Ἔξω ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ψυχὴ δὲν ὑπάρχει καμία ἄλλη ἀξία

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος

Μόνο ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ζωή, ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εἶναι ὕλη. Καὶ τὸ σῶμα μας ὕλη εἶναι, χῶμα δανεισμένο ἀπό τη γῆ… Πνευματικὴ ζωὴ εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη προσπάθειά μας νὰ καταστοῦμε ἄξιοι τῆς θεϊκῆς πνοῆς ποὺ βρίσκεται μέσα μας.

Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ θησαυρὸς πολυτιμότερος ἀπ’ ὅλο τὸν ὑλικὸ κόσμο. Ἡ καλλιέργεια τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ σημαντικότερη, καὶ ὁ κόπος γιὰ τὴν ψυχὴ εἶναι ὁ πιὸ συνετός.

Πολλοὶ ἑτοιμοθάνατοι, εὑρισκόμενοι σὲ πολύωρη ἀγωνία, μπόρεσαν νὰ ξεψυχήσουν μονάχα τότε, ὅταν ἐξομολογήθηκαν τίς ἁμαρτίες τους στὸν ἱερέα… Ὁ Θεός μας εἶναι Θεὸς ἐλέους καὶ καλοσύνης καὶ θέλει τὴ σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Πῶς ὅμως θὰ σωθεῖ κάποιος ἄνθρωπος, ἂν συνειδητὰ δὲν κάνει διάκριση μεταξὺ ἁμαρτίας καὶ δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, ἂν δὲν ἀπορρίψει τὴν ἁμαρτία καὶ δὲν ἀναγνωρίσει τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ;

Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς: Ὁμιλία εἰς τὴν Ε΄ Κυριακὴν τῶν νηστειῶν

            

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἰδού ἡ πέμπτη Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ Κυριακή [πού σφραγίζει τήν ἑβδομάδα] τῶν μεγάλων ἀγρυπνιῶν καί τῶν μεγάλων ἀσκήσεων, τήν ἑβδομάδα τῶν μεγάλων θρήνων καί ἀναστεναγμῶν, ἡ Κυριακή τῆς πιό μεγάλης μεταξύ τῶν ἁγίων γυναικῶν Ἁγίας, τῆς ὁσίας μητρός ἡμῶν Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας…

Σαράντα ἑπτά χρόνια ἔκανε στήν ἔρημο, καί ὁ Κύριος τῆς ἔδωσε ἐκεῖνο πού σπάνια δίνει σέ κάποιον ἀπό τούς Ἁγίους. Χρόνια ὁλόκληρα δέν γεύθηκε ψωμί καί νερό. Στήν ἐρώτησι τοῦ ἀββᾶ Ζωσιμᾶ ἐκείνη ἀπάντησε: «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» (Ματθ. δ΄ 4). Ὁ Κύριος τήν ἔτρεφε μέ ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο καί τήν ὡδηγοῦσε στήν ἐρημητική ζωή, στούς ἐρημητικούς της ἀγῶνες.

Καί ποιό ἦταν τό ἀποτέλεσμα; Ἡ Ἁγία μετέτρεψε τήν κόλασί της σέ παράδεισο! Νίκησε τόν διάβολο καί ἀνέβηκε ψηλά στόν Θεό! Πῶς, μέ τί; Μέ τήν νηστεία καί τήν προσευχή, μέ νηστεία καί προσευχή! Διότι ἡ νηστεία, ἡ νηστεία μαζί μέ τήν προσευχή, εἶναι δύναμις πού νικᾶ τά πάντα. Ἕνας θαυμάσιος ὕμνος τῆς Μεγ. Τεσσαρακοστῆς λέγει: «ἀκολουθήσωμεν τῷ διά νηστείας ἡμῖν, τήν κατά τοῦ διαβόλου νίκην ὑποδείξαντι, Σωτῆρι τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Μέ τήν νηστεία μᾶς ἔδειξε τήν νίκη κατά τοῦ διαβόλου… Δέν ὑπάρχει ἄλλο ὅπλο, δέν ὑπάρχει ἄλλο μέσον.

Νηστεία! Ἰδού τό μέσον γιά νά νικήσῃς τόν διάβολο, τόν κάθε διάβολο. Παράδειγμα νίκης, ἡ ἁγία Μαρία ἡ Αἰγυπτία. Τί θεία δύναμις ἡ νηστεία! Νηστεία δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά νά σταυρώνῃς τό σῶμα, νά σταυρώνῃς τό σῶμα, νά σταυρώνῃς ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό σου.

Οἱ Ἰουδαϊκές θυσίες καί ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ

                                    

Καραβιδόπουλος Ἰωάννης

Καθηγητής Πανεπιστημίου

Ἡ ἀποστολική περικοπή τῆς Ε΄ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν προέρχεται, ὅπως ὅλες οἱ ἀποστολικές περικοπές αὐτῆς τῆς περιόδου, ἀπό τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή καί εἶναι σέ μετάφραση ἡ ἀκόλουθη:

«Ἀδελφοί, ὁ Χριστός ἦρθε ὡς ἀρχιερέας τῶν ἀγαθῶν πραγμάτων πού προσμένουμε. Ἡ σκηνή στήν ὁποία μπῆκε εἶναι ἀνώτερη καί τελειότερη. Δέν εἶναι ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, μέρος δηλαδή αὐτῆς τῆς δημιουργίας. Ὁ Χριστός μπῆκε μιὰ γιά πάντα στά ἅγια τῶν ἁγίων, γιά νά προσφέρει αἷμα ὄχι ταύρων καί μοσχαριῶν, ἀλλά τό δικό του αἷμα· κι ἔτσι μᾶς ἐξασφάλισε τήν αἰώνια σωτηρία. Τό αἷμα τῶν ταύρων καί τῶν τράγων, καί τό ράντισμα μέ τή στάχτη τοῦ δαμαλιοῦ ἐξαγνίζουν τούς θρησκευτικά ἀκάθαρτους καθαρίζοντάς τους ἐξωτερικά. Πόσο μᾶλλον τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ! Αὐτός, ἔχοντας τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, πρόσφερε τόν ἑαυτό του ἄψογη θυσία στό Θεό, κι ἔτσι θά καθαρίσει τή συνείδησή σας ἀπό τά ἔργα πού ὁδηγοῦν στό θάνατο, γιά νά μπορεῖτε νά λατρεύετε τόν ἀληθινό Θεό» (Ἑβρ.9,11-14).

Ἐνόψει της θυσίας τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ, πού θά προβάλει σέ λίγες μέρες ἡ Ἐκκλησία μέ τίς ἀκολουθίες της, ὅρισε γιά τήν Ε΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν τό παραπάνω ἀνάγνωσμα ἀπό τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή. Στό ἀνάγνωσμα αὐτό ὁ ἱερός συγγραφέας συγκρίνει τίς ἐπαναλαμβανόμενες θυσίες τῶν Ἰουδαίων στό Ναό τοῦ Σολομώντα μέ τή μοναδική ἅπαξ διά παντός θυσία τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στόν Σταυρό, ἀπευθυνόμενος προφανῶς σέ πρώην Ἰουδαίους ἀναγνῶστες πού δέχτηκαν τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας γιά τόν Σταυρωμένο καί Ἀναστημένο Χριστό.

Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Κονίτσης Ανδρέας

        

Εκοιμήθη εν Κυρίω σήμερα, Σάββατο 5 Απριλίου 2025, ο Μητροπολίτης Κονίτσης κυρός Ανδρέας σε ηλικία 86 ετών.

Ο μακαριστός Ιεράρχης νοσηλευόταν από την παραμονή των Χριστουγέννων στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Ιωαννίνων «Γ. Χατζηκώστα» μετά από εγκεφαλικό αιμορραγικό επεισόδιο δίνοντας μια δύσκολη μάχη από την οποία δυστυχώς δεν κατάφερε να βγει νικητής.

Υπέροχο, για κάθε άνθρωπο που δοκιμάζεται στην ζωή: Τὸ ποτήριο τοῦ Χριστοῦ

Ἄν τό Ποτήριο σοῦ φαίνεται ἀφόρητο, ἀδυσώπητο, τότε ἀποκαλύπτει ὅτι παρόλο πού φέρεις τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, δέν ἀνήκεις στόν Χριστό.  

                                         

Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov

Ἐπίσκοπος Καυκάσου καί Μαύρης Θάλασσας

Δύο ἀγαπημένοι μαθητές ζήτησαν ἀπό τόν Κύριο θρόνους δόξης

– Αὐτός τούς ἔδωσε τό Ποτήριό Του (Μτ. κ΄, 23).

Τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ ὀδύνες.

Σέ ὅσους τό πίνουν ἐδῶ στή γῆ, τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ ὑπόσχεται μετοχή στή Βασιλεία τῆς χάρης τοῦ Χριστοῦ. Προετοιμάζει γι’ αὐτούς τίς καθέδρες τῆς ἐπουράνιας αἰώνιας δόξης.

Στεκόμαστε σιωπηλοί μπροστά στό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ , δέν μπορεῖ κανείς οὔτε νά παραπονεθεῖ γι’ αὐτό, οὔτε νά τό ἀπορρίψει γιατί Αὐτός πού μᾶς ἔδωσε ἐντολή νά τό γευτοῦμε, πρῶτος ὁ Ἴδιος τό ἤπιε.

Ὦ, δέντρο τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ ! Σκότωσες τούς προγόνους μας στόν Παράδεισο, τούς ἐξαπάτησες μέ τήν πλάνη τῆς σαρκικῆς ἀπόλαυσης καί τήν πλάνη τῆς λογικῆς. Ὁ Χριστός, ὁ Λυτρωτής τῶν πεπτωκότων, ἔφερε τό Ποτήριο τῆς σωτηρίας σ’ αὐτόν τόν κόσμο, στούς πεπτωκότες καί ἐξόριστους ἀπό τόν Παράδεισο. Ἡ πίκρα αὐτοῦ τοῦ Ποτηρίου καθαρίζει τήν καρδιά ἀπό τήν ἀπαγορευμένη, καταστροφική καί ἁμαρτωλή ἀπόλαυση μέσω τῆς ταπείνωσης πού ρέει ἀπ’ αὐτό μέ ἀφθονία, νεκρώνεται ἡ ἔπαρση ἀπό τή γνώση σέ σαρκικό ἐπίπεδο. Γι’ αὐτόν πού πίνει ἀπό τό Ποτήριο μέ πίστη καί ὑπομονή, ἡ αἰώνιος ζωή, πού ἔχασε δοκιμάζοντας τόν ἀπαγορευμένο καρπό, ἐπανακτᾶται.

«Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι» (Ψ. 115, 4)

Ὁ χριστιανός ἀποδέχεται τό Ποτήριο ὅταν ὑπομένει τίς ἐπίγειες δοκιμασίες μέ πνεῦμα ταπείνωσης, ὅπως διδάσκεται ἀπό τό Εὐαγγέλιο.

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἔβγαλε τό μαχαίρι του γιά νά ὐπερασπιστεῖ τόν θεάνθρωπο, πού ἦταν περικυκλωμένος ἀπό τόν ὄχλο ἀλλά ὁ πρᾶος Ἰησοῦς εἶπε στὸν Πέτρο: «βάλε τήν μάχαιραν εἰς τήν θήκην· τό Ποτήριον ὅ δέδωκέ μοι ὁ Πατήρ, οὐ μή πίω αὐτό;» (Ἰω. ιη΄ 11)

Ἔτσι κι ἐσύ, ὅταν σέ περικυκλώνουν συμφορές, θά πρέπει νά παρακαλεῖς καί νά ἐνισχύεις τήν ψυχή σου λέγοντας : «Τό Ποτήριον ὅ δέδωκέ μοι ὁ Πατήρ, οὐ μή πίω αὐτό ; »

Οἱ Φαρισαῖοι σκέπτονται μοχθηρά, ὁ ‘Ιούδας προδίδει, ὁ Πιλᾶτος διατάσσει τήν παράνομη θανάτωση, οἱ στρατιῶτες τῆς ἐξουσίας ἐκτελοῦν τήν ἐντολή του. Μέσω τῶν ἄνομων πράξεών τους ὅλοι αὐτοί ἑτοίμασαν τή δική τους ἀληθινή καταδίκη. Μήν ἑτοιμάζεις γιά τον ἑαυτό σου τήν ἴδια καταδίκη, ὄντας μνησίκακος, ζητώντας καί σχεδιάζοντας ἐκδίκηση, ἀγανακτώντας μέ τούς ἐχθρούς του.

Ὁ ἐπουράνιος Πατήρ εἶναι παντοδύναμος καί παντογνώστης: βλέπει τήν ὀδύνη σου καί ἄν τό ἔβρισκε ἀπαραίτητο καί συμφέρον νά ἀποσύρει τό Ποτήριο ἀπό σένα, σίγουρα θά τό ἔκανε.

Κυριακή Ε΄ Νηστειών - Ερμηνεία της Αποστολικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

               

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ [: Εβρ. 9, 11-14]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

    «Χριστὸς παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου (: ο Χριστός ήλθε ως αρχιερέας των μελλοντικών αγαθών, των αγαθών δηλαδή της Καινής Διαθήκης. Και εισήλθε στα επουράνια Άγια των Αγίων μέσα από μία ανώτερη και τελειότερη σκηνή, που δεν κατασκευάστηκε από χέρια ανθρώπων. Δηλαδή δεν εισήλθε μέσα από μία επίγεια σκηνή, όπως ήταν η Σκηνή του Μαρτυρίου, αλλά δεδομένου ότι το σώμα Του ήταν η σκηνή και κατοικία του Θεού Λόγου, ασυγκρίτως ανώτερη και τελειότερη, εισήλθε μέσα από τη σκηνή αυτή του σώματός Του)» [Εβρ. 9,11].

      Εδώ ως «μείζονα καί τελειοτέραν σκηνήν» εννοεί τη σάρκα. Και σωστά την ονόμασε και «ανώτερη» και «τελειότερη», εφόσον σε αυτήν κατοικεί ο Θεός Λόγος και όλη η ενέργεια του Πνεύματος· γιατί «οὐ γὰρ ἐκ μέτρου δίδωσιν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα (: και τα διδάσκει αυτά αλάνθαστα, διότι ο Θεός δεν Του έδωσε το Άγιο Πνεύμα όπως κάποτε στους προφήτες περιορισμένα και σε ορισμένες στιγμές της ζωής τους, αλλά Του το έδωσε ολοκληρωτικά, αδιάκοπα και απεριόριστα· και συνεπώς Αυτός κατέχει την πλήρη και απόλυτη θεϊκή αποκάλυψη και διδάσκει με ακρίβεια τη διδασκαλία του Θεού)» [Ιω. 3,34]· ή το λέγει επειδή είναι τελειότερη, αφού είναι ακατάληπτη, και κατορθώνει μεγαλύτερα.

    «Τοῦτ' ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως (: ακριβώς μάλιστα το σώμα Του αυτό, επειδή συνελήφθη εκ Πνεύματος Αγίου, δεν προερχόταν από την κτίση αυτή, αλλά από νέα πνευματική κτίση)» [Εβρ. 9, 11]. Να πώς εισήλθε από σκηνή που είναι ανώτερη· γιατί δεν θα ήταν κατασκευασμένη από το Άγιο Πνεύμα, αν την κατασκεύασε άνθρωπος. «ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως (: δεν προέρχεται από αυτόν τον κόσμο)»·

Γέρων Ισαάκ – Δοξαστικό των Αίνων της Ε΄ Κυριακής των Νηστειών «Οὐκ ἔστιν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ…»

Ψάλλει ο παπά Ισαάκ Λιβανέζος (Ατάλλα) Πνευματικό τέκνο και βιογράφος του Όσιου Παϊσιου του Αγιορείτη.

“Οὐκ ἔστιν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις, ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ ἄσκησις, σὺν ἁγιασμῷ· ὅθεν οὐδὲ πλούσιοι εἰσελεύσονται ἐν αὐτῇ, ἀλλ᾽ ὅσοι τοὺς θησαυροὺς αὐτῶν ἐν χερσὶ πενήτων ἀποτίθενται.

Ταῦτα καὶ Δαυῒδ ὁ Προφήτης διδάσκει λέγων· Δίκαιος ἀνὴρ ὁ ἐλεῶν ὅλην τὴν ἡμέραν, ὁ κατατρυφῶν τοῦ Κυρίου καὶ τῷ φωτὶ περιπατῶν, ὃς οὐ μὴ προσκόψῃ· ταῦτα δὲ πάντα, πρὸς νουθεσίαν ἡμῶν γέγραπται, ὅπως νηστεύοντες, χρηστότητα ποιήσωμεν· καὶ δῴη ἡμῖν Κύριος, ἀντὶ τῶν ἐπιγείων τὰ ἐπουράνια.”

Πηγή

Διδαχὴ εἰς τὴν Ε΄ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν: Περὶ Παραδείσου

                                               Περὶ Παραδείσου

                                  

Ἠλία Μηνιάτη, ἐπισκόπου Κερνίκης καὶ Καλαβρύτων. Ἐλαφρῶς διασκευασθεῖσα κατὰ τὸ λεκτικόν.

Οἱ ἄνθρωποι, οἵτινες εἶναι καθολικὰ ἄδικοι, δίδουσι τὰς τιμὰς ἐκεῖ, ὅπου τοὺς φέρει ἤ ἡ φιλία ἤ ἡ συγγένεια. Ὁ Θεός, ὅστις εἶναι φυσικὰ δίκαιος, δίδει τὰς τιμὰς ἐκεῖ, ὅπου εὑρίσκεται ἡ ἀξία. Ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τιμῶνται οἱ φίλοι ἥ οἱ συγγενεῖς· ἀπὸ τὸν Θεόν τιμῶνται οἱ ἄξιοι· αὐτὴ εἶναι ἡ μοναδικὴ παρηγορία, τὴν ὁποίαν ἔχουσιν οἱ ἐνάρετοι ἄνθρωποι, ὅταν ἀμελοῦνται ἤ καταφρονοῦνται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, νὰ ἀναμένωσι τὸν μισθὸν τῆς ἄρετῆς ἀπὸ τὸν Θεόν. Τοῦτο δεικνύει φανερὰ εἰς ἡμᾶς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς τὸ σημερινὸν ἱερὸν Εὐαγγέλιον. Αὐτὸς ἀναβαίνει εἰς Ἱεροσόλυμα, ὅπου ὑπάγει διὰ νὰ σταυρωθῇ, ὁ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης, οἱ υἱοὶ Ζεβεδαίου, φαντἀζονται, ὅτι ἐκεῖ ὐπάγει διὰ νὰ βασιλεύσῃ καὶ νικημένοι ἀπὸ φιλοτιμίαν, πρῶτα πέμπουσι τὴν μητέρα των νὰ μεσιτεύσῃ, ἔπειτα παρρησιάζονται καὶ αὐτοί. «Θέλομεν», λέγουσιν, «ὅταν γίνῃς Βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ, ὁ εἶς ἀπὸ ἡμᾶς νὰ καθίσῃ ἐκ δεξιῶν σου καὶ ὁ ἄλλος ἐξ ἀριστερῶν σου, ἵνα ἔχωμεν καὶ ἡμεῖς μέρος τῆς Βασιλείας σου»· «Δὸς ἡμῖν, ἵνα εἶς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἶς ἐξ εὐωνύμων σου καθήσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου» (Μάρκ. ι΄37).

Ἀλλὰ τὶ ἄνθρωποι εἶναι ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης; Φίλοι τοῦ Χριστοῦ, συγγενεῖς τοῦ Χριστοῦ· ὁ δὲ Χριστὸς τί τοὺς ἀποκρίνεται; Δὲν γνωρίζετε τὶ ζητεῖτε. «Οὐκ οἴδατε τὶ αἰτεῖσθε» (αὐτ. 38). Ἐγὼ εἶμαι δίκαιος Κριτής, δὲν δίδω τὰς τιμὰς κατὰ τὴν γνώμην μου δὲν τιμῶ τοὺς φίλους ἤ τοὺς συγγενεῖς τιμῶ τοὺς ἀξίους. Εἰς τὴν Βασιλείαν τὴν ἰδικήν μου, ὅστις κοπιάσῃ, λαμβάνει τὸν μισθόν ὅστις ἀγωνισθῇ κερδαίνει τὸν στέφανον· ὅστις φανῆ ἄξιος, ἔχει τὴν δόξαν· τὸ δέ καθῆσαι ἐκ δεξιῶν μου ἤ ἐξ εὐωνύμων μου, οὔκ ἐστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ’ οἷς ἡτοίμασται» (αὐτ. 40). Ἀλλὰ ποῖος δὲν θέλει νὰ κοπιάσῃ; Ποῖος δὲν θέλει νὰ ἀγωνισθῇ, διὰ νὰ κερδήσῃ τὴν Βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία δὲν ἔχει τιμήν, διότι εἶναι ἀνεκτίμητος; Ἡ ὁποία δὲν ἔχει τέλος, διότι εἶναι αἰώνιος; Τόσους κόπους, τόσους ἀγῶνας διὰ μίαν παραμικρὰν εὐτυχίαν τοῦ κόσμου τούτου, τὴν ὁποίαν καὶ πολὺ δύσκολον εἶναι νὰ τὴν ἀποκτήσωμεν καὶ πολὺ εὔκολον εἶναι νὰ τὴν χάσωμεν; Τόσην δὲ ἀμέλειαν καὶ τόσην ἀμεριμνίαν διὰ τὴν Βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποίαν, διὰ νὰ τὴν ἀποκτήσωμεν, φθάνει μόνον νὰ θέλωμεν; Ἄν δὲ τὴν κερδήσωμεν μίαν φοράν, δὲν τὴν χάνομεν ποτέ.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ [:Ματθ. 20,20-28] Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΩΝ ΥΙΩΝ ΤΟΥ ΖΕΒΕΔΑΙΟΥ... ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΟΜΟΙΩΝ ΤΟΥΣ

                                            

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ [:Ματθ.20,20-28]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΩΝ ΥΙΩΝ ΤΟΥ ΖΕΒΕΔΑΙΟΥ

Σὲ τόσο μεγάλο βαθμὸ ἔφθασε ἡ ἀδυναμία τῶν μαθητῶν νὰ ἀντιληφθοῦν καθαρὰ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου γιὰ τὸ ἐπικείμενο Πάθος καὶ τὴν Ἀνάστασή Του, ὥστε εὐθὺς ἀμέσως νὰ Τὸν πλησιάσουν οἱ υἱοὶ τοῦ Ζεβεδαίου καὶ νὰ συζητήσουν μαζὶ Του γιὰ τὴν πρωτοκαθεδρία ποὺ θὰ ἤθελαν νὰ τοὺς παραχωρήσει στὸ μέλλον· διότι, ὅπως ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος, εἶπαν τότε στὸν Κύριο: «Δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου(:Ὅταν ἔλθεις στὴ δόξα σου καὶ ἀνεβεῖς στὸν ἐπίγειο βασιλικὸ θρόνο τοῦ Δαβίδ, βάλε μας νὰ καθίσουμε ὁ ἕνας στὰ δεξιά σου κι ὁ ἄλλος στ᾿ ἀριστερά σου)»[Μᾶρκ.10,37].

Πῶς τότε λοιπὸν ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος λέγει ὅτι πλησίασε τὸν Κύριο ἡ μητέρα τους καὶ τὸ ζήτησε αὐτὸ καὶ ὄχι οἱ ἴδιοι οἱ μαθητές; «Τότε προσῆλθεν αὐτῷ ἡ μήτηρ τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου μετὰ τῶν υἱῶν αὐτῆς προσκυνοῦσα καὶ αἰτοῦσὰ τί πάρ᾿ αὐτοῦ (: Τότε Τὸν πλησίασε ἡ μητέρα τῶν παιδιῶν τοῦ Ζεβεδαίου μὲ τοὺς γιούς της, ἡ ὁποία Τὸν προσκύνησε καὶ ἔδειξε ὅτι σκόπευε νὰ Τοῦ ζητήσει κάτι)»[Ματθ.20,20]. Φυσικὸ ἦταν καὶ τὰ δύο νὰ συνέβησαν· διότι παρέλαβαν τὴ μητέρα τους, μὲ σκοπὸ νὰ μεγαλώσουν τὴν παράκλησή τους, καὶ κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ συγκινήσουν τὸν Χριστό. Τὸ ὅτι λοιπὸν εἶναι ἀληθινὸ αὐτὸ ποὺ εἶπα καὶ ὅτι ἡ παράκληση ἦταν μᾶλλον δική τους, ἀλλὰ παρουσιάζουν ἀπὸ ντροπὴ τὴ μητέρα τους, πρόσεξε πὼς ὁ Χριστὸς ἀπευθύνει πρὸς αὐτοὺς τὸν λόγο. Καλύτερα ὅμως ἂς προσπαθήσουμε νὰ γνωρίσουμε κατὰ πρῶτον τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ζητοῦν, μὲ ποιά διάθεση τὸ ζητοῦν καὶ τί ἦταν ἐκεῖνο ποὺ τοὺς ὁδήγησε νὰ ἐνεργήσουν κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο.

Ἀπὸ τί λοιπὸν παρακινούμενοι ἔφθασαν σὲ αὐτὴν τὴν ἐνέργειά τους; Ἔβλεπαν ὅτι ἔχαιραν ἐκτιμήσεως ἐκ μέρους τῶν ἄλλων ἀνθρώπων καὶ ἤλπισαν ὅτι ἐξαιτίας αὐτοῦ θὰ ἐπιτύχουν νὰ ἐκπληρωθεῖ καὶ αὐτὴ ἡ αἴτησή τους. Ἀλλὰ τί τέλος πάντων εἶναι αὐτὸ τὸ ὁποῖο ζητοῦν; Ἄκουσε ἄλλον εὐαγγελιστή, τὸν Λουκᾶ, ὁ ὁποῖος ἀποκαλύπτει αὐτὸ πολὺ καθαρά. Διότι, λέγει, ζητοῦσαν αὐτὰ «διὰ τὸ ἐγγὺς αὐτὸν εἶναι Ἱερουσαλὴμ καὶ δοκεῖν αὐτοὺς ὅτι παραχρῆμα μέλλει ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀναφαίνεσθαι (:διότι πλησίαζε στὰ Ἱεροσόλυμα κι αὐτοὶ νόμιζαν ὅτι θὰ φανερωνόταν ἀμέσως ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μὲ λαμπρότητα καὶ δόξα)» [Λουκ.19,11]. Νόμιζαν δηλαδὴ ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρίσκεται κοντά τους καὶ ὅτι εἶναι αἰσθητή καὶ ὅτι δὲν ἐπρόκειτο νὰ ὑποστοῦν τίποτε τὸ δυσάρεστο, ἐὰν ἤθελαν νὰ ἐπιτύχουν αὐτὸ ποὺ ζητοῦσαν. Διότι δὲν ζητοῦσαν τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μόνο γι᾿ αὐτὴν καθ᾿ ἑαυτήν, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὰ δυσάρεστα. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν καὶ ὁ Χριστὸς κατ᾿ ἀρχήν τοὺς ἀπαλλάσσει ἀπὸ αὐτὲς τίς σκέψεις, λέγοντάς τους ὅτι πρέπει νὰ ἀναμένουν σφαγές, κινδύνους καὶ τὰ πιὸ φοβερὰ κακά. Διότι, λέγει, «δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ μέλλω πίνειν; (:Μπορεῖτε νὰ πιεῖτε τὸ ποτήρι τοῦ θανάτου ποὺ πρόκειται ἐγὼ σὲ λίγο νὰ πιῶ;)».

Εἰσβολεῖς-κτηνίατροι, ἀνατόμοι πρὸς μελέτη... τῶν ἱερῶν λειψάνων Ρώσων Ἁγίων τῶν Σπηλαίων Λαύρας Κιέβου !!!

 Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 17//30.3.2025.

Δ΄ Νηστειῶν

Ἁγίων Ἰωάννου Κλίμακος καὶ

Ἀλεξίου τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ.

Εἰσβολεῖς-κτηνίατροι, ἀνατόμοι πρὸς μελέτη... τῶν ἱερῶν λειψάνων Ρώσων Ἁγίων τῶν Σπηλαίων Λαύρας Κιέβου !!!

 ... Πληροφορηθήκαμε ὅτι στὶς 28 Μαρτίου 2025 (ν. ἡμ.) στοὺς χώρους τῶν Κάτω Σπηλαίων τῆς Ἁγίας Λαύρας Κιέβου ἔφτασε ἐπιτροπὴ τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ Οὐκρανίας, ἀπαρτιζόμενη ἀπὸ ἀνατόμους, βιολόγους καί ... κτηνιάτρους, συνοδευόμενη μάλιστα ἀπὸ ἀξιωματικοὺς ἐπιβολῆς τοῦ νόμου, μὲ σκοπὸ τὸν προσδιορισμὸ τῆς ἱστορικῆς καὶ ἐπιστημονικῆς ἀξίας τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων Σπηλαιωτῶν Πατέρων ... μέσῳ τῆς λήψης δειγμάτων γιὰ ἐξέταση DNA !

Ἀποροῦμε: οἱ Ἅγιοι τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ποὺ τιμοῦνται σὲ ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία, σὲ δεκάδες χῶρες τοῦ κόσμου, στοὺς ὁποίους προσεύχονται καὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους λαμβάνουν βοήθεια ἑκατομμύρια Ὀρθόδοξοι πιστοί, στὰ μάτια τῶν «ἐντολέων καὶ ἐντολοδόχων- ἐρευνητῶν» εἶναι ἁπλῶς «σπονδυλωτὰ» τῶν ὁποίων ἡ βιομορφολογία … πρέπει νὰ μελετηθεῖ; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας.*

Δυστυχῶς, οἱ συγκεκριμένες ἐνέργειες τῶν Οὐκρανικῶν ἀρχῶν μὲ τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων τῶν Σπηλαίων τῆς Λαύρας, μᾶς θυμίζουν –ἂν μή τί ἄλλο- «ἔργα καὶ ἡμέρες» τῶν σοβιετικῶν ἀθεϊστικῶν ἀρχῶν.

Σὲ ἀνάλογη περίπτωση θὰ γινόταν ἀποδεκτὸ ἀπὸ τὸ αἱρετικὸ Βατικανὸ ἂν οἱ ἰταλικὲς ἀρχὲς ἐπιχειροῦσαν κάτι παραπλήσιο γιὰ τὴν μελέτη τῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων Ἁποστόλων Πέτρου, Ἀνδρέα τοῦ Πρωτοκλήτου, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου καί ἄλλων Ἁγίων;

Κατ’ ἀναλογία ἡ Ἱερὰ Κοινότητα Ἁγίου Ὅρους θὰ δεχόταν τὴν παρέμβαση τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας γιὰ ἐξέταση δειγμάτων Ἁγίων λειψάνων τῶν Ἱερῶν Μονῶν τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας ;

Θεοτόκε, Παρθένε, Βασίλισσα παγκόσμια!

                               Ρωμανὸς ὁ Μελωδὸς

Ἐλᾶτε, οἱ πιστοὶ ὅλοι, ἂς προσκυνήσουμε

 τὸ Χριστὸ Σωτήρα καὶ Ἐλεήμονα.

Αὐτὸν ὑμνοῦν τὰ πλήθη τῶν Ἀγγέλων

καὶ αὐτὸν δοξολογοῦν οἱ μυριάδες τῶν Ἀσωμάτων.

Θεοτόκε, Παρθένε, Βασίλισσα παγκόσμια,

μὴν περιφρονήσεις ἐμᾶς πού σοῦ δεόμαστε,

χτυπημένοι ἀπ’ τὰ κύματα τὰ μεγάλα τῆς ζωῆς

καὶ ἕρμαιοι τοῦ ἀσταθοῦς θηρίου.

Ὦ ἀνωτέρα τῶν ἄνω Δυνάμεων,

Περιστερὰ ἀπ’ τὸ Πνεῦμα χρυσωμένη,

καμάρι καὶ χαρὰ τῶν Ἀποστόλων,

συμφωνία τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Μαρτύρων,

Βοήθεια τοῦ κόσμου ὄλου,

Πύργε ντυμένε χρυσάφι καὶ πολύτιμε,

Πόλη δωδεκάπορτη, καὶ Παράδεισε,

Κιβωτὲ πανευωδίαστε τοῦ Πνεύματος.

Τεῖχος ἅγιο ἄπαρτο, καὶ στήριγμα,

ὀχυρὸ τῶν θρήσκων ψυχῶν

καὶ Φυλακτήριο τῶν ἁγνῶν τῶν σωμάτων.

Σὲ τιμοῦμε, Βασίλισσα ἄσπιλη,

καὶ ὑμνοῦμε τὸ Γιό σου καὶ Κύριο,

τὸ Χριστό, τὸ μόνο Φίλο τῶν ἀνθρώπων,

γιὰ νὰ ‘βρουμε χάρη κι ἔλεος

τὴ μέρα τῆς κρίσης, ὦ Βασίλισσα…

Τότε, Κύριε, Κύριε σῶσε με

κι ἀπ’ τὴ φωτιὰ τὴν ἄσβεστη λύτρωσέ με.

Ἂς μπορῶ νὰ δῶ τὴ θεία σου εἰκόνα,

μὲ καθαρὴ συνείδηση, καὶ ν’ ἀναφωνήσω:

Σὲ σένα ἁρμόζει τιμὴ καὶ προσκύνηση,

στὸν Πατέρα, στὸ Γιὸ καὶ στὸ Πνεῦμα,

ἀπ’ ὅλη τὴν κτίση καὶ πάντα,

στοὺς αἰῶνες τοὺς ἀτέλειωτους, ὦ Φίλε τῶν ἀνθρώπων.

Μεταφράσεις: Ἀρχιμ. Ἰγνατίου Σωτηριάδη ἀπὸ τὸ βιβλίο «Georges Gharib: Οἱ εἰκόνες τῆς Παναγίας. Ἱστορία καὶ λατρεία», Ἐκδόσεις Τέρτιος, Κατερίνη 1997

Ο Άγιος Kevin του Glendalough

                                               

Ο όσιος Κεβίνος καταγόταν από ιρλανδική οικογένεια βασιλικής γενιάς. Η γέννησή του αναγγέλθηκε από έναν άγγελο στην μητέρα του (περί τό 498) <Έξ ου και τό όνομα του: «καλογεννημένος» (Coemgen).> και μετά την βάπτισή του ανατέθηκε η μόρφωσή του στους άγιους μοναχούς της Μονής του Κιλλνάμαναγκ.

Αφού χειροτονήθηκε πρεσβύτερος αποσύρθηκε σε τόπο έρημο καλούμενο Γκλεντάλω («Κοιλάδα των δύο λιμνών»), νότια του Δουβλίνου.

Ξεχασμένος από τον κόσμο, διήγε εκεί βιοτή αφιερωμένη καθ’ ολοκληρίαν στον Θεό, ενδεδυμένος μηλωτή και τρεφόμενος μόνο με τσουκνίδες και ξυνήθρες, περνώντας ολόκληρες νύχτες στο παγωμένο νερό της λίμνης, όπου είχε την φωλιά του ένα τέρας, απαγγέλλοντας το Ψαλτήριο.

Αναφέρεται ότι παρέμεινε επτά χρόνια όρθιος, με τά χέρια υψωμένα σε σχήμα σταυρού, δίχως να κλείσει μάτι.

Ένα πουλί έκτισε την φωλιά του στην χούφτα του και ο άγιος δεν χαμήλωσε τα χέρια παρά μόνο αφού βγήκαν από το αυγό και μπόρεσαν να πετάξουν οι νεοσσοί. Με παρόμοιους αγώνες απέκτησε τόσην εύνοια παρά τω Θεώ, ώστε οι άγγελοι έδειχναν να συνοδεύουν την προσευχή του, ενώ τα δένδρα έκλιναν τους κλώνους τους στο πέρασμά του.

ΤΑ ΙΣΤΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ (Κυριακή Ε΄ Νηστειών).

ΤΑ ΙΣΤΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

Με τη χάρη του Θεού μπαίνουμε στην τελευταία εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Το Σάββατο του Λαζάρου κλείνει η ευλογημένη αυτή περίοδος και ακολουθεί η Μεγάλη Εβδομάδα. Ως τελευταίο πρότυπο σωτήριας μετάνοιας και πνευματικού αγώνα κατά των παθών βάζει ενώπιόν μας η Εκκλησία την ασυνήθιστη μορφή και βιοτή της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, που επέδειξε πρωτόγνωρη όντως άσκηση εγκράτειας και προσευχής (Κυριακή Ε΄ Νηστειών).

Εύδρομο πλοίο η Εκκλησία, ταχύ, θωρακισμένο εξοπλισμένο, ευέλικτο, ποντοπορεί διαπλέοντας την πολυτάραχη θάλασσα του κόσμου. Χωρίς να λοξοδρομεί από τη θεόθεν καθορισμένη πορεία της, κλυδωνίζεται έντονα στα αντίθεα κύματα, στον πανταχόθεν επεγειρόμενο άνεμο της αποστασίας, στην παφλάζουσα τρικυμία της απιστίας και αδιαφορίας, αλλά ουδέποτε καταποντίζεται. Ευθυδρομεί διηνεκώς επί το Πάσχα, πλέει κατ’ ευθείαν γραμμή προς «την άνω Ιερουσαλήμ, εν τη Βασιλεία των Ουρανών». 

Μαστιζόμενοι από την καταιγίδα των πειρασμών, καταποντούμενοι από τις τρικυμίες των παθών, χειμαζόμενοι από τον σάλο των ηδονών, δοκιμαζόμενοι παντοιοτρόπως από τη χαλεπότητα της αμαρτίας, μία και μόνο σανίδα σωτηρίας έχουμε μπροστά μας: Την άμεση επιβίβαση στο ασφαλές και αβύθιστο καράβι της Εκκλησίας. Τότε «προς το μέλλον εν χαρά» διευθυδρομούμε κι εμείς. Με τη ναυαγοσωστική Κιβωτό της Εκκλησίας διαπερνούμε ακίνδυνα τα κύματα των πταισμάτων μας, που, υψωμένα από πάνω μας, απειλούν να μας καλύψουν, όπως κάλυψαν κάποτε «εν θαλάσση Ερυθρά επαναστραφέντα» τα ύδατα «αρματηλάτην Φαραώ, …τους Αιγυπτίους και τους τριστάτας». Από τον τρικυμιώδη ωκεανό του βίου μας η εκκλησιαστική «ναυς», διαπλέοντας «το της νηστείας μέγα πέλαγος», μας φέρνει με ασφάλεια σε ήρεμα νερά. 

Όποιος γνώρισε τον Χριστό πέταξε στα σκουπίδια τον παλιόν του εαυτό !

Κυκλοφορούσε σαν αγρίμι στην έρημο η Οσία Μαρία η Αιγυπτία η μεγαλύτερη ασκήτρια όλων των αιώνων

                    

Πριν 1.400 χρόνια μια κοπέλα, μόλις δώδεκα ετών, κάπου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μπλέκεται στα δίχτυα του αγοραίου έρωτα. Δίνεται με σώμα και ψυχή στην πτώση, στην αμαρτία, στη φθορά.

Η σαρκολατρεία, η ηδονοθηρία, η ακόρεστη λαγνεία την κατακυριεύουν πολύ νωρίς. Επί δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια ζούσε αχόρταγα αυτή τη ζωή δίχως αναστολές, ντροπές, επιφυλάξεις, ενοχές και τύψεις. Θεωρούσε τον εαυτό της ελεύθερο, ανεξάρτητο, ανεξέλεγκτο και ακατανίκητο. Θαύμαζε την ωραιότητά της, τα πλούτη της, τις κατακτήσεις της και την προκλητικότητά της.

Ένα θαυμαστό σημείο που της συνέβη στα Ιεροσόλυμα και δεν μπορούσε να εισέλθει στο ναό την έκανε να γονατίσει, να δακρύσει, να θυμηθεί την αθωότητα των παιδικών της χρόνων. Άρχισε να κλαίει. Άρχισε η μεταστροφή της. Η φιλόσαρκη γίνεται ξαφνικά φιλόθεη.

Μεταμορφώνεται, ξεμασκοφορεί, φιλοκαλεί, ανασταίνεται. Στην καρδιά της, μετά από αυτή την απρόσμενη υπαρξιακή αλλαγή, κυριαρχεί ο θεός έρωτας. Η ζωή της λαμβάνει βαθύ νόημα. Πρόκειται για μια ηρωίδα, μάρτυρα και οσία.

Ας συγκρίνουμε την συμπεριφορά του Αγίου απέναντι στην γιαγιά με την συμπεριφορά των σημερινών εκκλησιαστικών ταγών και θεολόγων και ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας

Αλλά και την συμπεριφορά της γιαγιάς με την δίκη μας συμπεριφορά.

Μὲ θυσία καὶ κόπο

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Ἤταν τὸ ἔτος 1929. Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ μεγάλος Σέρβος θεολόγος, σὲ ἡλικία 35 χρόνων ἦταν ἤδη καθηγητὴς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ στὸ Βελιγράδι.

Ἦταν καλοκαίρι, καὶ ξεκίνησε ἀπὸ τὸ Βράνιε μὲ προορισμὸ τὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Προχόρου. Ὁ δρόμος μέχρι τὸ Μοναστήρι ἦταν δύσβατος. Ὁ Ἅγιος χρησιμοποιοῦσε αὐτοκίνητο, γιὰ νὰ διασχίσει τὸν βουνίσιο δρόμο ποὺ ὁδηγοῦσε στὸ Μοναστήρι.

Σὲ μιὰ λοιπὸν τέτοια ἐπίσκεψή του συνάντησε στὸν δρόμο του μιὰ γερόντισσα ποὺ κατευθυνόταν μὲ τὸ πόδια πρὸς τὸ Μοναστήρι. Τότε ὁ Ἅγιος ἔκανε νόημα στὸν ὁδηγὸ νὰ σταματήσει καὶ προσκάλεσε τὴ γριούλα νὰ ἀνέβει στὸ αὐτοκίνητο, ἀφοῦ κι ἐκεῖνος πήγαινε ὅπου κι αὐτή.

Σ’ εὐχαριστώ, παιδί μου, τοῦ ἀπάντησε ἡ γριούλα, ἀλλὰ ἐγὼ εἶμαι φτωχή.

Ὁ Ἅγιος τῆς χαμογέλασε καὶ τὴ διαβεβαίωσε ὅτι δὲν θὰ πλήρωνε τίποτε. Τότε ἡ γερόντισσα τοῦ εἶπε:

-Δὲν τὸ ‘πα γι’ αὐτό, παιδί μου. Ἀλλὰ ἐπειδὴ ἐγὼ εἶμαι φτωχή, δὲν ἔχω τίποτα ἄλλο νὰ προσφέρω στὸν Ἅγιο πέρα ἀπὸ τὸν κόπο μου αὐτὸν. Τότε ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος χτύπησε μὲ μιᾶς τὸ μέτωπό του ὡς ἔνδειξη κατάπληκτου θαυμασμοῦ καὶ μονολόγησε:

Η δικαιολογημένη απείθεια των πιστών για θέματα πίστεως τους ενοχλεί. Η αδικαιολόγητη απείθεια ασεβών μητροπολιτών τους αφήνει αδιάφορους.

«Βροχή» πέφτουν τά μηνύματα πιστῶν στήν Ἱερά Σύνοδο γιά τήν ἀπείθεια τῆς Μητρόπολης Περιστερίου στήν Συνοδική Ἐγκύκλιο περί τοποθετήσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΙΣΤΩΝ Ι.Μ. ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ

Ἡ Ἱερά Σύνοδος κατόπιν τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνεδρίας τῆς 11ης Μαρτίου 2025, ἐξέδωσε Ἐγκύκλιο, ὑπ’ ἀριθ. 3095/20.03.2025 μέ θέμα «Περί τῆς τοποθετήσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου» μέ τήν ὁποία ἀποφασίζει καί ἐπιβεβαιώνει ὀρθότατα τήν τοποθέτηση τοῦ Ἐσταυρωμένου ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ὕστερα ἀπό ἀναφορές καί αἰτήματα τοῦ πιστοῦ λαοῦ – κυρίως τοῦ Περιστερίου- γιά τήν αὐθαίρετη ἀποβολή Του ἀπό τό Ἱερό Βῆμα.

Ὡστόσο, ἡ Μητρόπολη Περιστερίου, παρά τήν λήψη τῆς Ἐγκυκλίου, ἀρνεῖται νά συμμορφωθεῖ μέ αὐτήν καί νά ἀποστείλει διαβιβαστικό ἔγγραφο στίς ἐνορίες, ψάχνοντας ἐναγωνίως «παραθυράκι» στήν Ἐγκύκλιο ὥστε νά μήν τήν ἐφαρμόσει, ἐνῶ κανένας ἱερέας δέν προβαίνει στήν ἐφαρμογή της παρά τίς παραινέσεις καί διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν, παραπέμποντας σέ ἀναμονή τοῦ διαβιβαστικοῦ ἐγγράφου. 

Τήν δυσμενῆ κατάσταση στήν Μητρόπολη ἐπιτείνει ὄχι μόνο ἡ ἄρνηση τῶν κληρικῶν στήν ἐφαρμογή τῆς Ἐγκυκλίου, πρᾶγμα γιά τό ὁποῖο εὐθύνεται πρωτίστως ὁ Μητροπολίτης κ. Γρηγόριος, ἀλλά καί ἡ πίστη πολλῶν ἐξ αὐτῶν σέ σχετική αἱρετική καί βλάσφημη θεολογία, ὅπως αὐτή ἔχει διακηρυχθεῖ ἐπισήμως μέ τήν Ἐγκύκλιο 1-2024 τοῦ Μητροπολίτου.

Δυστυχῶς, δέν εἶναι λίγοι οἱ κληρικοί πού μεταξύ ἄλλων φθάνουν νά θεωροῦν τόν Ἐσταυρωμένο, μέ τήν εἰκόνα τοῦ ἀποσπώμενου Σώματός Του, ὡς ἄγαλμα, ἀφοῦ συγχέουν τόν βυζαντινό Ἐσταυρωμένο μέ τούς ἀχαρίτωτους ἀγαλμάτινους ἐσταυρωμένους τῆς Δύσεως καί τά ἀγάλματα τῶν ἀρχαίων θεῶν!

Ἡ ἐξομολόγηση ἑνός ἄθεου

Ἀναγνωστόπουλος Στέφανος, 

Πρεσβύτερος 

Πρὶν ἀπὸ χρόνια, ὅταν ἤμουν ἐφημέριος στὸν ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Βασιλείου Πειραιῶς, μὲ κάλεσαν νὰ ἐξομολογήσω ἐκτάκτως, κατόπιν δικῆς του ἐπιθυμίας, ἕναν νέο ἄνδρα, 42 ἐτῶν, τὸ ὄνομά του, ἦταν Ξενοφῶν.

Ὅταν πῆγα, ἦταν σὲ κακὴ κατάσταση. Ὁ καρκίνος μὲ τὶς ραγδαῖες μεταστάσεις τὸν εἶχε προσβάλλει καὶ στὸ κεφάλι. Οἱ μέρες του, ἦταν μετρημένες. Ἦταν μόνος στὸν θάλαμο, τὸ διπλανὸ κρεββάτι ἦταν ἄδειο καὶ ἔτσι βρεθήκαμε μόνοι μας.

Καὶ μοῦ εἶπε τὰ ἑξῆς, γιὰ τὸ πῶς πίστεψε, ἀφοῦ ὑπῆρξε, ὅπως τὸ τόνισε, «σκληρὸς ἄθεος» καὶ ἄπιστος:

«Ἦλθα ἐδῶ πρὶν ἀπὸ 35 περίπου μέρες, σ’ αὐτὸ τὸ δωμάτιο τῶν δύο κλινῶν. Δίπλα μου ἦταν ἤδη κάποιος ἄλλος ἄρρωστος, μεγάλος στὴν ἡλικία, 80 περίπου ἐτῶν. Αὐτὸς ὁ ἄρρωστος, πάτερ μου, παρὰ τοὺς φοβεροὺς πόνους ποὺ εἶχε στὰ κόκκαλα – ἐκεῖ τὸν εἶχε προσβάλει ὁ καρκίνος – συνεχῶς ἀναφωνοῦσε: «Δόξα Σοί, ὁ Θεός! Δόξα Σοί, ὁ Θεός!…»

Στὴ συνέχεια ἔλεγε καὶ πολλὲς ἄλλες προσευχές, ποὺ ἐγὼ ὁ ἀνεκκλησίαστος καὶ ἄθεος τὶς ἄκουγα γιὰ πρώτη φορά. Καὶ ὅμως, πολλὲς φορὲς μετὰ ἀπὸ τὶς προσευχές του ἠρεμοῦσε – καὶ ἐγὼ δὲν ξέρω μὲ ποιόν τρόπο – καὶ τὸν ἔπαιρνε γλυκύτατος ὕπνος. Ὕστερα ἀπὸ δύο-τρεῖς ὧρες ξυπνοῦσε ἀπὸ τοὺς ἀφόρητους πόνους, γιὰ νὰ ξαναρχίσει καὶ πάλι το:

Μας παρέσυρε ο εγωϊσμός και ο υλισμός (π. Δημ. Γκαγκαστάθης)

                                    

Μας παρέσυρε ο εγωϊσμός και ο υλισμός. Μεγάλο κατήφορο πήρε ο λαός και ο κλήρος πρώτα. Κανείς δεν δικαιολογούμεθα. Ας επιβλέψη ο Κύριος και φωτίση και στηρίξη την Εκκλησία Του. Εγώ δεν φοβούμαι να χαθή η Εκκλησία ποτέ. Πιστεύω ότι είναι Κυβερνήτης ο Ίδιος ο Θεός, και πάντες οι εχθροί θα αφανισθούν από Προσώπου του Θεού.

Η σημερινή εποχή είναι απελπιστική. Η νεολαία μας σχεδόν χάλασε. Έπεσε στη γαστριμαργία και σαρκολατρεία. Ούτε βλέπει, ούτε ακούει. Είναι ο καιρός του Νώε. Προσοχή, να σώσης την ψυχή σου...

Μας παρέσυρε ο εγωϊσμός και ο υλισμός. Μεγάλο κατήφορο πήρε ο λαός και ο κλήρος πρώτα. Κανείς δεν δικαιολογούμεθα. Ας επιβλέψη ο Κύριος και φωτίση και στηρίξη την Εκκλησία Του. Εγώ δεν φοβούμαι να χαθή η Εκκλησία ποτέ. Πιστεύω ότι είναι Κυβερνήτης ο Ίδιος ο Θεός, και πάντες οι εχθροί θα αφανισθούν από Προσώπου του Θεού.

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Ευχή Αγίου Εφραίμ του Σύρου - Περί σωφροσύνης

«ΠΕΡΙ ΣΩΦΡΟΣΥΝΗΣ»

 

ΕΥΧΗ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού αρχιμανδρίτου Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα: 

      [εκφωνήθηκε κατά τους Α΄Χαιρετισμούς, στις 21-3-1986]

      Καθ΄όλον το μήκος, αγαπητοί μου, της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, συχνοτάτη χρήσις γίνεται μιας πολύ μικράς ευχής, συντάκτης της οποίας είναι ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος. Είναι η εξής: «Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας, φιλαρχίας καὶ ἀργολογίας μή μοι δῷς. Πνεῦμα δὲ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης, χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ. Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα, καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

    Η ευχή αυτή είναι κατανυκτικοτάτη και αποβλέπει εις την νήψιν του ανθρώπου, ιδιαιτέρως κατά την περίοδον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Όπως αντελήφθητε, αναφέρονται δύο ζεύγη παθών, που είναι η αργία και η περιέργεια, η φιλαρχία και η αργολογία, και από τα οποία, ζεύγη παθών, ζητά ο ιερός συντάκτης και ο κάθε πιστός που απαγγέλλει την ευχή αυτήν, όπως ο Κύριος τον απαλλάξει.

     Αλλά ακολουθούν και δύο ζεύγη αρετών· γιατί βλέπετε ο Χριστιανισμός δεν είναι μόνο η εκκοπή των παθών, αλλά και η φύτευσις των αρετών. Δεν μπορούμε μόνο κατά αρνητικόν τρόπον να μείνομε στην πνευματικότητα, δηλαδή μόνο στο να καθαρίσομε τον εαυτό μας, πρέπει και να εμπλήσουμε τον εαυτό μας· διότι ο εμπλησμός είναι το Πνεύμα του Θεού. Το Πνεύμα του Θεού δια να μας εμπλήσει, να μας γεμίσει, πρέπει να δημιουργηθεί ένας καθαρισμός. Συνεπώς, θα ‘τανε περίεργο πράγμα να καθαρίσω τον εαυτό μου και να μην τον εμπλήσω. Για να καταλάβετε, να μου φέρουν ένα ποτήρι πολύ καθαρό, μα τελείως καθαρό, αλλά άδειο. Τι έχω να το κάνω; Το ζητώ καθαρό ακριβώς για να γίνει μεταφορά νερού να το πιω. Έτσι, μην το ξεχνάμε, δεν είναι αρκετό να πούμε ότι δεν κάνω αυτήν και αυτήν την αμαρτία, αλλά πρέπει να γνωρίζομε ότι πρέπει να γεμίσομε από αρετές και κυρίως, ούτε και ο σκοπός είναι των αρετών, αλλά ο σκοπός είναι δια των αρετών να εμπλησθούμε, να γεμίσουμε από το Πνεύμα του Θεού. Δηλαδή ο τελικός σκοπός μας είναι να γεμίσουμε από Πνεύμα Θεού. Να αποκτήσομε το Πνεύμα το Άγιον.

      Και φυσικά η διαδικασία που ακολουθείται είναι η κάθαρσις από τα πάθη, και η οδός την οποία θα περπατήσομε, των εντολών, για να φτάσομε να δημιουργήσομε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να αποκτήσομε το Πνεύμα του Θεού. Η ευχή αυτή κατακλείει με μία αίτηση αυτογνωσίας και ακατακρισίας. «Να μην κατακρίνω, Κύριε», λέγει,  «τον πλησίον μου, τον αδελφό μου», αλλά και του «ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα» «και να βλέπω τις δικές μου αμαρτίες, να μην κάθομαι να βλέπω του αλλουνού». Και τέλος με μία δοξολογία προς τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν.

Ας το διαβάσουμε και ας κλάψουμε για την κατάντια μας. Μάθημα πίστης, ήθους, ανιδιοτέλειας, θυσίας, ιδανικών και αξιών από έναν ήρωα, που ως Χριστιανός ήξερε γιατί έζησε και πως να πεθάνει.

Είμαι ευτυχισμένος και περήφανος γιατί ο Θεός με αξίωσε να μαρτυρήσω για ένα μεγάλο ιδανικό!

Σεβαστή μου μητέρα, αγαπητά μου αδέλφια, Χαίρετε…            

                     

Από το κελλί του θανάτου σας στέλλω τον τελευταίο μου ασπασμό…

Γλυκειά μου μητέρα, έχετε θάρρος και πίστη! 

Μονάχα η πίστη στο Θεό και στην Υπεραγία Θεοτόκο φτάνει για όλα!

Προσεύχεσθε και οι άγιοι θα σας γλυκάνουν τον πόνο!

Προσεύχεσθε για την δική σας σωτηρία, όχι της ζωής αλλά της ψυχής!

Αργά ή γρήγορα θα δώσουμε την ψυχή μας στον Θεό… 

Και ο Θεός για να θέλη να μας πάρη κοντά του θέλει το καλό της ψυχής μας!

Φανταστήτε το μεγάλο μαρτύριο του Σωτήρος που κρεμάστηκε πάνω στο Σταυρό για σώση την δική μας ψυχή!

Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τον θάνατο αφού πιστεύουμε στο Αληθινό Φώς!

Απ’ την στιγμή που άκουσα την ώρα της εκτελέσεώς μας νοιώθω την ψυχή μου να είναι γιομάτη από μια αληθινή χαρά…

Σου εύχομαι να ζήσης ευτυχισμένη με τα άλλα μου τα αδέλφια!

Ναι μητέρα, πίστευε στον Θεό και ο Πανάγαθος Θεός θα σε παρηγορήση!

Κι’ εσάς αγαπητά μου αδέλφια, σας εύχομαι να ευτυχήσετε και να ζήσετε σ’ ένα λαμπρό μέλλον!

Εσείς που είσαστε νέοι προσπαθείτε να παρηγορήσετε την μητέρα μας…

Δώσετέ της θάρρος!

Είναι Θέλημα Θεού να χωριστούμε και πρέπει να σεβαστούμε το Άγιο θέλημά Του!

Θα ελυπόμουν αν πέθαινα σαν ένας κοινός εγκληματίας!

Θα ελυπόμουν αν πέθαινα σαν κλέπτης!

Δεν υπάρχει λόγος όμως να λυπηθώ τώρα που πεθαίνω για χάρη ενός υψηλού ιδανικού!

Δεν λυπούμαι γιατί θα εκτελεσθώ εν ονόματι της ελευθερίας!

Μονάχα προσεύχομαι στην Υπεραγία Θεοτόκο και στον Θεό να μου δίνουν θάρρος και υπομονή ως την τελευταία μου πνοή!

Παρακαλώ τον Θεό να μου συγχωρέση κάθε αμαρτία μου! 

Γιατί να λυπηθώ που αφήνω μια πρόσκαιρη ζωή γιομάτη από αθλιότητες και αδικίες!

Είμαι ευτυχισμένος και περήφανος γιατί ο Θεός με αξίωσε να μαρτυρήσω για ένα μεγάλο ιδανικό!

Και τώρα κλείω το γράμμα μου με τις πιο θερμές μου ευχές στην μητέρα μου, στον Κώστα και Μερόπη, στον Πέτρο και Ειρήνη, στην Ολυμπία και Χαμπή, στη Άννα και Μιχάλη, στην Παρασκευού και γενικά σε όλους τους χωριανούς, φίλους και συγγενείς!

Σας φιλώ με άπειρη αγάπη, ο γιός και αδελφός σας,

Μιχάλης Κουτσόφτας

Πηγή