Ὁ ἐθνικισμὸς δὲν μάχεται γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ πολεμάει τὸν Χριστό.

Ὁμοιότητες Ντοῦγκιν καὶ Δραγούμη, δύο ἐθνικιστῶν ποὺ προβάλλονται ἀπὸ ὀρθόδοξους σήμερα ὡς δῆθεν πρότυπα

 

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

 

Ἡ ἐποχὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἡ ἐποχὴ τῆς σύγχυσης καὶ τῆς διαστρέβλωσης τῆς ἀλήθειας, ἡ ἐποχὴ τῆς πλάνης καὶ τῆς φανέρωσης ὅλων τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του. Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει πολλοὺς συμμάχους, συμμάχους φανεροὺς καὶ συμμάχους κρυφούς. Ὅλοι εἶναι ἐξ ἴσου ἐπικίνδυνοι, ἀλλὰ οἱ δεύτεροι ἀποκτοῦν μεγαλύτερο βαθμὸ ἐπικινδυνότητας, ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι κρυφοί. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὁ ἐθνικισμός.

Ὁ ἐθνικισμὸς φαινομενικὰ φαίνεται νὰ πολεμάει τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ νὰ μάχεται γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ κρυφὰ στηρίζει τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ μαζὶ πολεμοῦν τὸν Χριστό, τὴν ἀγάπη Του καὶ τὴν Ἐκκλησία Του. Τὸν πολεμοῦν, γιατὶ Τὸν διαστρεβλώνουν. Ὁ ἐθνικισμὸς μαζὶ μὲ τὸν Κομμουνισμό, τὸν Σοσιαλισμό, τον Καπιταλισμό, καὶ ὅλες τὶς ἄλλες φιλοσοφίες, ὅλες μηδενιστικὲς ἀπόρροιες τοῦ Διαφωτισμοῦ, ἀναφέρονται μὲν κάθε τόσο στὸν Χριστό, τὸν διαστρεβλώνουν ὅμως, ἀναμιγνύοντας καὶ ἰσοβαθμίζοντας Τον μὲ ψευδοσύμβολα καὶ ἄθεους καὶ χριστομάχους ἀνθρώπους.

Παράλληλα, οἱ ἐθνικιστὲς βλάπτουν καὶ τὴν ὑγιὴ πατριωτικὴ ἑνότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ποὺ ἀποκτᾶ μέσῳ τῆς Ὀρθοδοξίας (κι ὄχι τὸ ἀντίθετο) οἰκουμενικὸ χαρακτῆρα. Διότι οἱ ἐθνικιστές, ὡς γνήσια παιδιὰ τοῦ Διαφωτισμοῦ ποὺ γέννησε τὸν ἐθνικισμό, ὑποτιμοῦν τὴν Ὀρθοδοξία ἐθνικοποιώντας την, καὶ περιορίζοντάς την μόνο μέσα στὰ πλαίσια ποὺ αὐτοὶ θέτουν. Ὁ ἐθνικιστὴς δὲν διστάζει γιὰ τὰ ἐθνικιστικά του πιστεύω νὰ θυσιάσει ἀκόμα καὶ τὸν ἴδιο Χριστό, φέρνοντας Τον στὸ ἴδιο ἐπίπεδο ἀκόμα καὶ μὲ ἀνθρώπους ποὺ Τὸν πολέμησαν, χειραγωγώντας ἔτσι καὶ παρασύροντας τοὺς ἀφελεῖς πιστούς. Ὁ ἐθνικισμὸς εἶναι ἕνα φαινόμενο τῆς μοντέρνας ἐποχῆς (στὸν γραπτὸ λόγο πρωτοεμφανίστηκε τὸ 1789 ἀπὸ τὸν ἀντί-Ἰακωβῖνο Γάλλο παπικὸ ἱερέα Augustin Barruel), ἕνας κινητήριος μοχλὸς τοῦ μηδενισμοῦ καὶ τῆς Νέας Τάξης πραγμάτων, παρὰ τὶς φανφάρες τῶν ἴδιων τῶν ἐθνικιστῶν ὅτι τάχα τὴν ἀντιμάχονται.

Ἕνα λαμπρὸ παράδειγμα γιὰ τὰ παραπάνω ἀποτελεῖ ὁ πολυδιαφημισμένος ἀπὸ τοὺς ἐθνικιστές, «πρωτοεθνικιστής», μασῶνος, συγκριτιστής καὶ πρόδρομος κι αὐτὸς τοῦ σημερινοῦ μηδενισμοῦ Ἴων Δραγούμης. Οἱ ἐθνικιστὲς χρησιμοποιοῦν τὴν φυσιολογικὴ ἀγάπη τοῦ λαοῦ π.χ. γιὰ τὴν πατρίδα του, γιὰ τὴν Μακεδονία ποὺ πουλιέται στὸ παζάρι τῆς γεωπολιτικῆς καὶ προβάλλουν πονηρὰ τὸν Δραγούμη, τονίζοντας τοὺς ἀναγνωρισμένους σίγουρα ἀγῶνες του γιὰ τὴν Μακεδονία, ἀποκρύπτοντας ὅμως τὰ πιστεύω καὶ τὴν ἰδεολογία του. 

Γιὰ νὰ καταλάβουμε τὴν προσωπικότητα καὶ τὸν ρόλο τοῦ Δραγούμη ἀρκεῖ νὰ τονιστεῖ, ὅτι τὸν θαύμαζε ὁ Ν. Καζαντζάκης καὶ τὸν θεωροῦσε δάσκαλό του καὶ προφήτη τῆς ἐποχῆς του (Νίκος Καζαντζάκης, «Ταξιδεύοντας: Ἀγγλία», 1969).

Θὰ παραθέσω ἐδῶ ἕναν παραλληλισμὸ τοῦ Ντοῦγκιν μὲ τὸν Δραγούμη, γιὰ νὰ γίνει κατανοητὴ ἡ φιλοσοφία τους, ἡ ὁποία κάθε ἄλλο παρὰ ὀρθόδοξη εἶναι.

Ὁ Ντοῦγκιν τὸ 1996 σὲ συνέλευση τοῦ ἐθνικοῦ μπολσεβιστικοῦ κόμματος τῆς Ρωσίας, ἀπὸ τὸ ἄρθρο: Οἱ σχέσεις τοῦ Ντοῦγκιν μὲ τὸν ΣΥΡΙΖΑ (ἐδῶ) 

Ὁ σημερινὸς ρῶσος θεωρητικός, ἀγαπημένος τῶν «παραδοσιακῶν» ἱστολογίων, Ντοῦγκιν ἔχει πολλὰ κοινὰ στὴν σκέψη του μὲ τὸν Δραγούμη. Διαβάζουμε σὲ ἐθνικιστικὸ ἱστολόγιο:

«Στόχος του Ντούγκιν είναι να ενώσει στοιχεία της δεύτερης και τρίτης πολιτικής θεωρίας, δηλαδή τις σοσιαλιστικές και «φασιστικές» ιδέες, και να δομήσει μία νέα θεωρία την τέταρτη πολιτική θεωρία, η οποία θα συνδυάσει όλες τις αντικαπιταλιστικές και αντιφιλελεύθερες θεωρήσεις, όπως και τις παραδοσιακές θρησκευτικές παραδόσεις, σε έναν κοινό αγώνα κατά του κοινού εχθρού» (ἐδῶ).

«Το ιδεολογικό υπόβαθρο με το οποίο κινείται ο πρόεδρος Πούτιν (αν και για πολλούς είναι ένας κυνικός ρεαλιστής) έχει ιδιαίτερο αμάλγαμα. Ιδεολογικός «γκουρού» του θεωρείται ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, ο οποίος συνθέτει τον σοσιαλισμό, την Ακροδεξιά και τον ευρασιατισμό» (ἐδῶ).

Καὶ σὲ ἄρθρο τοῦ Dmitry Shlapentokh μὲ τίτλο «γιατὶ εἶναι δημοφιλὴς ὁ Ντουγκινισμός;» διαβάζουμε:

«Η συνύπαρξη ή η “συμβίωση“ των ισλαμιστών, των αντιαμερικανών αράβων εθνικιστών και των ορκωτών σιωνιστών καταδεικνύει μια από τις κύριες ιδέες του ωτουγκινιανικοῦ Εὐρασιανισμοῦ “Duginian Eurasianism“: Οι “παραδοσιακοί“ όλων των πλευρών έχουν πολύ περισσότερα κοινά μεταξύ τους από ό,τι θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί και οι συγκρούσεις τους ήταν απλώς ένα αποτέλεσμα των πλοκών της σύλληψης των “Atlantis“. Ο “ατλαντισμός“ εδώ ήταν δομικά παρόμοιος με την “αστική ιδεολογία“ στη μαρξιστική φιλοσοφία. Το προλεταριάτο είναι πειθήνιο και χωρισμένο σύμφωνα με εθνοτικές και εθνικές γραμμές επειδή βρίσκεται στα χέρια της “αστικής ιδεολογίας“. Ο στόχος του μαρξισμού ήταν να ανοίξει τα μάτια των εργατών στον πραγματικό τους στόχο - την καταστροφή της καπιταλιστικής τάξης. Ο μαρξισμός έδειξε επίσης στους εργάτες ότι οι εχθροί τους δεν είναι συνεργάτες διαφορετικών εθνοτήτων ή εθνικοτήτων αλλά η εσωτερική κοινότητα των καπιταλιστών. Ο ίδιος θα πρέπει να είναι ο στόχος των “Ευρασιανών“. Θα πρέπει να αποκαλύψουν ότι οι Ορθόδοξοι Σιωνιστές, οι Άραβες εθνικιστές και οι Ρώσοι Ευρασιανιστές δεν έχουν κανένα λόγο να βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους. Η σύγκρουση είναι το αποτέλεσμα της εξευτελιστικής πλύσης εγκεφάλου των “ατλαντιστών“ που εμποδίζουν αυτές τις ομάδες να ενώσουν τα χέρια για να πολεμήσουν τον κοινό εχθρό» (ἐδῶ).

Ἐξ ἄλλου καὶ τὰ σύμβολα ποὺ συνδέονται μὲ τὸν Ντοῦγκιν καὶ τὸ κίνημά του κάθε ἄλλο παρὰ ὀρθόδοξα εἶναι:

Ἀς δοῦμε τώρα τὶς ὁμοιότητες μὲ τὸν Δραγούμη:

Ὁ Ἄγγελος Σικελιανὸς ἔγραψε γιὰ τὸν Δραγούμη: «“απόστολος μιας θρησκείας που θα στηριζόταν στην παγκόσμια συνθετική Εποπτεία και Σκέψη των μεγάλων Προσωκρατικών” προσπαθώντας “να βρει τον ενιαίο Ρυθμό του Εθνικισμού, του Σοσιαλισμού και του Ανατολισμού” (Άγγελος Σικελιανός, «Πεζός Λόγος», τόμος Δ΄, 1983, «Ίων Δραγούμης», σελ. 23).

Ὁ ἴδιος ὁ Δραγούμης γράφει στὸ ἡμερολόγιο του (18-03-1919): «Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να γίνω στενός σοσιαλιστής. Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να γίνω στενός πατριώτης. Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να νοιώσω τον εαυτό μου άτομο. Από άνθρωπος μιας τάξης με ορισμένα συμφέροντα τάξης, γίνομαι σοσιαλιστής με την πλατιά έννοια, και θέλω μια καινούρια οικονομία της κοινωνίας μου και των άλλων κοινωνιών. Από στενός πατριώτης, γίνομαι εθνικιστής, με τη συνείδηση του έθνους μου και όλων των άλλων εθνών, γιατί οι διαφορές των εθνών πάντα θα υπάρχουν, και έχω τη συνείδησή τους και χαίρομαι που υπάρχουν αυτές οι διαφορές, που με τις αντιθέσεις τους, με τις αντιλήψεις τους, υψώνουν την ανθρώπινη συνείδηση και ενέργεια. Από άτομο γίνομαι άνθρωπος».

Καὶ ἀλλοῦ:

«Μια περίοδο της ζωής μου εθνικιστική (από τα 1902 ως τα 1914 απάνω κάτω). Έπειτα έβαλα μια pétition de principe στο νασιοναλισμό μολονότι ενεργούσα σύμφωνά του. Τώρα μπαίνω σε μια σοσιαλιστική και ανθρωπιστική περίοδο. Αρχίζω να λαβαίνω συνείδηση του αναρχισμού μου (1917-1919) και προχωρώ. Και σ' αυτό πρέπει να βάλω une pétition de principe. Στην πρώτη περίοδο επίδραση του Nietsche (σσ. αὐτὸς ποὺ ἔγραψε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι νεκρὸς καὶ ὑπέγραφε στὸ τέλος τῆς ζωῆς του μὲ τὸ ψευδώνυμο «ὁ Ἀντίχριστος») και Barrès. Στη δεύτερη Τολστόϊ, Rousseau, Κροπότκιν, Gide. Στην πρώτη περίοδο Μακεδονική ενέργεια. Στη δεύτερη Ρωσική επανάσταση και κοινωνική επανάσταση παντού. Στη Μακεδονική ενέργεια έλαβα μέρος, στην κοινωνική επανάσταση όχι ακόμα. Ο Barrès στον νασιοναλισμό που έπλασε δεν έκαμε άλλο παρά να δώσει συνείδηση σ' ένα αίσθημα βαθιά ριζωμένο στην ανθρώπινη ψυχή, στον πατριωτισμό. Ο Κροπότκιν και Μπακούνιν (σσ. Ρῶσοι θεωρητικοὶ τοῦ ἀναρχισμοῦ) δεν κάνουν άλλο παρά να δίνουν συνείδηση (τη συνείδηση που αυτοί οι ίδιοι έλαβαν) ενός άλλου βαθιού αισθήματος, της αλληλοβοήθειας μεταξύ στους ανθρώπους. Ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος εδημιούργησαν τίποτε, μόνο έλαβαν και έδωσαν συνείδηση. Ο πατριωτισμός και η αλληλοβοήθεια υπάρχουν πάντα, με στενότερα ή πλατύτερα όρια (χωριό, πολιτεία, κράτος, έθνος, κοινότητα, αδελφάτα, συνεταιρισμοί, συνασπισμοί) και σύμφωνά τους ενεργούσαν και ενεργούν οι άνθρωποι. Οι νασιοναλιστές και οι αναρχικοί και σοσιαλιστές μόνο τα εφώτισαν, έκαμαν φωτεινή και μονομερή προβολή ενός αισθήματος όπως και οι ατομικιστές φώτισαν το άλλο αίσθημα τον εγωισμό (με αρχή την αυτοσυντηρησία)», Ἰων. Δραγούμης, Φύλλα Ημερολογίου -Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ τόμος ΣΤ΄ σελ. 73.

Εἶναι ξεκάθαρη στὰ παραπάνω λόγια τοῦ Δραγούμη, ὅπως καὶ στὰ προηγούμενα τοῦ Ντοῦγκιν ἡ διαφωτιστική, μηδενιστικὴ διδασκαλία τοῦ ἐθνικισμοῦ ποὺ λειτουργεῖ ξεκάθαρα κι αὐτός (ὅταν τοῦ πέσουν τὰ προσωπεῖα), ὅπως κι ὁ Κομμουνισμός, ὡς πρόδρομος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Πουθενὰ δὲν ὑπάρχει ὁ Χριστὸς ὡς ἡ μόνη Ἀλήθεια ποὺ ἀγαπᾶ καὶ θέλει νὰ σώσει ὅλο τὸν κόσμο. Πρότυπο τοῦ Δραγούμη καὶ τώρα τοῦ Ντοῦγκιν δὲν ὑπῆρξε ὁ Χριστὸς ἀλλὰ οἱ ἐχθροί του, ἐθνικιστές, σοσιαλιστές, ἀναρχικοί, διεθνιστές. Καὶ πῶς νὰ ὑπάρξει, ἀφοῦ ὁ Δραγούμης, ὅπως καὶ ἄλλες μεγάλες προσωπικότητες τῆς ἐποχῆς του, τῆς ἐποχῆς τοῦ Μεγάλου Διχασμοῦ καὶ τῆς ἀλλοίωσης τῆς Ἑλλάδος, ἦταν Μασῶνος, ὁ δὲ Ντοῦγκιν εἶναι ἐσωτεριστής, μυστικιστής, μέλος διαφόρων ὀργανώσεων καὶ ἐντύπων, ὅπως τὸ «μυστικὸ βουνό» (Volshebnaia Gora=magic mountains), «ἡ ἐποχὴ τοῦ χαλκοῦ» (Bronzovyi Vek =Bronze Age). 

Γιὰ τὸν δὲ Δραγούμη διαβάζουμε στὴν «Λίστα Μασώνων της Ελλάδος»

«Αναγνωστόπουλος Παν. (Μέλος της Φιλικής Εταιρείας)... Αννινος Χερουβείμ (μητροπολίτης Παροναξίας)... Δραγούμης Ιων (λόγιος, πολιτικός)» (ἐδῶ).

«Αναγνωστόπουλος Παν. (Μέλος της Φιλικής Εταιρείας)... Αννινος Χερουβείμ (μητροπολίτης Παροναξίας)... Δραγούμης Ιων (λόγιος, πολιτικός)» (ἐδῶ).

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὀρθοδοξία, δέχεται τὸν πατριωτισμὸ καὶ καταδικάζει τὸν ἐθνικισμό/ἐθνοφυλετισμό (βλ. καὶ Σύνοδο τοῦ 1872). Ἡ Ἐκκλησία δέχεται τὴν ἰδιαιτερότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ τοῦ κάθε ἔθνους, διδάσκει τὸν λόγο Της σὲ κάθε ἔθνος, ἀναδεικνύει Ἁγίους ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη. Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι ἐθνοκεντρική, δὲν εἶναι παποκεντρική, δὲν εἶναι ἀτομοκεντρική (Προτεσταντισμός). Δὲν ἐπιδιώκει τὴν δημιουργία ὀρθοδόξων τόξων καὶ δὲν θυσιάζεται γιὰ τὴν δημιουργία ἀνίερων συμμαχιῶν (π.χ. Ποῦτιν ὡς πρότυπο ὀρθοδόξου ἡγέτη, Δύση ὡς πρότυπο ἐλευθερίας, Λατινοφιλία). Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν δέχεται δικαιολογίες γιὰ ἐπεκτάσεις καὶ δὲν ὑποδέχεται μὲ χαρὰ οὔτε ὀνομάζει ἱερὸ τὸν κάθε πόλεμο (παρόλο ποὺ κατ’ οἰκονομία δὲν καταδικάζει τὸν πόλεμο γιὰ τὴν πίστη καὶ τὸ δίκαιο). Ὅταν οἱ αὐτοκράτορες Νικηφόρος Φωκᾶς καὶ Ἰωάννης Τσιμισκῆς ζήτησαν ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Πολύευκτο νὰ συμφωνήσει μὲ τὸ διάταγμα, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἀνακηρύσσονταν ἅγιοι μάρτυρες οἱ πεσόντες στρατιῶτες στὸν πόλεμο κατὰ τῶν Μουσουλμάνων, αὐτὸς ἀρνήθηκε καταδικάζοντας κάθε εἴδους πολέμου (Steven Runciman, Η Βυζαντινή Θεοκρατία, 2005 σελ. 105).

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὀρθοδοξία, στέκεται πάνω ἀπὸ σύνορα καὶ ἀγκαλιάζει ὅλα τὰ ἔθνη, καταγωγές, πολιτισμούς, γλῶσσες καὶ ταυτότητες. Ἀγκαλιάζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ θέλει «πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι» (Α΄Τιμ. 2,4). Ἡ Παράδοσή της δὲν εἶναι ἐθνική, ἀλλὰ οἰκουμενική. Ὁ Χριστιανὸς εἶναι πρῶτα Χριστιανὸς καὶ μετὰ Ἕλλην, Ρῶσος, Σέρβος κλπ. Ὁ Χριστιανὸς σέβεται καὶ ἀγαπᾶ τὴν πατρίδα του, τὸ ἔθνος του, ἀλλὰ πάνω ἀπ’ ὅλα θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του πολίτη τῆς ἄνω Ἰερουσαλήμ, τῆς Οὐράνιας Πολιτείας. Ὁ Χριστιανὸς νοιάζεται πρώτα «γιὰ τὴν Πίστη τοῦ Χριστοῦ τὴν ἁγία» καὶ μετὰ «γιὰ τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερία». Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν ἄφηναν τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν Πίστη, ὅπως κάνουν οἱ σημερινοὶ Ἐπίσκοποι, γιὰ νὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ τὴν Πατρίδα. Πρώτη θέση κατεῖχε πάντα ἡ Πίστη, ὅ,τι κι ἂν αὐτὸ εἶχε ὡς ἐπακόλουθο. Ὁ ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς π.χ. κατηγορήθηκε ὡς ἐχθρὸς τῆς αὐτοκρατορίας, ἐπειδὴ ὑπάκουσε στὸν Χριστὸ καὶ δὲν ὑπέγραφε εἰς βάρος τῆς Πίστεως τὸν τόμο ποὺ θὰ τὴν εἰρήνευε. Γιὰ τὸν Χριστιανό, ὅλα στὴν γῆ εἶναι πρόσκαιρα καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀδύναμα νὰ κερδίσουν τὴν πρώτη θέση στὴν ψυχή του, τὴν ὁποία κατέχει πάντα ὁ Χριστός, πάνω ἀπὸ πατρίδα, γονεῖς, γλώσσα καὶ ἐδάφη. Οἱ Χριστιανοὶ «πατρίδας οἰκοῦσιν ἰδίας, ἀλλ' ὡς πάροικοι· μετέχουσι πάντων ὡς πολῖται, καὶ πάνθ' ὑπομένουσιν ὡς ξένοι· πᾶσα ξένη πατρίς ἐστιν αὐτῶν καὶ πᾶσα πατρὶς ξένη» (Πρὸς Διόγνητον ἐπιστολή).

Γιὰ τὴν Ἐκκλησία λοιπὸν ἡ Πίστη εἶναι ὑπεράνω ἔθνους καὶ καταγωγῆς καὶ αὐτὴ ὁρίζει ἂν κάποιος ἀποτελεῖ μέλος της ἢ ὄχι. Ἀνάλογα μὲ τὴν πίστη τους ὁ Θεὸς ἀναδεικνύει ἢ καταδικάζει ἔθνη, διότι ὁ Θεὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη τοὺς λαούς, ἀλλὰ οἱ λαοὶ τὸν Θεό: «καὶ μὴ δόξητε λέγειν ἐν ἑαυτοῖς, πατέρα ἔχομεν τὸν Ἀβραάμ· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ Θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ» (Ματθ. 3, 9).

Στὴν Ἑλλάδα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς κρίσης σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς βιώνουμε, ἐδῶ καὶ κάποια χρόνια, μία ἀναβίωση τοῦ ἐθνικισμοῦ. Ὁ ἐθνικισμὸς αὐτὸς γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἐπικρατήσει, οἰκειοποιεῖται θρησκευτικὰ σύμβολα καὶ διαστρεβλώνει —ὅπως ὁ Οἰκουμενισμός— τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ἐμφανίζεται ὡς ὑπερασπιστὴς τῆς Ὀρθοδοξίας, αὐτὸ ποὺ πρεσβεύει δὲν εἶναι ὅμως ἡ Ὀρθοδοξία. Παρουσιάζεται σὲ διαμαρτυρίες ὡς ἀγωνιστής της, ζητᾶ ἀπὸ τὸν πιστὸ ἕναν ἀγῶνα βίας, ἐπιζητᾶ τὸν πόλεμο καὶ καταριέται καὶ ἐπιτίθεται σὲ κάθε ὑποτιθέμενο ἐχθρό. Οἱ ἐθνικιστὲς δὲν δέχονται τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς» (Λουκ. Στ΄, 27-28). Ὁ ἐθνικισμὸς ἀναδεικνύει παράλληλα τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸ παγανιστικὸ παρελθὸν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, προωθεῖ τὴν ἀρχαιολατρεία, βλέπει παντοῦ στὸν κόσμο μία ἑλληνικὴ προέλευση τῶν πραγμάτων, ὀνομάζει λαοὺς ἀνάλογα μὲ τὶς ἐξελίξεις «ἀδελφοὺς» καὶ «ἐχθρούς». Δίπλα στὸν Σταυρὸ ἐμφανίζει κι ἄλλα σύμβολα εἰδωλολατρικῆς προέλευσης ποὺ ἀντιμάχονται τὸν Σταυρό.

Ὁ λόγος τῶν ἐθνικιστῶν αὐτῶν εἶναι ἕνας ξύλινος λόγος μίσους, ἔχθρας καὶ βίας. Ἀντὶ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἄσκηση προτείνει τὴν σωματική, ἀντὶ γιὰ τὴν σεμνότητα προτείνει τὴν ἐπίδειξη, ἀντὶ γιὰ τὸ μαρτύριο τοῦ Σταυροῦ προτείνει τὴν βία. Οἱ ἐθνικιστὲς αὐτοὶ δὲν διστάζουν νὰ ἀπαγορεύουν στοὺς πιστοὺς νὰ διαβάζουν τὴν Π. Διαθήκη, διότι τάχα εἶναι ἑβραϊκή, δὲν μιλοῦν γιὰ τὸν Ἅγ. Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό (γιατὶ τάχα ἦταν Σύρος), μιλοῦν γιὰ τὴν αὐτοκρατορία τῆς Ρωμανίας ὑμνώντας τὴν Ἑλλάδα καὶ ξεχνώντας τὸν πολυεθνικό της χαρακτῆρα, ποὺ αὐτὴ εἶχε, μὲ συνδετικὸ χαρακτηριστικὸ πρῶτα τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ μετὰ τὴν κοινὴ ἑλληνόφωνη πολιτιστικὴ περηφάνεια (π.χ. ὁ Μέγας Κωνσταντίνος καὶ ὁ Ἰουστινιανὸς γεννήθηκαν στὴν σημερινὴ Νὶς τῆς Σερβίας, ὁ Μέγας Θεοδόσιος στὴν Ἰβηρία, οἱ Ἴσαυροι ἀπὸ τὴν Συρία κλπ.). Μιλοῦν γιὰ τὴν ἀνωτερότητα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας βιάζοντας την μὲ κάθε εἴδους κακοφωνίες καὶ ἐκφραστικὰ ἀτοπήματα καὶ μιλοῦν γιὰ τὸν ἑλληνικὸ περιούσιο λαὸ Θεοῦ ἀγνοώντας τὶς ἐντολές Του καὶ μὴν ὑπερασπίζοντας τὴν διδασκαλία Του.

Ὁ ἐθνικισμὸς μὲ τὴν ἐπιθετική του τακτικὴ προβάλλει ἑαυτὸν ὡς τεῖχος προστασίας γιὰ τὸν φοβισμένο καὶ ἀδύναμο πολίτη. Ἕνα τεῖχος ὅμως ποὺ εἶναι χτισμένο πάνω στὴν ἄμμο τῶν ψευδαισθήσεων καὶ τῆς πλάνης.

Ὁ ἐθνικισμὸς σπρώχνει τὸν Ἕλληνα νὰ ἀγνοεῖ τὰ δόγματα καὶ νὰ γνωρίζει ὅλες τὶς προφητεῖες, νὰ προσδοκεῖ καὶ νὰ ὀνειρεύεται ἐπεκτάσεις, ἐπανακτίσεις πόλεων καὶ πρωτοκαθεδρίες, ἀντὶ νὰ μάχεται γιὰ τὴν νίκη τῆς Ἐκκλησίας ἐναντίων τῶν αἱρέσεων καὶ νὰ προσδοκεῖ τὴν δική του σωτηρία.

Ὁ ἐθνικισμὸς μὲ τὴν ἐθνοψύχωσή του ξεχνάει, ὅτι τὸ κῦρος τοῦ μεγαλείου τοῦ Ἕλληνα δὲν χρειάζεται ὑπεράσπιση, διότι δὲν ἔχει ἀμφισβητηθεῖ ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους, ἐπειδὴ ξεχνοῦμε τὸν ἀληθινὸ χαρακτῆρα του καὶ ἀποφεύγουμε τὴν ἔμπρακτη ἀνάδειξή του.

Ὁ ἐθνικισμὸς μὲ τὴν ἀρχαιολατρεία του σπρώχνει τὸν ἄνθρωπο στὸν παγανισμό καὶ στὴν πτώση.

Ὁ ἐθνικισμὸς μὲ τὸν ψευδοχριστιανισμό του καὶ τὴν διπλωματία του ἐπιτρέπει στοὺς οἰκουμενιστὲς ψευδοποιμένες νὰ ἐμφανίζονται ἥρωες ἢ ὑπερασπιστὲς τῶν παρακαταθηκῶν, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα τὶς προδίδουν καὶ τὶς καταπατοῦν. Σπρώχνει τὸν πιστὸ νὰ ἀσχολεῖται μὲ δευτερεύοντα ἀντὶ μὲ τὰ πρωτεύοντα, τοὐτέστιν τὴν Πίστη του.

Ὁ ἐθνικισμὸς μὲ τὸ μῖσος του ἐμποδίζει τὸν μὴ ὀρθόδοξο συνάνθρωπο νὰ βιώσει τὴν ἀγάπη καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία στὸ παρελθὸν προέτρεπε ὁλόκληρους λαούς νὰ τὴν ἀσπαστοῦν, νὰ ἐπισκεφθοῦν ἢ νὰ ἐγκατασταθοῦν στὰ ἐδάφη της π.χ. στὸ «Βυζάντιο», γινόμενοι ὀρθόδοξοι καὶ φορεῖς τοῦ πολιτισμοῦ του.

Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ ἐθνικισμὸς ἀντὶ νὰ πολεμάει τὸν Οἰκουμενισμό, τὸν ὑποστηρίζει συμβάλλοντας κι αὐτὸς στὴν σύγχυση καὶ στὴν πλάνη. Καθῆκον τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι νὰ τὸν θεωρεῖ ἐχθρό του κι ὄχι σύμμαχό του. Εἴμαστε πρῶτα Χριστιανοὶ ὅπως τόνιζε ὁ Ἅγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ἱδρυτὴς τῶν σχολείων καὶ ὑπηρέτης τοῦ ἔθνους «Ἡμεῖς, Χριστιανοί μου, δὲν ἔχομεν ἐδῶ πατρίδα».

 

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου