–Οι σχέσεις Βαρθολομαίου-Φραγκίσκου και ο ρόλος Μόσχας και Αθήνας
Του Μανώλη Κείου
Πριν από λίγες ημέρες το ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ αποκάλυψε την
«βόμβα» που έριξε Καρδινάλιος και σύμφωνα με την οποία το Βατικανό ετοιμάζεται
να συγκαλέσει Οικουμενική Σύνοδο με συμμετοχή όλων των χριστιανικών δογμάτων
Όσο οι σχέσεις Φαναρίου-Ρώμης στενεύουν και οι
εκατέρωθεν δηλώσεις περί πλήρους ενότητας πληθαίνουν η ανησυχία μεγαλώνει.
Ιδίως όταν από πλευράς Βατικανού όλες οι ενδείξεις
τείνουν προς ένα σχέδιο που το απλό ποίμνιο δεν γνωρίζει.
Ο John L. Allen Jr. είναι ο συντάκτης του Crux, που
ειδικεύεται στην κάλυψη του Βατικανού και της Καθολικής Εκκλησίας.
Πρόσφατα σε άρθρο του σχετικά με τους δεσμούς των
δύο πλευρών σημειώνει πως λαμβάνοντας υπόψη πρόσφατη δήλωση του Πατριάρχη
Βαρθολομαίου ότι η επανένωση μεταξύ της Ανατολικής Ορθοδοξίας και της Καθολικής
Εκκλησίας είναι πλέον «αναπόφευκτη» έκανε ένα χρονικό αφιέρωμα στις πρόσφατες προσπάθειες
να τερματιστεί το πλέον μακροχρόνιο σχίσμα του Χριστιανισμού.
Ιδιαίτερη αναφορά κάνει βέβαια στον Πάπα Ιωάννη
Παύλο, που όπως λέει “δεν έχασε την ευκαιρία να δείξει τη φροντίδα του για τους
Ορθοδόξους και από πολύ καιρό ονειρεύτηκε να ταξιδέψει στη Μόσχα για να
δημιουργήσει στενότερους δεσμούς με την «τρίτη Ρώμη». Τελικά, ο Ιωάννης Παύλος
συνειδητοποίησε ότι η πολιτική, τόσο εκκλησιαστική όσο και κοσμική, έκανε ένα
τέτοιο ταξίδι αδύνατο, οπότε εγκατέστησε το επόμενο καλύτερο ζήτημα. Το 2004, ένα
χρόνο πριν από το θάνατό του, ζήτησε να επιστρέψει μια εικόνα της Παναγίας του
Καζάν, μιας από τις πιο αγαπημένες εικόνες της Ρωσικής Ορθοδοξίας που πέρασε
μια δεκαετία στο ιδιωτικό παρεκκλήσι του στο Βατικανό μετά μια περιπλανώμενη
διαδρομή για να φτάσει εκεί, στον πατριάρχη της Μόσχας. Ο Γερμανός καρδινάλιος
Walter Kasper, ο οποίος τότε ήταν ο κορυφαίος οικουμενικός αξιωματούχος του
Βατικανού, ηγήθηκε της ομάδας. Η επιστροφή ήταν μια προφανής χειρονομία
συμφιλίωσης από τον Ιωάννη Παύλο και ορισμένοι παρατηρητές κατά την εποχή
εκείνη πίστευαν ότι θα δημιούργησε νέα δεδομένα στις σχέσεις μεταξύ Ρώμης και
Μόσχας, και ίσως να κινηθούν οι δύο πιο κοντά στην επανένωση. Αυτές οι
προσδοκίες σύντομα διακόπηκαν. Όταν οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Vsevolod
Chaplin, τότε εκπρόσωπο του Πατριαρχείου Μόσχας, αν η επιστροφή της εικόνας
μπορούσε να λεχθεί ότι σήμανε ένα νέο κεφάλαιο στους ορθόδοξους-καθολικούς
δεσμούς, ήταν αυστηρός: «Όχι». Πρώτον, πρέπει να θεραπεύσουμε τον πόνο
ορισμένων από τους πιστούς μας που εξακολουθούν να βλέπουν πολλά εχθρικά
παραδείγματα του ιεραποστολικού έργου κάποιων λαών της Ρωμαιοκαθολικής
Εκκλησίας», δήλωσε.
Βέβαια στην πορεία των πραγμάτων ο Τσάπλιν
απομακρύνθηκε κακήν κακώς από το Πατριαρχείο…
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, σε επίπεδο πολιτικής,
υπάρχουν δύο βασικές διαφωνίες μεταξύ της Μόσχας και της Ρώμης.
Και συνεχίζει:
“Κατ ‘αρχάς, οι Ορθόδοξοι κατηγορούν τους καθολικούς
περί προσηλυτισμού στη Ρωσία, δηλαδή στοχεύοντας στους παραδοσιακά Ορθόδοξους
πιστούς για μεταστροφή. Είναι μια κατηγορία που οι Καθολικοί αρνούνται,
επιμένοντας ότι η χούφτα των Ρώσων που έχουν καταστεί καθολικοί μετά την
κατάρρευση του κομμουνισμού έχουν προέλθει από τις τάξεις της μη πρακτικής.
Δεύτερον, οι Ορθόδοξοι κατηγορούν τους Καθολικούς
για την ένταση στην Ουκρανία μεταξύ των Ουνιτών και της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Το
Πατριαρχείο της Μόσχας βλέπει την Ουκρανία, όπου ο πρίγκιπας Βλαντιμίρ
βαφτίστηκε το 988, ως μέρος της κανονικής επικράτειάς του».
Κατόπιν πάντως ο John L. Allen Jr. Διεισδύει
περισσότερο και αναφέρει: “Σε βαθύτερο επίπεδο, οι περισσότεροι αναλυτές
συμφωνούν ότι το πραγματικό ζήτημα μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών είναι ο
φόβος: ένας γενικός φόβος της Ρωσίας από τους ξένους. Ένας συγκεκριμένος
ρωσικός φόβος της «Δύσης» που συμβολίζεται εκκλησιαστικά από τη Ρώμη και
πολιτικά από την Ουάσιγκτον. Και ένας μετασοβιετικός φόβος ότι η Ορθόδοξη
Εκκλησία δεν θα μπορέσει να ανταγωνιστεί με μια καθολική ιεραποστολική
επιχείρηση υψηλού επιπέδου οργάνωσης”.
Αυτό το υπόβαθρο, λέει ο αρθρογράφος, είναι
σημαντικό να προβληματιστούμε στο πλαίσιο της πρόσφατης δήλωσης του
Βαρθολομαίου σχετικά με το αναπόφευκτο της επανένωσης, το οποίο, πρέπει να
σημειωθεί, ήρθε παρουσία Αγιορειτών, που είναι η ακρόπολη της Ελληνικής
Ορθοδοξίας και παραδοσιακά ένας από τους λιγότερο δεκτικούς χώρους στον
Ορθόδοξο κόσμο για οικουμενικές επιχειρήσεις.
Σύμφωνα με πληροφορίες, μερικοί από τους μοναχούς
από το Άγιο Όρος άρχισαν πραγματικά να κλαίνε όταν ο Βαρθολομαίος ανέφερε κάτι
τέτοιο…
“Η αλήθεια είναι ότι ο Βαρθολομαίος είναι μια κοσμοπολίτικη
και οικουμενιστική φιγούρα που είναι ήδη φίλοι με τον Πάπα Φραγκίσκο,
συμμετέχοντας σε λειτουργία προσευχής με τους προέδρους του Ισραήλ και της
Παλαιστίνης μαζί του στους κήπους του Βατικανού και αφού ταξίδεψε με τον
Φραγκίσκο και στους Αγίους Τόπους και στο ελληνικό νησί της Λέσβου, ένα
σημαντικό σημείο εισόδου στην Ευρώπη για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.
Φέτος ο Φραγκίσκος έκανε την ισχυρή χειρονομία να
δώσει τμήματα των λειψάνων του Αγίου Πέτρου στον Βαρθολομαίο, ο οποίος
θεωρείται ηγέτης της εκκλησίας που ίδρυσε ο αδελφός του Πέτρου, ο Άγιος
Ανδρέας” αναφέρει και κατόπιν μπαίνει στο ζουμί!!!!!
“Οι αναφορές υποδεικνύουν ότι ο Φραγκίσκος και ο
Βαρθολομαίος μίλησαν για τη διοργάνωση κάποιου είδους «οικουμενικής συνόδου»
μαζί το 2025, για να σηματοδοτήσει την 1.700ή επέτειο του Συμβουλίου της
Νίκαιας και του περίφημου θρησκεύματος που έχουν και οι δύο εκκλησίες.
Συνοπτικά, δεν υπάρχει λόγος να σκεφτεί κανείς ότι ο 83χρονος Φραγκίσκος, και ο
Βαρθολομαίος, που θα είναι σύντομα 80 ετών, δεν θα φτάσουν στο 2025 για να
κάνουν κάτι τέτοιο” τονίζει και συμπληρώνει:
“Ο Βαρθολομαίος, παρόλο που είναι ο παραδοσιακός
«πρώτος μεταξύ ίσων» μεταξύ των ορθόδοξων προκαθημένων, οδηγεί ένα εξαιρετικά
μικρό ποίμνιο – σχεδόν μια «εικονική εκκλησία» – στην Κωνσταντινούπολη. Τα
μεγάλα ποίμνια στον Ορθόδοξο κόσμο είναι από καιρό οι Ρώσοι και οι Έλληνες, από
τους οποίους κανείς δεν μοιράζεται γενικά τη καλύτερη εκτίμηση περί του
Βαρθολομαίου λόγω της κατάστασης των πραγμάτων με τη Ρώμη. Επιπλέον, οι Ρώσοι
είναι ακόμη λιγότερο πρόθυμοι τώρα να ακολουθήσουν το προβάδισμα του
Βαρθολομαίου, δεδομένης της αμοιβαίας αμφισβήτησης για την απόφασή του να
αναγνωρίσει την αυτοκεφαλία ή ανεξαρτησία της Ορθόδοξης εκκλησίας στην
Ουκρανία, για την οποία η Μόσχα επιμένει ότι είναι δική της”.
Με λίγα λόγια ο αρθρογράφος καλεί να “προσέξτε τις
πρόωρες δηλώσεις της Ανατολής-Δύσης. Υπάρχει ένας μακρύς δρόμος ακόμα για
ταξίδια και ο προορισμός δεν τρέχει μόνο μέσω της Κωνσταντινούπολης, αλλά και
της Μόσχας, της Αθήνας και άλλων σημείων” .
