Τι ωφελούν τα λόγια, αν δεν μιμείστε τους Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής και δεν καταδικάζετε την από τους Αγίους κατεγνωσμένη Παναίρεση του Οικουμενισμού;

1.700 χρόνια ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο

 

    Γιορτάζουμε ἐφέτος τὰ 1.700 χρόνια ἀπὸ τὴ σύγκληση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὸ 325 μ.Χ., προκειμένου νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν κακοδοξία τοῦ Ἀρείου· καὶ ἀποτέλεσε κομβικὸ σημεῖο, ποὺ καθόρισε τή μετέπειτα πορεία τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ ἀφορμὴ τοὺς ἑορτασμοὺς ποὺ ἔγιναν, ἐκφωνήθηκαν διάφοροι λόγοι, πραγματοποιήθηκαν θεολογικὰ Συνέδρια ποὺ ἐξῆραν τὴ σημασία τῆς Συνόδου αὐτῆς, καὶ μάλιστα σὲ ἐποχὴ ποὺ ἡ Ἑλλάδα, ἡ Εὐρώπη ἀλλὰ καὶ ὅλος ὁ δυτικὸς κόσμος βιώνει πολυεπίπεδες κρίσεις ταυτότητας. Δυστυχῶς, ὅμως, ἔχουμε τὴν αἴσθηση ὅτι κάποιες εἰσηγήσεις ποὺ ἐκφωνήθηκαν στὰ σχετικὰ Συνέδρια, δὲν ἀποσκοποῦσαν ἀποκλειστικὰ στὴν ἀνάδειξη τοῦ κύρους τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀλλὰ καὶ στὸ νὰ εἰσαγάγουν ἀπόψεις θεολογικὰ ἐπιλήψιμες, μὲ συγκεκριμένες στοχεύσεις καὶ ἐλατήρια ἀλλότρια.

   Εἶναι σημαντικό, ὅταν ἀναφερόμαστε στὸ κύρος τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, νὰ μὴν περιοριζόμαστε μόνο σὲ σχετικοὺς διθυραμβικοὺς λόγους, ἀλλὰ νὰ ὁδηγοῦμε τοὺς ἀκροατὲς σ’ ἕνα γόνιμο προβληματισμὸ γιὰ τὴ σημερινὴ πραγματικότητα, ποὺ εἶναι τόσο ζοφερή.

   Ὅταν, γιὰ παράδειγμα, ἐξαίρουμε τὴν ἀξία τῆς Συνοδικότητος, τὸ δημοκρατικὸ δηλαδὴ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, θὰ πρέπει ταυτόχρονα νὰ εἴμαστε ξεκάθαροι ὅτι δὲν πρόκειται ποτὲ οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ἀναγνωρίσουμε «πρωτεῖο ἐξουσίας» στὸν θρόνο τῆς Ρώμης καὶ ἄρα νὰ κινηθοῦμε πρὸς τὴν κατάργηση τῆς Συνοδικότητος.

Ἡ ἐκκλησιολογική διάσταση τοῦ Πασχάλιου κανόνα στὸ πνεῦμα τῆς Ἅ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει Πανορθοδόξου Συνεδρίου (1923)

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕ Η ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΣΤΙΣ 01.02.25 ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ OTEACADEMY ME ΘΕΜΑ:

ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ: ΟΡΟΣ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Βασιλείου Ι. Τουλουμτσή
ὑπ. δρ. στὸν Τομὲα Πατερικῶν Σπουδῶν, Ἱστορίας Δογμάτων καὶ Συμβολικῆς Θεολογική Σχολή Ε.Κ.Π.Α.

Ἡ ἐκκλησιολογική διάσταση τοῦ Πασχάλιου κανόνα στὸ πνεῦμα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει Πανορθοδόξου Συνεδρίου (1923)

Ἡ ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ὑπῆρξε ἀναμφίβολα τὸ κύριο καὶ πρώτιστο ἔργο ὅλων τῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαιτέρως δέ τῶν Οἰκουμενικῶν, οἱ ὁποῖες συγκλήθηκαν ἀκριβῶς γιά νὰ ἀντιμετωπιστοῦν οἱ αἰτίες τῆς διαβρωτικῆς διάσπασης καὶ νὰ ἐπέλθει ἡ θεοφιλής εἰρήνευση.

Ἡ ἐκκλησιαστική εἰρήνη, ὅμως, ἀσφαλῶς καὶ δέν ἀναφέρεται σὲ μία εἰρήνη κοινωνικοῦ τύπου, πού βασίζεται στήν ὅποια συμβιβαστική συμφωνία, ἀλλά ἀποτελεῖ τήν ἔκφραση τῆς ἐν πίστει δογματικῆς ἑνότητας. Καὶ αὐτὸ λέγεται, διότι εἶναι δυνατὸν πολλάκις νὰ γίνεται λόγος γιά «θεραπεία – ἑνότητα – εἰρήνευση», παρά ταῦτα νὰ εἶναι ἐντελῶς διαφορετικό, ἕως καὶ ἀντίθετο, τὸ περιεχόμενο τῶν παραπάνω ὅρων στὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου καὶ στὸν “νού” τῆς Ἐκκλησίας, καὶ μάλιστα κατά τήν ἀποτύπωσή του στήν διαχρονία τῆς συνοδικῆς πράξης. Ἡ διαφοροποίηση αὐτή μάλιστα ἐκφράζεται ἀπό τὸν ἴδιο τὸν Θεό, διά τοῦ προφήτη Ἠσαΐα: «οὐ γάρ εἰσιν αἱ βουλαί μου ὥσπερ αἱ βουλαὶ ὑμῶν, οὐδ᾿ ὥσπερ αἱ ὁδοὶ ὑμῶν αἱ ὁδοί μου, λέγει Κύριος. ἀλλ᾿ ὡς ἀπέχει ὁ οὐρανὸς ἀπὸ τῆς γῆς, οὕτως ἀπέχει ἡ ὁδός μου ἀπὸ τῶν ὁδῶν ὑμῶν καὶ τὰ διανοήματα ὑμῶν ἀπὸ τῆς διανοίας μου»[1].

Στή βάση τῶν ἀνωτέρω εἰσαγωγικῶν προτάσεων γίνεται κατανοητὸς ὁ θεραπευτικός χαρακτήρας, ἐν προκειμὲνῳ, τοῦ ἔργου τῆς Ἅ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, σὲ ὅλα τά ἐπίπεδα ἐπί τῶν ὁποίων ἐπιλήφθηκε, ὄχι μὲ ὅρους κοινωνικῆς εἰρήνης ἀλλά ἀληθοῦς ὁμολογίας καὶ ἀποκοπῆς ἐκ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ὅλων τῶν ἐμμενόντων στήν αἵρεση. Παρενθετικά νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, θεμελιωμὲνη ἀπαραιτήτως στήν μία ἀληθεύουσα πίστη, ἐκφράζεται σὲ τρία ἀλληλένδετα καὶ ἀλληλεξαρτώμενα ἐπίπεδα: ἅ. δογματικό, β. διοικητικό, γ. ἐορτολογικό, «πρὸς τὸ πάντας ἐν μιᾷ ἡμὲρᾳ ὁμοφώνως ἀναπέμπειν τὰς εὐχὰς τῇ ἁγίᾳ ἡμὲρᾳ τοῦ πάσχα»[2], προκειμὲνου νὰ μήν συναντᾶται πλέον τὸ φαινόμενο ἄλλες τοπικές Ἐκκλησίες νὰ ἑορτάζουν πανηγυρικά τήν Ἀνὰσταση καὶ ἄλλες νὰ νηστεύουν, ἀλλά καὶ τὸ ἀντίστροφο. Ἡ πλήρης συμπόρευση τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν στὶς κινητές καὶ ἀκίνητες ἑορτές καθώς καὶ στὶς προβλεπόμενες νηστεῖες ἀποτελεῖ τήν ἐξωτερική ἔκφραση τῆς ὑπαρχούσης ἑνότητας ἐν τῇ πίστει, ὡς  ἐν τὸπῳ φανερώσεις τῆς Μίας Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

Μὴ μετὰ Ἰουδαίων συνεορτάζειν – Μὴ μετὰ Λατίνων συνεορτάζειν

«Μὴ μετὰ Ἰουδαίων συνεορτάζειν»

(τὸ πνεῦμα τοῦ κανόνος τῆς Α΄ Οἰκ. Συνόδου γιὰ τὸ Πάσχα)

«Μὴ μετὰ Λατίνων συνεορτάζειν»

(τὸ κατὰ συνέπειαν χρέος μας ἔναντι τῶν Παπικῶν σήμερα)

Ἑορτὴ θὰ πῇ χαρά, ἑορτάζω θὰ πῇ χαίρομαι. Συνεορτάζω σημαίνει εὐφραίνομαι γιὰ ἕνα γεγονὸς μαζὶ μὲ τοὺς δικούς μου ἀνθρώπους. Γι᾽ αὐτὸ ὅταν θέλουμε νὰ ἑορτάσουμε μαζὶ μὲ ἄλλους (π.χ. σὲ γάμο, βάπτισι, πτυχίο κ.ἄ.), διαλέγουμε ποιούς θὰ καλέσουμε.

Στὴ γιορτή σου σὲ ἐπισκέπτονται συγγενεῖς καὶ φίλοι, τὸ κλίμα στὸ σπίτι εἶνε οἰκεῖο, ἀκούγεται εὐχάριστη μουσική, ἀντηχοῦν φωνὲς χαρᾶς. Ἂν ὑποτεθῇ ὅτι τὴν ὥρα ἐκείνη χτυπάει ξαφνικὰ ἡ πόρτα καὶ μπαίνει ἀπρόσκλητος ἕνας ξένος, ἡ χαρὰ καὶ τὸ γέλιο μειώνονται καὶ συστέλλονται, ἡ οἰκειότητα παγώνει· χάλασε ἡ γιορτή.

Συμπέρασμα. Δὲν μπορεῖ νὰ χαρῇ κανεὶς ὅπως θὰ ἐπιθυμοῦσε καὶ νὰ πανηγυρίσῃ μὲ τὴν καρδιά του μαζὶ μὲ κάποιους ποὺ ἔχουν ἄλλο φρόνημα, ποὺ οἱ ἰδέες καὶ πεποιθήσεις τους ἀπέχουν ἀπὸ τὶς δικές του.

Ὡς Ἕλληνες, ἂς ποῦμε, δὲν ἔχουμε κοινὲς ἑ­ορτὲς μὲ τοὺς ἀνατολικοὺς γείτονές μας. Οἱ δικές τους ἑορτὲς σ᾽ ἐμᾶς φέρνουν θλιβερὲς ἀναμνήσεις. Στὶς 29 Μαΐου π.χ. ἐμεῖς πενθοῦμε, αὐτοὶ πανηγυρίζουν· στὶς 25 Μαρτίου ἐμεῖς πανηγυρίζουμε, ἐκεῖνοι πενθοῦν.

Τὸ ἴδιο κι ἀκόμη πιὸ ξεκάθαρα ἰσχύει γιὰ τὶς θρησκευτικὲς καὶ ἐκκλησιαστικὲς ἑορτές. Ὁ ἀλλόθρησκος ἢ ὁ ἀλλόδοξος αἱρετικὸς γίνεται δεκτὸς σὲ χριστιανικὸ κλίμα μόνο ὡς προσήλυτος καὶ κατηχούμενος· ὅσο ἐμμένει στὸ θρήσκευμα ἢ τὸ δό­γμα του, δὲν πλησιάζει. Μὲ τὸ πλῆθος μάλιστα τῶν μουσουλμάνων, ποὺ πλημμυρίζει τὴ χώρα μας καὶ ὅλη τὴν Εὐρώπη, σημειώνονται ἀπὸ μέρους των ἕνα πλῆθος περιστατικὰ βίας καὶ καταστροφικῶν ἐπιθέσεων σὲ χριστιανικὰ μνημεῖα καὶ ναούς (Παναγία τῶν Παρισίων). Οἱ χριστιανοὶ ναὶ μὲν δὲν τοὺς προσ­­βάλλουμε, δὲν τοὺς παρενοχλοῦμε, τοὺς ἀφήνουμε ἢ καὶ τοὺς διευκολύνουμε νὰ τελοῦν τὰ τῆς λατρείας των· ποτέ ὅμως ὁ Χριστιανὸς καὶ μάλιστα ὁ Ὀρθόδοξος δὲν συνεορτάζει καὶ συγχαίρει μαζί τους.

Δάσκαλε που δίδασκες και λόγον δεν εκράτεις!

Αυτός που στο Κολυμπάρι πρωτοστάτησε στην κατάργηση του δόγματος της Μίας Εκκλησίας και του Ενός Βαπτίσματος, μόνο και μόνο επειδή ο Βαρθολομαίος τον κολάκευσε, και είναι μέλος του Π.Σ.Ε., λέει "πρέπει νά παραμείνουμε πιστοί στίς ἀποφάσεις τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τῶν μετέπειτα Οἰκουμενικῶν Συνόδων"

                

Ἐπέτειος τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Τό νέον ἔτος 2025 πού ἀνέτειλε ἔχει μιά ἰδιαιτερότητα, διότι θά ἑορτασθῆ ἡ ἐπέτειος τῶν 1.700 ἐτῶν ἀπό τήν σύγκληση τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τοῦ ἔτους 325 μ.Χ., ἡ ὁποία ἀντιμετώπισε τήν αἵρεση τοῦ Ἀρείου καί τῶν ὁμοφρόνων του οἱ ὁποῖοι ὑποστήριζαν ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός, ἀλλά τό πρῶτο κτίσμα τῆς δημιουργίας. Ἔτσι, οἱ 318 Θεοφόροι Πατέρες συνέταξαν τά πρῶτα ἄρθρα τῆς πίστεως, τό λεγόμενο «Σύμβολον τῆς Πίστεως», τό γνωστό «Πιστεύω», τό ὁποῖο συμπληρώθηκε καί ὁλοκληρώθηκε ἀπό τήν Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο τοῦ ἔτους 381 στήν Κωνσταντινούπολη.

Γι’ αὐτήν τήν ἐπέτειο τῶν 1.700 ἐτῶν τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἔγιναν καί θά γίνουν Θεολογικά Συνέδρια, θά γίνουν ὁμιλίες γιά νά παρουσιασθῆ ὅλο τό θεολογικό ἔργο της.

Μέ τήν εὐκαιρία αὐτήν θά ἤθελα νά παρουσιάσω τίς βασικές σκέψεις ἑνός κειμένου τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ, τοῦ γνωστοῦ Πόποβιτς, τό ὁποῖο συνέγραψε τό ἔτος 1925, δηλαδή πρίν ἑκατό (100) χρόνια, ὅταν καί τότε ἑόρταζαν τήν ἐπέτειο τῶν 1.600 ἐτῶν ἀπό τήν σύγκληση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καί τό ὁποῖο εἶναι καί σήμερα ἐπίκαιρο μέ τήν νέα ἐπέτειο τῶν 1700 ἐτῶν.

Τό ἄρθρο φέρει τόν τίτλο «ἀπό τόν ἀρειανισμόν τοῦ Ἀρείου ἕως τόν νεώτερον εὐρωπαϊκόν ἀρειανισμόν». Σέ αὐτό διακρίνουμε δύο σημαντικά σημεῖα.

Ο πατρ. Βαρθολομαίος διαστρεβλώνει πλήρως το μήνυμα και την σημασία της Α΄ Οικουμενικής συνόδου, αλλά οι Ορθόδοξοι συνεχίζουν να κοιτούν αποχαυνωμένοι. Τεράστια η ευθύνη γερόντων και ιερέων που εμποδίζουν την αγιοπατερική αντίδραση στην εκκλησιαστική κατρακύλα.

Ο άγ. Νικόλαος χαστούκησε τον αιρετικό Άρειο, ο Βαρθολομαίος ονομάζει τους σημερινούς Άρειους αγαπητούς αδελφούς και τους αγκαλιάζει, ο Μ. Αθανάσιος κατατρόπωσε τον αιρετικό Άρειο, ο Βαρθολομαίος επαινεί τους σημερινούς Άρειους, ο άγ. Σπυρίδων δια θαύματος απόδειξε το αληθές δόγμα, ο Βαρθολομαίος δια ομιλιών το υποβαθμίζει, ο Μ. Κωνσταντίνος στήριξε την Ορθοδοξία, ο Βαρθολομαίος λέει ότι προώθησε τον "θρησκευτικό πλουραλισμό", η Α΄ Οικουμενική καταδίκασε τις αιρέσεις και τις απόκοψε από το πανάγιο σώμα της Εκκλησίας, ο Βαρθολομαίος τις ονομάζει "εκκλησίες". Οι Άγιοι διώχθηκαν από τους αυτοκράτορες για την Πίστη τους (ο Μ. Αθανάσιος εξορίστηκε 7 φορές), ο Βαρθολομαίος συναντιέται στο Αμπου Ντάμπι με τους δυνατούς του κόσμου όχι κατά της φτώχειας, του πολέμου, της αδικίας, της απληστείας, της παγκοσμιοποίησης, της σκλαβοποίησης, αλλά κατά της Πίστεως.

Α.Τ.

Τι δουλειά έχει ο Οικουμενικός Πατριάρχης στο Άμπου Ντάμπι με τους κοσμοκράτορες και πλουτοκράτορες;

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης από το Άμπου Ντάμπι για τα διδάγματα της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, το Πάσχα 2025 και τις σύγχρονες προκλήσεις

Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος ήταν ο κεντρικός ομιλητής στο Διεθνές Συνέδριο “World Policy Conference”, που έλαβε χώρα στις 13 Δεκεμβρίου 2024 στο Άμπου Ντάμπι.

Ο Παναγιώτατος βρίσκεται στο Άμπου Ντάμπι από τις 11 του μηνός και συνοδεύεται από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Γέροντα Χαλκηδόνος κ. Εμμανουήλ και τον Πανοσιολ. Μ. Εκκλησιάρχη κ. Αέτιο, Διευθυντή του Ιδιαιτέρου Πατριαρχικού Γραφείου.

Στην ομιλία του μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην επέτειο των 1700 ετών από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας, τον κοινός εορτασμό του Πάσχα με τους Καθολικούς το οποίο συμπίπτει εφέτος ημερομηνιακά, και την αντιμετώπιση των σύγχρονων προβλημάτων.

Ακολουθούν, σε ελεύθερη μετάφραση, αποσπάσματα από την ομιλία του Παναγιωτάτου:

«Το επερχόμενο έτος, το 2025, έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς εορτάζουμε τα 1.700 χρόνια από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας. Το 325, ο αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος επέδειξε αξιοσημείωτη προνοητικότητα συγκεντρώνοντας χριστιανούς επισκόπους από όλη την γνωστή τότε οικουμένη , για να αντιμετωπίσουν πρωτίστως πιεστικά θεολογικά ζητήματα, τα οποία συνδέονταν με ζητήματα κοινωνικής συνοχής και ενότητας της αυτοκρατορίας. Η έκδοση του Διατάγματος περί ανεξιθρησκείας, γνωστό και ως «Διάταγμα των Μεδιολάνων», το 313, σημείο καμπής όχι μόνο στην ιστορία του Χριστιανισμού, αλλά και της θρησκείας γενικότερα, καθώς και η νίκη του Μεγάλου Κωνσταντίνου επί του Λικίνιου το 324 αποτέλεσε θρησκευτικό ορόσημο», είπε αρχικά.

«Όπως οι σύγχρονες παγκόσμιες δυσκολίες, τα προβλήματα που καλούνταν να αντιμετωπίσει ο Μέγας Κωνσταντίνος απαιτούσαν τη διατήρηση της ισορροπίας μεταξύ ενότητας και ποικιλίας, εξουσίας και ελευθερίας, ιστορίας και προόδου. Ο τρόπος με τον οποίο ο Αυτοκράτορας προσέγγισε την κοινωνική ειρήνη και τον θρησκευτικό πλουραλισμό παρέχει μια διορατική προοπτική για την τρέχουσα αναζήτησή μας για παγκόσμια κατανόηση και συνεργασία», ανέφερε.

Διεθνές συνέδριο: Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος στην Ιστορία και στο Παρόν. Το θέμα είναι τί θα βγει ως αποτέλεσμα μιας και οι περισσότεροι θεολόγοι ανήκουν στην Οικουμενιστική θεολογία.

 

Το επιστημονικό περιοδικό Diadromē σε συνεργασία με την Ιερά Μονή Γρηγορίου του Αγίου Όρους διοργανώνει Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο με θέμα: Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος στην Ιστορία και στο Παρόν

στο Αμφιθέατρο της Κεντρικής Βιβλιοθήκης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου έως Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2024.

Έγκριτοι επιστήμονες από το εξωτερικό όπως Γερμανία, Αυστρία και Ρουμανία και το εσωτερικό Ελλάδα από τις δύο Θεολογικές Σχολές Αθηνών και Θεσσαλονίκης θα προσεγγίσουν τη θεματική του Συνεδρίου.

Αφίσα Συνεδρίου-min

Π α ρ α σ κ ε υ ή 1 3 Δ ε κ ε μ β ρ ί ο υ 2 0 2 4

Α΄ Συνεδρία

-Μαρίνα Κολοβοπούλου, Καθηγήτρια, Τμήμα Θεολογίας, Θεολογική Σχολή ΕΚΠΑ
Τίτλος ομιλίας: Θεολόγοι πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου

-Ιερoμόναχος. Λουκάς Γρηγοριάτης, Ιερά Μονή Αγίου Όρους
Τίτλος ομιλίας: Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος ως έκφραση Θείας Λατρείας

 -Νικόλαος Ξιώνης, Καθηγητής, Τμήμα Θεολογίας, Θεολογική Σχολή ΕΚΠΑ
Τίτλος ομιλίας: Η «εκ της ουσίας του Θεού» γέννησις του Υιού στο θεολογικό περιβάλλον της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου

 -Αρχιμανδρίτης π. Nathanael Naecsu, Επίκουρος Καθηγητής, Θεολογική Σχολή, Πανεπιστήμιο Al. IoanCuza, Iași România
Τίτλος ομιλίας: Το «ομοούσιο» στη Σύνοδο της Νικαίας και στη Θεολογία του πατρός Δημητρίου Στανιλοάε

 -Πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Γεωργόπουλος, Αναπληρωτής Καθηγητής, Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας και Χριστιανικού Πολιτισμού, Θεολογική Σχολή ΑΠΘ
Τίτλος ομιλίας: Ο Λούθηρος και η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος

Σ ά β β α τ ο 1 4 Δ ε κ ε μ β ρ ί ο υ 2 0 2 4

Β΄ Συνεδρία

-Κωνσταντίνος Νικολακόπουλος, Καθηγητής, Institut fűr Orthodoxe Theologie, Ludwig Maximilian Universität Műnchen
Τίτλος εισήγησης: Ίχνη πρώιμης Τριαδολογίας στην Καινή Διαθήκη ως βιβλικό υπόβαθρο του Συμβόλου της Πίστεως.

 -Γεώργιος Παναγόπουλος, Καθηγητής, Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών, Καθηγητής AntiochianHouseofStudies (La Verne CA, USA)
Τίτλος εισήγησης: Το «ομοούσιον» στη σύγχρονη ιστορικοδογματική έρευνα: κριτικές προσεγγίσεις

 -Γεώργιος Σίσκος, Δρ. Θ., ΕΔΙΠ, Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας και Χριστιανικού Πολιτισμού, Θεολογική Σχολή ΑΠΘ
Τίτλος εισήγησης: Οι Θεοφάνειες του Υιού και Λόγου του Πατρός ως μαρτυρία της Εκκλησίας για το ομοούσιο του Συμβόλου Νικαίας/Κωνσταντινουπόλεως

 -Πρωτοπρεσβύτερος π. Στέφανος Αθανασίου, Καθηγητής, Institut fűr Orthodoxe Theologie, Ludwig Maximilian Universität Műnchen
Ο τίτλος ομιλίας: Η Χριστολογία της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου της Νικαίας στο έργο του Josef Ratzinger στο πλαίσιο της δυτικής θεολογίας σήμερα

 -Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Αναγνωστόπουλος, αφ. Καθηγητής, Σχολή Φυσικών επιστημών, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο
Ο τίτλος ομιλίας: Η αμετάπτωτη συνέχεια της θεολογίας του «Ομοουσίου» στο έργο των αγίων Μαξίμου Ομολογητή, Συμεώνος του Νέου Θεολόγου και Σωφρόνιου του Αγιορείτη, και Νικολάου επισκόπου Μεθώνης, έναντι των αιρετιζουσών αποκλίσεων του καιρού τους

Α’ Οικουμενική Σύνοδος και αρειανισμός

Για την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο (325), η οποία αντιμετώπισε την αρειανική αίρεση που υποβίβαζε τον Θεό Λόγο στο επίπεδο των κτιστών όντων, μας μιλά ο Βασίλειος Τουλουμτσής Υπ. Διδάκτωρ Δογματικής της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ. Στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, με την συμμετοχή 318 Πατέρων ομολογήθηκε το Ομοούσιο Πατρός και Υιού, ενώ παράλληλα θεραπεύτηκαν, με αμιγώς εκκλησιαστικό τρόπο, σχίσματα που ταλάνιζαν το εκκλησιαστικό σώμα.

–https://www.youtube.com/watch?v=tdK7K8RZXpg – Βασίλειος Τουλουμτσής

Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος. Περιγραφή και Σημασία της

 

Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος. Περιγραφή και 

Σημασία της

 Ο Άρειος

Ο Άρειος εγεννήθη εν Λιβύη περί τα μέσα της γ' μ.Χ. εκατονταετηρίδος, εσπούδασε δε εν Αλεξανδρεία και εγένετο οπαδός του Ωριγένους, του Μελετίου και του προϊσταμένου της Αντιοχειανής Σχολής Λουκιανού του πρεσβυτέρου. Η ευρεία αυτού παιδεία, η φιλοσοφική αυτού μόρφωσις, και η περί την επιστήμην των θείων Γραφών δεινότης, κατέστησαν αυτόν γνωστότατον, το δε εμβριθές αυτού σχήμα, οι οπωσούν αγέρωχοι τρόποι, το μεγαλοπρεπές ανάστημα, και η ευειδής αυτού όψις, ενέπνεον πάσι τον σεβασμόν και συμπάθειαν. Και κατ' αρχάς μεν καταλιπών τον Μελέτιον προεχειρίσθη διάκονος της Εκκλησίας Αλεξανδρείας υπό του Επισκόπου αυτής Πέτρου.

Από της εποχής δ' αυτής παρουσιάζεται η του χαρακτήρος αυτού ισχύς και η εμμονή εις τας πεποιθήσεις του. Είτα δε, όταν ο Πέτρος Αλεξανδρείας απεκήρυξε τους συμμετόχους του Μελετίου, και δεν απεδέχετο το βάπτισμα αυτών, ο Άρειος εξανέστη το πρώτον, μεμφόμενος τα γενόμενα και διεμαρτύρετο κατά του μέτρου τούτου του Επισκόπου του. Και κατ' ακολουθίαν τούτου απεπέμφθη από της Αλεξανδρείας. Ότε δε μετά ταύτα τον Πέτρον αποβιώσαντα διεδέξατο ο πραϋς τους τρόπους Αχιλλάς, ο Άρειος αιτήσας συγγνώμην εγένετο δεκτός εν τη Εκκλησία και τω 212ω εχειροτονήθη Πρεσβύτερος.

Το περί τριαδικου Θεού δόγμα του Χριστιανισμού, όπερ από της αυτού εμφανίσεως εσκανδάλισεν Ιουδαίους και Έλληνας, από δε των μέσων του β' αιώνος παρουσίασε την αίρεσιν των Μοναρχιανών και προυκάλεσε πολλάς έριδας, παρέσυρε και το ακάθεκτον πνεύμα του Αρείου, το οποίον δυσφόρως έχον προς τον ανυπέρβλητον του δόγματος φραγμόν, και ζητούν την του πνεύματος φίλην ελευθερίαν την υπερπηδώσαν τα πάντα και τα πάντα υποτάσσουσαν τη ιδία εξουσία, διέσπασε του δόγματος τα δεσμά, ίνα εν τη ελευθερία αυτού εισδύση εις τα βασίλεια των μυστηρίων και ερευνήση αυτά και, εί δυνατόν, ψηλαφήση και υπαγάγη αυτά υπό την ιδίαν αντίληψιν. Ο Άρειος μελετήσας καλώς τας θεωρίας της Αλεξανδρινής και της Αντιοχειανής Σχολής προσέλαβεν εξ αυτών τα προσφυή ταις αρχαίς αυτού και διεμόρφωσεν ιδίαν θεωρίαν, λαβών παρά μεν του Ωριγένους την υπόταξιν του λόγου, παρά δε του Λουκιανού την άρνησιν της Ομοουσιότητος. Προς διάδοσιν δε της διδασκαλίας αυτού και επικράτησιν συνέταξε διάφορα άσματα και ποιήματα και διεμοίρασεν αυτά εις τον λαόν. Και η διδασκαλία αυτού εύρε πολλούς οπαδούς παρά τε τω Κλήρω και τω λαώ, εξ ών οι μεν ησπάζοντο αυτήν ως ορθήν, οι δε εθεώρουν αυτήν ως ακίνδυνον.

Η αίρεση του Αρείου και η Α' Οικουμενική Σύνοδος

 "η Σύνοδος τούτο νοούσα καλώς ομοούσιον έγραψεν, ίνα την τε των αιρετικών κακοήθειαν ανατρέψωσι"! Σήμερα όμως, τί κάνουν οι Επίσκοποι; Όχι μόνο δεν ανατρέπουν την κακοήθειαν των αιρετικών, αλλά και την υποστηρίζουν με κάθε τρόπο, ακόμα και με την ΑΠΡΑΞΙΑ ΤΟΥΣ.

Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΚΑΙ Η Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ειρήνης Αρτέμη

Πτ. Θεολογίας -Φιλολογία Πανεπιστημίου Αθηνών

Mphil Θεολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών

υπ. διδάκτορος Θεολογίας  Πανεπιστημίου Αθηνών

Τον Δ΄ αιώνα μετά το τέλος των Διωγμών εμφανίστηκε η πρώτη μεγάλη δογματική απειλή για την επίσημη χριστιανική θρησκεία. Ήταν η διδασκαλία του Αρείου[1]. Το πρόβλημα που βασάνιζε τον Άρειο ήταν η αΐδια - αιώνια γέννηση του Θείου Λόγου. Δίδασκε, λοιπόν, ότι ο Υιος δεν είναι κατά φύση και κατ ουσίαν αληθινός Θεός[2]. Δημιουργήθηκε από το Θεό - Πατέρα κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή «εν χρόνω»[3]. Για το λόγο αυτό δεν μπορούσε να χαρακτηρισθεί αγέννητος, ούτε μέρος αγεννήτου. Ήταν επομένως, ένα απλό κτίσμα του Θεού[4]. Ως κτίσμα, λοιπόν, ο Υιος και ο Λόγος του Θεού δεν είναι συνάναρχος και συναΐδιος προς τον Πατέρα[5], αλλά δημιουργήθηκε αμέσως «θελήσει» του Πατρός[6], ενώ τα άλλα κτίσματα δημιουργήθηκαν από το Θεό δια μέσου του Υιού. Χαρακτηριστική φράση που συνόψιζε την αρειανική διδασκαλία για τον Υιό ήταν «ην ποτε ότε ουκ ην»[7].

Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος και η «Σύνοδος» του Κολυμπαρίου

                            

του Πορφυρίτη

Σήμερα ἑορτάζουμε τήν ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, τῶν 318 θεοφόρων Πατέρων. Οἱ πολύπαθοι Ἅγιοι Πατέρες, φέροντες τά στίγματα τῶν μαρτυρίων ὑπέρ τῆς Πίστεως τοῦ Χριστοῦ, στέκουν μέ τό παράδειγμά τους ὁδοδείκτες ἁγιοσύνης καθώς καί πραγματικῆς Συνοδικότητας. Ἐντύπωση προκαλοῦν τά θαυμαστά σημεῖα πού ἔλαβαν χώρα στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, καταδεικνύοντας τήν νίκη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἔναντι στήν μισητή αἵρεση.

Ἐντύπωση βέβαια, προκαλεῖ καί ἕνα θαυμαστό γεγονός, (θά τό ἀναφέρουμε παρακάτω) τό ὁποῖο διατρανώνει τήν διαφορά καί τήν ποιότητα τῆς πρώτης Αὐτῆς Συνόδου, ἀπό τήν «Σύνοδο» τοῦ Κολυμπαρίου, στήν ὁποία ἀσυναίσθητα ὀλισθαίνει ὁ νοῦς μας. Φυσικά, τότε, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος, εἶχε σπεύσει νά μᾶς διευκρινίσει, καθησυχάζοντάς μας, ὅτι «ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος δέν εἶναι ἕνα «ἀκριβές ἀντίγραφον» τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων» καί ὅτι: «Ὁρισμένοι θεωροῦν ὅτι ἡ πιστή ἀντιγραφή ἤ ἀκόμη ἡ πανομοιότυπη ἐπανάληψη πρακτικῶν τοῦ παρελθόντος εἶναι ἀπαραίτητα γιά κάθε ἐκκλησιαστική πρωτοβουλία καί προσπάθεια. Ἀλλά τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν ἐνεργεῖ μόνο σέ μία ἐποχή. Παραμένει ὁ καθοριστικός ὁδηγός τῆς Ἐκκλησίας στή ροή τοῦ χρόνου. Ἡ Ἐκκλησία ὑπενθυμίζει: «Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡμᾶς συνήγαγε...»[1].

Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος των Αγίων, και η Πανορθόδοξος Σύνοδος των Οικουμενιστών!

Στὴν ἐποχὴ ποὺ ἔγινε ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ ἀποφάσισε τὴν καταδίκη τοῦ Ἀρειανισμοῦ, «ἦταν πολὺ δύσκολο νὰ μὴ ἀκυρωθεῖ ἐκ τῶν ὑστέρων ἡ Σύνοδος. Ἔγινε μεγάλος ἀγώνας γιὰ νὰ μπορέσουν οἱ Πατέρες τὴν Σύνοδο αὐτὴ ποὺ ἔγινε νὰ τὴν κρατήσουν καὶ νὰ παραμείνει Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Καὶ γι’ αὐτὸ τὸ λόγο μετὰ ἀπὸ τὴν Σύνοδο αὐτὴ ἐπεκράτησε ὁ Ἀρειανισμὸς πάλι· Ἀρειανοὶ αὐτοκράτορες, Ἀρειανοὶ Πατριάρχες στὴν Κων/πολη καὶ στὰ ἄλλα πατριαρχεῖα, ἐξορίες τῶν Ὀρθοδόξων, προκειμένου νὰ ἀκυρωθεῖ ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Ἔγιναν καὶ ἄλλες Σύνοδοι μετά, εἰς βάρος καὶ ἐναντίον τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (ἀντι-Σύνοδοι λέγονται αὐτές) προκειμένου νὰ ἀκυρωθοῦν τὰ Δόγματα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Εἶναι λοιπὸν ὁ τύπος ὅλων τῶν Συνόδων, καὶ εἶναι καὶ γιὰ μᾶς ἕνα παράδειγμα σήμερα οἱ Πατέρες αὐτοί, ποὺ συγκεντρώθηκαν μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὴν ἐπίνευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· εἶναι γιὰ μᾶς ἕνα παράδειγμα, γιατὶ ἀκούγεται, καὶ τὸ ξέρετε ὅλοι σας, ὅτι πρόκειται νὰ γίνει ἡ λεγόμενη Πανορθόδοξη Σύνοδος.

Πανορθόδοξη Σύνοδος σημαίνει Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Δηλαδή, ἔχουμε ἀλλάξει τοὺς ὅρους τώρα· ἐπειδὴ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ρώμης ἔγινε αἱρετικό, καὶ ἀποκόπηκε ἀπὸ τὰ ἄλλα πατριαρχεῖα καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία σὰν αἱρετικὸ πατριαρχεῖο, καὶ τώρα (τρόπον τινά) θεωρεῖται ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ γίνει Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, γιατὶ λείπει ἕνα Πατριαρχεῖο ἀπὸ τὰ πέντε βασικὰ ἀρχαῖα Πατριαρχεῖα. Καὶ τώρα τὴν ὀνομάζουμε Πανορθόδοξη, ἀλλάξαμε τὸν ὅρο. Οἰκουμενικὴ Σύνοδος σημαίνει, νὰ συγκεντρωθοῦν ἀπὸ ὅλη τὴν Οἰκουμένη  οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι καὶ νὰ βγάλουν Ὀρθόδοξες ἀποφάσεις γιὰ θέματα Πίστεως καὶ ἄλλα ὁποιαδήποτε θέματα, νὰ θεσπίσουν Ἱεροὺς Κανόνες, ἀνάλογα μὲ τὶς ἀνάγκες τῶν Χριστιανῶν, ἀλλὰ ὅλα ὀρθόδοξα. Πανορθόδοξος Σύνοδος σημαίνει νὰ συγκεντρωθοῦν, ἀπὸ ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία  πάλι, οἱ Πατέρες ἀπὸ ὅλη τὴν Οἰκουμένη θὰ λέγαμε πάλι. Ἐναλλάσσονται οἱ ὅροι. Οἰκουμενικὴ Σύνοδος πάλι θὰ γίνει, μόνο ποὺ ὀνομάζεται Πανορθόδοξος.

Οικουμενιστικοί αστέρες Πανορθ. Συνόδου!

Ἀλλὰ τὰ κριτήρια μὲ τὰ ὁποῖα πρέπει ἐμεῖς νὰ κρίνουμε τὴν Σύνοδο, εἶναι τὰ ἴδια αὐτὰ τὰ κριτήρια, ποὺ θὰ γίνει ἡ Σύνοδος, αὐτὴ ἡ Πανορθόδοξος, γιὰ νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος; Ἡ Πανορθόδοξος, γιὰ νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος, δὲν μᾶς νοιάζει ...πόσοι θὰ μαζευτοῦν στὸν ἀριθμὸ οἱ Ἐπίσκοποι, ἀλλὰ μᾶς νοιάζει νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος ἡ Σύνοδος. Γιὰ νὰ εἶναι λοιπόν, Ὀρθόδοξος πρέπει νὰ ἔχουνε τὰ ἴδια κριτήρια μὲ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, μὲ τὴν Β΄ Οἰκουμενική, μὲ ὅλες τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, καὶ τὶς τοπικὲς ποὺ ἐγκρίθηκαν ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικές, γιὰ νὰ εἶναι κι αὐτὴ στὰ ἴχνη τῶν Πατέρων. Ἂν λοιπὸν ἔχουνε τὰ ἴδια τὰ κριτήρια μὲ αὐτὲς τὶς Συνόδους, τότε πάει νὰ πεῖ ὅτι ἔχουμε Ὀρθόδοξη Σύνοδο. Ἂν δὲν ὑπάρχουν τὰ ἴδια κριτήρια, τότε σημαίνει ὅτι αὐτὴ ἡ Σύνοδος δὲν εἶναι Ὀρθόδοξη, εἶναι αἱρετικὴ Σύνοδος.

Οικουμενιστικοί αστέρες Πανορθ. Συνόδου!

Καὶ λέγει ὁ Μ. Ἀθανάσιος –ὅ,τι λένε αὐτοὶ οἱ Πατέρες, οἱ μεγάλοι, εἶναι νόμος στὴν Ἐκκλησία– λέει ὅτι, ὅταν ὑπάρχουνε θέματα Πίστεως καὶ συγκεντρώνονται οἱ Πατέρες γιὰ νὰ κάνουνε Σύνοδο, πρῶτα, λέει, πρέπει νὰ ἐπιλύονται τὰ θέματα τῆς Πίστεως καὶ μετὰ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα, γιὰ νὰ εἶναι Ὀρθόδοξη ἡ Σύνοδος.
Ἐφόσον λοιπὸν ἡ Πανορθόδοξη Σύνοδος λέει ὅτι δὲν θὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὰ θέματα τῆς Πίστεως, σημαίνει ἐκ τῶν προτέρων ὅτι δὲν εἶναι ὀρθόδοξη Σύνοδος, βάσει τῶν λόγων τοῦ Μ. Ἀθανασίου. Ἄρα λοιπὸν ἡ Σύνοδος αὐτὴ στὴν ὁποία θὰ συγκεντρωθοῦν οἱ Πατέρες (ὅσοι καὶ νὰ εἶναι, καὶ πολλοὶ νὰ εἶναι) δὲν θὰ εἶναι Ὀρθόδοξη· ἐκ τῶν προτέρων δὲν θὰ εἶναι Ὀρθόδοξη, διότι δὲν θὰ ἀσχοληθεῖ (ὅπως λένε αὐτοὶ ἐκ τῶν προτέρων) ὅτι δὲν θὰ ἀσχοληθεῖ μὲ θέματα τῆς Πίστεως.

Οικουμενιστικοί αστέρες της Πανορθοδόξου Συνόδου! 

Δὲν ἔχουμε θέματα Πίστεως; Ἔχουμε καὶ πάρα πολλά θέματα Πίστεως. Ἔχουμε πολλὲς αἱρέσεις, καινούργιες αἱρέσεις, πρέπει νὰ ἐπαναπροσδιοριστοῦν πάλι οἱ παλαιοὶ αἱρετικοὶ καὶ νὰ καταδικασθοῦν πάλι.

Ξέρετε θὰ μποροῦσε καὶ νὰ εἶναι καὶ στὰ λόγια Οἰκουμενικὴ αὐτὴ ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος. Πῶς; Νὰ καλούσανε (ὅπως καλέσανε τότε στὴν Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τὸν Νεστόριο ποὺ ἦταν αἱρετικός, νὰ ἀπολογηθεῖ στὴ Σύνοδο) νὰ καλούσανε καὶ τὸν Πάπα στὴν Σύνοδο νὰ ἀπολογηθεῖ γιὰ τὶς αἱρέσεις του· ἀλλὰ θὰ (πρέπει νὰ) κληθεῖ ὁ Πάπας σὰν κατηγορούμενος, ὅπως κλήθηκε ὁ Νεστόριος ὡς κατηγορούμενος, ἐπειδὴ βλαστημοῦσε τότε ἐκεῖνος στὴν Παναγία μας· τώρα ὁ Πάπας βλασφημεῖ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, σὲ τόσα ἄλλα πράγματα, ...στὴν κτιστὴ χάρη καὶ τόσα ἄλλα πράγματα, εἶναι πολλὲς οἱ αἱρέσεις ποὺ ἔχει· νὰ κληθεῖ λοιπὸν σὰν κατηγορούμενος καὶ νὰ ἀπολογηθεῖ, ὅπως ἔγινε στὴν Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.
Δὲν θὰ ἀσχοληθεῖ, λένε, ἡ Σύνοδος αὐτὴ μὲ θέματα Πίστεως. Πῶς, ὅμως, θὰ μποροῦσε μία Σύνοδος νὰ εἶναι Ὀρθόδοξη, ὅταν ἐκ τῶν προτέρων, λοιπόν, δὲν βαδίζουμε σὲ Ὀρθόδοξο ἔδαφος, στὰ ἴχνη τῶν Πατἐρων μας; Διότι τὰ τροπάρια ποὺ ἀκούσαμε γιὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, λένε ὅτι, ὅταν συγκεντρώθηκαν οἱ Πατέρες, «συνδιασκέφτηκαν, λέει, μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα». Ἔκαναν μιά Σύνοδο, ἦταν καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ συνδιασκέφτηκαν, μαζὶ ἀποφάσισαν μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Πρέπει λοιπὸν στὴ Σύνοδο αὐτή, ποὺ θὰ γίνει τώρα, νὰ εἶναι καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα παρόν, καὶ νὰ γίνει μιὰ συνδιάσκεψη τῶν Πατέρων μὲ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Καὶ ὅ,τι ἀποφασίσουν οἱ Πατέρες, νὰ εἶναι θεόπνευστα, νὰ τὰ ἔχει ὑπαγορεύσει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα αὐτά, μὲ τὸ στόμα τῶν Πατέρων, νὰ εἶναι τἀ λόγια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Νὰ ἔχουν ἐγκριθεῖ ἀπὸ τὸ Θεό, νὰ εἶναι σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία γραφή, ὥστε νὰ εἶναι ἀναπαυμένος ὁ Θεὸς ἀπ’ αὐτὴν τὴν Σύνοδο ποὺ θὰ γίνει.
Θὰ ὑπάρχει λοιπόν καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μέσα (στὴν Πανορθόδοξη Σύνοδο) τὀ ὁποῖο θὰ κατευθύνει τοὺς Πατέρες;

Γιὰ νὰ ὑπάρχει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα στὴν Σύνοδο, πρέπει κατ’ ἀρχὰς τὸ φρόνημα τῶν Πατέρων νὰ εἶναι Ὀρθόδοξο. Δὲν ὑπάρχει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μέσα σὲ μιὰ Σύνοδο ποὺ τὸ φρόνημα τῶν Πατέρων ἐξ ἀρχῆς δὲν εἶναι Ὀρθόδοξο.

Ἔγιναν πολλὲς τέτοιες Σύνοδοι, ὅπως εἶναι ἡ Σύνοδος τῆς Τύρου, ἡ Εἰκονομαχικὴ Σύνοδος τῆς Ἱερείας καὶ ἄλλες πολλὲς Σύνοδοι, ἡ Σύνοδος Φλωρεντίας-Φερράρας κ.λπ., ποὺ ἔγιναν Σύνοδοι ποὺ δὲν ὑπῆρχε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Γιατί; Γιατὶ ἦταν αἱρετικὸ τὸ φρόνημα αὐτῶν τῶν Πατέρων, τῶν κληρικῶν, τῶν Ἐπισκόπων ποὺ συγκεντρώθηκαν, δὲν ἦταν ὀρθόδοξο τὸ φρόνημα.

Ὅταν λοιπόν δὲν ὑπάρχει ἀγαθὴ προαίρεση, μαρτυρικὸ καὶ Ὀρθόδοξο φρόνημα, τότε δὲν ὑπάρχει στὴ Σύνοδος τὸ Ἅγιον Πνεῦμα γιὰ νὰ συνδιασκεφτοῦν οἱ Πατέρες αὐτοὶ μὲ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ὁπότε ἀποφασίζουν μόνοι τους. Πρέπει λοιπόν νὰ γίνει μιὰ συνδιάσκεψις. Νὰ ὑπάρχει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Καὶ γιὰ νὰ ὑπάρχει, πρέπει νὰ ὑπάρχει Ὀρθόδοξο φρόνημα ἀπὸ τοὺς Πατέρες αὐτοὺς ποὺ θὰ συγκεντρωθοῦν.

Ἐπίσης, ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα θὰ ἀποφασίσουν, πρέπει νὰ ἀποφασιστοῦν ὄχι ἔξω ἀπὸ τὴ Σύνοδο, ἀλλὰ μέσα στὴν Σύνοδο. Βλέπετε καλέσανε τὸν Ἄρειο ἐκεῖ νὰ ἀπολογηθεῖ, καὶ τὸν Νεστόριο οἱ Πατέρες (στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ καὶ στὴν Γ΄) καὶ ἔγινε μάχη μέσα στὴν Σύνοδο. Οἱ Ἀρειανοὶ λέγαν τὰ δικά τους, οἱ Πατέρες τὰ δικά τους, θαυματούργησαν πολλοὶ Πατέρες, ὁ ἅγιος Σπυρίδων, ὁ ἅγιος Ἀχίλλειος καὶ ἄλλοι Πατέρες, ἔγιναν θαύματα καὶ ἀκόμη οἱ αἱρετικοὶ δὲν εἶχαν πειστεῖ. Δηλαδὴ ἔγινε μιὰ μάχη, μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν αἱρετικῶν μέσα στὴν Σύνοδο γιὰ νὰ ὑπερασπίσουν τὴν Ὀρθοδοξία. Ἐδῶ λένε τώρα, τὰ θέματα ὅλα τὰ ἔχουνε ἀποφασίσει πιὸ μπροστὰ καὶ θὰ πᾶνε νὰ τὰ ὑπογράψουνε στὴν Σύνοδο. Πῶς; Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔξω ἀπὸ τὴ Σύνοδο θὰ ἀποφασίσει καὶ μέσα στὴ Σύνοδο θὰ μποῦν οἱ ὑπογραφές;

Ὅλα λοιπόν τὰ θέματα ποὺ ἀπασχολοῦν τὴν Ὀρθοδοξία πρέπει νὰ κουβεντιαστοῦν, γιὰ νὰ φωτίσει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐν Συνόδῳ. Τί προβλήματα ἔχουμε; Θὰ τὰ κουβεντιάσουμε, ὄχι θὰ τὰ μαγειρέψουμε πιὸ μπροστά, ἀπ’ ἔξω, καὶ θὰ πᾶμε ἐκεῖ νὰ τὰ ὑπογράψουμε. Θὰ τὰ κουβεντιάσουμε μέσα στὴν Σύνοδο. Νὰ ἀκουστοῦν καὶ οἱ ἀντίθετες γνῶμες, οἱ γνῶμες τῶν Πατέρων, νὰ φανοῦν ποιοί εἶναι Ὀρθόδοξοι καὶ ποιοί εἶναι αἱρετικοί· ὅλα πρέπει νὰ συζητηθοῦν μέσα.
Ἐφόσον, λοιπόν, θὰ συζητηθοῦν ἀπέξω αὐτά, καὶ ἔχουν ἤδη ἀποφασισθεῖ, καὶ τόσο καιρὸ καθυστερεῖ ἡ Σύνοδος γιατὶ σὲ κάποια σημεῖα δὲν συμφωνοῦνε, καὶ πρέπει νὰ συμφωνήσουνε σὲ ὅλα (ὅπως ἐκεῖνοι οἱ πατέρες ποὺ συμφωνοῦσαν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ μὲ ὅλους, καὶ ἦταν ἀποφασισμένοι ἐκ τῶν προτέρων, τὰ εἶχαν ἀποφασίσει ἐκ τῶν προτέρων)· κι ἐδῶ (οἱ Οἰκουμενιστές) πρέπει νὰ τὰ ἀποφασίσουν ὅλα, νὰ συμφωνήσουν σὲ ὅλα καὶ νὰ πᾶνε ἐκεῖ καὶ νὰ φανεῖ ὅτι εἶναι ὁμόφωνοι.

Μὰ δὲν εἶναι ἐκεῖ ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, στὴν ὁμοφωνία· καὶ οἱ ληστές, λέει ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος συμφωνοῦν σὲ ὅλα, ὄχι γιὰ τὸ καλό. Δὲν σημαίνει ὅτι ὅλες οἱ συμφωνίες καὶ οἱ ὁμοφωνίες καὶ ἡ εἰρήνη, παντοῦ καὶ πάντοτε, εἶναι καλή. Ἀλλὰ καὶ ἡ διαφωνία, λέει, πολλὲς φορές, καὶ ἡ μάχη, καὶ ὁ πόλεμος (ὁ Χριστός, λέει, ἦρθε νὰ βάλλει φωτιά, πῦρ στὴ γῆ, νὰ χωρίσει τὴ νύφη ἀπὸ τὴν πεθερά, τὴν κόρη ἀπὸ τὴ μητέρα κ.λπ., “καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ”. Δὲν εἶναι παντοῦ ἡ εἰρήνη καλή. Εἶναι καλὴ σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις καὶ ἡ μάχη καὶ ὁ πόλεμος, ὅταν πολεμιέται ἡ Πίστη μας, τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ κ.λπ., ὅταν ὑπερασπιζόμεθα λοιπόν τὸν Θεό.

Γι’ αὐτὸ μέσα στὶς Συνόδους, αὐτὲς τὶς Οἰκουμενικές, ἔγινε μάχη, νὰ ὑπερασπιστοῦν τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν Πίστη οἱ Πατέρες. Ἐδῶ ὅλα γίνονται ἀπέξω, καὶ πρὶν ἀπὸ τὴ Σύνοδο καὶ χρόνια τώρα τὰ μαγειρεύουν, τὰ μαγειρεύουν μέχρι νὰ συμφωνήσουν ἀπὸ πρὶν καὶ μετὰ νᾶ πᾶνε νὰ τὰ ὑπογράψουνε.

Δὲν ὑπάρχει λοιπόν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, νὰ συνδιασκεφθοῦμε μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, εἶναι ἀπόν, γιατὶ τὰ ἔχουμε ἀποφασίσει πιὸ μπροστά. Ἄρα λοιπόν, εἶναι αἱρετικὴ ἡ Σύνοδος.

Καὶ ἐπίσης, οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς πρέπει νὰ εἶναι σύμφωνες μὲ τὶς ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων Συνόδων. Καὶ γι’ αὐτὸν τὸν λόγο σὲ κάθε Σύνοδο Οἰκουμενική, γινόταν ἀνάγνωση τῶν προηγουμένων ἀποφάσεων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ οἱ Πατέρες συμφωνοῦσαν σ’ αὐτά, ἀναθεμάτιζαν, καθαιροῦσαν τοὺς αἱρετικοὺς ὅλους ποὺ εἶχαν καθαιρέσει οἱ προηγούμενες Σύνοδοι καὶ συνέχιζαν κι αὐτοὶ τὸ ἔργο τῶν προηγουμένων Συνόδων, γιὰ νὰ δείξουν ὅτι εἶναι στὰ ἴχνη τῶν προηγουμένων Πατέρων. Αὐτοὺς ποὺ εἶχαν καθαιρέσει οἱ Σύνοδοι αὐτοί, τοὺς καθαιροῦσαν, καὶ αὐτοὺς ποὺ εἶχαν ἀναθεματίσει, τοὺς ἀναθεμάτιζαν... καὶ τοὺς Κανόνες ποὺ εἶχαν θεσπίσει τοὺς ἐπεκύρωναν. Γιὰ νὰ εἶναι συνεχισταὶ τῶν Πατέρων αὐτῶν. Ἀλλιῶς δὲν εἶναι συνεχισταὶ τῶν Πατέρων.
Πρέπει λοιπόν, τοὺς Παπικούς, ποὺ τοὺς ἔχουν καθαιρέσει τόσοι Σύνοδοι πιὸ μπροστά, νὰ τοὺς καθαιρέσουν πάλι κι αὐτοί, ὅλους τοὺς αἱρετικούς: «πάσι τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα» εἶπε τὸ Συνοδικὸ τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Ἄρα λοιπόν, ἂν εἶναι συνεχισταὶ τῶν Πατέρων αὐτῶν, πρέπει κι αὐτοὶ νὰ ποῦν τὰ ἴδια, καὶ τότε, ἂν συνδιασκεφτοῦν μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἂν ὑπάρχει ὀρθόδοξο καὶ μαρτυρικὸ φρόνημα, καὶ οἱ ἀποφάσεις εἶναι σύμφωνες μὲ τὶς ἄλλες Συνόδους κ.λπ., ὑποχρεοῦνται σὲ ὑπακοὴ οἱ Ὀρθόδοξοι. Ὑποχρεοῦνται νὰ σεβασθοῦν τὶς ἀποφάσεις αὐτές, ἀντὶ πάσης θυσίας νὰ ὑπερασπίσουν τὴν Πίστη καὶ αὐτοί, ὅπως οἱ Πατέρες τὴν ἐκήρυξαν...
Ἂν οἱ ἀποφάσεις δὲν εἶναι Ὀρθόδοξες ὑποχρεοῦνται τότε σὲ ἀνυπακοὴ οἱ Ὀρθόδοξοι, ὁ λαός, ἐφόσον εἶναι ἀπὸν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Καὶ ἐφόσον τώρα φαίνεται ὅτι ἐκ τῶν προτέρων εἶναι ἀπὸν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ ἀντιδράσουν οἱ ὀρθόδοξοι.
Ἀλλὰ δὲν ἀντιδροῦν, ὅμως, γιατί φαίνεται ὅτι δὲν ὑπάρχουν ὀρθόδοξοι γιὰ νὰ ἀντιδράσουν, δὲν ὑπάρχουν ὀρθόδοξοι ποὺ νὰ τὸ λέει ἡ καρδιά τους, ἡ προαίρεσή τους νὰ εἶναι μαρτυρική, τὸ φρόνημά τους νὰ εἶναι μαρτυρικό. Δὲν ὑπάρχουν, λοιπόν, τέτοιοι ὀρθόδοξοι, οὔτε κἀν ποὺ νὰ ἐνδιαφέρονται σήμερα γιὰ τὰ θέματα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Πίστεως, παρὰ μόνον διαλογικά, φιλολογικὰ καὶ θεωρητικά· σ’ αὐτά.
Ὅπου ὅμως χρειάζεται κάπου νὰ θυσιάσουμε κάτι, κάπου νὰ στερηθοῦμε κάτι, κάπου νὰ χάσουμε ἕνα ἀξίωμά μας, καὶ τὴ θεσούλα μας, καὶ τὸ μισθό μας, καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα, τότε σωπαίνουμε. Μέχρι ἐκεῖ πολεμᾶμε, ποὺ δὲν θίγονται τὰ συμφέροντά μας.
Δὲν ὑπάρχουν λοιπόν, Ὀρθόδοξοι ἱερεῖς, κληρικοί, μοναχοί, τὸ Ἅγιον Ὄρος κ.λπ. γιὰ νὰ φωνάξει καὶ νὰ πεῖ στὸν Πατριάρχη ποὺ πῆγε τώρα στὰ Ἱεροσόλυμα: Τί πῆγες νὰ κάνεις ἐκεῖ; Νὰ προσκυνήσεις τοὺς Ἅγιους τόπους ἢ τὸν Πάπα; Τὸν Πάπα, τὸν ἐχθρὸ τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ ἔχει ροκανίσει ὅλο τὸ Ὀρθόδοξο Ποίμνιο ἐπὶ χίλια ἔτη τώρα, μ’ αὐτὸν πῆγες νὰ τὰ βρεῖς; Σοῦ κόβουμε τὸ Μνημόσυνο. Σὲ ἀποκηρύττουμε ἀπὸ Πατριάρχη. Αὐτὸ σημαίνει σοῦ κόβουμε τὸ Μνημόσυνο, δὲν σὲ ἀναγνωρίζουμε γιὰ Ὀρθόδοξο πατριάρχη.
Ἐφόσον λοιπόν δὲν ὑπάρχει καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος νὰ στέκεται στὸ ὕψος του καὶ οἱ λαϊκοὶ δὲν γνωρίζουμε τὰ καθήκοντά μας πάνω σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, ποὺ προδίδεται ἡ Πίστις μας ἀπὸ τοὺς Ποιμένες· οἱ Ποιμένες γίνονται λύκοι, κι ἐμεῖς δὲν ξέρουμε τί πρέπει νὰ κάνουμε καὶ σωπαίνουμε σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση. Ἡ σιωπὴ σημαίνει συγκατάθεση, συμφωνία, συνοδοιπορία μὲ τὴν αἵρεση.

Ἔτσι λοιπόν, εἶναι τὰ ἔσχατα χρόνια τώρα ποὺ διερχόμεθα καὶ θὰ γίνει μιὰ συμφωνία, δηλ. αὐτοὶ θὰ ἀποφασίσουνε ἐκεῖ στὴν Πανορθόδοξο Σύνοδο διάφορα θέματα, νὰ καταργήσουν τὰ ράσα τῶν ἱερέων, νὰ ἐπιτρέψουν τὸν δεύτερο γάμο στοὺς ἱερεῖς, κάτι ἄλλα διοικητικὰ ποὺ ἔχουν γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, τὶς νέες χῶρες..., αὐτὰ τοὺς νοιάζουνε τὰ χωράφια καὶ τὰ ἐδάφη, ποιός θὰ πάρει αὐτὸ τὸ ἔδαφος καὶ ποιός θὰ ἐξουσιάζει τὸ ἄλλο. Ἔτσι κάτι τέτοια θέματα θὰ λύσουν, διάφορα, ἴσως καὶ τὸ ἡμερολογιακὸ θέμα γιὰ νὰ ἔχουμε ἕνα κοινὸ ἡμερολόγιο στὴ Νέα Ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε.
Καὶ ἐφόσον ἔτσι εἶναι τὰ πράγματα καὶ δὲν ὑπάρχει Ὀρθόδοξος λαός, θὰ βαδίσουμε στὴν Νέα Ἐποχή, θὰ ἐπικρατήσουνε αὐτὰ τὰ αἱρετικὰ δόγματα, θὰ ἐπικρατήσει ἡ αἵρεσις, γιατὶ εἶναι ἡ ἐπιβράβευσις ἡ ἱστορική, ἡ κατοχύρωσις τῆς αἱρέσεως ποὺ ἔχει ἤδη γίνει Συνοδικῶς ἡ κατοχύρωσις τῆς αἱρέσεως, ἀλλὰ θὰ γίνει καὶ πανορθοδόξως καὶ ἐπισήμως, ἔτσι, ἀπὸ μία αἵρεση τὴν ὁποία θὰ ἀποδεχθοῦν οἱ πολλοί, οἱ περισσότεροι καὶ οἱ λίγοι, ποὺ δὲν θὰ τὴν ἀποδεχθοῦν, θὰ καθαιρεθοῦν, θὰ διωχθοῦν κ.λπ. καὶ θὰ εἶναι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι θὰ εἶναι οἱ πλανεμένοι γιὰ τὸν κόσμο τὸν πολύ, καὶ αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ ἔχουν δικαίωμα νὰ σταθοῦν πουθενά.

Μ’ αὐτὸν λοιπὸν τὸν τρόπο θὰ γίνει ἡ Σύνοδος αὐτὴ ποὺ ἑτοιμάζεται, καὶ δὲν θὰ ἔχει κανένα ἀπολύτως γνώρισμα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τῶν ἄλλων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Θὰ εἶναι Πανορθόδοξος, θὰ εἶναι Οἰκουμενική, ἀλλὰ θὰ εἶναι κατὰ τὸν τύπο τῆς Φλωρεντίας καὶ τῆς Φερράρας.
Καὶ οὔτε κατὰ τὸν τύπο αὐτῶν, γιατὶ οἱ Πατέρες (ἐκεῖνοι), ὅταν ξεκινοῦσαν, πῆγαν μὲ Ὀρθόδοξο φρόνημα στὴν Ἰταλία, γιὰ νὰ πολεμήσουνε πήγανε, ἀλλὰ μέσα ἐκεῖ καμφθήκανε.
Ἐδῶ τώρα ἐκ τῶν προτέρων ἔχουν μαγειρευτεῖ καὶ θὰ ἀποφασίσουν ἐν ἀπουσίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ λόγο θὰ πρέπει, ἂν θέλουμε νὰ κρατήσουμε τὴν Πίστη μας, νὰ κάνουμε πλέον ἀνυπακοὴ στοὺς Πατέρες αὐτούς, ἀνυπακοὴ σ’ αὐτὰ ποὺ θὰ ἀποφασίσουν, ἂν ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς καὶ γίνει ἡ Σύνοδος, γιὰ νὰ ἔχουμε καὶ τὶς εὐλογίες τῶν Πατέρων, γιατὶ οἱ Πατέρες, εἴπαμε, πολέμησαν ἐκ τῶν ὑστέρων γιὰ νὰ ἑδραιώσουν τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, γιὰ νὰ ἑορτάζουμε ἐμεῖς σήμερα τοὺς θεοφόρους Πατέρες.
Εὔχομαι νὰ ἀνήκουμε στὴν χορεία αὐτῶν τῶν Πατέρων καὶ νὰ ὁμολογήσουμε καὶ νὰ κρατήσουμε τὴν πίστη μας μαρτυρικά, μὲ μαρτύριο κρατιέται ἡ Πίστις, καὶ ὅσοι συμβιβασθοῦνε θὰ ἀνήκουνε στὴν ἄλλη παράταξη καὶ στὴν ἄλλη κατηγορία.

Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς βοηθήσει λοιπόν, καὶ νὰ μπορέσουμε νὰ κρατήσουμε τὴ σημαία τῆς Πίστεως.
  
Ἀπομαγνητοφώνηση τῆς ὁμιλίας τοῦ ἱερομονάχου π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ στὴν ἀγρυπνία τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στὶς Σταγιᾶτες Πηλίου (1 Ἰουνίου 2014).