Tοῦ κ. Ἰωάννου Μηλιώνη, ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ
Ἡ ἐνημέρωση αὐτή δέν ἀποτελεῖ πλήρη καταγραφή ὅλων τῶν περιπτώσεων διείσδυσης τῆς «Νέας Ἐποχῆς» στή σύγχρονη κοινωνία, καθώς μία ὁλοκληρωμένη προσέγγιση θά ἀπαιτοῦσε ἐκτεταμένο ἔργο πολλῶν τόμων. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τίς ἀναφερόμενες περιπτώσεις, πού κι αὐτές παρατίθενται ἐνδεικτικά.
Εὐχόμεθα, ἡ ἐργασία αὐτή νά ἀποτελέσει κίνητρο γιά ἔρευνα κι ἄλλων συνεργατῶν στή διερεύνηση τοῦ συνδρόμου τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Θά πρέπει ἀκόμη νά ἀναφερθεῖ ὅτι κάποια ἀπό τά ἀναφερόμενα ἐδῶ στοιχεῖα ἔχουν παρατεθεῖ καί σέ ἄλλα άντίστοιχα ἄρθρα κατά τό παρελθόν. Αὐτό ἄς μή μᾶς παραξενέψει καθὼς τό θέμα εἶναι ἰδιαίτερα σημαντικό κι ἡ ὁποιαδήποτε ἐπανάληψη οἰκοδομεῖ.
«Νέα Ἐποχή», λοιπόν, «New Age» ἤ «Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου» εἶναι ἡ παγκόσμια θρησκεία (πανθρησκεία), πού βάση της ἔχει τόν Οὑμανισμό, μεθοδολογία της, τόν Ἀποκρυφισμό καί τίς Ἀνατολικές θρησκεῖες καί πού ἀποτελεῖ τό ἐργαλεῖο τῆς «Παγκοσμιοποίησης», δηλαδή τῆς στανικῆς ἐφαρμογῆς μιᾶς «Νέας Τάξης» πραγμάτων.
Βασικά στοιχεῖα τῆς διδασκαλίας τῆς Νέας Ἐποχῆς εἶναι ἡ πίστη σέ ἀπρόσωπο θεό, στό «νόμο» τοῦ κάρμα καί τῆς μετενσάρκωσης, καί στή δυνατότητα τῆς μετεξέλιξης τοῦ ἀνθρώπου σέ θεό κατ’ οὐσίαν μέ τίς δικές του μόνο δυνάμεις καί μέ τή βοήθεια καί χρήση τοῦ «διαλογισμοῦ». Κεντρική θέση στή διδασκαλία τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἔχει ὁ ἀπόλυτος πανθεϊστικός μονισμός, τό «Ἕν τό πᾶν» τῆς θεοσοφίας, δηλαδή τό «ὁλιστικό μοντέλο». Οἱ ὀπαδοί τῆς «Νέας Ἐποχῆς» πιστεύουν ἐπίσης ὅτι μέσα διαθέτουμε «ἀπόκρυφες δυνάμεις» -ἐν ὕπνῳ- καί ὅτι ἡ Γῆ εἶναι ἐμψυχωμένη («Γαία»). Ὅλα αὐτά εἶναι ἐπιδράσεις τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν (βουδισμοῦ, ἰνδουισμοῦ, ταοϊσμοῦ) μέσῳ τῆς Μασονίας καί τῆς Θεοσοφίας. Τό μήνυμά τους συνοψίζεται στό μεγάλο ἑωσφορικό ψέμα, ὅτι, δηλαδή, ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀπό τή φύση του θεός καί δέν χρειάζεται τόν Θεό, γιά νά σωθεῖ[1].
Μέ βάση αὐτή τήν ἑρμηνεία, ἄθεος δέν εἶναι πλέον ὅποιος δέν πιστεύει στό Θεό, ἀλλά «ἄθεος εἶναι ὅποιος δέν πιστεύει στόν Ἑαυτό του».
Τά μηνύματα τῆς Νέας Ἐποχῆς καί κυρίως τό τρίπτυχο: σέξ, βία καί ἐξοικείωση μέ τή μαγεία καί τό δαιμονικό στοιχεῖο, διοχετεύονται κυρίως ἀπό τά Μ.Μ.Ε., τή μουσική (κυρίως ρόκ), τίς λεγόμενες πολεμικές τέχνες τῆς Ἀνατολῆς, τίς αὐτοτιτλοφορούμενες ἐναλλακτικές «θεραπεῖες», τίς κινηματογραφικές ταινίες, τά «παιδικά» παιχνίδια κ.ἄ.
Ἡ Νέα Ἐποχή καλλιεργεῖ τή σύγχυση χρησιμοποιώντας ὅρους ὅπως Χριστός, προσευχή, ἀγάπη, ἐλευθερία, μέ ἄλλο νόημα ὅμως, καί μάλιστα πολλές φορές ἀντίστροφο αὐτοῦ πού δίνουμε ἐμεῖς οἱ χριστιανοί σ’ αὐτές τίς λέξεις[2].
Πολλές ἀπό τίς διδαχές αὐτές, γνωστές σέ ἐλιτίστικους κύκλους ἐπί αἰῶνες, ἀρχίζουν νά προβάλλονται μαζικά ἀπό τά μέσα τοῦ περασμένου αἰώνα, ἐνῶ σήμερα ἐκδηλώνονται πλέον σάν χιονοστιβάδα, πού ἐπηρεάζουν ὅλους τούς τομεῖς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καί διοχετεύονται μέ ὅλα τά μέσα τῆς σύγχρονης ἐπικοινωνίας.
Σάν ἀποτέλεσμα τῶν ἀνωτέρω, ὁ κόσμος βρίσκεται σήμερα κυριολεκτικά βουτηγμένος σέ μία ἀπίστευτη κατάσταση πνευματικῆς κατάπτωσης. Ἡ πνευματικότητα τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου εἶναι συνώνυμη μέ τόν ἀποκρυφισμό κι ὁλόκληρο τό φάσμα τοῦ νοσηροῦ μυστικισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐκφράζεται μέ πληθώρα συγκεκριμένων ρευμάτων καί ὁμάδων. Ἡ πηγή τοῦ ἀποκρυφισμοῦ εἶναι κοινή καί οἱ ποικίλες ὁμάδες, συγκοινωνοῦντα δοχεῖα, τά ὁποῖα δέχονται καί παρέχουν ἀποκρυφιστικό ὑλικό[3].
Στό παρελθόν, καί μέχρι τόν 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οἱ διδασκαλίες καί τά πιστεύματα τοῦ ἀποκρυφισμοῦ διαδίδονταν μέσα στά στενά πλαίσια ὁμάδων καί «μυστικῶν ἑταιρειῶν» μέ ἀπόλυτη μυστικότητα καί βαρεῖς ὅρκους καί ποινές γιά τόν ἀποκλεισμό τῆς διάδοσής τους στούς «μή γνῶστες», στούς «βέβηλους». Τούς τρεῖς τελευταίους αἰῶνες, πρόσωπα, πού εἶχαν μαθητεύσει κοντά σέ «διδασκάλους» Ἀνατολικῶν θρησκειῶν ἤ στούς κόλπους τοῦ Τεκτονισμοῦ, τοῦ Ροδοσταυρισμοῦ καί τῆς «Θεοσοφικῆς Ἑταιρείας» ἵδρυαν τέτοιες ἐλιτίστικες ὁμάδες. Πέραν ἀπό τίς ὁμάδες αὐτές, τόν ἀποκρυφισμό ἀσκοῦσαν, σέ λαϊκή βάση καί μεμονωμένα πρόσωπα, πού ἀσχολοῦνταν μέ τή μαγεία, τήν ἀλχημεία καί τήν ἀστρολογία.
Ἀπό τά μέσα ὅμως τοῦ 20οῦ αἰώνα, τό ἀποκρυφιστικό σκηνικό παίρνει μιά τελείως νέα τροπή. Ἤδη ἀπό τή δεκαετία τοῦ 1960, ὁ ὅρος «Νέα Ἐποχή» ἀρχίζει νά χρησιμοποιεῖται καί νά γίνεται εὐρύτερα γνωστός ἀπό ὁμάδες χίπις πού ἀποκαλοῦσαν τούς ἑαυτούς τους «νεοεποχίτες» (new agers) μέ κορύφωμα τή δεκαετία τοῦ 1970, ὅπου σέ ὅλο σχεδόν τόν πλανήτη καί ἰδίως στίς Η.Π.Α. καί στήν Εὐρώπη ἕνα πλῆθος κέντρων, περιοδικῶν, ὀργανισμῶν, ἐντύπων, ἐκδόσεων κ.ἄ. σχετικῶν μέ τή «Νέα Ἐποχή», κάνει ἰδιαιτέρως αἰσθητή τήν παρουσία του[4].
Στίς δεκαετίες 1980-1990, στή χώρα μας, ὁ ὅρος «Νέα Ἐποχή» ἐμφανίζεται πανταχοῦ παρών, χωρίς ὅμως νά φαίνεται ἡ σύνδεσή του μέ τόν ἀποκρυφισμό. Ἐμφανίζεται μέσα ἀπό τή διαφήμιση καί τά Μ.Μ.Ε., γιά νά χαρακτηρίσει ὅλων τῶν εἰδῶν τά προϊόντα καί τίς ὑπηρεσίες, ἀλλά καί ὡς ὀνομασία φορέων καί δραστηριοτήτων ἀκόμη καί Ἐκκλησιαστικῶν.
Μερικά παραδείγματα τῆς τότε ἐποχῆς: «Νέα Ἐποχή στό ἀδυνάτισμα», «Νέα Ἐποχή στή Γυμναστική», «Νέα Ἐποχή ὀμορφιᾶς», «Ἐκδόσεις… στό ρυθμό τῆς Νέας Ἐποχῆς», «International… Νέα Πρωτοποριακή Ἐποχή», «Νέα Δυναμική Ἐποχή Citroen», «Ἔπιπλα παιδικά… σῆμα γιά μιά Νέα Ἐποχή», «Γάλα Δέλτα… τό γάλα μιᾶς Νέας Ἐποχῆς», «DMA – Νέα Ἐποχή – Νέα Προϊόντα», «Ξεχάστε ὅ,τι ξέρετε… τώρα Νέα Ἐποχή στήν Κουζίνα», «Ζῆστε μιά Νέα Ἐποχή χωρίς Σκουπίδια»[5].
Ἀλλά κι ἀπό τήν πολιτική συνθηματολογία ἔχουμε: «Μέ τή Νέα Δημοκρατία θά μποῦμε σέ Νέα Ἐποχή», «Κ. Μητσοτάκης: Χαρίζει μιά Νέα Ἐποχή», «Ἐκτός ἐξουσίας γιά πάντα ἡ Δεξιά· Νέα Ἐποχή γιά τήν Ἑλλάδα», «Νέα Ἐποχή ὑπόσχεται ὁ Δουκάκης»[6].
Καί κάποια παραδείγματα, πιό σύγχρονα, μέ ἀναφορά στόν Ἐκκλησιαστικό χῶρο: «Νέα Ἐποχή μέ τήν ἐκλογή Χριστόδουλου» (Ἀπογευματινή), «Ὁ ποιμενάρχης τῆς Νέας Ἐποχῆς» (Καθημερινή, 3/5/98).
Κι ἀκόμη μερικά πρόσφατα παραδείγματα, ὅπου τό «φαινόμενο» ἔχει ἀτονίσει, ἀφοῦ, φυσικά, πέτυχε τόν σκοπό του: «Νέα Ἐποχή στά πλεκτά τῆς United Colors of Benetton»[7] ἤ «Ἡ Microsoft φιλοδοξεῖ νά φέρει Νέα Ἐποχή στά παιχνίδια μέ τό νέο Xbox»[8].
Ἡ πραγματικότητα αὐτή, ὡς δεδομένο πλέον, μᾶς ὁδηγεῖ νά σκεφθοῦμε ὅτι αὐτό τό ἐκτενές καί πολύμορφο Νεοεποχίτικο κίνημα, τό ὁποῖο τή δεκαετία τοῦ 1970 ἀρχίζει νά εἰσβάλλει σέ κάθε πτυχή καί δραστηριότητα τοῦ ἀνθρώπινου βίου, ἀσφαλῶς ἀπό κάπου προετοιμαζόταν· ἀπό κάπου προῆλθε· ἔχει κάποιους προδρόμους, πού προετοίμασαν τή δημόσια ἐμφάνισή του[9].
Στὸν χῶρο τῆς -μακράν τῆς Ἐκκλησίας- «πνευματικῆς ἀναζήτησης», τὸ «κίνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς» πολιτογραφεῖται μὲ τὸν πλήρη τίτλο του: «Νέα Ἐποχὴ τοῦ Ὑδροχόου»· κι αὐτὸ γιατί κατὰ μία ἐκδοχὴ τῆς ἀποκρυφιστικῆς «τέχνης» τῆς Ἀστρολογίας, ὁ λεγόμενος Ζωδιακὸς τῶν Ἀστερισμῶν καθορίζει τὸ Μεγάλο Ζωδιακὸ Ἔτος, μὲ μιὰ διάρκεια 25.920 χρόνων, κατὰ τὸ ὁποῖο ἡ γῆ περνάει προβαλλόμενη ἐμπρὸς ἀπὸ τὸ κάθε Ζώδιο μέσα σὲ 2.160 χρόνια. Αὐτὲς οἱ περίοδοι ἢ «ἀστρολογικοὶ μῆνες» ἀποτελοῦν τὶς λεγόμενες Ἀστρολογικὲς Ἐποχές[10].
Κάθε 2.000 περίπου χρόνια -κατὰ τὴν Ἀστρολογία-, ὁ πλανήτης μας καὶ οἱ ἀνθρώπινες συμπεριφορές, ἐπηρεάζονται ἀπὸ κάποιες βασικὲς ἀρχὲς ποὺ χαρακτηρίζουν τὸ κάθε ζώδιο, στοῦ ὁποίου τὴν ἐποχὴ ζοῦμε. Ἄν πᾶμε πρὸς τὰ πίσω, θὰ ἐντοπίσουμε κάποια δείγματα ἀπὸ τὶς προηγούμενες ἐποχὲς ποὺ ἔχουν ἱστορικὰ καταγραφεῖ. Ἡ ἐποχὴ τῶν Ἰχθύων, ἀπὸ τὸ ἔτος 0 μέχρι σήμερα, λέει ἡ Ἀστρολογία, χαρακτηρίστηκε ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὴν ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἀνθρώπινες ἀξίες ὅπως ἡ ἀγάπη καὶ ἡ αὐτοθυσία ἢ ὁ ἀνθρωπισμός, ἀποτέλεσαν βασικοὺς ἄξονες τοῦ πολιτισμοῦ μας τὴν ἐποχὴ αὐτή -ποὺ φεύγει τώρα- καὶ σημάδεψαν τὶς συμπεριφορές μας ἀρνητικὰ, τὶς ἐμπάθειες πάνω σέ ἰδεαλιστικὲς ἐξαρτήσεις καὶ τοὺς πολέμους ποὺ ἔγιναν περισσότερο γιὰ θρησκευτικοὺς λόγους[11].
Ὁ ἑνιαῖος χῶρος τῶν, ἐναντίων τῆς Ἐκκλησίας, δυνάμεων τοῦ σκότους χρησιμοποίησε τοὺς δῆθεν «δύσκολους καιροὺς τῶν μεγάλων ἀλλαγῶν καὶ τῶν κρίσεων» τῆς ἐποχῆς μας, γιὰ νὰ μᾶς πείσει ὅτι «οἱ ἄνθρωποι ὑποχρεώνονται νὰ ἀναζητήσουν κάποια νέα δομή, ἕνα νέο νόημα, ἕνα ἀλλιώτικο σύστημα ἀξιῶν, τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ὑπέρβαση τῶν συνθηκῶν καὶ τοῦ ὁρίζοντα ποὺ προκάλεσαν τὴν κρίση».
Πολλὰ ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω περιγράφει καὶ στὸ διάσημο βιβλίο της «Ἡ Συνωμοσία τοῦ Ὑδροχόου» (The Aquarian Conspiracy), ἡ «ἀπόστολος τῆς Νέας Ἐποχῆς», Μαίριλυν Φέργκυσον (Marilyn Ferguson)[12] ἐπὶ τοῦ ὁποίου θὰ ἐπανέλθουμε.
Σημειώσεις:
[1] Μοναχοῦ Ἀρσενίου Βλιαγκόφτη, ppu.gr. [2] στό ἴδιο. [3] Περιοδικό «Διάλογος», τ. 50, Ἰούλιος-Σεπτέμβριος 2007, σσ. 11-14. [4] Πρωτοπρ. Βασιλείου Γεωργοπούλου, impantokratoros.gr. [5] π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου «Ἀποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, Νέα Ἐποχή», σσ. 55-57.[6] στό ἴδιο. [7] marilenatheodorakou.blogspot.com. [8] seleo.gr. [9] Πρωτοπρ. Βασιλείου Γεωργοπούλου, impantokratoros.gr. [10] nea-acropoli-athens.gr [11] archive.is [12] en.wikipedia.org
Ορθόδοξος Τύπος
Πηγή.
