Ὁ «ἀκραῖος» π. Σεραφείμ Ρόουζ καὶ οἱ σιγονταριστὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Ὁ «ἀκραῖος» π. Σεραφεὶμ Ρόουζ

                                     

                                           τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

 Ἐδῶ καὶ καιρὸ ἔχουν πληθύνει οἱ φωνὲς καὶ τὰ σχόλια «ἀντιοικουμενιστῶν» ἱστολόγων καὶ ἄλλων ποὺ χαρακτηρίζουν ὡς «ἀκραίους», ὅσους παρουσιάζουν τὴν ἀνάγκη διακοπῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς πάσης φύσεως καὶ ἰδιαίτερα ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές (μάλιστα τὸ κάνουν αὐτὸ μὲ μία πρωτοφανὴς δειλία, χαρακτηρίζοντας ἀλλὰ μὴ ὀνομάζοντας). Εἶναι φαινόμενο και αὐτὸ τῶν νεοορθοδόξων νὰ μιλοῦν γιὰ «ἀκρότητα», ὄντες οἱ ἴδιοι γεμάτοι ἀπό «ἀγάπη», ὅπως οἱ Οἰκουμενιστές.

Ὅλοι αὐτοὶ δὲν ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν καμία ἁγιοπατερικὴ  ἀπόδειξη τοῦ ὀρθοῦ τῆς στάσεως τους, δηλ. τῆς συνέχισης ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τὴν αἵρεση καὶ τῆς ἀτέρμονης Οἰκονομίας μὲ τὸ ἕωλο ἐπιχείρημα ὅτι περιμένουν νὰ ἐπέμβη ὁ Θεός(!), διαγράφοντας τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ἡ ὁποία ἐναργῶς μᾶς διδάσκει ὅτι ὁ Θεὸς δὲν πραγματοποιεῖ ὅ,τι μποροῦμε νὰ κάνουμε ἐμεῖς (καὶ δὲν τὸ κάνουμε), ἢ ὀρθότερα ὅτι ὁ Θεὸς ἐντέλλεται τὴν ἄμεση ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τοὺς αἱρετίζοντας γιὰ νὰ ἐπέμβη κι Αὐτὸς τότε καταλυτικά.

Κι αὐτὴ τὴν περὶ «οἰκονομίας» θεωρία συνεχίζουν νὰ ἐπικαλοῦνται,  παρὰ τὴν διαπίστωση δεκαετιῶν ὅτι ἡ οἰκονομία αὐτὴ εἶναι ἀναποτελεσματική, ἀπέτυχε οἰκτρά, ἀφοῦ ἡ «οἰκονομία» τους ἀποτελεῖ λίπασμα γιὰ τὴν αὔξηση τῆς αἱρέσεως, ἡ ὁποία προχωράει ἀκάθεκτη. Οὔτε ἔχουν φυσικὰ νὰ παρουσίασουν ἐπιχειρήματα γιὰ τοὺς χαρακτηρισμούς τους, οὔτε γιὰ τὴν ἄρνησή τους νὰ πράξουν ἢ τουλάχιστον νὰ παραδεχθοῦν τὸ ἐκκλησιαστικῶν αὐτονόητο. Ὅτι δηλ. «τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;» (Κορ. Β΄ 6, 15).

Μάλιστα γιὰ αὐτή τους τὴν στάση δὲν στηρίζονται σὲ ἁγίους πατέρες ἀλλὰ σὲ σύγχρονους γέροντες ποὺ τοὺς συμβουλεύουν τὰ ἀντίθετα ἀπὸ τὴν ἁγιοπατερικὴ πρακτικὴ σὲ καιροὺς αἱρέσεως. 

Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο θεωρῶ καλὸ νὰ θυμηθοῦμε τὸ ἀντίθετο: μία σειρὰ «ἀκραίων» σύγχρονων γερόντων ὁσιακοῦ βίου, τῶν ὁποίων ἡ διδασκαλία ἀποτελεῖ κόλαφο γιὰ ὅσους πιάνουν εὔκολα τὸν χαρακτηρισμὸ «ἀκραίους» στὸ στόμα τους.

Ὁ πρῶτος εἶναι ὁ μακαριστὸς καὶ ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς Ὀρθοδόξους ἤδη τιμούμενος π. Σεραφεὶμ Ρόουζ.

Στὰ ἔργα του καὶ στὶς ὁμιλίες του ὁ π. Σεραφεὶμ μιλοῦσε γιὰ τοὺς πνευματικοὺς πατέρες ποὺ τοῦ δίδαξαν τὴν ἀληθινὴ Ὀρθοδοξία. Μάλιστα πρέπει νὰ σημειωθεῖ, ὅτι στὰ χρόνια τοῦ π. Σεραφεὶμ ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶχε ἐμφανιστεῖ σὲ ὅλο του «τὸ μεγαλεῖο» οὔτε εἶχε κατοχυρωθεῖ πανορθοδόξως συνοδικά (βλ. Κολυμπάρι). Θὰ μποροῦσε δηλ. ὁ μακαριστὸς πατὴρ νὰ μιλάει μὲ καὶ γιὰ Οἰκονομία.

Ἕνας ἀπὸ αὐτούς τοὺς πνευματικοὺς πατέρες εἶναι καὶ ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀβέρκιος, τὸν ὁποῖον ὁ π. Σεραφεὶμ ὀνόμαζε ἕναν ἀπὸ τοὺς τελευταίους μεγάλους πατέρες. ῎Ελεγε ὁ π. Ἀβέρκιος προφητικά:

«Διανύουμε μία τρομερὴ περίοδο. Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο ἐπειδὴ οἱ δυνάμεις τοῦ παγκόσμιου κακοῦ κερδίζουν ὅλο καὶ μεγαλύτερο ἔδαφος στὸν κόσμο, ἀλλά ἀκόμα περισσότερο, ἐπειδή –τρομερό να το λέει κανείς!– πολλοὶ ὑψηλόβαθμοι ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ διεξάγουν μία πραγματικὴ προδοσία τῆς ἱερῆς μας Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Μία ἐντελῶς νέα ἐποχή στὸν Χριστιανισμὸ διακηρύσσεται. Σκέφτονται νὰ δημιουργήσουν νέα ἐκκλησία στὴν ὁποία ὄχι μόνο ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι πρέπει νὰ μετέχουν, ἀλλὰ καὶ οἱ ἑτερόδοξοι, καὶ ἀκόμη καὶ οἱ Μουσουλμάνοι, οἱ Ἑβραίοι καὶ οἱ εἰδωλολάτρες. Μιλᾶνε ἐπίσης καὶ γιὰ κάποιου εἴδους «διάλογο» μὲ τοὺς ἄθεους! Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀντὶ τῆς ἀληθινῆς Πίστεως καὶ τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας, μία ψεύτικη πίστη ἤ, κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ μεγάλου μας πνευματοφόρου λύχνου, Ἐπισκόπου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου, μία δαιμονικὴ πίστη καὶ μία ψεύτικη ἐκκλησία, ἑτοιμάζεται νὰ ἀνατείλει. Καὶ εἶναι σὲ αὐτὲς τὶς φοβερὲς στιγμές, ποὺ θέλουμε νὰ δοῦμε στὸ πρόσωπό σας τὸν σταθερὸ καὶ ἀκλόνητο πνευματικὸ ἡγέτη μας, ποὺ θὰ μᾶς ἐμπνέει ὅλους στὸν ἱερὸ Ἀγῶνα –τὴν ἱερὴ μάχη– γιὰ τὴν ἀληθινὴ Πίστη καὶ τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία ἐναντίον αὐτῆς τῆς ψεύτικης πίστεως καὶ ψεύτικης ἐκκλησίας. Αὐτὸ εἶναι ὅ,τι θέλουμε!... Καὶ μόνο αὐτό! « (Ἀπὸ τὸν Χαιρετιστήριο Λόγο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Συρακουσῶν καὶ Ἁγίας Τριάδος Ἀβερκίου πρὸς τὸν Ἅγιο Φιλάρετο Πρωθιεράρχη τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἐν Διασπορᾷ – 1/14-12-1967). Καί:

«Πρέπει νὰ προβοῦμε σὲ ἀποφασιστικὴ ρήξη μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ τοὺς συνοδοιπόρους του (σσ. σήμερα θὰ τὸν κατηγοροῦσαν, ὅτι πιέζει μὲ τὰ λόγια του, δὲν μπορεῖ νὰ λέει συνέχεια πρέπει καθὼς εἴμαστε ἐλεύθεροι καὶ ἔτσι σκανδαλίζει μὲ τὴν ἀκρότητά του). Ὁ δρόμος μας δὲν εἶναι ὁ δικός τους. Πρέπει νὰ τὸ ποῦμε αὐτὸ μὲ ἀποφασιστικότητα καὶ νὰ τὸ δείξουμε μὲ τὶς πράξεις μας. Μία ἐποχὴ πραγματικῆς ὁμολογίας ἔρχεται γιὰ μᾶς, μία ἐποχή, ποὺ ἴσως παραμείνουμε μόνοι καὶ διωκόμενοι. Στὸ βαθμὸ ποὺ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Τοπικὲς Ἐκκλησίες ἔχουν πλέον εἰσέλθει στὶς τάξεις τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» καὶ ἔχουν ὡς ἐκ τούτου προδώσει τὴν Ὀρθοδοξία καὶ προσκυνήσει τὸν Σατανά (σσ. καὶ ἐδῶ φυσικὰ σήμερα θὰ τὸν κατηγοροῦσαν, ὅτι κατήργησε τὴν Ὀρθοδοξία), ἔχει ἔρθει ἡ ὥρα τῆς πλήρους ἀπομονώσεώς μας. Δὲν μποροῦμε καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ ἀποστάτες τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, ἐάν ἀπαιτηθεῖ, νὰ ἀναχωρήσουμε στὶς «κατακόμβες». Ἡ θέση μας ὡς μαχητὲς καὶ ὁμολογητὲς τῆς καθαρῆς καὶ ἀμόλυντης ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ, μᾶς θέτει κάτω ἀπὸ μεγάλη ὑποχρέωση, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορὰ στὸ παρελθόν. Πρέπει νὰ θυμόμαστε πάντα, ὅτι ἕνας ἀληθινὸς ποιμένας τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ δὲν μπορεῖ ποτὲ καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχει ὁποιαδήποτε ἄλλα συμφέροντα, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν καθαρὸ ζῆλο γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου του –σὲ αὐτὸ καὶ μόνο πρέπει ὅλες οἱ σκέψεις του, ὅλα τὰ συναισθήματά του καὶ κάθε δραστηριότητα του νὰ κατευθύνεται πάντα» (Ἀπὸ κείμενο τοῦ ἰδίου Ἱεράρχου γραμμένο τὸ 1969).

Ὁ π. Σεραφείμ γράφει γιὰ τὸν Ἀβέρκιο, ποὺ μιλάει μὲ ἐκφράσεις ὅπως «πρέπει νὰ προβοῦμε σὲ ἀποφασιστικὴ ρήξη μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ τοὺς συνοδοιπόρους του»:

«Ἴσως κανένας ὀρθόδοξος διδάσκαλος στὶς ἡμέρες μας δὲν μᾶς παρέχει ἕνα τέτοιο ἠχηρὸ καὶ φλογερὸ παράδειγμα ὀρθόδοξης μετριοπάθειας, ὅπως τελευταῖα ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀβέρκιος τοῦ Τζόρντανβιλ. Τὰ ἀναρίθμητα ἄρθρα καὶ οἱ ὁμιλίες του ἀποπνέουν τὸ ἀναζωογονητικὸ πνεῦμα τοῦ ὀρθόδοξου ζήλου, χωρὶς καμιά ἀπόκλιση οὔτε πρὸς τὰ “δεξιὰ” οὔτε πρὸς τὰ “ἀριστερὰ” καὶ μὲ ἔμφαση στὴν πνευματικὴ πλευρὰ τῆς ἀληθινῆς ὀρθοδοξίας”».

Στὸ κεφ. «Ἐλπίδα» τοῦ 3ου τόμου τῆς βιογραφίας του (ἑλλην. Β΄ ἔκδοση, 2009) γράφει ὁ ἀείμνηστος π. Σεραφεὶμ τὰ ἑξῆς:

«Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἔχουμε μιὰ αἴσθηση... πὼς ἡ καλύτερη ἐλπίδα γιὰ τὴν διατήρηση τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας στὰ προσεχῆ χρόνια θὰ ὑπάρξει σὲ τέτοιες μικρὲς συναθροίσεις πιστῶν, ὅσον τὸ δυνατὸν “ἑνὸς νοῦ καὶ μιᾶς ψυχῆς”. Ἡ ἱστορία τοῦ 20ου αἰῶνα μᾶς ἔχει ἤδη φανερώσει ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ περιμένουμε πολλὰ ἀπὸ τὸν “ἐκκλησιαστικὸ ὀργανισμό”. Ἐκεῖ ἐκτὸς ἀπὸ τὶς αἱρέσεις ὑπάρχει ἔντονη ἐκκοσμίκευση» (σελ. 431). 

Καὶ πάλι στὴν σελ. 447 καὶ 448:

«Αἰσθανόμαστε, ὅλο καὶ περισσότερο τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν γιὰ μιὰ ἐπερχόμενη ἐποχὴ τῶν κατακομβῶν... Κάθε τέτοιο μοναστήρι ἢ κοινότητα ἂς τὸ βλέπουμε σὰν μέρος τοῦ μελλοντικοῦ δικτύου κατακομβῶν τῶν ἀγωνιστῶν γιὰ τὴν ἀληθινὴ Ὀρθοδοξία».

Στὴν σελ. 431 ἀναφέρονται καὶ τὰ κείμενα τοῦ ἁγίου Ἐπισκόπου Δαμασκηνοῦ Τσέντρικ τοῦ Σταροντοὺμπ καὶ μέσα σὲ αὐτὰ τὰ ἑξῆς: 

«Ἡ ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ μᾶς φανερώνει πώς, σὲ ὅλες τὶς περιόδους ποὺ οἱ πειρασμοὶ καὶ οἱ αἱρέσεις ταράζουν τὴν Ἐκκλησία, οἱ φορεῖς τῆς Ἀλήθειας τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ ἐκφραστές Της ἦταν λίγοι, ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ λίγοι μὲ τὴ φλόγα τῆς πίστης τους καὶ τὸν ζῆλο τους νὰ παραμείνουν στὴν Ἀλήθεια, φλόγισαν σταδιακὰ ὅλους».

Στὸ δὲ πόνημα του («Ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ θρησκεία τοῦ μέλλοντος» στὸ κεφ. 8, Ε σελ. 225ff.) γράφει ὁ «ἀκραῖος» π. Σεραφείμ: «Τεκνία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί (Α΄ Ἰω. 2,18). Ὁ Κύριος ὁ Θεός... ἔχει διατηρήσει στὸν κόσμο, ὅπως στοὺς καιροὺς τοῦ Προφήτη Ἠλία, ἑπτὰ χιλιάδες ἄνδρες ποὺ δὲν ἔχουν κλίνει γόνυ στὸν Βάαλ (Ρωμ. 11, 4) - ἕναν ἄγνωστο ἀριθμὸ πραγματικῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν... Δὲν παρασύρονται ἀπὸ τὸ κίνημα τῆς ἀποστασίας... ἀλλὰ συνεχίζουν ριζωμένοι στὴν ἱερὴ καὶ σωτήρια πίστη τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μέσα στὴν παράδοση ποὺ τοὺς μεταβίβασαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, προσέχοντας τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν καὶ προχωρώντας στὴ στενὴ ὁδὸ πρὸς τὴν σωτηρία. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἀκολουθοῦν τοὺς Ἐπισκόπους τῶν λίγων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ποὺ ἔχουν προβάλλει ἰσχυρὴ ἀντίσταση ἐνάντια στὴν ἀποστασία τῶν καιρῶν μας. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ποὺ ἔχουν μείνει καὶ στὶς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, πικραμένοι γιὰ τὴν ὅλο καὶ πιὸ φανερὴ ἀποστασία τῶν ἱεραρχῶν τους καὶ πασχίζουν νὰ κρατήσουν τὴ δική τους Ὀρθοδοξία ἀνέπαφη. Αὐτοὶ οἱ ἑπτὰ χιλιάδες εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς μελλοντικῆς καὶ μοναδικῆς ὡς Ὀρθοδοξίας τῶν ἐσχάτων καιρῶν... Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συνεχίζει τὴν προειδοποίηση γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ ἀντιχρίστου μὲ αὐτὴν τὴν ἐντολή: «Ὥστε λοιπόν, ἀδελφοί, σταθεῖτε σταθεροί, καὶ κρατᾶτε τὶς διδασκαλίες ποὺ διδαχθήκατε ἀπὸ μᾶς, εἴτε διὰ λόγου, εἴτε δι’ ἐπιστολῆς (Β’ Θεσ. 2, 15)». «Ὑπάρχουν μερικοὶ ποὺ σᾶς ταράζουν καὶ θέλουν νὰ διαστρέψουν τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ κι ἂν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἢ κάποιος ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ σᾶς κηρύξει διαφορετικὸ εὐαγγέλιο ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ σᾶς κηρύξαμε αὐτὸς ἂς εἶναι ἀνάθεμα... (Γαλ. 1, 8-9)».

Καί συνεχίζει ὁ «ἀκραῖος» μακαριστός π. Σεραφείμ (σελ. 232) «Δὲν χρειάζεται τίποτα ἄλλο γιὰ νὰ χάσει ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς τὴ χάρη του Θεοῦ καὶ πόσο κόπο θὰ τοῦ στοιχίσει γιὰ νὰ τὴν ξανακερδίσει!»

Ποιός μπορεῖ νὰ ἀρνηθεῖ, ὅτι μὲ βάση αὐτὰ ποῦ διαβάζουμε κάθε τόσο, ἂν ζοῦσε σήμερα στὴν Ἑλλάδα ὁ π. Σεραφείμ, θὰ χαρακτηριζόταν «ἀκραῖος», «ἀνάξιος κοινωνίας» καὶ «διασπαστικός καὶ πιέζων» τοὺς ἄλλους «μὴ σεβόμενος» τὴν ἐλευθερία τους;

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου