Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΓΝΩΡΙΣΜΑ
ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ
ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ
ΕΙΝΑΙ
ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ Ο ΜΗΤΡ. ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ;
Σχόλιο σὲ ἱστολόγιο: «Έκανα μια βόλτα στο διαδίκτυο και είδα ότι το κείμενο του Καλαβρύτων αναδημοσιεύουν αντιβαρθολο-μαιϊκα ιστολόγια, άκρως συντηρητικά. Και σκέφτομαι γιατί τσακώθηκε ο Καλαβρύτων με τον Σημάτη αφού τα ίδια πρεσβεύουν!!!»
(4 Αυγούστου
2012 1:54 π.μ.)
Εἶναι ἀνάγκη, εἰσαγωγικά, νὰ
ἐξηγήσω, γιατὶ καὶ πάλι ἀσχολοῦμαι μὲ τὸν μητροπολίτη Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιο,
παρότι θὰ κατηγορηθῶ ἐκ νέου ὅτι, ἡ ἀναφορά μου σ’ αὐτόν, προέρχεται ἀπὸ τὴν
πικρία, ἐπειδὴ ὁ κ. Ἀμβρόσιος μὲ ἀφόρισε.
Ἐξηγῶ, λοιπόν, ὅτι ἡ ἀντιπαράθεσή
μου μαζί του (ἡ ὁποία προκάλεσε καὶ τὸν ἀφορισμό μου) δὲν ἔχει τὴν ἀφετηρία της
σὲ κάποιες προσωπικὲς διαφορές, ἀλλὰ καθαρὰ σὲ θέματα πίστεως, ἐπειδὴ δηλ. οἱ
ἐνέργειες καὶ οἱ διδασκαλίες τοῦ Καλαβρύτων ἐντάσσονται καὶ συμβαδίζουν μὲ τὴν ἰδεολογία τῶν ἡγετῶν τῆς
παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διὸ καὶ ἔχω διακόψει ἐκκλησιαστικὰ τὶς σχέσεις μου
μαζί του (ἀποτείχιση).
Τὸν τελευταῖο καιρό, ὅμως, ὁ
Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιος, δημοσιεύει κείμενα ποὺ δείχνουν ἕνα ἄλλο
πρόσωπο, μιὰ ἀλλαγὴ πλεύσεως· καὶ πολλοὶ ἀναρωτιοῦνται: Μήπως ἄλλαξε γραμμή; Κι
ἂν ναί, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ διαφωνεῖς ἀκόμα μαζί του, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ
Καλαβρύτων ἐκφράζεται κατὰ
Οἰκουμενιστικῶν ἐνεργειῶν καὶ προσώπων; (Μὲ αὐτὸ τὸ σκεπτικὸ κατετέθη καὶ
τὸ ἐν ἀρχῇ σχόλιο στὸ διαδίκτυο). Δὲν σὲ χαροποιεῖ (λέγουν ἄλλοι) ἡ διαπίστωση
πὼς εἶναι δυνατὸν ἡ μεταμέλεια τοῦ Καλαβρύτων νὰ ὀφείλεται καὶ στὶς δικές σου διαμαρτυρίες;
Πράγματι, τὸ τελευταῖο διάστημα ὁ
κ. Ἀμβρόσιος καταφέρεται κατὰ συνεπισκόπων του γιὰ ἐνέργειες καὶ δραστηριότητες
ποὺ ἐντάσσονται στὸ πλαίσιο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως γιὰ τὴν προώθηση τῆς
μεταπατερικῆς θεολογίας, τὴν μεταγλώττιση τῶν λειτουργικῶν κειμένων καὶ γιὰ τὸ
φαινόμενο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι ὅμως,
ἀμφίσημες οἱ τοποθετήσεις του· δὲν παίρνει ξεκάθαρη θέση, γιὰ τὸ ἄν, οἱ
παραπάνω κακόδοξες τοποθετήσεις, ἀποτελοῦν αἵρεση.
Οἱ «ἀντι-οικουμενιστικὲς»
διατυπώσεις τοῦ κ. Ἀμβρόσιου φαίνεται ὅτι ἐξυπηρετοῦν ἀλλότριους σκοπούς, ἢ δὲν
ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ὁμολογία τῆς Πίστεως. Πιστεύω δέ, ὅτι δὲν θὰ
δίσταζε νὰ καταδικάσει προηγούμενες οἰκουμενιστικὲς θέσεις του (ὅπως ὅτι τὸ Filioque δὲν εἶναι αἵρεση),
ἂν δὲν ἐσκέπτετο ὅτι ἔτσι θὰ ἐκτίθετο ὁλοφάνερα ὡς ἀνακόλουθος. Διότι μιὰ
τέτοια Ὁμολογία, ἀναιρετικὴ προηγουμένων θέσεων, θέλει γενναιότητα (τῆς ὁποίας,
πρέπει νὰ ὁμολογήσω, μᾶς ἔχει δώσει παλαιότερα δείγματα ὁ Σεβασμιώτατος), ποὺ
προκαλεῖται μόνο ἀπὸ τὴν μετάνοια. Μακάρι ὅμως, νὰ προχωροῦσε σὲ αὐτὴ τὴν
ὀρθόδοξη Ὁμολογία, καὶ ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα, ἡ εἰλικρίνεια ἢ μὴ τῆς μετάνοιάς του,
εἶναι στὰ χέρια τοῦ ἐτάζοντος νεφροὺς καὶ καρδίας Θεοῦ.
Ἕως τότε, ἐφ’ ὅσον δημοσίως
περιέπεσε σὲ λάθη ὡς πρὸς θέματα Πίστεως καὶ δὲν τὰ διόρθωσε, ὀφείλουμε ὡς μέλη
τῆς Ἐκκλησίας, καὶ διὰ νὰ μὴ συμμετέχουμε στὶς κακόδοξες θέσεις του, καὶ διὰ νὰ
προφυλάξουμε κι ἄλλους ἀδελφούς μας, νὰ καταδεικνύουμε τὴν ἐμμονή του σὲ
Οἰκουμενιστικὲς πρακτικές.
Στὴν προσπάθειά του, λοιπόν, νὰ
παρουσιάσει ἕνα ὀρθόδοξο προφὶλ ὁ κ. Ἀμβρόσιος, καταφέρεται ἐναντίον
συγκεκριμένων κακοδαιμονιῶν στὴν Ἐκκλησία, π.χ. γιὰ τὴν “Μεταπατερικὴ θεολογία”
καὶ τὸν Οἰκουμενισμό:
Γιὰ τὸν κ. Ἀμβρόσιο, ὅμως, οὔτε ἡ
“Μεταπατερικὴ θεολογία” οὔτε ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποτελοῦν αἵρεση. Τὰ
ἀντιμετωπίζει ὡς ἕνα κάποιο πρόβλημα, ἕνα ρεῦμα, ἕνα φαινόμενο. (Οἱ
ὑπογραμμίσεις ὅλων τῶν κειμένων ποὺ παραθέτω εἶναι δικές μου).
Γράφει γιὰ τὴν πρώτη, πὼς
ἀποτελεῖ «...ἕνα θεολογικὸ πρόβλημα, ποὺ ἀπασχολεῖ τὴν
ἐκκλησιαστικὴ Κοινότητα. Πρόκειται γιὰ ἕνα νέο ρεῦμα, ποὺ ἀκούει στὸ ὄνομα "Μεταπατερικὴ Θεολογία"...
Μία νεοφανὴς καὶ κενοφανὴς θεολογικὴ κίνηση,
ἡ ὁποία ὀνομάσθηκε "Μεταπατερικὴ Θεολογία"». «Ἐνδεχομένως νὰ εἶναι ὀρθὴ
ἥ τε κίνησις καὶ ἡ ὁρολογία αὕτη». Ὑπάρχει βέβαια, συνεχίζει, καὶ μιὰ ὁμάδα
κληρικῶν, πανεπιστημιακῶν καὶ λαϊκῶν ποὺ
«χαρακτηρίζουν τὴν Μεταπατερικὴ Θεολογία ὡς"αἵρεση”».
Καὶ γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ γράφει:
«Εἰς τὴν ἐκκλησιαστικήν μας ζωὴν κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη ἐμφανίζεται
συνεχῶς ὀγκούμενον τὸ φαινόμενον «Οἰκουμενισμός», ἕνεκα τοῦ ὁποίου οἱ
πιστοὶ διαχωρίζονται εἰς δύο παρατάξεις: τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν,
ἢ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν Ὑπερ-ορθοδόξων!», μὲ ἀποτέλεσμά τὶς «ἑκατέρωθεν σημειούμενες ὑπερβολές». «Δὲν
πρέπει, ὑπαιτιότητι ἡμῶν (σ.σ. τῶν Ἐπισκόπων), νὰ μονοπωλῆται ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ ἐκκεντρικά
τινα στοιχεῖα-Μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τὰ ὁποῖα κατέφυγον ἤδη καὶ εἰς τὴν
διαδικασίαν τῆς “Ἀποτειχίσεως”» (4 καὶ
7 Μαρτίου 2012).
Στὰ παραπάνω ἀποσπάσματα φαίνεται
καθαρὰ ὅτι, στὴ σκέψη τοῦ Καλαβρύτων, καὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ οἱ
ἀντι-οικουμενιστὲς εἶναι ὀρθόδοξοι ποὺ συνυπάρχουν, ἔστω κι ἂν διαφοροποιοῦνται
σὲ κάποια θέματα. Καὶ ἐνῶ ἡ πρώτη ἐντύπωση, ποὺ ἀποκομίζει κανείς, εἶναι ὅτι
κατηγορεῖ τοὺς οἰκουμενιστές ὡς «κενοφανῆ θεολογικὴ κίνηση», ὅμως, διαβάζοντας
τὴν συνέχεια τῶν κειμένων του, διαπιστώνει ὅτι τὰ πυρά του ἑστιάζονται κυρίως
ἐναντίον αὐτῶν ποὺ κατονομάζει ὡς «ἀντι-οικουμενιστές», τοποθετώντας τους σὲ
κάποια κατηγορία ἐκκεντρικῶν καὶ ἀκραίων (ὀρθοδόξων ὅμως) πιστῶν, ποὺ εἰρωνικὰ
μάλιστα ἀποκαλεῖ «Ὑπερ-ορθόδοξους!».
Σὲ καμιὰ ἀνάρτηση τοῦ ἱστολογίου
του δὲν ὀνομάζει τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὶς παρεπόμενές του θεωρίες ὡς αἵρεση ὁ
κ. Ἀμβρόσιος ἢ καλύτερα, οὐδόλως ἀντιμετωπίζει τοὺς ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
(καὶ ὅσους τοὺς ἀκολουθοῦν) ὡς αἱρετικούς. Ἴσως σκοπίμως, διότι σὲ παλαιότερη
συνέντευξή του, δὲν ὀνομάζει αἵρεση οὔτε κἂν αὐτὸν τὸν Παπισμὸ καὶ τὸν
Προτεσταντισμό, μὲ τὴν ἀθεολόγητη δικαιολογία ὅτι δὲν ὑπάρχει Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ποὺ νὰ κατεδίκασε αὐτὲς τὶς αἱρέσεις.
Δικαιολογία πού, ἀκριβῶς τὴν ἴδια, χρησιμοποιοῦν οἱ Οἰκουμενιστές. Κι ἂν δὲν
θεωρεῖ αἵρεση τὸν Παπισμό, πόσο μᾶλλον δὲν θεωρεῖ ὡς αἵρεση τὸν Οἰκουμενισμό.
Ποτέ του, ὅμως, δὲν διάβασε, τί ἀπὸ
συμφώνου δίδασκαν νὰ κάνουμε οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἀντιμετωπίζουμε
ὅσους προΐστανται σὲ «κενοφανῆ θεολογικὴ κίνηση» καὶ διδάσκουν αἱρετικὲς
διδαχές; Αὐτοὺς (μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι) καὶ πρὶν ἀκόμα τοὺς καταδικάσει μιὰ
Σύνοδος, πρέπει νὰ τοὺς ἀποφεύγουμε ἐκκλησιαστικὰ καὶ νὰ μὴν τοὺς μνημονεύουμε.
Αὐτὸ δὲν ἔπραξε ἡ Ἐκκλησία μὲ τὸν Νεστόριο καὶ τὸν Νεστοριανισμό, μὲ τὸν
Μονοθελητισμό, μὲ τοὺς Εἰκονομάχους, μὲ ἐκείνους τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ συμφώνησαν
τὴν μετὰ τῶν Παπικῶν Ἕνωση ἐν Λυῷν καὶ Φερράρᾳ, ἀλλὰ καὶ σὲ τόσες ἄλλες
περιπτώσεις αἱρετικῶν, χωρὶς νὰ περιμένει τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση κάποιας Συνόδου;
Πάντως, γεγονὸς εἶναι ὅτι ὁ κ.
Ἀμβρόσιος δὲν διέψευσε τὰ ἱστολόγια «Aktines» καὶ «Romfea» ποὺ ἑρμηνεύοντας τὶς φράσεις
του, τὸν παρουσιάζουν νὰ θεωρεῖ αἵρεση τὴν «μεταπατερικὴ θεολογία»: «...ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε σὲ μία νέα
μορφὴ θεολογίας ποὺ ἐμφανίζεται τὸ τελευταῖο διάστημα, τὴν ὀνομαζομένη
“μεταπατερική”, ἡ ὁποία προωθεῖται ἀπὸ ὁρισμένους θεολογικοὺς κύκλους. Ἡ κίνηση αὐτή, σύμφωνα μὲ τὸν
Σεβασμιώτατο, ἀποτελεῖ αἵρεση, καθὼς
οὐσιαστικὰ ἀκυρώνει τὴ Παράδοση τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας» (aktines.blogspot.com/2012/05/blog-post_2751.html).
Νὰ ἐλπίσουμε ὅτι συμφωνεῖ, πὼς
εἶναι αἵρεση, ἀλλὰ δὲν ἀποφασίζει πρὸς τὸ παρὸν νὰ τὸ ὁμολογήσει;
Τὸ ἴδιο πράττει καταγγέλλοντας
καὶ διάφορες ἐνέργειες τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου. Δὲν τὸν καταγγέλλει ὡς ἡγέτη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ· ἁπλῶς τὸν κατηγορεῖ ὅτι
περιπίπτει σὲ κάποια λάθη λεκτικὰ ἢ προβαίνει σὲ λανθασμένες ἐνέργειες ποὺ
προέρχονται κυρίως ἀπὸ τὴν φιλοδοξία του.
Συγκεκριμένα ὁ Καλαβρύτων
κατηγορεῖ τὸν Πατριάρχη γιὰ τὴν παράνομη, χωρίς δίκη, καθαίρεση τοῦ Ἱεροσολύμων
Εἰρηναίου· γιὰ τὴν «ἀνάμιξη» τοῦ κ.
Βαρθολομαίου στὴν «ἐκλογὴ Ἀρχιεπισκόπου»
Ἀθηνῶν καὶ σὲ ἄλλα «θέματα ἀλλότριας
διοικητικῆς ἁρμοδιότητος». Καλεῖ δὲ τοὺς «Συνοδικοὺς Μητροπολίτες νὰ μὴν ὑποχωρήσουν» στὶς πιέσεις τοῦ
Φαναρίου «τὸ ὁποῖο δὲν ὀρρωδεῖ πρὸ οὐδενὸς καὶ δὲν ὑπολογίζει καμία φιλία, ὅταν
νομίσει ὅτι θίγονται τὰ “κυριαρχικά του δικαιώματα”!»· τοὺς ἐφιστᾶ τὴν
προσοχὴ ἀκόμη γιὰ τὰ σχέδια τοῦ κ. Βαρθολομαίου: «ἐπιβουλεύεται»
καὶ
θέλει νὰ καταργήσει τὴν
«αὐτοκεφαλία καὶ τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Ἐκκλησίας μας!» προειδοποιεῖ.
Ἐπίσης, κατηγορεῖ τὸν Πατριάρχη, ὅτι σκανδαλίζει τὶς «συνειδήσεις τῶν πιστῶν μὲ τὰς ἑκασταχοῦ
διωργανουμένας πολυδαπάνους καὶ χλιδῆς οὐ τῆς τυχούσης, προκλητικὰς
τελετὰς ὑποδοχῆς τοῦ σεπτοῦ Προσώπου Του», τοῦ «ζηλώσαντος τὸ μεγαλεῖον τοῦ Πάπα». «Μιὰ χούφτα ἀνθρώπων στὸ Φανάρι συμπεριφέρονται σὰν ἀγάδες, ζοῦν
πολυτελῶς καὶ κοιτᾶνε μόνο τὸν ἑαυτούλη τους...· θέτουν εἰς κίνδυνον τὴν
ἑνότητα τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, οἵτινες αὐτομάτως, ὡς μὴ ὤφειλε,
διαχωρίζονται εἰς Πατριαρχικοὺς καὶ Ἀντιπατριαρχικοὺς Μητροπολίτας!».
Κι ἐδῶ, οὐδεμία νύξη γιὰ τὶς αἱρετικὲς πλάνες τοῦ
Πατριάρχη. Καὶ πῶς νὰ τὸν κατηγορήσει, ἀφοῦ (παρὰ κάποιες διαφοροποιήσεις) τὴν
ἴδια Οἰκουμενιστικὴ γραμμὴ ἀκολουθεῖ μὲ συνέπεια;
Κατηγορεῖ, ἀκόμη, τὸν Πατριάρχη ἐπειδὴ «περιέπεσε σὲ ἕνα μεγάλο ὀλίσθημα γλώσσης. Προσφέροντας ὡς δῶρο
τὸ ΚΟΡΑΝΙΟ στὸν Μουσουλμάνο Γενικὸ Διευθυντῆ τῆς Coca-Cola, τοῦ εἶπε: "Σᾶς
προσφέρω ὡς δῶρο ΤΟ ΑΓΙΟ Κοράνιο!"».
***
Θεωρῶ ἀναγκαῖο νὰ κάνω τὶς ἑξῆς
παρατηρήσεις:
Ἕνα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ
γνωρίσματα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ –δηλαδὴ αὐτῶν ποὺ τὸν ἀνέχονται,
τὸν ὑπηρετοῦν καὶ τὸν ἐκφράζουν– εἶναι ὅτι προωθοῦν ἢ ἐκφέρουν αἱρετικὲς
διδασκαλίες, ἐμφανίζουν ἀντικρουόμενες
θέσεις, αὐτοαναιροῦνται καὶ παρουσιάζουν
πολλά, «ἀσυμβίβαστα μεταξύ τους, ὁμολογιακὰ πρόσωπα», σύμφωνα μὲ τὴν
ἔκφραση τοῦ καθηγητὴ Θεολογίας κ. Ἰωάννη Κορναράκη.
Δηλαδή: Ἀνάμεσα στὸ ὀρθόδοξο
ποίμνιό τους, μπορεῖ νὰ διδάσκουν ὀρθόδοξα τὶς περισσότερες φορές, ἄλλοτε ὅμως,
μὲ μεγάλη ἄνεση (καὶ λόγῳ θεολογικῆς ἀγνωσίας), μπορεῖ νὰ ἐκφράζουν κακόδοξες
θέσεις. Ἤ, μπορεῖ νὰ καλοῦν στὴν μητρόπολή τους πρόσωπα μὲ ὀρθόδοξο
προσανατολισμό, ταυτόχρονα ὅμως, νὰ καλοῦν ἢ νὰ ἐπιτρέπουν νὰ ὁμιλοῦν στὴν
Μητρόπολή τους οἰκουμενιστές, ἢ νὰ ἐπιτρέπουν νὰ ἐργάζονται στὶς ἐνορίες πρόσωπα
μὲ οἰκουμενιστικὸ προσανατολισμό, ἀδιαφορώντας ἢ καὶ προσδοκώντας τὰ
συγκεκριμένα αἱρετίζοντα πρόσωπα νὰ ἐπηρεάσουν τοὺς χριστιανοὺς τῆς Μητροπόλεώς
τους (ὁμιλώντας κάτω ἀπὸ τὶς δεσποτικὲς εὐλογίες) καὶ νὰ ἀλλοιώσουν τὸ ὀρθόδοξο
φρόνημά τους, ἀφοῦ θεωροῦν τὴν ἐμμονὴ στὴν ἀκραιφνῆ Ὀρθόδοξη Παράδοση ὡς
συντηρητισμό.
Ὅταν αὐτοί, πάλι, εὑρεθοῦν
ἀνάμεσα σὲ ἑτερόδοξους (π.χ. στὸ Σαμπεζὺ τῆς Ἑλβετίας, στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, στὸ
Bose κ.λπ.) μπορεῖ νὰ συνυπάρχουν καὶ νὰ συμπροσεύχονται ἄνετα μὲ ἑτερόδοξους,
ἀφοῦ ἀθετοῦν τοὺς Ἱ. Κανόνες καὶ διδάσκουν ἀλλοιωμένη περὶ συμπροσευχῆς
διδασκαλία. Συνήθως σὲ τέτοιες συνάξεις σιωποῦν, ἂν καὶ ἀκούουν νὰ
ἀναπτύσσονται αἱρετικὲς θέσεις καὶ ἀρνοῦνται νὰ ὑποστηρίξουν δυναμικὰ καὶ νὰ
ὁμολογήσουν τὸ ὀρθόδοξο Δόγμα· νὰ διαμαρτυρηθοῦν γιὰ τοὺς τερατώδεις συμβιβασμοὺς
σὲ θέματα Πίστεως· ἀντίθετα, οἱ ἴδιοι, γιὰ ἄλλα θέματα πολιτικῆς, ἐθνικῆς ἢ καὶ
οἰκονομικῆς χροιᾶς (ποὺ δὲν ἀποτελοῦν κύρια ἁρμοδιότητά τους ὡς ποιμένων)
εὐκαίρως-ἀκαίρως ἐκφέρουν δημόσια γνώμη καὶ οἱ δηλώσεις τους γίνονται
πρωτοσέλιδα σὲ ἐφημερίδες καὶ ἱστολόγια!
Ἡ ἐντύπωση ποὺ τελικὰ δίνουν
στοὺς πιστοὺς εἶναι ὅτι, ἕνας ἐπίσκοπος σήμερα, πρέπει νὰ ἐνδιαφέρεται
πρωτίστως γιὰ τὰ σύγχρονα θέματα καὶ τὶς διοικητικὲς ἁρμοδιότητες τῆς
Μητροπόλεώς του, καὶ νὰ ἀδιαφορεῖ
γιὰ τὰ θέματα Πίστεως καὶ κυρίως γιὰ τὴν
αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ γκρεμίζει συθέμελα τὸ Δογματικὸ οἰκοδόμημα
καὶ τὰ θεολογικὰ θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχουν δηλαδὴ ἀφήσει ἐν λευκῷ στὰ χέρια
τῶν ἡγετῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (ἑτερόδοξων καὶ «ὁμόδοξων») τὴν διακίνηση τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν ἐμπέδωση τῶν κακοδοξιῶν του στὶς συνειδήσεις τοῦ λαοῦ.
Ἔτσι, ἢ ρίχνουν ἄσφαιρες καὶ ἀναποτελεσματικὲς ντουφεκιὲς κατὰ τῶν
Οἰκουμενιστῶν γιὰ τὴν «τιμὴ τῶν ὅπλων», ἢ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν ἐπέκταση τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ, ἢ συμφωνοῦν μὲ τὰ οἰκουμενιστικὰ περιβάλλοντα, ἐκφράζονται καὶ
οἱ ἴδιοι οἰκουμενιστικά, συνυπογράφουν τὶς προδοτικὲς οἰκουμενιστικὲς ἀποφάσεις
τῶν διαφόρων Συνεδρίων, ἢ καὶ συμπροσεύχονται μὲ αἱρετικούς.
Οἱ συμβιβασθέντες μὲ τὸν
Οἰκουμενισμὸ Ἐπίσκοποι, σήμερα ὑποστηρίζουν μιὰ ὀρθόδοξη θέση· αὔριο
ἰσχυρίζονται μιὰ διαφοροποιημένη θέση ἢ καὶ ἀντίθετη· καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο,
ἐπανέρχονται στὴν πρώτη, ἀποδεικνύοντας ὅτι οἱ ἐνέργειές τους διέπονται ἀπὸ σύγχυση
ἢ ὑποκρισία, ἢ ἀκόμη ὅτι –ἂν καὶ ἔπρεπε νὰ εἶναι διδάσκαλοι τῆς Ἀλήθειας– δὲν
ἔχουν οἱ ἴδιοι κατασταλαγμένη, ἀποκρυσταλλωμένη θέση περὶ τῶν διαφόρων θεμάτων
τῆς Πίστεως.
Ποιό –ἀπ’ ὅσα λένε– εἶναι σωστό;
Τί ἀπ’ ὅλα πιστεύουν; Κανεὶς δὲν γνωρίζει, ἀφοῦ δὲν ἔχουν ἀποκηρύξει τὰ
προηγούμενα, ὅταν λέγουν τὰ ἑπόμενα· ἀφοῦ δὲν ἔχουν δηλώσει δημόσια τὴν μετάνοιά τους γιὰ ὅ,τι στραβὸ ἢ
κακόδοξο «εἶπαν, ξεῖπαν» καὶ διαφοροποιημένα θὰ ξαναποῦν.
Καὶ ἐπειδὴ περὶ τοῦ
«ἀντι-οικουμενιστικοῦ» προφὶλ τοῦ Καλαβρύτων ὁ λόγος, θὰ ἀφήσω νὰ μιλήσουν τὰ
γεγονότα καὶ μερικὰ ἀπὸ τὰ ὑπ’ αὐτοῦ πραχθέντα καὶ λεχθέντα (ἀποσπάσματα λόγων
του).
Α1.
Ὁ κ. Ἀμβρόσιος ἐναντίον τοῦ
Πάπα!
(Ι) Ἔγραφε παλαιότερα ὁ κ.
Ἀμβρόσιος: «Σήμερα ὁ κίνδυνος διὰ τοὺς
Ὀρθοδόξους προέρχονται ἀπὸ τὸν Χριστιανό(;) Πάπα τῆς Ρώμης!» ποὺ θέλει νὰ
καθυποτάξει μὲ «ὕπουλο τρόπο τοὺς
Ὀρθοδόξους! Ὁ Πάπας εἶναι ἐγκληματίας
Πολέμου! Ὁ Πάπας μισεῖ θανασίμως τοὺς Ὀρθοδόξους, ὑπονομεύει κάθε τι τὸ
Ὀρθόδοξον» (Μπουγάτσου Ἰω., Εἴκοσι ἔτη Ἀρχιερατείας τοῦ κ. Ἀμβρόσιου,
1978-1998, ἐκδ. Ἱ. Μ. Μεγ. Σπηλαίου, σελ. 185-187).
(ΙΙ) Σὲ Εἰσήγηση του πρὸς τὴν Δ.
Ἱ. Σύνοδο ὁ κ. Ἀμβρόσιος (4/3/2001) «ἐναντιώθηκε σθεναρῶς» στὴν
ἐπικείμενη ἔλευση τοῦ Πάπα· ἔλεγε:
«Ἕνα ΝΑΙ (σ.σ. στὴν ἔλευση τοῦ Πάπα), ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, θὰ ἐπαυξήση τὴν σύγχυση στὴν Οἰκογένεια τῶν Ὀρθοδόξων, θὰ ἐξασφαλίση
στὸν Πάπα πιστοποιητικὸ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν, γιὰ τὰ ὅποια ἐγκλήματα τῆς
Παπικῆς πολιτικῆς σὲ βάρος τῶν Ὀρθοδόξων... Ἕνα ΟΧΙ, θὰ ἀνασχέση τὰ ἐπεκτατικὰ σχέδια τοῦ Πάπα!».
Α2. Ὁ κ. Ἀμβρόσιος ὑπὲρ τοῦ Πάπα!
Μετὰ ἀπὸ λίγο
καιρὸ ὁ κ. Ἀμβρόσιος ἄλλαξε γραμμὴ καὶ γνώμη γιὰ τὸν Πάπα. Δὲν τὸν ἐνοχλεῖ,
τώρα πλέον, ἡ ἐπίσκεψη ἑνὸς ἀνθρώπου, ποὺ συνεχίζει μιὰ ἐχθρικὴ κατὰ τῶν
Ὀρθοδόξων πολιτική, ἐκείνη δηλ. ποὺ ἀνάγκασε τὸν κ. Ἀμβρόσιο νὰ χαρακτηρίσει τὸν
Πάπα ὡς ἐγκληματία Πολέμου! Ὡσὰν τώρα ὁ Πάπας, νὰ ἔπαψε ὡς αἱρετικὸς νὰ «μισεῖ θανασίμως τοὺς Ὀρθοδόξους, καὶ νὰ
ὑπονομεύει κάθε τι τὸ Ὀρθόδοξο»! Ἡ ἔλευση τοῦ Πάπα ὡς διὰ μαγείας δὲν
πρόκειται νὰ «ἐπαυξήση τὴν σύγχυση
στὴν Οἰκογένεια τῶν Ὀρθοδόξων»!! Ὁ Παπισμὸς (ἐντὸς τριῶν μηνῶν) ἔπαυσε νὰ
ἔχει «ἐπεκτατικὰ σχέδια»!!! Τώρα ὁ κ. Ἄμβρόσιος δηλώνει καὶ διδάσκει:
«Καλῶς ἐγένετο ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα!!! Ὁ Πάπας δὲν εἶναι αἱρετικός! Οἱ Παπικοὶ
ἔχουν βάπτισμα καὶ μυστήρια» (Συνέντευξη Στὸ «ΑΞΙΟΝ TV», 15/6/2001).
Καὶ ἐρωτηθεὶς ἀπὸ τὸν
δημοσιογράφο, ὁ κ. Ἀμβρόσιος, ἀπάντησε: «Μὲ
εἴχατε ρωτήσει… ἂν ὁ Πάπας εἶναι αἱρετικός. Καὶ σᾶς ἀπάντησα: δὲν εἶναι αἱρετικὸς ἀλλὰ σχισματικός.
Τὰ θέματα περὶ τοῦ ἂν εἶναι αἵρεση ὁ παπισμὸς εἶναι τὰ λεγόμενα “θεολογούμενα”,
εἶναι ἀπὸ τὰ θέματα τὰ ὁποῖα κουβεντιάζονται. Κάποια στιγμὴ ἡ Ἐκκλησία θὰ ἀποφασίσει. Δὲ θὰ σᾶς διδάξω ποτὲ ὅτι ὁ
Πάπας εἶναι αἱρετικός. Εἶναι
σχισματικός. Τὸ Filioque δὲν εἶναι
αἵρεση»! (Ἀποσπάσματα Συνέντευξης
Καλαβρύτων Ἀμβροσίου στὸ ΑΞΙΟΝ TV» (15/6/2001), Εἰς περιοδικὸ «Θεοδρομία», τ. 4ον,
2001, (Ὀκτ-Δεκ.).
Δημοσιογράφος: «Συμμερίζεσθε τὴν ἄποψη ὅτι ἡ ἐπίσκεψη τοῦ
Πάπα στὴν Ἑλλάδα, ἀποτελεῖ ἀρχὴ δεινῶν καὶ ὠδίνων;».
Ἀμβρόσιος: «Δὲν θὰ ἔλεγα ἀρχὴ ὠδίνων, ἀλλὰ εἶναι ἕνα σημαντικὸ γεγονός, διότι ὁ Πάπας εἶναι ἕνας εἰς τὴν οἰκουμένη. Στὴ Σύνοδο
ἀποφασίσαμε νὰ ἔρθει ὁ Πάπας καὶ εἴμαστε
σύμψηφοι ὅλοι, μὲ μόνη τὴν
διαφορὰ ὅτι ὑπῆρξαν διάφορες τοποθετήσεις στὸ ἐπίπεδο τῆς ἐπισημότητος. Κι ἐγώ,
ὁ Σπάρτης πέρασε στὰ Μ.Μ.Ε. ὅτι ἀντιδρούσαμε. Δὲν ἦταν ἀκριβῶς ὅτι ἀντιδρούσαμε,
ἀλλὰ τὸ διαφορετικὸ ἐπίπεδο τῆς ὑποδοχῆς ἦταν αὐτὸ τὸ ὁποῖο συζητούσαμε κι ὄχι ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἂν θὰ πρέπει νὰ
ἔλθει ἢ ὄχι... Τὸ δὲ κῦρος τῆς Ἐκκλησίας
καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ἂς τὸ πῶ, ηὐξήθη μὲ
αὐτὴν τὴν μετρημένη καὶ λογικὴ κίνηση (σ.σ. ὑποδοχῆς τοῦ Πάπα!). Ἔτσι νομίζω
ὅτι καλῶς ἐγένετο ἡ
επίσκεψις καὶ δὲν
θὰ πρέπει νὰ
μείνουμε σὲ μιὰ στεῖρα
ἄρνηση, ἡ ὁποία μόνο
κακὸ κάνει στὴν
Ἐκκλησία» (Συνέντευξη Στὸ «ΑΞΙΟΝ TV», στὸ DVD
16:30). [Ἡ ἀντίδραση, λοιπόν, στὴν
ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Ἀθήνα, κατὰ τὴν οἰκουμενιστικὴ λογική, εἶναι «στεῖρα
ἄρνηση», ἐνῶ ἡ ὑποδοχὴ τοῦ Πάπα εἶναι ὀρθόδοξη πράξη!!!].
Μὲ ἐπιστολή του δὲ στὴν ἐφημ.
«Ἔρευνα» Αἰγίου (27/6/2001) ὑπὸ τὸν τίτλο: «Ἦταν
ἀναπόφευκτη ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα» ὁ κ. Ἀμβρόσιος γράφει: «Βεβαιωθῆτε, ὅτι κι ἐμεῖς προσωπικὰ θὰ θέλαμε (ὁ Πάπας) νὰ
μὴν ἐρχόταν! Ἀφοῦ ὅμως ἦλθε, ἂς
ἀποδεχθοῦμε τὴν πραγματικότητα. Ἡ Ὀρθοδοξία μας δὲν κινδυνεύει τώρα
περισσότερο. Εἴμαστε ὅλοι ἕτοιμοι νὰ
θυσιάσουμε γι’ αὐτή, ἀκόμη καὶ τὴ
ζωή μας (σ.σ. μεγάλες κουβέντες!).
Ἡ Ἱστορία θὰ κρίνει τὶς ἀποφάσεις μας. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος (Χριστόδουλος) κατόρθωσε
τὸ ἀκατόρθωτο! Ἐλάμπρυνε (σ.σ.
μὲ ἀπόφαση νὰ ἔλθει καὶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ ὑποδέχτηκε τὸν Πάπα) καὶ τὴ χώρα μας καὶ τὴν Ἐκκλησία μας»!!!
Αὐτὲς εἶναι οἱ συνειδητὲς
διακυμάνσεις τοῦ κ. Ἀμβρόσιου: (Ι) «Ὁ Πάπας
εἶναι ἐγκληματίας Πολέμου!». Νὰ μὴν ἔρθει, γιατὶ θὰ «ἐπαυξήση τὴν σύγχυση
στὴν Οἰκογένεια τῶν Ὀρθοδόξων». (ΙΙ) «Καλῶς
ἐγένετο ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα!!!», (σ.σ. ἔστω κι ἂν προκαλέσει σύγχυση καὶ
ἴσως σχίσμα;). (ΙΙΙ) Στὴ Σύνοδο εἴμαστε
σύμψηφοι ὅλοι νὰ ἔρθει
ὁ Πάπας. (IV) «Δὲν ἦταν ἀκριβῶς ὅτι ἀντιδρούσαμε...». (V) «Βεβαιωθῆτε, ὅτι κι ἐμεῖς προσωπικὰ θὰ θέλαμε νὰ μὴν ἐρχόταν»!!!
Β1. Ὁ κ. Ἀμβρόσιος (στὴν ἴδια συνέντευξη): Δὲν
πρέπει νὰ στέλνουμε ἐκπροσώπους μας στοὺς Διαλόγους ποὺ εἶναι ἕτοιμοι νὰ
πωλήσουν τὰ πάντα.
Δημοσιογράφος: «Πόσο ἀπομακρυνόμαστε διὰ τῶν Διαλόγων ἀπὸ
τὴ δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδοξίας;»
Ἀμβρόσιος: «Ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ στέλνουμε ὡς ἐκπροσώπους στοὺς Διαλόγους. Ἐὰν
στέλνουμε ἀνθρώπους αὐστηροτέρων
ἀρχῶν, καλὰ πᾶμε ἀπὸ πλευρᾶς δικῆς μας. Διότι αὐτοὶ θὰ παρασύρουν καὶ τοὺς ἄλλους, θὰ ἔχουν ἕνα βέτο κ.λπ. Ἐὰν στέλνουμε χαλαρωτέρων πεποιθήσεων, ἀλλάζει τὸ
πρᾶγμα. Δὲν ἔχει ἀναφερθεῖ (ὅμως)
μέχρι τώρα, δὲν ἔχουμε τέτοια μαρτυρία, ὅτι στέλνουμε ἀνθρώπους μὲ χαλαρὰ
συνείδηση, ποὺ εἶναι ἕτοιμοι νὰ τὰ
πουλήσουν ὅλα. Κι ἐφόσον ὅλα τὰ Πατριαρχεῖα τροφοδοτοῦνται ἀπὸ Ἕλληνες
θεολόγους, στὰ χέρια μας εἶναι οἱ
Διάλογοι»! (Ἀποσπάσματα Συνέντευξης
κ. Ἀμβροσίου στὸ ΑΞΙΟΝ TV»
(15/6/2001), περιοδικὸ «Θεοδρομία», τ. 4ον, 2001, (Ὀκτ-Δεκ.).
Β2. Ὁ κ. Ἀμβρόσιος παρὼν καὶ ἄφωνος στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, ὅπου οἱ ἐκπρόσωποί
μας «πούλησαν τὰ πάντα»!!!
Τὰ παραπάνω, λοιπόν, τὰ εἶπε ὁ κ.
Ἀμβρόσιος τὸ 2001. Ἂς δοῦμε, ὅμως, μὲ δυὸ λόγια, τί ἔγινε τὸ 2006. Τότε δύο
Ἕλληνες ἐπίσκοποι, ὁ Καλαβρύτων μὲ τὸν Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιο (καὶ μαζί τους ἀρκετοὶ
λαϊκοί), μετέβησαν στὴν 9η Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε.
Ἐκεῖ ἀποδέχτηκαν ἄνευ οὐδεμίας
ἀντιδράσεως τὶς ἑξῆς προδοτικὲς γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἀποφάσεις τῆς Συνελεύσεως:
1) Ὅτι τὴν Ἐκκλησία τὴν ἀποτελοῦν ὅλες μαζί, οἱ 350
αἱρετικὲς “ἐκκλησίες” τοῦ Π.Σ.Ε.! 2) Ὅτι ἤδη εἴμαστε «ἑνωμένοι» (ἀοράτως!) μ’ αὐτὸ τὸ συνονθύλευμα τῶν
αἱρετικῶν κοινοτήτων, ἀλλὰ ἀποβλέπουμε στὴν ἐπίτευξη «πλήρους ὁρατῆς ἑνότητας»! 3) Ὅτι ἡ πληθώρα τῶν κακοδοξιῶν
τῶν “ἐκκλησιῶν” τοῦ Π.Σ.Ε., εἶναι «διαφορετικοὶ τρόποι διατυπώσεως τῆς ἰδίας Πίστης καὶ ποικιλία Χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνευματος»! 4)
Ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁριοθετεῖ τὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ κοινὴ ὀρθὴ Πίστη, ἡ Παράδοση
καὶ ἡ Ἀποστολικὴ διαδοχή, ἀλλὰ τὸ “βάπτισμα”!
(Ἡ “Μεταπατερικὴ θεολογία” ἡ ὁποία τάχα προβληματίζει τὸν κ. Ἀμβρόσιο,
εἶναι ...ὀδοντογλυφίδα, μπροστὰ σ’ αὐτὸ τὸ δοκάρι ποὺ ἀποδέχτηκαν ἀδιαμαρτύρητα
στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε).
Ὁ κ. Ἀμβρόσιος, λοιπόν, ὡς ἕνας
ἐκ τῶν ἐκπροσώπων μας στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, ἐπὶ δύο περίπου χρόνια ἐσιώπησε, δὲν
ἐξήσκησε καμιὰ κριτικὴ ἐναντίον τῶν ἀποφάσεων τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε. Ὁ κ. Ἀμβρόσιος
γιὰ τοὺς ἄλλους εἶναι αὐστηρός, στὸν ἑαυτό του τὰ ἐπιτρέπει ὅλα· γι’ αὐτὸ στὸ
Πόρτο Ἀλέγκρε (κι ἂν δὲν εἶχε -ὅπως ἰσχυρίζεται- δικαίωμα ψήφου, εἶχε ὅμως δικαίωμα
λόγου) «δὲν παρέσυρε καὶ τοὺς ἄλλους»
νὰ ἀντιδράσουν, δὲν προέβαλε “βέτο”,
δὲν διαμαρτυρήθηκε, τοὺς ἀφησε (αὐτὸς ὁ «αὐστηροτέρων
ἀρχῶν») νὰ τὰ πουλήσουν ὅλα!
Καὶ καλὰ ἐκεῖ δὲν μπόρεσε (ὅπως ἰσχυρίζεται).
Δὲν τὸ ἔκανε, ὅμως, οὔτε ὅταν γύρισε στὴν Ἑλλάδα! Αὐτός, ποὺ ἔχει εὔκολη
πρόσβαση στὰ Μ.Μ.Ε. καὶ οἱ δηλώσεις του (ποὺ κατὰ καιροὺς κάνει), γίνονται
πρωτοσέλιδα. Αὐτὸς ποὺ διαμαρτύρεται ἀκαριαίως καὶ γιὰ τὰ πιὸ ἀσήμαντα θέματα
(ἀκόμα καὶ γιὰ τὸ μπλουζάκι ποὺ ζήτησε ὁ Πατριάρχης ὡς δῶρο ἀπὸ τὸν τραγουδιστὴ
Σάκη Ρουβᾶ!), δὲν βρῆκε δυὸ λέξεις νὰ πεῖ γι’ αὐτὸ τὸ ξεπούλημα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως,
παρὰ τὶς προκλήσεις ποὺ δέχθηκε. Καὶ ὅταν (μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια)
διαμαρτυρηθήκαμε διὰ δημοσιεύματος σὲ τοπικὴ ἐφημερίδα, γιὰ τὴ σιωπή του στὸ
Πόρτο Ἀλέγκρε, μᾶς πληροφόρησε ὅτι παρέστη ἐκεῖ ὡς παρατηρητής, καὶ ὅτι δὲν
διαμαρτυρήθηκε, γιατὶ δὲν εἶχε πάρει ἐπίσημα
(μετὰ δυὸ χρόνια) τὶς ἀποφάσεις τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε! Λές,
καὶ γιὰ νὰ κάνει τὶς ἑκατοντάδες δηλώσεις του, περίμενε πρῶτα νὰ πάρει ἐπίσημα
ἔγγραφα στὰ χέρια του!
Καὶ ἐπειδὴ στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε
ἔγιναν συμπροσευχές, ποὺ ἀπαγορεύουν
οἱ Ἱ. Κανόνες (καὶ τί ὑποκρισία! Ὄχι μόνο οἱ ἱ. Κανόνες, ἀλλὰ ἐναντίον τῶν
συμπροσευχῶν ἔχει τεθεῖ καὶ αὐτὸς ποὺ ἔχει τὴν πρωτοκαθεδρία σήμερα στὶς
συμπροσευχές, ὁ κ. Βαρθολομαῖος!), νά ποιά εἶναι καὶ ἡ θέση τοῦ κ. Ἀμβρόσιου
γιὰ τὶς συμπροσευχές.
Ἐρωτήθηκε ἀπὸ ἐπισκέπτη στὸ
προσωπικό του ἱστολόγιο περὶ συμπροσευχῶν καὶ ὁ κ. Ἀμβρόσιος μὲ ὕφος ἀποστολικοῦ
διδασκάλου ἀπάντησε τὰ ἑξῆς: «Πρέπει, ἔπειτα ἀπὸ διεξοδικὴ ἔρευνα καὶ συζήτηση, νὰ διευκρινήσουμε τί
ἀκριβῶς σημαίνει "ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ". Ἐὰν π.χ. βρεθοῦμε σὲ ἕνα δεῖπνο καὶ
στὸ τραπέζι παρακάθηνται ἕνας ἢ περισσότεροι Ρωμαιοκαθολικοί, θὰ κάνουμε
προσευχὴ πρὸ τοῦ φαγητοῦ; Ναί, θὰ ἀπαντήσω. Αὐτὸ ὅμως λογίζεται
"ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ" μὲ τὴν ἔννοια τῶν ἱερῶν κανόνων; Θὰ ἔλεγα: εἶναι συμπροσευχή, ἀλλὰ δὲν λογίζεται ὡς
συμπροσευχὴ μὲ τὴν ἔννοια τῶν Ἁγίων Πατέρων. Συμπροσευχὴ λοιπὸν εἶναι
καὶ λογίζεται ἡ συμμετοχή μας στὴν τέλεση τῆς θείας λειτουργίας τῶν
Ρωμαιοκαθολικῶν καὶ ἡ συμμετοχή μας στὸ Μυστήριο τῆς ζωῆς, δηλ. τὴν θεία
Εὐχαριστία»!!! (mkka.blogspot.gr, 22/11/2008). Πλήρης ταύτιση μὲ τὴν Οἰκουμενιστικὴ
ἰδεολογία-αἵρεση.
[Νὰ σημειώσω ἐδῶ, ὅτι σὲ
προηγούμενη ἀνάρτησή του ὁ κ. Ἀμβρόσιος μᾶς κατηγόρησε ὅτι τὸν ἔχουμε
φακελώσει, ἐπειδὴ παραθέτουμε ἀκριβεῖς παραπομπὲς τῶν λόγων του. Ἀσφαλῶς, θὰ
ἐπιθυμοῦσε νὰ γράφαμε πρόχειρα, χωρὶς ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα, γιὰ νὰ μᾶς
κατηγορήσει μετὰ ὅτι στερούμεθα στοιχείων! Στὴν προσπάθειά μας, ὅμως, νὰ παρουσιάσουμε
μὲ σοβαρότητα τὶς ὀρθόδοξες θέσεις, ποὺ ἀναιροῦν τὶς Οἰκουμενιστικές του
τοποθετήσεις, χρειάζεται αὐτὴ ἡ ἐπίπονη προσπάθεια: νὰ βρίσκουμε στὸ Internet καὶ νὰ παραθέτουμε,
ὅσο γίνεται μὲ περισσότερη ἀκρίβεια, τὰ πραχθέντα καὶ τὰ γραφέντα ἀπὸ αὐτόν].
Γ. Ὁ κ. Ἀμβρόσιος φιλοξενεῖ καὶ
συμπορεύεται μὲ ἐκεῖνον ποὺ χαρακτήριζε ὡς «ἀκατάλληλον» γιὰ Ἐπίσκοπο.
Ὁ κ. Ἀμβρόσιος φιλοξενεῖ, καὶ ἔχει
ἀναθέσει ἄτυπα χρέη «βοηθοῦ» ἐπισκόπου, χωρὶς ἡ Ἱ. Σύνοδος νὰ τὸν ἔχει
διορίσει, στὸν πρ. Θεσσαλιώτιδος κ. Θεόκλητο Κουμαριανό, πρόσωπο ποὺ εἶχε ὁ
ἴδιος καταγγείλει ὡς «ἀκατάλληλο γιὰ
τὴν ἀρχιερωσύνη» τὴ δεκαετία τοῦ 1990 (καὶ γνωρίζουμε ποιά εἶναι τὰ κωλύματα
πού, κατὰ τοὺς Ἱ. Κανόνες, ἀπαγορεύεται κάποιος νὰ χειροτονηθεῖ εἰς τὸν βαθμὸν
τοῦ Ἐπισκόπου). Τὸ 2005 εἶχε, μάλιστα, ἀποδεχθεῖ καὶ κάποιες συγκεκριμένες
κατηγορίες, ὅπως «περὶ τῆς ἀναμείξεως τοῦ Σεβ. κ. Θεοκλήτου εἰς τὸ ἐπικληθὲν
“παραδικαστικὸν κύκλωμα”». Ἀλλὰ τὸ 2011 (μετὰ ἀπὸ 6 χρόνια καὶ ἀφοῦ πρῶτα δέχθηκε ὡς ἄτυπο «βοηθό» του τὸν
κ. Κουμαριανό) δήλωνε (μόνο ὡς πρὸς τὰ γεγονότα τοῦ 2005 καὶ ὄχι ὡς πρὸς τὸν
χαρακτηρισμὸ τοῦ προσώπου τοῦ κ. Θ. Κ.): «διεπιστώσαμεν
ὅτι εἴχομεν πλανηθῆ... “Mea culpa”!»!!!
Τὴν ἐπάνοδο εἰς τὸ προσκήνιο τοῦ
κ. Θ. Κουμαριανοῦ ἐπέκρινε καὶ ὁ ἴδιος ὁ «Ὀρθ. Τύπος» μὲ σχόλιο.
Δ. Ὁ κ. Ἀμβρόσιος φιλοξένησε ἐπὶ χρόνια καὶ ταυτίστηκε μὲ τὸν
Οἰκουμενιστὴ Σηλυβρίας Αἰμιλιανό, «ὠφελήθηκε» ἡ Μητρόπολη ἀπὸ τὰ οἰκουμενιστικὰ
χρήματά του, τὸν ἀνακήρυξε Ἅγιο καὶ μᾶς τὸν προέβαλε ὡς πρότυπο μίμησης!
Ἂς δοῦμε –πρῶτα– τὴν Οἰκουμενιστικὴ «ταυτότητα»
τοῦ Σηλυβρίας Αἰμιλιανοῦ.
i) Ὑπηρετοῦσε ἐξ ἀρχῆς τὰ οἰκουμενιστικὰ
σχέδια τοῦ Ἀθηναγόρα· ὑπῆρξε μάλιστα (κατὰ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς) τὸ πρωτοπαλλήκαρο
τοῦ αἱρετικοῦ Ἀθηναγόρα.
ii) Ἦταν μέλος τοῦ Ἀμερικανικοῦ
Ἱδρύματος μὲ τὸ ὄνομα «Διεθνὴς Ἐπιτροπὴ τοῦ Ναοῦ κατανόησης, Ιnc»· ἕνα εἶδος Συνδέσμου τῶν ἑνωμένων θρησκειῶν ποὺ συστήθηκε τὸ
1960 στὶς ΗΠΑ, καὶ ἀνέλαβε διαθρησκειακὴ
δράση στὰ πλαίσια τῶν στόχων τοῦ ἐν λόγῳ ἱδρύματος. Ἤδη στὴ Γενεύη τὸ 1970, τὸ
ἐν λόγῳ Ἵδρυμα, σὲ διάσκεψη ἡγετῶν διαφόρων θρησκειῶν ἐτέλεσε ὑπερομολογιακὴ λειτουργία καὶ προσευχή,
κατὰ τὴν ὁποία ἦσαν παρόντες καὶ ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι. (Δὲς ἄρθρο γιὰ τὸν
Σηλυβρίας τοῦ καθηγητὴ Ἰω. Κορναράκη, «Ὀρθόδοξος
Ἐπίσκοπος–Στρατευμένος Οἰκουμενιστής!».
iii) Μὲ πρωτοβουλία τοῦ
ἀρχι-οικουμενιστὴ Σηλυβρίας Αἰμιλιανοῦ Τιμιάδη, ἱδρύθηκε τὸ 1970 ὁ «Διεθνὴς Σύνδεσμος Μοναχῶν καὶ Μοναζουσῶν». Ἡ φετινή συνάντηση τῶν μελῶν τοῦ
Συνδέσμου αὐτοῦ, πραγματοποιήθηκε στὴν περιοχὴ Tarascon στὴ νότια Γαλλία καὶ
συμμετεῖχαν ἐκπρόσωποι ἐκ τῶν τριῶν χριστιανικῶν δογμάτων (δηλ. τῆς Ὀρθόδοξης
Ἐκκλησίας καὶ τῶν αἱρετικῶν) μὲ πρόεδρο τὸν Ἐπίσκοπο Σινώπης Ἀθηναγόρα! (http://aktines.blogspot.gr).
Ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» (ὁ ὁποῖος –κρίμα!–
ἐνῶ ἀγωνίζεται κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀμνηστεύει τὴν Οἰκουμενιστικὴ δράση τοῦ
κ. Ἀμβρόσιου καὶ τὸν προβάλλει ὡς ὀρθόδοξο ἀγωνιστὴ ἐπίσκοπο,
δημοσιεύοντας τακτικότατα ἄρθρα του) δημοσίευσε σχόλιο περὶ αὐτοῦ τοῦ
Συνδέσμου: «Μένουμε πραγματικὰ ἄναυδοι μὲ
τὸ θράσος τῶν ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν. Πρῶτον τί θὰ πεῖ: “Διεθνὴς Σύνδεσμος
Μοναχῶν καὶ Μοναζουσῶν”; Οὔτε κἄν, ἡ λέξη “Χριστιανικὸς” δὲν ἀναφέρεται.
Τυχαῖα; Μᾶλλον ὄχι! Διότι “μοναχισμὸ” ἔχει καὶ ὁ Ἰνδουϊσμός, ὁ Βουδισμός...!
Διερωτώμεθα: μήπως εἶναι ἀνοικτὸς ὁ διεθνὴς αὐτὸς σύνδεσμος καὶ γιὰ δαύτους;»
(φ. 1939, 10/8/2012).
iv) Ὅμως, ὁ Οἰκουμενισμὸς τοῦ Αἰμιλιανοῦ
συνεχίζεται. Ἦταν ταυτόχρονα «ὀρθόδοξος» Ἐπίσκοπος καὶ μοναχὸς τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Μονῆς τοῦ Bose στὴν Ἰταλία· ἡ Μονὴ τοῦ
Bose εἶναι ἕνα μοναστήρι ποὺ ἀποτελεῖ ἔμπρακτη
ἐφαρμογή τῆς οἰκουμενιστικῆς συνύπαρξης ὀρθοδόξων καὶ ἑτερόδοξων, ἀφοῦ σ’
αὐτὴ συνυπάρχουν ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοί, συμπροσεύχονται, συμμετέχουν σὲ «Θεία
Λειτουργία», κοινωνοῦν δὲ ὀρθόδοξοι τὴν παπικὴ «ὅστια»! Τελευταῖο περιστατικό:
ἱερέας τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν κοινώνησε μὲ ΟΣΤΙΑ τὸ Σεπτέμβριο τοῦ 2010 καὶ
τέθηκε σὲ ἐπ’ ἀόριστον σὲ ἀργία μὲ ἐντολὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου (ἔπειτα ἀπὸ
καταγγελία τοῦ μητροπ. Γλυφάδας Παύλου). Ἐπίσης ἡ Μονὴ αὐτὴ εἶναι μεικτὴ
(μοναστήρι ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν).
Καὶ ὅλα αὐτὰ γίνονται «ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τοῦ
παπικοῦ Enzo Bianchi. Δὲν πρόκειται παρὰ γιὰ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ ὄχι
μόνο στὴ θεολογία, ἀλλὰ καὶ στὴ λειτουργικὴ πράξη καὶ τὴ μοναχικὴ ζωή»
(Τάτση Ἰω., Ὀρθ. Τύπος, 25/6/2010).
Σ’ αὐτὴ τὴ Μονὴ λοιπόν, ἔχουν
παρελάσει, (ὅπως βλέπει κανεὶς σὲ δημοσιευμένες φωτογραφίες) ἐκτὸς τοῦ
Δημητριάδος Ἰγνάτιου, τοῦ πρ. Θεσσαλιώτιδος Θεόκλητου, τοῦ Μεσσηνίας
Χρυσόστομου καὶ ὁ Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος.
Μετὰ ἀπ’ αὐτά, εἶναι εὔκολο νὰ
συνειδητοποιήσει κανεὶς τὴν ἀλλοίωση τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος τῶν πιστῶν, ἰδίως
τοῦ Αἰγίου, μὲ τὴν ἄδεια καὶ τὴν εὐλογία τῶν Ἐπισκόπων, ἀφοῦ ὁ κ. Ἀμβρόσιος
εἶχε «φροντίσει» νὰ τοὺς νουθετεῖ καὶ νὰ τοὺς «λειτουργεῖ» ὁ Σηλυβρίας, τὸν ὁποῖον
εἶχε χαρακτηρίσει ὁ κ. Ἀμβρόσιος ὡς «Ἀστέρα τῆς Ἐκκλησίας πολύφωτον», καὶ
«κόσμημα τῆς Ὀρθοδοξίας», καὶ «Φάρον τηλαυγῆ τοῦ ποιμνίου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως»!
Μπορεῖ κανεὶς νὰ φαντασθεῖ, ὅτι ἦταν ποτὲ δυνατόν, ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ὁ Μ.
Βασίλειος, ὁ ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἢ ὁ ἅγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς νὰ συνεδρίαζαν
καὶ νὰ συμπροσεύχονταν μὲ αἱρετικούς, ἢ νὰ ἐπέτρεπαν σὲ αἱρετικοὺς λύκους νὰ διδάξουν
τὸ ποίμνιό τους;
v) Ὑπάρχει καὶ συνέχεια γιὰ τὸν
φιλοξενούμενο τοῦ κ. Ἀμβρόσιου. Στὴν ἐφημ. «Ἔρευνα» τοῦ Αἰγίου (24/8/2005) δὲν
ντράπηκε ὁ κ. Ἀμβρόσιος νὰ δημοσιεύσει Ἀνακοίνωση τῆς Ἱ Μ. Καλαβρύτων καὶ
Αἰγιαλείας, ἡ ὁποία μᾶς πληροφορεῖ ὅτι: στὴ γυναικεία παπικὴ Μονὴ τῶν
Καρμελιτῶν διοργανώθηκε διήμερη πανηγυρικὴ Σύναξη πρὸς τιμὴν τοῦ Σηλυβρίας κ.
Αἰμιλιανοῦ. Κατ’ αὐτήν «ἐτελέσθη καὶ
ὁλονύκτιος ἀγρυπνία καὶ τὴν ἑπομένη 20η Ἰουλίου Θεία Λειτουργία τοῦ
Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου» στὴν ὁποία συμμετεῖχε –ἐκτὸς τῶν ἄλλων– καὶ
ὁ κ. Αἰμιλιανός! (Καὶ ἔρχονται, μετὰ ἀπὸ αὐτά, μερικοὶ Ἕλληνες ἐπίσκοποι νὰ
ποῦν, πὼς ὅταν ὑπάρξει «διακοινωνία» (intercommunio), τότε θὰ λάβουν μέτρα κατὰ
τῶν Οἰκουμενιστῶν· λὲς καὶ ὅλα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα συμβάντα, δὲν ἀποτελοῦν
intercommunio!).
vi) Γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς Οἰκουμενιστικές
του δραστηριότητες βραβεύτηκε ὁ Σηλυβρίας Αἰμιλιανός. Παρὼν στὴν βράβευση καὶ ὁ
κ. Ἀμβρόσιος, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἔβγαλε καὶ ἀνακοίνωση γιὰ τὸ «χαρμόσυνο» αὐτὸ
γεγονός. Διαβάζουμε στὴν ἀνακοίνωση τῆς Μητροπόλεως ποὺ δημοσίευσε ἡ «Ἔρευνα»
Αἰγίου (24/8/2005): Στὶς 17 Ἰανουαρίου
2004 ἐβραβεύθησαν ἀπὸ τὴν Θεολογικὴ Ἀκαδημία στὸ Μπάρι τῆς Ἰταλίας, ἕνας
Δομικανὸς θεολόγος καὶ ὁ Σηλυβρίας Αἰμιλιανὸς διὰ τὴν Οἰκουμενιστική τους
δράση! «Στὴν ἐπίσημη τελετὴ ἦσαν παρόντες
ἀνώτεροι Κληρικοί, Καθηγηταὶ καὶ ὁ Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων καὶ
Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος μὲ ὁμάδα κληρικῶν ἀπὸ τὸ Αἴγιον»!!!
Καὶ ὅταν ἐτελείωσε τὸν βίον του,
κατά την κηδεία τοῦ Μητροπολίτη Σηλυβρίας Αἰμιλιανοῦ ποὺ ἔγινε στὸ Αἴγιο (ὅπως
ἀναφέρει ὁ ἴδιος ὁ Καλαβρύτων): ὁ καθολικὸς «πατήρ
Lino ἔτρεξε στὸ Αἴγιο ἀπὸ τὴν Ἰταλία, ἀπὸ τὴν Μονὴ Bose τὴν ὁποία ὁ μακαριστὸς
Ἱεράρχης ἐπισκεπτόταν συχνά... Ἡ τελευταία του, πρόσφατη δέ, ἐπίσκεψη ἐκεῖ ἦταν
τὸν παρελθόντα Ἰανουάριο. Μετέβη στὸ Bose γιὰ νὰ ἀποχαιρετήσει τοὺς πατέρες τῆς
Μονῆς καὶ γιὰ νὰ τοὺς δώσει τὶς τελευταῖες
νουθεσίες, ἐπέστρεψε δὲ (στὸ Αἴγιο)
στὶς 30 Ἰανουαρίου 2008».
Αὐτὴ ἦταν ἡ ἰδεολογία τοῦ
Αἰμιλιανοῦ. Ἕνας ξεκάθαρος διαθρησκειακὸς οἰκουμενισμὸς ποὺ δίδασκε «λόγοις καὶ
ἔργοις» ὁ Σηλυβρίας. Καθαρὴ εἰδωλολατρεία.
Σ’ αὐτὸν ἀφιέρωσε ἡ Ἱ. Μητροπόλη
Καλαβρύτων τὸ «Ἐγκόλπιον Ἑορτολόγιον» τοῦ 2005. Καὶ στὸ Ἑορτολόγιο αὐτὸ (ὅπως
ἔγραψε ὁ καθηγητὴς Κορναράκης) ὁ κ. Αμβρόσιος «κατακοσμεῖ μὲ οὐρανομήκεις τιμητικὲς προσαγορεύσεις τὸν Σηλυβρίας
Αἰμιλιανό, ποὺ ἀνυψώνουν τὸ πρόσωπό του ὑπεράνω τοῦ ὕψους μεγάλων ἁγίων
Ἱεραρχῶν τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Ἔτσι ὁ Σεβ. κ. Αἰμιλιανός, κατὰ τὸν κ. Ἀμβρόσιο,
εἶναι: Καύχημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, Ὑψηλὸν Πνευματικὸν Ἀνάστημα
καὶ Ἅγιος Γέροντας, Ἀστὴρ τῆς Ἐκκλησίας πολύφωτος, κόσμημα τῆς Ὀρθοδοξίας, Φάρος τηλαυγὴς τοῦ ποιμνίου
τῆς Ἱ. Μητροπόλεώς του, Ἄσβεστος κανδήλα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀληθείας!!!»
(“Ὀρθόδ. Τύπος”, φ. 1579, 7/1/2005).
Καὶ ποιός εἶναι “καύχημα Ὀρθοδοξίας”;
Συνεχίζει ὁ κ. Κορναράκης: Ἐκεῖνος ποὺ «ἀπεδείχθη
περιφρονητὴς καὶ πολέμιος δύο βασικῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων· τοῦ ΜΕ΄· “Ἐπίσκοπος
...αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω” καὶ τοῦ ΞΕ΄· “Εἴ τις κληρικὸς ἢ
λαϊκὸς εἰσέλθει εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων... καὶ καθαιρείσθω καὶ ἀφοριζέσθω”.
Ἐπειδή, ὅπως φρονεῖ, δὲν συμβιβάζονται οἱ κανόνες αὐτοὶ μὲ τὴν ἐποχήν μας,
χρήζουν κάποιας μεταρρυθμίσεως, ἐφόσον περιορίζουν τοὺς πιστοὺς “εἰς
ἐπιφυλακτικότητα μετὰ ἄλλων μὴ χριστιανῶν καὶ μὴ ὀρθοδόξων”!». Ἐπίσης ὁ
Σηλυβρίας «ἀποδίδει τὴν ἀποτυχία τῆς
ἑνωτικῆς προσπαθείας μὲ τοὺς ἀντιχαλκηδονίους στὸ Ἅγιον Ὄρος». Καὶ γράφει: «Αὐτοὶ λοιπὸν οἱ μεμονωμένοι Ἁγιορεῖτες ἀγνοώντας
ὅλους τοὺς ἀγῶνας (σ.σ. περὶ ἑνώσεως μὲ τοὺς αἱρετικούς), ἔρχονται καὶ τὰ γκρεμίζουν ὅλα!» (Ἑορτολόγιο
Ἱ. Μ. Καλαβρύτων, σ. 47)!!!».
Καὶ καταλήγει ὁ καθηγητὴς
Κορναράκης: «Ἀποροῦμε, ἐκπληττόμεθα ἀλλὰ
καὶ θλιβόμεθα γιὰ τὴ χαλαρὴ ἐπισκοπικὴ συνείδηση τοῦ κ. Ἀμβροσίου! Μήπως καὶ ὁ
ἴδιος ἔχει ἤδη “ὠφεληθεῖ” ἀπὸ τὴν “ἀκένωτον πηγὴν διδαγμάτων” (σ. 6),
οἰκουμενιστικῆς καὶ διαθρησκειακῆς λογικῆς, τοῦ φιλοξενουμένου τοῦ Ἁγίου
Γέροντος; Κύριος οἶδε!» («Ὀρθ. Τύπος», ὅπ. παρ).
vii) Τελευταῖα, μίλησε καὶ ἐναντίον τῆς
Μασονίας ὁ κ. Ἀμβρόσιος, καὶ ζητᾶ νὰ ἀποκαλύψουμε τοὺς Μασόνους:
«...εἰσάγεται ὑπογείως ὁ "ἔξω ἀπὸ δῶ" ὡς νέος
"θεὸς" μέσῳ τῶν μασωνικῶν στοῶν!!! Καὶ μὴ χειρότερα... Κι ὄχι μόνο
αὐτό, ἐδῶ βλέπουμε ὅτι οἱ Μπαρόζο, καὶ λοιποὶ ἡγέτες τῆς ΕΕ συσκέπτονται ἀπὸ
κοινοῦ μὲ τοὺς ἀρχηγοὺς τῶν μασωνικῶν στοῶν, "γιὰ τὸ καλό μας". ...ΑΠΟΚΑΛΥΨΤΕ ΤΟΥΣ ΜΑΣΩΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ
ΥΠΟΧΡΕΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΝ ΑΠΟ ΟΠΟΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΞΙΩΜΑΤΑ Ή ΘΕΣΕΙΣ ΕΧΟΥΝ» (mkka.blogspot.gr/2012/02/blog-post_11.html).
Μᾶς ζητᾶ ὁ κ. Ἀμβρόσιος νὰ
«ἀποκαλύψουμε» τοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας «Μασώνους τῆς Ἑλλάδος». Μήπως, ὅμως, οἱ
ἀποκαλύψεις πρέπει νὰ ἀρχίσουν ἀπὸ τὸν κῆπο του καὶ μέσα ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία;
Μήπως πρέπει νὰ κάνει τὸν κόπο νὰ ἐρευνήσει κι αὐτός, ἂν ὑπῆρξαν φιλομασόνοι
φιλοξενούμενοί του, ἂν ὑπάρχουν ἐντὸς Ἐκκλησίας (Ἱεραρχίας) Μασόνοι Ἐπίσκοποι,
τοὺς ὁποίους οἱ συνεπίσκοποί του καλύπτουν; Ὅταν πρὸ δεκαπενταετίας ὁ «Μεγάλος Διδάσκαλος» τῆς μασονικῆς στοᾶς
Ἀθηνῶν, Χρ. Μανέας, κατήγγειλε τὴν ὕπαρξη μασόνων Ἱεραρχῶν, ἡ Ἱεραρχία δὲν θέλησε
ἢ δὲν τόλμησε νὰ ἐλέγξει τὴν κατηγορία ἢ νὰ
τὸν μηνύσει ὡς συκοφάντη, ὅπως πολλάκις
πιστοὶ χριστιανοὶ ζήτησαν καὶ ἀπαίτησαν,
ὥστε νὰ μὴν αἰωρεῖται περὶ τὰς κεφαλὰς Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας αὐτὴ ἡ φρικτὴ ὑποψία.
Πρόσφατα πληροφορηθήκαμε ἀπὸ
ἱστολόγια τὴν φιλομασονικὴ στάση κάποιων παλαιότερων καὶ νεώτερων Ἐπισκόπων. Ἐπειδὴ
ἔχουν σχέση μὲ τὸν Σηλυβρίας, θὰ ἀναφέρουμε 2-3 δηλώσεις τους: Ὁ Ἰωακείμ
Ἀποστολίδης «τὸ 1931 σὲ συνεδρίαση τῆς Ἱεραρχίας
...ὑπεραμύνθηκε τῆς μασονίας, ὡς
θεσμοῦ κοινωνικοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπιδιώκει τὴν ἐξύψωση
τῆς κοινωνίας!» (ἐφημ. "ΑΛΗΘΕΙΑ", ἀρ. φυλ. 20, Ὀκτώβριος
1933). Ὁ Ἀθηναγόρας Κοκκινάκης (Μητροπ. Θυατείρων) σὲ δηλώσεις του ὑποστήριξε
ὅτι «θρησκέμποροι τινές, ἤρχισαν πόλεμον
ἐναντίον χιλιάδων καλῶν Ὀρθοδόξων
Χριστιανῶν..., ἐπειδὴ ἀνήκουν εἰς τὴν
Ὀργάνωσιν τῶν Μασόνων. Τί κακὸ ἔκαμαν
εἰς τὴν Ἑλλάδα οἱ Μασόνοι;».
Καὶ τί σύμπτωση! Παρόμοιες
θέσεις, παρόμοιο ἐξωραϊσμὸ τῆς Μασονίας ἐπεχείρησε καὶ ὁ περὶ οὗ ὁ λόγος
Αἰμιλιανός. Συγκεκριμένα ὁ «Αἰμιλιανὸς
Τιμιάδης» (μητροπολίτης Καλαβρίας τότε καὶ μετέπειτα Σηλυβρίας) «σὲ συνέντευξή του στὴν Ἑλβετικὴ ἐφημερίδα
"La Suisse"
ποὺ ἀναδημοσιεύει ἀπόσπασμα ἡ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" (1-12-1972) καταθέτει τὴν
ἄποψή του γιὰ τὸν τεκτονισμὸ σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἡ ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος, μὲ
μπροστάρη τὸν Φλωρίνης Αὐγουστῖνο Καντιώτη, εἶχε ξεσηκωθεῖ γιὰ τὴν κάθαρση τοῦ κλήρου ἀπὸ τοὺς μασόνους» [Τοῦτο ποτὲ δὲν ἐπετεύχθη, ἀντίθετα ἡ περὶ
Ἀρχιεπ. Χριστόδουλον Σύνοδος ἁγιοποίησε τὸν Ἐπίσκοπον Χρυσόστομον Σμύρνης, παρὰ
τὶς ἐνστάσεις χριστιανῶν ποὺ κατήγγειλαν τὴν Μασονικήν του ἰδιότητα καὶ παρά
τὶς ἐπιφυλάξεις καὶ αὐτῶν ἀκόμα τῶν ἰδίων(!) Ἐπισκόπων ποὺ τὸν ἁγιοποίησαν!!!].
Καὶ ὡς νὰ ἦτο ὁ Σηλυβρίας συνήγορος
τῶν Μασόνων καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν, ψέγει τὴν Ἱεραρχία, διότι μὲ τὴν παρότρυνση
μιᾶς ὁμάδας φανατικῶν, κακῶς θεωρεῖ
τὸν Μασονισμὸ (τεκτονισμὸ) ὡς ἐχθρὸ τῆς Ἐκκλησίας! Διαβεβαιώνει δέ, ὅτι ἡ Μασονία «οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει
μὲ τὸν οἰκουμενισμόν»! Στὴν
συνέντευξή του, τὸ περιεχόμενο τῆς ὁποίας εἶναι ἐσκεμμένως ἀντιφατικὸ καὶ
ἀποπροσανατολιστικό, διαβάζουμε καὶ τὰ ἑξῆς:
«Δὲν πρέπει νὰ ὑπερβάλλωμεν τὴν σημασίαν τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱεραρχίας
ἐπὶ τοῦ θέματος τοῦ τεκτονισμοῦ... Πρόκειται περὶ μέτρου ἐντελῶς τυπικοῦ...,
πρόκειται περὶ κατισχύσεως εἰς τοὺς κόλπους τῆς ἱεραρχίας μιᾶς μικρᾶς μειοψηφίας φανατικῶν, οἱ ὁποῖοι ἐκδηλώνουν
ἀντιοικουμενικὸν πνεῦμα, ἔστω κι ἂν ὁ τεκτονισμὸς οὐδεμίαν ἔχει σχέσιν
κατ’ ἀρχὴν μὲ τὸν οἰκουμενισμόν. Ἡ
ἀπόφασις αὐτὴ δὲν δύναται νὰ θεωρηθῆ ὡς ἐκπροσωποῦσα τὴν γνώμην τοῦ συνόλου τῆς
Ἱεραρχίας καὶ ἀκόμα ὀλιγώτερον τῆς Ἐκκλησίας..., δεδομένου ἄλλωστε ὅτι ἀπὸ
δεκαετίας ἤδη θεωρεῖται ὅτι ὁ
τεκτονισμὸς εἶναι ἀσυμβίβαστος πρὸς τὴν ὀρθόδοξον ἐκκλησίαν. Ὁ λαὸς γνωρίζει
ὅτι ὁ τεκτονισμὸς δὲν ἀποτελεῖ εἰς
τὴν Ἑλλάδα πραγματικὸν κίνδυνον, ὁπωσδήποτε δὲ δὲν εἶναι ἐχθρὸς τῆς ἐκκλησίας. Δὲν ἐμάθομεν νὰ λέγωμεν, ὅτι ὁ
τεκτονισμὸς συμβιβάζεται πρὸς τὴν θρησκείαν, ἀλλὰ τὸ νὰ λέγωμεν, ὅτι αὐτὸς
εἶναι ὁ κύριος ἐχθρός, ἀσφαλῶς δὲν ἀνταποκρίνεται εἰς τὴν γνώμην τῆς
πλειοψηφίας τῆς ἱεραρχίας»! http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2012/08/2_14.html
Ὁ εὐφυὴς κ. Ἀμβρόσιος, λοιπόν,
δὲν κατάλαβε τίποτα ἀπ’ ὅλες τὶς παραπάνω ἰδιότητες τοῦ Αἰμιλιανοῦ, δὲν γνώριζε τὴν ταυτότητά
του;
Μᾶς δίδαξε ὁ κ. Ἀμβρόσιος ὅτι καὶ μόνο νὰ δεχθεῖς στὸ γραφεῖο σου κάποιον, εἶναι σὰ νὰ ἀποδέχεσαι τὴν ἰδεολογία του καὶ νὰ τὴν
ἐπευλογεῖς! Ἔγραψε συγκεκριμένα: Ὁ κ. Βαρθολομαῖος καὶ ὁ κ. Ἱερώνυμος «φέρονται ὡς ἀποδεχόμενοι τὴν Μεταπατερικὴ
Θεολογία καὶ ὡς ἐπευλογοῦντες ταύτην, καθ'
ὅσον ἐδέχθησαν στὸ Γραφεῖο του ἕκαστος τὰ Μέλη τοῦ Προεδρείου τῆς ἐν λόγῳ
κινήσεως»! (aktines.blogspot.gr/2012/03/blog-post_1762.html).
Ὥστε, λοιπόν, κατὰ τὴν
διδασκαλίαν του, καὶ μόνο νὰ δεχθεῖς στὸ Γραφεῖο σου κάποιον, εἶναι
σὰ νὰ ἀποδέχεσαι τὴν ἰδεολογία του! Τόσο
αὐστηρὸς εἶναι γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἂν ὅμως ἰσχύει αὐτό, τί σημαίνει γιὰ τὸν ἴδιο
τὸ γεγονός, ὅτι ὄχι ἁπλῶς ἐδέχθη στὸ Γραφεῖο του, ἀλλὰ φιλοξένησε καὶ φιλοξενεῖ
ἐπὶ χρόνια στὴν Μητρόπολη Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας Ἐπισκόπους πού, τὸν ἕνα ἔχει
χαρακτηρίσει ὁ ἴδιος ὡς «ἀκατάλληλο πρόσωπο» γιὰ νὰ γίνει ἐπίσκοπος, ὁ δὲ ἄλλος,
ὁ Σηλυβρίας, ἦταν ἐν ἔργοις καὶ λόγοις ἡγετικὸ στέλεχος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ φιλικὰ προσκείμενος
πρὸς τὴν Μασονία; Πῶς σ’ αὐτὸν εἶχε ἐμπιστευθεῖ τὴν διδαχὴ τοῦ ποιμνίου του,
συλλειτουργοῦσε μαζί του, καὶ ἀποδέχθηκε τὸν καρπὸ τοῦ ἐν Εὐρώπῃ οἰκουμενιστικοῦ
του κόπου, ἑκατομμύρια εὐρώ, γιὰ νὰ χτίσει οἰκήματα, «Μετόχια» καὶ «Σήμαντρα»,
καὶ παρευρέθη στὴν βράβευσή του ἀπὸ παπικούς; Ἄραγε, δὲν ταυτίστηκε μὲ αὐτόν,
δὲν ἐπευλόγησε στὸ πρόσωπό του τὸν Οἰκουμενισμό του, δὲν καθίστασαι ὅμοιός του;
Ε. Ὁ κ. Ἀμβρόσιος τὸ 2003, καθὼς
μεγάλωναν τὰ ἀνοίγματα τοῦ Ἀρχιεπ. Χριστόδουλου πρὸς τὸ Βατικανό, ἂν καὶ
διέβλεπε ἐπερχόμενο σχίσμα, ἀδιαφοροῦσε. Σήμερα καταφέρεται ἐναντίον τῶν
συνεπισκόπων του, ποὺ δὲν βλέπουν τὸν κίνδυνο σχίσματος Οἰκουμενιστῶν καὶ
ἀντι-οικουμενιστῶν!
Ὅταν ὁ κ. Ἀμβρόσιος (ἐπὶ
Χριστοδούλου) ἦταν «ὑπουργὸς τῶν ἐξωτερικῶν» τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ἀντέδρασε στοὺς
Οἰκουμενιστικοὺς σχεδιασμοὺς τοῦ Ἀρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου (ποὺ τότε πλειοδοτοῦσε
σὲ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα, ξεπερνώντας καὶ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο), ἀλλὰ συνεργάστηκε
μαζί του γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῶν οἰκουμενιστικῶν του σχεδιασμῶν. Χαρακτηριστικὴ
εἶναι ἡ προσφώνηση τοῦ κ. Ἀμβρόσιου πρὸς τὸν καρδινάλιο Κάσπερ (11/2/2003), πρὸς
τὸν ὁποῖο δήλωνε κυνικὰ πώς, παρὰ
τὸν διαβλεπόμενο κίνδυνο σχίσματος
ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, λόγῳ τῶν ἀνοιγμάτων πρὸς τὸ Βατικανό,
ἡ προσπάθεια προσεγγίσεως μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν(!) θὰ συνεχισθεῖ: «Διανοίγοντες
τὰς ἀγκάλας μας πρὸς τὴν Ρωμαιοκαθολικὴν
Ἐκκλησίαν», εἶπε ὁ κ. Ἀμβρόσιος, «ἀντιμετωπίζομεν
τὸν κίνδυνον ἑνὸς νέου ἐσωτερικοῦ σχίσματος»! (π. «Ἐκκλησία» Μάρτιος 2003). Καὶ συνεχίζων,
ἐπρότεινε τὴν «περαιτέρω ἀνάπτυξιν
Διμερῶν Σχέσεων μεταξὺ τῆς προκαθημένης(!)
Ἐκκλησίας(!) τῆς Ρώμης καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος».
Σήμερα, ὁ μὴ συνειδητοποιῶν τὴν
βαρύτητα τῶν ὅσων ἑκάστοτε λέγει, κ. Ἀμβρόσιος, κατηγορεῖ τοὺς ἄλλους συνεπισκόπους του, ὅτι τοὺς ἐξέφυγε ἡ
κατάσταση ἀπὸ τὰ χέρια τους, καὶ ὡς ἐκ τούτου ὑπάρχει κίνδυνος σχίσματος καὶ σχισμάτων. «Δὲν πρέπει (γράφει),
ὑπαιτιότητι ἡμῶν, νὰ μονοπωλῆται ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ ἐκκεντρικά τινα στοιχεῖα-Μέλη
τῆς Ἐκκλησίας... Ἐπικρέμαται, φρονῶ ταπεινῶς, ὑπεράνω τῆς κεφαλῆς ἡμῶν ἡ ἀπειλὴ
οὐχὶ ἁπλῶς ἑνὸς σχίσματος, ἀλλὰ περισσοτέρων τοιούτων, καθ’ ὅσον ἄλλοι μὲν θεωροῦν ὡς αἵρεσιν τὴν λεγομένην
οἰκουμενικὴν κίνησιν, ἕτεροι δὲ τὴν θεωρίαν τῆς μεταπατερικῆς Θεολογίας, καὶ
ἄλλοι τὴν μεταρρύθμισιν εἰς τὰ τῆς Ὀρθοδόξου λατρείας» (Φεβρ. καὶ Μάρτ.
2012). Τόσο γρήγορα ξέχασε ὅτι εἶναι συνδημιουργὸς τῆς καταστάσεως αὐτῆς· ἡ
στάση του, τότε, ἔναντι τοῦ Πάπα, ἡ ἀδιαφορία του, τότε, γιὰ ἕνα «νέο ἐσωτερικὸ σχίσμα», μαζὶ μὲ ἄλλους
παράγοντες, ὁδήγησαν σ’ αὐτὰ καὶ εἶναι οἱ πικροὶ καρποὶ αὐτῶν ποὺ τώρα
κατηγορεῖ.
Ἂν πράγματι, ἐννοεῖ αὐτὰ ποὺ
λέγει, πρέπει νὰ κάνει τὴν αὐτοκριτική του, νὰ ζητήσει συγγνώμη ἀπὸ τοὺς
συλλειτουργούς του, ἀπὸ τοὺς πιστοὺς καὶ ἀπὸ ὅσους ἐδίωξε, ἐπειδὴ τοῦ
ὑπενθύμιζαν τὰ αὐτονόητα, καὶ τότε θὰ θεωρηθεῖ εἰλικρινὴς (κατὰ ἄνθρωπον) ἡ
σημερινή του «ἀγωνία»!
ΣΤ. Ὁ κ. Ἀμβρόσιος κατηγορεῖ τὸν
Πατριάρχη γιὰ παράνομη καθαίρεση, ξεχνώντας ὅτι κι αὐτὸς ἔχει προβεῖ σὲ παράνομους
καὶ ἄδικους ἀφορισμούς!
Θὰ προσθέσω κι ἕνα τελευταῖο, τὸ
ὁποῖο, ἂν καὶ μὲ ἀφορᾶ προσωπικά, δὲν πρέπει νὰ παρασιωπήσω, γιατὶ δὲν τὸ
ἀντιμετώπισα ἐξ ἀρχῆς καὶ (τώρα περισσότερο) δὲν τὸ ἀντιμετωπίζω ὡς προσωπικό,
ἀλλὰ ὡς ἐκκλησιαστικὸ θέμα. Ὁ κ.
Ἀμβρόσιος καταφέρεται κατὰ τῆς παράνομης (πράγματι) καρατόμησης τοῦ Πατριάρχη
Ἱεροσολύμων Εἰρηναίου καὶ ἐπανέρχεται στὸ θέμα πολλὲς φορές. Γράφει: Ὁ «Πατριάρχης Εἰρηναῖος κηρύχθηκε ἔκπτωτος χωρὶς δικαστικὲς διατυπώσεις! ΔΕΝ ἀπαγγέλθηκε κατηγορία κατ’ Αὐτοῦ! ΔΕΝ διενεργήθησαν ἀνακρίσεις! ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΔΟΘΗ ἡ
δυνατότης νὰ ἀπολογηθῆ! ΔΕΝ ΔΙΚΑΣΘΗΚΕ λοιπὸν καθὼς οἱ Ἱεροὶ Κανόνες διακελεύουν!... Καὶ ὅλα αὐτὰ ἔγιναν
…μὲ τὴν σύμπραξη τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου, δηλ. τοῦ θεματοφύλακος τῶν Ἱ.
Κανόνων!».
Πῶς, ὅμως, «ξέχασε» ἐνσυνείδητα ὁ κ. Ἀμβρόσιος τὴν παροιμία, πὼς
«στὸ σπίτι τοῦ κρεμασμένου δὲν μιλᾶνε γιὰ
σκοινί»; Πῶς τοῦ διέφυγε ὅτι καταδικάζοντας
τὶς ἐνέργειες τοῦ Πατριάρχη, καταδικάζει τὸν ἑαυτόν του, ἀφοῦ παρόμοια ἔκανε κι
αὐτός, παρέβη δηλαδὴ ὅσα «οἱ Ἱεροὶ
Κανόνες διακελεύουν»; Αὐτός,
βέβαια, δὲν κατεδίκασε Πατριάρχη, ἀλλὰ λαϊκό. Τὸ 2006 παράνομα, ἀντικανονικά, ἐκδικητικὰ –καὶ χωρὶς ἴχνος μεταμελείας–
καταδίκασε καὶ ἀφόρισε λαϊκὸ θεολόγο
τῆς Μητροπόλεώς του, χωρὶς κατηγορία, ἀνάκριση, ἀπολογία, χωρὶς «δίκη». Τὴν
αἰτία καὶ ἀστεία «κατηγορία», ποὺ ἐφηῦρε γιὰ νὰ τὸν καταδικάσει αὐθαίρετα, τὴν
ἔγραψε στὴν (διὰ τοῦ Τύπου) Ἀνακοίνωση τοῦ ἀφορισμοῦ:
Ὁ θεολόγος ἔπραξε τὸ ἑξῆς ἀδίκημα: κληθεὶς «δὲν προσῆλθε στὸ γραφεῖο τοῦ Μητροπολίτη γιὰ νὰ συζητήσουν θεολογικὰ θέματα»!!! (αὐτὴ
κατὰ λέξη ἦταν ἡ αἰτιολόγηση στὸ δημοσιευθὲν «Ἔγγραφο» τοῦ ἀφορισμοῦ. Ἀκολούθησε, βέβαια, καὶ μιὰ «Ἐγκύκλιος» μὲ διαφορετικὸ σκεπτικό, ποὺ
ἀναιροῦσε τὴν πρώτη αἰτιολόγηση τοῦ
«ἐπίσημου» ἀφορισμοῦ, δηλαδὴ τὸν ἑαυτόν του!). Μάλιστα, στὴ συνέχεια,
ὑπερασπιζόμενος αὐτήν του τὴν ἐμπαθῆ ἐνέργεια ὑπέπεσε καὶ σὲ ἄλλα ἀδικήματα,
γιὰ τὰ ὁποῖα παραπέμπεται ἀπὸ τὸν Εἰσαγγελέα νὰ δικασθεῖ στὸ Ἐφετεῖο Πατρῶν τὴν
1 Ὀκτωβρίου 2012!
* * *
Αὐτὰ εἶναι τὰ δικά μου
συμπεράσματα γιὰ τὴν φαινομενικὴ ἀλλαγὴ πλεύσεως τοῦ Μητροπολίτη Καλαβρύτων κ. Ἀμβροσίου,
τὸν ὁποῖο γνωρίζω «ἀπὸ τὴν ὄψη καὶ τὴν κόψη». Ἂν ὅμως, παρὰ τὰ συγκεκριμένα,
πραγματικὰ γεγονότα καὶ κείμενα ποὺ παρουσίασα, ἔχει ἀλλάξει πραγματικὰ γνώμη
καὶ δέχεται ὅ,τι καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πιστεύει, δηλαδή:
(α) ἂν δέχεται ὅτι ὁ Παπισμός, ὁ
Προτεσταντισμὸς καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἱρέσεις· ἂν ἔπαψε πλέον νὰ θεωρεῖ
ὅτι οἱ Παπικοὶ ἔχουν μυστήρια· ἂν ἔπαψε νὰ θεωρεῖ ὅτι τὸ Βατικανὸ εἶναι «Ἐκκλησία» καὶ μάλιστα «προκαθημένη»(!)·
(β) ἂν ἔπαψε νὰ θεωρεῖ ὅτι τὸ Filioque εἶναι θεολογούμενο, καὶ δέχεται τὴν διδασκαλία τῶν
Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἑκατοντάδων Συνόδων, ὅτι εἶναι αἵρεση καὶ
φοβερὴ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος·
(γ) ἂν ἄλλαξε γνώμη γιὰ τὴν ἐν
ζωῇ ταυτότητα τοῦ Σηλυβρίας Αἰμιλιανοῦ μὲ τὸν ὁποῖο ταυτίστηκε (μακάρι ὁ –προσηνὴς
ὡς ἄνθρωπος– Σηλυβρίας Αἰμιλιανὸς νὰ ἔφυγε μετανοημένος, πρᾶγμα ποὺ ἐμεῖς δὲν
γνωρίζουμε, ἀλλὰ τὸ εὐχόμαστε)·
(δ) ἂν συνειδητοποίησε τὰ ἄλλα
δημόσια ἐκκλησιαστικὰ λάθη του·
τότε, πράγματι μιὰ τέτοια ἀλλαγή,
ἀποτελεῖ μεγάλη χαρὰ γιὰ κάθε ὀρθόδοξο καὶ παράδειγμα γιὰ μίμηση, ἰδιαίτερα γιὰ
ἐμὲ προσωπικά.
Τότε μποροῦμε, ὁ καθένας στὸν
τομέα του νὰ πολεμᾶ τὸν κοινὸ καὶ κυρίως
ἐχθρὸ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Οἰκουμενισμό,
ποὺ ἔχει βραχυκυκλώσει τὰ πάντα, ἔχει καταντήσει τὴν Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας θεραπαινίδα τῆς Πολιτείας καὶ τῆς Νέας Τάξης
πραγμάτων, ἀνίκανη νὰ συμπαρασταθεῖ οὐσιαστικὰ στὸ σύγχρονο πιστό, καὶ ἐπὶ
πλέον στέκεται ἐμπόδιο στὸ ἔργο ὅσων
φωτισμένων ποιμένων ἀγωνίζονται θυσιαστικὰ καὶ ἔμπονα γιὰ τὸ ποίμνιό τους,
πιστοὶ στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, σ’ αὐτοὺς τοὺς ἔσχατους καιροὺς τῆς συγχύσεως καὶ τῆς ἀπελπισίας.
Σημάτης
Παναγιώτης
