Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος
“Ουκ αρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία”!
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, χαίρετε.
Με αγαλλίαση, χαρά και καύχηση εν Κυρίω μας πλήρωσαν οι δύο τελευταίες γενέθλιες της Εκκλησίας μας ημέρες.
Δεν θα μακρυγορήσω. Μόνο έναν προβληματισμό θα καταθέσω. Κι αυτό γιατί αλλιώς θα με τύπτει η ιερατική μου, Ορθοδόξου – ελέω Θεού – ιερέως, συνείδησή μου.
Με θλίψη και προβληματισμό μεγάλο βιώνουμε τελευταία τα γενόμενα στην Αδελφή (αυτή είναι αληθής Αδελφή Εκκλησία και όχι ψευδεπίγραφος!) Ορθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου και ειδικότερα με στη Μητρόπολη της Πάφου.
Δεν επιθυμώ να καταθέσω προσωπική άποψη αφού θα πρόκειται περί σχολιασμού διοικητικών πράξεων μιάς άλλης Εκκλησίας. Προσευχή, βέβαια, γιά όλους τους εμπλεκομένους, όχι μόνο μπορώ αλλά και μου επιβάλλεται ως Ορθόδοξος κληρικός να κάνω. Επ’ αφορμή, όμως, κάποιων τοποθετήσεων θα ήθελα να καταθέσω 2 ερωτήματα.
Δύο ερωτήματα όχι ρητορικά. Αλλά πραγματικά και ουσιαστικά.
Πρώτον.
Η αποτείχιση μας είπαν ότι είναι αίρεση. Δεν κατάλαβα αν εννοήθηκε με την στενή ή την ευρεία έννοια. Μένω, όμως, στο ερώτημα.
Η αποτείχιση, ας πούμε, είναι αίρεση.
Ερωτώ προς πάσα κατεύθυνση.
Ο Οικουμενισμός είναι αίρεση ή ευλογία;
Ως απάντηση θα εκτιμούσα ιδιαίτερα μόνο την περίπτωση της κατοχυρωμένης αγιογραφικά, κανονικά και πατερικά θέσης. Γιά να μην αερολογούμε και γιά να μαθαίνουμε οι νεώτεροι.
Δεν θα δεχθώ ως επιχειρήματα χωρία όπως “μαθητεύσατε πάντα τα έθνη…” και “ίνα πάντες έν ώσι” για να αποφύγουμε ερμηνευτικούς ακροβατισμούς.
Δεύτερον, αν δοθεί ως απάντηση η κατάφαση περί του οικουμενισμού ως περίπου “δώρου” του Θεού, τότε τοποθετώ την 2η ερώτηση ως εξής.
Γιατί εμείς οι Ορθόδοξοι συνδιαλεγόμαστε και μάλιστα εν αγάπη δίχως όρους και όρια, συχνά σχετικοποιώντας και απορρίπτοντας ιερούς κανόνες ως άλλα “τείχη αίσχους” (από διδακτορική διατριβή Ορθοδόξου κληρικού η φράση!!!), με χριστιανούς που μας βλέπουν όχι ως “Αδελφή Εκκλησία” αλλά ως “ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ” και μάλιστα συναγελαζόμενους με κάθε λογής κοινότητα ή ομολογία πικραμμένων χριστιανών;
Ναι, ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ είμαστε γιά τους “Αδελφούς” της Ρώμης. ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!!!
Ρίξτε μιά ματιά στις aktines.blogspot.gr (31/5/2025) την σχετική μαρτυρία γύρω από πρόσφατες δηλώσεις του νυν Πάπα Λέοντα ΙΔ’.
“Παρόλο που δεν μπορούμε να πούμε ότι με όλους τους Χριστιανούς αποτελούμε την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και από σεβασμό προς αυτούς, σε κάθε περίπτωση μπορούμε να πούμε ότι όλοι μαζί είμαστε η μόνη” Κοινότητα των μαθητών του Χριστού”!!!
Η Ορθόδοξη “Αδερφή” της Ρώμης φαίνεται ότι δεν ξεχωρίζει, γιά τον νυν Πάπα, από τον Προτεσταντικό ολοφυρμό! Ετεροθαλής θα είναι φαίνεται η αδερφή.
Και γιά να μην υπάρξει περιθώριο παρανόησης, ο μαρτυρών τα παραπάνω συμπληρώνει (ως προερχόμενος θεολογικά εκ της Δύσης και έως προ ολίγου χρόνου εκπροσωπών αυτήν στη χώρα μας) πως :
“Στην αυτογνωσία της Καθολικής Εκκλησίας υπάρχει η πεποίθηση ότι είναι η αρχική Εκκλησία που ίδρυσε ο Χριστός, η οποία υπάρχει σε αυτήν…”.
Ενώ σε άλλη τοποθέτησή του (aktines.blogspot.gr 29/8/2024) έγραφε πως “κάποια στιγμή η Εκκλησία της Ανατολής αποκόπηκε, γιά δικούς της λόγους, από την Καθολική Εκκλησία. Και όταν κάποια κλαδιά αποκόπτονται από τον κορμό, και χλωρά που είναι, δεν επηρεάζουν τη ρίζα“.
Σ’ αυτό το τελευταίο αφήγημα μόνο μιά απάντηση χωρεί. Η σοφία του λαού μας, δηλαδή, που λέει” άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες”!!!
Αυτή είναι η αυτοσυνειδησία των Δυτικών λοιπόν; Μ’ αυτούς κάνουμε διάλογο;
Συγχωρέστε με αλλά εκτιμώ πως δε θα προλάβετε – και μακάρι- να ολοκληρώσετε κανένα διάλογο “αγάπης” και ειδικά “αληθείας” γιατί αυτοί δεν μετανοούν αφού και ο υποκινών την αίρεση υποχθόνιος ουδέποτε μετανοεί. Καλύτερα να μετανοήσουμε όλοι και να κοιτάξουμε να μας βρει ο Κύριος εν εγρηγόρσει και όχι υπνώττοντες βαρέως.
Δεν τρέφω αυταπάτες περί της πιθανότητας απαντήσεων. Ίσως μόνο τίποτα αστείες εκ δυσμών. Αλλά πάλι, ο Κύριος γνωρίζει. Και η μη απάντηση, απάντηση είναι κατά τον Μ. Βασίλειο.
Όσο γιά τους φίλους της Δύσης, “ανέγνως, αλλ’ ουκ έγνως. Ει γαρ έγνως, ου κατέγνως“!
