(Ως Κανόνας Εκκλησιαστικής πειθαρχίας – Πράξ. 5,29)
Του Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Όταν το συνέδριο (άρχοντες του λαού και πρεσβύτεροι
του Ισραήλ –Πράξ. 5,27) διέταξε τον Απ. Πέτρο «μη
διδάσκειν εν τω ονόματι τούτω (του Ιησού)» τότε, ο Απ. Πέτρος και οι
Απόστολοι, απάντησαν: «Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (Πράξ.
5,29). Στο λεξικό διαβάζουμε: «Πειθαρχία: σημαίνει ότι πείθομαι στην αρχή –
εξουσία».
Σε ευρύτερη έννοια είναι η ευπείθεια στις νόμιμες
διαταγές των ανωτέρων – νόμων και στους ηθικούς κανόνες.
Στο εδάφιο (Πράξ. 5,32) διαβάζουμε, επίσης:
«και ημείς εσμέν αυτού μάρτυρες των
ρημάτων τούτων, και το Πνεύμα δε το Αγιον ο έδωκεν ο Θεός τοις πειθαρχούσιν αυτώ».
Καθόλου τυχαίο, ότι η Γραφή χρησιμοποιεί το ρήμα
«πειθαρχώ» στην υπακοή του ανθρώπου προς τον Θεό.
Το Πνεύμα το Άγιο προνόησε, ώστε με τη λέξη
«πειθαρχία» να εκφράζεται, θεωρητικά και βιωματικά, η αγαπητική εξάρτηση του
πληρώματος της Εκκλησίας από τον Θεό, από την αληθινή Εκκλησία.
Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας διατυπώνει ως εξής
την ταυτότητα Εκκλησιαστικής πειθαρχίας και αληθινής υπακοής:
«Η υπακοή του όντος θελήματος εστιν υπακοή. Ου του
μη όντος υποταγή. Ου γαρ το άλογον υπήκοον ή παρήκοον λέξομεν…» (P.G. 88, 720 B).
Πρώτη θέση στην Εκκλησία κατέχει η πειθαρχία στον
Θεό και ακολουθεί η υπακοή στους ποιμένες, ως αναδιανεμητής της Εκκλησιαστικής
πειθαρχίας και ζωής.
Στο εδάφιο (Πράξ 5,32) διατυπώνεται η αλήθεια, ότι
ο Θεός δίδει Πνεύμα Άγιο μόνο σ’ εκείνους που πειθαρχούν στις εντολές Του, στην
αληθινή Εκκλησία.
Μόνο μέσα στην Εκκλησιαστική πειθαρχία μαθαίνουμε το μάθημα της υπακοής. Μέσα σ’ αυτή την υπακοή η
αγάπη είναι αληθινή αγάπη, η νήψη είναι αληθινή νήψη, η προσευχή είναι αληθινή
προσευχή και η πνευματική ζωή (γενικά) είναι η αληθινή πνευματική ζωή. Να θυμηθούμε,
ότι ο Κύριος άφησε την Ορθόδοξη Παράδοση στους Αποστόλους και εκείνοι στους
μαθητές τους και εκείνοι, πάλι, στην διαχρονική Εκκλησία.
Αυτή την εκκλησιαστική πειθαρχία, ως σύνθεση του
ορθού δόγματος και του ήθους, ως η αληθινή λατρεία και δοξολογία του Θεού,
παραβιάζουν οι σημερινοί οικουμενιστές επίσκοποι και ανέχεται το πλήρωμα.
Ερώτημα:
Ερωτώ τους οικουμενιστές επισκόπους και
κάθε καλοπροαίρετο Ορθόδοξο Χριστιανό που σιωπά. Μέσα
σ’ αυτή την Εκκλησιαστική απειθαρχία του οικουμενισμού, υπάρχει αγιασμός
πραγματικός στους συνοδοιπορούντες;
Επαναλαμβάνουμε, ότι ο Θεός δίδει Πνεύμα Άγιο μόνο
σ’ εκείνους που πειθαρχούν στις εντολές του, στην αληθινή Εκκλησία.
Το υπογραμμίζουμε: «και
το Πνεύμα δε το Άγιον ο έδωκεν ο Θεός τοις πειθαρχούσιν αυτώ»
(Πράξ. 5,32).
Η διαχρονική Εκκλησία διατυπώνει–βιώνει ως εξής
(ενδεικτικά) την σχέση μεταξύ εκκλησιαστικής πειθαρχίας και υπακοής στους
ποιμένες:
- (Κανών Α΄, Ζ΄ Οικουμενική Συνόδου):
«Τέκνα υπακοής εσμέν και εγκαυχώμεθα εν προσώπω
της Μητρός τη παραδόσει της Καθολικής Εκκλησίας…».
- (Συμεών ο νέος Θεολόγος, Ε.Π.Ε. 19 Α, σελ.
144 – 146):
«Εν όσοις γαρ ουκ εστι παράβασις Θεού εντολών ή
Αποστολικών κανόνων και διατάξεων, εν πάσιν ανάγκη πάσα υπακούειν αυτώ (στους
ποιμένες δηλ.) οφείλετε και ως τω Κυρίω πείθεσθαι·
εν όσοις δε κινδυνεύει το του Χριστού Ευαγγέλιον και οι νόμοι της
Εκκλησίας Αυτού, ου μόνο ου δει
πείθεσθαι τούτω παραινούντι ημίν και διατασσομένω, αλλ’ ουδέ αγγέλω
άρτι απ’ ουρανού και ημίν ευαγγελιζομένω, παρ’ ο οι αυτόπται του Λόγου
Ευαγγελίσαντο».
-(π. Αυγουστίνος Καντιώτης):
«Εάν ποτέ με ακούσετε να λέγω κάτι, που δεν είναι
σύμφωνον με το θέλημα του Θεού, σύμφωνον με την Αγίαν Γραφήν και την ιεράν Παράδοσιν
της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τότε όχι μόνον να μη με ακούετε, αλλά να εξεγερθήτε
και να με καταδιώξετε πέραν του Αλιάκμονος…
Εάν όμως ό,τι σας υποδεικνύω ως επίσκοπος είναι
σύμφωνον με το θέλημα του Θεού, τότε είσθε υποχρεωμένοι να με ακούσετε» (Βιβλίο
«ΥΠΟΜΝΗΣΕΙΣ», σελ. 58).
- (π. Φιλ. Ζερβάκος):
«Κάμνωμεν υπακοήν εις όσα είναι σύμφωνα με εκείνα
που μας εδίδαξαν και μας παρέδωκαν οι Άγιοι Απόστολοι και οι Άγιοι Πατέρες. Εις
όσα είναι εναντία, μας παρήγγειλαν να μη κάμνωμεν υπακοήν» (Αφυπνιστικά
Μηνύματα).
Συμπερασματικά, η υπακοή στους ποιμένες της
Εκκλησίας οφείλει να κινείται στο φως της υποχρεωτικής εκκλησιαστικής
πειθαρχίας, όπως (ανωτέρω) υπογραμμίζει η εγρηγορούσα Πατερική συνείδηση.
Για τον 15ο Κανόνα της Α- Β Συνόδου,
είναι ακατανόητο να υπάρχει επίσκοπος αιρετικός, χωρίς δηλ. εκκλησιαστική
πειθαρχία στην διαχρονική Εκκλησία. Να υπογραμμίσουμε, ότι η
δογματική εκκλησιαστική πειθαρχία του επισκόπου είναι υποχρεωτική και όχι δυνητική. Είναι υποχρεωτική για κλήρο
και λαό.
Απαιτεί ο Ι. Κανόνας από κλήρο και λαό
(υποχρεωτικά) την επισκοπική παρουσία να είναι αντι-αιρετική, πειθαρχημένη
δογματικά. Θέτει δηλ. όρους που δεν εκπληρούν οι σημερινοί οικουμενιστές
επίσκοποι, των οποίων η μνημόνευση στους Ι. Ναούς έπρεπε να είχε διακοπεί ευθύς
αμέσως μετά την «σύνοδο» της Κρήτης.
Όσοι αντιμετωπίζουν «Δυνητικά» τον 15ο
Κανόνα, τότε δεν θεωρούν σοβαρή την συνοδική πτώση στην Κρήτη, όπου τόσοι
επίσκοποι δέχθηκαν ως ισότιμες εκκλησίες τις αιρέσεις, μη πειθαρχούντες στην
Αγία Γραφή και στους Ιερούς Κανόνες.
Η Εκκλησία ως
θεοσύστατη υπερισχύει του επισκόπου και των «ιδεών» του, όταν μάλιστα αυτές
συνιστούν εκτροπές αιρετικές.
Ερώτημα:
Πόσο στ’ αλήθεια είναι μέσα στην Εκκλησία όλοι εκείνοι, που ανέχονται τους
οικουμενιστές επισκόπους να διαστρεβλώνουν το νόημά της και την διδασκαλία της;
Εάν είναι ειλικρινείς, ας απαντήσουν σύμφωνα με την Αγιογραφική και Πατερική
διδασκαλία.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
