Εκκληση Ζαπορόζιε Λουκά στους Ιεράρχες των Ορθοδόξων Εκκλησίων...

αλλά αυτοί κινούνται... διπλωματικά, όπως π.χ. ο Πάφου Τυχικός!

zaporozie loukas1 

'

Εκκληση Ζαπορόζιε Λουκά στους Ιεράρχες των Ορθοδόξων Εκκλησίων

Γράφει ο Θάνος Θανόπουλος στη Romfea

Σε μια δραματική έκκληση προς τους Ιεράρχες των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, ο Μητροπολίτης Ζαπορόζιε κ. Λουκάς καταγγέλλει τη βαθιά κρίση που βιώνει η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, έπειτα από την παραχώρηση αυτοκεφαλίας στον σχηματισμό της «Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας» από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Μέσα από σκληρές περιγραφές διωγμών, βίας και καταλήψεων ναών, ο Μητροπολίτης καλεί την παγκόσμια Ορθοδοξία να αντιδράσει συντονισμένα, τόσο εντός εκκλησιαστικών κύκλων όσο και σε διεθνή φόρα, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η πρωτοφανής κρίση ενότητας και να προστατευθεί η κανονική Ουκρανική Εκκλησία.

Τέλος, ο Μητροπολίτης Λουκάς θέτει ζήτημα ευρύτερου διαλόγου και συστράτευσης μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών αλλά και με άλλες παραδοσιακές θρησκείες σε διεθνές επίπεδο, με σκοπό την υπεράσπιση των θρησκευτικών δικαιωμάτων και την αντιμετώπιση της αυξανόμενης πίεσης από κρατικούς φορείς και μηχανισμούς.

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΟΥΚΑ ΣΕ ΑΠΛΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Η διπλωματία δεν αρμόζει στην Εκκλησία!

Επειδή πολλοί «αντιοικουμενιστές» προβάλουν το επιχείρημα της διπλωματίας για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα των πράξεων κληρικών, δημοσιεύουμε το εξής σχετικό με το θέμα απόσπασμα, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι επιτρέπεται στην Εκκλησία και τι όχι:


„Η διπλωματία δεν αρμόζει στο σχήμα των ρασοφόρων, διότι η αθώα τάχα διπλωματία έχει μητέρα την υποκρισία, έχει μητέρα την υπερηφάνεια, ο δε γεννήτωρ της υπερηφανείας είναι ο ανθρωποκτόνος διάβολος. Βλέπουμε εδώ καθαρά ότι ο παππούς της αθώας τάχα διπλωματίας είναι ο ανθρωποκτόνος διάβολος. Γέγραπται γαρ εν τω αγίω Ευαγγελίω «Έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου. Το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστι»... Εάν η κορωνίδα όλων των αγίων αρετών είναι η ευλογημένη ταπείνωση, που κατέβασε από τους ουρανούς τον Λυτρωτήν του γένους των ανθρώπων, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, όπου με την αγιαστική του θυσία ανέστησε τον πεπτωκότα άνθρωπο και τον αποκατέστησε όπου ην το πρότερον, από την αντίπερα όχθη τώρα την κορωνίδα όλων των κακών στο ανθρώπινο γένος την κατέχει η φαρμακερή οχιά της υποκρισίας που μας κάνει υπολόγους σήμερα για την γενική αποστασία μας.“

Πηγή

Γιατί ο Πέτρος αρνήθηκε τον Χριστό; (Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής)


Ἐρωτ.: Γέροντα, μᾶς μιλήσατε προηγουμένως γιά τό ἀτελές τοῦ Ἀπ. Πέτρου, πρό τῆς Πεντηκοστῆς. Λόγω τῆς ἀτέλειάς του ἀρνήθηκε τόν Κύριό μας;
Ἀπαντ.: Τό θέμα τῆς ἀρνήσεως τοῦ Πέτρου, κατά τίς κρίσεις τῶν Πατέρων, εἶναι οἰκονομία. Διότι δέν ἦτο δυνατό ὁ Πέτρος, ὁ ὁποῖος εἰς ὅλη τήν περίοδο ποὺ ἦταν μαζί μέ τόν Χριστό καί ἔδειξε τόσο ζῆλο καί τόση ταπεινοφροσύνη, νά πέση σέ τόσο μεγάλο λάθος, νά ἀρνηθῆ τρεῖς φορές τόν Δεσπότη Χριστό. Δέν εἶναι λογικό αὐτό. Θυμηθεῖτε τήν ὁμολογία τοῦ Πέτρου!

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς μᾶς ἐρώτησε: «Ὑμεῖς δέ τίνα μέ λέγετε εἶναι;» ὁ Πέτρος ὡμολόγησε καί εἶπε: «Σύ εἰ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». 
Καί ὁ Ἰησοῦς μας ἐγύρισε καί τοῦ εἶπε:«Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνά, ὅτι σάρξ καί αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι,ἀλλ’ ὁ Πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.Κἀγώ δέ σοι λέγω ὅτι σύ εἶ Πέτρος,καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν».(Ματθ.16,16 18).

Ὁ Πέτρος κατά φύσι ἦταν πολύ ζηλωτής καί ἀσυμβίβαστος. Μέσα στήν πανσοφία Του ὁ Θεός, μετά τήν θερμή του ὁμολογία, τόν ἔθεσε θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδή ὅμως ἡ Ἐκκλησία θά ἀγκάλιαζε ὅλη τήν ἀνθρώπινη φύσι, ὅλους τούς χαρακτῆρες, ὄχι μόνο τούς ζηλωτές καί ἰσχυρούς ἀλλά καί τούς ἀσθενεῖς καί ἀδυνάτους, ἐπιτρέπει ὁ Κύριος τήν τριπλῆ ἄρνησι. Διότι, μήν ξεχνᾶμε∙ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι εἶναι ἀσθενεῖς καί ἀδύνατοι. Οὔτε στούς πέντε ἀνά ἑκατό δέν θά εὕρωμε ἰσχυρούς χαρακτήρας, οἱ ὅποιοι ἀγάπησαν τόν Θεό ἐξ ὁλοκλήρου καί μέ τήν ὁρμή τῆς ἀγάπης τους ἔδειξαν αὐταπάρνησι. Γι’ αὐτούς λοιπόν τούς ὑπολοίπους ἀσθενεῖς ἔγινε οἰκονομία. Ὁ Πέτρος ὅμως ὡς ζηλωτής καί ἰσχυρός, πού δέν εἶχε μέσα του νόημα συγκαταβάσεως, δέν θά τό καταλάβαινε αὐτό.

Οὐκρανικὸ Ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα: Μὶα ἀνοικτὴ πληγὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία

Ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν: 27/06/25 Οὐκρανικὸ Ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα: Μὶα ἀνοικτὴ πληγὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία

Τίτλος Ἐκπομπὴς: «Οὐκρανικὸ Ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα: Μὶα ἀνοικτὴ πληγὴ γιὰ τὴν Παγκόσμια Ὀρθοδοξία»! ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ: Βασίλειος Τουλουμτσἠς - Ὑπ. Διδάκτωρ Δογματικῆς. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Χαράλαμπος Ἂνδραλης - Νομικός, Συγγραφέας.

youtube.com

Ο Απόστολος Παύλος στα Λύστρα και ο λιθοβολισμός του


 

Ο Απόστολος Παύλος στα Λύστρα και ο 

λιθοβολισμός του

Βασίλειος Γ. Βοξάκης, Θεολόγος καθηγητής

Κατά την Α΄ Αποστολική περιοδεία του τα έτη 47 – 48 μ.Χ. ο Απόστολος Παύλος, η «μεγάλη του Πνεύματος σάλπιγξ», όπως τον χαρακτηρίζει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μαζί με τον αγαπητό και ακαταπόνητο συνεργάτη του, τον Απόστολο Βαρνάβα, και τον Απόστολο Μάρκο, αφού σκόρπισαν το σωτηριώδες φως του Ευαγγελίου στο νησί της Κύπρου, αποβιβάσθηκαν στη Μικρά Ασία, προκειμένου να διαδώσουν και εκεί τον Χριστιανισμό. Πέρασαν λοιπόν από την Αττάλεια, και την Πέργη. 

Εκεί ο νεαρός Μάρκος – ο ανιψιός του Αποστόλου Βαρνάβα – κουρασμένος από τις ταλαιπωρίες αποχωρίσθηκε από τους δυο αγαπητούς του Αποστόλους, προκειμένου να επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ. Οι άλλοι δυο Απόστολοι συνέχισαν την ιεραποστολική τους περιοδεία κηρύττοντας  στην Αντιόχεια της Πισιδίας και μετά στο Ικόνιο. Σε κάθε μια από τις ελληνικές αυτές πόλεις δίδασκαν πρώτα στην εβραϊκή συναγωγή και μετά στην αγορά, όπου σύχναζαν οι Έλληνες ειδωλολάτρες. Σε κάθε πόλη αρκετοί πίστευαν στον Χριστό και βαπτίζονταν. Όμως σε κάθε περιοχή κάποιοι από τους Εβραίους από φθόνο αντιδρούσαν και ανάγκαζαν τους Αποστόλους να φύγουν, προτού ολοκληρώσουν το ιεραποστολικό τους έργο. Αλλά τα εμπόδια αυτά γίνονταν αφορμή να ακούγεται συντομότερα και αλλού ο λόγος του Ευαγγελίου, όπως παρατηρεί ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Στην 30η ομιλία του εις τας Πράξεις των Αποστόλων ο ιερός αυτός Πατήρ επισημαίνει : «Παρατήρησε ότι πανταχού οι διωγμοί προσφέρουν μεγάλες ευεργεσίας και ότι αποδεικνύουν τους μεν διώκτας νικημένους, τους δε διωκομένους ενδόξους. Διότι αφού ήλθε ( ο Παύλος) εις τα Λύστρα, επιτελεί μέγα θαύμα…»1

Οι δύο Απόστολοι, διωγμένοι, άφησαν πίσω τους το κατάφυτο Ικόνιο και άρχισαν να βαδίζουν στη Via Sebaste (= οδός των Σεβαστών),  μία απόσταση περίπου εξήντα χιλιομέτρων με κατεύθυνση νότια, προς τα Λύστρα της Λυκαονίας, προκειμένου να διδάξουν και εκεί. Η Λυκαονία ήταν περιοχή της Μικράς Ασίας, μεταξύ Καππαδοκίας, Φρυγίας, Γαλατίας και Κιλικίας Οι κάτοικοι της Λυκαονίας, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, κατάγονταν από τον βασιλιά της Αρκαδίας, Λυκάονα. Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Σάθα οι Λυκάονες «εφημίζοντο ως οι γνησιώτεροι των παλαιών Ελλήνων απόγονοι»2. Η Λυκαονία ήταν κατά την Αποστολική εποχή τμήμα της Ρωμαϊκής επαρχίας της Γαλατίας. Κατοικούνταν από Έλληνες, Ρωμαίους, Ιουδαίους και εξελληνισμένους γηγενείς. Όπως παρατηρεί ο παλιός καθηγητής της Πατρολογίας Παναγιώτης Χρήστου: « ο εξελληνισμός … είχε σχεδόν συμπληρωθή, μέχρις σημείου ώστε όλοι οι Εθνικοί (=ειδωλολάτρες) να λατρεύουν τους ελληνικούς θεούς… Όσοι δεν ήσαν ελληνικής καταγωγής είχον ήδη αποδεχθή κατ’ αποκλειστικότητα την ελληνικήν γλώσσαν ή ήσαν δίγλωσσοι».3

Απέραντα βοσκοτόπια απλώνονταν δεξιά κι αριστερά του δρόμου στον οποίο βάδιζαν οι δυο Απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας και μπροστά τους ορθωνόταν μια θεόρατη οροσειρά. Ύστερα λοιπόν από αρκετές ώρες πεζοπορίας σ’ αυτόν τον πρόχειρο δρόμο, που ήταν κατάλληλος μόνο για βοϊδάμαξες, έφθασαν οι δύο Απόστολοι κατακουρασμένοι και κατασκονισμένοι μπροστά στις πύλες της πόλεως των Λύστρων, μία ημέρα που θα πρέπει να τοποθετηθεί περίπου στο 47 – 48 μ. Χ.

Οι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος για τους αιρετικούς

        


Νικ.Σωτηρόπουλος

Στήν εποχή μας, εποχή της μεγάλης αποστασίας από την Πίστη, γέμισε ό κόσμος άπό αιρέσεις και αιρετικούς. Χιλιάδες οι αιρέσεις, δύο σχεδόν δισεκατομμύρια οι αιρετικοί, παπικοί, προτεστάντες και άλλοι. Έκτος δε των αιρέσεων υπάρχει στις ήμερες μας και παναίρεση, ή παναίρεση του οικουμενισμού. Όχι δέ μόνο παναίρεση, άλλα και πανθρησκεία. Τό χειρότερο και επικινδυνότερο φαινόμενο στο θρησκευτικό χώρο. Λύσσαξε ό Σατανάς και διαλύει όσον εξ αυτού εξαρτάται τήν Πίστη πρός ματαίωση της σωτηρίας των ανθρώπων.

Πολλοί, όχι δέ μόνον απλοϊκοί άνθρωποι, άλλά και μορφωμένοι, δεν αντιλαμβάνονται πόσο φοβερό πράγμα είναι οί αιρέσεις, και πόσο άσεβη και τραγικά πρόσωπα είναι οί αιρετικοί, οι όποιοι δημιουργούν και διδάσκουν τις αιρέσεις, άλλά και εκείνοι, οί όποιοι βρίσκονται στίς αιρέσεις και αντιλαμβάνονται, ότι βρίσκονται σέ αιρετικό χώρο, και όμως δέν εξέρχονται άπ' αυτό τό χώρο, δέν εγκαταλείπουν τήν πλάνη και δέν προσέρχονται στήν αλήθεια.

Επειδή πολλοί δέν αντιλαμβάνονται πόσο κακό πράγμα είνε οί αιρέσεις και οί δημιουργοί και οί διδάσκαλοι και οί ακόλουθοι τών αιρέσεων, γι' αυτό θά άναφέρωμε έδώ μερικά μόνο λόγια της Γραφής σχετικά μέ τις αιρέσεις και τους αιρετικούς. Άπ' αυτά τά λόγια θά φανή, οτι ή Γραφή γιά τις αιρέσεις και τους αιρετικούς εκφράζεται μέ τον φοβερώτερο τρόπο, μέ τούς χειρότερους χαρακτηρισμούς.

Ὁ θρίαμβος τῆς Ἐκκλησίας

Πῶς ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός; Στὸ βασικὸ αὐτὸ ἐρώτημα ἂς μὴν προσπαθήσουμε ν ἀπαντήσουμε μὲ τὸ ἐπιχείρημα τῆς δημιουργίας τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, γιατὶ ὁ ἄπιστος δὲν θὰ τὸ παραδεχθεῖ. Ἂν τοῦ ποῦμε ὅτι ἀνέστησε νεκρούς, θεράπευσε τυφλούς, ἔδιωξε δαιμόνια, οὔτε τότε θὰ συμφωνήσει. Ἂν τοῦ ποῦμε ὅτι ὑποσχέθηκε ἀνάσταση νεκρῶν, βασιλεία οὐρανῶν καὶ ἀνέκφραστα ἀγαθά, τότε ὄχι μόνο δὲν θὰ συμφωνήσει, ἀλλὰ καὶ θὰ γελάσει.

Πῶς λοιπὸν θὰ τὸν ὁδηγήσουμε στὴν πίστη, καὶ μάλιστα ὅταν δὲν εἶναι πνευματικὰ καλλιεργημένος; Ἀσφαλῶς μὲ τὸ νὰ στηριχθοῦμε σὲ ἀλήθειες, ποὺ καὶ ἐμεῖς καὶ αὐτὸς παραδεχόμαστε χωρὶς καμιὰν ἀντίρρηση καὶ ἀμφιβολία.

Σὲ ποιὸ λοιπὸν σημεῖο συμφωνοῦμε μαζί του ἀπόλυτα; Στὸ ὅτι ὁ Χριστὸς φύτεψε τὴν Ἐκκλησία. Ἀπ᾿ αὐτὸ θὰ φανερώσουμε τὴ δύναμη καὶ θ᾿ ἀποδείξουμε τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Θὰ δοῦμε ὅτι εἶναι ἀδύνατο ν᾿ ἀποτελεῖ ἀνθρώπινο ἔργο ἡ διάδοση τοῦ Χριστιανισμοῦ σ᾿ ὅλη τὴν οἰκουμένη μέσα σὲ τόσο σύντομο χρονικὸ διάστημα. Καὶ μάλιστα, ὅταν ἡ χριστιανικὴ ἠθικὴ προσκαλεῖ στὴν ἀνώτερη ζωὴ ἀνθρώπους μὲ κακὲς συνήθειες, δούλους τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ὅμως, ὁ Κύριος κατόρθωσε νὰ ἐλευθερώσει ἀπ᾿ ὅλα αὐτὰ ὄχι μόνο ἐμᾶς, μὰ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος.

Κι αὐτὸ τὸ κατόρθωσε χωρὶς νὰ χρησιμοποιήσει ὅπλα, χωρὶς νὰ ξοδέψει χρήματα, χωρὶς νὰ κινητοποιήσει στρατούς, χωρὶς νὰ προκαλέσει πολέμους. Τὸ κατόρθωσε ξεκινώντας μὲ δώδεκα μόνο μαθητές, ποὺ ἦσαν ἄσημοι, ἀμόρφωτοι, φτωχοί, γυμνοί, ἄοπλοι…

Μὲ τέτοιους ἀνθρώπους κατόρθωσε νὰ πείσει τὰ ἔθνη, νὰ σκέφτονται σωστά, ὄχι μόνο γιὰ τὴν παρούσα ζωή, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ μέλλουσα. Μπόρεσε νὰ καταργήσει προγονικοὺς νόμους, νὰ ξεριζώσει ἀρχαῖες συνήθειες καὶ νὰ φυτέψει νέες. Μπόρεσε ν ἀποσπάσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν εὔκολο τρόπο ζωῆς καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὸ δύσκολο. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ κατόρθωσε, ἐνῶ ὅλοι Τὸν πολεμοῦσαν, ἐνῶ ὁ ἴδιος εἶχε ὑπομείνει ἐξευτελιστικὴ σταύρωση καὶ ταπεινωτικὸ θάνατο!

Ἀσφαλῶς δὲν συμβαίνουν αὐτὰ στοὺς ἀνθρώπους. Μᾶλλον τὰ ἀντίθετα συμβαίνουν. Ἐφ᾿ ὅσον δηλαδὴ ζοῦν καὶ εὐδοκιμοῦν οἱ ἴδιοι, τὸ ἔργο τους προοδεύει. Ὅταν ὅμως πεθάνουν, καταστρέφεται μαζί τους ὅ,τι δημιούργησαν. Καὶ αὐτὸ τὸ παθαίνουν ὄχι μόνο οἱ πλούσιοι οὔτε μόνο οἱ ἄρχοντες, ἀλλὰ καὶ οἱ κυβερνῆτες ἀκόμα. Γιατὶ καὶ οἱ νόμοι τους καταλύονται και ἡ μνήμη τους σβήνει και τ᾿ ὄνομά τους ξεχνιέται καὶ οἱ ἔμπιστοι ἄνθρωποί τους παραγκωνίζονται.

Αὐτὰ συμβαίνουν σ᾿ ἐκείνους, ποὺ πρῶτα μ ἕνα νεῦμα κυβέρνησαν λαοὺς καὶ ὁδήγησαν στὸν πόλεμο ὁλόκληρες στρατιές. Σ᾿ ἐκείνους ποὺ καταδίκαζαν σὲ θάνατο καὶ ποὺ ἀνακαλοῦσαν ἐξορίστους.

Εορτή Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Ερμηνεία της Ευαγγελικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

ΕΟΡΤΗ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ [:Ματθ.16,13-19]

 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

    «᾿Ελθὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὰ μέρη Καισαρείας τῆς Φιλίππου ἠρώτα τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ λέγων· τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου; (:Και αφού ήλθε ο Ιησούς στα μέρη της Καισάρειας που είχε κτίσει ο Φίλιππος [Πόλη της Παλαιστίνης, κοντά στις όχθες του Ιορδάνη], έκανε την εξής ερώτηση στους μαθητές Tου: «Ποιoς νομίζουν οι άνθρωποι ότι είμαι Εγώ, ο υιός του ανθρώπου;»)» [Ματθ.16,13-19].

    Γιατί ανέφερε τον ιδρυτή της πόλεως; Επειδή υπάρχει και άλλη, που ιδρύθηκε από τον Στράτωνα[Ευρισκόμενη μεταξύ Τύρου και Ιόππης, ανοικοδομήθηκε υπό του Μεγάλου Ηρώδου και ονομάστηκε Καισάρεια προς τιμήν του Αυγούστου Καίσαρος].Και ρωτά τους μαθητές όχι σε εκείνη, αλλά σε αυτήν, οδηγώντας αυτούς πολύ μακριά από τους Ιουδαίους, ώστε αφού απαλλαγούν από κάθε αγωνία, να αποκαλύψουν με θάρρος τις βαθύτερες σκέψεις τους. Και γιατί δεν ζήτησε να μάθει πρώτα την γνώμη αυτών, αλλά την γνώμη των πολλών; Με σκοπό, αφού αναφέρουν την γνώμη εκείνων, ερωτηθέντες στη συνέχεια «Σεις δε ποιος λέγετε ότι είμαι;», ορμώμενοι από τον τρόπο της ερωτήσεως να οδηγηθούν σε υψηλότερη έννοια και να μην εκπέσουν μαζί με τους πολλούς στην ίδια ταπεινή ιδέα περί Αυτού. Για τον λόγο, λοιπόν, αυτόν και δεν ζητεί κατά την αρχή του κηρύγματος να μάθει την γνώμη τους, αλλά αφού έκανε πολλά θαύματα και τους ομίλησε περί των διαφόρων υψηλών αληθειών της πίστεως και τους έδωσε πολλές αποδείξεις για την θεότητά Του και την απόλυτη συμφωνία με τον Πατέρα, τότε πλέον τους κάνει την ερώτηση αυτήν.

      Και δεν είπε: «Ποιος νομίζουν ότι είμαι οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι»· μολονότι βέβαια αυτοί πολλές φορές πλησίαζαν τον Κύριο και συζητούσαν μαζί Του, αλλά: «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι (:Ποιoς νομίζουν οι άνθρωποι ότι είμαι Εγώ;)», εξετάζοντας την αμερόληπτη γνώμη του λαού. Διότι, αν και ήταν κατά πολύ κατώτερη της πραγματικότητας , ήταν όμως απαλλαγμένη πονηρίας, ενώ η γνώμη των Φαρισαίων και γραμματέων ήταν γεμάτη από κακία. Και για να δείξει πόσο πολύ ήθελε να επιβεβαιώσει το σχέδιο της θείας οικονομίας λέγει: «τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου»εννοώντας με την ονομασία αυτήν την θεότητά Του, πράγμα που κάνει πολλές φορές και σε άλλες περιπτώσεις.

Ανοικτή επιστολή προς τον Σεβ. Μητροπολίτη Περιστερίου κ. Γρηγόριο

 

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΙΣΤΩΝ Ι. Μ. 

ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΕΒ.

 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ

 κ.ΓΡΗΓΟΡΙΟ

ΚΟΙΝ: Διαρκής Ἱερά Σύνοδος

            Σεβ. Μητροπολίτες Εκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Περιστέρι, 27/06/2025


Σεβασμιώτατε,

Μέ τήν παροῦσα ἀνοικτή ἐπιστολή, τό πιστό πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Περιστερίου προβαίνει σέ μία ὕστατη καί ἐπιτακτική ἔκκληση γιά διόρθωση καί μετάνοια ἀναφορικά μέ τίς κακόδοξες, βλάσφημες καί ἀντιεκκλησιαστικές θέσεις καί πρακτικές πού ὑιοθετεῖτε καί ἐφαρμόζετε.

Ἡ περίοδος τῆς ποιμαντορίας σας, ὅσο σύντομη κι ἄν εἶναι, ἔχει καταφέρει δυστυχῶς νά σκανδαλίσει καί ἀναστατώσει ὄχι μόνο τό δικό σας ποίμνιο, ἀλλά καί σύμπασα τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Γνωρίζουμε βεβαίως καλά, πώς ὅλα συμβαίνουν κατά παραχώρηση τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ, τόσο γιά τή διόρθωσή μας, ὅσο καί ὡς συνέπεια τῶν ἀναριθμήτων ἁμαρτιῶν μας. Δέν μᾶς διαφεύγει ἡ λαϊκή σοφία, πού λέει: «Κατά τόν λαό, καί οἱ ἄρχοντες». Μέσα ἀπό αὐτή τήν συνειδητοποίηση, δοξάζουμε τήν ἀπέραντη ἀγαθότητα τοῦ Κυρίου καί ἀδιαλείπτως Τόν παρακαλοῦμε νά ἐπιδείξει τό ἄπειρον ἔλεός Του, ὥστε νά συγχωρηθοῦν τά πλήθη τῶν παραπτωμάτων μας καί νά μᾶς ἀξιώσει «ἐκφυγεῖν πάντα τὰ μέλλοντα γίνεσθαι καὶ σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Λκ. 21,36) κατά τήν εὐαγγελική Του ἐντολή.

Δυστυχῶς, ἡ μέχρι σήμερα ἐμπειρία ἀπό τήν στάση σας ἀπέναντι στίς εὔλογες καί τεκμηριωμένες ἀνησυχίες μας, πού ἀφοροῦν στήν προστασία τῆς ὀρθόδοξης Πίστης καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξης, καταδεικνύει μία ἐμμονική ἀδιαλλαξία καί προσκόλληση σέ αἱρετικές καί ἐπιβλαβεῖς πρακτικές καί διδάγματα.

Καί ὄντως ἀνήκει στά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ τό ὅτι, σέ ἀντίθεση μέ τήν δική σας στάση, ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀφουγκράστηκε σέ ἕνα βαθμό τήν κραυγή ἀγωνίας μας, φθάνοντας νά ἐκδώσει μάλιστα καί τήν Ἐγκύκλιο «Περί τῆς τοποθετήσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου» (3095/20-03-2025). Ἐσεῖς μολαταῦτα οὐδέποτε τήν κοινοποιήσατε, ὡς ὀφείλατε, στούς προϊσταμένους τῶν ἱερῶν ναῶν καί παραμένετε προκλητικά προσκολλημένος στήν κακόδοξη διδασκαλία σας, ὅπως αὐτή ἔχει διατυπωθεῖ ἐπισήμως καί διανεμηθεῖ ἀθρόως στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν Ἐγκύκλιο 1/2024 πού ἐκπονήσατε, χωρίς νά ἀνακαλέσετε καμία ἀπό τίς πλάνες αὐτές.

Ἐπιπλέον, προχωρήσατε σέ πράξεις πού συνιστοῦν εὐθεία περιφρόνηση τόσο πρός τόν πιστό λαό τοῦ Θεοῦ, ὅσο καί πρός τήν ἴδια τήν Ἱερά Σύνοδο, ἀφοῦ ἀγνοώντας τή ρητή ἀπαγόρευση λειτουργικῶν ἀλλαγῶν (παρ. 3 τῆς Ἐγκυκλίου), ἀντικαταστήσατε τόν Ἐσταυρωμένο μέ ἁπλό Σταυρό, χωρίς τήν ἱερά ἀπεικόνιση τοῦ Σταυρωθέντος Κυρίου. Ἐδῶ ἰσχύει τό ἁγιογραφικό: «Μὴ πλανᾶσθε, Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται» (Γαλ.6,7).

Ὁ Σταυρός αὐτός, κατασκευάστηκε ἀνεπιγνώστως ἀπό τόν ὀβολό τῶν πιστῶν σέ ἰσάριθμα τῶν ἐνοριῶν πανομοιότυπα ἀντίτυπα κατά τήν διάρκεια τοῦ Πεντηκοσταρίου. Στή συνέχεια, σέ ἀντίθεση μέ τόν προσφιλῆ σας καθηγητή Ἰωάννη Φουντούλη, παραδόθηκε στίς ἐνορίες καί τούς ναούς ὥστε νά τοποθετηθεῖ ἀντί τοῦ Ἐσταυρωμένου κατά τήν ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως, ἡμέρα ὅπου ὁ Ἐσταυρωμένος «καταλαμβάνει τὴν συνήθη θέσι πίσω ἀπὸ τὴν ἁγία τράπεζα ἢ στὸ βάθος τῆς ἁψῖδος»[i]

Γιὰ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους Πέτρο καὶ Παῦλο

 

Εὐχαριστοῦμε τὸν Ἅγιο Θεὸ ποὺ μᾶς ἀξίωσε νὰ ἑορτάσουμε καὶ σήμερα τὴν μνήμη τῶν ἁγίων ἐνδόξων καὶ πανευφήμων πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, τῶν δύο μεγάλων στύλων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ.

Ὅσο κανεὶς προσεγγίζει μέσα στὴν Ἐκκλησία τίς δύο αὐτὲς φωτεινότατες μορφὲς τῶν ἁγίων αὐτῶν Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ, τόσο ἐκπλήσσεται καὶ θαυμάζει. Τὸ ἔργο τους ἀνθρώπινα εἶναι ἀνεξήγητο. Μόνο μία μεγάλη ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὸν σαρκωθέντα Χριστὸ δικαιολογεῖ τίς θυσίες τους καὶ τοὺς κόπους τους καὶ τὰ δεινὰ τά ὁποῖα ὑπέστησαν εὐχαρίστως, καὶ τελικὰ καὶ αὐτὸν τὸν θάνατο.

Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο τοὺς βοήθησε νὰ φθάσουν σ’ αὐτὰ τὰ μέτρα καὶ νὰ εἶναι ὄχι ἁπλῶς στῦλοι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ βάσεις καὶ θεμέλιοι, ἀλλὰ νὰ εἶναι καὶ στῦλοι φωτεινοὶ πρὸς τὸν Οὐρανὸ οὐρανομήκεις, ποὺ καταυγάζουν πάντοτε τὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἀνθρωπότητας, εἶναι ἡ Χριστοκεντρικότητά τους, ἡ ἕνωσή τους ἡ στενότατη καὶ ἀδιάσπαστη μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὴ ἦταν ἐκείνη ποὺ τοὺς ἀνέδειξε.

Γνώρισαν τὸν Χριστὸ κατὰ διάφορο τρόπο. Ὁ Πέτρος ὡς ἄμεσος Μαθητής, ὁ Παῦλος ἐκ τοῦ ὁράματος τῆς Δαμασκοῦ. Ἀλλὰ καὶ οἱ δύο δὲν ὑστέρησαν στὸ νὰ δοθοῦν ὁλοκληρωτικὰ στὸν Χριστὸ καὶ νὰ μὴ ζοῦν καθόλου γιὰ τὸν ἑαυτό τους ἀλλὰ μόνο γιὰ τὸν Χριστό. Καὶ αὐτὴ ἡ Χριστοκεντρικὴ ζωή τους μὲ τὴν Χριστοκεντρικὴ διδασκαλία τους ἔγινε καὶ ἀποστολικὴ πράξῃ καὶ ἀποστολικὸς λόγος. Τὸν Χριστὸ εἶχαν, γιὰ τὸν Χριστὸ ζοῦσαν, καὶ ὅλοι εἶχαν Χριστοποιηθεῖ. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μποροῦσαν παρὰ τὸν Χριστὸ νὰ ἀναγγέλλουν στὰ ἔθνη, νὰ κηρύττουν, νὰ μαρτυροῦν, νὰ ἀποκαλύπτουν, νὰ φανερώνουν.

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 29 Ἰουνίου 2025, Τῶν Ἀποστόλων (Ματθ. ις΄ 13-19)

                                  

Κυριακὴ Γ΄ Ματθαίου

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Οἱ πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι

Ἡ σημερινὴ ἡμέρα γιὰ κάθε πιστὸ ἔχει ξεχωριστὴ λαμπρότητα, καθὼς ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τοὺς ἁγίους, ἔνδοξους καὶ πρωτοκορυφαίους ἀποστόλους Πέτρο καὶ Παῦλο. Ὁ ἕνας ἦταν ψαρὰς στὴ λίμνη Γεννησαρέτ, πρὶν γνωρίσει τὸν Κύριο· ὁ ἄλλος νομοδιδάσκαλος τῶν Ἰουδαίων. Ὁ ἕνας ἔγινε Μαθητὴς τοῦ Κυρίου· ὁ ἄλλος σφοδρὸς διώκτης του. Ὁ πρῶτος σαγηνεύθηκε ἀπὸ τὸν μεγάλο «ἁλιέα τῶν ἀνθρώπων», τὸν Κύριό μας, καὶ Τὸν ἀκολούθησε. Ὁ δεύτερος τυφλώθηκε ἀπὸ τὸ ὑπερκόσμιο φῶς τοῦ Χριστοῦ, καθὼς πορευόταν πρὸς τὴ Δαμασκό, καὶ μεταστράφηκε. Καὶ οἱ δύο εἶχαν μιὰ μελανὴ σελίδα στὸ παρελθόν τους. Ὁ Πέτρος ἀρνήθηκε τὸν Διδάσκαλο, λίγο πρὶν ἀπὸ τὴ Σταύρωσή του. Ὁ Παῦλος δίωξε τὴν Ἐκκλησία.

Καὶ οἱ δύο ὡστόσο μετανόησαν, ἀγάπησαν ὁλοκληρωτικὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, δέχθηκαν τὴ μεγάλη κλήση ἀπὸ Ἐκεῖνον καὶ ἔγιναν πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοί του στὴν οἰκουμένη, μὲ τὶς περιοδεῖες τους, τὴ διδασκαλία τους, τὶς ἐπιστολές τους. Ἀναδείχθηκαν φωστῆρες τοῦ κόσμου, κήρυκες τῆς πίστεως, σάλπιγγες θεολογίας, ἐκφραστὲς τῶν θείων δογμάτων, στύλοι τῆς Ἐκκλησίας καὶ καθαιρέτες τῆς πλάνης, ὅπως τονίζει ἡ ὑμνολογία τῆς σημερινῆς ἑορτῆς.

2. Τὸ θεμέλιο τῆς πίστεως

ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ 29 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025

                        

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

Κήρυγμα στη Νικόπολη στις 29/6/1982

Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, του οποίου σήμερα εορτάζουμε την μνήμη του, δεν εξεκίνησε από την αρχή της ζωής του να αγαπάει τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Όχι μόνο δεν Τον αγαπούσε, αλλά Τον μισούσε στην αρχή. Του είχε περάσει η εξής ιδέα: Ο Χριστός είναι ένας άνθρωπος, έκανε πολύ μεγάλα πράγματα όσο ζούσε, άλλα καλά, άλλα κατεργαρίστικα, άλλα τα παραφούσκωσαν, άλλα τα παραποίησαν, και τελικά, αφού σταυρώθηκε, πέθανε και ετάφη, παρουσιάζονται μερικοί οπαδοί Του με ζεστά μυαλά, οι οποίοι κηρύττουν πανταχού το όνομά Του. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Ζημία για τον λαό μας, ζημία για το Ισραήλ.

Και έτσι ο Απόστολος Παύλος, αγαπώντας τον λαό του, άρχισε να στρέφεται εναντίον της διδασκαλίας και των μαθητών τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Και μάλιστα, με τέτοια ορμή και με τέτοιο πάθος, ώστε ήθελε, ει δυνατόν, να μην αφήσει πίσω του ούτε ένα χριστιανό. Να γίνει αφορμή, ο ίδιος, με τις ενέργειές του, να σβήσει το όνομα του Χριστού πάνω στον κόσμο.

Θυμάστε, όταν οι Εβραίοι εκτελούσαν τον Άγιο Πρωτομάρτυρα Στέφανο, ο Παύλος καθόταν εκεί με καμάρι, και φύλαγε τα ρούχα εκείνων που τον λιθοβολούσαν. Με άλλα λόγια, αυτός ήταν που τους έλεγε: «Άντε, μπρος, λιθοβολείστε τον»!

Το διαπιστώνουμε κάθε μέρα στη ζωή, ότι κάθε άνθρωπος που φανατίζεται, μέρα με την ημέρα γίνεται στον φανατισμό του αυτόν τρισχειρότερος. Και ο Απόστολος Παύλος, έτσι φανατιζόταν μέρα με την ημέρα. Και μια μέρα, πήγε στους άρχοντες των Ιουδαίων και τους παρακάλεσε να του δώσουν εντολή, να πάει να εξολοθρεύσει τους χριστιανούς στην Αντιόχεια.

Οἱ πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Παῦλος

                                    

Ζερβᾶκος Φιλόθεος 
Ἀρχιμανδρίτης (+) 

Ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι, πῶς, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα, κατόρθωσαν τέτοια μεγάλα καὶ ἐξαίσια θαύματα! Καὶ πῶς κανεὶς νὰ μὴ θαυμάσει καὶ νὰ μὴν ἀπορήσει;

Ἀναλογισθεῖτε, ἀδελφοί μου· τί ἦταν πρὶν ὁ Ἀπόστολος Πέτρος; Ἕνας ψαράς. Τίποτε ἄλλο δὲν ἤξερε ἀπὸ τὸ νὰ ψαρεύει, νὰ πιάνει ψάρια μὲ τὸ δίχτυ στὴ λίμνη Γεννησαρέτ. Καὶ ξαφνικὰ τὸν βλέπετε κήρυκα ὅλης τῆς οἰκουμένης. Τόση χάρη καὶ γλυκύτητα εἶχαν τὰ λόγια του, ὥστε σὲ μία ὁμιλία του πίστεψαν τρεῖς χιλιάδες καὶ ἄλλοτε πέντε χιλιάδες, τοὺς ὁποίους καὶ βάπτισε.

Ἄφοβος καὶ ἄτρομος στέκεται μπροστὰ σὲ βασιλεῖς καὶ τυράννους, διδάσκοντας καὶ ἐλέγχοντας καὶ μένοντας ἀπτόητος στὶς ἀπειλὲς καὶ τοὺς κινδύνους. Πρόθυμος καὶ ἀκούραστος, ἂν καὶ ἦταν γέροντας, ἀρχίζει τὸ κήρυγμα ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, τρέχει στὴν Ἰουδαία, Ἀντιόχεια, Πόντο καὶ Γαλατία, Βιθυνία καὶ Καππαδοκία, Εὐρώπη καὶ Ἀσία. Στὴ Ρώμη μαρτύρησε γιὰ τὸν Χριστὸ, μὲ τὸ νὰ σταυρωθεῖ ἀπὸ τὸν Νέρωνα ἔχοντας κάτω τὸ κεφάλι.

Τί ἦταν καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος; Σκηνοποιός, δηλαδὴ κατασκεύαζε ἀντίσκηνα. Προηγουμένως ἦταν διώκτης τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὅταν πήγαινε στὴ Δαμασκὸ μὲ ἐξουσία κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ἄστραψε ξαφνικὰ ἐπάνω του φῶς, ποὺ τύφλωσε τὰ σωματικὰ μάτια, καὶ ἄκουσε φωνὴ νὰ τοῦ λέει: «Σαούλ, Σαούλ, τί μὲ διώκεις;» Μὲ πολὺ φόβο καὶ ἔκθαμβος ὁ Παῦλος εἶπε: «Τὶς εἶ σύ, Κύριε;» καὶ ἄκουσε: «Ἐγὼ εἰμί Ἰησοῦς, ὅν σὺ διώκεις». Τότε ὁ Κύριος τὸν πρόσταξε νὰ πάει στὴ Δαμασκὸ νὰ βρεῖ τὸν ἀπόστολο Ἀνανία. Καὶ ἀφοῦ βαπτίστηκε, ἀνοίχθηκαν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός του καὶ ὁ πρώην διώκτης παρουσιάστηκε μέγας ὑπερασπιστὴς τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Ο Ιερός Χρυσόστομος για τον Απόστολο Παύλο

ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟΝ ΠΑΥΛΟΝ

 Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: ο βίος του -λόγοι για τον γάμο και την  οικογένεια – Αντέχουμε…

ΟΜΙΛΙΑ Α΄

      Δεν θα έσφαλλε κανένας αν ονόμαζε την ψυχή του αποστόλου Παύλου λιβάδι αρετών και κήπο πνευματικό. Τόσο πολύ ακτινοβολούσε από χάρη και έδειχνε την πίστη της ψυχής του αντάξια αυτής της χάρης. Επειδή λοιπόν έγινε σκεύος εκλογής και καθάρισε καλά τον εαυτό του, εκεί εκχυθεί σε αυτόν πλούσια η δωρεά του αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό μας χάρισε και τους θαυμαστούς ποταμούς, όχι μόνο τέσσερις κατά την πηγή του παραδείσου[:οι τέσσερις ποταμοί που πότιζαν τον παράδεισο ήταν οι Φισών, Γηών, Τίγρης και Ευφράτης· Γέν.2,10-14], αλλά πολύ περισσότερους που ρέουν καθημερινά και δεν ποτίζουν τη γη αλλά τις ψυχές των ανθρώπων που τις διεγείρουν στην καρποφορία της αρετής.

     Ποιος λοιπόν λόγος είναι ικανός να εξυμνήσει τα κατορθώματά του; Και ποια γλώσσα θα μπορέσει να πλησιάσει τα εγκώμιά του; Γιατί όταν όλα τα ανθρώπινα αγαθά τα έχει συγκεντρωμένα μια ψυχή, και όλα σε υπερβολικό βαθμό και όχι μόνο τα καλά των ανθρώπων, αλλά και των αγγέλων, πώς θα ξεπεράσουμε το μέγεθος των εγκωμίων; Δεν θα σιωπήσουμε βέβαια γι’ αυτό, αλλά γι’ αυτό, γι’ αυτό ακριβώς θα μιλήσουμε. Γιατί και αυτό είναι το καλύτερο είδος εγκωμίου, το να ξεπερνά δηλαδή των μέγεθος των κατορθωμάτων κατά πολύ την ευχέρεια του λόγου, και η ήττα είναι για εμάς λαμπρότερη από άπειρες νίκες.

     Από πού λοιπόν θα ήταν κατάλληλο να αρχίσουμε τους επαίνους; Από πού αλλού, παρά από αυτό πρώτα, να αποδείξουμε ότι έχει όλα τα καλά; Γιατί είτε οι προφήτες έδειξαν κάτι σημαντικό είτε οι πατριάρχες, είτε οι δίκαιοι είτε οι απόστολοι είτε οι μάρτυρες, όλα αυτά μαζί τα έχει συγκεντρωμένα ο Παύλος σε τόσο υπερβολικό βαθμό, που κανένας από αυτούς δεν είχε και όποιο καλό είχε από αυτούς ο καθένας ξεχωριστά, το είχε αυτός.

   Πρόσεξε λοιπόν· πρόσφερε θυσία ο Άβελ και από εδώ ανακηρύσσεται αγαθός· όμως, εάν φέρεις ενώπιόν μας την θυσία του Παύλου, τόσο ανώτερη παρουσιάζεται από εκείνη όσο ο ουρανός από την γη. Ποια λοιπόν θυσία θέλετε να πω;

Ἀπάντηση στὸν συγγραφέα- ἐπίδοξο «μνηστῆρα» τῆς θεολογίας τοῦ τευχιδίου «Ἐκκλησία ἢ θάνατος».

Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Ἁγιορειτῶν  Πατέρων. 

 

                                                          Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 9//22.6.2025                         

Ἀπάντηση στὸν συγγραφέα- ἐπίδοξο «μνηστῆρα» τῆς θεολογίας

τοῦ  τευχιδίου «Ἐκκλησία ἢ θάνατος».

Ὑπὸ Ἁγιορειτῶν Κελλιωτῶν Πατέρων.

Διαβάσαμε πρόσφατα τὸ νεοκυκλοφορηθὲν βιβλίο « Ἐκκλησία ἢ θάνατος» τοῦ Ἱερομονάχου Ἀντίπα. Ἀκολουθῶντας  τό: «ὅ,τι δημοσίως λέγεται, δημοσίως καὶ ἐλέγχεται» ἐπισημαίνουμε τὰ ἑξῆς  :

Μιᾶς καὶ ὁ ἀγαπητὸς Ἱερομόναχος ἀρχίζει μὲ λόγια τοῦ Ἅγιου Παϊσίου, θυμόμαστε καὶ ἐμεῖς, παλαιοτέρα,  ὅταν  ἕνας ὀνομαστὸς Γέροντας εἶχε δημοσιεύσει ἕνα βιβλίο του γιὰ τὴν Ἐκκλησία, καλὴ ὥρα ὅπως τώρα, εἶχε πεῖ  -ὁ Ἅγιος Παΐσιος- : «αὐτὸς ἀνακατεύει στὸ βιβλίο του, μαρμελάδες μὲ μύξες». Αὐτὴ τὴν αἴσθηση ἔχουμε καὶ τώρα, διαβάζοντας τὸ  « Ἐκκλησία ἢ θάνατος».

Ἔχει σημεῖα στὸ κείμενο ποὺ εἶναι γλυκύτερα ἀπὸ πολλές ... «μαρμελάδες». Ἔχει λόγια, ποὺ κάνεις τὸ σταυρό σου καὶ λὲς «Δόξα σοι ὁ Θεός». Ὅσο προχωρᾶς, ὅμως, καὶ ξεδιπλώνεται ἡ σκέψη τοῦ συγγραφέα, ἀρχίζει ἡ καρδιὰ νὰ σφίγγεται καὶ νὰ ἔρχεται ἡ γεύση της «μύξας» καὶ μάλιστα  δυσώδους. Βλέπεις πλέον ξεκάθαρα ὅτι ὑπάρχει στὸ κείμενο στόχευση, παραποίηση καὶ ἀπόκρυψη θεμελιωδῶν στοιχείων τῆς Πίστεως.

Γιὰ παράδειγμα, ὁμιλεῖ γιὰ ὑπακοὴ καὶ ἀφοσίωση στὴν Ἐκκλησία, ὡς τὸ γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα. Ποιός ἄραγε ἀντιλέγει; Περιγράφει τὴν ὡραιότητα καὶ τὸ κάλλος τῆς Ἐκκλησίας. Ποιός νὰ μὴ θαυμάσει; Πράγματι, ὁ κόσμος ὅλος δημιουργήθηκε γιὰ νὰ γίνει Ἐκκλησία. Ἀναφέρει ἐξαίρετα χωρία, εἰδικὰ ἀπὸ τὸν  Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, περὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα θαυμαστὰ καὶ ὡραῖα.

Στὴ συνέχεια, ξεδιπλώνεται καὶ μυκτηρίζει τοὺς «ζηλωτὲς τῶν πατρώων παραδόσεων». Φαίνεται ὅτι δὲν ἀποδέχεται τὸ Δ' Μακκαβαίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅπως καὶ οἱ προτεστάντες. Ἐκεῖ οἱ Μακκαβαῖοι μαρτύρησαν γιὰ τὶς πατρῶες  Ἱερὲς  παραδόσεις, καὶ μάλιστα τοῦ Νόμου. Οἱ σύγχρονοι ἔνθεοι πιστοὶ ὀνομάζονται ἐμπαικτικῶς - σύμφωνα μὲ τὴν «οἰκουμενιστικὴ» φρασεολογία του- «ὑπερζηλωτὲς ὀρθόδοξοι». 

Δεν υπάρχει αίρεση αποτειχισμός. Οι επίσκοποι της Ι. Συνόδου Κύπρου είναι ραβδούχοι!

Η δικηγόρος του μητρ. Τυχικού λέει την αλήθεια μπροστά στις κάμερες. Ομολογία Πίστεως κάνουν μόνο οι αιρετικοί. Δεν υπάρχει αίρεση αποτειχισμός. Οι επίσκοποι της Ι. Συνόδου Κύπρου είναι ραβδούχοι! Δυστυχώς ο Τυχικός δεν την άκουσε και έπραξε αλλιώς. Δείτε το βίντεο στην παρακάτω διεύθυνση 

https://youtu.be/iMqR-E_ssg4?si=0CEMFpzaspOb4Z9b


Για όσους κοιμίζουν το ποίμνιο, παρερμηνεύοντας εσκεμμένα τις Γραφές:

Πῶς πρέπει νά ἐννοοῦμε τό «Μη κρίνετε, γιά νά μή κριθεῖτε»; 

Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητο νὰ ὑπερασπίζεσαι τις κρίσεις τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μὴν ἀπολαύσεις μαζί μ' αὐτὲς τὴν ὀργή του.


ΕΡΩΤΗΣΗ 70ή: Πῶς πρέπει νὰ ἐννοοῦμε τό «Μη κρίνετε, γιὰ νὰ μὴ κριθεῖτε»; (Ματθ. 7,1).
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ὅταν ὁ Κύριος λέγει, ἄλλοτε «Μὴ κρίνετε, γιὰ νὰ μὴ κριθεῖτε», καὶ ἄλλοτε, «Να κρίνετε δίκαια», ( Ἰω. 7,24) δέν μᾶς ἀπαγορεύει γενικά να κρίνουμε, ἀλλὰ μᾶς διδάσκει νὰ γνωρίζουμε τὴ διαφορὰ τῆς κρίσης. Ὥστε, ἐὰν κάτι δὲν εἶναι φανερό, νὰ μὴ κατακρίνουμε τὸν ἀδελφό, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος γι' αὐτούς· 
«Νὰ μὴ βιάζεστε νὰ κρίνετε καὶ να βγάζετε ἀποφάσεις, μέχρι νὰ ἔρθει ὁ Κύριος ποὺ θὰ φωτίσει ὅ,τι εἶναι κρυμμένο στο σκοτάδι καὶ θὰ φανερώσει τις προθέσεις τῶν καρδιῶν». (Α' Κορ.4,5) 
Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητο νὰ ὑπερασπίζεσαι τις κρίσεις τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μὴν ἀπολαύσεις μαζί μ' αὐτὲς τὴν ὀργή του.

ΓΙΑΤΙ Ο ΑΒΡΑΑΜ ΔΕΝ ΔΕΧΤΗΚΕ ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ;

Γιατί οι σημερινοί ποιμένες δέχονται τα δώρα ακόμα και ανθρώπων χειρότερων από τον βασιλιά των Σοδόμων;

 

Του Πρωτ. Στέφανου Στεφόπουλου


ΓΙΑΤΙ Ο ΑΒΡΑΑΜ ΔΕΝ ΔΕΧΤΗΚΕ ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ 

ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ;

    Εκείνη την εποχή, ο Αμαρφάλ, βασιλιάς της Σεναάρ, ο Αριώχ, βασιλιάς της Ελλασάρ, ο Χοδολλογομέρ, βασιλιάς της Ελάμ, και ο Θαργάλ, βασιλιάς των Εθνών, κήρυξαν τον πόλεμο στο Βαλλά, βασιλιά των Σοδόμων, στο Βαρσά, βασιλιά των Γομόρρων, στο Σινόβ, βασιλιά της Αδαμά, στο Συμοβόρ, βασιλιά της Σεβωείμ, και στο βασιλιά της Βαλάκ (Βέλα), δηλαδή της Σηγώρ.

Οι τελευταίοι ήταν 12 χρόνια υπόδουλοι στο Χοδολλογομέρ, και το δέκατο τρίτο έτος επαναστάτησαν. Έτσι συγκέντρωσαν τα στρατεύματά τους στην Αλμυρά (Νεκρά) θάλασσα.

 Τον επόμενο χρόνο όμως, ο Χοδολλογομέρ και οι σύμμαχοι του συνέτριψαν τους γίγαντες των πόλεων Ασταρώθ και Καρναΐν, τους Ομμαίους της πόλεως Σαυή, και τους Χορραίους στα βουνά Σηείρ, μέχρι τη Φαράν, που βρίσκεται στην έρημο, νότια της Χαναάν. Έπειτα κατέστρεψαν όλη τη χώρα των Αμαληκιτών και νίκησαν τους Αμορραίους.

Τότε οι βασιλιάδες των Σοδόμων, των Γομόρρων, της Αδαμά, της Σεβωίμ και της Βαλάκ, παρατάχτηκαν στην κοιλάδα της Νεκράς θάλασσας, για πόλεμο εναντίον του Χοδολλογομέρ και των συμμάχων του. Οι βασιλιάδες των Σοδόμων και των Γομόρρων νικήθηκαν στη μάχη. Κατά την υποχώρηση τους, επειδή η κοιλάδα είχε πολλούς λάκκους με πίσσα, ο στρατός των Σοδόμων και των Γομόρρων έπεσαν εκεί μέσα, ενώ όσοι γλίτωσαν έφυγαν προς τα βουνά. Οι νικητές λεηλάτησαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα και πήραν όλα τα αποθέματα τροφίμων. Πήραν ακόμη αιχμάλωτο τον ανηψιό του Αβραάμ, το Λωτ, που κατοικούσε στα Σόδομα, μαζί με την οικογένειά του και όλα τα υπάρχοντα του, και έφυγαν.

π. Γεώργιος Μεταλληνός: Ἡ αἵρεση συνιστᾶ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

ΑΠΟΡΙΑ ΠΙΣΤΟΥ:
Ἐφ’ ὅσον ἡ αἵρεση συνιστᾶ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τί δουλειά ἔχουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί σέ συμπροσευχές μέ αἱρετικούς, ὅπως εἶναι οἱ παπικοί, οἱ προτεστάντες, οἱ ἀγγλικανοί, οἱ μονοφυσίτες κ.ἄ;



«Κάθε αἵρεση εἶναι ἐξάνθημα τῆς ἴδιας ἀρρώστιας, δηλαδή τοῦ ἀνθρώπινου ἐγωϊσμοῦ. 
 
Γι’ αὐτό ἡ αἵρεση συνιστᾶ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 
 
Κατά συνέπεια ἡ αἵρεση κατασπαράσσει τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας
 
Καταστρέφει τήν ἑνότητά της. Ἀναμιγνύει τήν ἀλήθεια μέ τήν πλάνη. Δέν ἔρχεται ἀπ’ ἔξω, καί γι’ αὐτό δέν γίνεται ἀντιληπτή. 
 
Κυκλοφορεῖ ὡς ἀλήθεια μέ ἔνδυμα καί χρῶμα ἐκκλησιαστικό καί ἔτσι κατορθώνει εὔκολα νά ἀπατήσει. 
 
Εἶναι τό φοβερότερο ὅπλο τοῦ σατανᾶ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, φοβερότερο καί ἀπό αὐτούς τούς διωγμούς. 

Ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος (1721-1813). Ένας μεγάλος διδάσκαλος του Γένους και ένας φλογερός ζηλωτής της ορθοδόξου παραδόσεως

Ερωτούμε τους σύγχρονους κληρικούς που καταδικάζουν την αγιοπατερική αντίδραση στα δεινά που ταλανίζουν την Εκκλησία. Ο πατριάρχης και η σύνοδος έδιωξαν ως αιρετικό και καθαίρεσαν τον Άγιο, επειδή έμεινε πιστός στις παρακαταθήκες. Η καθαίρεση του ήταν έγκυρη και αρεστή στον Θεό;

 

Ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος (1721-1813). Ένας μεγάλος διδάσκαλος του Γένους και ένας φλογερός ζηλωτής της ορθοδόξου παραδόσεως

Αριστείδης Θεοδωρόπουλος, Εκπαιδευτικός

    Μέσα στη χορεία των μεγάλων πνευματικών αναστημάτων της Ορθοδοξίας εξέχουσα θέση κατέχει ο εν Χίῳ οσιακώς κοιμηθείς στις 24 Ιουνίου 1813 άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, ο οποίος αναδείχθηκε διαπρεπής θεολόγος, φωτεινός διδάσκαλος του Γένους, ακαταπόνητος εθναπόστολος, στερρός υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, απαρέγκλιτος φρουρός και θεματοφύλακας της ορθοδόξου παραδόσεως, πολυγραφότατος συγγραφέας, ηγετικό στέλεχος του φιλοκαλικού κινήματος, ιδρυτής και σχολάρχης της περιωνύμου Μεγάλης Σχολής της Χίου.

 

    Ο γενναίος και ακαταπόνητος αυτός αγωνιστής και ακοίμητος φρουρός των ορθοδόξων δογμάτων της αμωμήτου ημών πίστεως γεννήθηκε το 1721 στο χωριό Κώστος (ή Κόστος) της Πάρου, γεγονός που δικαιολογεί την επωνυμία « Πάριος», με την οποία έμεινε γνωστός στην Εκκλησιαστική Ιστορία, αφού το πραγματικό του επώνυμο ήταν Τούλιος. Είχε άλλα τρία αδέλφια, αλλά ο Αθανάσιος ήταν ο πρωτότοκος γιος του εκ Σίφνου καταγομένου πατρός του, ο οποίος ονομαζόταν Απόστολος Τούλιος, η δε μητέρα του ήταν από την Πάρο. Τα πρώτα του γράμματα διδάχθηκε στη γενέτειρα του, την Πάρο, ενώ σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες φοίτησε στη Σχολή του Παναγίου Τάφου στη Σίφνο, αλλά και στη Σχολή του Γένους στην Άνδρο με δαπάνες της Μονής του Αγίου Αντωνίου Κεφάλου της Πάρου. Η επιθυμία του για περαιτέρω μόρφωση τον οδήγησε το 1745 στη Σμύρνη, όπου φοίτησε στην ιδρυθείσα το 1733 περιώνυμη Ευαγγελική Σχολή, στην οποία δίδασκαν ο ιδρυτής της, μοναχός Ιερόθεος Δενδρινός και ο Χρύσανθος Καραβίας που κατάγονταν και οι δύο από την Ιθάκη. Μετά από την εξαετή του φοίτηση αναχωρεί το 1751 για το Άγιο Όρος, όπου φοιτά στην περίφημη Αθωνιάδα Σχολή, την οποία διηύθυνε ο μοναχός Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης, ενώ το 1753 ανέλαβε τη διεύθυνση της Σχολής ο εκ Κερκύρας ιεροδιάκονος Ευγένιος Βούλγαρης, ο οποίος ονομάσθηκε «ο νέος Αριστοτέλης της Ελλάδος». Από τον Ευγένιο Βούλγαρη ο Αθανάσιος διδάχθηκε τη φιλοσοφία και τις ξένες γλώσσες για να έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί και να μεταφράζει τα ξένα συγγράμματα. Παράλληλα η μεγάλη του δίψα για ολοένα και περισσότερες γνώσεις τον οδήγησε στη βιβλιοθήκη της Σχολής, αλλά και σε άλλες αγιορείτικες βιβλιοθήκες, όπου μελετούσε ακατάπαυστα την ελληνική ιστορία, την Αγία Γραφή και τα συγγράμματα των Πατέρων της Εκκλησίας. Οι άριστες επιδόσεις του στην Αθωνιάδα Σχολή εντυπωσίασαν τον Ευγένιο Βούλγαρη σε τέτοιο βαθμό, ώστε με την προτροπή του χειροτονήθηκε ο Αθανάσιος διάκονος, ενώ διετέλεσε και καθηγητής της Σχολής. Η πνευματική κατάρτιση του Αθανασίου και η φήμη που απέκτησε, παρακίνησε τους Θεσσαλονικείς να του ζητήσουν να αναλάβει τη διεύθυνση του «Ελληνομουσείου» της Θεσσαλονίκης, το οποίο ήταν η Σχολή του Γένους για την πόλη. Ο Αθανάσιος αρχικά αρνήθηκε την πρόταση, αλλά ύστερα από την επιμονή του Ευγένιου Βούλγαρη και των Θεσσαλονικέων ανέλαβε τη διεύθυνση της Σχολής για δύο έτη (1758 -1760), όπου εργάσθηκε ως άριστος διδάσκαλος με καλλίκαρπη δράση. Παράλληλα διηκόνησε με ιδιαίτερο ζήλο το Ιερό Θυσιαστήριο, κηρύττοντας ανελλιπώς τον Θείο Λόγο και καθοδηγώντας πνευματικά το υπόδουλο Γένος.

Για αυτούς που μιλούν για αλληλεγγύη: Κάποιοι από τους δολοφονημένους Χριστιανούς του Ναού του Προφήτη Ηλία της Δαμασκού

 ΑΙΩΝΙΑ ΣΑΣ Η ΜΝΗΜΗ




Ο πόλεμος κατά του αγ. Νικοδήμου

Ερώτηση στους επισκόπους που δικάζουν και καταδικάζουν όσους ιερείς δεν τους μνημονεύουν για λόγους πίστεως: Η καταδίκη του αγ. Νικοδήμου και του αγ. Αθανασίου του Παρίου κι ο αφορισμός όσων τους ακολουθούσαν ήταν μπροστά στον Θεό έγκυροι ή άκυροι;           
               
                                   

π. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ  Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ   


1786-1792 ΝΕΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ     Από του έτους 1783, δηλαδή τρία έτη ενωρίτερον της περιόδου, ην ιστορούμεν ήδη, εκυκλοφόρουν εντύπως πλέον η «Φιλοκαλία», ο «Ευεργετινός» και το «Περί συνεχούς θείας Μεταλήψεως» βιβλιάριον. Οι Αγιορείται εγνώριζον, ουκ οίδαμεν πόθεν, ότι των βιβλίων τού­των εργάτης ήτο ο Καψαλιώτης Νικόδημος, διο και ωμολόγουν χάριτας αυτώ δια την ην απελάμβανον ωφέλειαν.

Αλλά το βιβλιάριον «Περί συνεχούς θ. Μεταλήψεως», πολλοί των Μοναχών δεν εδέχθησαν ευαρέστως, φρονούντες ότι ανατρέπει την τάξιν της Εκκλησίας και περιέχει αιρέσεις! Δια τούτο, η σοβούσα κατά των Κολλυβάδων βαθεία διάστασις, προέβαινε συν τω χρόνω εις έκρηξιν νέου σκανδάλου, δεδομένου ότι ο συγγραφεύς του ήτο Κολλυβάς.

Η συγκεκριμένη κατηγορία ήτο, ότι το υπ’ όψιν βιβλιάριον, εν αντιθέσει προς την συνήθειαν, ην είχον οι Μοναχοί να μεταλαμβάνουν τρίς ή τετράκις του έτους και κατά τους μετριοπαθεστέρους το περισσότερον εις τεσσαράκοντα ημέρας, προκειμένου περί Μοναχών, εδίδασκεν ότι ώφειλον οι χρι­στιανοί να μεταλαμβάνουν και άπαξ και δις και τρις της εβδομάδος. Η κατηγορία, βεβαίως, επρόδιδεν άγνοιαν βαθυτάτην του φρονήματος της Εκκλησίας και παράδοξον νοοτροπίαν. Εντεύ­θεν δύναταί τις να εικάση πόσην ευγνωμοσύνην οφείλη ο Ορθό­δοξος λαός εις τους Κολλυβάδες και ειδικώς εις τον Άγιον Νι­κόδημον, αποκαλύψαντα τον «πολύτιμον μαργαρίτην», ερριμένον εις τον βυθόν μιας σκοτίου αγνοίας επί ολοκλήρους αιώνας, δε­δομένου ότι το βιβλιάριον τούτο ανετυπώθη πολλάκις υπό νέας μορφάς.

Το «Περί συνεχούς Θ. Μεταλήψεως» βιβλιάριον, αναγνώσας και τις Μοναχός, εξ εκείνων οι οποίοι ήσαν δογματικώς προσκεκολλημένοι εις την καχέσπερον ταύτην προκατάληψιν και ταραχθείς την συνείδησιν, απέστειλεν εις την Μεγάλην του Χριστού Εκκλησίαν, προσειπών κατ’ αυτού όσα ηδυνήθη κακά. Ο δε Πατριάρχης Προκόπιος, παροξυνθείς εκ της αναγνώσεως του βι­βλιαρίου και της επιστολής του Μονάχου, κατεδίκασε Συνοδικώς και τούτο και τον Άγιον Μακάριον τον Νοταρά, ον εσφαλμένως εθεώρει ως συγγραφέα τούτου—επειδή εγνώριζε την φροντίδα, ην κατέβαλλε δια την έκδοσίν του εν Σμύρνη—αφορίσας και πάντα πιστόν, όστις θα ετόλμα ν’ αναγνώση το βιβλίον. Πράγμα φοβερόν! Η Εκκλησία, η οποία ώφειλε να μεριμνά μητρικώς δια τον φω­τισμόν και την αύξησιν της πνευματικής ηλικίας των τέκνων της, έθετε πρόσκομμα και προεκάλει σκάνδαλον εις τας συνειδήσεις των, δοκούσα ότι τοιουτοτρόπως τα προφυλάσσει τις οίδε εκ ποιων κινδύνων!

Τί θα έλεγε σήμερα ο άγιος Αθανάσιος ο Πάριος; Όπως και τότε έτσι και σήμερα κατηγορούν αυτούς που ζητούν την ευσέβεια!

"Κατηγορούμεθα ως ταραχοποιοί" αποκαλύπτοντας εκείνους που "πλανούσι, διαστρέφουσι"!

εις τούτο εκαταντήσαμεν, ώστε να μην είναι πλέον διάκρισις του σίτου από τα ζιζάνια

                            


Αρχ. Μελετίου Βαδραχάνη

Ο Αθανάσιος Πάριος (1721-1813), ο οποίος το 1994 ανεγνωρίσθη επισήμως από την Εκκλησία μας ως άγιος, μαζί με το Μακάριο Νοταρά επίσκοπο Κορίνθου και τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη υπήρξαν οι κορυφαίες θεολογικές προσωπικότητες του 18ου αιώνος και συνέχισαν το έργο του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά (του 14ου αιώνος). Από τους εχθρούς τους ονομάστηκαν ειρωνικά Κολλυβάδες. Από διαπρεπείς όμως ερευνητές και μάλιστα ξένους (l. Petit, Le Guillu, Αμφιλόχιος Ράντοβιτς) θεωρήθηκαν ως οι δημιουργοί της ησυχαστικής και φιλοκαλικής αναγεννήσεως του 18ου αιώνος (βλ. πρωτοπρ. Θεοδώρου Ζήση, καθηγητού του Α.Π.Θ., Κολλυβάδικα, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 69).
Ο άγιος Αθανάσιος ο Πάριος μεταξύ των άλλων εξέδωσε τους λόγους του αρχιεπισκόπου Φιλαδελφείας Μακαρίου του Χρυσοκεφάλου, τους οποίους προλόγισε ανωνύμως, προσέθεσε δε σ’ αυτούς και ένα δικό του λόγο, Εις τον άγιον Γρηγόριον Παλαμάν, που εξεφωνήθη στη Θεσσαλονίκη την Β΄ Κυριακή των Νηστειών του 1759 ή του 1768 (βλ. Μακαρίου Χρυσοκεφάλου, Λόγοι πανηγυρικοί ιδ΄, εκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1989, εισαγωγή αρχιμ. Ειρηναίου Δεληδήμου). Ο λόγος αυτός, που περιέχεται στις σσ. 550-563, υμνεί δεόντως τον Γρηγόριο Παλαμά, κατακεραυνώνει τους παπικούς ελεεινολογεί δε και θρηνεί τους ορθοδόξους ενωτικούς (=τους σημερινούς οικουμενιστές). Θα παραθέσουμε μόνο την σ. 560 όπου μιλάει για τους ενωτικούς.
«Αχ αδελφοί Χριστιανοί, και εις τούτο εκαταντήσαμεν, ώστε να μην είναι πλέον διάκρισις του σίτου από τα ζιζάνια; Των προβάτων από τους λύκους; του φωτός από το σκότος; του Χριστού από τον Βελίαρ· τις κοινωνία φωτί πρός σκότος; τις συμφώνησις ευσεβών μετά αιρετικών; τις σχέσις; τι καλή υπόληψις είναι τούτη, οπού έχομεν εις τους εχθρούς της αληθείας και των Αγίων μας;

Γενέσιον τοῦ Τιμίου ἐνδόξου Προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου


Ζαχαρία, χόρευε σὺν τῇ συζύγῳ
Οὐ πολλὰ μὲν τίκτοντες, ἓν δὲ καὶ μέγα.
Πρόδρομον ἀμφὶ τετάρτην εἰκάδα γείνατο μήτηρ.

Ἡ Ἐκκλησία, τρία μόνο Γενέθλια τιμᾶ καὶ ἑορτάζει: α. τοῦ Δεσπότου καὶ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, β. τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ γ. τοῦ Τιμίου Προδρόμου.

Τὰ γεγονότα τῆς γεννήσεως τοῦ Τιμίου Προδρόμου ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ α’ κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου του.
 
Γράφει, λοιπόν, ὅτι στὶς ἡμέρες τοῦ βασιλέως Ἡρώδη ἐζοῦσε στὴν Ἰουδαία κάποιος ἱερέας ποὺ λεγόταν Ζαχαρίας. Εἶχε σύζυγό του τὴν Ἐλισάβετ, ἡ ὁποία ἦταν ἀπόγονος τοῦ Προφήτου Ἀαρών. Ἦσαν καὶ οἱ δύο ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ καὶ ἐζοῦσαν μὲ δικαιοσύνη, φόβο Θεοῦ, εὐλάβεια, σωφροσύνη, καὶ ἐτηροῦσαν τὶς θεῖες ἐντολές. Γιὰ πολλὰ χρόνια ἱκέτευαν τὸν Κύριο νὰ τοὺς εὐλογήσει μὲ τὴ χαρὰ τῆς τεκνογονίας, ἀλλὰ δὲν εἶχαν ἀποκτήσει, παρὰ τὴ θερμὴ προσευχή τους, παιδί. Ὁ Ζαχαρίας καὶ ἡ στείρα σύζυγός του Ἐλισάβετ εἶχαν φθάσει σὲ βαθὺ γήρας καὶ δὲν εἶχαν πλέον ἐλπίδα νὰ τεκνοποιήσουν.

Ἐνῶ ὁ ἱερέας Ζαχαρίας εὑρισκόταν μία ἡμέρα στὸ ναὸ καὶ ἐθυμίαζε στὸ ἱερὸ Βῆμα, ἐφανερώθηκε σ’ αὐτὸν Ἄγγελος Κυρίου, γιὰ νὰ προμηνύσει τὴ γέννηση τοῦ ἐπιγείου καὶ ἔνσαρκου ἄγγελου, τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου. Βλέποντάς τον ὁ Ζαχαρίας ἐταράχθηκε καὶ ἐφοβήθηκε τόσο πολὺ ὥστε ἔμεινε ἐκστατικός. Τότε ὁ Ἄγγελος Κυρίου τοῦ εἶπε: «Μὴ φοβᾶσαι, Ζαχαρία. Γιατὶ ὁ Θεὸς ἐδέχθηκε τὴν προσευχή σου καὶ ἡ γυναίκα σου, ἡ Ἐλισάβετ, θὰ γεννήσει υἱό. Καὶ θὰ τὸν ὀνομάσεις Ἰωάννη. Καὶ θὰ δοκιμάσεις μεγάλη χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση.