Ἡ ψυχὴ μετὰ τὸν θάνατο

Ἀνάλυση τοῦ λόγου περὶ θανάτου τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Μαξίμοβιτς                    

                                 

Οἱ πρῶτες δύο ἡμέρες μετὰ τὸ θάνατο

Γιὰ διάστημα δύο ἡμερῶν ἡ ψυχὴ ἀπολαύει σχετικῆς ἐλευθερίας καὶ ἔχει δυνατότητα νὰ ἐπισκεφθεῖ τόπους ποὺ τῆς ἦταν προσφιλεῖς στὸ παρελθόν, ἀλλὰ τὴν Τρίτη ἡμέρα μετακινεῖται σὲ ἄλλες σφαῖρες.

Ἐδῶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης ἁπλῶς ἐπαναλαμβάνει τὴ διδασκαλία ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἤδη γνωρίζει ἀπὸ τὸν 4ο αἰώνα, ὅταν ὁ ἄγγελος ποὺ συνόδευσε τὸν Ἅγ. Μακάριο Ἀλεξανδρείας στὴν ἔρημο, τοῦ εἶπε, θέλοντας νὰ ἑρμηνεύσει τὴν ἐπιμνημόσυνη δέηση τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τοὺς νεκροὺς τὴν Τρίτη ἡμέρα μετὰ θάνατο:

«Ὅταν γίνεται ἡ προσφορὰ τῆς ἀναίμακτης θυσίας (μνημόσυνο στὴ θεία λειτουργία) στὴν Ἐκκλησία τὴν τρίτη ἡμέρα, ἡ ψυχὴ τοῦ κεκοιμημένου δέχεται ἀπὸ τὸν φύλακα ἄγγελό της ἀνακούφιση γιὰ τὴ λύπη ποὺ αἰσθάνεται λόγω τοῦ χωρισμοῦ της ἀπὸ τὸ σῶμα… Στὸ διάστημα τῶν δύο πρώτων ἡμερῶν ἐπιτρέπεται στὴν ψυχὴ νὰ περιπλανηθεῖ στὸν κόσμο, ὁπουδήποτε ἐκείνη ἐπιθυμεῖ, μὲ τὴ συντροφιὰ τῶν ἀγγέλων ποὺ τὴ συνοδεύουν. Ὡς ἐκ τούτου ἡ ψυχή, ἐπειδὴ ἀγαπᾶ τὸ σῶμα, μερικὲς φορὲς περιφέρεται στὸ οἴκημα στὸ ὁποῖο τὸ σῶμα της εἶχε σαβανωθεῖ, περνώντας ἔτσι δύο ἡμέρες ὅπως ἕνα πουλὶ ποὺ γυρεύει τὴ φωλιά του. Ἀλλὰ ἡ ἐνάρετη ψυχὴ πλανιέται σὲ ἐκεῖνα τὰ μέρη στὰ ὁποῖα συνήθιζε νὰ πράττει ἀγαθὰ ἔργα. Τὴν τρίτη ἡμέρα, Ἐκεῖνος ὁ Ὁποῖος ἀνέστη ὁ Ἴδιος τὴν τρίτη ἡμέρα ἀπὸ τοὺς νεκροὺς καλεῖ τὴν ψυχὴ τοῦ Χριστιανοῦ νὰ μιμηθεῖ τὴ δική Του ἀνάσταση, νὰ ἀνέλθει στοὺς Οὐρανοὺς ὅπου θὰ λατρεύει τὸ Θεὸ ὅλων.»

Στὴν Ὀρθόδοξη νεκρώσιμη ἀκολουθία, ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς περιγράφει παραστατικὰ τὴν κατάσταση τῆς ψυχῆς ἡ ὁποία, ἔχοντας μὲν ἀφήσει τὸ σῶμα ἀλλὰ παραμένοντας στὴ γῆ, εἶναι ἀνίκανη νὰ ἐπικοινωνήσει μὲ τοὺς ἀγαπημένους της τοὺς ὁποίους βλέπει: «Οἴμοι, οἷον ἀγῶνα ἔχει ἡ ψυχὴ χωριζόμενη ἐκ τοῦ σώματος! Οἶμοι, πόσα δακρύει τότε, καὶ οὐχ ὑπάρχει ὁ ἐλεῶν αὐτήν! Πρὸς τοὺς ἀγγέλους τὰ ὄμματα ρέπουσα, ἄπρακτα καθικετεύει πρὸς τοὺς ἀνθρώπους τὰς χεῖρας ἐκτείνουσα, οὐκ ἔχει τὸν βοηθοῦντα. Διό, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐννοήσαντες ἡμῶν τὸ βραχύ της ζωῆς, τῷ μεταστᾶντι τὴν ἀνάπαυσιν, παρὰ Χριστοῦ αἰτησώμεθα, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος».

Σὲ γράμμα του πρὸς τὸν ἀδελφὸ μιᾶς ἀποθνήσκουσας γυναίκας, ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος γράφει: «Ἡ ἀδελφή σου δὲν θὰ πεθάνει. Τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου πεθαίνει, ἀλλὰ ἡ προσωπικότητά του συνεχίζει νὰ ζεῖ. Ἁπλῶς μεταφέρεται σὲ μία ἄλλη τάξη ζωῆς… Δὲν εἶναι ἐκείνη ποὺ θὰ βάλουν στὸν τάφο. Ἐκείνη βρίσκεται σὲ ἕναν ἄλλο τόπο ὅπου θὰ εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο ζωντανὴ ὅσο καὶ τώρα. Τὶς πρῶτες ὧρες καὶ ἡμέρες θὰ βρίσκεται γύρω σου. Μόνο ποὺ δὲν θὰ λέει τίποτα καὶ ἐσὺ δὲν θὰ μπορεῖς νὰ τὴν δεῖς. Θὰ εἶναι ὅμως ἀκριβῶς ἐδῶ. Νὰ τὸ ἔχεις αὐτὸ στὸ νοῦ σου. Ἐμεῖς ποὺ μένουμε πίσω θρηνοῦμε γιὰ τοὺς κεκοιμημένους, ὅμως γιὰ ἐκείνους τὰ πράγματα εἶναι ἀμέσως πιὸ εὔκολα. Εἶναι πιὸ εὐτυχισμένοι στὴ νέα κατάσταση. Ὅσοι ἔχουν πεθάνει καὶ κατόπιν ἐπαναφέρθηκαν στὸ σῶμα διαπίστωσαν ὅτι τὸ σῶμα ἦταν μία πολὺ στενάχωρη κατοικία. Καὶ ἡ ἀδελφή σου θὰ αἰσθάνεται ἔτσι. Εἶναι πολὺ καλύτερα ἐκεῖ, καὶ ἐμεῖς νοιώθουμε ὀδύνη σὰν νὰ τῆς ἔχει συμβεῖ κάτι ἀπίστευτα κακό! Θὰ μᾶς κοιτάζει καὶ σίγουρα θὰ μένει κατάπληκτη μὲ τὴν ἀντίδρασή μας».

Περί Τεθνεώτων

Ἐλάβαμεν τήν χαρμο – λυπηράν εἴδησιν, τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας τέκνου ὑμῶν· ἐπενθήσαμε καί ἐκλαύσαμε μαζί σας· πλήν δέν ἁρμόζουν ταῦτα διά μίαν τοιαύτην ψυχήν, ὅπου ἐλπίζομεν ὅτι ὁ Χριστός μας τήν ἐδέχθη καί τήν ἐλύτρωσε ἀπό τά βάσανα τῆς ζωῆς, διά νά τήν ἀναπαύσῃ εἰς τά αἰωνίους μονάς. Αὐτό τό πλάσμα, ὡς τό πλέον λαμπρόν καί ἱερόν κόσμημα, θά κοσμῇ τήν εὐγενῆ σας ἑστίαν καί θά εἶναι εἰς τό ἑξῆς μία ἀνέσπερος λαμπάς πρεσβείας πρός Κύριον δι᾿ ἡμᾶς. 

Ἡ παρθενία αὐτοῦ, τό πολυχρόνιον τῆς ἀσθενείας καί τῆς ὑπομονῆς, τό δεύτερον βάπτισμα, τό ἀγγελικόν σχῆμα, μᾶς πληροφοροῦν ὅτι ὁ γλυκύς μας Ἰησοῦς, τήν ἐδέχθη ὡς θυμίαμα εὐῶδες. Μή λυπεῖσθε, δέομαι, ἀλλά χαίρετε, διότι ἐναποθέσατε εἰς τό θησαυροφυλάκιον τοῦ Θεοῦ ἕνα μεγάλον θησαυρόν, ἕνα μεγάλο ποσόν, πρός συντήρησίν σας. Χωρισμός ὀλιγοχρόνιος εἶναι ὁ θάνατος, διότι ὁ Χριστός μας ἐλθών εἰς τήν γῆν, ἐφώτισεν αὐτό τό σκοτεινόν μυστήριον, τόν θάνατον· διότι “ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται”. “Ἐγώ εἰμί ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή”. Σᾶς εὔχομαι ἀπό καρδίας μου νά σᾶς δώσῃ ὁ Ἅγιος Θεός τήν ὑπομονήν, τήν παρηγορίαν καί τάς ἱεράς σκέψεις πρός τήν πνευματικότητα.