Αιρετικοί λοιπόν οι παπικοί και άνευ μυστηρίων και χάριτος. Άρα όσοι κοινωνούν, συλλειτουργούν και συμπροσεύχονται μαζί τους καταργούν την εκκλησιαστική διδασκαλία και γίνονται εχθροί της Εκκλησίας. Με αυτούς δεν πρέπει να έχουμε καμία κοινωνία, διότι τότε γινόμαστε ίδιοι.
Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος
ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ
ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (ΙΙ)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ
Μετά τις παραπάνω αναγκαίες διευκρινίσεις, ας δούμε πιό αναλυτικά τα κρίσιμα σημεία στον μεταξύ μας διάλογο.
Σημείο 1ο.
Σχίσμα ή αίρεσις οι Ρωμαιοκαθολικοί;
Έχουν ή όχι την Θεία Χάρη;
Ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης διακηρύσσει πως “δεν υπάρχει χάρις, δεν υπάρχει σωτηρία εκτός της Εκκλησίας. Καμμία άλλη χριστιανική ομολογία, εκτός της Ορθοδόξου, δεν μπορεί να οδηγήση τον άνθρωπο στην τελειότητα της χριστιανικής ζωής, στον αγιασμό, στην αιωνιότητα διότι οι άλλες κατέχουν ‘την αλήθειαν εν αδικία’ (Ρωμ. 1, 18), ενόθευσαν την αλήθεια με τη σοφιστεία και το ψεύδος, και έτσι δεν κατέχουν τα μέσα της χάριτος γιά την ανακαίνιση του ανθρώπου. Αυτά τα έχει μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία, η μόνη αγία και άμωμος (Εφεσ. 5, 27)… Είναι πλάνη να θεωρούμε συγκαταβατικά όλες αυτές τις ομολογίες σαν αληθινά χριστιανικές. Γιατί αυτό αποτελεί περιφρόνηση της αυθεντικής πίστεως και δεν είναι μικρότερο κακό από την απόλυτη απιστία” (“Ο ουρανός στη γη”, Εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου 2004, σελ. 31).
Ακόμη πιό καθαρά ο άγιος Συμεών, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, σημειώνει πως “οι Λατίνοι προσθέσαντες στο Σύμβολο τη φράση γιά την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, προξένησαν στην Εκκλησία τη μεγαλύτερη βλάβη από όλους τους εχθρούς της, γιατί διήρεσαν τα μέλη του Χριστού…η έκπτωσις στην πίστη και η εξ αιτίας αυτής απώλεια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, είχε σαν συνέπεια να προχωρήσουν οι Λατίνοι σε πλήθος καινοτομιών… Η εναντίον του Αγίου Πνεύματος βλασφημία των Λατίνων συνετέλεσε ώστε να χάσουν τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος και όλα σ αυτούς να είναι αχαρίτωτα” (Δ. Κ. Κυρατσού, Μητροπολίτου Δράμας, “Ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης και η Δύση – Η λατινική Εκκλησία και οι καινοτομίες της”, Διατριβή επί διδακτορία Τμήματος Ποιμαντικής ΑΠΘ, Θεσσαλονίκη 1993, σελ. 30 κ.εξ.).
Όλα αχαρίτωτα, λοιπόν, στους Λατίνους!
Ουδέν αληθέστερον αφού το αυτό βεβαιώνει με ένα κατά Νικόλαον “απολίθωμα” ο Μ. Βασίλειος με τον α’ κανόνα του “οι δε της Εκκλησίας αποστάντες, ουκ έτι έσχον την Χάριν του Αγίου Πνεύματος εφ εαυτούς. Επέλιπε γαρ η μετάδοσις τω διακοπήναι την ακολουθίαν…οι δε απορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, ούτε του βαπτίζειν, ούτε τω χειροτονείν είχον εξουσίαν. Ούτε ηδύναντο χάριν Πνεύματος αγίου ετέροις παρέχειν… “!
Όσον αφορά τώρα στο αν οι Ρωμαιοκαθολικοί είναι σχισματικοί ή αιρετικοί, θα επικαλεστώ κατ’ αρχήν τη μαρτυρία του λογίου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου κ.κ. Ιεροθέου ο οποίος εμφαντικά συνοψίζει πως “α) οι Παπικοί είναι αιρετικοί και όχι σχισματικοί, β) δεν έχουν ιερωσύνη, γ) δεν έχουν αποστολική διαδοχή, δ) δεν έχουν Θεία Χάρη, ε) το filioque έχει καταδικαστεί ως αίρεση από την Η’ Οικουμενική Σύνοδο επί Μ. Φωτίου, στ) οι Παπικοί έχουν καταδικασθεί ως αιρετικοί από τις Συνόδους του 15ου αιώνα επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά“.
” – Η Ορθόδοξη Εκκλησία διά της Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως του 867 κατεδίκασε τας λατινικάς ετεροδιδασκαλίας και καινοτομίας, κατά δε του Πάπα Νικολάου Α’ και των συμφρονούντων αυτώ και των απεσταλμένων αυτού εις Βουλγαρίαν απήγγειλε καθαίρεσιν, ανάθεμα και αφορισμόν…– Η μεγάλη Σύνοδος του 879 εν Κ/πόλει, η υπό πολλών θεωρουμένη ως Ογδόη Οικουμενική, δεχθείσα το Σύμβολον άνευ της προσθήκης του Φιλιόκβε, εδογμάτισε: “Πάντες ούτω φρονούμεν… Τους ετέρως παρά ταύτα φρονούντας… τω αναθέματι καθυποβάλλωμεν…κατάκριτος και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητος…και ανάθεμα έστω”.– Ότε ο Πάπας Ρώμης Σέργιος ο Δ’ εχρησιμοποίησεν το Σύμβολον μετά της προσθήκης του Φιλιόκβε (1009), ο Πατριάρχης Κπόλεως Σέργιος…, μετ απόφασιν Συνόδου, διέγραψε το όνομα του μνημονευθέντος Ρώμης Σεργίου εκ των διπτύχων της Ανατολικής Εκκλησίας, έκτοτε δε μέχρι σήμερον ουδέν παπικόν όνομα ετέθη εν αυτοίς.– Τας λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασε και η εν Κπόλει Σύνοδος του 1054, αποκαλέσασα το Φιλιόκβε, όχι τοπικόν έθιμον αλλά βλάσφημον δόγμα…– Τας λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασαν και αι με τον Ησυχασμό ασχοληθείσαι Σύνοδοι του 1341, 1347, 1351.– Οι Σύνοδοι του 1440 εν Κπόλει, του 1441 εν Ρωσία, του 1443 εν Ιεροσολύμοις, του 1450 εν Κπόλει και του 1484 κατεδίκασαν και απεκήρυξαν την ψευδοσύνοδον της Φλωρεντίας.– Η Σύνοδος του 1722 εν Κπόλει καταδίκασε “της Λατινικής κακοδοξίας και κακοφροσύνης τα δόγματα” και απεφάνθη ότι οι Λατίνοι δι’ αυτών “εξαπατώσι τους απλουστέρους, ευγάνοντές τους από τα ευσεβή δόγματα της του Χριστού Εκκλησίας και σύραντές τους αθλίως εις τον βυθόν της απωλείας”.– Η Σύνοδος του 1727 εν Κπόλει αποκαλεί τας λατινικάς κακοδοξίας “λήρον μακρόν και κολακείας ψυχοβλαβούς εφευρέματα και ηπατημένης διανοίας γεννήματα”.– Η Σύνοδος του 1838 εν Κπόλει καταδικάζει δριμύτατα τας ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού ως” βλασφημίας κατά της Ευαγγελικής αληθείας, βλασφημίας καιρίας κατά της Υπερθέου Τριάδος, εωσφορικήν πλάνην, απομάκρυνσιν από του Θεού και της αμώμου και αδόλου Πίστεως του Ιησού Χριστού”.– Η Σύνοδος του 1848 εν Κπόλει καταδικάζει τον Παπισμόν ως αίρεσιν “τούτων των πλατυνθεισών, κρίμασιν οις οίδε Κύριος, επί μέγα μέρος της Οικουμένης αιρέσεων, ην ποτέ ο Αρειανισμός, έστι δε την σήμερον και ο Παπισμός”, ον χαρακτηρίζει ως ανατρέποντα πάσας τας Οικουμενικάς Συνόδους διά των πλανών του.– Η Σύνοδος του 1895 εν Κπόλει χαρακτηρίζει τα παπικά φρονήματα” φρονήματα υπερφιάλου αλαζονείας, καινοτομίας αθέσμους και αντιευαγγελικάς, ουσιώδεις διαφοράς αναγομένας εις τα θεοπαράδοτα της Πίστεως δόγματα, σπουδαίας και ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς”, ενώ αποκαλεί τον Παπισμόν “Εκκλησία των καινοτομιών, της νοθεύσεως των συγγραμάτων των Εκκλησιαστικών Πατέρων, και της παρερμηνείας της τε Αγίας Γραφής και των Όρων των Αγίων Συνόδων… Διό και ευλόγως και δικαίως απεκηρύχθη και αποκηρύσσεται, εφ όσον αν εμμένη εν τη πλάνη αυτού”.
Μάλιστα, λαμβάνοντας υπόψη μας την σημερινή κατάσταση και τα δεδομένα από τις ημέρες και τα πεπραγμένα των Ρωμαιοκαθολικών, δεν θα ήταν υπερβολή να συμφωνήσουμε με τον δικαστικό και έμπειρο αναλυτή των αιρετικών δογμάτων κ. Ν. Σταυριανίδη ότι ο Παπισμός όχι μόνο αίρεση μπορεί να χαρακτηρισθεί αλλά και σέκτα, καθώς όπως υποστηρίζει “ο παπισμός είναι ολοκληρωτική σέκτα στο κέντρο του, σέκτα υπό την τεχνική έννοια του όρου, ένα είδος γκουρουϊσμού, με χαλαρότητα στη μεταχείριση των εξωτερικών κύκλων αλλά και με εμπειρία αιώνων στο χειρισμό προσώπων και καταστάσεων όσο πλησιάζει κανείς στο κέντρο του, στο σκληρό πυρήνα εξουσίας που ασκείται επί των εκατομμυρίων πλανεμένων οπαδών.
Ο Παπισμός δεν παρακαλεί την Ορθοδοξία να παράσχη πνευματική νομιμοποίηση στον πάπα, αλλά εργάζεται γιά την επικράτησή του επί της Ορθοδοξίας. Τα δε άλλα αφορούν τις εντυπώσεις, το “ίματζ” της δήθεν αγάπης του παπισμού γιά όλον τον κόσμο…αυτήν την πολιτικο-θρησκευτική νομομοποίηση του πάπα προσφέρουμε οι ορθόδοξοι χριστιανοί όταν καθ οιονδήποτε τρόπο τιμούμε τον προκαθήμενό του”! (Περ.” Θεοδρομία”, τεύχος Γ’ 3, Ιουλ. – Σεπτ. 2001, σελ. 79-90 του (τότε) Πρωτοδίκη DEA Δημοσίου Δικαίου και DEA Φιλοσοφίας του Δικαίου Ν. Σταυριανίδη).
Και βέβαια η παραπάνω τοποθέτηση απλά επιβεβαιώνει τον μακαριστό καθηγητή Κ. Μουρατίδη ο οποίος πριν περίπου 45 χρόνια υπογράμμιζε ότι “ο δήθεν θεολογικός διάλογος είναι παπική πλεκτάνη διά τον αποπροσανατολισμόν και την εξαπάτησιν του Ορθοδόξου λαού με τον απώτερον σκοπόν την δημιουργίαν σχίσματος μεταξύ του πληρώματος της Ορθοδοξίας διά της υποταγής όσον το δυνατόν μεγαλυτέρου μέρους αυτού εις τον αιρετικόν Πάπα”.
Μέγα όπλο προς επίτευξιν των παραπάνω στόχων η επάρατη Ουνία. Αλήθεια, αφού ο Ρωμαιοκαθολικός Αρχιεπίσκοπος κ. Νικόλαος διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι μας αγαπάει τόσο πολύ και μας νιώθει ως “αδελφή Εκκλησία”, ποιός ο λόγος ύπαρξης και δράσης στην Ελλάδα των Ουνιτών;
Ένα τελευταίο σημείο που οφείλω να τονίσω πριν κλείσω την ενότητα αυτή είναι το ότι δεν υπάρχουν ετερόδοξες “Αδελφές Εκκλησίες”. Γιατί δεν είμαστε εμείς διαιρεμένοι. Οι Ρωμαιοκαθολικοί απεσχίσθησαν από την Μία, Ορθόδοξη Εκκλησία. Προς επίρρωσιν τούτου ας προσέξουμε όσα βαρυσήμαντα λέει ο άγιος Συμεών, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης:
“Η Εκκλησία δεν χάνει την ενότητά της, διότι η ύπαρξή της δεν περιορίζεται χρονικά και τοπικά στα στενά όρια των ζώντων σε κάποια εποχή. Είναι διαχρονική και υπερτοπική η ενότης της Εκκλησίας. Οι Ορθόδοξοι δεν είμαστε χωρισμένοι με την Εκκλησία της Ρώμης. Είμαστε ενωμένοι με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρώμης, την προ του σχίσματος. Οι ίδιοι οι πάπες διήρεσαν την δική τους τοπική εκκλησία και έπαυσαν πλέον να είναι διάδοχοι του Πέτρου. Η διαδοχή του Πέτρου εξακολουθεί να υπάρχει μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία όπου υπάρχει και η διαδοχή της πίστεως του Πέτρου”.
Ώρα, λοιπόν, να επιστρέψει ο Ρωμαιοκαθολικισμός από την αίρεση στην αληθινή πίστη εν μετανοία!
