Ἔχουν
συνειδητοποιήσει ἄραγε οἱ Ὀρθόδοξοι ὅτι “καταπίνουμε” ἕνα-ἕνα τὰ ἀντιπατερικά-αἱρετικὰ ἀνοίγματα τῶν
Οἰκουμενιστῶν; Τοὺς ἀντιπατερικοὺς διαλόγους, τὶς ἁπλὲς συμπροσευχές, τὶς ἀπὸ κοινοῦ συμπροσευχὲς σὲ "ὀρθόδοξες" ἢ ἑτερόδοξες (δηλ. αἱρετικές) ἱερὲς ἀκολουθίες (ἀρτοκλασίες, Ἑσπερινοὺς ἀγάπης, Ἁγιασμούς κ.λπ.),
τὴν ἀποδοχὴ τῶν αἱρετικῶν
ὡς «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν», τὰ ἡμισυλλείτουργα;
Κι ὄχι μόνο αὐτό. Οἱ
Οἰκουμενιστὲς πλέον, δὲν κρύβονται, ὑποστηρίζουν ἀνοικτᾶ καὶ
χωρὶς ἐπιφυλάξεις τὶς αἱρετικὲς πρακτικές τους, οἱ δὲ ἄλλοι Ἐπίσκοποι δὲν
αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη οὔτε νὰ διαφοροποιηθοῦν, οὔτε νὰ διορθώσουν, οὔτε βέβαια
νὰ ἐπιτιμήσουν τὶς κακόδοξες πρακτικές.
Κι ὅμως Ἐντολὴ τοῦ ἀπ. Παύλου, τὴν
ὁποία μὲ ἔμφαση διδάσκει στοὺς πιστοὺς εἶναι τὸ «κήρυξον τὸν λόγον, ἐπίστηθι εὐκαίρως ἀκαίρως, ἔλεγξον,
ἐπιτίμησον, παρακάλεσον, ἐν πάσῃ μακροθυμίᾳ καὶ διδαχῇ. ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε
τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας
ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν» (2Τιμ.
4, 2-3).
Ἀλλὰ οἱ σύγχρονοι
Ποιμένες οὔτε οἱ ἴδιοι ἐλέγχουν καὶ ἐπιτιμοῦν, οὔτε ἐγκρίνουν τὴν ὅποια κριτικὴ ποὺ
οἱ λίγοι ἐξασκοῦν, μὲ βάση τὸν λόγο τῶν Πατέρων!
Ἔτσι, πέρασε
ἀπαρατήρητη μιὰ ἄθλια συνέντευξη στὸ «Ἁγιορείτικο
Βῆμα» (ἀναδημοσιεύτηκε καὶ στὸ «Τρομακτικό») τοῦ ἐστεμμένου Οἰκουμενιστὴ Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ, μὲ τίτλο «Ναι στους διαλόγους, Όχι στους “ταλιμπάν” της Ορθοδοξίας».
Δι’ αὐτῆς τῆς
δημοσιεύσεως παρουσιάζει στὸν πολὺ κόσμο ὡς φυσικὸ καὶ ἀναγκαῖο τὸν ἐπὶ
δεκαετίες μὲ ἀντιπατερικὸ τρόπο διεξαγόμενο διάλογο μὲ τοὺς αἱρετικούς. Οἱ
θέσεις του –φτηνὲς καὶ τετριμμένες– ἔχουν ἀπαντηθεῖ καὶ ἀνασκευασθεῖ ἀπὸ καιρό,
ἀλλὰ οἱ Οἰκουμενιστὲς ἐπανέρχονται στὰ ἴδια καὶ στὰ ἴδια εὐλογοφανῆ ἐπιχειρήματα, σπέρνοντας τὴν ἀμφιβολία καὶ
τὴν σύγχυση στοὺς ἀγνοοῦντας πιστοὺς καὶ ὑπολογίζοντας ὅτι, χάρις στὴν ἀφωνία
τῶν Ποιμένων, τελικὰ θὰ περάσουν τὰ μηνύματά τους.
Ὅσο οἱ
ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ἐπιμένουν νὰ παραμένουν σὲ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση, τόσο θὰ
ἀμβλύνεται τὸ ὀρθόδοξο αἰσθητήριο τῶν πιστῶν, τόσο θὰ συμπνίγεται καὶ ἡ μικρὴ
διάθεση γιὰ ἀγῶνα, τόσο θὰ προδίδονται οἱ ἀγῶνες τῶν Ἁγίων, ἡ Ὀρθοδοξία, ὁ
ἴδιος ὁ Χριστός, τόσο ὁ Οἰκουμενισμὸς θὰ ἐπεκτείνεται.
Σὲ αὐτὴν τὴν ἀνάρτηση
παραθέτουμε τὶς δόλιες καὶ πονηρὲς θέσεις τοῦ Ζιμπάμπουε, ποὺ μὲ τέχνη
ἑωσφορικὴ σερβίρει, ὅπως τὸ νὰ ταυτίζει τὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν φατρία τῶν
Οἰκουμενιστῶν, π.χ. οἱ Πατριάρχες Βαρθολομαῖος καὶ Ἀλεξανδρείας, ἀλλὰ καὶ ἡ
ἀφεντιά του! Τολμᾶ δὲ νὰ παρουσιάζει, ἀκόμα καὶ τὸν ἴδιο τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ (καὶ τὸν ἀπ. Παῦλο) νὰ εὐλογεῖ τοὺς σύχρονους ἀντί-Χριστους
Διαλόγους!
Μὲ τὴν προβολὴ αὐτῶν
τῶν θέσεων κατεδαφίζονται κυριολεκτικὰ ἡ Ὀρθόδοξη
αὐτοσυνειδησία καὶ ἡ Παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων ὡς πρὸς τὴν ποιμαντικὴ στάση μας
ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς. Ὑβρίζει δὲ ὁ κ. Ζιμπάμπουε, ὡς «ταλιμπάν», ὅσους ἀκόμα ἀγωνίζονται
ἐναντίον τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, προκειμένου νὰ ἀποθαρρύνει
ἀντιδράσεις σὲ ὅσα ἐν κρυπτῷ καὶ παραβύστῳ δρομολογοῦνται καὶ πονηρὰ
ἑτοιμάζονται νὰ διαπραχθοῦν στὰ Ἱεροσόλυμα ἀπὸ τὸν ἡγετικὸ κύκλο τῶν
Οἰκουμενιστῶν τοῦ Φαναρίου.
Στὴν ἀμέσως ἑπόμενη
ἀνάρτηση γίνεται μιὰ προσπάθεια παρουσίασης τῆς Ὀρθόδοξης Πατερικῆς διδασκαλίας
γιὰ τὸ θέμα. Θὰ ἔπρεπε, βέβαια, νὰ γραφεῖ ὁλόκληρη πραγματεία γιὰ νὰ
ἀντικρούσουμε ὅλα τὰ σημεῖα της. Ἀρκούμαστε, ὅμως, νὰ ἀπαντήσουμε μόνο σὲ ὅσα παραπλανητικὰ
γράφει, περὶ τῶν διεξαγομένων Διαλόγων.
Ναι στους διαλόγους,
Όχι στους «ταλιμπάν» της Ορθοδοξίας
Συνέντευξη
στον Μάνο Χατζηγιάννη
Μέρος Γ΄.
"Ο
Χριστός είχε διάλογο και με αυτούς που τον σταύρωσαν και με τον Πιλάτον"
αναφέρει ο... Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε Σεραφείμ
Κυκκώτης στο τρίτο μέρος από την αποκλειστική του συνέντευξη στο
"Αγιορείτικο βήμα" σχολιάζοντας τα περι διαθρησκειακών και
διαχριστιανικών διαλόγων και συμπληρώνει "κι αν οι φανατικοί Μουσουλμάνοι
σκοτώνουν τους Χριστιανούς, είναι ένας ακόμη λόγος περισσότερος για να έχουμε
διάλογο μαζί τους για να τους πείσουμε να μη τους σκοτώνουν".
Σχολιάζει
επίσης τη δράση του πολυσυζητημένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών λέγοντας:
"Οι κανόνες της Εκκλησίας απαγορεύουν την συμπροσευχή όταν αναφέρονται
στην μυστηριακή προσευχή, να φορέσουν δηλαδή ιερατικά άμφια και μη Ορθόδοξοι
κληρικοί και να συμμετάσχουν μαζί μας σε κάποιο μυστήριο. Αυτό δεν έγινε ποτέ,
ούτε θα γίνει εκ μέρους των Ορθοδόξων". Δείτε επίσης ποιούς χαρακτηρίζει
«ταλιμπάν» στο χώρο της Ορθοδοξίας.
Ολόκληρο
το τρίτο και τελευταίο μέρος της συνέντευξης έχει ως εξής:
-Πολύς λόγος γίνεται για τους διαχριστιανικούς αλλά και τους
διαθρησκειακούς διαλόγους. Σε ένα μήνα περίπου ο κ. Βαρθολομαίος θα συναντήσει
τον Πάπα Φραγκίσκο στους Αγίους Τόπους εν μέσω αντιδράσεων. Τι πιστεύετε εσείς
για την αναγκαιότητα- ή μη- διαλόγων μεταξύ ορθοδόξων και καθολικών; Και
δεύτερον όσον αφορά στους διαθρησκειακούς διαλόγους, πως μπορεί η Ορθοδοξία να
συνδιαλέγεται για παράδειγμα με το Ισλάμ όταν οι χριστιανοί της Μέσης Ανατολής
διώκονται ανηλεώς;
Πρίν
την εμφάνιση του Χριστιανισμού υπήρχαν οι Εβραίοι ως ο εκλεκτός λαός του Θεού
που τον απελευθέρωσε ο Θεός διά του Μωϋσέως από τη δουλεία των Αιγυπτίων για να
προετοιμαστεί ολόκληρη η Ανθρωπότητα να δεχθεί στο κόσμο τον Ιησού Χριστόν για
την σωτηρία μας. Κι όταν ήρθε ο Χριστός στον κόσμο δεν υπήρχαν χριστιανοί. Ο Χριστός άρχισε
το διάλογο του με μη χριστιανούς για να γίνουν χριστιανοί κι οι
πρώτοι χριστιανοί ήσαν Εβραίοι, θρησκευόμενοι δηλαδή ανθρώποι. Στη συνέχεια
συνάντησε κι ανθρώπους άλλων θρησκευμάτων όπως τους Ρωμαίους αξιωματικούς κτλ,
και μ’ αυτούς είχε διάλογο και έγιναν χριστιανοί. Διάλογο είχε και με αυτούς
που τον σταύρωσαν και με τον Πιλάτον, χωρίς να γίνουν χριστιανοί. Το ίδιο και οι
Απόστολοι κινήθησαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου συναντώντας
ανθρώπους που δεν ήταν χριστιανοί για να τους ευαγγελίσουν και να τους
εκχριστιανίσουν.
Πολλοί
δεν έγιναν, είχαν όμως διάλογο μαζί τους για να προστατευθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και θέματα
κοινωνικής δικαιοσύνης με πρωτοπόρον τον Απόστολον των Εθνών σοφόν
Παύλον. Επομένως το θέμα του διαλόγου είναι θα έλεγα ένα εγγενές συστατικό του
Χριστιανισμού και μάλιστα της Ορθοδοξίας που συνεχίζει να είναι ο αυθεντικός
φορέας της αρχέγονης αποστολικής Εκκλησίας του πρώτου αιώνα. Η Ορθόδοξη
Εκκλησία διαλέγεται μέσα σ’ αυτή την προοπτική που ξεκίνησε ο Ιησούς Χριστός
και
συνέχισαν οι άγιοι Απόστολοι και οι διάδοχοι τους και οι πατέρες της
Εκκλησίας.
Ζούμε
σε μια εποχή που απειλείται πλέον η παγκόσμια ασφάλεια και ειρήνη, σε μια εποχή
μάλιστα που η Διεθνής Κοινότητα είναι διαιρημένη και αδυνατεί να σταματήσει
πολεμικές συρράξεις που συνεχίζονται για χρόνια όπως στο Σουδάν και στη Σομαλία
και τα τελευταία χρόνια στην Συρία και αλλού, η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ιερό
καθήκον και Ιεραποστολή να διαδραματίσει στο βαθμό που δύναται ένα σημαντικό
ρόλον ανάμεσα στους Λαούς και τους ανθρώπους καλής θέλησης για την κατάπαυση
του πυρός και την επικράτηση της ειρήνης και της παγκόσμιας ασφάλειας.
Τα
θέματα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της προστασίας της Δημιουργίας του Θεού,
δηλαδή τα θέματα του Περιβάλλοντος και της Κλιματικής Αλλαγής, η προστασία των
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Δημοκρατικών θεσμών δεν είναι αδιάφορα για την
Ορθόδοξη Εκκλησία. Οφείλουμε να συνδράμουμε με τον πνευματικό πλούτο της
Ορθοδοξίας για την συναδέλφωση των Λαών και την επικράτηση της ειρήνης. Η αγάπη
μας προς τον πλησίον σημαίνει καθημερινή δράση και διακονία για την επικράτηση
της ειρήνης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Κι αν οι φανατικοί Μουσουλμάνοι
σκοτώνουν τους Χριστιανούς, είναι ένας ακόμη λόγος περισσότερος για να έχουμε
διάλογο μαζί τους για να τους πείσουμε να μη τους σκοτώνουν. (σ.σ. Τόση ἀφέλεια! Μήπως θὰ ἀλλάξουμε καὶ τὴν διδασκαλία του "Κορανίου" τους!).
Με την αποφυγή του
διαλόγου μαζί τους προστατεύουμε τους χριστιανούς που ακόμη είναι ζωντανοί και κινδυνεύουν
ή μήπως με την αποφυγή του διαλόγου τους εγκαταλείπουμε και εμείς και τους
αφήνουμε αβοήθητους;
Δεν
πρέπει να μας φοβίζει ο διάλογος, γιατί δεν αναζητούμε κάποια διδασκαλία για να
σωθούμε, έχουμε την Ορθόδοξη Διδασκαλία μας για την εν Χριστώ σωτηρία μας και μέσα από το κάθε
διάλογον γνωστοποιούμε αυτό που βιώνουμε και ζούμε καθημερινά, την
αγάπη μας για τον Θεό και τον συνάνθρωπόν μας και την όλη Δημιουργία του Θεού
ως δώρον που πρέπει να το προστατεύουμε και να φροντίζουμε να μη αδικείται
κανείς.
Οι
πόλεμοι, και οι πνευματικοί και οι ιδεολογικοί κι οι πραγματικοί με τα όπλα και
τους στρατιώτες δεν σταματούν όσο δεν κάθονται κάτω αυτοί που πολεμούν να
συζητήσουν και να τα βρουν για το κοινό καλό τους κτίζοντας τα θεμέλια της
ειρήνης. Ο διάλογος είναι ο δρόμος της ειρήνης και της ασφάλειας όλων μας, κι
οι Χριστιανοί και μάλιστα οι Ορθόδοξοι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα μέσα από
οποιονδήποτε διάλογο γιατί τα επιχειρήματα μας είναι πάντοτε τα ίδια, θέλουμε
αγάπη και δικαιοσύνη για όλους, εκφράζουμε και στηρίζουμε όσα μας δίδαξε ο
Ιησούς Χριστός και οι άγιοι Μαθητές του, τίποτα περισσότερο και τίποτα
λιγότερο.
Απλώς
είναι καλό πλέον όλοι οι Ορθόδοξοι να έχουμε μια κοινή γραμμή και να μη
συγχύζουμε τον κόσμο. Δεν επιτρέπεται η Σύνοδος μιας τοπικής Ορθόδοξης
Εκκλησίας να παίρνει αποφάσεις για κάποιο θέμα που έχει σχέση με τον
Διαχριστιανικό ή τον Διαθρησκειακό διάλογο και ορισμένοι κληρικοί ή λαϊκοί να
προβάλλουν αντίθετες απόψεις και να φανατίζουν τον κόσμο. Αυτό πρέπει να
τελειώσει, γιατί κάνουν ζημιά σε αθώους πιστούς και εισαγάγουν διαιρέσεις
ανάμεσα στο πλήρωμα της τοπικής Εκκλησίας.
Εκεί
που προσωρινά δεν χρειάζεται να γίνεται διάλογος για λόγους αρχής πρέπει επίσης
να επιμένουμε, όχι γιατί δεν υποστηρίζουμε τον διάλογο, αλλά για να πείσουμε
για τις θέσεις μας σε κάποια θέματα που πρέπει κι η άλλη πλευρά να σεβασθεί.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο διάλογος Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, ενώ
παλαιότερα θέσαμε ως όρον για τον διάλογον αυτόν την αποκήρυξη της ουνίας εκ
μέρους του Βατικανού, με επικεφαλής τον σημερινό μας Πρόεδρον άγιον Περγάμου κ.
Ιωάννη κάνουμε διάλογον μετ’ αυτών, όχι μόνο χωρίς την καταδίκη της Ουνίας,
αλλά μάλιστα και με τη συμμετοχή ουνιτών.
Επειδή
δεν είμαστε συνεπείς με τις αρχές μας και τις δεσμεύσεις μας, μάλιστα σε
πανορθόδοξον επίπεδον, καταλήξαμε στην πορεία του διαλόγου Ορθοδόξων και
Ρωμαιοκαθολικών να προβάλλονται περισσότερο οι διαφορές που έχουμε μεταξύ μας
οι Ορθόδοξοι για τους Ρωμαιοκαθολικούς παρά οι μεγάλες και ορατές αγεφύρωτες
διαφορές που έχουμε οι Ορθόδοξοι με τους Ρωμαιοκαθολικούς στα θέματα του
αλάθητου, του πρωτείου και της αξιομισθίας των έργων. Παρόμοια προβλήματα που
είχαν προκύψει παλαιότερα και στον διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Αγγλικανών
ξεπεράσθησαν όταν τη θέση του αγίου Περγάμου κ. Ιωάννη ως Προέδρου των Ορθοδόξων
την πήρε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διοκλείας κ. Κάλλιστος.
Και
σήμερα δυστυχώς ο άγιος Περγάμου κατάφερε για να μείνουν έξω όσοι δεν στηρίζουν
τα σημεία του στο διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολικούς να ορίζει ημερομηνίες που
ξέρει πολύ καλά εδώ και πολύ καιρό ότι αρκετα μέλη της επιτροπής των Ορθοδόξων
συμμετέχουν και σε άλλο διάλογο που προγραμματίστηκε πολύ πριν να αποφασισθεί η
συνάντηση Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων. Το ίδιο και παλαιότερα, χωρίς να κάνει
καμία συνεννόηση με όλες τις τοπικές ορθόδοξες Εκκλησίες όρισε αυθαίρετα την
πρώτη συνάντηση της διόρθοδοξης επιτροπής για θέματα βιοηθικής όταν αρκετά μέλη
της επιτροπής είχαν ήδη βγάλει εισητήρια για την μακρυνή Τζαμάϊκα για την πιο
σημαντική συνάντηση του ΠΣΕ για τον ρόλο των Χριστιανών για την καταστολή της
βίας και την επικράτηση της ειρήνης. Έχουμε το καλύτερο Ορθόδοξο Κέντρο
βιοηθικής στην Ιερά Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής όπου διαθέτει το
καλύτερο επιστημονικό προσωπικό και την πιο άριστη βιβλιοθήκη για το θέμα που
μας ενδιαφέρει κι ακόμη ψάχνουμε μέρος για να στεγασθεί η Γραμματεία της
Διορθόδοξης Επιτροπής κι οι εργασίες της για τα τόσο σοβαρά θέματα που όλους
μας απασχολούν, γιατί ομιλούμε για θέματα ζωής και θανάτου και πάνω απ’ όλα για
την εν Χριστώ σωτηρία μας.
-Πολύ κριτική ασκείται και για τη δράση του Παγκοσμίου Συμβουλίου
Εκκλησιών. Ποια είναι η δική σας άποψη για το ρόλο του ΠΣΕ;
Όπως
οι συρράξεις και οι διαιρέσεις των δύο Παγκοσμίων Πολέμων που απείλησαν την
επιβίωση της Ανθρωπότητας και διατάραξαν την υπόθεση της παγκόσμιας ειρήνης,
οδήγησαν στην δημιουργία του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών, έτσι κι η διαίρεση
του Χριστιανικού κόσμου, οδήγησε το 1948 στην οργάνωση του ΠΣΕ, για να
συμβάλουν από κοινού κι οι Χριστιανοί στη προβολή των πνευματικών επιταγών του
Ευαγγελίου για τη προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και γενικότερα στη
συνεργασία όλων των Χριστιανών για την αντιμετώπιση των παγκόσμιων κοινωνικών
προβλημάτων της Ανθρωπότητας, που απειλούν την επιβίωση της.
Με
επικεφαλής το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, σταδιακά όλες οι τοπικές Ορθόδοξες
Εκκλησίες πρωτοστάτησαν προς την κατεύθυνση αυτή.
Οι σημερινοί Προκαθήμενοι των
Ορθοδόξων Εκκλησιών πρωτοστάτησαν στην Ιστορία της Οικουμενικής Κίνησης, η οποία δεν
αποβλέπει στην απώλεια της αυθεντικής Ορθόδοξης ταυτότητας της αρχέγονης
Αποστολικής Εκκλησίας, αλλά στην υπεύθυνη ζωντανή μαρτυρία της Ορθοδοξίας
στο σύγχρονο κόσμο για να βγούμε από τα αδιέξοδα που οδηγούν την κοινωνία όταν
η Ορθόδοξη Εκκλησία απουσιάζει από τα κέντρα των αποφάσεων που αφορούν το
μέλλον του Πλανήτη μας.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως τονίζει ο
Μακαριώτατος Αλεξανδρινός Προκαθήμενος κ.κ.
Θεόδωρος Β΄, ποτέ της δεν ταυτίζεται με τον κόσμο, προσπαθεί όμως με την
επαφή μαζί του, να τον εκκλησιοποιήσει, να κυριαρχήσει δηλαδή στις καρδιές
αυτών που μας ηγούνται και γενικότερα στις ψυχές των ανθρώπων η αγάπη και η
δικαιοσύνη του Θεού.
Αυτό έκανε ο Αρχηγός της πίστεως μας, ο Κύριος ημών
Ιησούς Χριστός στις συναγωγές και στις πλατείες του
κόσμου, αυτό έκανε ο απόστολος Παύλος
στην Ακρόπολη και στα Έθνη, αυτό έκαναν οι άγιοι Απόστολοι και οι διάδοχοι
τους, αυτό κάνουν κι οι Προκαθήμενοι των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών και οι
εκπρόσωποι τους στα πέρατα της Οικουμένης, οσάκις η Εκκλησία τους καλεί να
διακονήσουν τη μαρτυρία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, πέραν των στενών
εκκλησιολογικών της ορίων.
Πρέπει
όμως να δούμε με πολύ κατανόηση κι όλες εκείνες τις σοβαρές φωνές που
προβάλλουν επιφυλάξεις και αντιδράσεις στην παρουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας
στο χώρο της Οικουμενικής Κίνησης. Οι ελάχιστες υπερβολές και ακρότητες
ορισμένων κύκλων της Οικουμενικής Κίνησης που είναι αντίθετες με τη διδασκαλία
του Ευαγγελίου και τη ζωή της αρχέγονης Εκκλησία απομακρύνουν τους Ορθόδοξους
από την Οικουμενική Κίνηση.
Η επίσημη εμμονή όμως των αρμοδίων Διορθοδόξων
Επιτροπών κι οι Συνάξεις των Προκαθημένων μας να συνεχίσουμε να δίνουμε τη
παρουσία μας σημαίνει ότι ο Διάλογος είναι ένα από τα εγγενή στοιχεία της
ταυτότητας της Ορθόδοξης Εκκλησίας που οι τυχόν παρεκτροπές κάποιων κύκλων στο
χώρο της Οικουμενικής Κίνησης επιβάλλουν ακόμη περισσότερο την παρουσία της
Ορθόδοξης Εκκλησίας για να προβάλλει περισσότερο την αρχέγονη διδασκαλία της
Αποστολικής Εκκλησίας.
Η
απομάκρυνση και η φυγή από το χώρο της αμαρτίας επιτελείται μόνο με τη παρουσία
της προφητικής παρουσίας του Ιωνά, με την μαρτυρία δηλαδή της διδασκαλίας της
Εκκλησίας μας, διαφορετικά η κατρακύλα της απώλειας από την εν Χριστώ ζωή θα
θεωρηθεί ότι ανάμεσα σ’ αυτούς που συμβάλλουν αδιάφορα είναι κι η απουσία της
Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε με τη παρουσία της
Ορθόδοξης Εκκλησίας παντού και πάντοτε, αντίθετα η απουσία της είναι που πρέπει
να μας προβληματίζει, ιδιαίτερα εκεί που βλέπουμε ότι κινδυνεύει η αυθεντική
βίωση των πνευματικών επιταγών του Ευαγγελίου μας.
Ο
Ιησούς Χριστός πλησίαζε τις πόρνες και τους διεφθαρμένους τελώνες για να τους
σώσει. Οι ασθενείς έχουν ανάγκη της επισκέψεως ιατρού.
Η
ευθύνη των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών σήμερα είναι με ένα σοβαρό διάλογο με
όλους εκείνους που καλοπροαίρετα εναντιώνονται στην παρουσία της Εκκλησίας μας
στην Οικουμενική Κίνηση να δούμε βαθύτερα το νόημα μερικών κανόνων που
αναφέρονται στην έννοια και στο περιεχόμενο της κοινής προσευχής. Όταν δηλαδή
πάμε να κάνουμε Ιεραποστολή και κατήχηση σε μη Χριστιανούς και Ορθόδοξους που
μας ζητούν να πληροφορηθούν για τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι
λάθος αν ξεκινήσουμε με τη προσευχή του Κυρίου «Πάτερ ημών ο εν τοις
Ουρανοίς....», ή όταν θα φάμε κάτι μαζί ένας κληρικός μας να ευλογήσει το
φαγητό. Οι κανόνες της Εκκλησίας απαγορεύουν την
συμπροσευχή όταν αναφέρονται στην μυστηριακή προσευχή, να φορέσουν δηλαδή
ιερατικά άμφια και μη Ορθόδοξοι κληρικοί και να συμμετάσχουν μαζί μας σε κάποιο
μυστήριο.
Αυτό δεν έγινε ποτέ, ούτε θα γίνει εκ μέρους των Ορθοδόξων, γιατί σταθερή
και πάγια θέση των Ορθοδόξων είναι ότι η Θεία Κοινωνία είναι έκφραση της ορατής
ενότητας μας, ενώ η θέση των μη Ορθοδόξων είναι ότι η διακοινωνία (intercommunio)
θα οδηγήσει στην ορατή ενότητα.
Στο
μεταξύ οι σοβαρές φωνές των αντιδράσεων στη παρουσία των Ορθοδόξων στην
Οικουμενική Κίνηση πρέπει να προβληματίσουν σοβαρά όχι μόνο τους Προκαθήμενους
μας, αλλά και τις Τοπικές Ιερές Συνόδους και να πάρουν δημόσια και υπεύθυνα
θέση, εξηγώντας στους διαφωνούντες και στο ποίμνιο τους την έννοια και το σκοπό της παρουσίας των Ορθοδόξων στην Οικουμενική
Κίνηση. Τους αντιδρούντας
τους χρειαζόμαστε για να μη φτάνουμε σε παρεκτροπές, πρέπει όμως κι αυτοί μετά
από σοβαρό θεολογικό διάλογο να δείχνουν το πρέποντα σεβασμό στους Προκαθημένους
μας και στις αποφάσεις των Ιερών Συνόδων
που προεδρεύουν. Αν μερικοί νομίζουν ότι με τον θρησκευτικό τους φανατισμό θα
κρατήσουν τους οπαδούς τους κοντά τους, δεν έχουν θέση στη ζωή της Εκκλησίας, και
πρέπει να
υποστούν τις δέουσες κανονικές συνέπειες που προβλέπει το κανονικό
δίκαιο της Εκκλησίας μας με την απομόνωση τους, όχι γιατί η Εκκλησία μας είναι
άσπλαχνη, αλλά για να προστατεύει την εν Χριστώ σωτηριολογική πορεία των αθώων
μελών της που μπορεί να παρασύρονται από ακραία φαινόμενα
θρησκευτικού φανατισμού.
Ένας
από τους Προέδρους του ΠΣΕ είναι ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Αντιοχείας κ.
Ιωάννης, ο οποίος έχει εκλεγεί στη θέση του Αρχιεπισκόπου Τυράνων και Αλβανίας
κ. Αναστασίου. Στο παρελθόν υπήρξε Πρόεδρος κι ο αείμνηστος μακαριστός
Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος, οι Προκαθήμενοι μας με επικεφαλής τον
Οικουμενικόν μας Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και κορυφαίοι Ορθόδοξοι Ιεράρχες
διακόνησαν στην παρουσία της Ορθοδοξίας στην Οικουμενική Κίνηση. Ο σημερινός
Αντιπρόεδρος της Επιτροπής Διοίκησης του ΠΣΕ είναι ο εκπρόσωπος του
Οικουμενικού μας Πατριαρχείου Μητροπολίτης Σασσίμων Γεννάδιος και Συντονιστής
του Ανώτατου Θεολογικού Τμήματος του ΠΣΕ της «Πίστεως και Τάξεως» είναι ο
εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Κύπρου, γνωστός Μητροπολίτης Κωνσταντίας και
Αμμοχώστου Βασίλειος. Κορυφαίοι Καθηγητές Θεολογίας όλων των Ορθοδόξων
Εκκλησιών δίνουν τη μαρτυρία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ιστορία της
Οικουμενικής Κίνησης. Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του ΠΣΕ είναι ο γνωστός
Καθηγητής Γεώργιος Λαιμόπουλος.
Με
τη μαρτυρία τους αποδεικνύουν ότι η Θεολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι
Οικουμενική, δηλαδή παγκόσμια. Οι ένδοθεν πολέμιοι αδελφοί παραποιώντας την αλήθεια
της μαρτυρίας τους, τους παρουσιάζουν όχι ως μάρτυρες της Οικουμενικής
διδασκαλίας της Ορθοδοξίας, αλλά ως οικουμενιστές, ως δηλαδή προδότες της Ορθοδοξίας που
αλλοιώνουν την παρουσία της. Αυτό είναι και το μεγάλο τους ψέμα κι η
μεγαλύτερη ασύστολη δημόσια συκοφαντία σε βάρος φωτισμένων ανθρώπων που δίνουν
τη μαρτυρία της Ορθοδοξίας στο σημερινό ταλαιπωρημένο κόσμο.
Περιμένουμε
πάρα πολλά από εκείνους που συνειδητά ή ασυνείδητα υποθάλπουν τη παρουσία της
Ορθόδοξης Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο με τους γενικούς αφορισμούς τους και τον
αστήρικτο ζηλωτισμό τους.
Τουλάχιστον
στον ελληνόφωνον εκκλησιαστικό χώρο, εκκλησιαστικές προσωπικότητες, όπως ο π.
Γεώργιος Καψάνης, ο π. Θεόδωρος Ζήσης, ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, έντυπα όπως ο
δημοφιλής «Ορθόδοξος Τύπος» και ευσεβείς Ιεράρχες μπορούν με ένα σοβαρό και
υπεύθυνο διάλογο να προσεγγίσουν το θέμα της παρουσίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας
στην Οικουμενική Κίνηση με εκκλησιολογικές και κανονικές αναφορές, που θα
βοηθήσουν το σύνολο των Ορθοδόξων για μια σωστή πορεία, χωρίς να φθάνουμε σε
υπερβολές και αφορισμούς που θίγουν πρόσωπα που αφιέρωσαν τη ζωή τους όχι με
ολιγότερο ένθεο ζήλο για τη διακονία της Ορθοδοξίας, απομονώνοντας ακραίες
άπρεπες επιθέσεις και συκοφαντίες από ανεξέλεκτους εκκλησιαστικούς κύκλους που θυμίζουν τους «ταλιμπάν» στο χώρο της
Ορθοδοξίας.
Στο
σημείο αυτό θα ήθελα να σχολιάσω και μερικές εντυπώσεις που απεκόμισα από τις
εργασίες της τελευταίας Γενικής Συνέλευσης του ΠΣΕ στην Σεούλ τον περασμένο
Οκτώβριο Όπως ήδη τόνισα παραπάνω το ΠΣΕ δημιουργήθηκε σε μια πολύ δύσκολη
εποχή της πορείας της Ανθρωπότητας, όταν εβίωσε για πρώτη φορά δύο Παγκόσμιους
πολέμους με εκατομμύρια νεκρούς για να συμβάλει στην συμφιλίωση και την
προστασία της υπόθεσης της ειρήνης και της παγκόσμιας ασφάλειας, τονίζοντας τη
σημασία της κοινής μαρτυρία και της ορατής ενότητας της Εκκλησίας.
Επαναλαμβάνω, ήταν η εποχή που δημιουργήθηκε κι ο οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών
το 1948 για να βρούν οι χώρες κι οι Λαοί μια νέα προσέγγιση να λύνουν τις
διαφορές τους, το διάλογο, ή τουλάχιστον να προστατεύονται όσο τούτο είναι δυνατόν
τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Όπως πολλές φορές η στάση των χωρών Μελών των ΗΕ και
μάλιστα τα Μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΕ μας απογοητεύουν με τις
διαιρέσεις τους και τις αντιπαραθέσεις τους, δίνοντας προτεραιότητα στη δικά
τους συμφέροντα, οικονομικά και στρατιωτικά, τα οποία δυστυχώς μπλοκάρουν την
προστασία της ειρήνης και την αποκατάσταση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, κατά τον
ίδιο τρόπο και στον χώρο του ΠΣΕ σήμερα γίνονται πολλά και διάφορα που
δημιουργούν σύγχυση σε όλους μας με την έννοια ότι βλέπουμε συμπεριφορές και
πολιτικές που είναι απαράδεκτες κι αντίθετες με το Ευαγγέλιο, όπως η σημερινή
σύγχυση που υπάρχει σε αρκετά μέλη τους που εις το όνομα των ατομικών
δικαιωμάτων νομιμοποιούν και ηθικοποιούν αμαρτωλά πάθη, όπως οι δήθεν γάμοι
ομοφυλοφίλων και πολλά άλλα έκτροπα που μας κάνουν όλους να ντρεπόμαστε. Στην
αρχή μιλούσαν όλοι για μια πορεία δήθεν της ενότητας των Εκκλησιών. Είναι
καλύτερα μάλλον να ομιλούμε πλέον για την ενότητα χριστιανικών ομάδων, γιατί
από τη στιγμή που υπάρχει εκτροπή εκ των ηθικών αρχών της Αγίας Γραφής και της
Παράδοσης της Εκκλησίας οδηγούμε τους εαυτούς μας εκτός Εκκλησίας.
Επιπλέον
οι μόνιμοι Ορθόδοξοι εργοδοτούμενοι στο ΠΣΕ, μπορεί να μη υιοθετούν ακραίες
καταστάσεις χριστιανικών ομάδων που συμμετέχουν ως Μέλη στο ΠΣΕ, αλλά
ταυτόχρονα σιωπούν και ανέχονται όσα φρικτά βλέπουν καθημερινά με αποτέλεσμα να
δίνουν και την ψευδή εντύπωση στους μη Ορθόδοξους ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία
υιοθετεί και τις κακοδοξίες τους και τα αμαρτωλά πάθη τους. Όταν στις εργασίες
της Γενικής Συνέλευσης στην Σεούλ ο Σεβ. Μητροπολίτης της Ρωσικής Εκκλησίας κ.
Ιλαρίων τόνισε την ηθική διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας για το μυστήριο
του γάμου και την απαράδεκτη ηθική εκτροπή χριστιανικών ομάδων δεν άρεσε και
τόσο σε ορισμένους που είναι φορείς αυτών των αμαρτωλών αντιλήψεων. Επειδή όμως
αυτοί που χρηματοδοτούν το ΠΣΕ είναι μη Ορθόδοξοι, αναγκαστικά οι Ορθόδοξοι
εργοδοτούμενοι σιωπούν και ανέχονται τα πάντα. Η υπόθεση της σωτηρίας ούτε
παζαρεύεται ούτε συμβιβάζεται με την ανοχή αμαρτωλών καταστάσεων. Ο θεσμός της
οικογένειας και οι ηθικές χριστιανικές αρχές και της τοπικής κοινωνίας και της
παγκόσμιας πρέπει να προστατευθούν με κάθε τρόπο για να μη φτάσουμε όλοι μας
στην κατάρρευση.
Τοπικές
Ορθόδοξες Εκκλησίες για να αποφύγουν εσωτερικά ρήγματα των ποιμνίων τους όπως
τα Πατριαρχεία Βουλγαρίας και Γεωργίας έχουν ήδη αποχωρήσει.
Στην
τελευταία Γενική Συνέλευση του ΠΣΕ στην Σεούλ της Κορέας διαπίστωσα ιδίοις
όμμασιν κάποια πράγματα που όσα νόμιζα ότι ήσαν υπερβολές για όσα λέγονται για
το ΠΣΕ δεν είναι μακρυά από την πραγματικότητα.
Το
ΠΣΕ αν θέλει να κρατήσει τους Ορθόδοξους κοντά του πρέπει να σεβασθεί την κοινή
Παράδοση της Εκκλησίας μας όπως αυτή αναπτύχθηκε την πρώτη χιλιετίαν,
διαφορετικά είναι δύσκολον να συνεχίσουμε τη παρουσία μας μαζί τους.
Σε
ένα Συνέδριο που οργάνωσε στη Ρουμανία το 2010 το ΠΣΕ παρουσιάσθηκαν οι θέσεις
των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών για να δούμε πως μπορούν να βελτιωθούν κάποια
πράγματα, που δυστυχώς η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι, όχι μόνο αγνοηθήκαμε
εντελώς, αλλά συνέχεια τα πράγματα χειροτερεύουν περισσότερο και το χάσμα
ολοένα και μεγαλώνει με απρόβλεπτες συνέπειες.
