«Ἡ ὀξύτητα τοῦ ἀγώνα ὁδηγοῦσε τὸν Μ. Βασίλειο νὰ διερωτηθῆ, “εἰ οὖν μὴ κατοκνεῖν τὰς ὑπερορίους χειροτονίας” (Μ. Βασίλειος, Ἐπιστ. 114), γιὰ τὴν ἐξουδετέρωση τῆς σπουδῆς τῶν ἀρειανοφρόνων νὰ ἐκλεγοῦν ὁμόφρονές τους σὲ κάθε χηρεύουσα ἐπισκοπή».
«Τοὺς δὲ ἀπὸ ἐκκλησιῶν εἰς ἑτέρας ἐκκλησίας μετελθόντας ἄχρι τοσούτου ἀπὸ
τῆς ἡμετέρας κοινωνίας ἀλλοτρίους ἔχομεν, ἄχρις οὗ πρὸς αὐτὰς ἐπανέλθωσι τὰς
πόλεις, ἐν αἷς πρότερον ἐχειροτονήθησαν. Ἐὰν δε τις, ἄλλου ἀπὸ τόπον εἰς τόπον
μετελθόντος, ἐν τόπῳ τοῦ ζῶντος ἐχειροτονήθη, ἄχρι τοσούτου σχολάσει ἀπὸ τοῦ
ἱερατικοῦ ἀξιώματος ὁ τὴν ἰδίαν πόλιν καταλείψας, ἄχρις οὗ ὁ διαδεξάμενος αὐτὸν
καταπαύσηται ἐν Κυρίῳ» (P.G. 146, 800D-801Α).
Οἱ Πατέρες τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου «ἐθέσπισάν τε κατὰ τοὺς πάλαι
κανόνας τοὺς ἐπισκόπους ἐπὶ τῶν ἰδίων μένειν ἐκκλησιῶν, καὶ μὴ ὡς ἔτυχεν ταῖς
ἀλλοτρίαις ἐνορίας ἐπιβαίνειν, μηδὲν ἀκλήτους μηδὲ προσηκούσαις χειροτονίαις
ἐπιβάλλειν. Τοῦτο γὰρ πρώην συνέβαινε, τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας διωκομένης» (P.G. 146, 781Β).
