χάσει τὸ κίτρινο χρυσάφι. Kι ἡ λαχτάρα ὅλο νὰ τὸ κάνει πιὸ πολύ, ὅλο νὰ μαζεύει.

Καὶ μὲ τὸ στενὸ μυαλό του καθόταν καὶ σκεδίαζε πῶς ν’ ἁρπάξει τὴ χώρα τοῦ γείτονά του ἄρχοντα.

Μὲ χρῆμα ἢ μὲ στρατὸ ―αυτὸ δὲν τὸν ἔνοιαζε.

Η Εκκλησία μας εύχεται υπέρ της ειρήνης του κόσμου και εναντίον του πολέμου

"Χωρίς την ψυχική ειρήνη, η πολιτική και κοινωνική ειρήνη είναι ψεύτικη"

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ

Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων

     Τεράστια λύπη προκαλεί η συνέχεια, στην περιοχή της γειτονιάς μας, των φονικών και καταστροφικών πολέμων. Ελάχιστοι φαίνεται να είναι οι Έλληνες που επιθυμούν τον πόλεμο και σχεδόν όλοι θλίβονται, βλέποντας, εκατέρωθεν, εκατοντάδες από ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, να θανατώνονται ή να τραυματίζονται από τους συνεχιζόμενους βομβαρδισμούς.

      Οι προσευχές των Χριστιανών αλλά και οι συχνές πολιτικές παρεμβάσεις ή διαδηλώσεις υπέρ της ειρήνης, σε πολλές χώρες του κόσμου, δυστυχώς, δεν εισακούονται και δεν έχουν καταφέρει να συγκινήσουν τα κέντρα εξουσίας, που ελέγχουν και εξυπηρετούν τις γεωπολιτικές εξελίξεις και τη ροή των πολεμικών σχεδίων και συρράξεων, επιβεβαιώνοντας τον χριστιανικό Λόγο που τονίζει ότι αυτές είναι οι αναμενόμενες συνέπειες της αποδοχής και κυριαρχίας του κοσμικού πνεύματος στη ζωή μας: «Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α’ Ιω. 5, 18-21).

      Στην ουσία, επιβεβαιώνεται η διδασκαλία του Ευαγγελίου, που θεωρεί την ειρήνη πνευματική δωρεά, χορηγούμενη άνωθεν στους αγνούς, ταπεινούς και καθαρούς τη καρδία ανθρώπους, οι οποίοι είναι και οι μόνοι, που μπορούν να είναι «ειρηνοποιοί» και γι’ αυτό ο Χριστός τους μακαρίζει, σημειώνοντας στους Μακαρισμούς ότι θα ονομαστούν υιοί του Θεού: «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται» (Ματθ. 5, 9).

      Η ειρήνη, συνεπώς, είναι πνευματική δωρεά, που χορηγείται άνωθεν στους πιστούς ανθρώπους και γι’ αυτό, εάν οι άνθρωποι δεν θελήσουν να λάβουν μέσα στην ψυχή τους την Ειρήνη από το Πνεύμα το Άγιο, τότε αυτός που θα κυριαρχεί και θα διαφεντεύει στην ψυχή τους θα είναι ο πονηρός διάβολος, ο οποίος μόνον πολέμους, διαμάχες, διαβολές και διχασμούς εμπνέει δημιουργεί και καλλιεργεί.

Άγιος Σιλουανός: Πώς μπορεί κάποιος να είναι πάντα ειρηνικός στην ψυχή

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

 

Η ειρήνη

 

Όλοι επιθυμούν την ειρήνη, μα δεν ξέρουν πώς να την αποκτήσουν. Ο Μέγας Παΐσιος κυριεύθηκε από θυμό και παρακάλεσε τον Κύριο να τον ελευθερώση από αυτό το πάθος. Ο Κύριος εμφανίστηκε σ’ αυτόν και του είπε:
«Παΐσιε, αν θέλης να μην οργίζεσαι, μην επιθυμής τίποτε, μη κρίνης και μη μισήσης κανένα και θα έχης την ειρήνη».

Έτσι κάθε άνθρωπος που κάνει το θέλημά του να υποχωρή έναντι του Θεού και των ανθρώπων, θα είναι πάντα ειρηνικός στην ψυχή. Όποιος όμως αγαπά να κάνη το θέλημά του, αυτός δεν θάχη ειρήνη.

Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού υποφέρει εύκολα κάθε θλίψη και κάθε ασθένεια· γιατί τον καιρό της ασθένειας παραμένει στη θέα του Θεού και προσεύχεται: «Κύριε, Συ βλέπεις την ασθένειά μου. Εσύ ξέρεις πόσο αμαρτωλός και αδύνατος είμαι· βοήθησέ με να υπομένω και να ευχαριστώ την αγαθότητά Σου». Και ο Κύριος ανακουφίζει τον πόνο και η ψυχή αισθάνεται την εγγύτητα του Θεού και μένει κοντά στον Θεό γεμάτη χαρά και ευγνωμοσύνη.

Αν υποστής καμιάν αποτυχία, σκέψου: «Ο Κύριος βλέπει την καρδιά μου και αν είναι θέλημά Του, όλα θα είναι για το καλό το δικό μου και των άλλων». Έτσι η ψυχή σου θα έχη πάντα ειρήνη. Αλλ’ αν αρχίζη κανείς να παραπονήται: αυτό δεν είναι καλό, εκείνο δεν είναι όπως πρέπει, τότε ποτέ στην ψυχή του δεν θα υπάρχη ειρήνη, έστω κι αν νηστεύη και προσεύχεται πολύ.

Η ΕΙΡΗΝΗ ΔΕΝ ΘΑ ΕΛΘΕΙ ΠΟΤΕ!

«ΣΧΟΛΙΟ» π. Αθανάσιου Μυτιληναίου: Παρά τις ψεύτικες ελπίδες και τις παρερμηνείες κάποιων! Ας μη γινόμαστε κυνηγοί μιας ουτοπίας!

«Ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀναπόσπαστο μέρος τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ὅσα ἀναφέρει τό ἱερό αὐτό βιβλίο τῆς Πίστης μας εἶναι ὅλα ὅσα παρέδωσε ὁ Χριστός στούς Ἀποστόλους καί ἐκείνοι μέ τήν σειρά τους σέ ὅλους μας. Τά κείμενά της εἶναι θεόπνευστα καί ὡς τέτοια ἀπαντοῦν στίς ἀπορίες, στίς ἀγωνίες, στά ἐρωτηματικά τῶν ἀνθρώπων. Ὁ καθένας μας προσεύχεται στό Θεό καί ὁ Θεός τοῦ ἀπαντᾶ καί τόν κατευθύνει μέσα ἀπό τά ἱερά κείμενα τῆς Βίβλου, ὅπως καί μέσα ἀπό γεγονότα τῆς καθημερινότητάς του.

Διαβάζοντας τά ἀναφερόμενα ἀπό τούς ἱερούς συγγραφεῖς παρατηρεῖται ὅτι ὁ θεῖος λόγος εἶναι πάντοτε ζωντανός καί ἐπίκαιρος. Αὐτό πού ζεῖς, ὅταν πλησίαζεις τά ἁγιογραφικά κείμενα, δέν μοιάζει μέ κανένα βίωμα ἄλλου ἀναγνώσματος. Ὅταν μέ ἀγαθή διάθεση τά προσεγγίζεις σοῦ ἀποκαλύπτεται Αὐτός πού βρίσκεται πίσω ἀπό τίς λέξεις.

Δέν εἶναι ἁπλό συντακτικό ἤ ποιητικό σχῆμα λόγου αὐτό μέ τό ὁποῖο οἱ προφῆτες ξεκινοῦν τά λεγόμενά τους. Τό «Τάδε λέγει Κύριος…» δηλώνει ὅτι πράγματι ὁ Θεός εἶναι αὐτός πού μιλᾶ διά τοῦ στόματός τους. Αὐτόν καλούμαστε νά ἀναγνωρίσουμε καί σέ Αὐτόν νά ἐντρυφύσουμε. Ὅμως, ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς μᾶς ἀποκαλύπτει ὄχι μόνον τόν Χριστό πού φανερώνεται στήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη, ἀλλά καί τήν σωστή ἑρμηνεία τῶν γεγονότων τῆς ζωῆς μας.

Ειρήνη υμίν!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Οἱ ἐµφανίσεις τοῦ Χριστοῦ µετά τὴν Ἀνάστασή Του ἦταν πολλές. Μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἐπίσηµες ἦταν ἡ ἐµφάνιση τοῦ Ἰησοῦ στοὺς µαθητές Του καὶ µάλιστα στὸ Θωµᾶ. Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ φέρνει µιὰ ταραχὴ κι ἕναν φόβο στοὺς τροµαγµένους καὶ κρυµµένους στὸ ὑπερῷο µαθητές. Ὁ Κύριος λύει τὸν φόβο λέγοντας «εἰρήνη ὑµῖν» (Ἰωαν. 20,21 καὶ 26). Ὁ Χριστὸς «ἐν µέσῳ ἔστη, εἰρήνην παρέχων αὐτοῖς», λέγει ἕνα τροπάριο τῆς ἑορτῆς.

Ὁ Θεοφάνης ὁ Κεραµεὺς κάνει τὴν ἑξῆς παρατήρηση πάνω στὴ φράση αὐτὴ τοῦ Κυρίου. Δυὸ φορὲς ἀπευθύνει τὸ χαιρετισµὸ τῆς εἰρήνης στοὺς µαθητές Του. Μιὰ φορὰ πρὶν νὰ τοὺς δείξει τὶς πληγὲς τοῦ σώµατός Του κι ἄλλη µιά φορὰ µετὰ τὴν ἐπίδειξη, «ἵνα καὶ τῆς διττῆς ἀγωνίας ἀπαλλάξῃ αὐτούς», δηλαδὴ γιὰ νὰ τοὺς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴ διπλὴ ἀγωνία. Ἡ µία ἀγωνία τους ἦταν µήπως πέσουν στὰ χέρια τῶν Ἰουδαίων κι ἡ ἄλλη ἦταν ἡ φοβία µήπως βλέπουν κάποιο φάντασµα κι ὄχι τὸ Διδάσκαλό τους.

Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ εἰρήνη µας.

Ερωτήματα για τις συμπροσευχές για την ειρήνη και την αποφυγή πολέμου

 

Ἐρωτοῦμε: Ποιός Ἅγιος καὶ ποιός ἀληθινὸς ὑπηρέτης τοῦ Κυρίου ἔκανε κάτι τέτοιο, στοὺς φρικτοὺς πολέμους τοῦ παρελθόντος, καὶ εὐλογήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γι' αὐτή του τὴν πράξη, ὥστε νὰ τὸν μιμηθοῦμε; Αὐτοὶ ποὺ προσεύχονται σὲ ποιόν «θεό» ἀπευθύνονται; Σίγουρα ὄχι στὸν Θεὸ ποὺ ἀρνοῦνται, διότι οἱ μὲν Μουσουλμάνοι καὶ οἱ Ἑβραῖοι δὲν δέχονται τὸν Χριστό ὡς Θεό, οἱ δὲ Παπικοί τὸν διαστεβλώνουν. Μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε τὸν Κύριο νὰ παρευρίσκεται μὲ τοὺς Ἀρχιερεῖς, ραββίνους, μουφτῆδες, Πάπες, ἐπισκοπῖνες, νὰ τοὺς εὐλογεῖ,  νὰ ζητᾶ μαζί τους τὴν «εἰρήνη» τοῦ κόσμου τούτου, καὶ νὰ καταδικάζει τοὺς πολέμους; Διότι ὁ Κύριος εἶπε: «Τη δική μου ειρήνη σας δίνω. Δεν σας δίνω την ειρήνη που δίνει ο κόσμος» (Ιω.14,27).