- Βγάλε τον ΣΤΑΥΡΟ σου ... -«Γιατί»; Ἀπάντησε ὁ γκουρού: - «Δέν μπορῶ νά σοῦ μεταδώσω γνώση. Λοιπόν, θά τόν βγάλεις;»

           


- ΒΓΑΛΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΣΟΥ!
- ΓΙΑΤΙ;
Στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ‘60 ἕνας δεκαεννιάχρονος Έλληνοαυστραλός, ὁ Θεμιστοκλῆς Ἀδαμόπουλος μαζί μέ μερικούς φίλους του ἔφτιαξαν ἕνα συγκρότημα ρόκ μουσικῆς, τούς Φλάϊς (Flies). Τό συγκρότημα ταχύτατα ἔγινε διάσημο ἀνά τόν κόσμο.
Διηγεῖται ὁ Θεμιστοκλῆς:
-"Τότε ἦταν πολύ τῆς μόδας τά διάσημα μέλη τῶν ρόκ συγκροτημάτων νά ἐπισκέπτονται στήν Ἰνδία κάποιον γκουρού (=διδάσκαλο γιά μύηση στόν Βουδδισμό) γιά συμβουλές καί πνευματική καθοδήγηση!
Ἄρχισα, λοιπόν, νά πηγαίνω καί ἐγώ.
Σέ ἕνα τέτοιο ταξίδι μου, ὁ γκουρού ἀκουμποῦσε τό χέρι του στό κεφάλι τοῦ κάθε ἐπισκέπτη λέγοντας:
-«Σοῦ μεταδίδω γνώση».
Ὅταν ἦρθε ἡ σειρά μου, σταμάτησε καί μοῦ εἶπε: - «Βγάλε τόν σταυρό σου» (!)
Ἦταν ἐπίσης τῆς μόδας, τότε, γιά μᾶς, νά φορᾶμε σταυρό. Ὄχι πώς πιστεύαμε, ἀλλά τόν φορούσαμε ὡς διακοσμητικό, μᾶλλον, στοιχεῖο.
Ἐξεπλάγην ἀπό τήν προτροπή τοῦ γκουρού καί τοῦ εἶπα:

Κατηγορούν όσους τους ελέγχουν δημοσίως ως εμπαθείς, αλλά μεταξύ τους τρώγονται δημοσίως με περίσση εμπάθεια και μένος! Δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα!

Απάντηση Σιδηροκάστρου Μακαρίου σε Προικοννήσου Ιωσήφ

apantisi maakarios

Απάντηση μέσω της Romfea.gr στον Μητροπολίτη Προικοννήσου δίνει ο Σεβ. Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος.

Σύμφωνα με τον Μητροπολίτη Σιδηροκάστρου ο Μητροπολίτης Προικοννήσου στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook δημοσίευσε κάποια αρνητικά στοιχεία για την πανήγυρη στην εορτή του Αγίου Αλεξίου που πραγματοποιήθηκε στις 17 Μαρτίου στην Ιερά Μονή του Ακριτοχωρίου της Ιεράς Μητροπόλεως Σιδηροκάστρου. (σσ. Η δημοσίευση ήταν καθόλου παράλογη, αλλά η ακόλουθη εδω: Με όλο τον σεβασμό πρός τον λίαν αγαπητό Γέροντα Αλέξιο (και τις ευχές μας για τα ονομαστήριά του), διερωτώμαι: ΑΥΤΟ ΛΕΓΕΤΑΙ ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ;... Μήπως έχουμε ξεφύγει ολότελα; (Ανάλογα ισχύουν καί για Δισαρχιερατικές sic! Προηγιασμένες πού είδαμε πρόσφατα, με μίτρες, πληθώρα λειτουργών Ιερέων κ.λπ., Προηγιασμένη την Καθαρά Τρίτη, μαύρες μίτρες [δεν μπορούμε να ζήσουμε δίχως μίτρα!] κ.ά) Πλήρης ανατροπή της Τάξεως και κατάλυσις του κατανυκτικού-πενθηρού χαρακτήρος της Λειτουργίας αυτής και των ημερών της Τεσσαερακοστής! Επιτέλους, άς αφήσουμε και τίποτε όρθιο! Έλεος! Κάπου χρειάζεται ένα γερό ΦΡΕΝΟ! .-).

Ο Μητροπολίτης Μακάριος μιλώντας στη Romfea.gr ανέφερε ότι Θεώρησε χρέος του να δώσει κάποιες διευκρινίσεις στον Άγιο Αδελφό στον ίδιο ιστότοπο για την αλήθεια των πραγμάτων, πλην όμως ο Σεβασμιώτατος δε δέχθηκε το αίτημα να μας “έχει φίλους”.

"Κατά συνέπεια κ. Πολυγένη στέλνουμε σε σας μέσω της Romfea.gr αυτήν την απάντηση για λόγους δημοκρατικής δεοντολογίας και ευαισθησίας, ώστε οι αναγνώστες να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα δηλώνοντας ότι δεν έχουμε κάτι εναντίον του αδελφού, τον οποίο θεωρούμε ιδιαίτερα αγαπητό και που του ευχόμεθα τα καλύτερα και κυρίως καλή Σαρακοστή" - ανέφερε ο κ. Μακάριος.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΡΟΙΚΟΝΝΗΣΟΥ

Αγαπητέ μου Joseph Harkiolakis, αν και είμεθα στην περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής και δεν πρέπει να ‘’κρίνουμε ίνα μη κριθούμε’’, σεις μπήκατε στον πειρασμό του: ‘’σύ τίς εί ο κρίνων αλλότριον ικέτην’’;

Και εγώ διερωτώμαι μαζί σας, ως συνέχεια των γραφομένων σας: ‘’πλήρης ανατροπή και της πνευματικής τάξεως’’;

Θεωρείτε ορθό για επουσιώδη θέματα να αναλωνόμεθα και να δάκνωμεν αλλήλους, εν μέσω μάλιστα ως λέτε Μ. Τεσσαρακοστής;

Ο Ζωηφόρος Σταυρός: Της Ευσεβείας το Αήττητον Τρόπαιον

    

(Θεολογικό σχόλιο στην Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως)

Φθάσαμε, με τη χάρη του Θεού, στην Γ΄ Κυριακή των Νηστειών, στην Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, κατά την οποία προβάλλεται ο Τίμιος Σταυρός για προσκύνηση, για να αντλήσουμε από αυτόν δύναμη, να συνεχίσουμε ως την Ανάσταση, τον πνευματικό μας αγώνα. Να συνέρθουμε από την κόπωση των προηγούμενων ημερών και να αντικρούσουμε νικηφόρα τις λυσσώδεις επιθέσεις του διαβόλου εναντίον μας αυτή την ιερή περίοδο, ο οποίος πασχίζει να μας ματαιώσει τον αγώνα μας. Κι αυτό διότι, ο Τίμιος Σταυρός είναι το μεγάλο μας όπλο κατά του διαβόλου και των παγίδων του. Είναι το μεγάλο τρόπαιο νίκης κατά των αντιθέων δυνάμεων και η παρηγοριά κάθε πονεμένου.

Ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί για τη χριστιανική μας πίστη, κορυφαίο σύμβολο θυσίας και αγιασμού. Ο Σταυρός μαζί με την Ανάσταση λειτουργούν ως δυο βασικοί άξονες πάνω στους οποίους κινείται η ζωή των πιστών Χριστιανών. Η Ανάσταση έπεται του Σταυρού και προϋποθέτει το Σταυρό και ο Σταυρός προμηνύει την Ανάσταση. Χωρίς Σταυρό δεν γίνεται Ανάσταση. Πάνω σε αυτές τις αρχές στηρίζεται η Θεολογία του Σταυρού και η σπουδαία σημασία της για τη ζωή της Εκκλησίας.

Ο μέγας απόστολος των Εθνών Παύλος, ο κατ’ εξοχήν θεολόγος του Σταυρού, τονίζει συχνά στις θεόπνευστες επιστολές του ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι γι’ αυτόν καύχηση. «Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ.6,13), διότι «ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι» (Α΄ Κορ.1,17). Ο Κύριος της δόξης «υπό χειρών ανόμων» καρφώθηκε επάνω στο ξύλο του Σταυρού, για να υποστεί το επώδυνο μαρτύριο της σταυρώσεως και να πεθάνει ως αίσχιστος κακούργος. Αλλά όμως η ανθρώπινη αυτή κακουργία, εξ αιτίας της άμετρης θείας αγάπης, λειτούργησε ευεργετικά για το θεοκτόνο ανθρώπινο γένος.

Μνήμη της Αγία Δροσίδας, θυγατρός του αυτοκράτορος Τραϊανού και των συν αυτή πέντε Παρθένων

                    
                    Αγία Δροσίδα-Τοιχογραφία Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Bălinești (1499)

Οι Άγιοι μας που μας «προβάλλει» καθημερινά η εκκλησία μας, είναι μια καθημερινή πηγή έμπνευσης για όλους μας τους Χριστιανούς, είναι ζωντανά παραδείγματα αγιότητας στη γη και ταυτόχρονα πρότυπα για τη δική μας βιωτή επάνω στη γη. Οι Άγιοι είναι ευλογία του Θεού για εμάς. Πρεσβεύουν για εμάς όταν τους επικαλούμαστε και η ζωή τους μας δείχνει το σκοπό της ζωής, που είναι η αγιότητα, «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Λευϊτ. Κ΄,7,26 και Α΄ Πέτρ. Α΄,16).

Η αγιότητα επιτυγχάνεται μιμούμενοι τη ζωή του Χριστού και των Αγίων και ταυτόχρονα αυτή η μίμηση της ζωής του Χριστού και των Αγίων είναι η καλύτερη τιμή από εμάς προς εκείνους.
Αυτή την πίστη, το θάρρος και την αγάπη των Αγίων να έχουμε κι εμείς για να πάμε κοντά στον Χριστό μας. Μπορεί να μην ζούμε στην εποχή των διωγμών του αυτοκράτορος Τραϊανού, αλλά και στην σημερινή εποχή που ζούμε η πίστη μας και ο χριστιανισμός βάλετε καθημερινά. Ας μην ξεχνάμε να ομολογούμε την πίστη μας στο εν Τριάδι αληθινό Θεό, όπως έκανε και η Αγία Δροσίς.

Βέβαια στη σημερινή εποχή που ζούμε, το να ομολογεί κάποιος ότι είναι χριστιανός, ορισμένοι το θεωρούν ντροπή ή μεσαίωνα ή κάτι υποτιμητικό. Αλλά ξεχνάμε ότι όποιος δεν ντράπηκε να ομολογήσει τον Χριστό, ο ίδιος ο Χριστός τον στήριξε και στην επίγεια ζωή αλλά και στην μετά θάνατον ζωή.

Οι Οικουμενιστές ξαναγράφουν την ιστορία διαχωρίζοντας εαυτούς από τους Αγίους!

Βαρθολομαίος: Δεν υπήρξε σχίσμα μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινούπολης το 1054.



Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως πιστεύει ότι ο διαχωρισμός μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών θα εκλείψει τα επόμενα χρόνια.

Στις 12 Μαρτίου 2025, κατά τη διάρκεια συνάντησης στην Κωνσταντινούπολη με τον Ελληνοκαθολικό Μελκίτη Πατριάρχη Γρηγόριο Γ’, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος μίλησε για την θεωρία ότι δεν υπήρχε πραγματικό σχίσμα μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινούπολης το 1054, γράφει το catholicnewsagency.

Μάλλον, είπε, «υπήρχαν εντάσεις που ενισχύθηκαν με την πάροδο του χρόνου». Ωστόσο, όπως τόνισε ο κ. Βαρθολομαίος, αυτές οι εντάσεις «δεν είναι ανυπέρβλητες».

Ο Γρηγόριος Γ’ έφτασε στην Κωνσταντινούπολη με ομάδα προσκυνητών που συμμετείχαν στο προσκύνημα της Γερμανικής Εταιρείας των Αγίων Τόπων. Αφορμή για το προσκύνημα ήταν η 1700η επέτειος της Συνόδου της Νίκαιας, που έγινε το 325.

Παράδοξος τρόπος νὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι, ἀλλὰ ἀληθινός:

  Ὁ ἐκούσιος Σταυρὸς καὶ ἡ τήρηση τῶν Ἱ. Κανόνων

      

Διότι εάν δεν σε πείθει να προστρέξεις η φύση του πράγματος, ούτε να λάβεις είσαι άξιος, αλλά ούτε και εάν λάβεις, θα γνωρίσεις καλώς εκείνο που έλαβες» Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

    

    Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

    Πάλι ἔχει γίνει ἐπίκαιρο τὸ ἐρώτημα, ἂν ἡ διακοπὴ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ σχισματικοὺς εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἢ δυνητική. Πάλι ἔχει διχασθεῖ τὸ ποίμνιο σ’ αὐτοὺς ποὺ τὴν θεωροῦν δυνητικὴ καὶ σ’ αὐτοὺς ποὺ τὴν θεωροῦν ὑποχρεωτική. Καὶ ἡ διαμάχη συνεχίζεται εἰς βάρος τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας, διότι τὸ ἐρώτημα εἶναι λάθος καὶ τίθεται λανθασμένα.

    Τὸ ἐρώτημα, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ τίθεται, δὲν εἶναι, ἂν εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ τηρήσω τὸν ἑκάστοτε Κανόνα, ἀλλὰ ἂν θέλω νὰ εἶμαι Χριστιανός, μὲ ὅτι αὐτὸ συνεπάγεται. Καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ πραγματικὴ ἐλευθερία: Δικαίωμα ἐπιλογῆς ἀλλὰ καὶ ὑποχρέωση ἐφαρμογῆς καὶ ὑπεράσπισης αὐτοῦ ποὺ ἐπέλεξα. Τὴν αὐριανὴ Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως ἀκοῦμε τὸν Χριστὸ νὰ μᾶς λέει:

«    Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ´, 24). Καὶ ὁ μακαριστὸς Τρεμπέλας μεταφράζει (ἐδῶ):

«    Ἐάν κάποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει ὡς μαθητής μου, ἂς διακόψει κάθε σχέση μὲ τὸν διεφθαρμένο ἁπὸ τὴν ἁμαρτία ἑαυτό του κι ἂς πάρει τὴ σταθερὴ ἀπόφαση νὰ ὑποστεῖ ἀκόμη καὶ θάνατο σταυρικὸ καὶ βίαιο. Κι ἂς μὲ ἀκολουθήσει μιμούμενος σὲ ὅλα τὸ παράδειγμά μου· καὶ νὰ μὴ διστάσει νὰ προβεῖ στὶς ἀποφάσεις καὶ τὶς θυσίες αὐτές».

    Τὸ μόνο ποὺ ἔχει δυνητικὸ ἢ ἀκόμα, ἂν θέλει κανείς, καὶ προτρεπτικὸ χαρακτῆρα στὰ λόγια τοῦ Κυρίου εἶναι τὸ «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν». Ὁ Χριστὸς σεβόμενος τὴν ἐλευθερία μας μᾶς ἀφήνει τὸ αὐτεξούσιο καὶ τὸ δυνητικὸ ποὺ τὸ συνοδεύει. Δὲν χρειάζεται φυσικὰ νὰ ποῦμε, τί συμβαίνει μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀρνοῦνται νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν. Γι’ αὐτοὺς ὅμως ποὺ ἀποφασίζουν νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν, ὁ λόγος Του εἶναι ξεκάθαρος: Θέλεις νὰ σώσεις τὴν ψυχή σου, σήκωσε τὸν σταυρό σου καὶ ἀκολούθησέ με. Δὲν λέει, ἂν μπορεῖς, δὲν λέει ἂν θέλεις, ἀλλὰ σήκωσε, προστακτική· καὶ τὴ στιγμὴ ἀκριβῶς ποὺ θὰ προσπαθήσεις μὲ κόπο νὰ σηκώσεις τὸ σταυρό σου, θὰ ἔλθει καὶ θὰ στὸν κάνει -ἀνάλογα μὲ τὸ Θέλημά Του- «ἐλαφρὸ» ἡ Θ. Χάρη. Κάθε ἀντικατάσταση τῆς προστακτικῆς μὲ δυνητικοῦ χαρακτῆρα ἑρμηνεῖες ἢ ἄλλες δικαιολογίες, ἀποτελεῖ συμβιβασμό, ἐπικάλυψη τῶν ἀδυναμιῶν καὶ παθῶν μας.

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

    

"...μέ τίς θλίψεις πού συμβαίνουν, ὁ Χριστιανός
γίνεται οἰκεῖος τοῦ Χριστοῦ".
Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ

Ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητές Του:
«Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ισ΄ 24).
Τί σημαίνει «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου»; Καί γιατί αὐτός «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», δηλαδή ὁ ἰδιαίτερος σταυρός τοῦ καθενός μας, ὀνομάζεται συνάμα καί «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ»;
«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι οἱ θλίψεις καί τά βάσανα τῆς γήινης ζωῆς, πού γιά τόν καθένα μας εἶναι δικά του. «Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καί ἄλλα εὐλαβῆ κατορθώματα, μέ τά ὁποῖα ταπεινώνεται ἡ σάρκα καί ὑποτάσσεται στό πνεῦμα. Τά κατορθώματα αὐτά πρέπει νά εἶναι ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τοῦ καθενός καί στόν κάθε ἄνθρωπο εἶναι δικά του.
«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι τά ἁμαρτωλά ἀσθενήματα, ἤ πάθη, πού –στόν κάθε ἄνθρωπο– εἶναι δικά του! Μέ ἄλλα ἀπ᾽ αὐτά τά πάθη γεννιόμαστε καί μ᾽ ἄλλα μολυνόμαστε στήν πορεία τοῦ γήινου βίου μας.
«Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ» εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Μάταιος καί ἄκαρπος εἶναι «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» –ὅσο βαρύς καί ἄν εἶναι– ἐάν δέν μεταμορφωθεῖ σέ «Σταυρό τοῦ Χριστοῦ» μέ τό ν᾽ ἀκολουθοῦμε τόν Χριστό.
«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ γίνεται «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ», γιατί ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ εἶναι στερρά πεπεισμένος, ὅτι πάνω ἀπ᾽ αὐτόν (τόν μαθητή) ἀγρυπνάει ἀκοίμητος ὁ Χριστός. Πιστεύει ὅτι ὁ Χριστός ἐπιτρέπει νά τοῦ ἔρθουν θλίψεις σάν μιά ἀναγκαία καί ἀναπόφευκτη προϋπόθεση τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Καμιά θλίψη δέν θά τόν πλησίαζε, ἄν δέν τό εἶχε ἐπιτρέψει ὁ Χριστός, καί ὅτι μέ τίς θλίψεις πού τοῦ συμβαίνουν, ὁ Χριστιανός γίνεται οἰκεῖος τοῦ Χριστοῦ καί καθίσταται κοινωνός τῆς μοίρας Του στή γῆ καί –γιά τόν λόγο αὐτό– καί στόν οὐρανό.
«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» γίνεται γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ», γιατί ὁ ἀληθινός μαθητής Του σέβεται καί θεωρεῖ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ σάν τόν μόνο σκοπό τῆς ζωῆς του. Αὐτές οἱ πανίερες ἐντολές γίνονται γι᾽ αὐτόν σταυρός, πάνω στόν ὁποῖο συνεχῶς σταυρώνει τόν παλαιό του ἄνθρωπο «σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» του (Γαλ. ε΄ 24).
Ἀπ᾽ αὐτά εἶναι φανερό γιατί, γιά νά λάβουμε τόν σταυρό μας, εἶναι ἀνάγκη ν᾽ ἀπαρνηθοῦμε προηγουμένως τόν ἑαυτό μας μέχρικαί ν᾽ ἀπολέσουμε ἀκόμα καί τή ζωή μας. Τόσο βαθιά καί τόσο πολύ ἔχει συνηθίσει στήν ἁμαρτία καί οἰκειώθηκε σ᾽ αὐτήν ἡ πεσμένη στήν ἁμαρτία φύση μας, πού ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν παύει νά ἀποκαλεῖ αὐτή τή φύση ψυχή τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου.

Κυριακή Γ΄ Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως) – Ο Ιερός Χρυσόστομος για την αυταπάρνηση στην οποία μας καλεί ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός

            31032021


ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ 

[:Μάρκ.8,34-38 και 9,1]


Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ

ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

    «Ττε  ησος επε τος μαθητας ατο· Ε τις θλει πσω μου λθεν, παρνησσθω αυτν, κα ρτω τν σταυρν ατο, κα κολουθετω μοι (:εάν κάποιος θέλει να με ακολουθήσει ως μαθητής μου, ας διακόψει κάθε σχέση με τον διεφθαρμένο από την αμαρτία εαυτό του και ας πάρει τη σταθερή απόφαση να υποστεί ακόμη και θάνατο σταυρικό και βίαιο. Και ας με ακολουθήσει μιμούμενος σε όλα το παράδειγμά μου. Και μη διστάσει να προβεί στις αποφάσεις και τις θυσίες αυτές)» [Ματθ.16,24].

     «Τότε ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του», λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής· πότε δηλαδή; Όταν ο Πέτρος προηγουμένως είχε πει: «λες σοι, ο μ σται σοι τοτο (:ο Θεός να σε φυλάξει από όσα φοβερά μας είπες ότι θα σου συμβούν, Κύριε. Δεν πρέπει σε σένα τον Μεσσία να συμβεί αυτό που είπες)» [Ματθ.16,22]· και άκουσε ως απάντηση από τον Κύριο: «παγε πσω μου, Σατανᾶ (:Πήγαινε πίσω μου και φύγε από μπροστά μου, σατανά˙ μου είσαι εμπόδιο στο δρόμο του καθήκοντός μου και πειρασμός· διότι δεν φρονείς εκείνα που αρέσουν στον Θεό, αλλά εκείνα που αρέσουν στους ανθρώπους)» [Ματθ. 16,23]· διότι δεν αρκέστηκε στην επιτίμηση μόνο, αλλά θέλοντας να δείξει και με το παραπάνω και το ότι τα λόγια του Πέτρου ήταν άτοπα και ανάρμοστα καθώς επίσης και το κέρδος που θα πήγαζε από το Πάθος, λέγει: «Εσύ μου λέγεις: ‘’ο Θεός να σε φυλάξει και να σε ευσπλαχνισθεί, ώστε να μη σου συμβεί αυτό’’· εγώ όμως σου λέγω ότι δεν είναι μόνο επιβλαβές για σένα και ολέθριο το να με εμποδίσεις και να δυσφορείς για το επικείμενο Πάθος μου, αλλά ότι ούτε θα μπορέσεις να σωθείς εάν και εσύ ο ίδιος δεν είσαι προετοιμασμένος με κάθε τρόπο να πεθάνεις».

    Για να μην νομίσουν δηλαδή ότι είναι ανάξιο Αυτού το να πάθει, διδάσκει σε αυτούς το κέρδος του πράγματος, όχι μόνο με όσα είχαν προηγηθεί, αλλά και με όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν. Στο περιστατικό που καταγράφεται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη, λοιπόν, λέγει: «ἐὰν μ  κόκκος το σίτου πεσν ες τν γν ποθάν, ατς μόνος μένει· ἐὰν δ ποθάν, πολν καρπν φέρει (:αληθινά σας λέω, εάν το μικρό σπυρί του σιταριού δεν πέσει στη γη και δεν σαπίσει μέσα στο χώμα, μένει απλώς ένας μόνο σπόρος και δεν πολλαπλασιάζεται. Εάν όμως με τη σπορά του στη γη πεθάνει και ταφεί, βγάζει πολύ καρπό. Έτσι κι εγώ, εάν πεθάνω, όπως ο Πατέρας μου όρισε, θα καρποφορήσω τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους)» [Ιω.12,24]. Στην περικοπή του Ματθαίου μάλιστα εδώ [Ματθ.16,24], διδάσκοντας αυτό σε μεγαλύτερο βάθος, δεν περιορίζει τον λόγο μόνο στον Εαυτό Του, περί του ότι πρέπει δηλαδή να πεθάνει, αλλά επεκτείνει αυτόν και προς εκείνους. Είναι δηλαδή τόσο το κέρδος αυτού του πράγματος, ώστε και για σας το να μη θέλετε μεν να πεθάνετε να είναι φοβερό, ενώ το να είστε όμως έτοιμοι προς αυτό να είναι αγαθό.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ [:Ἑβρ. 4,14-16 και 5, 1-6] ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

    


ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ [:Ἔβρ.4,14-16 καὶ 5, 1-6]
 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

[...] Ὅμως ὁ ἀπόστολος Παῦλος δὲν ἀναθέτει τὰ πάντα στὸν ἱερέα, ἀλλὰ ζητάει καὶ τὴ δική μας συνδρομή, καὶ ἐννοῶ τὴν ὁμολογία τῆς πίστης. «Ἒχοντες οὖν ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας (:Ἀφοῦ λοιπόν, σύμφωνα καὶ μὲ ὅσα εἴπαμε, ἔχουμε μεγάλο Ἀρχιερέα, ὁ ὁποῖος ἔχει πλέον διασχίσει τοὺς οὐρανοὺς καὶ μπῆκε στὸν τόπο τῆς αἰώνιας ἀναπαύσεως, στὴν οὐράνια βασιλεία Του ὅπου μᾶς περιμένει, τὸν Ἰησοῦ δηλαδή, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος ἀλλὰ καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἂς κρατοῦμε καλὰ τὴν ὁμολογία τῆς πίστεώς μας πρὸς Αὐτόν)» [Ἔβρ.4,14]. Ποιά ὁμολογία ἐννοεῖ; Ὅτι ὑπάρχει ἀνάσταση, ὅτι ὑπάρχει ἀνταπόδοση, ὅτι ὑπάρχουν ἄπειρα ἀγαθά, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός, ὅτι ἡ πίστη εἶναι ὀρθή. Αὐτὰ ἂς ὁμολογήσουμε, αὐτὰ ἂς κρατᾶμε σταθερά. Καὶ ὅτι αὐτὰ εἶναι ἀληθινά, φαίνεται ἀπό τὸ ὅτι ὁ ἀρχιερέας εἶναι μέσα. Ἑπομένως ἂς ὁμολογήσουμε, αὐτὰ ἂς κρατᾶμε σταθερά. Καὶ ὅτι αὐτὰ εἶναι ἀληθινά, φαίνεται ἀπό τὸ ὅτι ὁ ἀρχιερέας εἶναι μέσα. Ἑπομένως ἂς ὁμολογήσουμε ὅτι δὲν ἔχουμε πέσει. Ἄν καὶ τὰ πράγματα δὲν εἶναι κοντά, ἐμεῖς ὅμως ἂς ὁμολογήσουμε· ἂν ἦταν πρὶν ἀπὸ λίγο, ἦταν ψέμα. Ὥστε καὶ αὐτὸ εἶναι ἀληθινό, τὸ ὅτι μετατίθενται.

Καθόσον καὶ ὁ ἀρχιερέας μας εἶναι μέγας: «Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν(:Καὶ μὴν περάσει ποτὲ ἀπό τὸν νοῦ μας ὅτι, ἀφοῦ Αὐτὸς εἶναι τώρα στοὺς οὐρανούς, δὲν θὰ δείξει ἐνδιαφέρον γιά μᾶς· διότι δὲν ἔχουμε ἀρχιερέα ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ μᾶς συμπαθήσει στὶς ἠθικὲς καὶ φυσικὲς ἀδυναμίες μας, ἐπειδὴ τάχα δὲν γνωρίζει τὰ ὅσα μᾶς συμβαίνουν ἢ ἐπειδὴ ὑψώθηκε τόσο πολύ)» [Ἔβρ.4,15]. «Δὲν ἀγνοεῖ», λέγει, «τὰ δικά μας, ὅπως πολλοὶ ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι δὲν γνωρίζουν αὐτοὺς ἀπὸ τὸ ποίμνιό τους ποὺ βρίσκονται σὲ θλίψεις, ἀλλὰ οὔτε ὅτι ὑπάρχει ποτὲ θλίψη. Γιατί στὴν περίπτωση τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἀδύνατο νὰ γνωρίζει τὴν ταλαιπωρία ἐκείνου ποὺ ὑποφέρει αὐτὸς ποὺ δὲν τὴ δοκίμασε καὶ δὲν τὴν αἰσθάνθηκε. Τὰ πάντα ὑπέφερε ὁ δικός μας ἀρχιερέας. Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν πρῶτα ὑπέφερε καὶ ὕστερα ἀνέβηκε στὸν οὐρανό, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ δείχνει συμπάθεια».

«Πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾿ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας (:ἀλλὰ ἔχουμε Ἀρχιερέα ὁ ὁποῖος ἔχει ἀντιμετωπίσει πειρασμοὺς μὲ ὅλους τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους μπορεῖ νὰ δοκιμαστεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση. Ἔχει ἀντιμετωπίσει πειρασμοὺς ἐξ ὁλοκλήρου ὅμοια μὲ ἐμᾶς, χωρὶς ὅμως νὰ ὑποπέσει σὲ καμία ἁμαρτία)»Πρόσεχε πὼς καὶ παραπάνω ἀνέφερε τὰ «παραπλησίως (:μὲ παρόμοιο τρόπο)», καὶ ἐδῶ τὸ «καθ᾿ ὁμοιότητα (:σύμφωνα μὲ τὴν ὁμοιότητά Του με ἐμᾶς)». Δηλαδὴ διώχθηκε, φτύστηκε, κατηγορήθηκε, χλευάστηκε, συκοφαντήθηκε, ἀποπέμφθηκε, στὸ τέλος σταυρώθηκε. «Πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾿ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας(:ἔχουμε Ἀρχιερέα ὁ ὁποῖος ἔχει ἀντιμετωπίσει πειρασμοὺς μὲ ὅλους τοὺς τρόπους ποὺ μπορεῖ νὰ δοκιμαστεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση. Ἔχει ἀντιμετωπίσει πειρασμοὺς ἐξ ὁλοκλήρου ὅμοια μὲ ἐμᾶς, χωρὶς ὅμως νὰ ὑποπέσει σὲ καμία ἁμαρτία)». Ἐδῶ καὶ κάτι ἄλλο ὑπαινίσσεται, ὅτι ἦταν δυνατὸ νὰ ὑποφέρει χωρὶς νὰ ἁμαρτήσει καὶ νὰ βρεθεῖ σὲ θλίψεις. Ὥστε καὶ ὅταν λέγει «ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς(:μὲ σάρκα ἡ ὁποία ἔμοιαζε μόνο, ἀλλὰ δὲν ἦταν καὶ πραγματικὴ σάρκα τῆς ἁμαρτίας)»[Ρώμ.8,3], δὲν ἐννοεῖ αὐτό, ὅτι εἶχε ὁμοίωμα σάρκας, ἀλλὰ ὅτι ἀνέλαβε σάρκα. Γιατί λοιπὸν εἶπε «ἐν ὁμοιώματι»; Μιλοῦσε γιὰ ἁμαρτωλὴ σάρκα, ἀφοῦ ἦταν ὅμοια μὲ τὴ δική μας σάρκα· γιατί στὴ φύση ἦταν ἡ ἴδια μὲ τὴ δική μας, στὴν ἁμαρτία ὅμως δὲν ἦταν ἡ ἴδια.

Ο νοών νοείτω! Ή ο Άγιος έχει δίκιο ή αυτοί που διχάζουν και καταδικάζουν λόγω ταυτοτήτων!

"Για μας τους χριστιανούς όταν βιώνουμε το Χριστό δεν υπάρχει αντίχριστος"! (Αγ. Πορφύριος)

                               "Για μας τους χριστιανούς όταν βιώνουμε το Χριστό δεν υπάρχει αντίχριστος"! (Αγ. Πορφύριος)

    "Το 666 και ο αντίχριστος"

    Να σας πω. Μου είχε πει: "Πατέρα Αθανάσιε (με πήρε από το χέρι έτσι σφικτά), εγώ είμαι τυφλός τώρα, τα μάτια μου τα σωματικά δεν λειτουργούν, γιατί έχω καρκίνο στην υπόφυση, έχω όμως τα πνευματικά μάτια και βλέπω. 

    Πριν φύγεις, θέλω να μου πεις. Τι είπε ο Γέροντας Αιμιλιανός -ο δικός μας- για το 666 και τον αντίχριστο; 

    "Ήταν εκείνες τις μέρες μετά το Τσερνομπίλ. Ο κόσμος ήταν αναστατωμένος και πήγαινε κατά δεκάδες κάθε μέρα, ιδιαιτέρως στον πατέρα Πορφύριο που ήταν κοντά στην Αθήνα, και αναστατωμένοι τον ρωτούσαν: "Tι θα γίνει; Θα 'ρθει ο αντίχριστος να μας σφραγίσει με το 666;"

    Και με ρώτησε: "Για πες μου, παιδί μου, τι λέει ο Γέροντας Αιμιλιανός για το 666 και τον αντίχριστο;"

    Του λέω: "Γέροντα, μας είπε σε μια σύναξη προχθές να μηv ανησυχούμε. Εμείς να ενδιαφερόμαστε να έχουμε μια ζωντανή σχέση με το Χριστό και του αντίχριστου να μην του δίνουμε πολλή σημασία, γιατί εκείνος θα γίνει το κέντρο της ζωής μας και όχι ο Χριστός". 

    Αμέσως χτύπησε τα χεράκια του στο κρεβάτι και είπε: 

    "Τι λες παιδί μου, τι λες παιδί μου, δόξα σοι ο Θεός που βρήκα κι ένα πνευματικό να συμφωνεί μαζί μου. Ρε παιδί μου, αυτοί οι πνευματικοί, εδώ στον κόσμο, τι έχουν κάνει! Έχουν αναστατώσει τις ψυχές, δημιούργησαν ένα σωρό προβλήματα, οικογενειακά και ψυχολογικά με το 666. Δεν μπορεί ο κόσμος να κοιμηθεί και άρχισαν να παίρνουν ψυχοφάρμακα και υπνωτικά χαπάκια για να μπορούν να κοιμηθούν. Τι είναι αυτό το πράγμα; Δεν τα θέλει αυτά τα πράγματα ο Χριστός, παιδί μου. Και να σου πω κάτι;" 

    Δυστυχισμένος ο άνθρωπος που γνωρίζει τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεό!

                                



    "Επιστήμη και Θρησκεία", Αγίου Λουκά του ιατρού, Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

    «Όταν εξετάζουμε τη σύγχρονη επιστήμη όπως αυτή δημιουργήθηκε από επιστήμονες σαν τον Λαμάρκ και τον Δαρβίνο, βλέπουμε την αντίθεση και θα έλεγα την απόλυτη ασυμφωνία που υπάρχει μεταξύ επιστήμης και θρησκείας σε θέματα που αφορούν τα βασικότερα προβλήματα της ύπαρξης και της γνώσης. Γι' αυτό, νους φωτισμένος και λογικός δεν μπορεί να δέχεται ταυτόχρονα και το ένα και το άλλο και πρέπει να επιλέξει μεταξύ θρησκείας και επιστήμης».

    Τα λόγια αυτά τα έγραψε 65 χρόνια πριν ένας γνωστός Γερμανός ζωολόγος, θερμός οπαδός του Δαρβίνου, ο Γέκκελ στο βιβλίο του «Τα μυστικά του κόσμου» που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και όπως φαινόταν απέδειξε ότι η πίστη είναι ένας παραλογισμός. Λέει, λοιπόν, ο Γέκκελ ότι κάθε άνθρωπος με φωτισμένη διάνοια πρέπει να διαλέξει μεταξύ επιστήμης και θρησκείας και να ακολουθήσει είτε το ένα είτε το άλλο. Και θεωρεί απαραίτητο να αρνηθούν αυτοί οι άνθρωποι την θρησκεία, διότι ένας άνθρωπος λογικός δεν μπορεί να αρνηθεί την επιστήμη.

    Πραγματικά αυτό είναι απαραίτητο; Όχι, καθόλου, διότι γνωρίζουμε ότι πολλοί και μεγάλοι επιστήμονες ήταν ταυτόχρονα και πολύ πιστοί άνθρωποι. Τέτοιος ήταν για παράδειγμα ο Πολωνός αστρονόμος Κοπέρνικος που έθεσε το θεμέλιο όλης της σύγχρονης αστρονομίας. Ο Κοπέρνικος δεν ήταν μόνο πιστός αλλά ήταν και κληρικός. Ένας άλλος μεγάλος επιστήμονας, ο Νεύτων, πάντα όταν έλεγε τη λέξη Θεός έβγαζε το καπέλο του. Ήταν πολύ πιστός άνθρωπος. Ένας μεγάλος βακτηριολόγος της εποχής μας και σχεδόν σύγχρονός μας, ο Παστέρ, που έθεσε τις βάσεις της σύγχρονης βακτηριολογίας, όλα τα επιστημονικά του έργα άρχιζε με τη θερμή προσευχή στον Θεό. Πριν 10 χρόνια άφησε αυτή τη ζωή ένας μεγάλος επιστήμονας και συμπατριώτης μας, ο φυσιολόγος Παύλοβ, που ήταν δημιουργός της καινούριας φυσιολογίας του εγκεφάλου. Ήταν και αυτός πολύ πιστός άνθρωπος. Θα τολμούσε, λοιπόν, ο Γέκκελ να πει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν φωτισμένη διάνοια επειδή πιστεύουν στον Θεό;

    Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί και σήμερα υπάρχουν, και τους γνωρίζω προσωπικά, μερικοί επιστήμονες καθηγητές πανεπιστημίου που είναι πολύ πιστοί άνθρωποι; Γιατί την θρησκεία δεν την αρνούνται όλοι οι επιστήμονες αλλά μόνο ένα μέρος τους που έχουν τρόπο σκέψεως όμοιο μ' αυτόν που έχει ο Γέκκελ;

    Αυτός είναι ο λόγος που υποφέρουμε πολύ...

                                    Αυτός είναι ο λόγος που υποφέρουμε πολύ...


    Ο Κύριος βλέπει το εσωτερικό βάθος της καρδιάς, αυτό που η καρδιά λαχταρά και επιθυμεί. Και αν βλέπει ότι μια ψυχή δεν μπορεί να επιστρέψει στην εστία της, θα την εξαγνίσει, όποτε νομίζει Εκείνος, και θα την ελκύσει στο κέντρο της οικίας της, εκεί όπου η ψυχή θα βρει ειρήνη. Ωστόσο αν στο πιο βαθύ κομμάτι της καρδιάς μας υπάρχει κάτι ακάθαρτο, κάτι που ελκύεται από τον κόσμο τούτο και προσκολλάται σ’ αυτόν, τότε η περιπλάνησή μας θα κρατήσει καιρό και θα συναντήσει πολλή θλίψη και βάσανο. Εμείς που είμαστε, τρόπος του λέγειν, ευσεβείς, θα γνωρίσουμε περισσότερη θλίψη από εκείνους που δεν είναι. Αυτό συμβαίνει επειδή εκείνοι δεν νιώθουν εσωτερικό πόνο, δεν τους απασχολεί η αιωνιότητα, αλλά μόνο τα πράγματα αυτού του κόσμου: η διασκέδαση, η τροφή, το ποτό…

    Ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης

     


    “Ἐὰν κάποιος δὲν μὲ κατέκρινε γιὰ περιττὴ φιλοδοξία, θὰ μποροῦσες νὰ δεῖς καθημερινὰ νὰ χύνω πηγὲς ἀπὸ δάκρυα, ἀλλὰ αὐτὲς τίς πηγὲς τῶν δακρύων μου τίς γνωρίζει τὸ σπιτάκι μου καὶ ἡ ἐρημιά.

    Πράγματι πιστέψτε με, γιὰ μὲν τὴ δική μου σωτηρία ἔχασα κάθε ἐλπίδα, θρηνῶντας ὅμως τὰ δικά σας, δὲν μοῦ μένει εὐκαιρία νὰ πενθῶ γιὰ τὰ δικά μου ἁμαρτήματα, τόσο πολὺ εἶστε σεὶς τὸν πᾶν γιὰ μένα.

    Καὶ ἂν ἀντιληφθῶ νὰ προκόβετε ἐσεῖς στὴν ἀρετή, δὲν αἰσθάνομαι, ἐξ αἰτίας τῆς μεγάλης χαρᾶς, τὰ δικά μου ἁμαρτήματα, ἂν πάλι δῶ νὰ μὴ προκόβετε, τότε πάλι, λόγῳ τῆς μεγάλης μου λύπης, παραβλέπω τὰ δικά μου, καὶ νιώθω μὲν μεγάλη χαρὰ γιὰ τὰ δικά σας ἀγαθά, καὶ ἂν ἀκόμα εἶναι ἀμέτρητα τὰ κακὰ ποὺ μὲ πιέζουν, κυριεύομαι δὲ ἀπὸ ὑπερβολικὴ λύπη γιὰ τὰ δικά σας λυπηρά, καὶ ἂν ἀκόμα εἶναι ἀμέτρητα τὰ κατορθώματα μου.

    Διότι ποιά ἐλπίδα ὑπάρχει γιά το δάσκαλο, ὅταν τὸ ποίμνιο εἶναι διεφθαρμένο; ποιά ζωή; Ποιά προσδοκία; Μὲ ποιό θάρρος θὰ σταθεῖ μπροστὰ στὸ Θεό; Τί θὰ πεί;

    Διότι ἂς ὑπόθεσουμε ὅτι δὲν κατηγορεῖται, οὔτε τιμωρεῖται, ἀλλὰ εἶναι καθαρὸς ἀπο τὸ αἷμα ὅλων καὶ ἔτσι θὰ ὑποστεῖ ἀθεράπευτα κακά, καθόσον καὶ οἱ πατέρες ποὺ δὲν συμβαίνει νὰ κατηγορηθοῦν γιὰ τὰ παιδιά τους, ὅμως πονοῦν καὶ καταπληγώνονται.

    Καὶ σὲ τίποτε αὐτό, λέγει, δὲν τοὺς ὠφελεῖ, οὔτε τοὺς προφυλάσσει, το ὅτι δηλαδὴ αὐτοὶ ἀγρυπνοῦν γιὰ τίς ψυχές μας. Ἀλλὰ ἀγρυπνοῦν διότι θὰ δώσουν λόγο καὶ φαίνεται μὲν αὐτὸ σὲ μερικοὺς ὅτι εἶναι φοβερό, ἐμένα ὅμως δὲν μὲ ἐνδιαφέρει καθόλου αὐτὸ μετὰ τὴ δική σας ἀπώλεια, διότι καὶ ἂν δώσω λόγο, καὶ ἂν δὲν δώσω δὲν ἔχω νὰ ὠφεληθῶ σὲ τίποτε.

    Οι ρίζες της καταλαλιάς

    Ρωτήθηκε ο Αββάς Ησαΐας τι είναι καταλαλιά. Και αποκρίθηκε εκείνος:”Το να μη γνωρίζεις τη δόξα του Θεού και να φθονείς τον πλησίον” (Από το “Γεροντικό”)

    Για την ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας τα πάθη, όπως εκφράζονται στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου, έχουν βαθύτερες ρίζες. Για παράδειγμα, η καταλαλιά, που σημαίνει τη διατύπωση αρνητικών χαρακτηρισμών εις βάρος κάποιου ή την διάδοση ειδήσεων με σκοπό την μείωσή του, έχει ως ρίζα της την άγνοια της δόξας του Θεού, αλλά και τον φθόνο προς τον πλησίον. Το δεύτερο γίνεται εύκολα αντιληπτό. “Θάβεις” κάποιον διότι δεν τον συμπαθείς επειδή έχει κάποια χαρακτηριστικά τα οποία λείπουν από σένα ή επειδή έχει αποδοχή από τους ανθρώπους σε βαθμό που εσύ δεν έχεις. “Θάβεις” κάποιον διότι με αυτόν τον τρόπο θεωρείς ότι μπορείς να τον μειώσεις, αλλά και εκείνη τη στιγμή να δείξεις ότι εσύ είσαι ανώτερος από αυτόν.

    Η άγνοια όμως της δόξας του Θεού;

    Αν το σκεφτούμε καλύτερα, θα διαπιστώσουμε ότι ο ασκητικός λόγος έχει συλλάβει το πάθος της καταλαλιάς στην βαθύτερη ρίζα του. Η δόξα του Θεού είναι η αγάπη Του, είναι η ταπείνωσή Του, είναι ο Σταυρός Του, είναι η συγχώρεση που προσφέρει στους ανθρώπους. Όλα αυτά δείχνουν πως όποιος καταλαλεί, στην πραγματικότητα δεν βλέπει Ποιος είναι ο Θεός και ποιον δρόμο ζητά από εμάς τους ανθρώπους να ακολουθήσουμε, εάν θέλουμε να πορευτούμε “καθ’ ομοίωσίν ” Του. Η καταλαλιά είναι η άρνησή μας να δούμε στον άλλον την εικόνα του Θεού. Προφανώς και μπορούμε να επισημάνουμε λάθη και αμαρτίες. Δεν μας στέρησε ο Θεός την κριτική ικανότητα, την οποία ο Ίδιος μας δώρισε στη δημιουργία μας, προικίζοντάς μας με νου, λογική ικανότητα, αντίληψη. Είναι άλλο αυτό όμως και άλλο να διασπείρουμε εις βάρος του άλλου ψευδείς ειδήσεις ή να τον εξουθενώνουμε στην προσπάθειά μας να δοξάσουμε τον εαυτό μας.

    Ποιός Άγιος έπραξε ποτέ τέτοια πράγματα; Ο Οικουμενικός Πατριάρχης σε λειτουργία για την επέτειο εκλογής του Πάπα Φραγκίσκου

    Παρόλα αυτά οι ποιμένες συνεχίζουν να νανουρίζουν το ποίμνιο λέγοντας, ότι τάχα όλα είναι υπερβολές, έχουν γνώση οι φύλακες, ο Βαρθολομαίος στηρίζει την Ορθοδοξία, ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει η ένωση κλπ.

    oikoumenikos Harbiye 1

    Η Α.Θ. Παναγιότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, συνοδευόμενος από τον Πανοσιολ. Μ. Εκκλησιάρχη κ. Αέτιο, Διευθυντή του Ιδιαιτέρου Πατριαρχικού Γραφείου, μετέβη, την Τετάρτη, 19 Μαρτίου 2025, το απόγευμα, ανταποκρινόμενος σε σχετική πρόσκληση, στον ΡΚαθολικό Ναό του Αγίου Πνεύματος στο Harbiye, όπου παρέστη στη Θεία Λειτουργία που τελέστηκε για την επέτειο των 12 ετών από την εκλογή του Αγιωτάτου Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου.

    Στη Θεία Λειτουργία παρέστησαν, επίσης, ο Μακ. Αρμένιος Πατριάρχης στην Τουρκία κ. Sahak Maşalyan, καθώς και εκπρόσωποι άλλων χριστιανικών κοινοτήτων στην Πόλη, μέλη του Διπλωματικού Σώματος, και πλήθος ΡΚαθολικών πιστών.

    Στην ομιλία του, o Παναγιώτατος, εξέφρασε και πάλι τις θερμές και εγκάρδιες αδελφικές ευχές του για ταχεία αποκατάσταση της υγείας του Πάπα Φραγκίσκου.

    Ἄλλοι πάλι ἀπό… «καλωσύνη» λένε: «Στοὺς αἱρετικοὺς μὴ λέτε ὅτι εἶναι στὴν πλάνη, γιὰ νὰ δείξουμε ἀγάπη»

          

                                                        Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου

    Ἄλλοι πάλι ἀπό… «καλωσύνη» λένε: «Στοὺς αἱρετικοὺς μὴ λέτε ὅτι εἶναι στὴν πλάνη, γιὰ νὰ δείξουμε ἀγάπη»

    ΚΟΙΜΙΖΟΥΝ  ΤΟΝ  ΚΟΣΜΟ

    Ρώτησα ἕναν Πνευματικὸ μὲ κοινωνικὴ δράση, μὲ ἕνα σωρὸ πνευματικοπαίδια  κ.λπ.: «Τί ξέρεις γιὰ μιὰ βλάσφημη ταινία;». «Δὲν ξέρω τίποτε», μοῦ εἶπε. Δὲν ἤξερε  τίποτε καὶ εἶναι σὲ μεγάλη πόλη. Κοιμίζουν τὸν κόσμο.

    – Γέροντα, πῶς θὰ βοηθηθοῦν οἱ ἄνθρωποι μὲ τόσα ποὺ γίνονται στὸν κόσμο;

    – Ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ βοηθηθῆ, βοηθιέται μὲ τιποτένια πράγματα. Π.χ.  κουνιέται ἕνα κανδήλι ἢ κουνιέται ὁ ἴδιος ὁλόκληρος μὲ ἕναν σεισμὸ καὶ συνέρχεται.

    Ὅσοι δὲν πιστεύουν, γίνονται χειρότεροι, ὅταν ἀκοῦν ὅτι θὰ γίνη πόλεμος ἢ κάποια  καταστροφή. «Δῶσ᾿ του, σοῦ λέει, νὰ γλεντήσουμε, γιατὶ χάνουμε τὴν ζωή», ὁπότε τὸ  ρίχνουν τελείως ἔξω. Ἄλλοτε ἀκόμη καὶ οἱ ἀδιάφοροι, ὅταν ἄκουγαν λ.χ. ὅτι θὰ γίνη  πόλεμος, συνέρχονταν καὶ ἄλλαζαν ζωή. Τώρα εἶναι πολὺ λίγοι αὐτοί.

    Παλιὰ τὸ  ἔθνος μας ζοῦσε πνευματικά, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τὸ εὐλογοῦσε καὶ οἱ Ἅγιοι μᾶς  βοηθοῦσαν μὲ θαυμαστὸ τρόπο, καὶ νικούσαμε τοὺς ἐχθρούς μας, οἱ ὁποῖοι πάντοτε  ἦταν περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς. Σήμερα λέμε πὼς εἴμαστε Ὀρθόδοξοι, ἀλλὰ δυστυχῶς  συχνὰ μόνον τὸ ὄνομα «Ὀρθόδοξος» ἔχουμε καὶ ὄχι ζωὴ ὀρθόδοξη.

    Ρώτησα ἕναν Πνευματικὸ μὲ κοινωνικὴ δράση, μὲ ἕνα σωρὸ πνευματικοπαίδια  κ.λπ.: «Τί ξέρεις γιὰ μιὰ βλάσφημη ταινία;». «Δὲν ξέρω τίποτε», μοῦ εἶπε. Δὲν ἤξερε  τίποτε καὶ εἶναι σὲ μεγάλη πόλη. Κοιμίζουν τὸν κόσμο. Τὸν ἀφήνουν ἔτσι, γιὰ νὰ μὴ  στενοχωριέται καὶ νὰ διασκεδάζη.

    Μὴν τυχὸν πῆς ὅτι θὰ γίνη πόλεμος ἢ ὅτι θὰ γίνη ἡ  Δευτέρα Παρουσία καὶ γιʹ αὐτὸ πρέπει νὰ ἑτοιμασθοῦμε, μὴν τυχὸν στενοχωρηθοῦν οἱ  ἄνθρωποι.

    Σὰν μερικὲς γριὲς ποὺ λένε «μὴ μιλᾶς γιὰ θάνατο· μόνο γιὰ χαρὲς καὶ γιὰ  βαφτίσια νὰ μιλᾶς», σὰν νὰ μὴν τὶς περιμένη θάνατος. Ἔτσι νιώθουν μιὰ ψεύτικη  χαρά. Ἐνῶ, ἂν σκέφτονταν ὅτι τὸ τάδε γεροντάκι ποὺ ἔμενε λίγο πιὸ κάτω πέθανε  χθές, ὁ ἄλλος εἶναι στὰ τελευταῖα του καὶ θὰ πεθάνη, μεθαύριο θὰ γίνη τοῦ τάδε τὸ  μνημόσυνο ποὺ ἦταν καὶ πολὺ νεώτερος ἀπὸ αὐτές, θὰ σκέφτονταν τὸν θάνατο καὶ  θὰ ἔλεγαν: «Πρέπει νὰ ἐξομολογηθῶ, νὰ ἑτοιμασθῶ πνευματικά, γιατὶ μπορεῖ κι  ἐμένα σὲ λίγο νὰ μὲ καλέση ὁ Χριστὸς γιὰ τὴν ἄλλη ζωή». Διαφορετικά, ἔρχεται  ὕστερα ὁ θάνατος καὶ τὶς παίρνει ἀνέτοιμες.

     Ἄλλοι πάλι ἀπό… «καλωσύνη» λένε:  «Στοὺς αἱρετικοὺς μὴ λέτε ὅτι εἶναι στὴν πλάνη, γιὰ νὰ δείξουμε ἀγάπη». Καὶ ἔτσι τὰ  ἰσοπεδώνουν ὅλα. Ἂν ζοῦσαν αὐτοὶ στὰ πρῶτα χρόνια τοῦ Χριστιανισμοῦ, δὲν θὰ  εἴχαμε οὔτε ἕναν ἍγιοἜλεγαν τότε στοὺς Χριστιανούς: «Ρίξε μόνο λιβάνι στὴν φωτιὰ  καὶ μὴν ἀρνῆσαι τὸν Χριστό». Δὲν τὸ δέχονταν. «Κάνε μόνον πὼς ρίχνεις». Δὲν τὸ  δέχονταν. «Μὴ μιλᾶς γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ πήγαινε ἐλεύθερος σὲ ἄλλο μέρος», καὶ δὲν  τὸ δέχονταν.

    Σὲ ρασοφόρους τραμπούκους μετέβαλε κάποιους ἱερεῖς, ὁ Περιστερίου Γρηγόριος

    Εἰσαγωγικὸ σχόλιο: 

     


    Τὸ θέμα τοῦ Ἐσταυρωμένου ὡς θεολογική -δογματικὴ ἱστορική καὶ παραδοσιακὴ ἀναζήτηση ἔχει πάρει τὴν ὁριστική του θέση, καὶ στὴ συνολικὴ συνείδηση τοῦ ὀρθόδοξου ποιμνίου, ἀλλὰ καὶ ὡς δογματικὸ -θεολογικό θέμα μὲ ἀπόφαση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Σύνοδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὶς 11 Μαρτίου τοῦ 2025. 

    Δὲν εἶναι δηλαδή, ὅπως πρόσφατα ἀναφέρθηκε μιὰ παρτίδα σκάκι ποὺ τώρα, στὸν ἐνεστῶτα, παίζεται, ἀλλὰ μιὰ παρτίδα ποὺ ἐχει τελειώσει μὲ ΜΑΤ ἢ Ρουὰ ΜΑΤ. 

    Συμβαίνει πολλὲς φορὲς, ὅπου κάποιοι δὲν δέχονται τὴν ἧττα σὲ ἕνα ἀγώνισμα καὶ σχεδιάζουν σοφίσματα καὶ ἀντιπαραθέσεις γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὸν προσβεβλημένο τους ἐγωισμό.

    Μόνο ποὺ ἐδῶ δὲν ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ ἐγωισμὸ ἀπέναντι σὲ ἀνθρώπους, σὲ ἀδελφούς, ἀλλὰ ἀπέναντι στὸν ἴδιο τόν Θεὸ καὶ ἀπέναντι σὲ σύσσωμη τὴν Ἐκκλησία Του, Στρατευομένη καὶ Θριαμβεύουσα. 

    Ἐδῶ ἡ μὴ ἀποδοχή τῶν ἀποφάσεων τῆς συνολικῆς συνειδήσεως τοῦ ὀρθόδοξου πληρώματος, καὶ τῶν ἀποφάσεων τῆς Ἱεραρχίας ἔχουν σωτηριολογικὲς ἐπιπτώσεις σὲ αὐτοὺς ποὺ τὶς ἀρνοῦνται καὶ μάλιστα ὅταν τὸ κάνουν μὲ ἐπιθετικὸ τρόπο. 
    Ἐπὶ τοῦ πρακτέου. Ἀντὶ οἱ κληρικοὶ τῆς Μητροπόλεως Περιστερίου νὰ ἔλθουν εἰς ἑαυτόν, νὰ κατανοήσουν τὸ τί ἔπραξαν ἐπὶ δυόμιση χρόνια ἀπέναντι στὸν Θεὸ καὶ στὸ ποίμνιο, ἐνημερωθήκαμε γιὰ περιπτώσεις κληρικῶν, μὲ συμπεριφορὲς τραμπούκων, ὅταν εὐλαβεῖς πιστοὶ προσπάθησαν ἔξω ἀπὸ συγκεκριμένους Ναοὺς τῆς Μητροπόλεως Περιστερίου νὰ μοιράσουν ἐνημερωτικὰ ἔντυπα γιὰ τὶς ἀποφάσεις τῆς Ἱ. Συνόδου περὶ τοῦ θέματος τῆς ἀθεολόγητης, ἀδογμάτιστης ἀπομάκρυνσης τοῦ Σταυροῦ/Ἐσταυρωμένου ἀπὸ τὰ Ἱερὰ Βήματα τῶν Ναῶν τῆς Μητροπόλεως Περιστερίου. 

    Παραθέτουμε μιὰ ἐπιστολὴ ἡ ὁποία καταμαρτυρεῖ καὶ στηλιτεύει τὰ γεγονότα πού διαδραματίστηκαν ἔξω ἀπὸ Ἱεροὺς Ναοὺς τῆς Μητρόπολης Περιστερίου κατὰ τὴν διενέργεια διανομῆς φυλλαδίων γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ στὴν θέση του, πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα στὸ Ἱερὸ Βῆμα, ὅπως ἀκριβῶς ἦταν πρὶν τὴν ἀπονενοημένη ἀπομάκρυνσή του. 

    ΔΩΔΕΚΑ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ! Ζοῦμε στὴν πιὸ σκοτεινὴ περίοδο τῆς ἀνθρωπότητος.

    Ἕνα πάντα ἐπίκαιρο κήρυγμα τοῦ π. Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου σχετικὸ μὲ τὶς ἡμέρες ποὺ βιώνουμε τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ εἰδικὰ αὐτὸν τὸν καιρό. 

    12 παραπεντεΠιστὸς λαὸς περιμένει ἀπὸ μᾶς κήρυγμα, ἀλλὰ τί νὰ πῶ καὶ τί νὰ λαλήσω; Σήμερα δὲν χριεάζονται κηρύγματα˙ χρειάζονται δάκρυα. Ζοῦμε στὴν πιὸ σκοτεινὴ περίοδο τῆς ἀνθρωπότητος. Ἔρχεται – ἦρθε ὁ ἀντίχριστος! Τὰ βήματά του γιγαντιαῖα, ἡ φωνή του βραχνή, οἱ κήρυκές του πολλοί.
    Σημεῖα πολλὰ παρουσιάζονται˙ σημεῖα «ἐν ἡλίῳ» (Λουκ. 21, 25) μὲ καύσωνες, σημεῖα στὴ θάλασσα, σημεῖα σὲ ποταμούς, σημεῖα στὰ ἔγκατα τοῦ πλανήτη μὲ τρομεροὺς σεισμούς. Καὶ τὸ 666 σημεῖο εἶναι. Δὲν εἶναι τυχαῖα γεγονότα αὐτά˙ εἶναι προειδοποιήσεις γιὰ τὸ τέλος.
    Ἀλλὰ περισσότερο ἀπὸ αὐτὰ ἐγὼ βλέπω κάτι ἄλλο. Βλέπω ἐκεῖνο ποὺ προέβλεψε ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Β΄ Τιμ. 3, 1-5). Καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ἡ ἠθικὴ διαφθορά. Δὲν θὰ κάνω ἐπισκόπησι τῆς παγκοσμίου κονίστρας˙ θὰ περιορισθῶ στὴ μικρὴ αὐτὴ γωνιὰ ποὺ κατοικοῦμε. Ἄς ρίξουμε μιὰ ματιὰ στὴν Ἑλλάδα τὴν πατρίδα μας˙ μᾶς ἐνδιαφέρει ὁ οἶκος μας, ὅπου βρίσκονται οἱ τάφοι τῶν προγόνων μας.

    Τί ἦταν ἄλλοτε ἡ Ἑλλάς; Ἄστρο φωτεινό, ποὺ ἔλαμπε μὲ τὶς ἐπιστῆμες καὶ τὶς ἀρετὲς τῶν παιδιῶν της. Τί ἦταν παρακαλῶ τὸ 1821, ὅταν ἐκεῖνοι οἱ ἥρωες φώναζαν «Ἐλευθερία ἤ θάνατος»; Τί ἦταν τὸ 1940, ὅταν ἐκεῖνοι οἱ ἥρωες θάμπωσαν τὴν ἀνθρωπότητα μὲ τὸ «Ὄχι»; Τί ἦταν τότε ἡ Ἑλλάς, καὶ τί εἶναι σήμερα; Σήμερα εἶναι ἕνα ἄστρο ποὺ σβήνει, ψυχορραγεῖ – ὁ Θεὸς νὰ φυλάξει – ἐξαλείφεται!
    Πολλὰ εἶναι τὰ σημεῖα τῆς καταπτώσεως. Ἀπὸ παράδειγμα πρὸς μίμησιν γίναμε παράδειγμα πρὸς ἀποφυγὴν μʼ αὐτὰ ποὺ μᾶς συμβαίνουν. Δὲν λέμε ὑπερβολές. Ἄν ρίξουμε μιὰ ματιά, θὰ δοῦμε τὰ σημεῖα τῆς παρακμῆς. Ποιά εἶναι αὐτά; Ἰδοὺ μερικὲς συγκρίσεις.
    ⁕ Ἄλλοτε, ποὺ δὲν ὑπῆρχαν σχολεῖα καὶ πανεπιστήμια κι οἱ Ἕλληνες δὲν κατοικοῦσαν σὲ μέγαρα ἀλλὰ σὲ καλύβες, ἐκεῖ στὶς καλύβες κατοικοῦσαν ἄγγελοι, ἐνῶ τώρα στὰ μέγαρα τί κατοικοῦν;… Τότε ὑπῆρχε σέβας στὸ Θεό. «Ἀρχὴ σοφίας φόβος Κυρίου» (Ψαλμ. 110, 10). Ἀνέφεραν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μας, τῆς Παναγίας, τῶν ἁγίων μὲ δέος καὶ δάκρυα. Δὲν ὑπῆρχε βλάσφημος, δὲν ἀκουγόταν οὔτε μία βλασφημία. Τώρα; Ὅπου σταθεῖς, ἀκοῦς φρικτὲς βλασφημίες ἀπὸ μικροὺς καὶ μεγάλους.
    Κι εἶναι μικρὸ κακὸ ἡ βλασφημία; Κολοσσιαῖο ἁμάρτημα. Βλαστημᾶς; οὔτε ἄνθρωπος, οὔτε θηρίο, οὔτε ζῶο, οὔτε σατανᾶς εἶσαι˙ ὁ σατανᾶς δὲν βάστημάει, τρέμει ἐμπρὸς στὸ Θεό. Καὶ ὅμως ἡ χώρα μας ἔχει ρεκὸρ στὶς βλαστημίες. Τρομερὸ σημεῖο γιὰ τὴν πατρίδα μας, ποὺ οἱ ἀρχαῖοι Ἀθηναῖοι κατεδίκασαν τὸ Σωκράτη μὲ τὴν ὑπόνοια ὅτι δὲν σέβεται τοὺς θεούς.

    Η άσκηση στο να παραδίνεσαι στη βούληση του Θεού είναι το πιο σημαντικό∙ πιο πολύ απ’ όλες τις ασκήσεις στην πίστη...

                      

    Εσύ κατάλαβες την πίστη ως άσκηση και ορθά το κατάλαβες. Οι ασκήσεις σου έως τώρα αναφέρονταν στην νηστεία, την προσευχή και την ελεημοσύνη. Και τούτο είναι ορθό, και τα τρία είναι μεγίστης σημασίας. Η νηστεία, η προσευχή, και η ελεημοσύνη είναι η πρακτική έκφραση της πίστης, της ελπίδας και της αγάπης. Μέσω όλων αυτών και μέσω της εφαρμογής των εντολών του Χριστού δείχνεις πως παραδίδεσαι στη βούληση του Θεού.

    Η ολοκληρωτική μας παράδοση στη βούληση του Θεού αποτελεί την πεμπτουσία όλων των πράξεών μας και των κόπων για την πίστη αλλά και όλων των σκέψεων και αισθημάτων και ενεργειών μας, με μια λέξη ολόκληρης της ζωής μας. «ότι καταβέβηκα εκ του ουρανού ουχ ίνα ποιώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με» είπε ο Χριστός ( Ιωάν. 6, 38 ).

    Και λίγο πριν τα πάθη Του, μέσα σε ματωμένο ιδρώτα, απευθύνεται στον Πατέρα λέγοντας: «πλην μη το θέλημά μου, αλλά το σον γινέσθω» ( Λουκ. 22, 42 ). Υπάρχουν πολλοί βαπτισμένοι άνθρωποι, που προσπαθούν να εκπληρώσουν τον νόμο του Θεού, όμως παρόλα αυτά δεν είναι εντελώς παραδομένοι στη θέληση του Θεού. Όταν έρχονται πάθη και δυσκολίες εκείνοι γκρινιάζουν στον Δημιουργό τους. Έτσι φανερώνουν, πως δεν έχουν παραδοθεί στο Θεό τους, και ότι η πίστη τους είναι ρηχή και όλα τα έργα της πίστης υπολογισμένα με τον ανθρώπινο υπολογισμό.

    π. Θ. Ζήσης, «Ἡ ψευδοένωση στήν Φερράρα-Φλωρεντία στά ‘Ἀπομνημονεύματα’ τοῦ Σιλβέστρου Συροπούλου» Μέρος Β΄

            

    https://youtu.be/OiGohPqBuGg A’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ