Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Η δικαιολογημένη αγανάκτηση των πολιτών, ως προς την πρωτόγνωρη παθητική στάση της Εκκλησίας εξ αφορμής της πολιτικής εργαλειοποίησης του ιού, (πέραν του αδιαμφισβήτητου ιατρικού σκέλους) καθίσταται συγγνωστή, διότι ο πολίτης ωθείται ανυπαιτίως εις την άσκηση δριμείας και σφοδρής κριτικής ως προς την Διοικούσα Εκκλησία, εξαιτίας και συνεπεία της εκκωφαντικής αφωνίας και προδήλου εθελοτυφλίας της, εισέτι και όταν κλυδωνίζονται ανεπαίσχυντως, εκ βάθρων τα «άγια τοις αγίοις», ήτοι η Θεία Κοινωνία.
Η βίαιη θλίψη, εξαιτίας και συνεπεία της οιονεί παντάπασι αδιαφορίας της επισήμου Εκκλησίας, δια τον εμπαιγμό τον οποίο υφίσταται ο εν Ελλάδι Χριστιανισμός, υπό της Κυβερνήσεως, παρά την ρητή κατοχύρωση του Ορθόδοξου χαρακτήρα του Συντάγματος, τόσον εις την προμετωπίδα όσο και σε πληθώρα έτερων καίριων διατάξεων, καθίσταται κατάφωρος αλλά και πασίδηλος.
Απαγόρευσαν συλλήβδην και καθολικώς την πρόσβαση εις τους Ιερούς Ναούς, υπό την απειλή επιβολής δυσβάστακτων οικονομικών διοικητικών προστίμων, ενώ εν μέσω της πανδημίας, λειτουργεί το Τέμενος εις τον Βοτανικό, και επετράπη, υπό λήψη υγειονομικών μέτρων η πορεία ως προς το Πολυτεχνείο, εις τον αντίποδα όμως, ενώ καταργήθηκαν ολοσχερώς οι στρατιωτικές παρελάσεις ιστορικής μνήμης προς τους θυσιασθέντες ήρωες του 1940, επετρέπησαν διαδηλώσεις 30.000 συγκεντρωμένου κόσμου, την -7η-10-2020, έξωθεν του Εφετείου.
Ο ακατάληπτος τούτος παραλογισμός, υποδηλοί και δεικνύει απεριφράστως το μέγεθος της παρέλκυσης της κοινής γνώμης, καθότι εμφαίνεται ότι ο ιός έχει συγκεκριμένα συμπεριφορικά χαρακτηριστικά μεταδοτικότητας προς ορισμένες μόνον πληθυσμιακές ομάδες.
Η Εκκλησία, σιδηροδέσμια ενείδει παραρτήματος διορισμένου Υπουργείο, έχει απεμπολήσει υποτελώς πλην ασμένως, πάσα ικμάδα αυτονομίας, ανανήψεως και αντιδράσεως, ως προς την διεξαγωγή Θείων Λειτουργιών έστω και με την απαρέγκλιτη τήρηση μέτρων υγειονομικής προστασίας.
Η μονομερής και εμπαθής αυτή στάση κατά της Εκκλησίας, αποβλέπει εις την καλλιέργεια λήθης ως προς τα Ιερά και ¨Οσια της Πατρίδας μας, εις την φαλκίδευση οιασδήποτε πνευματικής ανατάσεως η οποία θα συνεπιφέρει προϊόντος του χρόνου και την αμφισβήτησή της σημερινής, αποπροσανατολισμένης και διανοητικά λοβοτημημένης μάζας.
Η κοινωνία κοχλάζει και ζητά επιμόνως πνευματική τροφή και ψυχική ανάταση, πλην όμως ο κορυφαίος αυτός πνευματικός θεσμός- η Εκκλησία, καθεύει τον νήδυμον ύπνο, ουδόλως και ουδαμώς ίσταται εις το ύψος των περιστάσεων δίδοντας γη και ύδωρ, προς την κυβέρνηση, η οποία έμμεσα απαξιώνει την ζώσα Ορθόδοξη παράδοση, ακρωτηριάζει τις νέες γενιές από την Εκκλησία, εξοβελίζοντας κατ’ ουσίαν τον Χριστό από την καθημερινότητα μας, προσβάλλοντας ιδιαζόντως βάναυσα και σκληρά τον όνομα Του, λόγω του ακατανίκητου ιού και χάριν της υπεροχής της εφαρμογής του αυθεντικού αυτού δεσπότη και επικυρίαρχου της ζωή μας.
Προδίδουμε καθημερινά τον Χριστό, προδίδουμε εσχάτως τους προγόνους δια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μας, δια την Ελευθερία, την Πατρίδα, προκειμένου, όντες έμποροι της πίστης και της αξιοπρέπεια μας, να πορισθούμε, ορισμένα πεπερασμένα υλικά ανταλλάγματα, δίκην υλικής εξέλιξης και προαγωγής.
Την ζωή μας την επιλέγουμε και την καθορίζουμε, πλην όμως καθίσταται ιδιαίτατα λυπηρό ο άνευ ετέρου τινός ο πλήρης εξανδραποδισμός μας και ο καθημερινός θάνατος, της ακοινωνησίας και της άνευρης, παθητικής στάσης μας, της προβαλλόμενης αλυσιτελούς συλλογικής ολιγωρίας και μεμψιμοιρίας.
Εν κατακλείδι, αλλέως ειπείν άραγε, πώς θα αντιμετωπίσουμε την ζώσα κόλαση την οποία βιώνουμε με την παραχάραξη της ζωής μας, την σύνθλιψη της αξιοπρέπεια μας και την άρδην διαστροφή του προσώπου μας.
Η πόλις Εάλω.
πηγή.
