Τοῦ ἀειμνήστου Θεολόγου Παναγιώτη Σημάτη.
Δὲν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ κανεὶς τὴν διάσταση τῶν συγχρόνων ποιμένων ἀπὸ τὴν γραμμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ ὡς ἐκ τούτου καὶ τὴν διάστασή τους ἀπὸ τὴν διδασκαλία καὶ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.
Δὲν χρειάζονται ἰδιαίτερες θεολογικὲς γνώσεις γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ καὶ ὁ πιὸ ἁπλὸς Χριστιανός, ὅτι οἱ Ποιμένες ἔχουν ἐγκαταλείψει τὸ ποίμνιο στὰ στόματα τῶν αἱρετικῶν λύκων· ὅτι ὄχι μόνον δὲν εἶναι πλέον (ὅπως καυχιόνται) «εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ», ἀλλὰ οὔτε καὶ τὸ κατὰ κόρον λεγόμενον ἀπ’ αὐτούς, «τιμή ἁγίου, μίμησις ἁγίου» ἐφαρμόζουν! Ὁ κάθε πιστὸς ποὺ συμμετέχει καὶ ζεῖ τὶς ἐκκλησιαστικὲς Ἀκολουθίες τὸ ἀντιλαμβάνεται πολὺ καλά.
Παραθέτουμε κάποιους στίχους ἀπὸ τὰ τροπάρια τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τοῦ Μ. Βασιλείου γιὰ νὰ φανοῦν αὐτὲς οἱ ἀλήθειες.
Ὁ Μ. Βασίλειος ποὺ εἶναι «πάντων τῶν Πατέρων διδασκαλίας ὑπόδειγμα», «τὸ τοῦ Χριστοῦ ἔθνος ἅγιον, φιλοσοφίᾳ καὶ ἐπιστήμη ἐποίμανε» καὶ ἀνέβλυσε «διδάγματα ὀρθοδοξίας τῇ Ἐκκλησίᾳ», διὰ τῶν ὁποίων ἐμεῖς «νῦν φωτιζόμενοι, μίαν Θεότητα θεολογοῦμεν»(καὶ μίαν Ἐκκλησία κι ὄχι πολλές, ὅπως ἀποδέχτηκαν οἱ Ἐπίσκοποι μετὰ τὴν Σύνοδο στὸ Κολυμπάρι).
Οἱ σύγχρονοι ποιμένες ποὺ ἀφήνουν τὸν λαὸ ἕρμαιο στὰ χέρια τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἐνῶ ἀντίθετα ὁ Μ. Β. «τοῦ θείου πόθου τῷ κέντρῳ, ἑαυτὸν καθοπλίσας, τῶν θεοστυγῶν αἱρέσεων τὰς βλασφημίας κατέτρωσε· καὶ ταῖς ψυχαῖς τῶν πιστῶν εὐσεβείας τὸν γλυκασμὸν ἐθησαύρισε».
Αὐτός, «τῆς ἀρρήτου σοφίας θεοπρεπῶς, ἐξαντλήσας τὸν πλοῦτον τὸν μυστικόν, πᾶσιν ἐθησαύρισας, ὀρθοδοξίας τὰ νάματα, τῶν μὲν πιστῶν τὰς καρδίας, ἐνθέως εὐφραίνοντα, τῶν δὲ ἀπίστων τὰ δόγματα, ἀξίως βυθίζοντα. Ὅθεν δι' ἀμφοτέρων, εὐσεβείας ἱδρῶσιν, ἐδείχθης ἀήττητος, τῆς Τριάδος ὑπέρμαχος».
Ἀντίθετα, οἱ σύγχρονοι ποιμένες, δὲν εὐφραίνουν, ἀλλὰ στενοχωροῦν τοὺς πιστούς, ἀφοῦ δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τὸν ἔλεγχο καὶ τὴν καταδίκη τῶν «ἀπίστων δογμάτων» τῶν Οἰκουμενιστῶν, φόβου ἕνεκα, καὶ διὰ τοῦτο δὲν «δεικνύονται τῆς Τριάδος ὑπέρμαχοι» καὶ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.
Ποιά σύγκριση μπορεῖ νὰ γίνει, ὄχι μὲ τὴν ἁγιότητα τοῦ Μεγάλου ὄντος Βασιλείου ἢ τὴν θεολογικὴ του ἐμβρίθεια, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐξωτερική, τὴν τυπικὴ μίμηση -ἔστω γιὰ τὰ μάτια τοῦ λαοῦ- στὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρετικῶν. Αὐτὸς διαβεβαίωνε ὅτι «οὔτε μιὰ ὥρα δὲν μποροῦσε νὰ μείνει κοντὰ σ’ αὐτοὺς ποὺ χωλαίνει ὡς πρὸς τὴν Πίστη, οἱ σύγχρονοι ποιμένες ἐπὶ δεκαετίες, καὶ ἐπὶ δεκάδες μῆνες (μετὰ τὴν Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου) παραμένουν σὲ κοινωνία μὲ τοὺς Παναιρετικούς, καὶ μάλιστα ἀποτρέπουν τοὺς πιστοὺς νὰ κάνουν ὅ,τι καὶ ὁ Μ. Βασίλειος, ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα τιμοῦν καὶ δοξάζουν! Παραθέτουμε ἕνα ἑπόμενο τροπάριο, γιὰ νὰ δοῦν οἱ σύγχρονοι ποιμένες καὶ νὰ τρομάξουν γιὰ τὴν δική τους, ὄχι ἁπλῶς ἀνεπάρκεια, ἀλλὰ ἀπροσπάθεια:
«Τῇ δυνάμει τῶν λόγων τῶν θεϊκῶν, καθελὼν τὰς αἱρέσεις τὰς ζοφεράς, πάντα τὰ φρυάγματα, τοῦ Ἀρείου ἐβύθισας, τοῖς γὰρ βροτοῖς τὸ Πνεῦμα, Θεὸν ἀνεκήρυξας, καὶ τῶν χειρῶν ἐκτάσει, ἐχθροὺς ἐθανάτωσας, πᾶσαν ἐκδιώξας, Σαβελλίου λατρείαν, καὶ πάντα φρονήματα, Νεστορίου κατήργησας, Ἱεράρχα Βασίλειε… διδάσκων τὰ λογικὰ πρόβατα, πιστεύειν εἰς Τριάδα ὁμοούσιον, ἐν μιᾷ Θεότητι»!
Γι’ αὐτὸ ὡς ταπεινός, δὲν «ταπεινώθηκε» ἀπὸ τὰ γεγονότα, ἀλλ’ ὑψώθηκε «τῷ Θεῷ συμμαχῶν» καὶ ὄχι τῷ Βαρθολομαίῳ καὶ τοῖς Οἰκουμενισταῖς: «Ἀταπείνωτος ὤφθης, Θεῷ συμμαχῶν, Βασίλειε ὁ πᾶσι, τῷ αὐτοῦ προστάγματι ταπεινούμενος».
Σήμερα, λοιπόν, ποὺ ὑπάρχει λιμὸς ὀρθοδόξου λόγου καὶ πράξεων, ἐκ τῆς ἀνεπαρκείας τῶν «μισθωτῶν» ποιμένων, ὁ ὑμνογράφος μᾶς τονίζει τὴν προσφορὰ τοῦ μεγάλου πατρός, ὁ ὁποῖος ἦτο πράγματι «εἰς τύπον καὶ εἰς τόπον Χριστοῦ», πρὸς παραδειγματισμὸν τῶν ἐχόντων κλειστὰ τὰ ὦτα ποιμένων:
«Ἔθρεψας, λιμῷ τακείσας, ψυχὰς πενήτων ἀφθόνως, καὶ τὰς τῶν πεινώντων καρδίας, πάσης ἐνέπλησας, Βασίλειε θεϊκῆς εὐφροσύνης»
καὶ
«Ἔθρεψας ψυχὰς πεινώσας, τροφῇ τῇ ἐπουρανίῳ, ἄρτος γὰρ Ἀγγέλων ὑπάρχει, ὁ λόγος Βασίλειε, οὗ ἄριστος σιτοδότης ἐγένου»!
Σημάτης Παναγιώτης
