Τοῦ κ. Γεωργίου Τραμπούλη, θεολόγου
Ἡ ὀξύτατη ἐκκλησιαστική κρίση πού
ταλανίζει καί κατασκανδαλίζει ἐπί ἕνα ὁλόκληρο χρόνο τήν Ὀρθόδοξη
Ἐκκλησία ὀφείλεται ἀποκλειστικά καί μόνον στόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Ὁ
Πατριάρχης στήν προσπάθειά του νά ἐπιβάλλη τίς ἀποφάσεις του καί νά
ἐξασφαλίση τήν συγκατάθεση τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν χρησιμοποιεῖ
μεθόδους πού εἶναι ξένες πρός τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα, πιέζοντας μέ
ἀθέμιτους τρόπους τούς Ὀρθοδόξους Προκαθημένους, γιά νά ἀναγνωρίσουν
τούς σχισματικούς καί αὐτοχειροτονήτους.
Ὕβρεις, ἀπειλάς
καί μικρονοϊκά σοφίσματα
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας σέ μία
τελευταία ἐπιστολή του, ἡ ὁποία δημοσιεύθηκε στήν ἐφημερίδα Δημοκρατία
καί τοποθετεῖται σχετικά μέ τό οὐκρανικό ζήτημα, μεταξύ τῶν ἄλλων
τονίζει: «Εἶναι λυπηρὸ ὅτι γιὰ ἕνα τόσο κρίσιμο θέμα ἔχουν κινητοποιηθεῖ
ἀνεύθυνα πρόσωπα, μὲ σκοπὸ νὰ λοιδοροῦν ἐκείνους ποὺ διατυπώνουν
διαφορετικὲς ἐκτιμήσεις, κολακεύοντας συγχρόνως ὅσους ὑποστηρίζουν.
Ἀποκαλύπτεται ἕνας συγκεκριμένος ἐπιχειρησιακὸς σχεδιασμός. Ὁρισμένοι
χρησιμοποιοῦν τὴν κοινωνικὴ δικτύωση. Τὸ κύριο φερέφωνό τους εἶναι
κληρικὸς Μητροπόλεως τῆς Κρήτης (καθοδηγούμενος καὶ προστατευόμενος
ἄνωθεν), ὁ ὁποῖος μὲ μία συγκεκριμένη «παρέα κρούσεως» ἀνέλαβαν τὸν ρόλο
νὰ εἰρωνεύονται μὲ κακεντρέχεια, νὰ ἐκφοβίζουν καὶ κατὰ τὴ φαντασία
τους νὰ τιμωροῦν μὲ ὕβρεις, ἀπειλές, μικρονοϊκὰ σοφίσματα, ἀκόμα καὶ
ἄθλιες βωμολοχίες ὅσους ἔχουν διαφορετικὲς προτάσεις γιὰ τὴν ὑπέρβαση
τῆς κρίσεως».
Μετά τίς πιέσεις πού δέχθηκαν οἱ
Ἐκκλησίες τῆς Ἑλλάδος καί τό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας, γιά νά
ἀναγνωρίσουν τούς σχισματικούς, ἀπό παράγοντες τῆς Ἑλληνικῆς κυβέρνησης,
ἡ ὁποία χρηματοδοτεῖ ἁδρά τό Ἀλεξανδρινό Πατριαρχεῖο καί βέβαια ἀπό τόν
πρέσβη τῆς Ἀμερικῆς στήν Ἀθήνα, τώρα καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κάνει
λόγο γιά πιέσεις πού δέχεται.
«Αὐτοὶ ὅλοι «βαπτίστηκαν» Φαναριῶτες
μέσα σὲ ἕνα βράδυ!»
Λίγες ἡμέρες μετά τήν δημοσίευση τῆς
ἐπιστολῆς τοῦ Μακαριωτάτου, «ὁ κληρικός Μητροπόλεως τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς
Κρήτης», γιά τόν ὁποῖο ἀναφέρεται ὁ Μακαριώτατος, δημοσίευσε ἀνοίκεια
ἀνταπάντηση, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει τό ἄρθρο τοῦ κ. Ἀντωνίου Χαραλάμπη
στόν Ο.Τ. στίς 15 Νοεμβρίου μέ τίτλο «Συγκλονιστικαί ὁμολογίαι ἀπό χείλη
προκαθημένων». Στό ἄρθρο Προκαθήμενος ἀναφερόμενος γιά τό περιβάλλον
τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου τόνιζε «Ὄχι, βρὲ παιδί μου, ἐννοῶ ὅλα αὐτὰ τὰ
παιδαρέλια ποὺ ἔχουν μαζευτεῖ γύρω του… τοῦ πιπιλίζουν τὰ αὐτιὰ μὲ
κολακεῖες μὲ ἀποτέλεσμα οὔτε τοὺς παλαιοὺς Φαναριῶτες δὲν ἀκούει… αὐτοὶ
ὅλοι «βαπτίστηκαν» Φαναριῶτες μέσα σὲ ἕνα βράδυ! Δὲν εἶχαν σχέση μὲ τὸ
Φανάρι, Ἑλλαδίτες ἦταν ἀπὸ κάτι χωριὰ τῆς Κρήτης, τῆς Κεντρικῆς Ἑλλάδας
κ.ἄ… Δὲν εἶχαν στόφα Κωνσταντινοπολίτικη, ἀλλὰ παραμέρισαν τοὺς
γηγενεῖς… Τί γράμματα νομίζεις ὅτι ξέρουν;». Δέν γνωρίζουμε, ἐάν ὁ
Προκαθήμενος ἀναφερόταν στόν ἐν λόγῳ «κληρικό Μητροπόλεως τῆς Κρήτης
(καθοδηγούμενο καί προστατευόμενο άνωθεν)», ὅμως ἡ ἀνταπαντητική
ἐπιστολή του φανερώνει ὅτι καί «παιδαρέλι» εἶναι καί «πιπιλίζει τά αὐτιά
μέ κολακεῖες» καί θεολογικά «γράμματα» δέν γνωρίζει.
Τό ὅτι ἀναφέρεται σέ Προκαθήμενο Τοπικῆς
Ἐκκλησίας χρησιμοποιώντας φράσεις καί λέξεις, ὅπως «δὲν ἔχει τὴ
στοιχειώδη εὐπρέπεια», «χωρὶς ἴχνος αἰδοῦς καὶ συστολῆς», «τῆς
ἀλαζονικῆς καὶ ἐπηρμένης ἐντυπώσεως», «τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀφοσίωσή μου
στὴ Μάνα μου, τὴν Ἁγία του Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, τὴν Ἐσταυρωμένη
Πρωτόθρονο καὶ Πρωτεύθυνο Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, τὴν Ἐκκλησία τῶν
τοῦ Χριστοῦ πενήτων, τὴν Ἐκκλησία ποὺ ὅλους μας εὐεργέτησε καὶ μᾶς
τίμησε καὶ μᾶς ἀνέλαβε στοὺς ὤμους της καὶ μᾶς περιέβαλε μὲ τὴ στοργικὴ
μητρική της ἀγάπη καὶ θαλπωρή», «νὰ σιωπήσετε ἐν προσευχῇ καὶ νὰ μὴν
συνεχίσετε νὰ πληγώνετε τὴ Μητέρα Ἁγία του Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία ἀλλὰ
καὶ ὅλους ἐμᾶς τὰ ἀφοσιωμένα καὶ εὐγνώμονα τέκνα Της», δέν φανερώνει
ἄνθρωπο καθοδηγούμενο καί προστατευόμενο ἄνωθεν, ὁ ὁποῖος σκοπό ἔχει νά
πιπιλίση τά αὐτιά τῶν προστατευομένων του μέ κολακεῖες;
Πλέκει τήν αὐριανήν
ἐπισκοπικήν του ἀνάδειξιν;
Ὁ ἐν λόγῳ καθοδηγούμενος καί
προστατευόμενος κληρικός συγχέει βασικά γνωρίσματα τῆς Ὀρθόδοξης
Ἐκκλησίας μέ ἐκεῖνα τῆς Παπικῆς, ὅταν λέγει γιά τόν Ἀρχιεπ. Ἀναστάσιο
ὅτι «στὴν οὐσία ἀμφισβητεῖ, ἀρνεῖται καὶ ὑπονομεύει τὸ ἴδιο τὸ
ἀποκλειστικὸ προνόμιο τοῦ Πρώτου τῆς Ὀρθοδοξίας νὰ δέχεται καὶ νὰ
ἐκδικάζει αὐτὲς τὶς προσφυγές, ἀρνεῖται δηλαδὴ τὸ «ἔκκλητον». Καὶ ἂν
ἀρνεῖσαι τὸ ἔκκλητον, ποὺ εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς κύριους πυλῶνες ποὺ
θεμελιώνουν τὴν Οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως καὶ τοῦ
Προκαθημένου της, τότε προσβάλεις τὴν ἴδια τὴ φύση, τὴν οὐσία, τὸ
περιεχόμενο αὐτῆς τῆς Οἰκουμενικότητας. Δηλαδή, ὅπως ἀκριβῶς κάνουν ἔργῳ
καὶ λόγῳ ἀπεριφράστῳ οἱ Μοσχοβίτες, ἀρνεῖσαι ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο τῆς
Κωνσταντινουπόλεως εἶναι τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο!». Οἱ λόγοι αὐτοί
δέν φανερώνουν πλήρη θεολογική ἄγνοια τῶν Ἱερῶν Κανόνων; ἤ μήπως ὅτι ὁ
ἐν λόγῳ κληρικός προσποιεῖται πώς μάχεται γιά τήν ἀλήθεια καί τά δίκαια
τοῦ Πατραρχείου ἐνῶ στήν πραγματικότητα πλέκει τήν αὐριανή ἐπισκοπική
του ἀνάδειξη;
Ἡ εὐθύνη ἐπιβαρύνει
καί τούς Προκαθημένους τῆς Ἐκκλησίας
Ὁ κληρικός ἀναφερόμενος στήν προσπάθεια
τοῦ Μακαριωτάτου νά εἰρηνεύση ἡ Ἐκκλησία λέγει ὅτι «Πίσω ἀπὸ τὸ
εὐσεβιστικὸ ὀργανωσιακὸ ψευτομειλίχιο ὕφος συνεχίζει νὰ λιθοβολεῖ τὸ
Ἱερὸν Κέντρον ποὺ εὐεργέτησε καὶ τὸν ἴδιο…». Μέ τούς λόγους του
ἐπιβεβαιώνεται ὅτι ἡ εὐθύνη γιά τήν κατάπτωση τοῦ Φαναρίου ἐπιβαρύνει σέ
μεγάλο βαθμό καί τούς Προκαθημένους τῆς Ἐκκλησίας. Διότι ἐπί δεκαετίες
καλλιεργοῦσαν ἀλλά καί συνεχίζουν νά καλλιεργοῦν τά μυθεύματα ὅτι ὁ
Κωνσταντινουπόλεως ἔχει κάποια ἰδιαίτερα προνόμια, κάποια πρωτεῖα ἐν
σχέσει μέ τούς ἄλλους Προκαθημένους, νά τοῦ ἀναγνωρίζουν de facto
συντονιστικό καί οὐσιαστικό ρόλο καί τό δικαίωμα ὅτι μόνον αὐτός δῆθεν
μπορεῖ νά ἀποδίδη αὐτοκεφαλίες.
Ὁ Μακαριώτατος κ. Ἀναστάσιος ξεχνᾶ πῶς
συμπεριφέρθηκε στήν σύνοδο τῆς Κρήτης, ὅπου εἶχε ταυτισθῆ πλήρως μέ τόν
Κωνσταντινουπόλεως καί ὑποστήριζε ὅτι ἡ τυχόν ἀναβολή τῆς συνόδου, τήν
ὁποία εἶχαν ζητήσει τά Πατριαρχεῖα Ρωσίας, Γεωργίας καί Βουλγαρίας «θὰ
πλήγωνε τοὺς ἀνὰ τὸν κόσμον Ὀρθοδόξους καὶ θὰ τραυμάτιζε τὸ κῦρος τῆς
Ὀρθοδοξίας. Ἀντιθέτως» ἔλεγε «ἡ πραγματοποίησή της μπορεῖ νὰ ἀποβεῖ
εὐλογία γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὸν χριστιανικὸ κόσμο καὶ τὴν πορεία
τῆς ἀνθρωπότητας». Δυστυχῶς, τοὺς καρποὺς τῆς ἀνεύθυνης πράξης τῶν
Ὀρθοδόξων Προκαθημένων νὰ συγκαλέσουν Πανορθόδοξο Σύνοδο πληρώνει σήμερα
ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Εἶναι λυπηρὸ ἀλλὰ δυστυχῶς οἱ Προκαθήμενοι
ταυτίζονται σὲ πολλὰ μὲ τὸν κληρικὸ ἀπὸ τὴν Κρήτη, ὁ ὁποῖος γράφει
«ἀποκοπῆ ἀπὸ τὴ μήτρα τοῦ Γένους καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπὸ ὅ,τι καὶ σὲ
ἐσᾶς τὸν ἴδιο καὶ σὲ ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους τῆς γῆς δίδει νόημα καὶ
περιεχόμενο στὴν ὀρθὴ πίστη καὶ στὰ κατὰ Χριστὸν ἔργα».
Ἡ τραγικότης τῆς κατάστασεως
δέν ἀνησυχεῖ τούς κυρίως ὑπευθύνους
Ἡ παροῦσα κρίση μεταξύ τῶν Πατριαρχείων
Κωνσταντινουπόλεως καί Μόσχας εἶναι τό δεύτερο μεγαλύτερο σχίσμα μετά
ἀπό ἐκεῖνο τοῦ 1054, γιά τόν λόγο αὐτό θά ἔχη τεράστιες ἐπιπτώσεις στόν
ὀρθόδοξο κόσμο. Οἱ Ἐκκλησίες πού θά ἀκολουθήσουν τό σημερινό Φανάρι,
λόγω καί τῆς σχέσεώς του μέ τίς ΗΠΑ, θά ἐντείνουν τά οἰκουμενιστικά
ἀνοίγματα, ὄχι μόνον στήν θεολογία, ἀλλά ἀκόμα καί στήν λειτουργική
πράξη καί στήν μοναχική ζωή. Ἡ πλήρης ὑποταγή στόν Πάπα τῆς
Κωνσταντινουπόλεως θά ἀποτελέση τό κύριο δόγμα τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῶν. Σέ
ἀντίθεση οἱ Ἐκκλησίες πού θά ἀρνηθοῦν νά ἀκολουθήσουν τό Φανάρι, θά
συνδεθοῦν ἀκόμα περισσότερο μέ τό Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας, τό ὁποῖο θά
ἀποτελέση τόν κύριο πόλο μιᾶς παραδοσιακῆς, συντηρητικῆς Ὀρθοδοξίας, μέ
ἀποτέλεσμα ἡ διακοπή τῶν πνευματικῶν καί εὐχαριστιακῶν δεσμῶν τῶν δύο
ἐκκλησιαστικῶν πλευρῶν νά βαθαίνη τό σχίσμα μεταξύ τους.
Δυστυχῶς ἡ τραγικότητα τῆς κατάστασης
δέν ἀνησυχεῖ τούς κυρίως ὑπεύθυνους, ἀφοῦ αὐτοί ἐξουσιάζουν καί
ἀπολαμβάνουν, σιωποῦν καί εὐημεροῦν. Ὅμως ἡ τραγικότητα λυπεῖ βαθύτατα
καί προβληματίζει τόν πιστό λαό, πού βλέπει νά ἔχασε τούς πατέρες του
καί βρέθηκε νά διαφεντεύεται ἀπό πρίγκιπες.
