Φυγή του Χριστού στην Αίγυπτο, Χαριέστατα και αξιοσημείωτα περιστατικά!
Η φυγή του Χριστού στην Αίγυπτο.
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Σημειούμεν δε ενταύθα τα χαριέστατα και αξιοσημείωτα ταύτα. Δηλαδή ότι ο Κύριος φεύγων εις την Αίγυπτον, όχι μόνον τα είδωλα εκείνης συνέτριψε, αλλά και τα φυτά έκαμε να τον προσκυνήσουν.
Γράφει γαρ ο Σωζόμενος εις το πέμπτον βιβλίον της Εκκλησιαστικής Ιστορίας εν κεφαλαίω εικοστώ, ότι ο Χριστός φεύγων εις την Αίγυπτον διά τον φόβον του Ηρώδου, όταν έφθασεν εις τα πρόθυρα Ερμουπόλεως της Θηβαΐδος, μία Περσική μηλέα, ήτοι ροδακινέα, έκλινεν έως κάτω την κορυφήν της και προσεκύνησεν αυτόν.
Επειδή δε το φυτόν αυτό διά το μεγαλείον και κάλλος του προσεκυνείτο και ελατρεύετο από τους κατοίκους της πόλεως, διά τούτο ο εις το φυτόν αυτό κατοικών Δαίμων, αισθανόμενος την παρουσίαν του Κυρίου, εφοβήθη και έφυγε.
Φυγόντες δε του Δαίμονος, έμεινε το φυτόν αυτό ιατρείας πολλάς παρέχον, εάν μόνον ήγγιζεν εις τους ασθενείς φύλλον, ή φλοιός ή τεμάχιον εξ αυτού. Και τούτου μάρτυρες είναι και Παλαιστινοί και Αιγύπτιοι.
Γράφει δε ο Βουρχάριος εν τη περιγραφή της Ιερουσαλήμ, ότι μεταξύ Ηλιουπόλεως και Βαβυλώνος, της αιγυπτιακής δηλαδή, ευρίσκεται κήπος του βαλσάμου ωραιότατος, όστις ποτίζεται υπό μικράς πηγής, εις την οποίαν άδεται λόγος, ότι η Θεοτόκος έπλυνε τα σπάργανα του Χριστού, όταν έφευγε διά τον φόβον του Ηρώδου.
Πλησίον δε εις την πηγήν ταύτην είναι και μία πέτρα επί της οποίας ήπλωσε τα σπάργανα του Χριστού η Θεομήτωρ διά να στεγνώσωσι. Τον δε τόπον εκείνον ευλαβούνται μεγάλως οι τε χριστιανοί και και οι Σαρακηνοί.
Προσθέτει δε και Αντώνιος ο Μαρτ. εν τη των Ιεροσολύμων περιόδω, ότι διαβαίνοντος του Κυρίου εκ της πεδιάδος του εν Αιγύπτω Τάνεως, εκλείσθη μόνη της η θύρα ενός μεγάλου ειδωλικού ναού, η οποία ύστερον με δύναμιν ανθρώπων δεν ήτο δυνατόν να ανοιχθή.
Περιττοί δε τη αληθεία και πέραν του δέοντος κριτικοί πρέπει να ονομάζωνται, οι τοις θαύμασι και τοις σημείοις τούτους αντιλέγοντες, προβαλλόμενοι δήθεν, ότι αν αυτά ήσαν αληθή, δεν ήθελε λέγηται πρώτον σημείον του Κυρίου το εν Κανά γενόμενον.
Αλλ᾽ ω ούτοι, ήθελεν είπη τις προς αυτούς, πρώτον σημείον λέγεται τούτο του Κυρίου μετά την διά του Βαπτίσματος ανάδειξιν, και ουχί προ της αναδείξεως· καθότι προ της αναδείξεως του Κυρίου πολλά σημεία και θαύματα τη δυνάμει του του εγένοντο.
Και αποσιωπών την ασπόρως και εκ Πνεύματος αγίου γενομένην του Κυρίου Σύλληψιν, όπερ εστί το θαύμα των θαυμάτων, και το ακόπως ούτον εν τη κοιλία φέρειν την Μητέρα, και το αφθόρως γεννήσαι – θαύμα της δυνάμεως του Κυρίου ήτον, οι, εν τη γεννήσει αυτού, δόξα εν υψίστοις κραυγάζοντες Άγγελοι, και τοις Ποιμέσιν ευαγγελιζόμενοι· θαύμα ήτο το υπέρ φύσιν και παράδοξον σκίρτημα το οποίον επροξένησεν ο Κύριος κυοφορούμενος εις τον εν κοιλία φερόμενον Ιωάννην· θαύμα ο υπερφυσικός Αστήρ ο τους Μάγους οδηγήσας θαύμα το να μη ίδη θάνατον ο Συμεών έως ου βαστάση αυτόν· θαύμα αι προφητείαι του αυτού Συμεών, και οι ανθομολογήσεις [ομολογία, μαρτυρία] της θεοπνεύστου Άννης, μαρτυρούσης. Σωτήρα τον Χριστόν, κατά τον Αμβρόσιον.
Το φυτόν δε του ανωτέρω βαλσάμου (ίνα είπωμεν εδώ κατά παρέκβασιν) πρώτον έφερεν η βασίλισσα Σαββά εις τον Σολομώντα ως δώρον βασιλικόν, και αυτός το εφύτευσεν εις την Ιεριχώ, και ευρίσκετο μέχρι του καιρού του Τίτου ο οποίος έλαβεν εκ της Ιερουσαλήμ τα δένδρα του βαλσάμου, και εστέφθη με αυτά, κατά μίμησιν του Πομπηίου του μεγάλου, όταν εκυρίευσε πρώτον την Ιερουσαλήμ, ως μαρτυρεί ο Σελίνος εις το Ιστορικόν του.
[…] Ει δε και θέλει τις να μάθη πόσα έτη διέτριψεν ο Κύριος εις την Αίγυπτον, αποκρινόμεθα, ότι περί τούτου είναι γνώμαι διάφοροι. Ο μεν γαρ Παμφίλου Ευσέβιος υπέθετο εν τοις χρονικοίς, ότι πέντε έτη εν Αιγύπτω ο Κύριος διέτριψε, ή τέσσαρα, ή τουλάχιστον τρία.
Ο δε θείος Επιφάνιος αποφαίνεται ότι δύο έτη, τω γαρ λγ’ έτει (λέγει) γεννάται ο Κύριος, το λε’ ήλθον οι Μάγοι, και τω λζ’ τελευτά ο Ηρώδης.
Ο δε Θηβαίος Ιππόλυτος εν τω συντάγματι τω χρονικώ ούτω χρονολογεί: «Από της ενανθρωπήσεως του Χριστού μέχρι της των Μάγων παρουσίας έτη δύο, και εκ της εις Αίγυπτον αναχωρήσεως μέχρι της τελευτής Ηρώδου, υιού Αντιπάτρου, έτη τρία ημέραι πέντε.
Παρώκησαν δε εν Αιγύπτω, εν Ηλιουπόλει τη κατά Μέμφιν, ο τε Ιωσήφ και η Μαρία, συν τω Ιησού, έτη τρία και ημέρας είκοσιν (όρα εν τη νεοτυπώτω εκατονταετηρίδι).
Απόσπασμα από τον «Μέγα Συναξαριστή» του Κωνσταντίνου Δουκάκη.
