Σημ. Ο.Τ.: Δημοσιεύομεν τό παρόν, ἔχοντες ἐμπιστοσύνην εἰς τήν θεολογικήν κατάρτισιν τοῦ π. Μαξίμου, μέ τήν ἐπιφύλαξιν εἰς ὁρισμένα σημεῖα, τά ὁποῖα χρήζουν περαιτέρω διευκρινίσεων.
Ὁ φωτογραφικὸς φακὸς ἀπαθανατίζει τὸν κ. Πλεύρην
μὲ τὸν Ἡγούμενον κ. Ἐφραίμ (Ἱ. Μ. Βατοπαιδίου, 17.11.2022).
«Ἄς σταματήσουμε ἐπιτέλους νὰ βλασφημοῦμε
τὴν Παναγίαν μέσα στὸ ἴδιο τὸ Περιβόλι της»
ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΙΣΤΙΚΗΣ
ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Τὸ ἀλλόκοτον Θεομητορικὸν ἐγκώμιον τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου συναγωνίζεται εἰς βλασφημίαν τὸ ἀφελὲς μὲν ἀλλὰ δογματικὰ κακόηθες σχόλιον τοῦ κ. Ἠλ. Μοσιάλου διὰ τὸ Ἀειπάρθενον τῆς Παναγίας.
Γράφει ὁ π. Μάξιμος Λαυρεώτης, Πίτερχαουζ, Πανεπιστήμιον Κέμπριτζ
Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἀνέκαθεν ὑπῆρξε ἡ συνισταμένη τῆς προσευχῆς τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ἡ μνήμη καὶ μόνον τοῦ Ὀνόματός Της ἐν πάσῃ γενεᾷ πιστῶν, ἀρκοῦσε νὰ καταδείξει τὴν τεράστια διαφορά τους μὲ τοὺς ἑτεροδόξους οἱασδήποτε ἀποχρώσεως . Εἶναι πασίγνωστο μετὰ ἀπὸ εἴκοσι αἰῶνες ἐν Χριστῷ Ζωῆς , ἔστω καὶ ἐλαχίστων ὀρθοδοξούντων ἀνθρώπων, ὅτι ἅπαν τὸ Μυστήριον τῆς ἐν Χριστῷ Οἰκονομίας συμπίπτει ἀπόλυτα μὲ τὴν ἐν τῷ κόσμῳ διηνεκῶς ἐπιτελουμένη Σωτηρία τοῦ Ἀδαμιαίου Γένους, τὴν ὁποία καμμία ἀντίξοος δύναμις δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ καταστείλει.
Ἀλλὰ τὰ πράγματα δὲν βαίνουν πάντοτε κατ’ εὐχήν. Πολλὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι «ἐκτροχιάζονται” ἀπὸ τὴν κατὰ φύσιν περιφορὰ τους πέριξ τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης , εἴτε ἀπὸ ἄγνοια, εἴτε σκοπίμως καὶ τότε, ἐξαίφνης , ἡ Μήτηρ τῆς Ζωῆς καὶ τῆς Σωτηρίας παύει νὰ εἶναι Πανύμνητος, ὁσάκις μερικὲς ἀστοχίες μας, συνιστοῦν ἀνεπίγνωστα, ἀπόπειρες ἀμαυρώσεως τοῦ Μεγαλείου Της.
Τὸν τελευταῖο καιρὸ παρατηρήθηκαν ἐνορχηστρωμένες, τρόπον τινὰ, ἀπόπειρες νὰ παρουσιασθεῖ ἡ Πανύμνητος ὅπως ΔΕΝ εἶναι. Ξεσήκωσαν θύελλα διαμαρτυριῶν στὴν μερικῶς Ὀρθόδοξη κοινωνία μας ὁσάκις ἐκφράσθηκαν ἀπὸ στόματα θεολογικῶς ἀδαῶν ἢ ἀθέων, ἀλλὰ ἀντιμετωπίσθηκαν μὲ ἀπόλυτη ἀφασία ὅταν προβλήθηκαν ἀπὸ κάποιους κύκλους “εἰδημόνων”, μηδὲ τοῦτο εἰδότων, ὅτι ἀγνοοῦσι…
Δύο πολὺ χαρακτηριστικὰ παραδείγματα ἀξίζει νὰ ἀναφερθοῦν ἐδῶ. Τὸ πρῶτο πῆρε μεγάλη δημοσιότητα, προερχόμενο ἀπὸ κάποιον ἐπιστήμονα Μόσιαλο, καθηγητὴ τῆς πολιτικῆς τῆς ὑγείας. Ὑπέκυψε προφανῶς στὸν ἰὸ «χυδαιότης», καὶ ἄρχισε τὶς σκωπτικὲς ἀναφορὲς σὲ κρίνα καὶ σὲ ρόδα, ἀγνοώντας βέβαια, ὅτι στὸ Ὀρθόδοξο κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου δὲν ἔχουν ἀνάμιξη οὔτε λουλούδια, οὔτε σποράκια, οὔτε εὐωδιαστοὶ κάλυκες. Εἶπε λοιπὸν τὸν Δυτικῆς προέλευσης ἀστεϊσμὸ του, νομίζοντας ὅτι χτυπάει ἕνα καρφὶ κατὰ τῆς Ἀειπαρθενίας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Γέλασαν μόνον ὅσοι δὲν μποροῦσαν νὰ φανταστοῦν τὴν ἀπέραντη ἄγνοιά του σὲ θέματα ποὺ ὑπερβαίνουν φύσεως τάξιν… Θὰ ’λεγε κανεὶς, ὅτι τὸ ἀφελὲς μὲν ἀλλὰ καὶ δογματικὰ κακόηθες σχόλιό του, ἀντιμετωπίσθηκε εὔστοχα ἀπὸ κληρικοὺς καὶ λαϊκούς.
Τὸ δεύτερο παράδειγμα εἶναι πολὺ πιὸ ἀλλόκοτο, διότι προέρχεται ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀπὸ Μοναστήρι ἀφιερωμένο στὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸν Ἡγούμενο τῆς Μονῆς αὐτῆς, ὁ ὁποῖος, στὴν ἀπέλπιδα προσπάθειά του νὰ πλέξει τὸ Ἐγκώμιο τῆς Πανυμνήτου Θεομήτορος, τόλμησε νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι ἡ Θεοτόκος ΔΕΝ εἶναι Ἀναμάρτητος, Ἄσπιλος καὶ Ἀμόλυντος κατὰ φύσιν, ἀλλά… μόνον κατὰ Χάριν! Δηλαδὴ, ὄντας ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος κι’ Αὐτὴ, ὅπως ὅλοι μας, ἔδωσε ἁμαρτωλὴ ἀνθρώπινη σάρκα καὶ αἷμα στὸν Υἱό Της, βοηθώντας ἔτσι νὰ ἐνανθρωπήσει ἄλλος ἕνας ἁμαρτωλὸς διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν! Ἀπ’ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη, ὡς γνωστὸν, ὅτι θὰ μποροῦσε ἡ Παναγία νὰ γίνει Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν “κατὰ Χάριν” , ἀλλὰ ποτὲ κατὰ φύσιν!!! Δηλαδὴ, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ προσέλαβε ἁπλῶς “Χάρη” καὶ ὄχι ἀνθρώπινη φύση, προκειμένου νὰ γίνει ἄνθρωπος καὶ νὰ φορέσει τὴν Δούλου Μορφή!!! Καὶ ἐπειδὴ τὸ ἀπρόσληπτον παραμένει καὶ ἀθεράπευτον, κατὰ τοὺς Θεοφόρους Πατέρες, οὐδέποτε ἐθεραπεύθη ὁ πεσὼν ἄνθρωπος, οὐδέποτε ἀνέστη, οὐδέποτε ἐσώθη… Αὐτὸ λοιπὸν τὸ πελώριο ἀτόπημα δὲν τὸ πρόσεξε κανεὶς, δὲν τὸ σχολίασε κανείς, δὲν διαμαρτυρήθηκε κανεὶς γιὰ τὴν δημοσίευσή του στὸ Ἴντερνετ ἀπὸ τὸν περασμένο Δεκέμβριο!!! Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι γιὰ μία ἀκόμη φορά, ὄχι πρὸς ὕμνον ἀλλὰ πρὸς ὕβριν τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ἀπὸ ἄγνοια βέβαια, ὄχι ἐκ προθέσεως …Ἀλλὰ ποιὸς μπορεῖ ν’ ἀρνηθεῖ ὅτι καὶ ὁ Ἄρειος πρωτίστως ἀπὸ ἄγνοια κήρυττε κτίσμα τὸν Μονογενῆ Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ; Ἔπειτα , τί εἴδους Χάρη ἦταν αὐτὴ ποὺ δὲν ἀφαίρεσε καμμία ἁμαρτία ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη φύση τῆς Θεοτόκου , ἀλλὰ τὴν ἔκαμε δῆθεν ἀναμάρτητη κατὰ Χάριν καὶ μόνον; Ὡς γνωστὸν ἡ κατ’ Ἀνατολάς Ὀρθοδοξία πιστεύει ὅτι ἡ Χάρις τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι Ἄκτιστος, ἐνῷ ἡ αἱρετικὴ Δύση ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Ἀκτίστου Θεοῦ εἶναι κτιστὴ καὶ μόνον κτιστή… Τὸ ἀλλόκοτο Θεομητορικὸ ἐγκώμιο τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου δὲν διευκρινίζει περὶ ποίας χάριτος ὁμιλεῖ ὁ Ἡγούμενος. Ἀλλὰ τέτοια τρομακτικὴ ἀσάφεια σὲ τόσο εὐαίσθητο δογματικὸ σημεῖο, περὶ τοῦ ὁποίου ἑκατοντάδες σελίδες ἔχουν γραφτεῖ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸν Βατοπαιδινὸ Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ , δὲν προδίδει Ὀρθόδοξες πεποιθήσεις γιὰ τὸν παραπεσόντα ἐγκωμιαστή. Καὶ ἡ ἐπακολουθήσασα ἀφόρητος σιωπὴ ἐπὶ τόσους μῆνες, πρὸς συγκάλυψη μίας τόσο σοβαρῆς παρεκκλίσεως, ἔχει ἀφήσει ἐκτεθειμένη σύμπασα τὴν ἀδελφότητα τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου…
Ἂς ποῦμε ξεκάθαρα ἐδῶ τὴν πατερικὴ θέση περὶ τῆς κατ’ οὐσίαν Ἀναμαρτησίας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅπως τὴν διατύπωσε σαφέστατα ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος: Τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ , ποὺ κοινωνοῦμε κατὰ τὴν Θεία Εὐχαριστία, εἶναι τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα ποὺ προσέλαβε ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τῆς Θεοτόκου. Ἀπὸ τὴν πανάμωμη μητέρα του δανείσθηκε τὴν παναμώμητη σάρκα Του, καὶ ἀντὶ αὐτῆς Τῆς δώρησε τὴν θεότητα -τί παράξενη καὶ καινὴ συναλλαγή!- ἐνῷ ἀπὸ τοὺς ἁγίους δὲν λαμβάνει βέβαια σάρκα, μεταδίδει ὅμως σ’ αὐτοὺς τὴν θεωμένη σάρκα του. Καὶ πρόσεχε, σὲ παρακαλῶ, τὸ βάθος τοῦ μυστηρίου. Ἡ χάρις τοῦ Πνεύματος λοιπόν, δηλαδὴ τὸ πῦρ τῆς θεότητας, εἶναι τοῦ Σωτῆρος μας καὶ Θεοῦ ἀπὸ τὴν φύση καὶ τὴν οὐσία του, τὸ σῶμα του ὅμως δὲν εἶναι ἀπὸ ἐκεῖ, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν πάναγνη καὶ ἁγία σάρκα τῆς Θεοτόκου καὶ ἀπὸ τὰ πανάχραντα αἵματά της, καὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀνέλαβε καὶ τὴν ἰδιοποιήθηκε, κατὰ τὸ ἱερὸ λόγιο, «καὶ ὁ Λόγος ἔγινε σάρκα». Αὐτὴν λοιπὸν μεταδίδει στοὺς ἁγίους ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἄχραντης Παρθένου· ἀπὸ τὴν φύση καὶ τὴν οὐσία τοῦ συναϊδίου Πατρὸς Του μεταδίδει, ὅπως λέχθηκε, τὴν χάρη τοῦ Πνεύματος, δηλαδὴ τὴν θεότητα, ὅπως λέγει διὰ τοῦ προφήτου «καὶ θὰ συμβεῖ στὶς ἔσχατες ἡμέρες νὰ διαχύσω ἀπὸ τὸ Πνεῦμα μου ἐπάνω σὲ κάθε σάρκα», ποὺ ἐπίστευσε δηλαδή· ἀπὸ τὴν φύση καὶ τὴν οὐσία ὅμως ἐκείνης ποὺ τὸν γέννησε κυρίως καὶ ἀληθῶς μεταδίδει τὴν σάρκα τὴν ὁποία ἀνέλαβε ἀπὸ αὐτήν. Κι ὅπως ἀκριβῶς ὅλοι ἐμεῖς ἐλάβαμε ἀπὸ τὸ πλήρωμά του, ἔτσι ὅλοι μεταλαμβάνομε ἀπὸ τὴν ἀμώμητη σάρκα τῆς παναγίας Μητέρας Του, τὴν ὁποία ἀνέλαβε ἀπὸ αὐτήν· κι ὅπως ὁ Χριστὸς καὶ Θεὸς μας ἔγινε Υἱός της καὶ Θεός, ἐνῷ διετέλεσε ἀδελφός μας, ἔτσι κι ἐμεῖς – τί ἀνέκφραστη φιλανθρωπία!- θὰ γίνομε υἱοὶ τῆς Θεοτόκου μητέρας Του καὶ ἀδελφοί τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ… (ΕΠΕ φιλοκαλία τόμος 19 Β).
Οὔτε τὸ Σῶμα αὐτό, οὔτε τὸ Αἷμα εἶναι Χάρις. Εἶναι ἀνθρώπινη οὐσία καὶ φύση καὶ μάλιστα τεθεωμένη, «διὰ τὸ χρῆναι ἁγιασθῆναι τῷ ἀνθρωπίνῳ τοῦ Θεοῦ τὸν ἄνθρωπον». Τὸ ἀνθρώπινον τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνθρώπινη οὐσία καὶ φύσις. Δὲν εἶναι Χάρις. Καὶ εὐτυχῶς ποὺ δὲν εἶναι, διότι ὁ Θεὸς δὲν ἐπεδίωξε ποτὲ νὰ ἑνώσει τὴν προσληφθεῖσα ἀπὸ τὴν Θεοτόκο ἀνθρώπινη φύση Του, ἁπλῶς μὲ τὴν Χάρη Του, ἀλλὰ μὲ αὐτὴν ταύτην τὴν δική Του Θεία Φύση καὶ δὴ ὑποστατικῶς. Ὑπάρχει διαφορὰ ὑποστάσεων μόνον, ἀλλὰ ὄχι φύσεων. Ἀπὸ τὴν Θεοτόκο δὲν ἔλαβε ποτὲ Χάρη ὁ Χριστός. Ἂν, λοιπόν, ἡ ἀνθρώπινη φύση τῆς Θεοτόκου δὲν ἦτο ἄσπιλος καὶ ἀμόλυντος κατ’ οὐσίαν, οὔτε τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀνθρώπινη φύση θὰ ἦταν ἄσπιλη καὶ ἀμόλυντη κατ’ οὐσίαν, διότι περὶ μιᾶς καὶ τῆς αὐτῆς ἀνθρωπίνης φύσεως πρόκειται. Ὁπότε ἂν ἡ Θεοτόκος δὲν ἦτο κατὰ φύσιν καὶ οὐσίαν Ἀναμάρτητη, οὔτε καὶ ὁ Χριστὸς θὰ ἦτο δυνατὸν ποτὲ νὰ γεννηθεῖ κατὰ τὴν ἀνθρωπότητά Του ἀναμάρτητος καὶ τότε καὶ ἡ Θεία Κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ θὰ ἦτο καὶ αὐτὴ …ἁμαρτωλότατη!
Καὶ γιὰ νὰ μὴ κατηγορηθοῦμε ἀπὸ «εἰδικούς” ποὺ διυλίζουν τὸν κώνωπα καὶ καταπίνουν τὴν κάμηλον θὰ θέλαμε νὰ ἀπαντήσουμε στὴν δῆθεν ἀπορία ποὺ θὰ τοὺς γεννηθεῖ γιὰ τὴν φύση καὶ τὴν ἐνέργεια αὐτῆς ἐπιστρέφοντας στὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου, ὅπου μπροροῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε, γιατί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀδυνατοῦσαν νὰ διακρίνουν στὸ σωτήριο αὐτὸ γεγονὸς ὁποιασδήποτε μορφῆς δίλημμα, δοκιμασία τῆς προαιρέσεως ἢ πειθαναγκασμὸ ἐλεύθερης ἐκλογῆς: τὸ φυσικὸ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου, τὸ φυσικὸ αὐτεξούσιο ἡ κατὰ φύσιν ἐλευθερία του, ἀπηλλαγμένη ἀπὸ κάθε μεταπτωτικὴ γνωμικὴ “ποιότητα” ἐκδηλώνεται ἐνεργεῖ καὶ θέλει ὅσα καὶ ὁ Δημιουργός τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως θέλει. Δὲν χορήγησε δηλαδὴ ὁ Θεὸς στὶς λογικὲς φύσεις ἁπλῶς μία οὐδέτερη αὐτεξουσιότητα, κάτι, σὰν τυφλὴ δυνατότητα, αὐτοδιαθέσεως, ἀλλὰ προσανατόλισε πρὸς τὸν ἑαυτό Του, ἐκ δημιουργίας τὴν θελητικὴ τῆς φύσεως δύναμη, οὕτως ὥστε τὸ κατὰ φύσιν θέλειν καὶ τὸ κατὰ Θεὸν θέλειν νὰ συμπίπτουν ἀπόλυτα. Καὶ ὅπου ἡ “κατὰ φύσιν» ἐλευθερία ἐνεργεῖ ἐκεῖ καὶ τὸ «παρὰ φύσιν ἀνύπαρκτον ὅτι καὶ ἀδρανές». Οὐ γὰρ ἔχομεν πρὸς γέννεσιν κακίας φυσικὴν δύναμιν. Ὥστε ἡ δύναμις γιὰ νὰ λεχθεῖ τὸ μὴ γένοιτο, τὸ ὄχι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντληθῆ ἀπὸ τὴν φύση. Μπορεῖ νὰ εἶναι «παρὰ φύσιν» πάθος, ἔκφραση γνωμικοῦ θελήματος ἀπολύτως ἀνελευθέρου καὶ «κατὰ σύμβασιν κακία». Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μποροῦσε ποτὲ νὰ ὑπάρξη ἢ νὰ συμβῆ αὐτὸ στὴν Παρθένο καὶ εἶχε τελεσίδικα ἐκ τῶν προτέρων ἀποκλεισθῆ.
Σὲ τέτοιες βλακώδεις αἱρέσεις ὁδηγεῖ ἡ μοντέρνα Ἁγιορείτικη Νεορθοδοξία …Καὶ τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι δὲν βρέθηκε οὔτε ἕνας καλόγερος στὸ διάστημα ἑνὸς ἔτους νὰ διαμαρτυρηθεῖ καὶ νὰ πεῖ “Ἂς σταματήσουμε ἐπιτέλους νὰ βλασφημοῦμε τὴν Παναγία μέσα στὸ ἴδιο τὸ Περιβόλι Της”. Ἀλλὰ μήπως βρέθηκε τουλάχιστον κάποιος ἐπίσκοπος ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ ποζάρουν καθημερινὰ στὸ Ἴντερνετ ὡς δογματολόγοι; Οὔτε ἕνας γιὰ δεῖγμα!
Ἂν ὁ Μόσιαλος μποροῦσε νὰ ἀνακαλύψει καὶ νὰ κατανοήσει τί ἀκριβῶς ἐλέχθη εἰς βάρος τῆς Κυρίας Θεοτόκου μέσα στὸ ἴδιο τὸ Περιβόλι Της , θὰ εἶχε ὀργανώσει μεγάλο γλέντι, γιὰ νὰ πανηγυρίσει τὸ ὅτι ἄλλοι εἶναι πλέον οἱ κατέχοντες τὸ Πρωτεῖο τῆς βλασφημίας καὶ μάλιστα ἐκ τῶν θεωρουμένων “οἰκείων” Της καὶ ὄχι αὐτός.
ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΙΣΤΙΚΗΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ - Ορθόδοξος Τύπος (orthodoxostypos.gr)
