τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου
Μιὰ ἐπίσκεψη στὶς ἱστοσελίδες ποὺ ἐνημερώνουν μὲ ρεπορτάζ καὶ ἑκατοντάδες φωτογραφίες γιὰ τὶς ἐκδηλώσεις στὶς διάφορες Μητροπόλεις γιὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀποκαλύπτει τὴν ἑξῆς τραγικὴ πραγματικότητα:
Οὔτε ἕνας Μητροπολίτης ἢ Ἐπίσκοπος (Για τὸν Πειραιώς δὲν μιλοῦμε, διότι ἀπὸ τὴν μία μιλάει γιὰ Οἰκουμενισμό, κι ἀπὸ τὴν ἄλλη στέλνει ψηφιδωτὲς εἰκόνες στὸν Πατριάρχη καὶ συμπορεύεται μαζί του στὸ Οὐκρανικό) βρέθηκε, οὔτε ἕνας νὰ ἐπισημάνει ὅτι: γιορτάζουμε τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὄχι μόνο γιὰ νὰ τιμήσουμε τοὺς Ὁμολογητὲς Πατέρες, ἀλλά κυρίως γιὰ νὰ τοὺς μιμηθοῦμε σὲ παρόμοιες καταστάσεις ἔχοντάς τους ὡς πρότυπο ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς· καὶ ἐπίσης ὁδηγὸ κυρίως γιὰ τὴν ἐκδίωξη τῶν αἱρετικῶν Πατριαρχῶν καὶ Ἐπισκόπων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων ποὺ συνιστοῦν τὴν σύγχρονη ἡγεσία τῆς ἀπὸ τοὺς Ἁγίους ΚΑΤΕΓΝΩΣΜΕΝΗΣ Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς βλ. π.χ. ἐδῶ, ἐδῶ. ἐδῶ, ἐδῶ, ὁ δὲ Κυθήρων Σεραφεὶμ (ἐδῶ) τεχνηέντως μιλάει γιὰ μασονία, σιωνισμό, μαρξισμό, ἀλλὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τοὺς πρωτεργᾶτες του δὲν τοὺς ἀναφέρει, διότι γνωρίζει ὅτι ἀν τὸ κάνει θὰ ἐρωτηθεῖ: Τότε γιατὶ κοινωνεῖς μαζί τους;
Κάποιοι δὲ "ἱερεῖς τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας" μιλοῦν γιὰ ὁμολογία, γιὰ τὸν ἐπίσκοπό τους ὅμως ποὺ συμπροσεύχεται μὲ παπικούς, δὲν βγάζουν λέξη καὶ αὐτὸ τὸ θεωροῦν εὐσέβεια.
Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία δείχνει ὅμως, ὅτι κανεὶς πραγματικὰ εὐσεβὴς ἱερέας καὶ ἀρχιερέας δὲν ἀποφάσισε νὰ συμφωνήσει ἢ συμβιβάστηκε μὲ τὴν αἵρεση ἔστω καὶ κατ’ οἰκονομία καὶ δὲν ἔβαλε τὴν ὑπογραφή του ἢ συμφώνησε διὰ σιωπῆς σὲ κάποιο αἱρετικὸ κείμενο (βλ. π.χ. Κολυμπάρι, Π.Σ.Ε.). Ἀντιθέτως ὅλοι διέκοψαν κάθε ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἐδῶ τοὺς Εἰκονομάχους (πρέπει καὶ πάλι νὰ τονισθεῖ: πρὶν τὴν συνοδική τους καταδίκη) καὶ ἔφθασαν μέχρι τὸ σημεῖο νὰ παραιτηθοῦν τῆς ἀρχιερωσύνης τους, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς σημερινοὺς ποὺ κάνουν τὰ πάντα γιὰ μὴν χάσουν τὸν θρόνο τους.
Δὲν ἔλεγαν ἄλλα καὶ ἔκαναν ἄλλα, οὔτε ἀπέκρυτπαν ἀπὸ τοὺς πιστούς, ποιός εἶναι αἱρετικὸς καὶ κακόδοξος καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀποφευκτέος. Ὅτι αὐτὸ ἀποτελεῖ ὕψιστο ἔγκλημα γιὰ κληρικὸ ἀποδεικνύει ὁ λίβελλος τοῦ 1464 πρὸς τὸν πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Σωφρόνιο Α΄ στὸν ὁποῖο δήλωναν τὴν μετάνοιά τους φιλενωτικοὶ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι εῑχαν ἀποδεχθεῖ τὴν ἕνωση μετὰ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας (βλ. Κολυμπάρι, Π.Σ.Ε.) γράφει: "μετά πάσης μου γνώμης καί προαιρέσεως ἐπί μάρτυρι τῷ θεῷ καί τοῖς ἁγίοις ἀγγέλοις καί πᾶσι τοῖς ἁγίοις, ὁμολογῶ καρδίᾳ καί στόματι χωρίς τινός ὑποκρύψεως καί τοῦ ἄλλα μέν φρονεῖν, ἄλλα δέ λέγειν, καί φρονῶ καθώς ὁμολογεῖ ἄνωθεν ἡ ἁγία καθολική ἐκκλησία τῶν Γραικῶν" (Αρχιμ. Νεκταρίου Δ. Καρσιώτη, Η Σύνοδος Φερράρας -Φλωρεντίας από της υπογραφής του όρου ενώσεως έως και της καταργήσεως αυτού, Αθήνα 2020, σελ. 482f.).
Πρέπει μάλιστα νὰ τονισθεῖ, ὅτι ἕνα πατριαρχεῖο ποὺ κοινωνοῦσε μὲ αἱρετικούς (καὶ πάλι, πρὶν τὴν καταδίκη τους) δὲν θεωρεῖτο εὐσεβές. Ἀντιθέτως αὐτὸ τὸ πατριαρχεῖο (καθὼς καὶ οἱ ἀρχιερεῖς), ποὺ διέκοπτε τὴν κοινωνία καὶ προωθοῦσε τὴν σύγκλιση συνόδου πρὸς καταδίκη της, θεωρεῖτο ὀρθόδοξο.
Ὁ χρονογράφος Θεοφάνης… σημειώνει τα εξής χαρακτηριστικά: «ὁ δὲ γενναῖος τοῦ Χριστοῦ (σσ. πατριάρχης Γερμανός) δοῦλος μηδ’ ὅλως πεισθεὶς τῇ μυσαρᾷ κακοδοξίᾳ αὐτοῦ (σσ. τοῦ Αὐτοκράτορα), τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομήσας ἀπετάξατο τὴν ἀρχιερωσύνην ἐπιδοὺς τὸ ὠμοφόριον καὶ εἰπὼν μετὰ πολλοὺς διδασκαλικοὺς λόγους: “ἐὰν ἐγώ εἰμι Ἰωνᾶς, βάλετέ με εἰς τὴν θάλασσαν. Χωρὶς γὰρ οἰκουμενικῆς συνόδου καινοτομῆσαι πίστιν ἀδύνατόν μοι, ὦ βασιλεῦ“ καὶ ἀπελθὼν… εἰς τὸν γονικὸν οἶκον ἡσύχασεν“.
Δὲν ὑπῆρχε τότε ἐπίσκοπος ποὺ νὰ κοινωνοῦσε μὲ τοὺς Εἰκονομάχους καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ τὸν θεωροῦσαν εὐσεβῆ. Τὸ ἐπιχείρημα αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν ἀναγνώριση τῶν σχισματικῶν ποὺ ἔχει δυστυχῶς πιὰ γίνει συνήθεια στὴν Ὀρθοδοξία χωρὶς ὅμως νὰ προηγηθεῖ ἔστω κάποια μετάνοια τους. Τότε δὲν μιλοῦσαν, ὅπως σήμερα, γιὰ ἀτέρμονη "Οἰκονομία" καὶ ἀνάγκη "διακρίσεως". Διότι εἶναι εὔλογα κατανοητό, ὅτι ἡ ἐφαρμογὴ μίας ἀτέρμονης οἰκονομίας οὔτε τοὺς αἱρετικοὺς φέρει στὴν μετάνοια, οὔτε τὸ ποίμνιο προστατεύει, ἀφοῦ αὐτὸ συνεχίζει νὰ κοινωνεῖ μαζί τους.
Ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας (ὅσο κι ὰν θέλουν νὰ τὴν ἀποκρύψουν ἀπὸ τοὺς Πιστούς) εἶναι ἡ ἑξῆς: Δὲν εἶναι αὐτόματα ὀρθόδοξος, ὅποιος μιλάει ὀρθόδοξα καὶ ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ πράττει ὀρθόδοξα, δηλ. σὲ καιροὺς αἱρέσεως, αὐτὸς ποὺ διακόπτει τὴν κοινωνία μὲ αἱρετικοὺς καὶ δὲν τοὺς μνημονεύει. Ὁ Ἱεράρχης δὲν ὑπάρχει γιὰ νὰ συμφιλιώνει ἀλλὰ κυρίως γιὰ νὰ θεραπεύει. Ἔτσι ἀπομονώνει τὰ σεσηπότα μέλη τοῦ ποιμνίου του (αὐτοὺς δηλ. ποὺ κηρύττουν καὶ αὐτοὺς ποὺ ἀποδέχονται τὴν αἵρεση) μέχρι αὐτὰ εἴτε νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ θεραπευθοῦν εἴτε νὰ ἀποκοποῦν συνοδικῶς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.
Ὅποιος (ἀρχι)ἱερέας εἶναι ἀσταθὴς καὶ συμβιβάζεται μὲ τὰ κακῶς κείμενα στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ κρατήσει τὴν θέση του, καταδικάζεται ἀπὸ τοὺς πατέρες. Τώρα γιατὶ οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ ὄχι μόνο δὲν καταδικάζουν τέτοιους (ἀρχι)ἱερεῖς, ἀλλὰ τοὺς ἔχουν καὶ ὡς παράδειγμα, δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ ἀπόδειξη τῆς καταπτώσεώς μας. Πρέπει δυστυχῶς πάλι νὰ τονιστεῖ: Ἡ ἀστάθεια τῶν σημερινῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν εἶναι αὐτὴ ποὺ διχάζει τὸ ποίμνιο καὶ ὄχι ἡ στάση αὐτῶν ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ ὀρθοτομήσουν. Ἄρα πῶς δικαιολογεῖται μία κατ’ οἰκονομία κοινωνία μαζί τους, ποὺ μᾶς καθιστᾶ αὐτόματα συνυπεύθυνους τῆς συγχύσεως καὶ τῆς διαιρέσεως τοῦ ποιμνίου;
Δυστυχῶς, οἱ σύγχρονοι ποιμένες ὡς ἄλλοι ἐπαγγελματίες δημοσίους θεάματος μόνο γιὰ νὰ ὑμνοῦν εἶναι ἱκανοί, ἀλλὰ ὄχι γιὰ νὰ πράττουν, χωρὶς νὰ συνειδητοποιοῦν ὅτι ἔτσι, ἀποκαλύπτουν τὴν δική τους ἀνεπάρκεια καὶ τραγικότητα. Ἀποτελοῦν τὴν σύγχρονη ἐπαλήθευση τῆς προφητείας (κάθε προφητεία εἶναι διαχρονική) «Ὦ οἱ ποιμένες οἱ διασκορπίζοντες καὶ ἀπολλύοντες τὰ πρόβατα τῆς νομῆς μου· …ὑμεῖς διεσκορπίσατε τά πρόβατά μου καὶ ἐξώσατε αὐτὰ (εἰς τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθε αὐτά» (Ἱερεμ. 23, 1-2). Καί· «ποιμένες πολλοὶ διέφθειραν τὸν ἀμπελῶνά μου, ἐμόλυναν τὴν μερίδα μου, ἔδωκαν τὴν μερίδα τὴν ἐπιθυμητήν μου εἰς ἔρημον ἄβατον, ἐτέθη εἰς ἀφανισμὸν ἀπωλείας» (Ἱερεμ. 12, 10-11).
Ἂς μὴ ξεχνοῦν ὅμως, κι ἂς μὴ ξεχνοῦμε: «Ὁ γνοὺς καὶ μὴ ποιήσας δαρήσεται πολλάς»!
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
