Όλοι αυτοί, έπαψαν να είναι χριστιανοί!
π. Σεραφείμ Ρόουζ: Εκείνος που παύει, έστω και για μια στιγμή, να κηρύττει την εν Χριστώ σωτηρία για να υποστηρίξει τους σκοπούς αυτής της «παγκόσμιας» θρησκείας, παύει εκείνη τη στιγμή να διαχωρίζεται από τον κόσμο και τις θρησκείες του, παύει, με μια λέξη, να είναι Χριστιανός … ».
ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΟΥ
«...Εἶναι ἀπαραίτητον νά ἀναπτυχθῇ πρός ὅλας τάς κατευθύνσεις ἡ διαχριστιανική συνεργασία...».
«…Αἱ κατά τόπους Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι εἶναι δυνατόν νά συμβάλουν εἰς τήν διαθρησκειακήν συνεννόησιν καί συνεργασίαν διά τήν εἰρηνικήν συνύπαρξιν καί κοινωνικήν συμβίωσιν τῶν λαῶν...».
«…δυνάμεθα νά προχωρήσωμεν εἰς τήν διακονίαν ταύτην ἀπό κοινοῦ μεθ’ ὅλων τῶν ἀνθρώπων καλῆς θελήσεως, τῶν ἀγαπώντων τήν κατά Θεόν εἰρήνην, ἐπ’ ἀγαθῷ τῆς ἀνθρωπίνης κοινωνίας...».
[Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΚΟΣΜΩ, Α, παρ., 2, 3, 4] ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΣ ΚΡΗΤΗΣ
π. Σεραφείμ Ρόουζ
«… Εάν μπορεί να συνοψιστεί σε μία φράση η πνευματική ατμόσφαιρα του 20ου αιώνα, αυτή μάλλον είναι η εξής: οι πνευματικοί καρποί είναι επιθυμητοί χωρίς τους πνευματικούς αγώνες που απαιτούνται για την απόκτησή τους. Έτσι η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη από «θρησκευτικές» εκφράσεις όπως «ειρήνη, αδελφοσύνη και αγάπη», οι οποίες, ένεκα μιας γενικής άγνοιας ή απόρριψης της γνήσιας πνευματικής ζωής, σπάνια είναι κάτι παραπάνω από κούφιες λέξεις.
Ένα τυπικό θρησκευτικό φαινόμενο της εποχής ήταν η «Σύγκληση της Θρησκείας για την Παγκόσμια Ειρήνη» που πραγματοποιήθηκε στις 27 Ιουνίου του 1965 (πρέπει να σημειωθεί ότι τούτο δεν είναι ένα θέμα του παρελθόντος – διότι τέτοιες ανθρωπιστικές συγκεντρώσεις είναι πλέον συχνές εκδηλώσεις). Ινδουιστές, Βουδιστές, Μουσουλμάνοι, Εβραίοι, Προτεστάντες, Καθολικοί και δυστυχώς οι Ορθόδοξοι — ομιλητές συζήτησαν το «θρησκευτικό» υπόβαθρο για την παγκόσμια ειρήνη …
Όλοι οι ομιλητές επαίνεσαν το υψηλό ιδεώδες της «ειρήνης»· όλοι σύσσωμοι ακολούθησαν την «οικουμενιστική» υπαγόρευση: να τονίζετε αυτό που ενώνει, όχι αυτό που διχάζει …
Αυτό που ενώνει είναι, σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός Καθολικού «Αρχιεπισκόπου», «η παγκόσμια λαχτάρα όλης της ανθρωπότητας για δίκαιη και διαρκή ειρήνη» –δηλαδή, όχι κάτι συγκεκριμένα Χριστιανικό αλλά κάτι «παγκόσμιο» και με κάθε ειλικρίνεια εγκόσμιο, κάτι το οποίο οι άθεοι διώκτες στην ΕΣΣΔ, οι οποίοι συμπεριλαμβάνονται σε κάθε οικουμενιστική δράση, μπορούν επίσης να πιστέψουν (σημείωμα: αυτό γράφτηκε το 1965) …
Αυτός που πρωτίστως διαχωρίζει τους ανθρώπους εδώ και αλλού στον σύγχρονο κόσμο είναι ο ίδιος ο Χριστιανισμός.
Οι Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας απαγορεύουν την προσευχή και την κοινωνία με τους αιρετικούς και τους σχισματικούς· πόσο μάλλον δε με τους ακόλουθους ξένων θρησκειών, συμπεριλαμβανομένης εκείνης της θρησκείας (Βουδισμός) που δεν πιστεύει σε κανέναν Θεό και της οποίας οι ακόλουθοι συνεπώς υπόκεινται ειδικά στα πρώτα αναθέματα της Κυριακής της Ορθοδοξίας.
Ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός ξεχωρίζει και αντιτίθεται σε όλες τις θρησκείες του κόσμου· μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία διακηρύσσει την πλήρη αλήθεια του σκοπού του Θεού για τον άνθρωπο και παρέχει τα επαρκή μέσα για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Μόνο μέσα στην Εκκλησία και δια μέσου της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι εφικτή η αιώνια ζωή στον Θεό, η αγιότητα. Η άγνοια ή η απόρριψη αυτής της αλήθειας και αυτών των μέσων δεν είναι ένα ασήμαντο θέμα· είναι ζήτημα πνευματικής ζωής ή θανάτου, σωτηρίας ή κολάσεως.
Ο κόσμος και οι θρησκείες του απορρίπτουν αυτήν την αποκλειστική αξίωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Είναι συνεπώς δυνατόν ένας Ορθόδοξος Χριστιανός να σταθεί μαζί με τους ίδιους τους ηγέτες αυτών των θρησκειών και την ώρα εκείνη να «ξεχάσει» αυτό που διακρίνει και ξεχωρίζει την Εκκλησία του Χριστού από όλες τις άλλες θρησκείες, και να συμφωνήσει σε κοινούς «θρησκευτικούς» στόχους που δεν έχουν τίποτα να κάνουν με την σωτηρία;
Η θρησκεία αυτής της «Σύγκλησης» ήταν «θρησκεία γενικά», μια θρησκεία της ανθρωπότητας που ασχολήθηκε αποκλειστικά με γήινα ανθρώπινα πράγματα – με εκείνες τις «παγκόσμιες» προσδοκίες οι οποίες αν και ευγενείς και πολυπόθητες από μόνες τους, δεν έχουν καμία σχέση με τον Χριστιανισμό και την Χριστιανική πνευματική ζωή.
Εκείνος που παύει, έστω και για μια στιγμή, να κηρύττει την εν Χριστώ σωτηρία για να υποστηρίξει τους σκοπούς αυτής της «παγκόσμιας» θρησκείας, παύει εκείνη τη στιγμή να διαχωρίζεται από τον κόσμο και τις θρησκείες του, παύει, με μια λέξη, να είναι Χριστιανός … ».
