ΣΕ ΜΙΑ παρετυμολογική
αναζήτηση της λέξης «ανδρεία» θα μπορούσαμε να την αναλύσουμε από την πρόθεση ανα
που σημαίνει επανάληψη
και το ρήμα δρω δηλ.
δραστηριοποιούμε, δηλαδή «ανδρείος» σημαίνει εκείνος που συνεχώς και μόνιμα
βρίσκεται σε δράση.
Όμως δυστυχώς οι άνδρες δεν
υπάρχουν πια, γιατί τους πάτησε το τρένο της τηλε-παρατήρησης.
Έτσι σήμερα αντί να δρούμε,
απλώς παρατηρούμε παθητικά σαν θεατές σε θέατρο.
Βλέπουμε στην παραβολή του
καλού Σαμαρείτη:
κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν (τον
χτυπημένο) ἀντιπαρῆλθεν. ὁμοίως δὲ καὶ Λευΐτης γενόμενος κατὰ τὸν τόπον, ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ἀντιπαρῆλθε.
(Λουκ. ι’ 31-32)
Κατά παρόμοιον τρόπο λοιπόν και μείς
αντιμετωπίζουμε τον πόνο και στην αγωνία του κόσμου.
Ανοίγουμε χαλαρά τον
υπολογιστή μας, συντροφιά με την απαραίτητη φραπεδιά και μετά δέους παρατηρούμε
τα συμβαίνοντα «ιδόντες και αντιπαρερχόμενοι» μπροστά στο βάσανο του αδελφού
μας.
Αντικρίζουμε σημεία και
τέρατα, θεομηνίες, σεισμούς καταποντισμούς, δυστυχήματα, ναυάγια με χιλιάδες
νεκρούς ανά την οικουμένη, ακόμη και μαρτύρια πίστεως και σταυρώσεις αδελφών
μας Ορθοδόξων Χριστιανών και με απαράμιλλη απάθεια κατόπιν τρώμε μετ’ απολαύσεως
το μεσημεριανό μας, αμέτοχοι στο δάκρυ του πλησίον μας.
Από άνθρωποι Θεούμενοι, που
καλούμαστε καθημερινά να γινόμαστε και να μοιάζουμε Του Θεού, εμείς καταντήσαμε
άνθρωποι θεώμενοι, (θεώμαι: βλέπω) βλέποντες και παρατηρούντες μέσα από Ησυχαστήριο
της οθόνης.
Απο ασκητές του βιώματος
γινήκαμε ασκητές του θεάματος, θλιβερά ζόμπι στο θεωρείο της ζωής!
