Ἀπάντηση στὸ ἄρθρο τοῦ κ. Τελεβάντου

«Λανθασμένη διάγνωση...»

Ὁ κ. Τελεβάντος, μὲ ἀφορμὴ τὴν παρουσίαση τοῦ νέου βιβλίου τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ, ἔγραψε ἕνα ἄρθρο μὲ τίτλο: «Ἡ λανθασμένη διάγνωση ὁδηγεῖ σὲ λανθασμένη φαρμακευτικὴ ἀγωγή». Συμφωνῶ ἀπολύτως μὲ τὴ φράση αὐτή. Ἂς μὴ τὴν ἐφαρμόζει, ὅμως, μόνο στοὺς ἄλλους, ἀλλ’ ἂς σκεφθεῖ, μήπως κάπως ἀγγίζει καὶ τὸν ἴδιο. Καθόσον μάλιστα, ἀποδεικνύει ἔλλειψη ἀντικειμενικότητος στὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο του.

Ἔχει καταστήσει σαφὲς ἀπὸ καιρό, πὼς εἶναι ἀρνητικὸς στὴν ἔννοια τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου, παρὰ τὰ ἁγιογραφικὰ κείμενα, ποὺ σὲ ἄλλες εὐκαιρίες τοῦ ἐπισημάναμε, καὶ χωρὶς ὁ ἴδιος νὰ προσκομίσει πατερικὰ κείμενα· ἀρνήθηκε δὲ νὰ λάβει ὑπ’ ὄψιν του τὴν «συμφωνία τῶν Πατέρων» ὡς πρὸς τὸ θέμα, ἢ νὰ γράψει κείμενο κατοχυρωμένο πατερικά· τὸ τελευταῖο τὸ περιμέναμε, ὅταν πήραμε θέση ὡς πρὸς τὴν ἀποτείχιση στηριζόμενοι στὴν πρακτικὴ τῶν Ἁγίων, καὶ ζητήσαμε νὰ μᾶς καταδείξει μὲ πατερικὰ κείμενα τὴν τυχὸν ἀντίθετη θέση τῶν Πατέρων. Ἂν καὶ μᾶς ὑποσχέθηκε πὼς θὰ μᾶς ἀπαντήσει σ’ αὐτό, τελικὰ δὲν βρῆκε (φαίνεται) τὰ πατερικὰ χωρία ποὺ χρειαζόταν καὶ δὲν ἀπάντησε. Ἂν λοιπόν, ὁ ἴδιος καθοδηγεῖται ἀπὸ  μιὰ προειλημμένη ἀπόφαση, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ κρίνει (καὶ μάλιστα μὲ τόση βιασύνη) τοὺς ἄλλους ἀμερολήπτως;  

Τὴν ἴδια νοοτροπία ἐπέδειξε, μόλις ἀντελήφθη τὴν παρουσίαση τοῦ νέου βιβλίου τοῦ π. Εὐθύμιου, ποὺ πραγματεύεται περὶ τῆς διαχρονικῆς συμφωνίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, γιὰ τὸ ὑποχρεωτικὸ τοῦ ΙΕ΄ Ἱ. Κανόνος τῆς ΑΒ Συνόδου περὶ διακοπῆς μνημονεύσεως ἐπισκόπου κηρύσσοντος αἵρεση. Καὶ δείχνοντας μιὰ ἀνεπίτρεπτη ἀνυπομονησία νὰ ἀπορρίψει τὸ κοπιῶδες ἐγχείρημα τοῦ π. Εὐθυμίου, ἄσκησε ἀρνητικὴ κριτικὴ ὄχι κρίνοντας τὸ ἴδιο τὸ βιβλίο, ἀλλὰ στηριζόμενος γιὰ νὰ ἀπορρίψει τὸ βιβλίο, στὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου ποὺ δημοσίευσα! Κι ἂν ἐγώ, δὲν ἔχω ἀποδώσει σωστὰ τὸν κεντρικὸ πυρῆνα καὶ τὸ νόημα τοῦ συγγραφέα; Γιατί βιάζεται νὰ τὸ ἀπορρίψει, χωρὶς νὰ τὸ ἔχει (ὡς φαίνεται) διαβάσει; Ὁποία ἀντικειμενικότης! Κι ἂν εἶχε προλάβει νὰ τὸ διαβάσει, γιατί δὲν ἀναφέρει τὰ συμπεράσματά του μὲ βάση τὰ σημεῖα τοῦ βιβλίου μὲ τὰ ὁποῖα δὲν συμφωνεῖ;

Γιὰ νὰ στηρίξει λοιπόν, τὴν ἀρνητικὴ κριτική του, διάλεξε μιὰ φράση, ὄχι ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου! Ἡ φράση, ὅμως, αὐτὴ δὲν ἀναφέρεται στοὺς οὐσιαστικοὺς λόγους, διὰ τῶν ὁποίων οἱ Ἅγιοι Πατέρες συνιστοῦν τὴν ἄμεση διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου, ἀλλὰ ἀπευθύνεται σ’ ἐκείνους, ποὺ ἄλλα μᾶς ἔλεγαν πρὶν μερικὰ χρόνια, κι ἄλλα κάνουν τώρα· σ’ ὅλους τοὺς ἀντι-οικουμενιστὲς πού, ἐνῶ ἔχουν διαπιστώσει μὲ πολλὰ ἄρθρα καὶ ὁμιλίες τους, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει φτάσει στὸ ἀπροχώρητο, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει εἰσχωρήσει στὰ ἐνδότερα τῆς ζωῆς τῶν ὀρθοδόξων, τώρα, αὐτοὶ ποὺ μᾶς δίδαξαν περὶ διακοπῆς μνημοσύνου, διστάζουν νὰ κάνουν τὸ ἀποφασιστικὸ βῆμα ποὺ προτείνουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, δηλαδὴ τὸ αὐτονόητο, ποὺ μόνο ὁ κ. Τελεβάντος κάνει ὅτι δὲν βλέπει.

Καὶ λέγω πὼς κάνει ὅτι δὲν τὸ βλέπει, γιατὶ καὶ ὁ ἴδιος συνεχῶς μιλᾶ γιὰ «λαϊκὸ Οἰκουμενισμό», γιὰ ἀπαράδεκτες συμπροσευχές, οἱ ὁποῖες ἀπαγορεύονται ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατακλύζουν τὰ πάντα. Καὶ δὲν συλλογίζεται, πὼς πρὶν ἀπὸ μερικὲς δεκαετίες, κάθε τι ποὺ γινόταν ἀπὸ τοὺς λίγους οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους, καθίστατο γνωστὸ σὲ ἐλάχιστους, ἀφοῦ γινόταν μακριὰ ἀπὸ τὰ φῶτα τῆς ἄμεσης δημοσιότητας· τὰ ἔβλεπαν λίγοι. Οἱ πολλοὶ (μὴν ἔχοντας τὴν ἀκριβῆ εἰκόνα) ἀμφέβαλαν, δὲν πίστευαν ὅτι ἐγίνοντο, ἔτσι ἀκριβῶς, ὅπως τὰ ἐπληροφοροῦντο· καὶ παρ’ ὅλα αὐτὰ οἱ ἀντιδράσεις ἦσαν τόσο ἰσχυρές, ὥστε οἱ οἰκουμενιστὲς ἡγέτες συμμαζεύονταν, ἀναδιπλώνονταν. Γι’ αὐτὸ καὶ τότε, ἴσως ἐδικαιολογεῖτο κάποια οἰκονομία. Τώρα, ὅμως, συμβαίνει τὸ ἀντίθετο. Μὲ θράσος καὶ ἰταμότητα οἱ οἰκουμενιστὲς συνεχίζουν μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο τὶς συμπροσευχές τους, τοὺς θεομίσητους διαλόγους τους, τὶς ἐπαφές τους μὲ τὴν αἵρεση, τὶς ἑνώσεις τους μὲ αἱρετικὲς «ἐκκλησίες» (Ἀντιχαλκηδόνιους καὶ Κόπτες) καὶ τὰ κοινὰ μυστήρια μ’ αὐτούς· καὶ οἱ ἀντιδράσεις εἶναι χλιαρές, ἀνεπαρκεῖς νὰ βάλουν φραγμὸ στὰ οἰκουμενιστικὰ σχέδια. Ἀποδεικνύονται ἀνήμποροι οἱ ὀρθόδοξοι Πατέρες νὰ σταματήσουν τὸν κατήφορο.

Τώρα, πῶς γίνεται ὁ κ. Τελεβάντος νὰ γνωματεύει –διαστρέφοντας τὰ πράγματα– τὰ ἐντελῶς ἀντίθετα; Ὅτι δηλ. ὁ Οἰκουμενισμὸς «παραπαίει», ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς «εἶναι ἀνήμπορος» καὶ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει ὑποχωρήσει; Αὐτὸ εἶναι ἀκατανόητο. Δὲν βλέπει ὅτι συντελεῖται ἕνα ὄργιο συμπροσευχῶν; ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι ἀδιαλείπτως συμπροσεύχονται; ὅτι διαλέγονται ἀτερμόνως καταπατώντας τοὺς ἱ. Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας,  τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, τὴν Ἐντολὴ τοῦ ἀπ. Παύλου «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν ...παραιτοῦ»; ὅτι οἱ πιστοὶ ἔχουν τόσο διαβρωθεῖ, ὥστε νὰ μὴν ἐνδιαφέρονται γιὰ ὅ,τι οἰκουμενιστικὸ γίνεται; ὅτι οἱ συμπολίτες μας, οἱ μαθητές μας στὴν Ἑλλάδα θεωροῦν τοὺς διαλόγους καὶ τὶς συμπροσευχὲς φυσιολογικὸ πρᾶγμα καὶ ἀπόδειξη ἀγάπης; ὅτι οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἱερεῖς δὲν τολμοῦν νὰ μιλήσουν γιὰ Οἰκουμενισμό; ὅτι παρὰ τὶς παρακλήσεις τρέμουν οἱ ποιμένες νὰ κατονομάσουν τοὺς αἱρετικούς;

Πολλὰ «ὅτι» θὰ μποροῦσα νὰ παραθέσω, ἀλλὰ θὰ ἀρκεσθῶ σὲ μιὰ πρόσφατη δήλωση τοῦ μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομου, ποὺ θρασύτατα μᾶς ἀποκαλύπτει (ὡς ἐκπρόσωπος τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους) ὅτι ἡ συμφωνία ἕνωσης μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους ἰσχύει (ἴσως μὲ τὴν «ἄδεια» τοῦ ἡγέτη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κ. Βαρθολομαίου, τοῦ ὁποίου τὰ «καλὰ» ἔργα ἐγκωμιάζει ὁ κ. Τελεβάντος, παραπλανώντας τοὺς πολλούς). Μᾶς διαβεβαιώνει, λοιπόν, ὁ κ. Σαββᾶτος: «Ἔγινε ὁ διάλογος μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδόνιους. Φτάσαμε σ’ ἕνα consensus θεολογικό (σ.σ. δηλ. συμφωνήσαμε γιὰ τὴν Ἕνωσή μας μὲ τοὺς αἱρετικούς). Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα, αὐτὸ τὸ consensus τὸ θεολογικὸ πρέπει νὰ γίνει ποιμαντική. Τί σημαίνει ποιμαντική; Σημαίνει ὅτι πρέπει αὐτὴ ἡ θεολογία νὰ περάσει στὰ λειτουργικὰ κείμενα τῆς Ἐκκλησίας, πρῶτον... Τέλειωσε ὁ θεολογικὸς διάλογος. Καὶ ἀπ’ αὐτὴν τὴν στιγμὴ συζητοῦν πῶς αὐτὰ τὰ πράγματα θὰ γίνουν ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση καὶ τῶν ἀντιχαλκηδονίων καὶ τῶν Ὀρθοδόξων, γιὰ νὰ ξεκινήσει μιὰ διαδικασία ποιμαντικῆς». (Νὰ πονηρευτοῦμε, πὼς ὄργανο αὐτῆς τῆς ποιμαντικῆς εἶναι οἱ νεωτερισμοὶ τῆς μετα-πατερικῆς θεολογίας;).

Κι ὅμως «κάποιοι» μᾶς διαβεβαίωναν πὼς ἡ συμφωνία μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδόνιους ἔχει ἐγκαταλειφθεῖ!

Θὰ περίμενα ἀπὸ τὸν κ. Τελεβάντο, ὁ ὁποῖος θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του εἰδικὸ στὴν κριτικὴ βιβλίων (γι’ αὐτὸ καὶ ἀσχολεῖται μὲ αὐτὸ τὸ εἶδος ἐπιτυχῶς), νὰ μὴν ἀφήσει τὴν προκατάληψή του νὰ τὸν ὁδηγήσει σὲ ἀπόρριψη συμπερασμάτων βιβλίου ποὺ δὲν διάβασε. Γιατὶ αὐτὸ τὸν ἐκθέτει. Ἂς διαβάσει πρῶτα τὸ βιβλίο, τὸ γεμᾶτο ἀπὸ θέσεις Ἁγίων Πατέρων, κι ἂς κάνει τὸν κόπο νὰ μᾶς παρουσιάσει κι αὐτὸς τὴν ἀντίκρουση τῶν συμπερασμάτων τοῦ π. Εὐθύμιου, ὄχι μὲ δικό του λόγο καὶ ἑρμηνεῖες, ἀλλὰ μὲ θέσεις τῶν Πατέρων· γιατὶ βλέπω –ὅσο παρακολουθῶ τὰ γραπτά του– ὅτι ἡ κατοχύρωση, τῶν ὅσων γράφει, μὲ γνῶμες Ἁγίων εἶναι μηδαμινή. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πάντα πορεύεται, ὄχι στηριζόμενη στὴ γνώμη μεμονωμένων πιστῶν ἢ ποιμένων, ποὺ γιὰ ποιμαντικοὺς λόγους τήρησαν κάποια «γραμμή», ἀλλὰ  στὴν γνώμη πάντων τῶν Ἁγίων (consensus patrum).

Σημάτης Παναγιώτης