Στη Μάνη κάποτε, για τον Χριστοφόρο τον Παπουλάκο, δεν μνημόνευαν ούτε τον βασιλιά, ούτε και τον δεσπότη!

Σήμερα όμως τέτοιους πιστούς τους ονομάζουν ακραίους και μία τέτοια στάση σχίσμα.

«Παπουλάκος», Κωστή Μπαστιά, 7η έκδοση, εκδοτική Αθηνών 1984, σελ. 299

πηγή

Ὁ Ἱ. Χρυσόστομος ἀπαντάει στὰ περὶ δυνητικότητος καὶ περὶ προϋπόθεσης τιμωρίας γιὰ τὴν ὑπακοή σὲ Ἱ. Κανόνα.

«Περίεργος» και «διανοητικά ανεπαρκής» καὶ ὁ Χρυσόστομος;

     «Οὐκ εἶπεν, Ὁμόσε χωρεῖτε καὶ πυκτεύετε, ἀλλ', Ἐκκλίνατε ἀπ' αὐτῶν.  Εἰ μὲν γὰρ ἐξ ἀγνοίας ἢ πλάνης τοῦτο ἐποίουν, ἔδει διορθοῦν· ἐπειδὴ δὲ εἰδότες ἁμαρτάνουσιν, ἀποπηδᾶτε!»

Ἑρμηνεία Ἱεροῦ Χρυσοστόμου τοῦ χωρίου (Ρωμ. 16, 17):

     «Ἡ δὲ διχοστασία πόθεν; Ἀπὸ τῶν δογμάτων τῶν παρὰ τὴν διδαχὴν τῶν ἀποστόλων. Τὰ δὲ δόγματα τὰ τοιαῦτα πόθεν; Ἀπὸ τοῦ γαστρὶ δουλεύειν καὶ τοῖς ἄλλοις πάθεσιν. Οἱ γὰρ τοιοῦτοι, φησὶ, τῷ Κυρίῳ οὐ δουλεύουσιν, ἀλλὰ τῇ αὑτῶν κοιλίᾳ. Ὥστε οὐκ ἂν γένοιτο σκάνδαλα, οὐκ ἂν γένοιτο διχοστασία, εἰ μή τι παρὰ τὴν ἀποστολικὴν διδαχὴν ἐπινοηθείη δόγμα· ὃ καὶ ἐνταῦθα δηλῶν ἔλεγε, Παρὰ τὴν διδαχήν. Καὶ οὐκ εἶπεν, Ἣν ἐδιδάξαμεν, ἀλλ', Ἣν ὑμεῖς ἐμάθετε, προκαταλαμβάνων αὐτοὺς, καὶ δεικνὺς πεπεισμένους δὴ καὶ ἀκούσαντας καὶ καταδεξαμένους. Καὶ τί ποιήσομεν τοῖς τὰ τοιαῦτα κακουργοῦσιν; Οὐκ εἶπεν, Ὁμόσε χωρεῖτε καὶ πυκτεύετε, ἀλλ', Ἐκκλίνατε ἀπ' αὐτῶν. Εἰ μὲν γὰρ ἐξ ἀγνοίας ἢ πλάνης τοῦτο ἐποίουν, ἔδει διορθοῦν· ἐπειδὴ δὲ εἰδότες ἁμαρτάνουσιν, ἀποπηδᾶτε. Καὶ ἀλλαχοῦ δὲ τοῦτο λέγει· Συστέλλεσθε γάρ, φησὶν, ἀπὸ παντὸς ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος. Καὶ Τιμοθέῳ περὶ τοῦ χαλκέως διαλεγόμενος, τοιαῦτα παρῄνει λέγων· Ὃν καὶ σὺ φυλάσσου» (ΕΠΕ 17,718).

«Αντι-Οικουμενιστικές» ...ταχυδακτυλουργίες!

Ἱεροκανονικὴ ἢ ἀλλότρια τῶν Ἁγίων διακοπὴ μνημονεύσεως;

 

Του Παναγιώτη Σημάτη

 

Νομίζω, εἶναι κατανοητὸ στοὺς πολλούς, ὅτι ἡ κριτικὴ ποὺ ἀσκεῖται σὲ ἀδελφοὺς καὶ πατέρες γιὰ τὸν τρόπο ποὺ ἀγωνίζονται κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δὲν ἔχει σκοπὸ οὔτε νὰ διχάσει οὔτε νὰ καταδικάσει. Ἀντιθέτως σκοπὸ ἔχει νὰ ἐπισημάνει τὴν ἀπόκλισή τους ἀπὸ τὴν ἁγιοπατερική μας Παράδοση καὶ ἔτσι ‒ἂν δὲν θελήσουν νά τὸ κατανοήσουν καὶ νὰ τὸ διορθώσουν‒ νὰ ἀποτρέψει τοὺς πιστοὺς νὰ ἀκολουθήσουν τὴν ἐσφαλμένη διδασκαλία τους.

Μακάρι, ὅπως σημειώθηκε, νὰ ἐλάμβαναν τὴν κριτικὴ καὶ αὐτοὶ οἱ πατέρες ὑπ' ὄψιν. Ἀλλὰ ἡ μέχρι τώρα ἐμπειρία καταδεικνύει, ὅτι ὄχι μόνο δὲν τὴν λαμβάνουν ὑπ' ὄψιν, ὄχι μόνο δὲν δέχονται τὴν ἰδέα γιὰ μιὰ Σύναξη τῶν ἀποτειχισμένων ‒στάση ἀκατανόητη καὶ ξένη στὴν ἐκκλησία‒ γιὰ διευθέτηση τῶν διαφορῶν, ἀλλὰ ἀντίθετα σκληραίνουν τίς θέσεις τους καὶ ἐφευρίσκουν νέες ἀντιπατερικὲς θέσεις, κατασκευάσματα τοῦ μυαλοῦ τους. Καὶ ἔτσι, ὅπως θὰ δοῦμε καὶ παρακάτω, ἐνῶ θέλουν νὰ κρατοῦν ἀνοιχτὲς γέφυρες μὲ τοὺς μή ἀποτειχισμένους, κλείνουν κάθε γέφυρα ἐπικοινωνίας μὲ τοὺς ἀποτειχισμένους!

Πρόσφατα παρουσιάσαμε τὶς ἐξωφρενικὲς θέσεις τοῦ π. Ἄγγελου Ἀγγελακόπουλου (ἐδῶ κι ἐδῶ). Σήμερα θὰ δοῦμε τὶς θέσεις τοῦ μ. Σεραφεὶμ Ζήση. Πρόκειται γιὰ παρέμβασή του κατὰ τὴν ὁμιλία τοῦ π. Θ. Ζήση (ἐδῶ/), γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐπικαιρότητα, ὁ ὁποῖος συμφώνησε μὲ ὅσα εἶπε ὁ μ. Σεραφεὶμ. Ξεκίνησε μὲ μιὰ ὀρθὴ παρατήρηση ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ αὐτὴν πέρασε σὲ ὀρθολογικὰ ἐπιχειρήματα.  Εἶπε:

Ο Θεός θα σε βοηθήσει να μπορέσεις, αλλά δεν θα σε βοηθήσει να θελήσεις…

 του αειμνήστου Δημητρίου Παναγοπούλου.

Ο Θεός θα σε βοηθήσει να μπορέσεις, αλλά δεν θα σε βοηθήσει να θελήσεις. Ο Θεός είναι παντοδύναμος, σε βαθμό που ο άνθρωπος δεν μπορεί να παρακολουθήσει. Μπορεί σε κλάσμα δευτερολέπτου, εν ριπή οφθαλμού, να χαλάσει όλη την κτίση και να την ξαναφτιάξει δισεκατομμύρια μεγαλύτερη και καλύτερη! Τέτοια δύναμη έχει (ανθρωπίνως ομιλώ). 

Όμως αυτός ο παντοδύναμος Θεός, που μπορεί να κάνει τέτοιο θαύμα, δεν μπορεί να »φτιάξει» θέληση στον άνθρωπο. Όταν ο άνθρωπος δεν θέλει, ο Θεός δεν μπορεί. Ο Θεός θέλει τον άνθρωπο συνεργάτη. Και όσο ο άνθρωπος θέλει, τόσο ο Θεός δίδει. Δεν θέλει ο άνθρωπος; Ο Θεός δεν δίδει. 

Επομένως, όλα εξαρτιώνται από την θέληση και την μετάνοια του ανθρώπου. Η θέληση του ανθρώπου σε τούτο τον κόσμο, είναι ισχυρότερη από τον παντοδύναμο Θεό..!

Δημήτριος Παναγόπουλος ιεροκύρηκας

Η/Υ ΠΗΓΗ:
Προσκυνητής.blogspot.com: 10 Σεπτεμβρίου 2022

Η καύσις των νεκρών: η παραβίαση της ιερότητας του ανθρωπίνου προσώπου

Του Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Λεμοντζή

    Τα τελευταία χρόνια πολύς λόγος γίνεται για την καύση των νεκρών. Οι θιασώτες της καύσης των νεκρών αγωνίζονται για την καθιέρωσή της, επικαλούμενοι λόγους έλλειψης χώρου, λόγους υγιεινής και λόγους συναισθηματικούς. Συχνά τους συναντούμε στα Μέσα μαζικής ενημέρωσης να προσπαθούν να μας πείσουν για τα πλεονε­κτήματα της καύσης, έναντι της ταφής.

Η πρακτική της καύσης των νεκρών συναντάται σε ανατολικά θρη­σκεύματα όπως τον Ινδουισμό. Εκεί το σώμα δεν έχει κάποια ιδιαίτερη αξία. Αντίθετα ταυτίζεται με τον πόνο και την φθορά καθώς ο άνθρω­πος με το θάνατο του απελευθερώνεται από την καταδυνάστευση του υλικού σώματος. Γι’ αυτά τα θρησκεύματα ο πόνος ταυτίζεται με την ύλη. Ο άνθρωπος βρίσκεται δεσμευμένος σ’ έναν διαρκή κύκλο γεννήσε­ων και επαναγεννήσεων. Ο άνθρωπος καλείται ν’ αποδεσμευθεί από την τροχιά αυτού του κύκλου και να εισέλθει στο νιρβάνα που ταυτίζεται με την απελευθέρωση από την καταδυνάστευση της υλικής μας φύσεως. Κατά τη διάρκεια των αλλεπάλληλων μετενσαρκώσεων, ο άνθρωπος αποβάλλει την υλική του φύση η οποία ταυτίζεται με τον πόνο81.

Η ταφή των νεκρών είναι πρωταρχικό σημείο στην αναγνώριση της θρησκευτικής συνείδησης των ανθρώπων. Η ταφή διαφοροποιεί τον έλλογο άνθρωπο από τα λοιπά έμβια όντα, αλλά και από την άλογη δημιουργία και τον αναδεικνύει όν με θρησκευτική συνείδηση. Έτσι, η ταφή, αντίθετα με την καύση, συμπλέει με την φύση και εκφράζει την παράδοση του σώματος στις συνθήκες της φύσεως. Στην περίπτωση της καύσεως, το σώμα εκτίθεται στη βιαιότητα των στοιχείων της φύσεως ή στην αδηφάγο μανία της τεχνολογίας. Κατά τη χαρακτηριστική έκφραση ενός διορατικού γέροντα, η καύση των νεκρών συνιστά πολι­τισμένη ανθρωποφαγία και ταυτόχρονα αποτελεί και σύμβολο του σύγχρονου μηδενισμού82.

Με την καύση των νεκρών υποτιμάται ή υλη και κατά συνέπεια είναι έμμεση αποδοχή όλων εκείνων των γνωστικών αιρέσεων των πρώτων αιώνων που απέρριπταν την ιερότητα του υλικού σώματος. Οι Μανιχαίοι υποστήριζαν ότι το υλικό σώμα ταυτίζεται με το κακό και ότι είναι προορισμένο να καταδικασθεί83.

Στον Χριστιανισμό η υλική μας φύση, το υλικό μας σώμα, δεν είναι η πηγή του πόνου. Πηγή του πόνου και παθών μας είναι η αμαρτία. Δια της αμαρτίας εισήλθε στον κόσμο η φθορά και ο θάνατος. (Ρωμ. 5,12). Πριν το προπατορικό αμάρτημα, ο άνθρωπος δεν καταδυναστεύετο από την αμαρτία και κατά συνέπεια ήταν ελεύθερος από τον πόνο, τη φθορά και το θάνατο. Η ύλη δημιουργήθηκε από το Θεό (Γεν. 1,1). Το υλικό μας σώμα δημιουργήθηκε από τον Θεό (Γεν. 2,7), εξ ούκ όντων (Β’ Μακ. 7,28), όχι από κάποια προϋπάρχουσα ύλη, αλλά εκ του μηδενός. Αυτό δεν σημαίνει μόνο ότι δημιουργήθηκαν από το μηδέν αλλά και ότι η ουσία των υλικών μας σωμάτων είναι διαφορετική από την ουσία του Θεού. Γι’αυτό το λόγο δεν πρέπει να ειδωλοποιείται και να προσκυνεί­ται ως Θεός. Ο Θεός είναι άκτιστος και άναρχος. Αντίθετα η ύλη είναι κτιστή, δημιούργημα του Θεού. Το σώμα μας δεν είναι η φυλακή της ψυχής, δεν είναι μέσο καταδυνάστευσης και υποδούλωσης της ψυχής μας, αλλά ναός του Αγίου Πνεύματος. «Η ούκ οίδατε ότι το σώμα υμών ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματος εστίν, ου έχετε από Θεού και ούκ εστέ εαυτών» (Α’ Κορ. 6,19), αναφέρει ο Απόστολος Παύλος τονίζο­ντας την μεγάλη ιερότητα του ανθρωπίνου σώματος. Το ονομάζει ναό του Αγίου Πνεύματος και με αυτό τον τρόπο μας διδάσκει να το σεβό­μαστε από την έναρξή του μέσα στην μήτρα έως και του θανάτου.

Ὁ Ἄρχων Ἀσηκρῆτις καὶ τὰ τάλαντα τῶν Ταντάλων, στὴ σκιὰ τοῦ "Ἀμερικῆς" κ. Ἐλπιδοφόρου.

«Τί θέλετέ μοι δοῦναι καὶ ἐγώ ὑμῖν

παραδώσω αὐτόν»  (Ματθ. 26,15-16)

 

π. Στυλιανὸς Ἐμμ. Καρπαθίου MD, MSc, PhD, Θεολόγος-Ἰατρός Ψυχίατρος

 

Μένουμε ἐννεοὶ ἐνώπιον τῶν πληγῶν, ποὺ σταθερὰ καὶ κατ’ ἐξακολούθησιν δημιουργοῦν στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας, ὡς μὴ ὤφελλε, πνευματικοὶ Ταγοί, ἐπιλήσμονες τῶν Ἀρχιερατικῶν τους Ὅρκων, τῶν ὁποίων τὴν στήριξη στὶς ἀντικανονικὲς ἐνέργειές τους ἔχει ἀναλάβει ἐργολαβικῶς ὁ Ἄρχων Ἀσηκρῆτις (βυζαντινὸς κρατικὸς τίτλος, ποὺ σημαίνει τὸν ἐξ ἀπορρήτων- a secretis- αὐλικό) τῆς ἱεραρχικῶς, πρώτης τοπικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐν Κωνσταντινουπόλει, δικηγόρος κ. Ἀναστάσιος Βαβοῦσκος.

   Πρόκειται γιὰ τὸν φαντασιακὸ αὐλικὸ τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, ὁ ὁποῖος κατὰ τὰ φαινόμενα ἔχει τὴν ἐντολή, νὰ χρησιμοποιήσει κάθε δικολαβικὸ μέσο, γιὰ τὴν στήριξη τοῦ διαβοήτου ἀρχιεπισκόπου(;) κ. Ἐλπιδοφόρου Λαμπρινιάδη, ὁ ὁποῖος φεῦ! ἀφέστηκε τῆς πίστεως καὶ ἐμπαίζει τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας.

   Ἡ νομικὴ ἐπιχειρηματολογία τοῦ κ. Ἀ. Βαβούσκου, εἶναι ξένη πρὸς τὸ γράμμα καὶ τὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Μὲ ἀνοίκεια μηχανεύματα, ἀχαρακτήριστα τερτίπια, παρόμοια πρὸς αὐτὰ τοῦ ΣτΕ, ποὺ παραμορφώνουν τὴν συνταγματικὴ τάξη, εἰς βάρος τῆς ἀλήθειας καὶ τοῦ δικαίου, –ὅπως τὸ νεότευκτον κακόηθες μόρφωμα τοῦ συνταγματικῶς ἀνεκτοῦ(;)–, ὁ Ἀρχων Ἀσηκρῆτις ἐπινοεῖ ἀντιστοίχους νομικισμούς,  μὲ στόχο νὰ παραστήσει ὡς "ἀθῴας περιστεράς" τοὺς ἠθικοὺς καὶ φυσικοὺς αὐτουργοὺς τῆς κατάπτυστης τόλμας, νὰ βεβηλώσουν, μετά δόλου καὶ ἀνενδοιάστως, τὴν Κυριακὴ παρακαταθήκη περὶ τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος, ἀθετῶντας καὶ αὐτούς, τοὺς θεόθεν τεθέντας, φυσικοὺς νόμους.

  Ἐν συνεχείᾳ, σταχυολογοῦμε τὰ σημαίνοντα ἀτοπήματα ἀπὸ τὰ δύο κείμενα τοῦ κ. Ἀ. Βαβούσκου, ποὺ εἶδαν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος, μετὰ «τὴν βάπτιση παιδιῶν γκέϊ ζευγαριοῦ, ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἐλπιδοφόρο», σύμφωνα μὲ τὴν ἀνάδειξη τοῦ θέματος ἀπὸ τὰ διάφορα εἰδησεογραφικὰ πρακτορεῖα. Τὰ κείμενα τοῦ κ. Ἀ. Βαβούσκου εἶναι: α. Ἡ βάπτιση στὴ Γλυφάδα καὶ ἡ κανονικὴ ἀποτίμησή της, καὶ β. Ἀνταπάντηση Ἀναστασίου Βαβούσκου στὸν ἀπαντῶντα Μητροπολίτη Γλυφάδας.

27 Σεπτεμβρίου 1831, δολοφονείται η Ελλάδα

27 Σεπτεμβρίου 1831, δολοφονείται ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος Ιωάννης Καποδίστριας, έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, όπου μετέβαινε για να εκκλησιασθεί.

5:35 πρωί 27 Σεπτεμβρίου 1831 δολοφονήθηκε ένας οικουμενικός Έλληνας που αγάπησε όσο τίποτε την ελληνική υπόθεση κι έδωσε τα πάντα ο Ιωάννης Καποδίστριας, από τον Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη, έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο, όπου μετέβαινε για να εκκλησιασθεί.

Η άσχημη αρχή του νεοελληνικού κρατιδίου που πλέον με τη κατάπτυστη αυτή πραξη, σαφέστατα έξωθεν υποκινούμενη, σφράγισε τη μοίρα του ως προτεκτοράτο της Δύσης κάτι που ως συνέπεια φτάνει στο ιστορικό μας παρόν. Θα 'ταν άλλη η εξέλιξη αν ο Ιωάννης Καποδίστριας ζούσε.

Αιώνια η μνήμη του Πρώτου Εθνικού μας Κυβερνήτη. 

«Εάν οι εποχές, οπού υπόσχονταν στη πατρίδα μας το πιο αξιοπρεπές μέλλον, πέρασαν παίρνοντας μαζί τους, τις καλύτερες ελπίδες, αυτό οφείλεται στο ότι οι άνθρωποι, από τους οποίους αυτή η πατρίδα επρόκειτο να αποτελείται, δεν ήταν ακόμη έτοιμοι, ούτε να ακούν τη σεβάσμια φωνή της αλήθειας, ούτε να εισακούονται από τη μάζα των συμπολιτών. Λίγα φώτα, καμία εμπειρία, καθόλου χρήση του κόσμου(έμψυχου δυναμικού) κι ακόμη λιγότερα ήθη, αποτελούσαν όλη τη κληρονομιά εκείνων των εποχών.» (Μετάφραση από επιστολή του, γραμμένη στα γαλλικά)

Ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν Πατέρων πρὸς τὸν πατέρα τοῦ Καποδίστρια, στὴν ὁποία ἐπισημαίνονται καὶ ἐκθειάζονται οἱ ἀρετὲς τοῦ γιοῦ του!

 

Εἰσαγωγὴ – Μετάφραση – Ἐπιμέλεια: Σάββας Ἠλιάδης, δάσκαλος.

Ἡ παρακάτω ἐπιστολὴ εἶναι ἕνα κείμενο περιγραφῆς τῶν ἀρετῶν τοῦ Ἰωάννη, πλεγμένο ἀπὸ εὐγένεια, λεπτότητα, διάκριση, ἔκφραση εὐγνωμοσύνης, ἀλλὰ καὶ μὲ ταπείνωση καὶ ἄλλες ἐπὶ μέρους ἀρετές, δίχως νὰ παραβλάπτεται ἡ ἀλήθεια. Εἶναι ἀναγκαία ἡ προσεκτικὴ μελέτη της, διότι, πέρα ἀπὸ τὶς πληροφορίες περὶ τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια, παίρνει τὴν μορφὴ μαθήματος καὶ μὲ πολλὴ γλαφυρότητα καὶ ρεαλισμό, καταφεύγοντας ἐπανειλημμένως σὲ χωρία τῶν Ἁγίων Γραφῶν καὶ σὲ ρήσεις σοφῶν τῆς ἀρχαιότητας, καθίσταται πρότυπο ἐπιστολογραφίας στὸ εἶδος της.

Η «ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΑΣ ΙΔ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤ. ΠΑΥΛΟΥ» ἔγινε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Θεοφύλακτο Βουλγαρίας καὶ μεταφράστηκε ἀπό τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη στὴν καθομιλουμένη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης καὶ συμπληρώθηκε καὶ ἐμπλουτίστηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο μὲ ἐπιπλέον σημειώσεις. Ἡ πρώτη ἔκδοση τοῦ ἔργου ἔγινε τὸ 1819 στὴν Βενετία καί στὸ περίφημο τυπογραφεῖο τοῦ Νικολάου Γλυκὺ (1619-1693). Ἐπίσης τυπώθηκε μαζὶ καὶ τὸ βιβλίο τοῦ Ἁγίου «Κῆπος Χαρίτων». Συνέδραμαν πρὸς τὴν ἔκδοση οἱ ἅγιοι πατριάρχες Γρηγόριος ὁ Ε΄ καὶ Κύριλλος ΣΤ΄καὶ ὁ ἐξοχότατος κόμης κ.κ. Ἰωάννης Καποδίστριας, ὅπως καὶ ἄλλοι ζηλωτὲς κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ἀλλὰ μὲ τὴν ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια καὶ φροντίδα τῶν ἱερομονάχων Στεφάνου καὶ Νεοφύτου, μαθητῶν τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου, οἱ ὁποῖοι ἐστάλησαν σὲ ὅλους τούς εὔπορους φιλοπάτριδες καὶ φιλόχριστους, μὲ ἐντολὴ τῆς ἐν τῷ Ἁγίῳ Ὄρει Ἱερᾶς Συνάξεως τῶν ὀσιοτάτων πατέρων, ἐφοδιασμένοι καὶ μὲ πατριαρχικὲς ἐπιστολές, γιὰ νὰ συγκεντρώσουν τὰ ἀνάλογα ποσὰ πρὸς ἔκδοση τοῦ ἔργου.

Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας διατελούσε ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσικῆς Αὐτοκρατορίας (1815 – 1822). Ἡ εὐχαριστήρια ἐπιστολή, ποὺ ἀκολουθεῖ (σ: μεταξὺ τῶν 176 ποὺ στάλθηκαν ἀπὸ διαφόρους πρὸς τὸν πατέρα του καὶ ποὺ σώθηκαν πάνω ἀπὸ 75 καὶ ἀποκαλύπτουν τὸ τεράστιο φάσμα τῆς δράσης τοῦ μεγάλου Κερκυραίου στὰ παγκόσμια προβλήματα τῆς ἐποχῆς του), γράφτηκε ἀπὸ τοὺς ἱερομονάχους Στέφανο καὶ Νεόφυτο καὶ ἀποτελεῖ καὶ αὐτὴ μία ἀκόμη ζωντανὴ μαρτυρία, γιὰ τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν φιλοπατρία τοῦ πατέρα, τοῦ γιοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅλης τῆς οἰκογένειας Καποδίστρια.

Διαμαρτυρία ορθοδόξων χριστιανών Φθιώτιδας για το ανίερο συλλείτουργο με τον σχισματικό Επιφάνιο «επίσκοπο» Ολβί

                                          ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ OΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ

             Πρός τόν Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ. Συμεών

                       Κοινοποίηση Διαδίκτυο

Σεβασμιώτατε,

Πληροφορηθήκαμε ἀπό τήν ἐπίσημη ἱστοσελίδα τῆς Μητροπόλεώς μας γιά τό ἀνίερο συλλείτουργο μέ τόν σχισματικό Ἐπιφάνιο «ἐπίσκοπο» Ὀλβίας στίς 11-09-2022. Λυπηθήκαμε βαθύτατα γιατί ὡς τώρα εἴχατε μόνο -ἔστω- παρευρεθεῖ, συναντηθεῖ καί ὑποδεχθεῖ τούς σχισματικούς. Τώρα δυστυχῶς συλλειτουργήσατε κιόλας τό ὁποῖο, ὅπως γνωρίζετε, ἀποτελεῖ μέγα ἀτόπημα βάσει τῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας (ΜΕ΄(45ος), ΜΣΤ΄ (46ος), ΞΕ΄ (65ος) Ἀποστολικοί Κανόνες καί ὁ ΛΓ΄ (33ος) τῆς ἐν Λαοδικίᾳ Συνόδου). Αὐτό μᾶς ἐμποδίζει στό ἑξῆς νά παρευρεθοῦμε σέ τόπο πού λειτουργεῖτε ἐσεῖς ἤ οἱ ὑπόλοιποι ἱερεῖς (οἱ δύο ἱερεῖς τῆς ἐνορίας στά Καμένα Βούρλα, ὁ ἱερέας τῆς ἐνορίας στόν Μῶλο καί ὁ ἱερέας τῆς ἐνορίας στό Ρεγκίνι) πού συμμετεῖχαν στό ἀναφερόμενο γεγονός.

Τό πηδάλιον τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας εἶναι “σπασμένο”.

                

Τό πηδάλιον τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας εἶναι “σπασμένο”

Τοῦ κ. Γεωργίου Κ. Τραμπούλη, θεολόγου

Τό ἱερό Εὐαγγέλιο ἀναφέρει ὅτι, ὅταν ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁδηγήθηκε στό πραιτώριο, βρισκόμενος ἐνώπιον τοῦ Ποντίου Πιλάτου, αὐτός τοῦ εἶπε ὅτι «τό ἔθνος τό σόν καί οἱ ἀρχιερεῖς παρέδωκάν σε ἐμοί». Μέ τούς λόγους αὐτούς ἐπικυρώνεται ὅτι τό μεγάλο ἔγκλημα τῆς ἱστορίας τό σκηνοθέτησαν καί τό πραγματοποίησαν οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ λειτουργοί τοῦ Κυρίου, οἱ ὁποῖοι εἶχαν τήν εὐθύνη νά μελετοῦν τόν Νόμο καί νά προβάλλωνται στόν λαό ὡς ὑποδείγματα πιστότητος τῶν θείων ἐντολῶν καί ἐντιμότητος στήν ἄσκηση τῆς ἐξουσίας τους. 

Αὐτοί κυριευμένοι ἀπό τό πάθος τῆς ζήλιας καί τῆς μανίας, βλέποντας τόν λαό νά τρέχη πίσω ἀπό τό ἄκακον Ἀρνίον, πραγματοποίησαν τό μεγάλο ἔγκλημα. Ἀφοῦ αὐτοί εἶναι πού συνεδρίασαν καί μεθόδευσαν τήν σύλληψή του, αὐτοί χρημάτισαν τόν Προδότη, αὐτοί ἔστειλαν τούς στρατιῶτες νά συλλάβουν τόν Διδάσκαλο, αὐτοί προώθησαν τούς ψευδομάρτυρες, αὐτοί ὑπέγραψαν τήν καταδικαστική ἀπόφαση, αὐτοί ὁδήγησαν τόν Κύριο στόν Πιλᾶτο, αὐτοί ἦσαν τέλος πού κραύγασαν «ἆρον, ἆρον σταύρωσον αὐτόν».

Ἔχει χαθεῖ πιὰ κάθε μέτρο; Πατριάρχης Κύριλλος: Ὅσοι θυσιαστοῦν στὸν πόλεμο θὰ συγχωρεθοῦν οἱ ἁμαρτίες τους.

τὸ σχόλιό μας: Μέχρι τώρα ὁ μοναδικὸς χριστιανὸς ἱεράρχης ποὺ εἶχε κηρύξει ἄφεση ἁμαρτιῶν γιὰ ὅσους θυσιαστοῦν στὸν πόλεμο, δηλαδὴ συγχωροχάρτι, ἦταν ὁ Πάπας Οὐρβανὸς Β΄ στὴν ἔναρξη τῶν σταυροφοριῶν. Φυσικὰ τὸ ἴδιο ἔπραξαν ὅλοι οἱ Πάπες μετὰ ἀπὸ αὐτὸν καθ' ὅλη τὴν διάρκεια τῶν σταυροφοριῶν δίνοντας ἄφεση ἁμαρτιῶν ἀκόμα καὶ μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κων/πόλεως. Ἡ δικαιολογία: Οἱ σταυροφορίες ἦταν πόλεμος ἱερὸς ἐνάντια σὲ ἄθεους δηλ. πόλεμος πίστεως, πόλεμος ὑπὲρ τῆς πατρίδος καὶ φυσικὰ πόλεμος ἀξιῶν. Τὸ ἴδιο  καὶ γιὰ τὴν ἴδια δικαιολογία ἔπραξαν καὶ οἱ διάδοχοί τους, ὅταν ἀθώωσαν π.χ. τὶς ἁμαρτίες τῶν Κονκισταδόρων ἐνάντια τῶν Ἰνδιάνων ἢ τῶν Κροατῶν στρατιωτῶν ἐνάντια τῶν Σέρβων.

Οἱ Ὀρθόδοξοι ποτὲ δὲν ἔπραξαν κάτι τέτοιο. Ἄλλο ἡ τιμὴ καὶ ἡ ἀναγνώριση τῶν ἀνθρώπων ποὺ πολεμοῦν καὶ θυσιάζονται γιὰ τὴν πατρίδα καὶ ἄλλο ἡ συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν τους γι' αὐτὸ τὸν λόγο. Ὁ ἅγιος πατριάρχης Πολύευκτος (5. Φεβρ.) ἀρνήθηκε νὰ ἁγιοποιήσει παρὰ τὶς ἐπίμονες προσπάθειες τοῦ αὐτοκράτορα Νικηφόρου Φωκᾶ τοὺς στρατιῶτες ποὺ ἔπεσαν στὶς μάχες κατὰ τῶν Ἀράβων. 

Τώρα ὅμως μετὰ τὸν κάθε Πάπα τῆς Ρώμης, μετὰ τὸν "Πάπα" τῆς Ἀνατολῆς Βαρθολομαῖο ποὺ εὐλόγησε τὸν "δίκαιο" ἀγώνα τῶν Τούρκων στὴν Συρία καὶ στὸ Β. Ἰράκ (!), ὁ νέος "Πάπας" τοῦ Βορρᾶ, ὁ Κύριλλος Μόσχας, ὅλως τυχαίως μετὰ τὴν διακήρυξη μερικῆς ἐπιστράτευσης ἀπὸ τὸν Ποῦτιν, κήρυξε στοὺς Ρώσους στὸ κήρυγμα τῆς Κυριακῆς ὅτι "η Εκκλησία συνειδητοποιεί ότι αν κάποιος, ωθούμενος από την αίσθηση του καθήκοντος και την ανάγκη να εκπληρώσει τον όρκο του... πάει να κάνει αυτό που τον καλεί το καθήκον του και, αν κάποιος πεθάνει κατά την εκτέλεση αυτού του καθήκοντος, τότε έχει αναμφίβολα διαπράξει κάτι που ισοδυναμεί με θυσία. Θα έχει θυσιαστεί για άλλους. Και επομένως, πιστεύουμε ότι αυτή η θυσία ξεπλένει όλες τις αμαρτίες που έχει διαπράξει ένας τέτοιος άνθρωπος". Καὶ ἐμεῖς ὡς ἀδαεῖς ρωτοῦμε;

Ὁ ἅγ. Παΐσιος ἀλλὰ καὶ ὁ ἀείμνηστος π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης ὁμολόγησαν, ὅτι πολλοὶ στρατιῶτες, κατὰ τὰ ἄλλα ἡρωικοί, ἔπεσαν στὸν πόλεμο  καὶ τοῦ '40 καὶ στὸν ἐμφύλιο ἀπὸ σφαίρα ἢ βόμβα, ὡς τιμωρία, διότι ὕβριζαν τὰ θεῖα. Αὐτῶν γιατὶ δὲν συγχωρέθηκε ἡ ἁμαρτία τῆς ὕβρεως; 

Πνευματικὴ ζωὴ καὶ λογική

 

Tοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Στὴν ἐποχή μας οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἐμπιστεύονται τοὺς ἐπιστήμονες καὶ ἀκολουθοῦν ὅσα ἐκεῖνοι ὑποστηρίζουν, ξεχνώντας ὅτι τὰ συμπεράσματα τῶν ἐπιστημόνων συνεχῶς ἀναθεωροῦνται. Αὐτὰ ποὺ ἔλεγαν στὸ παρελθὸν – καὶ δὲν ἐννοοῦμε τὸ ἀπώτερο – σήμερα δὲν ἰσχύουν. Ἔρχονται ἄλλες θεωρίες καὶ ἄλλα συμπεράσματα, ποὺ θέτουν στὸ περιθώριο τὰ ὅσα δέχονταν ὡς ἐπιστημονικά, δηλαδὴ ἀλάνθαστα.

Δὲν ἀπορρίπτουμε τὴν ἐπιστημονικὴ ἔρευνα σὲ ὅλους τούς τομεῖς. Ὑπάρχουν πολλὲς ἐπιτυχίες ποὺ βελτιώνουν τὴ ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ὡστόσο, ὑπάρχουν καὶ ἐπιστημονικὰ συμπεράσματα ποὺ ὁδηγοῦν στὴν καταστροφὴ τῶν ἀνθρώπων, πνευματικὴ καὶ σωματική.

Μετάστασις Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου

Μετάστασις Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου

Πατρὸς παρέστης ἠγαπημένῳ Λόγῳ,
Πάντων μαθητῶν Ἠγαπημένε πλέον.
Πρός γε Θεὸν μετέβη βροντῆς παῖς εἰκάδι ἕκτῃ.

Ἀρκετοὶ εἶχαν τὴν ἄποψη ὅτι ὁ Ἰωάννης δὲν πέθανε, ἀλλὰ μετατέθηκε στὴν ἄλλη ζωή, ὅπως ὁ Ἐνὼχ καὶ ὁ Ἠλίας. Ἀφορμὴ γι' αὐτὴ τὴν ἄποψη ἔδωσε τὸ γνωστὸ εὐαγγελικὸ χωρίο, Ἰωάννου κα’ 22. Ὅμως, ὁ ἀμέσως ἑπόμενος στίχος κα’ 23 διευκρινίζει τὰ πράγματα.

Ἡ παράδοση ποὺ ἀσπάσθηκε ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ ἕξης: Ὁ Ἰωάννης σὲ βαθειὰ γεράματα πέθανε στὴν Ἔφεσο καὶ τάφηκε ἔξω ἀπ’ αὐτήν. Ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ μερικὲς ἡμέρες, ὅταν οἱ μαθητὲς του ἐπισκέφθηκαν τὸν τάφο, βρῆκαν αὐτὸν κενό.

Ἡ Ἐκκλησία μας, λοιπόν, δέχεται ὅτι στὸν ἀγαπημένο μαθητὴ τοῦ Κυρίου συνέβη ὅτι καὶ μὲ τὴν Παναγία μητέρα Του. Δηλαδή, ὁ Ἰωάννης ναὶ μὲν πέθανε καὶ ἐτάφη, ἀλλὰ μετὰ τρεῖς ἡμέρες ἀναστήθηκε καὶ μετέστη στὴν αἰώνια ζωή, γιὰ τὴν ὁποία ὁ ἴδιος, νὰ τί λέει σχετικά:
«Ὁ ἔχων τὸν υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν, ὁ μὴ ἔχων τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὴν ζωὴν οὐκ ἔχει». Ἐκεῖνος, δηλαδή, ποὺ εἶναι ἑνωμένος μέσῳ τῆς πίστης μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν ἔχει δικό του, ἔχει τὴν ἀληθινὴ καὶ αἰώνια ζωή. Ἐκεῖνος, ὅμως, ποὺ δὲν ἔχει τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, νὰ ἔχει ὑπ’ ὄψιν του πὼς δὲν ἔχει καὶ τὴν ἀληθινὴ καὶ αἰώνια ζωή.

Άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί, Κύριε...

Ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί, Κύριε... (Κυριακή Α'Λουκά).

«Ιδών δε Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοις γόνασιν Ιησού λέγων· έξελθε απ’ εμού, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμι, Κύριε. θάμβος γαρ περιέσχεν αυτόν και πάντας τους συν αυτώ επί τη άγρα των ιχθύων η συνέλαβον. ομοίως δε και Ιάκωβον και Ιωάννην, υιούς Ζεβεδαίου, οι ήσαν κοινωνοί τω Σίμωνι» (Λουκ. ε’ 8-10). Γεμάτος δέος από το αναπάντεχο θέαμα, ο Πέτρος έπεσε γονατιστός στα πόδια του Χριστού. Ούτε για μια στιγμή δεν αμφέβαλε πως τέτοια καλή ψαριά οφειλόταν στην παρουσία του Χριστού στο πλοιάριο κι όχι στις δικές του προσπάθειες. Το περιστατικό αυτό συγκλόνισε τον Σίμωνα ως τα τρίσβαθα της ψυχής του, γι’ αυτό και στη συνέχεια δεν ονόμασε πια τον Ιησού «επιστάτη», αλλά «Κύριο». Κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει «επιστάτης», «αφεντικό», μα μόνο ένας Κύριος υπάρχει. Όταν άκουγε το σοφό δάσκαλο να διδάσκει τα πλήθη από το πλοίο που βρισκόταν κοντά στην ακτή, ο Σίμων τον ονόμασε «Επιστάτη» ή «Διδάσκαλο». Τώρα όμως που είδε το θαυμαστό αυτό έργο Του, τον ομολόγησε «Κύριο».

Προσέξτε πόσο πιο δυνατά μιλάνε τα έργα από τα λόγια! Αν πούμε ακόμα και τα γλυκύτερα λόγια, οι άνθρωποι θα μας αποκαλέσουν διδάσκαλους των ανθρώπων. Αν όμως τα λόγια μας τα υποστηρίζουμε με τα έργα μας, τότε θα μας ονομάσουν ανθρώπους του Θεού. Ίσως την ώρα που άκουγε ο Σίμων τα λόγια του Χριστού, να σκεφτόταν μέσα του πόσο όμορφα και σοφά διδάσκει. Ο καρδιογνώστης που τα έβλεπε όλ’ αυτά, κάλεσε μετά το Σίμωνα στα βάθη, για να του αποδείξει πως πραγματοποιεί όσα λέει.

Ο Αμερικής Ελπιδοφόρος που από αγάπη επαινεί και αναγνωρίζει ως ζευγάρι ομοφυλόφιλους, διώκει από μίσος και εωσφορική έπαρση αρχιμανδρίτες.

Αρχιμ. Αλέξανδρος Κανταράκιας: Δεν φεύγω γιατί το επιθυμώ, αλλά γιατί αυτό αποφάσισε ο Αρχιεπ. Αμερικής

Έτσι λειτουργούν όλοι οι αιρετικοί. Κύκλοι της Αρχιεπισκοπής Αμερικής τονίζουν: «η καταδίωξη του π. Κανταράκια είναι εκδίκηση του Ελπιδοφόρου επειδή στάθηκε στο πλευρό του Μητροπολίτη Ευαγγέλου κατά την αποπομπή του από τη Μητρόπολη Νέας Ιερσέης». Αλλά όλα αυτά συμβαίνουν γιατί αντί να απομονώσουν μέχρι την συνοδική τους καταδίκη μέσω της αποτειχίσεως ψευδοποιμένες όπως τον Ελπιδοφόρο, συνέχισαν να τους μνημονεύουν, ως ορθοτομούντες.

Του Θεόδωρου Καλμούκου | Εθνικός Κήρυκας

---

Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος εκδιώχνει από την Αμερική τον Αρχιμανδρίτη Αλέξανδρο Κανταριάκια με το αιτιολογικό ότι έχει λήξει η απόσπαση του από την Εκκλησία της Ελλάδος. Όπως έγραψε ο «Εθνικός Κήρυκας» στις 22 Σεπτεμβρίου 2022, «ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος έβαλε σε αργία από κάθε ιεροπραξία μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους, ενώ τον καλεί και σε πνευματικό δικαστήριο στις 4 Οκτωβρίου, στις 12 η ώρα το μεσημέρι, τον Αρχιμανδρίτη Αλέξανδρο Κανταράκια.

Ο π. Αλέξανδρος είναι ιερατικός προϊστάμενος της κοινότητας του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια.

Σύμφωνα με επιστολή που έστειλε εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου ο πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής, Νεκτάριος Παπαζαφειρόπουλος, με ημερομηνία 12 Σεπτεμβρίου 2022, ο Αρχιμανδρίτης Αλέξανδρος Κανταράκιας κατηγορείται ότι ομιλεί «ασεβώς» και κατά τρόπο «χυδαίο» (vulgar) εναντίον του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου, όπως αναγράφεται χαρακτηριστικά στην επιστολή του πρωτοσυγκέλου.

Κυριακή Α΄ Λουκά - Ερμηνεία της Ευαγγελικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

                          

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ΛΟΥΚΑ [:Λουκά 5,1-11]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

    «Περιπατῶν δὲ παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδε δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφόν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς.καὶ λέγει αὐτοῖς· δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ (:Και ενώ περπατούσε κοντά στη θάλασσα της Γαλιλαίας, είδε δυο αδελφούς, τον Σίμωνα, τον οποίο κατόπιν ονόμασε Πέτρο, και τον Ανδρέα τον αδελφό του, οι οποίοι έριχναν δίχτυα στη θάλασσα, διότι ήταν ψαράδες. Και τους λέει: ‘’Ακολουθήστε με, και θα σας κάνω ικανούς να ψαρεύετε αντί για ψάρια ανθρώπους. Αυτούς θα ελκύετε στη βασιλεία των ουρανών με τα πνευματικά δίχτυα του κηρύγματος’’. Και αυτοί αμέσως άφησαν τα δίχτυά τους και Τον ακολούθησαν)» [Ματθ.4,18-20].

   (…) Βέβαια ο ευαγγελιστής Ιωάννης λέγει ότι διαφορετικά προσκλήθηκαν αυτοί οι μαθητές από τον Κύριο. Επομένως, είναι φανερό ότι η παραπάνω πρόσκληση είναι δεύτερη. Αυτό επίσης μπορεί να το διαπιστώσει κανείς από πολλά σημεία. Εκεί λοιπόν λέγει ότι προσκλήθηκαν προτού κλειστεί στη φυλακή ο Ιωάννης ο Βαπτιστής [βλ. Ιω.1,35-36: «Τῇ ἐπαύριον πάλιν εἱστήκει ὁ Ἰωάννης καὶ ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ δύο, καὶ ἐμβλέψας τῷ Ἰησοῦ περιπατοῦντι λέγει· ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ. καὶ ἤκουσαν αὐτοῦ οἱ δύο μαθηταὶ λαλοῦντος, καὶ ἠκολούθησαν τῷ Ἰησοῦ (:την επόμενη μέρα ο Ιωάννης στεκόταν πάλι στο συνηθισμένο μέρος που κήρυττε, και μαζί του ήταν και δύο από τους μαθητές του. Κι αφού παρατήρησε με ευλάβεια τον Ιησού, που τη στιγμή εκείνη περπατούσε, είπε: “Αυτός είναι το Αρνίο που παρέδωσε ο Θεός Πατέρας Του να θυσιαστεί για χάρη μας”)»], ενώ εδώ στον Ευαγγελιστή Ματθαίο αναφέρεται ότι προσκλήθηκαν μετά τη φυλάκιση του Ιωάννη [Ματθ. 4,12: «Ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ὅτι Ἰωάννης παρεδόθη, ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν (:Όταν άκουσε ο Ιησούς ότι ο Ιωάννης παραδόθηκε στη φυλακή απ’ τον βασιλιά Ηρώδη Αντύπα, αναχώρησε και πήγε στη Γαλιλαία)»- Ματθ. 4,18-19: «Περιπατῶν δὲ παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδε δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφόν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς. καὶ λέγει αὐτοῖς· δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων»].

Ο ΙΕ΄ Κανὼν μὲ «προσωπικότητα» Ἰανοῦ!

Κρίμα! Ὁ π. Ἄγγελος δικαιολογούμενος φάσκει καὶ ἀντιφάσκει καί, χωρὶς νὰ διορθώσει τὰ ἡμαρτημένα, εἰσάγει μεταπατερικότητα!

Τοῦ Παναγιώτη Σημάτη

Ὁ π. Ἄγγελος Άγγελακόπουλος ξεπέρασε καὶ τὸν διπρόσωπο Ἰανό. Μεταμόρφωσε τὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου σὲ τριπρόσωπο Ἰανό (κατὰ τὰ συμφέροντά του) ἀποκαλύπτοντάς μας τὶς μεταπατερικές του ...ἱκανότητες! Καίγεται (φαίνεται ὅτι τὸν καίει ὁ δικαιολογημένος ἔλεγχος ποὺ τοῦ ἀσκήσαμε, ἐδῶ) νὰ δικαιολογήσει στὰ μάτια τῶν πιστῶν ποὺ τὸν ἀκολουθοῦν, α) γιατί παλαιότερα θεωροῦσε δυνητικὸ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα, ἐνῶ τώρα ὄχι β) γιατί ἐνῶ αὐτὸς ἄργησε νὰ ἀποτειχιστεί, καταδικάζει τώρα ὅσους δὲν ἀποτειχίζονται. Μὲ τὴν ξαφνικὴ ἀλλαγὴ καὶ κυβίστησή του, ὑποστηρίζει τώρα τὸ ἀντίθετο: Προσωποποιεῖ τὸν ΙΕ’ Κανόνα, τὸν ἀνεξαρτητοποιεῖ ἀπὸ τοὺς Πατέρες ποὺ τὸν συνέταξαν, ὡσὰν αὐτοὶ νὰ μὴν ἤξεραν τί ἐννοοῦσαν, καὶ τὸν παρουσιάζει ὡς ἄλλο ἠθοποιό, ὡς τριπρόσωπο Ἰανὸ ποὺ ἀλλάζει συνέχεια προσωπεῖα καί (α) ἄλλοτε εἶναι δυνητικός, (β) ἄλλοτε (ὦ, τῆς μεταπατερικότητας!) εἶναι καὶ δυνητικὸς καὶ ...ὑποχρεωτικὸς καὶ (γ) ἄλλοτε εἶναι μόνο ...ὑποχρεωτικός!!! Γράφει:

«Ὁ χαρακτῆρας τοῦ 15^ου Κανόνος τῆς ΑΒ΄ Συνόδου: Ἐκ τῆς φύσεώς του προαιρετικός˙ μετὰ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης (2016) καὶ προαιρετικὸς καὶ ὑποχρεωτικός˙ μετὰ τὸ Οὐκρανικὸ (2019) μόνο ὑποχρεωτικός.

Μετὰ τὴν πραγματοποίηση τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016), ὁ 15^ος Κανὼν αὐστηροποιεῖται (σ.σ.: ἀπὸ ...μόνος του!) καὶ γίνεται: α) ὑποχρεωτικὸς μὲν γιὰ ὅσους ἱερεῖς ἀνῆκαν σὲ ἐπισκόπους, πού, εἴτε ἔλαβαν μέρος στὴν ψευδοσύνοδο καὶ ὑπέγραψαν τὰ αἱρετικὰ κείμενά της, εἴτε δὲν ἔλαβαν μέρος, οὔτε ὑπέγραψαν τὰ κείμενά της, ἀλλὰ ἐφήρμοσαν de facto τὶς ἀποφάσεις της, μὴ διαμαρτυρόμενοι, καὶ β) προαιρετικὸς δὲ γιὰ ὅσους ἱερεῖς ἀνῆκαν σὲ ἐπισκόπους, ποὺ εὐθαρσῶς καὶ δημοσίως, γραπτῶς καὶ προφορικῶς, μὲ συνέδρια καὶ ἡμερίδες, διετράνωσαν τὴν ἀντίθεσή τους στὴν ψευδοσύνοδο καὶ δὲν ἐφήρμοσαν τὶς ἀποφάσεις της.

Κουίζ για "δυνατούς" λυτές.

Ἐρώτηση σὲ ὅσους παρουσιάζουν ἑαυτοὺς ὡς ὑπερασπιστὲς τοῦ δικαίου καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἡσυχάσουν, ἀλλὰ ὅποτε τοὺς συμφέρει.

 

    Ἀφοῦ, ὅσοι κοινωνοῦν μὲ τοὺς ψευδο-ιερεῖς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας, ἀκυρώνουν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ πρέπει νὰ εἶναι ἀκοινώνητοι, αὐτοὶ ποὺ κοινωνοῦν μὲ τοὺς ψευδο-ιερεῖς σχισματικοὺς τῶν Σκοπίων, τί εἶναι; Οἱ Σέρβοι καὶ οἱ Ρῶσοι (καὶ οἱ ἐκκλησίες ποὺ ἀκολουθοῦν τοὺς Ρώσους, π.χ. ὁ Ὀνούφριος Κιέβου) ποὺ ἀπὸ πολλοὺς παρουσιάζονται ὡς "παραδοσιακοί", πῶς πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζονται τώρα, ποὺ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν συμμετοχή τους στὸ Π.Σ.Ε. ἀναγνώρισαν καὶ τοὺς Σκοπιανοὺς σχισματικοὺς ὡς αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία, ὅπως ὁ Βαρθολομαῖος τοὺς Οὐκρανούς;

    Τελικὰ ἡ στάση μας στὴν Ἐκκλησία εἶναι στάση ἀλὰ κάρτ; Καταργήθηκε τὸ "νὰ εἶναι τὸ ναί, ναὶ καὶ τὸ οὐ, οὐ" καὶ βασιλεύει τὸ "κάνω ὅ,τι θέλω καὶ ὅποτε τὸ θέλω, γιατὶ ἔτσι μὲ συμφέρει";

 

Ο Διδυμοτείχου, μετά τον ΨευδοΚιέβου στον ΨευδοΣκοπίων!!

σ.σ. Δεν μας αφήνουνε να ησυχάσουμε βρε παιδί μου. Μετά το μιαρό συλλείτουργο με τον ΨευδοΚιέβου στην Θάσο ο Διδυμοτείχου Δαμασκηνός επανέλαβε το ίδιο με τους σχισματικούς των Σκοπίων. Τον προσκάλεσε λέει ο «ελληνομαθής» επιχώριος «Μητροπολίτης Στρωμνίτσης κ. Ναούμ.». Τόσο «ελληνομαθής» αυτός ο Ναούμ ώστε να μην βλέπει ότι η Μακεδονία είναι Ελλάδα και ότι η λεγόμενη «Μακεδονική γλώσσα» είναι η Ελληνική, αλλά αρκετά «ελληνομαθής» ώστε να μας κοροϊδεύει μπροστά στα μούτρα μας.

 Βέβαια, τί να τον κάνουμε τον Ναούμ; Εδώ έχουμε τους δικούς μας καλοζωισμένους δεσποτάδες, βαρέα τριαξονικά για όλες τις δουλειές με συνείδηση μπετόν αρμέ. Δεν περνάει τίποτα. Εκτελούν πιστά τις εντολές της αντίχριστης νέας τάξης και έχουν και την αξίωση να τους κάνουμε υπακοή γιατί είναι λέει η Εκκλησία! Γελάνε και οι πέτρες με τα καμώματά τους. Είναι δυνατόν όμως να έχεις προδώσει την Πίστη και να μην προδώσεις και την Πατρίδα; «Καμαρώστε» τον «έλληνα ιεράρχη» στις φωτογραφίες από την Ρομφαία.

Ἡ «ἐκλεκτὴ μερίδα»

                     

Ἡ «ἐκλεκτὴ μερίδα»

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Κάποτε, φίλοι, ὅταν οἱ ἄνθρωποι πήγαιναν στοὺς παλιοὺς Γέροντες καὶ Ἀσκητές, ἔλεγαν: «Ἀββᾶ πές μου λόγο γιὰ νὰ σωθῶ»! Κι ἐκεῖνοι τοὺς ἔλεγαν σοφὰ λόγια οἰκοδομῆς καὶ σωτηρίας, ὅπως πολλὰ εἶναι καταγεγραμμένα καὶ στὰ εἰδικὰ βιβλία μὲ τὴ ζωή καὶ τὰ λόγια τους, τὰ ἀποκαλούμενα «γεροντικά».

Σήμερα δύο πράγματα συμβαίνουν σὲ ἔκταση.

Ἢ λέμε στὸν ἄλλο «πές μου κάποιο νέο, κανένα κουτσομπολιό, τί μαθαίνεις, τί ἀκοῦς», ὁπότε ἀπ’ αὐτὲς τὶς συζητήσεις βγαίνουν κακολογίες, συκοφαντίες, κατακρίσεις καὶ μὲ δυὸ λόγια ἡ ἀποκαλούμενη «ἀργολογία» ποὺ εἶναι μεγάλη ἁμαρτία, γι’ αὐτὸ καὶ γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος «ἀπόφευγε μωρὲς συζητήσεις… γιατί εἶναι ἀνωφελεῖς καὶ μάταιες» (Τίτ. γ, 10).

Ἢ κλείνουμε ἑρμητικὰ τ’ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς μας σὲ ὅ,τιδήποτε πνευματικὸ θὰ μπορούσαμε ν’ ἀκούσουμε, νὰ διαβάσουμε ἢ καὶ νὰ δοῦμε! Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη κατάντια ἀπ’ αὐτὴ καὶ τιμωρία ἀπ’ τὸν Θεὸ ἀκόμη, ὅπως θὰ δοῦμε…

* * *

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Κυριακή Α΄ Λουκά – Κάνε αρχή

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ΛΟΥΚΑ

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

σχετικά με την ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Α΄ Λουκά με θέμα:

                                           «ΚΑΝΕ ΑΡΧΗ»

                        [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 23-9-1990]

    Η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου, την πρώτη Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, κάνει αρχή ευαγγελικών περικοπών από το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο. Αλλά και το περιεχόμενο της ευαγγελικής περικοπής σήμερα αναφέρεται στην αρχή του δημοσίου έργου του Κυρίου μας και την εκλογή των πρώτων μαθητών Του.  Γι' αυτό και εμείς σαν θέμα σήμερα να έχουμε τη σημασία ενός ξεκινήματος σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής μας. Και μάλιστα ιδιαίτατα στον τομέα της σωτηρίας μας.

    Αλλά με δύο λόγια ας δούμε την ευαγγελική περικοπή για να έχουμε μία εικόνα. Ένα πρωινό, στην αμμουδιά της λίμνης Γενησαρέτ, είδε ο Κύριος δύο αραγμένα καΐκια, που οι νοικοκυραίοι τους ήταν ο Πέτρος, με τον αδελφό του τον Ανδρέα στο ένα και ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης ο αδελφός του στο άλλο. Ο Κύριος ζήτησε από τον Απόστολο Πέτρο για λίγο να του παραχωρήσει το καΐκι του, επειδή ήταν πολύ το πλήθος που ήλθε να ακούσει τον λόγο Του και δεν ήταν δυνατό να μπορέσει να μιλήσει, να οράται και να ακούεται, και ζήτησε από το καΐκι να μπορέσει να μιλήσει στα πλήθη.

    Μετά από την ομιλία, προέτρεψε ο Κύριος τον Πέτρο να ανοιχτεί στη θάλασσα το καΐκι ,για ψάρεμα. Ήταν μεσημέρι. Παρά την ακαταλληλότητα του χρόνου, ο Πέτρος υπακούει. Και σε λίγο το δίχτυ σχιζόταν από το πλήθος των ψαριών τόσο, ώστε να φωνάξουν αι τους μετόχους αυτών, το άλλο καΐκι, του Ιακώβου και του Ιωάννου για να βοηθήσουν. Και τα πλοία και τα δύο κινδύνευαν να βυθιστούν από το πλήθος, το βάρος των ψαριών. Ο απόστολος Πέτρος, όπως και οι άλλοι συγκλονίστηκαν. «Θάμβος γὰρ»,λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς,-θάμπωμα, έκπληξις- «περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ».

Τίποτα δεν άφησαν όρθιο: Από πότε συμμετέχει σε αποτεφρώσεις η Εκκλησία;

L '

Πηγη

Το Μοναστήρι του «πάπα» στο Ακριτοχώρι Σερρών

Γράφει ο Μέτοικος 

αρθρογραφεί για katanixi.gr

«Ας είναι δόξα εις σε Χριστέ μου, ότι πάντοτε ανέχεσαι και υπομένεις»…

Το Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου στο Ακριτοχώρι, το αποκαλούμενο από τους Ορθόδοξους Χριστιανούς των Σερρών και Μοναστήρι του «πάπα» επισκέφθηκε ο π. Βαρθολομαίος, αμέσως μετά το συλλείτουργό του με το σχισματικό Επιφάνιο Ντουμένκο στη Θάσο. Πλήθος λαού που, ξεπερνούσε τα πενήντα άτομα, υποδέχτηκε τον π.Βαρθολομαίο με τιμές και δόξες, χωρίς να ακουστούν οι φωνές αποδοκιμασίας του 2012: «προδότη» και «Έξω οι Ουνίτες».

Ο ηγούμενος της αγιορείτικης Μονής Ξενοφώντος Αλέξιος, ως κτήτορας της Μονής του Προδρόμου στο Ακριτοχώρι Σερρών και πνευματικός της γυναικείας αδελφότητας, δεξιώνεται και ξενοδοχεί στον υπερπολυτελή ξενώνα με αγιορείτικη, βεβαίως, ταπεινότητα, τον Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο, τον Τούρκο πολίτη και επίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο και, όλους όσους θεωρώντας τους Ιερούς Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως «τείχη του Αίσχους», εργάζονται άοκνα τόσο για την κατάργησή τους, όσο και για την καταδίκη των Πατέρων της Εκκλησίας που τους «κληροδότησαν τη διάσπαση [με τους αιρετικούς]».

ΤΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΟΜΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΣΤΗ ΝΗΣΟ ΘΑΣΟ ΤΗΝ 22.8//4.9.2022.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ  ΚΕΛΛΙΩΤΕΣ  ΠΑΤΕΡΕΣ

                                                                                    Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 8//21.9.2022                           

                                    Τὸ Γενέσιον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

ΤΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΟΜΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΣΤΗ ΝΗΣΟ ΘΑΣΟ

ΤΗΝ 22.8//4.9.2022.

Ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης ὅτι δὲν εἶχε σκοπὸ νὰ συγγράψῃ θεολογικὰ κείμενα, ἀλλὰ ἀναγκάσθηκε διότι ἐξηγέρθηκε ἰταμὸς πόλεμος (ἀπὸ τοὺς γραικύλους λατινόφρονες) ἐναντίον τῆς Ἀληθείας τῆς Πίστεως τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας.

 Ὡς  Ἁγιορεῖτες μοναχοὶ προκρίνουμε τὴν σιωπὴ καὶ ἡσυχία ἀπὸ ἄγονες καὶ ἄκαρπες ἀντιπαραθέσεις γιὰ βιοτικῆς καὶ ὑλικῆς φύσης θέματα προκειμένου νὰ καλλιεργήσουμε ἐπιμελέστερα τὴν ἐν Χριστῷ σώζουσα μετάνοια.

Ἀναγκαζόμαστε ὅμως νὰ ἐκφράσουμε λόγια περὶ πίστεως καὶ ζωῆς, τὰ ὁποῖα μᾶς παραδόθηκαν «ἀπὸ Ἁγίους τοῦ Θεοῦ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἐλάλησαν ἐμπνευσμένοι ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.» (Β΄ΠΕΤΡΟΥ,κεφ.1, στίχ.21).

Εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς δηλώνουμε ὅτι δὲν εἴμαστε Ἀμερικανόφιλοι ἢ Κινεζόφιλοι ἢ Ρωσόφιλοι κ.τ.τ., ἀλλὰ θέλουμε καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ εἴμαστε ΘΕΟΦΙΛΟΙ !

Εἴμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ Ἕλληνες, Ρωμηοὶ τῆς πονεμένης Ρωμηοσύνης (ἀπὸ τὴν λέξη ρώμη=δύναμη) γι' αὐτὸ καὶ «ἐν Κυρίῳ ποιοῦμεν δύναμιν» καὶ σεβόμαστε κάθε λαό, φυλή, γλῶσσα καὶ ἔθνος γιὰ τοὺς ὁποίους ἐπιθυμοῦμε καὶ εὐχόμεθα τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία τους.

Ἰδοὺ πεδίον δόξης λαμπρὸν γιὰ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως¹, τὰ ἄλλα Πατριαρχεῖα καὶ ὅλες τίς  τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Μὲ συνοδικὲς μεθόδους νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο «..καὶ εἶπεν αὐτοῖς· πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει» (ΜΑΡΚ., κεφ.ΙΣΤ΄, στίχ.15), «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς (σ.σ. ὄχι ραντίζοντες καὶ οὔτε μόνον χρίζοντες τούς ἐπιστρέφοντες στὴν Ὀρθοδοξία παπικοὺς καὶ προτεστάντες)  εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (ΜΑΤΘ. κεφ.ΚΗ΄, στίχ.19 ).

Στὶς μέρες μας, δυστυχῶς, αὐτὸ δὲν γίνεται  (παρὰ σὲ μικρὴ κλίμακα) διότι πολλοὶ (οἱ ὁποῖοι συναποτελοῦν τὴν νέα τάξη πραγμάτων, οἱ παγκοσμιοποιητές) δὲν θέλουν νά μεταλαμπαδεύεται ἀνόθευτη  ἡ Ἀλήθεια τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἔτσι, ἐλεύθερα, θὰ βυσσοδομοῦν καὶ θὰ ἀπεργάζονται τὰ ἄνομα καὶ ἀντίχριστα σχέδια τους γιὰ τὴν μετατροπὴ τοῦ ἀνθρώπου σὲ ἄβουλο ἄθυρμα, ὑβρίδιο ζώου καὶ «ἔξυπνης μηχανῆς» (με τήν ἐμφύτευση μικροεπεξεργαστῶν-τσίπς, με την  ἔγχυση νανοσωματιδίων-νανορομπὸτς κ.ἄ.) καὶ τῆς κοινωνίας σὲ ζαλισμένο κοπάδι ἐνσταβλισμένο στὶς ἀγροικίες τῶν πονηρῶν, μὲ ἀπώτερο  στόχο καὶ σκοπὸ τὴν ματαίωση τῆς ἐνχρίστωσης καὶ σωτηρίας τοῦ ἐλλόγου  καὶ ἐνσυνειδήτου πλάσματος τοῦ Παναγάθου Δημιουργοῦ καί Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Σχολιασμὸς τῆς ἀπάντησης τῆς «Κατάνυξης» περὶ Ἀποτειχίσεως

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

 

Μὲ χαρὰ καὶ λύπη εἴδαμε τὴν ἀπάντηση τῆς «Κατάνυξης» στὰ διάφορα ἐρωτήματα ποὺ τῆς ἔθεσαν διάφοροι πιστοί, μεταξὺ αὐτῶν κι ἡ μηδαμινότητά μου. Λύπη, γιατὶ ἡ ἐπιχειρηματολογία της ἐξακολουθεῖ νὰ στηρίζεται σὲ πολλὰ σημεῖα στὸν ὀρθολογισμὸ καὶ σὲ ἀντιπατερικὲς θέσεις. Χαρά, γιὰ τὸ ὅτι ἡ «Κατάνυξη» ἀπαντάει γιὰ πρώτη φορά σὲ ἐρωτήματα. Αὐτὸ εἶναι μιὰ θετικὴ ἐξέλιξη καὶ δίνει τὴν ἐλπίδα γιὰ τὸ μέλλον, ὅτι ἵσως ἐπιτευχθεῖ κάποτε ἡ πολυπόθητη ἑνότητα. Διότι μόνο ἡ ἑνότητα καὶ τὸ κοινὸ φρόνημα φανερώνει ὅτι εἴμαστε Χριστιανοί: «Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε· καταρτίζεσθε, παρακαλεῖσθε, τὸ αὐτὸ φρονεῖτε, εἰρηνεύετε· καὶ ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ εἰρήνης ἔσται μεθ̓ ὑμῶν» (Β΄ Κορ. 2, 13).

Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο θὰ ἀκολουθήσει (μὲ κόκκινο) σχολιασμὸς τῆς ἀπάντησης τῆς «Κατάνυξης» σημεῖο πρὸς σημεῖο, καὶ ἐπικροτώντας καὶ καυτηριάζοντας, ὥστε ἔτσι νὰ γίνει ἐπιτέλους κατανοητό, τί εἶναι ἀλήθεια καὶ τί ψέμα, τί πρέπει νὰ διορθωθεῖ καὶ τί ἀπαιτεῖται γιὰ τὴν διόρθωση αὐτή. Παράλληλα δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦμε, ὅτι ἡ «Κατάνυξη» δὲν εἶναι πρόσωπο ἀλλὰ ἱστολόγιο καὶ θὰ ἦταν καλὸ νὰ γνωρίζαμε, ποιοί ἔγραψαν, ὅ,τι ἔγραψαν καὶ μὲ τὴν ἐντολὴ καὶ καθοδήγηση ποιοῦ.

 

Οι διαφορετικές αντιλήψεις

περί την Αποτείχιση

και οι αιτίες της αντιπαράθεσης

 

Μια απάντηση της Κατάνυξης σε όσους την εγκαλούν για τις περί ακριβείας και οικονομίας θέσεις της, την συμπόρευσή της με τον π. Θεόδωρο Ζήση και την δήθεν εγκατάλειψη της γραμμής του π. Νικολάου Μανώλη…

 

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr 

 

Εισαγωγή

Εν μέσω δεινών εκκλησιαστικών εξελίξεων προκαλεί θλίψη σε κάθε συνειδητό χριστιανό η απουσία μιας ενιαίας παράταξης παραδοσιακών Ορθοδόξων, Επισκόπων, Ιερέων, Μοναχών και πιστών, ικανής να αντιπαραταχθεί συντεταγμένα απέναντι στον οδοστρωτήρα του Οικουμενισμού. Πολλοί είχαμε ελπίσει ότι μετά την Ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου η Aποτείχιση αρκετών καλών κληρικών, που διαθέτει ακόμα η Εκκλησία μας, θα λειτουργούσε ως τροχοπέδη στα σχέδια των ολετήρων της Ορθοδοξίας.

Ἀσφαλῶς καὶ «προκαλεί θλίψη η απουσία μιας ενιαίας παράταξης, ικανής να αντιπαραταχθεί συντεταγμένα απέναντι στον οδοστρωτήρα του Οικουμενισμού». Συμφωνοῦμε μὲ τὴν «Κατάνυξη» καὶ νιώθουμε τὴν ἴδια θλίψη. Μόνο ποὺ ἡ «Κατάνυξη» «ξεχνάει», ὅτι τὸ ἑνιαῖο μέτωπο ἐπιτυγχάνεται μόνο μὲ τὸν διάλογο καὶ τὴν κοινὴ ἐπιδίωξη εὕρεσης λύσης. Τῆς θυμίζουμε λοιπόν, ὅτι αὐτὴ καὶ ὅσοι συμπορεύονται μ’ αὐτήν, ὄχι μόνο δὲν ὑποστήριξαν καμιὰ προσπάθεια ἢ κάλεσμα σύναξης τῶν ἀποτειχισμένων ἀλλὰ ἀρνήθηκαν ἀκόμα καὶ νὰ δημοσιεύσουν ἕνα τέτοιο κάλεσμα, συμπεριφερόμενοι ὡς αὐθεντίες καὶ πετώντας στὰ σκουπίδια τὶς Ὑπογραφὲς ἑκατοντάδων πιστῶν. Ἂν ἡ «Κατάνυξη» εἶχε ἐπιδιώξει τὸ ἴδιο καὶ δοκίμαζε μία ἀπαξιωτικὴ ἀντιμετώπιση, τότε θὰ εἶχε δίκιο νὰ μιλάει. Τὸ νὰ ἐπισημαίνει ὅμως πράγματα, γιὰ τὰ ὁποῖα φέρει αὐτὴ καὶ οἱ πνευματικοί της μεγάλη εὐθύνη δὲν εἶναι καθόλου σωστό. Στὸ σπίτι τοῦ κρεμασμένου δὲν μιλοῦν γιὰ σχοινί.

Ἐπίσης συμφωνοῦμε ὅτι θὰ ἦταν τὸ ἄριστο ἡ ἐμφάνιση μίας «ενιαίας παράταξης παραδοσιακών Ορθοδόξων, Επισκόπων, Ιερέων, Μοναχών και πιστών, ικανής να αντιπαραταχθεί συντεταγμένα απέναντι στον οδοστρωτήρα του Οικουμενισμού». Μόνο ποὺ ἡ «συντεταγμένη» ἀποτείχιση, οὔτε ἀπὸ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα, οὔτε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας τίθεται ὡς προϋπόθεση ἀποτειχίσεως. Αὐτὸς ὁ ὅρος πρωτοεκφράστηκε ἀπὸ τὸν π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, τὸν προπαγάνδισε ὁ κ. Τελεβάντος καὶ υἱοθέτησε πρὸς ἔκπληξή μας καὶ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσῃς, μᾶλλον γιατὶ ἐπιθυμεῖ, ἂν τὰ λόγια τῶν Κατανυξιωτῶν ἐκφράζουν τὴν ἀλήθεια, νὰ προΐσταται τῶν ἀποτειχισμένων. Ὁ σκοπὸς ὅμως τῆς ἀποτειχίσεως εἶναι πρωτίστως νὰ ἀποφύγει ὁ πιστὸς τὴν κοινωνία μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ Οἰκουμενιστές (γιὰ νὰ διατηρήσει τὴν θ. Χάρη καὶ νὰ μὴ συμμετέχει στὸ σχίσμα), νὰ ἀποφύγει τὸν μολυσμό, καὶ νὰ συντελέσει, ὥστε καὶ ἄλλοι κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ νὰ συσπειρωθοῦν γιὰ νὰ ἀνατρέψουν μὲ τὴν σύγκληση συνόδου τοὺς αἱρετικούς. Αὐτὸς ὁ σκοπός ‒ὅπως θὰ δεῖ, ὅποιος διαβάσει τὸ παρὸν ἄρθρο τῆς «Κατάνυξης»‒ δὲν λαμβάνεται ὑπ' ὄψιν σοβαρά, μᾶλλον δὲ καὶ διαστρέφεται.

Δυστυχώς ουδείς των Αρχιερέων προέβη σε αυτό το ύστατο διάβημα διαμαρτυρίας. Aπό τον χορό των ιερέων οι αποτειχισθέντες υπήρξαν ελάχιστοι, όπως ελάχιστες ήταν και οι Aποτειχίσεις από την τάξη των μοναχών, εντός και εκτός Αγίου Όρους. Αντιθέτως, συγκινητική υπήρξε η συμμετοχή των λαϊκών που διέκοψαν είτε ηχηρά και δημόσια είτε αθόρυβα την πνευματική κοινωνία τους με τους αιρετίζοντες μητροπολίτες τους και συντάχθηκαν πίσω από αποτειχισθέντες ιερείς.

Τα επόμενα χρόνια στον κατάλογο των αποτειχισθέντων ιερέων προστέθηκαν και αφαιρέθηκαν ονόματα, αλλά ουδέποτε η Αποτείχιση έλαβε μαζικό χαρακτήρα. Είναι ενδεικτικό ότι το Συνδικαλιστικό Όργανο των ιερέων της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο ΙΣΚΕ, απείλησε με διακοπή μνημοσύνου για θέματα μισθοδοσίας, ενώ επέδειξε πλήρη αδιαφορία ή υποστήριξε την ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου, την αποδοχή του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου, τα υγειονομικά μέτρα στις Εκκλησίες κτλ.

Πολλοί είναι οι λόγοι που η Αποτείχιση δεν βρήκε την προσδοκώμενη απήχηση στο πλήρωμα της Εκκλησίας. Ο ορθόδοξος ελληνικός λαός είναι σκανδαλωδώς ακατήχητος, η εκκοσμίκευση έχει απονευρώσει ακόμα και τον κλήρο, ο δογματικός μινιμαλισμός των οικουμενιστών επικράτησε και η ίδια η ιεροκανονική Αποτείχιση συκοφαντήθηκε από γεροντάδες και πνευματικούς με κύρος.

Συμφωνοῦμε ἀπόλυτα μὲ τὶς παραπάνω διαπιστώσεις τῆς «Κατάνυξης».

Υπάρχουν όμως και αιτίες που αφορούν αποκλειστικά τον χώρο της Αποτείχισης και είναι οι εξής:

α. Η αδυναμία των αποτειχισθέντων ιερέων και μοναχών να συμφωνήσουν στην ποιμαντική διάσταση της Αποτείχισης.

Δυστυχῶς δὲν ὑπάρχει «αδυναμία των αποτειχισθέντων να συμφωνήσουν στην ποιμαντική διάσταση της Αποτείχισης». Ὑπάρχει κάτι χειρότερο. Ὑπάρχει ἀρχομανία καὶ διαστρέβλωση τῆς ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως καὶ «αδυναμία» ἢ ἄρνηση νὰ συμφωνήσουν στὴν δογματικὴ πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλος ἱερωμένος ἀρνεῖται νὰ παραστεῖ σὲ ἡμερίδες καὶ συνάξεις τὶς ὁποῖες δὲν ὀργάνωσε ἢ δὲν θὰ θὰ προΐστατο. Ἄλλος θέλει νὰ συμβαδίζει ἡ ἀποτείχιση μὲ τὴν προσχώρηση στὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο. Ἄλλος θέλει νὰ ἀποδεχτοῦμε ὅτι τὰ μυστήρια τῶν Οἰκουμενιστῶν εἶναι ἄκυρα καὶ οἱ μνημονεύοντες ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Ἄλλος ὑποστηρίζει ὅτι πρέπει νὰ γίνει μιὰ Σύνοδος, ἡ ὁποία νὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ τοὺς σχισματικοὺς Γ.Ο.Χ. καὶ ἀποτειχισμένους Νεοημερολογίτες. Ἄλλος υἱοθετεῖ τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο, δὲν προχωρεῖ μὲν σὲ παράταξη τῶν Γ.Ο.Χ. (ἀνεχτό), ἀλλὰ καὶ δὲν κοινωνεῖ ἀποτειχισμένους Νεοημερολογῖτες, δίνοντας δογματικὴ διάσταση στὴν διαφορὰ τῶν 13 ἡμερῶν. Ἄλλος βαπτίζει τὰ μυστήρια τῶν Οἰκουμενιστῶν «κατ' Οἰκονομία ἔγκυρα». Ἄλλος μετατρέπει τὴν Οἰκονομία (ποὺ εἶναι γιὰ μικρὸ χρονικὸ διάστημα) σὲ Ἀκρίβεια, κοινωνῶντας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς «ἄχρι καιροῦ», δηλ. γιὰ πάντα.

Ἡ ἀποτείχιση, ὅμως, τῶν Πατέρων εἶναι μία. Ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ὅσους κοινωνοῦν μαζί τους. Οἱ ἐπὶ μέρους Οἰκονομίες, ποὺ γίνονται ὡς ἐξαίρεση, δὲν ἀφοροῦν τὴν γενικὴ ἀρχή, γιατί διαφορετικὰ ἡ Οἰκονομία μετατρέπεται σὲ Ἀκρίβεια. Εἶναι δὲ καταστροφικό, τὴν στιγμὴ ποὺ πρόκειται οἱ πιστοὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὸ δύσκολο ἐγχείρημα τῆς ἀποτειχίσεως, κάποιοι νὰ εἰσάγουν δογματικὰ προβλήματα-διλήμματα ‒ἐξωφθάλμως ἀντιπατερικά‒, τὰ ὁποῖα εἶναι ἔστω θεολογούμενα καὶ ἁρμόδια νὰ τὰ λύσει εἶναι μιὰ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἢ τέλος πάντων ἀρχικὰ μιὰ Σύναξη τῶν ἀποτειχισμένων, τὴν ὁποία ὅμως ἡ «Κατάνυξη» ἀρνεῖται.