Ένα ακόμα θλιβερό αποτέλεσμα της «Οικονομίας» και της «απραξίας» των «ευσεβών»

Είναι επίσημο: Η Βατικανοποίηση της Εκκλησίας προχωράει με γοργούς ρυθμούς, ενώ όσοι αντιδρούν και καταγγέλουν ονομάζονται ακραίοι και ζηλωτές.

Ψηφιακή τράπεζα με την ονομασία Phos Bank ετοιμάζει η Εκκλησία της Ελλάδος.
Η Phos Bank θα έχει απήχηση σε ένα ευρύτερο κοινό εντός και εκτός Ελλάδας.
Η πρόσβαση στην ψηφιακή τράπεζα θα είναι εφικτή μέσω υπολογιστών και κινητών τηλεφώνων, όπως μετέδωσε η τηλεόραση της Ναυτεμπορικής.

Καταθέσεις και δάνεια
Η Phos Bank θα δέχεται καταθέσεις και θα προσφέρει όλα τα σύγχρονα τραπεζικά προϊόντα, μεταξύ των οποίων και δάνεια.
Σημαντικό ρόλο θα έχει ένας στενός συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, ο αρχιμανδρίτης Νικόδημος Φαρμάκης, ο οποίος θα θεμελιώσει το νέο εγχείρημα.
Σε αυτό το στάδιο, κατατίθενται τα τελευταία έγγραφα προκειμένου η Phos Bank να λάβει έγκριση από την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ).

Ὁμιλία περί τοῦ ψευδεπιπλάστου νεοφανοῦς συστήματος τῆς μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ἰσότητος

Ἐὰν πάντες οἱ ἄνθρωποι ἦσαν κατὰ πάντα ἴσοι, οὐδεὶς χρείαν εἶχε τῆς τῶν ἄλλων βοηθείας· ὅθεν ἐλύετο τῆς ἑνώσεως ὁ δεσμὸς 

Εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους ἴσοι;

Ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἴσες δυνατότητες;

Εἶναι καλό σὲ μία κοινωνία νὰ ὑπάρχει ἀνισότητα;

Τὶ θὰ συμβεῖ ὅταν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γίνουν ἴσοι;

Μπορεῖ ἡ ἰσότητα νὰ ὁδηγήσει στὴν ἀναρχία;

Ἄν ἐπιτευχθεῖ ἡ ἰσότητα μετὰ ἀκολουθεί ἡ δημιουργία, ἐξ ἀνάγκης, τῆς ἀνισότητας!

Παρατηρεῖται ἰσότητα στὴν φύση;

Ἡ ἀνισότητα συνδέει.

Μπορεῖ κάποιος πιστὸς καὶ εὐσεβὴς νὰ πιστεύει στὴν ἰσότητα;

                        

(Αρχιεπίσκοπος Αστραχάν και Σταυρουπόλεως Νικηφόρος Θεοτόκης)

(Εφεσ. δ’, 7-13)

  Ὑπόθεσιν προβάλλει ἡ σήμερον ἀναγνωσθεῖσα ἐπιστολὴ τοῦ θαῤῥήμονος Παύλου, ἐναντιουμένην εἰς τὸ ψευδίπλαστον νεοφανὲς σύστημα τῆς μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἰσότητος· αὐτὸς κηρύττει φανερά, ὅτι ὁ Θεὸς κατέστησεν ἄλλους μὲν ἀποστόλους, ἄλλους δὲ προφήτας, ἄλλους δὲ εὐαγγελιστάς, ἄλλους δὲ ποιμένας, ἄλλους δὲ διδασκάλους· τὰ αὐτὰ δὲ ἔγραψε πλατύτερον ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ αὐτοῦ, λέγων· 

«Καὶ οὕς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν» (Ἐφεσ. δ΄, 11)· ταῦτα δὲ εἰπών, ἐξελέγχει εὐθὺς τὴν ἰσότητα, λέγων· μήπως νομίζητε, ὅτι πάντες εἰσὶν ἴσοι; «μὴ πάντες, ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι; μὴ πάντες δυνάμεις; μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; μὴ πάντες διερμηνεύουσιν» (α΄ Κορ. ιβ΄, 28); 

 Οὐχί, λέγει· οὐχ οὕτως ἔχουσι τὰ πράγματα· ὅθεν ἔχετε ζῆλον καὶ προθυμίαν, ἵνα ἀπολαύσητε τὰ ἀνώτερα χαρίσματα. Ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα. Ταῦτα πάντα, ὡς ἀκούετε, τὴν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἀνισότητα ἐκπεφασμένως διδάσκουσι. Ποία οὖν ἐστιν ἡ βάσις τῆς εἰς τοὺς παρόντας καιροὺς κωδωνιζομένης ἰσότητος; ποῦ θεμελιοῦται αὐτή; Ποῦ στηρίζεται; Οὐδαμοῦ. Αὐτὴ ἐστὶν ἐναντία τῶν νόμων τοῦ Θεοῦ, ἐναντία τῶν πολιτικῶν διατάξεων, ἐναντία πάντων τῶν ὁρωμένων κτισμάτων, ἐναντία τέλος πάντων καὶ αὐτῶν τῶν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἰδιωμάτων. Ἐὰν μετὰ προσοχῆς ἀκούσητε τὰ ἐξῆς, ἴσως λάβετε περὶ τούτου τελείαν τὴν πληροφορίαν.

Τρία είναι τα μεγάλα όπλα του διαβόλου κατα των χριστιανών

Τρία είναι τα μεγάλα όπλα του διαβόλου κατα των χριστιανών.

Η Άγνοια, δηλαδή η κατάσταση εκείνη όπου ο χριστιανός αγνοεί τον λόγο και των εντολών του Θεού. 

Η Λήθη, δηλαδή ενώ ο άνθρωπος έμαθε και άκουσε τον Ευαγγελικό Λόγο, τον ξέχασε και τον τοποθέτησε στο περιθώριο της ζωής του. 

Η Αμέλεια, δηλαδή η κατάστηση εκείνη όπου ο ανθρωπος ενώ έμαθε και θυμάται τον Λόγο του Θεού δεν τον κάνει πράξη στην ζωή του, διότι δεν υπάρχει αποφασιστικότητα και θέληση. Την θεωρία την γνωρίζει αλλά δεν την κάνει πράξη.

Ας μην επιτρέψουμε αδελφοί μου τον εαυτό μας να πέσει σε κάποια τέτοια ολέθρια, για την ψυχή μας, κατάσταση.

Ας μελετούμε τον Λόγο του Θεού, όχι όμως για να πάρουμε κάποιες θεωρητικές γνώσεις, αλλά για να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημα και τις εντολές του Θεού.

«Αν με αγαπάτε, θα τηρήσετε τις εντολές μου», είπε ο Χριστός. Ας δούμε λοιπόν την ζωή μας κι ας πάρουμε τις ανάλογες αποφάσεις ώστε να δείξουμε όχι με λόγια αλλά με έργα την αγάπη μας στον Σωτήρα μας Χριστό.

π.Παύλος Παπαδόπουλος

Λόγος γιά τό ψέμα

                              

Ἅγιος Δωρόθεος

ΕΠΙΣΤΟΛΗ Θ΄

Θέλω νά σᾶς θυμίσω, ἀδελφοί μου, λίγα γιά τό ψέμα. Γιατί δέν βλέπω νά πολυφροντίζετε νά κρατᾶτε τή γλώσσα σας καί γι᾿ αὐτό εὔκολα παρασυρόμαστε σέ λάθη. Βλέπετε, ἀδελφοί μου, ὅτι γιά κάθε πράγμα, ὅπως πάντα σᾶς λέω, παίζει ρόλο ἡ συνήθεια καί στό καλό καί στό κακό. Χρειάζεται λοιπόν μεγάλη προσοχή καί ἄγρυπνη φροντίδα, γιά νά μήν μᾶς ξεγελάει τό ψέμα. Γιατί κανένας ἀπ᾿ αὐτούς πού λένε ψέματα δέν ἑνώθηκε μέ τό Θεό. Τό ψέμα δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τό Θεό. Γιατί εἶναι γραμμένο: «Τό ψέμα πηγάζει ἀπό τόν πονηρό». Καί σ᾿ ἄλλο σημεῖο ἔχει γραφτεῖ ὅτι: «Ὁ διάβολος εἶναι ψεύτης καί πατέρας τοῦ ψεύδους» (Ἰωάν. Η΄: 44). βλέπετε λέει τό διάβολο πατέρα τοῦ ψεύδους. Ἡ δέ ἀλήθεια εἶναι ὁ Θεός. Γιατί Αὐτός λέει: «Ἐγώ εἶμαι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰωάν. Δ΄: 16). Καταλαβαίνετε λοιπόν ἀπό Ποιόν χωριζόμαστε καί μέ ποιόν δενόμαστε μέ τό ψέμα. Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι δενόμαστε μέ τό διάβολο. Ἄν πραγματικά θέλουμε νά σωθοῦμε, ἔχουμε ὑποχρέωση μέ ὅλη τή δύναμη καί μέ κάθε φροντίδα ν᾿ ἀγαπᾶμε τήν ἀλήθεια καί νά φυλαγόμαστε ἀπό κάθε εἴδους ψέμα, γιά νά μήν μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀλήθεια καί τή ζωή.

Ὑπάρχουν δέ τρεῖς διαφορετικοί τρόποι γιά νά πεῖ κανείς ψέματα.

Ὁ ἕνας εἶναι τό νά πεῖ κανείς ψέματα μέ τό νοῦ του, ὁ ἄλλος τό νά πεῖ ψέματα μέ λόγια καί ὁ τρίτος τό νά πεῖ ψέματα μέ ὁλοκληρη τή ζωή του. Ἐκεῖνος πού μέ τό νοῦ του λέει: «Γιά μένα λένε». Καί ἄν σταματήσουν νά μιλᾶνε, πάλι ὑποψιάζεται ὅτι σταμάτησαν γι᾿ αὐτόν. Ἄν τοῦ πεῖ κανείς μιά κουβέντα, ὑποψιάζεται ὅτι τήν εἶπε ἐπίτηδες γιά νά τόν στενοχωρήσει. Καί μ᾿ ἕνα λόγο, σέ κάθε πράγμα ἔτσι ὑποψιάζεται τόν ἀδελφό του, λέγοντας: «Γιά μένα τό᾿ κανε αὐτό, γιά μένα τό᾿ πε ἐκεῖνο. Γι᾿ αὐτό τό λόγο ἔκανε τοῦτο τό πράγμα».

Αὐτός εἶναι πού μέ τό νοῦ του λέει ψέματα. Γιατί δέν λέει τίποτα ἀληθινό, ἀλλά ὅλα εἶναι βασισμένα στίς ὑποψίες. Ἀπ᾿ αὐτό τό λόγο λοιπόν γενιοῦνται περιέργειες, καταλαλιές, κρυφακούσματα, διαμάχες, κατακρίσεις. Τυχαίνει καμιά φορά νά ὑποψιαστεῖ κάποιος κάτι καί τά πράγματα ν᾿ ἀποδείξουν ὅτι ἦταν ἀληθινό. Καί γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς ἰσχυρίζεται ὅτι, ἐπειδή θέλει νά διορθώσει τόν ἑαυτόν του, πάντοτε κινεῖται μέ καχυποψία καί περιέργεια, κάνοντας τήν ἀκόλουθη σκέψη: «Ἄν μιλάει κανείς ἐναντίον μου κι ἐγώ τόν ἀκούσω, θά καταλάβω ποιό εἶναι τό σφάλμα πού μέ κατηγορεῖ καί θά διορθωθῶ».

Ένα διαμάντι του Αγ. Ιωάννη Δαμασκηνού

                        

Το απόσπασμα προέρχεται από τροπάριο του κανόνα στην Κυριακή του Θωμά, ποίημα του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού (8ος αι) - εκείνου του Σύρου, που έγραψε τόσο υπέροχα Ελληνικά.

❝Σὲ τὸν ὡς Θεὸν ἐκ τάφου

ἀναστάντα Χριστόν, 

οὐ βλεφάροις ἰδόντες, 

ἀλλὰ καρδίας πόθῳ πεπιστευκότες, 

ἐν ὕμνοις μεγαλύνομεν.❞

Ο ποιητής εντάσσει εμάς, τη χορεία των πιστών μέσα στον μακαρισμό του Χριστού «Μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες» (Ιω. 20,29). 

Ήταν η απάντησή Του στο αίτημα του Θωμά να δει με τα μάτια του (βλεφάροις) τον αναστηθέντα («ἐὰν μὴ ἴδω ~ οὐ μὴ πιστεύσω»).

Αιώνες αργότερα, έγραφε o Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ στον «Μικρός Πρίγκιπα»:

❝– Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. 

Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά 

παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, 

δεν το βλέπουν τα μάτια.

– Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια,επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.❞

Κέντρο Λεξικολογίας - γλώσσα, λέξεις, λεξικά

Σημάδι ξεκάθαρο της προδοσίας που τελείται και ονομάζεται ψευδώς διάλογος!

Ουνία: Ο Δούρειος Ίππος της Παπικής Αιρέσεως

Φωτό rethemnosnews

Ουνία: Ο Δούρειος Ίππος της Παπικής Αιρέσεως

Γράφει η Γκέλυ Γαβριήλ

Για άλλη μια φορά γίναμε μάρτυρες μιας καλοστημένης παραπλάνησης από τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, με αφορμή την κηδεία του Πάπα της Ρώμης.

Προβλήθηκαν εικόνες ανθρώπων που έψαλλαν στα ελληνικά, ντυμένοι με άμφια όμοια με τα Ορθόδοξα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι πρόκειται για Ορθόδοξους κληρικούς που δήθεν συμμετείχαν στην τελετή.

Η αλήθεια είναι μία:

Δεν ήταν Ορθόδοξοι. Ήταν Ουνίτες.

Η Ουνία αποτελεί το πιο ύπουλο εργαλείο του Βατικανού.

Πρόκειται για ένα έκτρωμα που παρουσιάζει εξωτερικά το σχήμα της Ορθοδοξίας —γλώσσα, άμφια, ακολουθίες— αλλά εσωτερικά είναι πλήρως υποταγμένο στον Πάπα και την πλάνη του. 

Οι Ουνίτες είναι Παπικοί που προσποιούνται τους Ορθόδοξους για να σπείρουν σύγχυση και να οδηγήσουν, δήθεν ανώδυνα, τους Ορθοδόξους στην αγκαλιά της παπικής αιρέσεως. Η εκκλησία τους ονομάζεται παραπλανητικά "Ελληνική Καθολική Εκκλησία", για να πλανώνται ακόμα και οι δικοί μας.

Είναι τραγικό να βλέπουμε Έλληνες δημοσιογράφους —είτε από άγνοια είτε από υποταγή στη νέα τάξη πραγμάτων— να παρουσιάζουν τέτοιες εικόνες ως κάτι το δήθεν θετικό ή συγκινητικό.

Ναυπάκτου: Οι προϋποθέσεις της αιρέσεως του Αρείου και του ορθοδόξου δόγματος

Και ο Οικουμενισμός αίρεση είναι, σεβασμιώτατε, τον οποίο επεσήμανε και ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, αλλά σφυρίζετε αδιάφορα κάνοντας τον ανήξερο.

Του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

---

Ἐφέτος ἑορτάζουμε τήν ἐπέτειο τῶν 1700 ἐτῶν ἀπό τήν σύγκληση τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας, τό 325 μ.Χ. Πρόκειται γιά τήν «πρώτη» καί «Ἁγία» Σύνοδο, ἡ ὁποία κλήθηκε νά ἀντιμετωπίση τήν αἴρεση τοῦ Ἀρείου.

Ὁ Ἄρειος ἦταν πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀλεξανδρείας, ἐξέφρασε αἱρετικές ἀπόψεις γιά τόν Χριστό, ὅτι δέν εἶναι Θεός, ἀλλά τό πρῶτο κτίσμα τοῦ Θεοῦ καί καταδικάσθηκε στήν Σύνοδο πού ἔγινε στήν Ἀλεξάνδρεια.

Ἐπειδή ἡ αἴρεση αὐτή, μέ τίς ἐνέργειες τοῦ Ἀρείου, μεταφέρθηκε καί ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀλεξανδρείας χρειάσθηκε νά συγκληθῆ μιά μεγάλη Οἰκουμενική Σύνοδος γιά νά τήν ἀντικρούση καί νά διατυπώση τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία γιά τήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ.

Ἔτσι, ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος συνέταξε τά πρῶτα ἑπτά ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, τό γνωστό «Πιστεύω», τό ὁποῖο συμπληρώθηκε καί ὁλοκληρώθηκε ἀπό τήν Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο τό ἔτος 381 μ.Χ. στήν Κωνσταντινούπολη.

ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ... Άγίου Γρηγορίου Νύσσης

Aν δεν υπάρχει Ανάσταση, αλλά το τέλος της ζωής μας είναι ο θάνατος, διέγραψε κατηγορίες και ψεγάδια, δώσε απεριόριστη εξουσία στο φονιά, άφησε τον μοιχό να επιβουλεύεται φανερά τους γάμους, ας διασκεδάζει ο πλεονέκτης με τα ξένα, ας μη διακόπτει κανένας τον υβριστή, ας καταπατεί συνεχώς τον όρκο του ο επίορκος, γιατί και τον πιστό στον όρκο του τον περιμένει θάνατος. O άλλος ας λέει όσα ψέματα θέλει, γιατί δεν υπάρχει κανένα κέρδος από την αλήθεια, κανένας να μην ελεεί το φτωχό, γιατί η ευσπλαχνία δεν έχει αμοιβή!

Aν δεν υπάρχει Ανάσταση, δεν υπάρχει ούτε κρίση, κι αν δεν υπάρχει κρίση, χάνεται μαζί κι ο φόβος του Θεού. Kι όπου ο φόβος δεν σωφρονίζει, εκεί χορεύει ο διάβολος μαζί με την αμαρτία. Πολύ κατάλληλο γι’ αυτούς έγραψε ο Δαβίδ εκείνο τον ψαλμό: «Είπε μέσα του ο ανόητος· δεν υπάρχει Θεός· έχουν διαφθαρεί και μισήθηκαν για τις πράξεις τους» (Ψαλμ. 13,1).

Aν δεν υπάρχει Ανάσταση, είναι μύθος ο Λάζαρος κι ο πλούσιος και το φριχτό χάσμα και η ακατάσχετη φλόγα της φωτιάς και η φρυγμένη γλώσσα, η τόσο ποθητή σταγόνα του νερού και το βρεγμένο δάχτυλο του φτωχού (Λουκ. 16,19-31).

Ἡ ἐκκλησιολογική διάσταση τοῦ Πασχάλιου κανόνα στὸ πνεῦμα τῆς Ἅ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει Πανορθοδόξου Συνεδρίου (1923)

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕ Η ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΣΤΙΣ 01.02.25 ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ OTEACADEMY ME ΘΕΜΑ:

ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ: ΟΡΟΣ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Βασιλείου Ι. Τουλουμτσή
ὑπ. δρ. στὸν Τομὲα Πατερικῶν Σπουδῶν, Ἱστορίας Δογμάτων καὶ Συμβολικῆς Θεολογική Σχολή Ε.Κ.Π.Α.

Ἡ ἐκκλησιολογική διάσταση τοῦ Πασχάλιου κανόνα στὸ πνεῦμα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει Πανορθοδόξου Συνεδρίου (1923)

Ἡ ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ὑπῆρξε ἀναμφίβολα τὸ κύριο καὶ πρώτιστο ἔργο ὅλων τῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαιτέρως δέ τῶν Οἰκουμενικῶν, οἱ ὁποῖες συγκλήθηκαν ἀκριβῶς γιά νὰ ἀντιμετωπιστοῦν οἱ αἰτίες τῆς διαβρωτικῆς διάσπασης καὶ νὰ ἐπέλθει ἡ θεοφιλής εἰρήνευση.

Ἡ ἐκκλησιαστική εἰρήνη, ὅμως, ἀσφαλῶς καὶ δέν ἀναφέρεται σὲ μία εἰρήνη κοινωνικοῦ τύπου, πού βασίζεται στήν ὅποια συμβιβαστική συμφωνία, ἀλλά ἀποτελεῖ τήν ἔκφραση τῆς ἐν πίστει δογματικῆς ἑνότητας. Καὶ αὐτὸ λέγεται, διότι εἶναι δυνατὸν πολλάκις νὰ γίνεται λόγος γιά «θεραπεία – ἑνότητα – εἰρήνευση», παρά ταῦτα νὰ εἶναι ἐντελῶς διαφορετικό, ἕως καὶ ἀντίθετο, τὸ περιεχόμενο τῶν παραπάνω ὅρων στὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου καὶ στὸν “νού” τῆς Ἐκκλησίας, καὶ μάλιστα κατά τήν ἀποτύπωσή του στήν διαχρονία τῆς συνοδικῆς πράξης. Ἡ διαφοροποίηση αὐτή μάλιστα ἐκφράζεται ἀπό τὸν ἴδιο τὸν Θεό, διά τοῦ προφήτη Ἠσαΐα: «οὐ γάρ εἰσιν αἱ βουλαί μου ὥσπερ αἱ βουλαὶ ὑμῶν, οὐδ᾿ ὥσπερ αἱ ὁδοὶ ὑμῶν αἱ ὁδοί μου, λέγει Κύριος. ἀλλ᾿ ὡς ἀπέχει ὁ οὐρανὸς ἀπὸ τῆς γῆς, οὕτως ἀπέχει ἡ ὁδός μου ἀπὸ τῶν ὁδῶν ὑμῶν καὶ τὰ διανοήματα ὑμῶν ἀπὸ τῆς διανοίας μου»[1].

Στή βάση τῶν ἀνωτέρω εἰσαγωγικῶν προτάσεων γίνεται κατανοητὸς ὁ θεραπευτικός χαρακτήρας, ἐν προκειμὲνῳ, τοῦ ἔργου τῆς Ἅ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, σὲ ὅλα τά ἐπίπεδα ἐπί τῶν ὁποίων ἐπιλήφθηκε, ὄχι μὲ ὅρους κοινωνικῆς εἰρήνης ἀλλά ἀληθοῦς ὁμολογίας καὶ ἀποκοπῆς ἐκ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ὅλων τῶν ἐμμενόντων στήν αἵρεση. Παρενθετικά νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, θεμελιωμὲνη ἀπαραιτήτως στήν μία ἀληθεύουσα πίστη, ἐκφράζεται σὲ τρία ἀλληλένδετα καὶ ἀλληλεξαρτώμενα ἐπίπεδα: ἅ. δογματικό, β. διοικητικό, γ. ἐορτολογικό, «πρὸς τὸ πάντας ἐν μιᾷ ἡμὲρᾳ ὁμοφώνως ἀναπέμπειν τὰς εὐχὰς τῇ ἁγίᾳ ἡμὲρᾳ τοῦ πάσχα»[2], προκειμὲνου νὰ μήν συναντᾶται πλέον τὸ φαινόμενο ἄλλες τοπικές Ἐκκλησίες νὰ ἑορτάζουν πανηγυρικά τήν Ἀνὰσταση καὶ ἄλλες νὰ νηστεύουν, ἀλλά καὶ τὸ ἀντίστροφο. Ἡ πλήρης συμπόρευση τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν στὶς κινητές καὶ ἀκίνητες ἑορτές καθώς καὶ στὶς προβλεπόμενες νηστεῖες ἀποτελεῖ τήν ἐξωτερική ἔκφραση τῆς ὑπαρχούσης ἑνότητας ἐν τῇ πίστει, ὡς  ἐν τὸπῳ φανερώσεις τῆς Μίας Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

«Τό Πάσχα τῶν ἑτεροδόξων ἀλλότριον τῶν Ὀρθοδόξων»: Τά διαχρονικά μηνύματα τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μὲσα ἀπό τόν καθορισμό τοῦ Ὀρθοδόξου Πασχαλίου

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕ Η ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΣΤΙΣ 01.02.25 ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ OTEACADEMY ME ΘΕΜΑ:

ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ: ΟΡΟΣ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

κ. Ἰωάννη Μαρκά,
Μ.Δ.Ε. Δογματικῆς Θεολογίας Α.Π.Θ.

«Τό Πάσχα τῶν ἑτεροδόξων ἀλλότριον τῶν Ὀρθοδόξων»: Τά διαχρονικά μηνύματα τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μὲσα ἀπό τόν καθορισμό τοῦ Ὀρθοδόξου Πασχαλίου

 Σεβαστοί Πατέρες

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καὶ φίλοι τῆς Ε. Π. Μ.

Χίλια ἑπτακόσια χρόνια μετά τὴ σύγκληση, ὑπό τοῦ ἁγίου βασιλέως Μεγάλου Κωνσταντίνου, τῆς Α' ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καὶ τῆς καταδίκης τοῦ αἱρεσιάρχη Ἀρείου ἀπό τούς 318 Θεοφόρους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τό πνεῦμα τοῦ ἀρειανισμοῦ συνεχίζει νά ἐπιβιώνει καὶ νά μεταλλάσσεται, καὶ σάν ἕνας καρκινικός ἱστός μὲ συνεχεῖς μεταστάσεις, νά τυραννᾶ τόν χριστιανικό κόσμο μὲ τὴν ἴδια ἀμείωτη ἔνταση, ὅπως καὶ στά χρόνια τοῦ γεννήτορά του.

Ἐτούτη ἡ ἀρχαία πάλη μεταξύ Θεανθρώπου καὶ ἀνθρώπου, ὅπως πολύ ὀρθά διέγνωσε ὁ χαρισματικός νοῦς τοῦ ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς[1], ὑπῆρξε ἡ πρώτη μεγάλη παναίρεση, πάνω στὴν ὁποία θεμελιώθηκε καὶ ἡ νεώτερη παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μὲ κοινό χαρακτηριστικό πώς καὶ οἱ δυό ἑδράζονται στὴν ἀνυπακοή καὶ στὴν ἀνταρσία ἀπέναντι στό Θεῖο Θέλημα καὶ ἀποτελοῦν προετοιμασία γιά τὴν ἕνωση τοῦ κόσμου μὲ τόν Ἀντίχριστο.

Ὁ Ἄρειος λοιπόν μπορεῖ νά καταδικάστηκε τό 325 μ.Χ., τό πνεῦμα ὅμως τοῦ ἀρειανισμοῦ παραμὲνει ζωντανό μετά ἀπό τόσους αἰῶνες καὶ κατατρώγει τά σπλάχνα τοῦ σύγχρονου χριστιανικοῦ κόσμου, ἑνός κόσμου πού ἀντί νά στραφεῖ πρός τὴ μετάνοια καὶ τὴν παραίτηση ἀπό τὴν παθογένεια τοῦ ὑπερήφανου ἀτομικοῦ νοῦ, δείχνει νά ἔχει αὐτομολήσει γιά τά καλά στὴν ἀρειανική μεθοδολογία, μὲ ἀποτέλεσμα νά βυθίζεται μεταφυσικῶς στό σατανισμό καὶ ψυχολογικῶς στὸν ὀρθολογισμό[2]. Ἔχοντας προσλάβει ὡς δόγμα τό: «μὲτρον πάντων ὁ ἄνθρωπος», ἀδυνατεῖ νά διακρίνει τούς Λόγους τῶν ὄντων, ἐπανανοηματοδοτεῖ μὲ τρόπο ἑωσφορικό τὴν ἀνθρώπινη ὀντολογία, κάνοντας Λόγο γιά «μετανθρωπισμό», καὶ ὡς ἐκ τούτου καταδικάζει τό νοῦ του νά φυτοζωεῖ στό ἔρεβος τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας, καθώς δέν ἀναγνωρίζει καμμία πραγματικότητα μεγαλύτερη ἀπό τόν ἑαυτό του.

Ἐνάντια σέ αὐτὴ τὴν παρά φύσιν κατάσταση, τὴν ἀνταρσία τοῦ νοός, θά παρέμβει ὁ ἐμπειρογνώμων ὅσιος Ἰουστίνος· καὶ θά μᾶς ὑπενθυμίσει, ὅτι τὴν ἀπεμπλοκή τοῦ ἀνθρωπίνου νοῦ ἀπό τὴ βαβυλώνια αἰχμαλωσία τῆς ὑπερηφάνειας καὶ τοῦ ὀρθολογισμοῦ, τὴν διεκήρυξε πανηγυρικῶς μὲ τίς ἀποφάσεις της ἡ Ἀ' Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ ὁποία ὅρισε ἅπαξ διά παντός τόν ρόλο τοῦ νοῦ στὴν ἑρμηνεία τῆς Προσωπικότητας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό ρόλο τῆς ὑπακοῆς[3]. Μὲ τὴν πνευματική αὐτὴ ἀποκρυπτογράφηση τοῦ νοός, ἐξ ἐπόψεως Ὀρθοδόξου, ὁ κορυφαῖος ἐμπειρικός δογματολόγος τοῦ 20ου αἰώνα, κατέδειξε κάτι πάρα πολύ σημαντικό - ὅτι εἶναι μεγίστης σωτηριολογικῆς σημασίας ἡ ἀπροϋπόθετη ὑπακοή τοῦ Ὀρθοδόξου πιστοῦ στίς ἀποφάσεις καὶ τούς ὅρους τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀκριβῶς ἐπειδή ἔχουν ὡς κέντρο καὶ ἀναφορά τους, ὄχι κάποιον τυχαῖο ἄνθρωπο, ἀλλά τόν ἴδιο τόν Θεάνθρωπο (ἄλλως, « τό θεσμοθέτησαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, τό 'πε ἡ Ἐκκλησία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τέλος! »).

Ο κοινός εορτασμός προϋποθέτει κοινή πίστη! Υφίσταται;

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕ Η ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΣΤΙΣ 01.02.25 ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ OTEACADEMY ME ΘΕΜΑ:

ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ: ΟΡΟΣ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

κ. Λέων Μπράνγκ,
Δρ. Θεολογίας, Ἀντιπρόεδρος ΠΕΘ

 Σεβαστοί Πατέρες, αγαπητοί χριστιανοί,

Ευχαριστώ την  Εστία Πατερικών Μελετών για την τιμητική πρόσκληση να συμμετάσχω στην σημερινή ημερίδα με τίτλο «Πασχάλινος Κανόνας: Όρος αμετακίνητος ενότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας». Τελευταία υπάρχουν πολλές αναφορές τόσο του Πάπα Φραγκίσκου όσο και του Πατριάρχου Βαρθολομαίου στο θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα[1].

Τα σημεία αναφοράς τους είναι:

Η κοινή τους επιθυμία, να ανταποκριθούν στο μεγάλο ζήτημα «της των πάντων ενώσεως»

Η τιμή προς τους Πατέρες της «εν Νικαία Α´ Οικουμενικής Συνόδου». Και η καλύτερη μορφή μνήμης τους φέτος με την επέτειο των 1700 ετών από τη Σύνοδο είναι ο καθορισμός κοινού εορτασμού του Πάσχα για όλους τους χριστιανούς.

Ο Πατριάρχης δείχνει να επιμένει στην επιστροφή των Δυτικών στο Πασχάλιο του Ιουλιανού ημερολόγιου. Ο Πάπας δέχεται κοινό εορτασμό σε μία ημερομηνία κοινής αποδοχής από όλους.

Να σταματήσουν οι φανατισμοί, μικροψυχίες και προκαταλήψεις. Ο Θεός μας είναι Θεός της αγάπης.

Δεν είναι απόλυτα ώριμα τα πράγματα ακόμα «δια το κοινόν Ποτήριον», αλλά αυτό προφανώς είναι ο στόχος, στον οποίο θα βοηθήσει ο κοινός εορτασμός του Πάσχα του 2025 και ο καθορισμός κοινού υπολογισμού για το μέλλον.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει ένας έντονος αντίλογος, τον οποίο με ιδιαίτερα χαρακτηριστικό τρόπο εκφράζει η μεγάλη πατερική μορφή του π. Επιφανείου Θεοδωροπούλου ήδη πριν από 50 χρόνια. Για το ενδεχόμενο καθιέρωσης κοινού εορτασμού τονίζει τον μεγάλο κίνδυνο για την δογματική και ιδίως την εκκλησιολογία της Ορθοδοξίας. Επίσης υπογραμμίζει, ότι η Α΄ Οικουμενική Σύνοδο θέσπισε κοινό εορτασμό μόνο για τα μέλη της Εκκλησίας και όχι για τη σχέση με τους αιρετικούς της εποχής[2].

Α. "Ανωτερότητα" της δυτικής Θεολογίας

Ο βασικός λόγος αρχικά της απομάκρυνσης και στη συνέχεια της απόσχισης της δυτικής χριστιανοσύνης από την Ορθοδοξία πρέπει να αναζητηθεί στην ιδιαίτερη υπεροψία έναντι των Πατέρων της Εκκλησίας. Το Φραγκικό βασίλειο που αναδύεται στη Δύση, ιδίως με την κεντρική μορφή του Καρλομάγνου, ο οποίος τα Χριστούγεννα του έτους 800 στέφθηκε στη Ρώμη από τον πάπα Λέοντα Γ΄ αυτοκράτωρ των Ρωμαίων, θέλει να αποτελέσει τον φορέα και γνήσιο εκφραστή του Χριστιανισμού με τον βασιλέα του ως αυτοκράτορα και προστάτη της πίστης όλων των χριστιανών. Ως νέο πολιτιστικό και πολιτικό μέγεθος στην ιστορία και με βασικό αντίπαλο την Ορθόδοξη Ανατολή ξεκίνησε, κυρίως με την προβολή του filioque από τον 9ο αιώνα, μια εκστρατεία διαβολής της Ορθοδοξίας ως αιρετικής[3]. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία ήταν η επιβολή του filioque  στο Σύμβολο της Πίστεως της Εκκλησίας της Ρώμης το 1014 και έπειτα το Μεγάλο Σχίσμα του 1054. Λίγο αργότερα ακολούθησαν οι Σταυροφορίες με ουσιαστικό στόχο την κατάκτηση της Ρωμιοσύνης[4].

Κατά την παπική αντίληψη η περίοδος των Πατέρων της Εκκλησίας σταματάει στη Δύση με τον Ισίδωρο της Σεβίλλης (560-636) και στην ορθόδοξη Ανατολή με τον άγ. Ιωάννη τον Δαμασκηνό (περ. 675-749). Για την Ανατολή αυτή η θέση γίνεται σχετικά εύκολα κατανοητή, επειδή από το 2ο ήμισυ του 9ου αιώνα, όπως είδαμε ήδη λίγο παραπάνω, η ορθόδοξη Ανατολή αντιμετωπίζεται από τους Φράγκους όλο και περισσότερο ως αίρεση. Γιατί όμως για τον Παπισμό σταματάει η πατερική περίοδος και στη Δύση κατά τον 7ο αιώνα; Πρώτον, επικράτησε προοδευτικά η πεποίθηση ότι ο Παπισμός όχι μόνο είναι απόλυτα εναρμονισμένος με την πατερική παράδοση, αλλά ότι με την θεολογία που αναπτύσσει μέσω του Σχολαστικισμού, της επίσημης παπικής θεολογίας του Μεσαίωνα, υπερβαίνει τη θεολογία των Πατέρων της Εκκλησίας.

Δεν ἔψαχνε για ἀφορμὲς να ἀπορρίψει τόν Χριστό, ἀλλά γιά ἀτράνταχτες μαρτυρίες νά τόν βρεῖ (Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ).

                        

Ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς χωρίστηκε ἀπὸ τοὺς ἄλλους μαθητὲς καὶ ἔχασε τὴν εὐκαιρία νὰ δεῖ τὸν ἀναστημένο Χριστὸ στὴν πρώτη του ἐμφάνιση, «οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων».

Ἔδειξε ἀπροθυμία νὰ πιστέψει ἀμέσως τὸ ἀπίστευτο καὶ ἔθεσε ὅρους. Ἤθελε νὰ εἶναι αὐτόπτης, νὰ βεβαιωθεῖ ἰδίοις ὄμμασι, νὰ ἔχει ἄμεση ἐμπειρία. Ὁ Χριστὸς ἀνταποκρίθηκε στὴν πρόκληση, γιατὶ ὁ Θωμᾶς ἦταν εἰλικρινὴς ἀναζητητὴς τῆς ἀλήθειας. Δὲν ἔψαχνε γιὰ ἀφορμὲς νὰ ἀπορρίψει τὸν Χριστό, ἀλλὰ γιὰ ἀτράνταχτες μαρτυρίες νὰ τὸν βρεῖ (Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ).

Τὴν ἴδια στάση κρατάει ὁ Θεὸς ἀπέναντι σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ προσπαθεῖ εἰλικρινὰ νὰ ἀνακαλύψει τὴν ἀλήθεια. Σὲ ὅποιον ὑπάρχει τὸ κίνητρο τῆς ἀγάπης γιὰ τὴν ἀλήθεια, ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται.

Λέει ὁ Μητροπολίτης Σουρὸζ Ἀντώνιος:

Ἕνας ἄντρας ἦρθε στὴν ἐκκλησία νὰ δώσει ἕνα δέμα σὲ κάποιον ἐνορίτη. Ἦταν ἀρνητικὸς ἀπέναντι στὴν πίστη, ἰδιαίτερα ἀνυπόμονος, σχεδὸν ἐπιθετικός. Ὑπολόγισε νὰ ἔρθει ἀκριβῶς ὅταν θὰ τελείωνε ἡ Λειτουργία, ἐπειδὴ δὲν ἤθελε νὰ ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ ὅ,τι συνέβαινε μέσα σὲ αὐτοὺς τοὺς τοίχους. Ὡστόσο, ὁ Θεὸς εἶχε προνοήσει διαφορετικά.

Ἡ πασχάλια χαρά

                                                

Κάλλιστος Γουέαρ

Ἐπίσκοπος Διοκλείας

Τό Πάσχα, ἡ γιορτή τῆς Ἀνάστασης τοῦ Σωτῆρος, εἶναι, πάνω ἀπ’ ὅλα μιὰ γιορτή μεγάλης χαρᾶς. Ὅταν ὁ ἀναστημένος Χριστός συναντᾶ τίς μυροφόρες καθώς φεύγουν ἀπό τό μνῆμα, τό πρῶτο πράγμα πού τούς λέει εἶναι ἡ λέξη «Χαίρετε». Ὅσον ἀφορᾶ σ’ αὐτή τήν πασχάλια χαρά, τρία σημεῖα ἔχουν ἰδιαίτερη ἀξία: εἶναι χαρά προσωπική, εἶναι χαρά συμπαντική καί εἶναι χαρά εὐχαριστιακή.

Τό Πάσχα εἶναι μιὰ χαρά προσωπική. Ἔτσι καταπῶς τό βεβαιώνουμε στόν πασχάλιο κανόνα τῆς ἀναστάσιμης ἀκολουθίας: «Χθές συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον ἀναστάντι σοι». Ὁ θάνατος τοῦ Σωτῆρος, ἡ Ταφή καί ἡ Τριήμερος Ἀνάστασή Του, δέν ὑπάρχουν γιά νά τά ἀτενίζουμε ἁπλά ὡς συμβάντα τοῦ ἀπώτερου παρελθόντος, ἀλλά γιά νά τά βιώνει ὁ καθένας μας ὡς τεκταινόμενα μέσα στήν ἴδια του τή ζωή. Ὑπάρχουν γιά νά εἶναι ἄμεσα καί προσωπικά. Ἐγώ σταυρώνομαι μέ τό Χριστό, ἐγώ θάβομαι μαζί Του καί εἶμαι ἐγώ πού ἀνασταίνομαι ἐκ νεκρῶν μαζί μέ Ἐκεῖνον. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ταυτόχρονα καί ἡ ἀνακαίνιση ἡ δική μου, ἡ ἐπαναδημιουργία μου. Εἶναι εὐλογημένοι ὅσοι τό αἰσθάνονται αὐτό στήν καρδιά τους τή νύχτα τῆς Ἀναστάσεως!

Τό Πάσχα εἶναι μιὰ χαρά συμπαντική. Οἱ ἀκτίνες τοῦ ἀναστάσιμου φωτός διεισδύουν σ’ ὁλόκληρη τήν κτίση. Μέσα ἀπό ἐμᾶς, τούς ἀνθρώπους, ἡ πασχάλια χαρά κοινωνεῖται στό κόσμο τῆς φύσης – στά ζῶα, στόν ἀέρα, στό νερό, σέ καθετί πού ἔρχεται στή ζωή τήν ἄνοιξη. Καί πάλι, ὁ ἀναστάσιμος κανόνας τονίζει ἐμφατικά αὐτό τό στοιχεῖο• «Οὐρανοί μέν ἐπαξίως εὐφραινέσθωσαν, γῆ δέ ἀγαλλιάσθω, ἑορταζέτω δέ κόσμος, ὁρατός τε ἅπας καί ἀόρατος• Χριστός γάρ ἐγήγερται». Στήν Ὀρθόδοξη Ρωσία, ὑπῆρχε κάποτε τό ἔθιμο -μπορεῖ καί νά ἐπιβιώνει μέχρι σήμερα σέ κάποιες περιοχές- νά σταματᾶνε οἱ ἀγρότες, γυρίζοντας ἀπό τήν ἀναστάσιμη ἀκολουθία καί κρατώντας τό ἅγιο φῶς, στούς στάβλους τῶν ζώων, καί νά ψέλνουν τόν ἀναστάσιμο ὕμνο στά ἄλογα καί τά κοπάδια – «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν…». Δέν ὑπῆρχε τίποτα τό γλυκερό σ’ αὐτό• ἦταν μία ἀναγνώριση τῆς ζωντανῆς ἀλήθειας. Οἱ ἄνθρωποι δέν σώζονται ἀπό τόν κόσμο, ἀλλά μαζί μέ τόν κόσμο. Εὐλογημένοι εἶναι αὐτοί πού κατά τή διάρκεια τῆς ἀναστάσιμης νύχτας εἰσέρχονται σέ ἕνα μεταμορφωμένο κόσμο!

“No Kids” αλλά “pet friendly”

Γατιὰ καὶ σκυλιὰ ἀντὶ γιὰ παιδιά!

Ἄρθρο ποὺ εἶδε τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος κρούει τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιὰ τὴν Εὐρώπη καὶ ἀποκαλύπτει μιὰ ὄχι μικρῆς ἐμβέλειας παθογένειά της:

«Οἱ σύγχρονες κοινωνίες μας βρίσκον­ται ἀντιμέτωπες μὲ μιὰ πρωτοφανὴ κρίση ὑπογεννητικότητας, μιὰ σιωπηλὴ πανδημία ποὺ ἀπειλεῖ τὴ βιωσιμότητα καὶ τὴν ὕπαρξη τῶν ἐθνῶν στὸ πέρασμα τῶν χρόνων. (…) Ἡ ἀπόκτηση παιδιῶν γίνεται γιὰ ἀρκετοὺς εἴτε μιὰ “ἐπίπονη ἐπιλογὴ” εἴτε μιὰ “σπάνια πολυτέλεια”, ἀνάλογα μὲ τὴν περίσταση, κι ἔτσι ὁλοένα καὶ περισσότεροι γυναῖκες καὶ ἄνδρες ἐπιλέγουν νὰ ζήσουν χωρὶς τὴν εὐθύνη καὶ τὰ ἔξοδα ἀνατροφῆς τῶν παιδιῶν. (…)

Πολλὲς εὐρωπαϊκὲς χῶρες ἀντιμετωπί­ζουν ἔντονα τὸ φαινόμενο τῆς ὑπογεννητικότητας, μὲ τὴ μέση γονιμότητα στὴν ΕΕ νὰ εἶναι περίπου 1,5 παιδιὰ ἀνὰ γυναίκα, πολὺ κάτω (…) ἀπὸ τὸ ὅριο ἀντικατάστασης τοῦ πληθυσμοῦ (2,1 παιδιὰ ἀνὰ γυναίκα). (…) Ἡ χώρα μας ἀντιμετωπίζει ἕνα ἀπὸ τὰ χαμηλότερα ποσοστὰ γεννήσεων στὴν Εὐρώπη, μὲ τὴ γονιμότητα νὰ κυμαίνεται γύρω στὸ 1,3 παιδιὰ ἀνὰ γυναίκα».

Τὸ ἄρθρο ἀναφέρει ὅτι αὐτὴ ἡ τάση συνιστᾶ πλέον κίνημα, τὸ κίνημα “No Kids” (=ὄχι παιδιά). Ἐπιπλέον ἐπισημαίνει τὸ ἑξῆς:

Ο Βούρκος της Θεσσαλονίκης, Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης

Ολόκληρο το βίντεο katihisis 

Τέτοια αγάπη! Ο Μητροπολίτης Σουηδίας στην Requiem Mass για τον Πάπα Φραγκίσκο

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Σουηδίας και πάσης Σκανδιναυΐας κ. Κλεόπας, ευγενώς προσκληθείς από τον Αποστολικό Νούντσιο της Αγίας Έδρας στην Στοκχόλμη, Σεβ. Αρχιεπίσκοπο Orange κ. Julio Murat, παρέστη στην τελεσθείσα Requiem Mass, στον Καθεδρικό Ναό του Saint Eric των Ρωμαιοκαθολικών, στην Στοκχόλμη, το απόγευμα της Παρασκευής, 25 Απριλίου 2025.

Κατά την εν λόγω επιμνημόσυνη λειτουργία, παρέστησαν εκπρόσωποι των Χριστιανικών Ομολογιών και Δογμάτων, Πρέσβεις διαφόρων Χωρών, ενώ ο Αποστολικός Νούντσιος Σεβ. κ. Julio, στην ομιλία του μετά την Ευαγγελική περικοπή, ανεφέρθη σε λόγους του Ιερού Χρυσοστόμου και στις σχέσεις του μακαριστού Πάπα Φραγκίσκου μετά του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου και τις μετ᾽ Αυτού συναντήσεις, καθώς και στην προγραμματισθείσα επικείμενη ιστορική συνάντησή τους στην Νίκαια.

Στο τέλος της προσευχητικής συνάξεως, ο Ποιμενάρχης των Σκανδιναυϊκών Χωρών μετέφερε στον Αποστολικό Νούντσιο της Αγίας Έδρας ενταύθα τον αδελφικό ασπασμό και τα συλλυπητήρια της Α. Θ. Παναγιότητος, του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, καθώς και της Ι. Μητροπόλεως Σουηδίας καθόλης.

Άμα τω ακούσματι της προς Κύριον εκδημίας του Πάπα Φραγκίσκου, ο Μητροπολίτης Σουηδίας απέστειλε την ακόλουθη συλλυπητήριο επιστολή στον ελληνοτραφή, εκ Σμύρνης, Νούντσιο:

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Δύο όψεις της απιστίας (Κυριακή του Θωμά)

«ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ»

 

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ [:Ιω.20,20-29]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 8-5-1994]   (Β297)

          Μία από τις εμφανίσεις του Αναστάντος Ιησού, αγαπητοί μου, είναι και αυτή, παρόντος του Θωμά· που έλαβε χώραν οκτώ ημέρες μετά την Ανάστασιν του Κυρίου μας. Σημειώνει ο ιερός Ευαγγελιστής: «Μεθ᾿ ἡμέρας ὀκτὼ -εννοείται συμπεριλαμβανομένων των δύο Κυριακών, έτσι γίνεται η αρίθμησις, έξι ενδιάμεσες και δύο Κυριακές, οκτώ- πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ Θωμᾶς μετ᾿ αὐτῶν».

     Αυτά σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Και ο Κύριος, αποτεινόμενος εις τον Θωμάν, οκτώ ημέρες μετά, του λέγει: «Φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός». Εδώ, με τις ίδιες λέξεις που έλεγε ο Θωμάς, ότι «αν δεν βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων …» κ.λπ. «δεν θα πιστεύσω», με τις ίδιες λέξεις τον καλεί ο Κύριος τώρα να προβεί σε εκείνον το οποίον ήδη είχε πει.

       Ήταν, αλήθεια, ο Θωμάς άπιστος; Και τώρα ελέγχεται από τον Κύριον; Ο Θωμάς, αγαπητοί μου, δεν ήταν άπιστος. Γιατί αλλιώτικα πώς θα ακολουθούσε τον Κύριον ως Μεσσίαν; Όπως Τον ακολούθησαν και οι άλλοι μαθηταί. Ήταν η απιστία του μπροστά σε ένα απλώς περιστατικό· που δεν το χωρούσε το μυαλό του. Ήταν σαν την απιστία του Αποστόλου Πέτρου, που τον κάλεσε ο Κύριος στη λίμνη της Γενησαρέτ να περιπατήσει επί των κυμάτων. Κι εκείνος άρχισε να περιπατεί. Κάποια στιγμή όμως, είδε, λέει, τον άνεμον εναντίον, δηλαδή αντίθετον, φοβήθηκε. Και τι του είπε ο Κύριος; Εμείς είπαμε την λέξη «φοβήθηκε». Τι του είπε ο Κύριος; «Εἰς τί ἐδίστασας, ὀλιγόπιστε;». Ώστε πάλι στο θέμα της πίστεως αναφέρθηκε ο Κύριος. Λέγει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς: «Τὸ δὲ ἀπιστῆσαι, διστάσαι ἔστι καὶ μερισθῆναι». Τι θα πει «να απιστήσεις»; Να διστάσεις. Και να μεριστείς. Αυτό το «μερισθῆναι», να μερισθείς, σημαίνει να χωριστεί κανείς από εκείνο που ήταν ηνωμένος προηγουμένως. Να μερισθεί ο λογισμός ανάμεσα στο «ναι» και στο «όχι». Αυτό είναι ένας δισταγμός. Να το κάνω ή να μην το κάνω; Να το δεχθώ ή να μην το δεχθώ;

Ομιλία στο γεγονός της "καλής απιστίας" του Θωμά: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

    

Ἀφιερωμένη αὐτὴ ἡ ἑβδομάδα στὸ γεγονὸς τῆς «καλῆς ἀπιστίας» τοῦ ἀποστόλου Θωμᾶ, τὸν ὁποῖον ἐπισκέφτηκε ὀκτὼ μέρες μετὰ τὴν Ἀνάσταση ὁ Κύριος. Ἀξίζει νὰ μελετήσουμε μιὰ ἀκόμα ἁπλῆ, ἀλλὰ καὶ θαυμάσια ὁμιλία τοῦ  ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, διὰ τῆς ὁποίας μᾶς ἀναλύει, ἑρμηνεύει καὶ ἀποκαλύπτει πολλὲς πτυχὲς τοῦ γεγονότος αὐτοῦ καὶ γενικότερα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς.

Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο μᾶς προσφέρει μιὰ μεγαλειώδη ἀπόδειξη τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. Μιὰ ἀπόδειξη ποὺ πιστοποιεῖται μὲ τὴν πίστη τοῦ ἀποστόλου Θωμᾶ, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν πίστη χιλιάδων ἄλλων χριστιανῶν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἱστορίας τῆς σωτηρίας ἴσαμε σήμερα.

«Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν ᾿Ιουδαίων, ἦλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν» (Ἰωάν. κ’ 19).

Ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδας εἶναι ἡ ἑπόμενη τοῦ Σαββάτου. Αὐτὸ εἶναι σαφὲς ἀπὸ τὸ κατὰ Μάρκον εὐαγγέλιο, ὅπου ἀναφέρεται:

«Καὶ διαγενομένου τοῦ σαββάτου… λίαν πρωΐ τῆς μίας σαββάτων» (Μάρκ. ιστ’ 1-2). Ἡ ἡμέρα αὐτὴ εἶναι ἡ Κυριακή, τότε ποὺ ἀναστήθηκε ὁ Κύριος νωρὶς τὸ πρωί. Ἀργὰ τὸ βράδυ τῆς ἴδιας ἡμέρας λοιπόν, οἱ μαθητὲς εἶχαν μαζευτεῖ σ’ ἕνα σπίτι στὰ Ἱεροσόλυμα ὅλοι μαζί, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Θωμά.

Ὅλα εἶχαν γίνει σύμφωνα μὲ τὴν προφητεία: «πατάξω τὸν ποιμένα καὶ διασκορπισθήσονται τὰ πρόβατα» (Μάρκ. ιδ’ 27).

Οἱ ἀπόστολοι ὅμως δὲν ἦταν ἄλογα ζῶα, γιὰ νὰ διασκορπιστοῦν στοὺς πέντε ἀνέμους. Συγκεντρώθηκαν ὅλοι μαζὶ σ’ ἕνα σπίτι γιὰ νὰ περιμένουν τὶς ἐξελίξεις καὶ νὰ στηρίξουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Ἐπειδὴ φοβοῦνταν τοὺς Ἰουδαίους εἶχαν κλειδώσει τὴν πόρτα. Ἀναμφίβολα ὅλοι τους εἶχαν ζωντανὴ στὴ μνήμη τὴν προφητεία τοῦ Διδασκάλου τους, ὅταν τοὺς προειδοποιοῦσε πὼς θὰ τοὺς παραδώσουν σὲ συνέδρια καὶ θὰ τοὺς μαστιγώσουν στὶς συναγωγές (βλ. Ματθ. ι 17). Δὲν ἦταν δυνατὸ νὰ ξεχάσουν τὰ φοβερὰ λόγια Του: «ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα ἵνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῶ» (Ἰωάν. ιστ’ 2).