Εξοχώτατε κ. Πρωθυπουργέ,
Σε μια χρονική περίοδο που έχει αυξηθεί η αγωνία και ο φόβος των ανθρώπων για την υγεία και τη ζωή τους, κληθήκατε εσείς και οι αρμόδιοι υπουργοί σας να πάρετε σημαντικές αποφάσεις για όλη την κοινωνία. Δεν μπορούμε, λοιπόν, παρά να απευθυνθούμε σε σας για να παρακαλέσουμε στις αποφάσεις σας αυτές να λάβετε υπόψη και κάτι ακόμα που αφορά μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, στην οποία ανήκουμε κι εμείς.
Όπως με τόση σπουδή φροντίζετε να εξασφαλιστεί η πιο ομαλή ροή της καθημερινότητάς μας εν μέσω καραντίνας, αναγκαίο θεωρούμε πως είναι να εξασφαλιστεί αυτή στο σύνολό της…
Δεν είμαστε μόνο σώμα. Οι ανθρώπινες ανάγκες περιλαμβάνουν και την ανάλογη φροντίδα της ψυχής, για την οποία όχι απλά δεν είδαμε να λαμβάνετε μέτρα ώστε να εφαρμοστεί, αλλά με λύπη διαπιστώνουμε ότι εν μέρει την απαγορεύετε.
Αν είναι απαραίτητο για το σώμα μας -που είναι- να έχουμε πρόσβαση σε γιατρούς και φαρμακεία, πόσο μάλλον είναι για την ψυχή μας να επισκέπτεται τον Ιατρό των ψυχών (και των σωμάτων) και να λαμβάνει την κατάλληλη αγωγή για τη θεραπεία της; Αν είναι απαραίτητο για το σώμα μας -που είναι- να έχει πρόσβαση σε καταστήματα τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης, πόσο περισσότερο είναι αναγκαίο για την ψυχή να μπορεί να τρέφεται εκτός απ’ τον λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, με τον ίδιο τον Λόγο, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό; Αν είναι απαραίτητο για το σώμα -που είναι- να μπορεί να πάει σε δημόσιες υπηρεσίες και τράπεζες, όπου η συναλλαγή δεν είναι εφικτή ηλεκτρονικά, πόσο πιο απαραίτητο είναι για την ψυχή να μπορεί να πραγματοποιεί τις “συναλλαγές” διά ζώσης κάτω απ’ το πετραχήλι του πνευματικού, τις καταθέσεις (των αμαρτιών) και τις αναλήψεις (της αφέσεως των αμαρτιών και της Θείας Χάριτος); Αν είναι απαραίτητο ακόμα για το σώμα
-που είναι- να υπάρχει δυνατότητα να παρέχει βοήθεια ή να του παρέχουν, πόσο πιο σημαντικό είναι να μπορεί να στηριχθεί η ψυχή μας; Πόσο πιο σημαντικό είναι να μπορεί να δεχτεί την πολύτιμη προσφορά που μόνο Αυτός που την έπλασε μπορεί και θέλει να της παρέχει; Υπάρχει μέριμνα για να μπορούν οι άνθρωποι να βγάζουν το κατοικίδιό τους για βόλτα. Και πολύ σωστά. Αλλά πώς είναι δυνατόν αυτήν την ψυχή που κατοικεί μέσα στο σώμα μας να την παραμελούμε, να αδιαφορούμε για την υγεία της, για την τροφή της, για την ενδυνάμωσή της;
Κι αυτό που χρειάζεται δεν είναι κάποια ξεχωριστή δυνατότητα να μπορούμε να πηγαίνουμε σε ψυχολόγο, αλλά να μπορεί η ψυχή να έχει λόγο. Να μπορεί η φροντίδα της να περιλαμβάνεται σ’ αυτά τα μέτρα. Μας δίνετε την δυνατότητα να παραβρεθούμε σε κάποια ιερή τελετή, αν χρειαστεί, αλλά στην ιερότερη όλων, στο μεγαλύτερο μυστήριο της πίστης μας μάς απαγορεύετε να συμμετέχουμε. Κι αν ακόμα μας πείθατε ότι υπάρχει πραγματικά σοβαρός λόγος για αυτή σας την ενέργεια, ποιος ο λόγος που δεν επιτρέπετε ούτε τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας να προσερχόμαστε στους Ναούς για ατομική προσευχή;
Δεν έχουμε απαίτηση να κατανοήσετε, κ.Πρωθυπουργέ, την αδήριτη ανάγκη της ψυχής μας να έχει τουλάχιστον τις αντίστοιχες δυνατότητες με του σώματος, αλλά παρακαλούμε να την σεβαστείτε και να την λάβετε σοβαρά υπόψιν σας. Έχουμε μικρά παιδιά και κάνουμε τα ανθρώπινα να έχουν την σωματική υγεία τους. Και ξαφνικά νιώθουμε ακόμα περισσότερο ελλιπείς, επειδή για την αθώα τους ψυχούλα δεν μπορούμε να μεριμνήσουμε ανάλογα. Κι όταν μας ρωτάνε “γιατί;” ερχόμαστε σε πολύ δύσκολη θέση. Περιμένουν απαντήσεις που δεν έχουμε… Τουλάχιστον έτσι θα μπορούμε να τους πούμε ότι κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας…
Με λύπη και πόνο ψυχής, για όσα της στερείτε,
Αθανάσιος Βεργίδης, λογιστής,
Παρασκευή Τριγλινού, εν ανεργεία φιλόλογος
Πηγή.
