«ΑΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ»

"Αρκεί φυσικά, ο αδικών, ο πταίων, να ζητά συγνώμη".

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Ας μάθουμε να συγχωρούμε (Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου)

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ[: Ματθ. 18,23-35]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 30-8-1992]  (Β267)                     

       Πάντοτε, αγαπητοί μου, στις ανθρώπινες σχέσεις θα υπάρχουν διαφορές. Και πολλές φορές ο ένας θα είναι ο αδικών και ο άλλος ο αδικούμενος. Και ἐν στενῇ και ἐν εὐρείᾳ ἐννοίᾳ. Και τίθεται το ερώτημα: Το πώς θα μπορούν αυτές οι σχέσεις να αποκαθίστανται, πράγμα πολύ αναγκαίον για την ομαλή συνύπαρξη των ανθρώπων. Πώς αλλιώς παρά με την ανεξικακία ή με την αμνησικακία, να μη θυμάται κανείς την κακία του άλλου, που εκφράζονται με την εκ βάθους καρδίας συγχωρητικότητα. Κι αν συμβαίνουν, υποτίθεται, απεριόριστες προστριβές, πόσο μπορεί να ισχύει αυτή η συγχωρητικότητα; Απεριόριστα. Αρκεί φυσικά, ο αδικών, ο πταίων, να ζητά συγνώμη.

    Κατά την εβραϊκή αντίληψη, η συγνώμη, έστω και αν εζητείτο, περισσότερο περιορίζετο ωστόσο στις τρεις φορές. Εννοείται την ημέρα. Όχι σε όλη του τη ζωή. Την ημέρα. Και ο Απόστολος Πέτρος κάποτε άκουσε τον Κύριο να λέγει: «᾿Εὰν δὲ ἁμαρτήσῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ὕπαγε καὶ ἔλεγξον αὐτὸν· ἐάν σου ἀκούσῃ, ἐκέρδησας τὸν ἀδελφόν σου». Δηλαδή υποτίθεται ότι τον συγχωρείς. Και όχι μόνον αυτό αλλά τον κερδίζεις κιόλας. Και με μεγαλοψυχία ο απόστολος Πέτρος νόμιζε ότι αν ξεπερνούσε το εβραϊκόν όριον -αυτό το οποίον υπήρχε, δεν ήταν γραμμένο στην Παλαιά Διαθήκη, όχι, υπήρχε ως αντίληψις εις τους Εβραίους, ήτο διδασκαλία των Ραββίνων· ερωτά λοιπόν τον Κύριον: «Κύριε, έως επτά φορές εάν αμαρτήση σε μένα ο αδελφός μου, θα τον συγχωρήσω;». Θα επαναλάβω· την ημέρα 7 φορές. Και ο Κύριος του απαντά: «Όχι επτά φορές, όπως νομίζεις, αλλά έως εβδομηκοντάκις επτά».  Δηλαδή εβδομήντα φορές το επτά. Δεν είναι 7*7= 49=490. Αλλά σημαίνει: Είπες επτά; Εγώ σου λέω εβδομήντα φορές το επτά. Είναι έκφρασις που δείχνει το απεριόριστον. Όσες φορές και αν αμαρτήσει ο αδερφός σου, κι έρθει και σου ζητήσει συγνώμη, οφείλεις να τον συγχωρήσεις. Προσέξτε. Οφείλεις να τον συγχωρήσεις.

Ένα υπέροχο κείμενο που παρουσιάζει το θέμα της θεόσδοτης ελευθερίας μας στην αγιοπατερική του διάσταση και όχι στην σημερινή του δαστρέβλωση

 "Φοβᾶται ὁ ἄνθρωπος, ὅτι, ὅταν χαρίσει τήν ἐλευθερία του στόν Θεό, θά χάσει τή δική του ἐλευθερία... Ὅταν ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου δέν πηγάζει ἀπό τήν ἄκτιστη ἐλευθερία τοῦ Θεοῦ καί δέν συμμετέχει σ’ αὐτήν, εἶναι φυσικό στό τέλος νά ἐκπίπτει σέ αὐτολατρία, εἰδωλολατρία, φιλοσαρκία, ἐγωκεντρισμό, φιλαυτία".

Ἡ Κυρία Θεοτόκος ρίζα τῆς ἐλευθερίας μας

Γεώργιος Καψάνης

Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους

Ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ὑπέκυψαν στόν πειρασμό νά τοποθετήσουν ὡς περιεχόμενο τῆς ἐλευθερίας τους τόν ἑαυτό τους. Ἔτσι, χώρισαν τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό. Χωρισμένοι ἀπό τόν Θεό, οἱ ἄνθρωποι ἔχασαν τήν μεταξύ τους ἑνότητα, ὅπως καί τήν ἐσωτερική τους ἑνότητα.

Πρώτη ἡ Εὔα ὑπέκυψε στόν πειρασμό. Ἡ Μαρία, κατά τόν ἅγιο Εἰρηναῖο, ἐπίσκοπο Λουγδούνου (Λυῶν), μάρτυρα καί ἀρχαῖο Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας (+202; μ.Χ.), διορθώνει τό λάθος τῆς Εὔας. Ἡ πρώτη γυναῖκα μέ τήν ἀνυπακοή της φέρει στόν κόσμο τόν θάνατο. Ἡ Μαρία μέ τήν ὑπακοή της φέρει τήν ζωή.

Ἡ Εὔα μᾶς ἔκλεισε τόν δρόμο πρός τόν Θεό. Μᾶς ἀποπροσανατόλισε. Ἡ Μαρία μᾶς ἀνοίγει τόν δρόμο πρός τόν Θεό. Μᾶς προσανατολίζει πρός τόν Θεό. Χάρισε τή θέληση καί τήν ἀγάπη της ὁλοκληρωτικά στόν Θεό.

Αὐτή τήν ὁλοκληρωτική προσφορά της στόν Θεό ἐκφράζει ἡ Παρθενία της, πού γι’ αὐτό δέν εἶναι κάτι, πού φανερώνει ἔλλειψη ἤ κάτι ἄγονο, ἀλλά εἶναι πλήρωμα, παρθενία γονιμότερη ἀπό κάθε σαρκική συνάφεια. Παρθενία πού φέρει τή Ζωή. Γι’ αὐτό καί δικαίως μακαρίζεται ὡς Νύμφη ἀνύμφευτος.

Ἡ Θεοτόκος εἶχε ἐμπιστοσύνη στόν Θεό καί δέν φοβήθηκε νά τοῦ προσφέρει τήν ἐλευθερία της.

Ἡ Παναγία καὶ ὁ κόσμος

Μελέτιος Καλαμαρᾶς 

Νικοπόλεως καί Πρεβέζης

Ἀπό τόν κόσμο αὐτό, ὅλοι θά φύγουμε. Τό βλέπουμε. Τό καταλαβαίνουμε. Δέν τό ἀμφισβητεῖ κανείς!

Τό ζήτημα εἶναι, ὄχι ὅτι φεύγουμε. Ἀλλά γιά ποῦ; γιά ποῦ;

Ὁ Κύριος καί Σωτήρας μας, πρίν φύγει ἀπό τόν κόσμο ἔλεγε. Ἐγώ φεύγω! Πάω, νά σᾶς ἑτοιμάσω τόπο. Τόπο γιά ἀνάπαυση. Τόπο χαρᾶς καί δόξας. Καί θά ᾿ρθῶ πάλι. Νά σᾶς πάρω κοντά μου.

Ἦρθε καί ἡ ὥρα, νά φύγει καί ἡ Παναγία ἀπό τόν κόσμο αὐτό. Ὅμως, ἀπό τήν ἀπέραντη ταπείνωσή της, ποτέ δέν ἔπαυσε νά βλέπει τόν ἑαυτό της σάν μηδενικό! Καί βλέποντας νά πλησιάζει τό τέλος της, φοβήθηκε. Καί ἄρχισε καί νήστευε. Γιά τήν ψυχή της. Νά τήν ἐλεήσει ὁ Κύριος. Νά τήν κρίνει ἄξια, νά τήν πάρει κοντά Του.

Καί πόθησε, στήν ἐξόδιο ἀκολουθία της νά εἶναι παρόντες οἱ φίλοι καί μαθητές τοῦ Υἱοῦ της, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι. Καί στήν προσευχή της τό φώναξε!

Καί ὁ Υἱός της, ὁ Θεός καί Πατέρας ὅλων τῶν ταπεινῶν, τήν ἄκουσε. Καί ἔστειλε νεφέλες-ἀγγέλους καί συνάθροισαν γύρω της τούς ἀποστόλους. Καί κατέβη καί Αὐτός ἀνάμεσά τους. Καί παρέλαβε στήν ἀγκαλιά Του τήν ἁγία ψυχή της.

Καί οἱ πανεύφημοι ἀπόστολοι τό εἶδαν. Καί κηδεύοντας την ΕΧΑΙΡΑΝ. Καί οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, ἑνωμένοι μαζί τους, τραγουδοῦσαν! Καί ὑμνοῦσαν τό σεπτό καί ἅγιο σῶμα της, ἀπό τό ὁποῖο ὁ Κύριος τῆς Δόξης ἐπῆρε τό ἅγιο Σῶμα Του, πού τό πρόσφερε θυσία γιά μᾶς, στόν Σταυρό. Καί τροφή τῆς ψυχῆς μας \”εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν αἰώνιων\”, στήν ἁγία Κοινωνία.

Τί περισσότερο; Τί μεγαλύτερο; Τί τό ἁγιώτερο;

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΑΠΤΙΣΤΕΣ; ΔΥΟ ΚΑΤΑΤΟΠΙΣΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ!

Οι Οικουμενιστές έχουν αναγνωρίσει το βάπτισμα των Βαπτιστών ώς έγκυρο και τους ίδιους ως Εκκλησία

                              

 + π.Αντωνίου Αλεβιζόπουλου

Από το βιβλίο:  ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΙΣΜΟΣ, ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

 1. Ιστορία

Στην Αγγλία, κατά το δεύτερο ήμισυ του ΙΣΤ' αιώνα σχηματίσθηκαν κοινότητες, που ήσαν ανε­ξάρτητες από την επίσημη Εκκλησία, με σκοπό να ρυθμίσουν τις υποθέσεις τους χωρίς καμμιά εξάρ­τηση από την πολιτεία ή από άλλη εκκλησιαστική αρχή και να αναζητήσουν την «αγία κοινότητα» των πρωτοχριστιανικών χρόνων.

Οι πρώτοι οπαδοί συγκεντρώθηκαν γύρω από τον πρώην αγγλικανό ιερέα John Smyth (1612). Οι διωγμοί που ακολούθησαν ανάγκασαν πολλούς οπαδούς να ζητήσουν καταφύγιο στην Αμερική, ενώ άλλοι κατέφυγαν στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας (1608). Εκεί απέκτησαν τη συναίσθηση πως το βάπτισμα πρέπει να περιορισθεί σ' αυτούς που μπορούσαν να αποδείξουν πειστικά πως έλα­βαν τη χάρη. Ο Smyth βάπτισε ο ίδιος τον εαυτό του και ύστερα τους άλλους οπαδούς. Έτσι ιδρύ­θηκε η πρώτη βαπτιστική κοινότητα.

Στο ρητό: «αυτούς πού προγνώρισε, τούτους και προόρισε»

 

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

ΣΤΟ ΡΗΤΟ: «ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΟΓΝΩΡΙΣΕ,ΤΟΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΡΙΣΕ»

εισαγωγικό entaksis: Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί ένα σημαντικό θεολογικό έργο, το οποίο καταπιάνεται με ένα κρίσιμο ζήτημα της χριστιανικής πίστης. Της προόρισης και της ελεύθερης βούλησης, το οποίο έχει γεννήσει πλήθος αιρέσεων. Μέσα από την διδακτική γλώσσα του, ο άγιος Συμεών ανατρέπει την πεποίθηση ότι η σωτηρία είναι προκαθορισμένη από τον Θεό. Αντιπαραθέτει την ιδέα της «ματαιότητας του κόπου» με την αποφασιστική σημασία της μετάνοιας και της προσωπικής προσπάθειας. Χρησιμοποιώντας παραδείγματα από την Αγία Γραφή και την αναλογία ενός βασιλιά που παρακολουθεί αθλητικούς αγώνες, ο άγιος λέει ότι η πρόγνωση του Θεού δεν είναι η αιτία της σωτηρίας ή της απώλειας ενός ανθρώπου, αλλά το αποτέλεσμα της ελεύθερης επιλογής του. Η ουσία του κειμένου είναι μια πρόσκληση προς τον άνθρωπο να αναλάβει την ευθύνη για τη ζωή του, να απορρίψει τις «αμαρτωλές προφάσεις» και να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Χριστού με πίστη και θέληση.

 

 Προτρεπτικός πρώτον για την μετάνοια, στο ρητό του
Αποστόλου, «αυτούς πού προγνώρισε, τούτους και
προόρισε» και στα επόμενα και εναντίον εκείνων
πού διαστρεβλώνουν και αυτό και όλην την θεία Γραφή

   Άκουσα πολλούς από τους ανθρώπους να λένε: «επειδή», λέγει, «αυτούς που προγνώρισε ο Θεός, τούτους και προόρισε, και όσους προόρισε αυτούς και εκάλεσε, και όσους εκάλεσε αυτούς και εδόξασε, ποιο θα είναι το όφελός μου εάν καταβάλλω πολλούς κόπους, εάν επιδείξω επιστροφή και μετάνοια, εφ’ όσον δεν είμαι προγνωρισμένος από τον Θεό ούτε προορισμένος να σωθώ και να γίνω σύμμορφος της δόξας του Υιού του και Θεού;».

Προς αυτούς φυσικά πρέπει να απαντήσουμε και να πούμε: «Άνθρωποι, γιατί δεν σκέπτεσθε αυτά που σας σώζουν αλλά εκείνα που σας καταστρέφουν, και εκλέγοντας τα δυσνόητα χωρία της θεόπνευστης Γραφής τα παρερμηνεύετε και τα διαστρεβλώνετε και τα αντιλαμβάνεσθε προς απώλειά σας; Δεν ακούτε τον Σωτήρα που καθημερινά αναβοά: «ζω εγώ, διότι δεν θέλω εκουσίως τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά το να επιστρέψει και να ζει αυτός»; Δεν τον ακούτε που λέγει: «μετανοείτε, διότι επλησίασε η βασιλεία των ουρανών», και πάλι: «αλήθεια σας λέγω, χαρά γίνεται στον ουρανό όταν ένας αμαρτωλός μετανοεί»;

Ἐὰν παραλάβωμε τὴν Κάρτα, γιὰ νὰ μπoροῦμε νὰ συναλλασσώμεθα μὲ τὶς Τράπεζες, νὰ νοσηλευώμεθα κ.λπ., δὲν χάνουμε τὶς ψυχές μας, δὲν πηγαίνουμε στὴν κόλασι. Ἡ δικαίωση τῶν θέσεών μας ἐνάντια στοὺς ἐκφοβιστὲς τοῦ ποιμνίου ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Νικ. Σωτηρόπουλο

 ̔Ως παράδειγμα εἶχα ἀναφέρει, ὅτι οἱ χριστιανοὶ κατὰ τὴ Ρωμαϊκὴ ἐποχὴ χρησιμοποιοῦσαν τὸ Ρωμαϊκὸ νόμισμα μὲ τὴν εἰκόνα καὶ τὴν ἐπιγραφὴ τοῦ θεοποιηθέντος αὐτοκράτορος, χωρὶς γι ̓αὐτὸ νὰ ἐκπίπτουν ἀπὸ τὴν πίστι. Lapsi, πεπτωκότες, δὲν ἦταν οἱ χρησιμοποιοῦντες τὸ Ρωμαϊκὸ νόμισμα χριστιανοί, ἀλλ ̓ ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ φόβο ἀρνοῦνταν τὸ Χριστό, παραδέχονταν τὸν αὐτοκράτορα ὡς Θεὸ καὶ θυσίαζαν στὰ εἴδωλα"

Ἐπειδὴ τὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων ἔχει πάρει στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας τεράστιες διαστάσεις (ἐνῶ γιὰ τὴν ἐπικρατοῦσα πιὰ αἵρεση οἱ φωνὲς λιγοστεύουν) προκαλώντας στὸ ποίμνιο σύγχυση καὶ φόβο, εἴχαμε δημοσιεύσει γιὰ τὸ  θέμα αὐτὸ μελέτη (ἐδῶ), ἡ ὁποία ἀπεδείκνυε μὲ πάμπολλες ἀποδείξεις, ὅτι οἱ νέες ταυτότητες οὔτε τὸ σφράγισμα εἶναι, οὔτε στὴν κόλαση στέλνουν, οὔτε ἄρνηση τῆς Πίστεως ἀποτελοῦν. Δυστυχῶς ἡ μελέτη αὐτὴ ἀποσιωπήθηκε ἀπὸ τοὺς περισσότερους παρότι δὲν ἀναιρέθηκε ἀπὸ κανέναν. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δημοσιεύουμε ὡς δικαίωση τῆς παρπάνω μελέτης τὸ ἀκόλουθο ἀπόσπασμα ἀπὸ ἄρθρο σχετικὰ μὲ τὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων στὸ ὁποῖο ὁ Θεολόγος και σπουδαῖος ἑρμηνευτὴς τῶν Γραφῶν Νικόλαος Σωτηρόπουλος συμφωνεῖ ἀπόλυτα (παρότι ὄχι πιὰ ἐν ζωή) μὲ τὴν παραπάνω μελέτη καὶ κυριολεκτικὰ κονιορτοποιεῖ τὶς ἀπόψεις ποὺ δίνουν σωτηριολογικὸ περιεχόμενο στὶς νέες ταυτότητες, τὶς θεωροῦν χάραγμα τοῦ ἀντιχρίστου καὶ κριτήριο Πίστεως καὶ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας. 

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Συγκεκριμένα σε επιστολή του προς τον Ορθόδοξο τύπο με ημερομηνία (8.11.2010) και η οποία δημοσιεύτηκε στις 12/11/2010 όπως μας πληροφορεί το site niksothropoulos.wordpress.com ο μακαριστός Νικόλαος Σωτηρόπουλος έγραφε τα εξής: " Στὸ “Blue Sky” κατέκρινα τὴν “Κάρτα τοῦ Πολίτη” μὲ ὅλη τὴ δύναμί μου, διότι τὴν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου μεταβάλλει σὲ νούμερο, ἀριθμό, καὶ ἐπεμβαίνουσα στὰ προσωπικὰ δεδομένα τοῦ ἀνθρώπου καταργεῖ τὴν ἐλευθερία του καὶ τὸν σκλαβώνει ἠλεκτρονικά. Εἶνε, εἶπα, ἡ ἐν λόγῳ Κάρτα προστάδιο γιὰ τὸ χάραγμα–σφράγισμα τοῦ ̓Αντιχρίστου, καὶ γι ̓ αὐτὸ πρέπει νὰ διαμαρτυρηθοῦμε μὲ ὅλη τὴ δύναμί μας. ̓Αλλ ̓ ἂν τὸ Κράτος, τὸ ὁποῖο δυστυχῶς εἶνε ἀντιχριστιανικό, ἐπιβάλῃ διὰ τῆς βίας τὴν Κάρτα, ὅπως ἐπέβαλε τὴν ἀστυνομικὴ ταυτότητα χωρὶς τὴν ἀναγραφὴ τοῦ θρησκεύματος, παρὰ τὴ συγκέντρωσι 3 καὶ πλέον ἑκατομμυρίων ὑπογραφῶν ὑπὲρ τῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος, νὰ μὴ πάθωμε πανικό. ̓Εὰν παραλάβωμε τὴν Κάρτα, γιὰ νὰ μπoροῦμε νὰ συν αλλασσώμεθα μὲ τὶς Τράπεζες, νὰ νοσηλευώμεθα κ.λπ., δὲν χάνουμε τὶς ψυχές μας, δὲν πηγαίνουμε στὴν κόλασι. Στὴν κόλασι θὰ πᾶνε, εἶπα μὲ ἔμφασι, ἂν δεχθοῦν τὸ χάραγμα–σφράγισμα τοῦ Αντιχρίστου, τὸ ὁποῖο θὰ σημαίνῃ, ὅτι ἀρνοῦνται τὸν ̓Ιησοῦ καὶ δέχονται ὡς Μεσσία καὶ Θεὸ τὸν ̓Αντίχριστο. ̓Αλλ ̓ ὁ ̓Αντίχριστος, τόνισα, δὲν ἐμφανίσθηκε ἀκόμη γιὰ νὰ σφραγίζῃ τοὺς ἀνθρώπους".

«Τόση ήταν η ευλάβειά του και η αφοσίωσή του στη θεία Λειτουργία, ώστε και φίδια να τον δάγκωναν δεν θα έπαιρνε είδηση».

                    

Την ημέρα που θα λειτουργούσε πήγαινε πρωί- πρωί στην εκκλησία, πριν το νεωκόρο. Η πρώτη του κίνηση ήταν να προσκυνήσει όλες τις εικόνες. Άρχιζε από τον πρόναο, «χαιρέτιζε» με ευλάβεια μία – μία τις εικόνες του Κυρίου, της Παναγίας, των Αγίων. Ήθελε κατά κάποιο τρόπο να πάρει ευχή κι ευλογία, ή να ζητήσει συγχώρηση και να συμφιλιωθεί μαζί τους. Έπειτα άρχιζε την προσκομιδή, όπου διάβαζε πάρα πολλά ονόματα. Πολλές φορές διέκοπτε τον ήρεμο τόνο και μνημόνευε κάποια συγκεκριμένα ονόματα με πολλά δάκρυα. Δεν ήταν μια τυπική διαδικασία, αλλά έδινε και την καρδιά του, μνημόνευε με πόνο τα ονόματα αυτά, συμμετέχοντας στον πόνο των άλλων. Και όταν ερχόταν ο ψάλτης, ή τέλειωνε ο νεωκόρος, τους έβαζε να διαβάζουν το μεσονυκτικό, ή το ψαλτήρι, για να έχει περισσότερο χρόνο, να μνημονεύει πιο πολλά ονόματα.

Η θεία Λειτουργία ήταν σχετικά σύντομη, χωρίς να παραλείπει τίποτα. Είχε εμπνεύσει με το δικό του διακριτικό τρόπο τους ιεροψάλτες να ψάλλουν «μετά πολλής προσευχής και κατανύξεως.. βοαίς ατάκτοις και αναρμόστοις μη χρώμενοι», αποφεύγοντας τα αργά μέλη. Ο ίδιος ήταν λιτός στις τελετουργικές του κινήσεις, μετρημένος, απαλός, «βελούδινος», «σαν πούπουλο», όπως χαρακτηριστικά εκφράζονται τα πνευματικά του παιδιά. Το βάδισμά του ήσυχο, ταπεινό, το βλέμμα κάτω, τα άμφιά του απλά και καθαρά.

Είχε μια ασυνήθιστη ευλάβεια και φόβο Θεού. Αξιοσημείωτο είναι ότι ποτέ δεν ακουμπούσε στην αγία Τράπεζα. Έλεγε σε νεότερο ιερέα:

-Δεν είναι σωστό να ακουμπάμε ή να αγγίζουμε την αγία Τράπεζα. Ο Μ. Βασίλειος στεκόταν ένα μέτρο μακριά από την αγία Τράπεζα!Προς το τέλος του βίου του, όταν μια μέρα συλλειτουργούσε με άλλους ιερείς, ακούμπησε λίγο στη γωνία της αγίας Τραπέζης και αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη:

-Πατέρες, με συγχωρείτε που ακουμπώ στην αγία Τράπεζα. Δεν μπορώ πλέον να σταθώ όρθιος, δεν με κρατάνε τα πόδια μου!

Δεν σέβονται τίποτα! Διαστρεβλώνουν την διδασκαλία των Αγίων για να δικαιολογήσουν την ένωση των Εκκλησιών.

«ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ὁ Παπισμὸς καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος». Αποκατάσταση διαστρεβλώσεων των λόγων του Αγίου Πορφυρίου      

Δὲν ὑπάρχει ἀθλιωτέρα συκοφαντία ἐναντίον τῆς     προσωπικότητος τοῦ ἀδάμαντος αὐτοῦ, ὡς πρὸς τὸ φρόνημα καὶ τὸν βίον, πατρὸς Πορφυρίου.

             

Τοῦ Ἱερομονάχου Δαμασκηνοῦ, Ἱερόν Κελλίον Φιλαδέλφου Ἁγίου Ὄρους

9 Σεπτεμβρίου 2016

(Ἐδημοσιεύθη εἰς τὴν ἐφημερίδα “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ” τὴν 9ην Σεπτεμβρίου 2016)

«Τὸ μὲν ἐπιτιμᾶν οὐ μέγα· ρᾷστον γὰρ καὶ τοῦ βουλομένου παντός· τὸ δὲ ἀντεισάγειν τὴν ἑαυτοῦ γνώμην ἀνδρὸς εὐσεβοῦς καὶ νοῦν ἔχοντος» (Γρηγ. Θεολ. ΕΠΕ, τ. 59, σ. 239).

Εἰς τὸ ὑπ’ ἀρ. 2126 φ. τῆς 22ας Ἰουλίου 2016 τοῦ Ο.Τ. ἐδημοσιεύθη, μὲ ἐπιλογὴν τῆς Ἀρχισυνταξίας αὐτοῦ ἀπόσπασμα τῆς ὑπ’ ἀρ. πρωτ. 45 καὶ ἀπὸ 15-8-2014 ἡμετέρας ἐπιστολῆς πρὸς τὴν σεπτὴν Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μὲ τίτλον «ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ὁ Παπισμὸς καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος».

Ἐν συνεχείᾳ εἰς τὸ ὑπ’ ἀρ. 2129/12-8-2016 φύλλον τῆς αὐτῆς ἐγκρίτου Ἐφημερίδος ἐδημοσιεύθη ἕτερον ἐπιλεκτικὸν ὑπὸ τῆς Ἀρχισυνταξίας ἀπόσπασμα μὲ τίτλον «τὸ διαχρονικὸν φρόνημα τοῦ Ἁγίου Ὄρους», ληφθὲν ὑπὸ τῆς Ἀρχισυνταξίας ἀπὸ τὴν ἰδίαν ὡς ἄνω μνημονευθεῖσαν ἐπιστολήν, ἡ ὁποία ἔχει ἀναρτηθῆ εἰς τὸ διαδίκτυον εἰς τὴν ἱστοσελίδα www.ATHOSFILADELFOU.GR

Ἀφορμὴν διὰ τὴν δημοσίευσιν τῶν ἀποσπασμάτων αὐτῶν ἀπετέλεσε ἡ ἐσχάτως διὰ τοῦ διαδικτύου κυκλοφοροῦσα φήμη, ὅτι δῆθεν ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Ἀθωνίτης (Καυσοκαλυβίτης) συνέστησε εἰς πνευματικήν του θυγατέρα, ξεναγὸν ἀλλοδαπῶν τουριστῶν, ὁσάκις τοὺς συνοδεύει καὶ τὸ πρόγραμμά των περιλαμβάνει Ἐκκλησιασμὸν εἰς Παπικὸν Ναόν, ἵνα μὴ τοὺς δυσαρεστήση, νὰ ὑποκρίνεται, λαμβάνουσα τὴν «OSTIAN».

Δὲν ὑπάρχει ἀθλιωτέρα συκοφαντία ἐναντίον τῆς προσωπικότητος τοῦ ἀδάμαντος αὐτοῦ, ὡς πρὸς τὸ φρόνημα καὶ τὸν βίον, πατρὸς Πορφυρίου. Ὡς γνωρίζων καλῶς τὸν Γέροντα ἀπὸ τὴν δεκαετίαν τοῦ 1960, ὡς φοιτητὴς τῆς Θεολογίας, καὶ ἔχων αὐτὸν πνευματικὸν ὁδηγόν, ἀφ’ ὅτου τὸν ἐγνώρισα, (ἀναγκάζομαι νὰ γνωρίσω εἰς τοὺς ἀναγνώστας, ὅτι ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἔχων ἐμπιστοσύνην, ὅτι κατανοῶ καὶ διερμηνεύω ὀρθῶς τὸ πνεῦμα του, μοὶ ἀνέθεσεν τὴν πνευματικὴν πατρότητα εἰς τὸ ἐν Μήλεσι Ἡσυχαστήριον, τὴν ὁποίαν καὶ ἐξήσκησα μέχρι τὴν κοίμησιν τῆς κατὰ σάρκα ἀδελφῆς του), ἀποδοκιμάζω τὴν εἴδησιν, ὡς ψευδῆ καὶ συκοφαντικήν, διότι ὁ Γέροντας εἶχε, ὄχι τὴν ἀρρωστημένην ἀγάπην «τῶν μὴ κεκαθαρμένων», ἀλλ’ «ὡς ἄκρως κεκαθαρμένος» καὶ «θεόπτης», προφήτης, διορατικὸς καὶ προορατικός, φύλαξ τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων καὶ ἱερῶν κανόνων, ἐκοσμεῖ­το ὑπὸ τῆς ἐνθέου ἐν Χριστῷ ἀγάπης, χωρὶς ὑποκρισίαν, ἥτις χαρακτηρίζει συνήθως, τοὺς «ἀκαθάρτους», οἱ ὁποῖοι ἀναπαύουν εἰς τὰς πλάνας τῶν αἱρέσεων ἑτεροδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους· ὑπάρχει καὶ κασέττα μὲ τίτλον: «τὸ ὀρθόδοξον πνεῦμα εἶναι τὸ ἀληθὲς» (ἔκδ. Ἡσυχαστηρίου Μεταμορφώσεως ἐν Μήλεσι).

Άγιος Ανδρέας ο Στρατηλάτης και οι συν αυτώ 2593 μάρτυρες στρατιώτες.

 Άγιος Ανδρέας ο Στρατηλάτης και οι συν αυτώ 2593 μάρτυρες στρατιώτες.

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

        Μια πλειάδα Αγίων και Μαρτύρων της αρχαίας Εκκλησίας ανάδειξε το ρωμαϊκό στράτευμα. Μάλιστα οι περισσότεροι από αυτούς κατέχουν τον ύπατο τίτλο του Μεγαλομάρτυρα, διότι ως στρατιωτικοί, επέδειξαν μεγάλη ανδρεία και καρτερικότητα στα ανείπωτα μαρτύρια, που υπέστησαν από τους ειδωλολάτρες για την πίστη τους στο Χριστό. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Ανδρέας ο Στρατηλάτης και οι συν αυτώ 2593 μάρτυρες στρατιώτες.

     Ο ηρωικός και ένδοξος άγιος Ανδρέας έζησε στα τέλη του 3^ου και στις αρχές του 4^ου αιώνα. Υπηρετούσε ως αξιωματικός τριβούνος (χιλίαρχος) στο ρωμαϊκό στρατό, στα χρόνια που βασίλευε ο ασεβής, θηριώδης και σφοδρός διώκτης του Χριστιανισμού, Μαξιμιανός Γαλέριος (περί το 300). Είχε επιδείξει ιδιαίτερη ανδρεία και ζήλο στο στράτευμα και είχε σημειώσει πολλές νίκες κατά των βαρβάρων. Για το λόγο αυτό ο αυτοκράτορας του ανέθεσε τη φύλαξη των ανατολικών συνόρων, ως επικεφαλής επίλεκτου στρατεύματος, για την απώθηση των Περσών, οι οποίοι λυμαίνονταν τις ανατολικές επαρχίες του κράτους.

Η Άλις Μπέιλυ και τα Ηνωμένα Έθνη.

    

Η αίθουσα διαλογισμού στο κτίριο του Ο.Η.Ε.

Ντέιβιντ Κλάουντ

Η ΑΛΙΚΗ ΜΠΕΪΛΙ ΚΑΙ ΤΑ ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ 

Η Άλις Αν Μπέιλι (γεννημένη Άλις ΛαΤρομπ Μπέιτμαν) (1880-1949) ήταν προφήτισσα της Νέας Εποχής που ισχυριζόταν ότι μετέδιδε διδασκαλίες από τον «πνευματικό της οδηγό». Μεγάλωσε σε πλούσιο αγγλικανικό σπίτι, αλλά ήταν δυστυχισμένη και προσπάθησε να αυτοκτονήσει τρεις φορές πριν κλείσει τα 15 της χρόνια. Υποστηρίζεται ότι σε αυτή την ηλικία γνώρισε για πρώτη φορά τον πνευματικό της δάσκαλο, «έναν ψηλό άνδρα, ντυμένο με ευρωπαϊκά ρούχα και φορώντας τουρμπάνι», στις 30 Ιουνίου 1895. Αργότερα τον ταυτοποίησε ως τον «Δάσκαλο» Κουτ Χούμι, με τον οποίο υποτίθεται ότι επικοινωνούσε η Μπλαβάτσκι.

Δίδασκε στην Κυριακή Σχολή και έκανε ιεραποστολικό έργο στην Ινδία με τη Χριστιανική Ένωση Νεανίδων (YWCA). Εκεί παντρεύτηκε τον πρώτο της σύζυγο, ο οποίος έγινε επίσκοπος της επισκοπής, αλλά τελικά τον χώρισε και απέρριψε τον Χριστιανισμό, λέγοντας για τον εαυτό της ότι «μια φανατική, χριστιανή εργάτρια (έγινε) μια γνωστή δασκάλα της αποκρυφιστικής γνώσης» (Η Ατελής Αυτοβιογραφία της Άλις Α. Μπέιλι, σελ. 1).

Περί το 1917 εντάχθηκε στην Θεοσοφική Εταιρεία, γινόμενη μαθητευόμενη της Έλενας Μπλαβάτσκι, αλλά αφού απολύθηκε από την οργάνωση από την Άννι Μπέσαντ, εκείνη και ο δεύτερος σύζυγός της, Φόστερ Μπέιλι, ίδρυσαν τη δική τους αίρεση της Νέας Εποχής, την Εταιρεία των Απόκρυφων. Η λέξη «απόκρυφη» αναφέρεται σε κάτι που είναι γνωστό ή κατανοητό μόνο από λίγους, και περιγράφει εύστοχα την αγάπη της Νέας Εποχής για μυστική γνώση.

Το 1919 υποστηρίζεται ότι ήρθε σε επαφή με έναν Θιβετανό «δάσκαλο της σοφίας» ονόματι Τζγουάλ Κουλ. Υπό τις οδηγίες αυτού του δαίμονα που προσποιούνταν τον τέλειο άνθρωπο, η Μπέιλι συνέγραψε το «Σχέδιο για τη Νέα Παγκόσμια Τάξη». Διέταξε 24 τόμους σε διάστημα 30 ετών.

Εκείνη και ο σύζυγός της ίδρυσαν το Ταμείο Λουσίφερ για να εγκαθιδρύσουν αυτή τη νέα τάξη. Λόγω διαφωνιών για το όνομα, αργότερα μετονομάστηκε σε Ταμείο Λούσις. Έχουμε δει ότι το περιοδικό της Μπλαβάτσκι ονομαζόταν Λουσίφερ και πίστευαν ότι ο Λουσίφερ είναι ένας μυστικός φορέας φωτός και πνευματικής γνώσης που φέρνει φώτιση στην ανθρωπότητα. Η Μπλαβάτσκι και η Μπέιλι πίστευαν ότι ο Λουσίφερ είναι ο αληθινός Θεός, ενώ ο Θεός της Βίβλου είναι απατεώνας.

Ῥεμβασμὸς τοῦ Δεκαπενταυγούστου

Παπαδιαμάντης Ἀλέξανδρος

Ἀνάμεσα εἰς συντρίμματα καὶ ἐρείπια, λείψανα παλαιᾶς κατοικίας ἀνθρώπων, ἐν μέσῳ ἀγριοσυκῶν, μορεῶν μὲ ἐρυθροὺς καρπούς, εἰς ἔρημον τόπον, ἀπόκρημνον ἀκτήν, πρὸς μίαν παραλίαν βορειοδυτικὴν τῆς νήσου, ὅπου τὴν νύκτα ἑπόμενον ἦτο νὰ βγαίνουν καὶ πολλὰ φαντάσματα, εἴδωλα ψυχῶν κουρασμένων, σκιαὶ ἐπιστρέφουσαι, καθὼς λέγουν, ἀπὸ τὸν ἀσφοδελὸν λειμῶνα, ἀφήνουσαι κενὰς οἰμωγὰς εἰς τὴν ἐρημίαν, θρηνοῦσαι τὸ πάλαι ποτὲ πρόσκαιρον σκήνωμά των, εἰς τὸν ἐπάνω κόσμον -ἐκεῖ ἀνάμεσα ἐσώζετο ἀκόμη ὁ ναΐσκος τῆς Παναγίας τῆς Πρέκλας. Δὲν ὑπῆρχε πλέον οἰκία ὀρθή, δὲν ὑπῆρχε στέγη καὶ ἄσυλον εἰς ὅλον τὸ ὀροπέδιον ἐκεῖνο, παρὰ τὴν ἀπορρώγα ἀκτήν. Μόνος ὁ μικρὸς ναΐσκος ὑπῆρχε καὶ εἰς τὸ προαύλιον τοῦ ναΐσκου ὁ Φραγκούλης Κ. Φραγκούλας εἶχε κτίσει μικρὸν ὑπόστεγον καλύβην μᾶλλον ἢ οἰκίαν, λαβὼν τὴν ξυλείαν, ὅσην ἠδυνήθη νὰ εὕρη, καὶ τινας λίθους ἀπὸ τὰ τόσα τριγύρω ἐρείπια, διὰ νὰ στεγάζεται προχείρως ἐκεῖ καὶ καπνίζῃ ἀκατακρίτως τὸ τσιμποῦκι του, μὲ τὸν ἠλέκτρινον μαμόν, ἔξω τοῦ ναοῦ, ὁ φιλέρημος γέρων.

Ὁ ναΐσκος ἦτο ἰδιόκτητος· πρᾶγμα σπάνιον εἰς τὸν τόπον, λείψανον παλαιοῦ θεσμοῦ· ἦτον κτῆμα αὐτοῦ τοῦ γέροντος Φραγκούλα. Ὁ ἀξιότιμος πρεσβύτης, φέρων ὅλα τὰ ἐξωτερικὰ γνωρίσματα προεστοῦ, ὡραῖον φέσι τοῦ Τουνεζίου, ἐπανωβράκι τσόχινον, μὲ ζώνην πλατεῖαν κεντητήν, μακρὰν τσιμπούκαν μὲ ἠλέκτρινον μαμόν, καὶ κρατῶν μὲ τὴν ἀριστερὰν ἠλέκτρινον μακρὸν κομβολόγιον, δὲν ἦτο καὶ πολὺ γέρων, ὡς πενήντα πέντε χρόνων ἄνθρωπος. Κατήγετο ἀπὸ τὴν ἀρχαιοτέραν καὶ πλέον γνησίως αὐτόχθονα οἰκογένειαν τοῦ τόπου. Ἦτον ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας εὐσταλής, ὑψηλός, λεπτὸς τὴν μέσην, μελαγχροινός, μὲ ἁδροὺς χαρακτῆρας τοῦ προσώπου, δασείας ὀφρύς, ὀφθαλμοὺς μεγάλους, ὀγκώδη ρῖνα, χονδρὰ χείλη προέχοντα. Ἠγάπα πολὺ τὰ μουσικὰ τά τε ἐκκλησιαστικὰ καὶ τὰ ἐξωτερικά, ὑπῆρξε δὲ μὲ τὴν χονδρήν, ἀλλὰ παθητικὴν φωνήν του, ψάλτης καὶ τραγουδιστὴς εἰς τὸν καιρόν του μέχρι γήρατος.

Ένα θέμα που αφορά όλους μας! «Κανείς δεν αρνείται τον Θεό παρά μόνον όσοι έχουν συμφέρον να μην υπάρχει».

Η απιστία και τα αίτιά της.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ [:Ματθ. 17, 14-23]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου [εκφωνήθηκε στην Ι. Μ. Κομνηνείου Λαρίσης στις 4-9-1983]

Όταν, αγαπητοί μου, ο Κύριος επέστρεψε από το όρος Θαβώρ με τους τρεις μαθητάς Του, τον Ιάκωβον, τον Ιωάννην και τον Πέτρον, έφθασε εκεί που ήσαν οι άλλοι μαθηταί, οι εννέα, τους οποίους είχαν περικυκλώσει πλήθος πολύ κόσμου, Φαρισαίοι, και ακόμη ένας δυστυχισμένος πατέρας, ο οποίος έφερε το παιδί του εις τους μαθητάς του Κυρίου να το θεραπεύσουν, που ήταν δαιμονισμένο και δεν μπόρεσαν. Και τώρα έρχεται εις τον Κύριον και Του λέγει: «Κύριε, σε παρακαλώ κάνε καλά το παιδί μου, γιατί το έφερα στους μαθητάς σου και δεν μπόρεσαν να μου το κάνουν καλά».

Και τότε ο Κύριος αναστέναξε και είπε: «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! Ἓως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; Ἓως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;». «Ω γενεά άπιστη και διεστραμμένη, έως πότε θα είμαι μαζί σας, έως πότε θα σας ανέχομαι, που είδατε τόσα θαύματα και μένετε ακόμη στην απιστία σας;». Και τότε εζήτησε να φέρουν το παιδί μπροστά Του, από το οποίον έβγαλε το δαιμόνιον και το απήλλαξε.

Όταν έμεινε με τους μαθητάς Του, μόνοι έμειναν, ερώτησαν οι εννέα μαθηταί: «Γιατί δεν μπορέσαμε εμείς να βγάλομε το δαιμόνιο;». Και ο Κύριος τους απήντησε: «Διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν». «Ένεκα της απιστίας σας δεν μπορέσατε να βγάλετε το δαιμόνιο».

Ο άγιος Κοσμάς ως Ιεραπόστολος

Καμία σχέση με την οικουμενιστική διδαχή και πρακτική:

«Ἡ ἱεραποστολή δέν ἐξαντλεῖται μόνον στό κήρυγμα ἤ σέ κάποια ἄλλη ποιμαντική ἐργασία, ἀλλά εἶναι καί ἡ προσευχή, ἡ προσωπική ἐπικοινωνία μέ κάθε Χριστιανό, καί ἡ μόνη παρουσία ἑνός ἁγίου, ἡ ἀπόκτηση δογματικῆς συνείδησης, καθώς καί ἡ διατύπωση καί διαφύλαξη τῶν δογμάτων, καί τελικά ἡ ἱεραποστολή…».

 

Ἐγεώργησας ἀρότρῳ τῆς χάριτος τοῖς πρότερον ἐν ἀγνωσίᾳ Ἅγιε καί ἀπάτης προσκειμένοις»^[1]. «Εὐαγγελίῳ γάρ τόν λόγον καί τά ἀγαθά τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν^[2], σοφῶς ἐκήρυξε. Καί τάς καρδίας θείῳ φόβῳ ἐρρύθμισε»^[3].

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς δέν ἦταν διαφωτιστής, ἀλλά κυρίως καί κατ᾽ ἐξοχήν ἁγιορείτης. Ἄν διαβάσει κανείς προσεκτικά τά κείμενά του, τίς λέξεις πού χρησιμοποιεῖ, τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐκφράζεται καί τίς πράξεις πού ἔκανε, θά δεῖ ὅτι ἐκινεῖτο ὡς ἕνας Μοναχός τοῦ Ἁγίου Ὄρους, βάδισε στό μονοπάτι τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως.Ἦταν ἐκφραστής τοῦ ὀρθοδόξου φωτισμοῦ καί δίδασκε στον λαό για τήν κάθαρση, ἀπό τά πάθη, τόν φωτισμό τοῦ νοῦ, πού εἶναι ἡ νοερά προσευχή (ἡ προσευχή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στήν καρδιά), καί τήν θέωση. Εἶναι λανθασμένη ἡ ἔκφραση ὅτι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἦταν ἕνας ἰδεολόγος ἠθικιστής ἱεραπόστολος, ὅπως θέλουν νά τόν χαρακτηρίσουν μερικοί.

 Ξεκίνησε τήν ἱεραποστολή του μέσα ἀπό τήν ἡσυχαστική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί ἔλαβε τήν διαβεβαίωση ἀπό τούς Γεροντάδες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου, τούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, κατ’ ἀρχάς τόν Σεραφείμ Β΄ καί ἔπειτα τόν Σωφρόνιο. Εἶχε Ἐκκλησιαστική συνείδηση καί ἡ ὑπακοή του ἦταν Χριστομίμητη.

Πέρα ἀπό αὐτό, ὡς ἱεραπόστολος διέθετε μερικά ἄλλα σημαντικά στοιχεῖα. Ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, ἕνας μεγάλος θεολόγος τοῦ 20ου αἰῶνος, σέ ἕνα κείμενό του γιά τήν ἱεραποστολή σημειώνει τρία ἐνδιαφέροντα στοιχεῖα τοῦ γνησίου ἱεραποστόλου.

Διδαχές Αγίου Κοσμά του Αιτωλού – Τὸ Σημεῖον τοῦ Σταυροῦ

                                       

Τώρα σᾶς συμβουλεύω νὰ κάμετε ἀπὸ ἕνα κομβολόγι μικροὶ καὶ μεγάλοι καὶ νὰ τὸ κρατῆτε μὲ τὸ ἀριστερὸ χέρι, καὶ μὲ τὸ δεξιὸ νὰ κάμνετε τὸν σταυρόν σας καὶ νὰ λέγετε: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, διὰ τῆς Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλὸν καὶ ἀνάξιον δοῦλόν σου. Ὁ πανάγαθος Θεὸς μᾶς ἐχάρισε τὸν τίμιον Σταυρὸν μὲ τὸν ὁποῖον νὰ εὐλογῶμεν, καὶ τὰ Ἄχραντα Μυστήρια. Μὲ τὸν σταυρὸν νὰ ἀνοίγωμεν τὸν παράδεισον, μὲ τὸν σταυρὸν νὰ διώκωμεν τοὺς δαίμονας· ἀλλὰ πρέπει νὰ ἔχωμεν τὸ χέρι μας καθαρὸν ἀπὸ μαρτίας, καὶ τότε κατακαίεται ὁ διάβολος καὶ φεύγει. Ὅθεν, ἀδελφοί μου, ἢ τρώγετε ἢ πίνετε ἢ δουλεύετε, νὰ μὴ σᾶς λείπη αὐτὸς ὁ λόγος καὶ ὁ σταυρός· καὶ καλὸν καὶ ἅγιον εἶνε νὰ προσεύχεσθε πάντοτε τὴν αὐγήν, τὸ βράδυ καὶ τὰ μεσάνυκτα.

Ἀκούσατε, ἀδελφοί μου, πῶς πρέπει νὰ γίνεται ὁ σταυρὸς καὶ τί σημαίνει. Πρῶτον· ὅπως ἡ Ἁγία Τριὰς δοξάζεται εἰς τὸν οὐρανὸν ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους, οὕτω καὶ σὺ νὰ σμίγης τὰ τρία σου δάκτυλα τῆς δεξιᾶς χειρός· καὶ μὴ δυνάμενος νὰ ἀναβῆς εἰς τὸν οὐρανὸν νὰ προσκυνήσῃς, βάνεις τὴν χείραν σου εἰς τὴν κεφαλήν σου (διότι ἡ κεφαλὴ σημαίνει τὸν οὐρανόν) καὶ λέγεις:

Τὰ "παράδοξα" τῆς Κοιμήσεως

Τὰ "παράδοξα"τῆς Κοιμήσεως

Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος - θεολόγος

    Τιμοῦμε καὶ μεγαλύνομε, ὅπως κάθε χρόνο, καὶ ἐφέτος, στὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως, τὴν Παναγία Μητέρα μας, «τὴν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν καὶ καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν». Ἐκφράζομε τὴν εὐγνωμοσύνη μας στὴν «Δέσποιναν τοῦ κόσμου, τὴν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας» τοῦ αἰωνίου θανάτου καὶ «δωρησαμένην ἡμῖν ζωὴν τὴν αἰώνιον». Συγχρόνως, δέ, εἴμαστε πεπεισμένοι ὅτι «ἡ δύναμις τῶν ἀβοηθήτων καὶ ἡ ἐλπίς τῶν ἀπελπισμένων», τώρα ποὺ «κατέλιπε τὸν κόσμον», ὄχι μόνον δὲν θὰ μᾶς ἀφήσῃ μόνους στὶς συμφορὲς τοῦ βίου μας, ἀλλὰ θὰ δέεται, ἀπὸ τὴν οὐράνια κατοικία της, μὲ ἀκόμη μεγαλύτερη παρρησία «ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν».

     Ἡ βεβαιότητα, μάλιστα, αὐτὴ μᾶς δίνει μεγάλο κουράγιο καὶ δύναμη. Πράγματι, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπαριθμήσῃ κανεὶς «τὰ μεγαλεῖα τῶν ὑπὲρ νοῦν θαυμάτων» τῆς Παναγίας, «τῶν τετελεσμένων διηνεκῶς», ὅπως αὐτὰ παρουσιάζονται μέσα ἀπὸ τὴν ὑπέροχη ὑμνογραφία τῆς ἡμέρας καὶ τὰ ὁποῖα δὲν συνδέονται, ἀσφαλῶς, ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν δική της κοίμηση ἀλλὰ πολὺ περισσότερο μὲ τὴν δική μας σωτηρία.

Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

                             

                            Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

Θεωρούμε την Κοίμηση της Θεοτόκου ως «τελευταίον ούσαν επ’ αυτή μυστήριον». Όλα τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στη μοναδική ζωή της Παναγίας, υπήρξαν μυστήρια ανερμήνευτα και υπέρλογα. Γεννάται με τρόπο θαυμαστό, προσφέρεται νήπιο στον Ναό, τρέφεται από το χέρι του αρχαγγέλου. Υπηρετεί το ύψιστο μυστήριο της Θείας Οικονομίας με τη συναίνεσή της να σαρκωθεί μέσα της ο ίδιος ο Θεός. Ακολουθεί τον Υιό της από την αρχή ως το τέλος του σωτηρίου έργου του, μέχρι τον Σταυρό και την Ανάσταση. Και με τρόπο αληθινά μεγαλειώδη διέρχεται τη φάση του θανάτου.

Και όλα αυτά δεν είναι μόνο απ’ τη μεριά του Θεού μυστήρια, επειδή αποτελούν δηλαδή θαυμαστές και υπερφυείς ενέργειές του. Αποτελούν και από την πλευρά της Παρθένου μυστήρια. Είναι μυστήρια της τελειότερης προσφοράς, αγάπης, υπακοής, ελευθερίας, ταπεινοφροσύνης, αφοσίωσης και εμπιστοσύνης προς τον Θεό. Και όπως σε όλα τα άλλα, έτσι και στον καιρό της εκδημίας της η Παναγία έδειξε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό. Και παρέδωσε την αγία ψυχή της στον Υιό της, το δε σώμα στους αποστόλους για να ταφεί.

Κοίμηση ή θάνατος;

 

Η εκδημία μιας ενορίτισσάς μας και ο ορισμός της εξοδίου ακολουθίας της για αύριο, παραμονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, μου προσέφερε την αφορμή να στρέψω λίγο το βλέμμα μου απ' αυτό το σπουδαίο και πολύ σημαντικό γεγονός το οποίο κυριαρχεί τούτες τις ημέρες στα απογεύματά μας, στη σύγχρονη ζωή και να στοχαστώ περί μιας αντιφάσεως που υφίσταται ανάμεσα σε δύο αντιλήψεις περί του θανάτου.

Απ' τη μία πλευρά, υπάρχει η κατανόηση του θανάτου που συνδέεται με τον θρίαμβο της Θεοτόκου. Η λέξη «θάνατος» δεν χρησιμοποιείται στην περίπτωσή της. «Κοιμήθηκε» λέμε, δεν πέθανε ή χάθηκε.

Απ' την άλλη, υπάρχει η συνηθισμένη αντίληψή μας για το θάνατο ως ένα τραγικό τέλος, ως το τέλος όλων των πραγμάτων.

Πως να μη νιώθει κανείς ζωώδη φόβο πριν από ένα τέτοιο, τραγικό τέλος;

Αυτός ο φόβος του θανάτου όμως, έρχεται σε αντίθεση με τις βασικές αξιολογικές κρίσεις της σύγχρονης κοινωνίας μας, μιας κοινωνίας άκρατου καταναλωτισμού και επίπλαστης ευημερίας. Αυτή η ίδια η κοινωνία, διαποτισμένη με ψεύτικες αξίες, αναγνωρίζει την αδυναμία της να ενώσει τα ιδανικά της, αυτά της απεριόριστης κατανάλωσης και της βραχυπρόθεσμης ευχαρίστησης, με το γεγονός του θανάτου!

Και πως απαντά η σημερινή κοινωνία, η σημερινή ψευτοκουλτούρα, σ' αυτή την αντίφαση, σ' αυτή την πρόκληση των κοσμοθεωριών;

Αγνοώντας τον θάνατο!

Πως; Mέσα από μια διαφορετική εικόνα της ζωής μας, που σκιαγραφείται με την καλλιέργεια ψεύτικων αξιών, οι οποίες εν τέλει, είναι εκείνες που στρέφουν το βλέμμα μας μακριά απ' τον θάνατο, το πιο βέβαιο γεγονός στη ζωή του ανθρώπου!

«Των Θλιβωμένων η Χαρά».

                                                

(Εόρτιο αφιέρωμα στη μεγάλη θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Σύντομη θεολογική προσέγγιση της υπέρτατης συμβολής της Θεομήτορος στη σωτηρία του κόσμου)

ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – καθηγητού

Μέσα στην σωματική και πνευματική νωχέλεια του καλοκαιριού η Εκκλησία μας προβάλει, ως μια δροσερή νοητή όαση και πνευματική ανάταση, τη μεγάλη εορτή της Παναγίας μας. Το δεκαπενταύγουστο, ή όπως το ονομάζουν πολλοί «το Πάσχα του καλοκαιριού», αποτελεί έναν σπουδαίο εορτολογικό σταθμό του εκκλησιαστικού ενιαυτού. Η κορυφαία αυτή εορτή είναι για ολόκληρη την Ορθοδοξία και ιδιαίτερα για μας του Έλληνες, που ευλαβούμαστε τη Θεοτόκο κατά τρόπο ξεχωριστό, μια ευκαιρία να εκφράσουμε ολόθυμα την τιμή μας προς το ιερό Της πρόσωπο, κι αυτό διότι η προσωπική και εθνική μας ζωή είναι συνυφασμένη με την υψηλή σκέπη και προστασία της Μεγάλης Μάνας, του κόσμου. Μεγάλα προσκυνηματικά κέντρα της χάρης Της (Τήνος, Πάρος, Βέρμιο, κ.α.) θα γίνουν και φέτος πόλοι έλξης χιλιάδων πιστών. Ακόμα πλήθος άλλων ναών αφιερωμένοι στην σεπτή Της Κοίμηση θα πανηγυρίσουν λαμπρά και θα τιμήσουν όπως πρέπει την έξοδό Της από τον κόσμο και την είσοδό Της στην ατέρμονη αιωνιότητα και την περίλαμπρη δόξα.

Τα ιερά βιβλία της Καινής Διαθήκης δεν αναφέρουν δυστυχώς τίποτε για την ζωή της Παναγίας μας μετά την Ανάσταση του Κυρίου και την Πεντηκοστή. Την σιωπή αυτή έρχεται να αναπληρώσει η ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας, η οποία, όπως είναι γνωστό, μαζί με την Αγία Γραφή, αποτελεί την πηγή της πίστεώς μας. Η ευσέβεια, ο σεβασμός και αγάπη των πιστών της ιεροσολυμίτικης εκκλησίας προς την Θεοτόκο διέσωσαν ορισμένα στοιχεία της ζωής Της, τα οποία καταγράφηκαν αργότερα στα έργα των Πατέρων και στην υμνολογία της Εκκλησίας μας.

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Η Υπεραγία Θεοτόκος μέσα από τον 44ο Ψαλμό

 

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

«Η ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ 44^ο ΨΑΛΜΟ»

                         [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 13-8-1988]                               

     Η εορτή μνήμης της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αγαπητοί μου, μας δίδει την αφορμή να δούμε εγκατάσπαρτη μέσα στην Αγία Γραφή την παναγία μορφή της και το ουρανόμηκες μεγαλείο της.

      Ο 44^ος Ψαλμός θα λέγαμε ότι είναι το θαυμάσιο εκείνο ποίημα, που αναφέρεται στον Μεσσία και την Κυρία Θεοτόκο. Στο πρώτο ήμισυ του ποιήματος εξυμνείται ο Υιός του Θεού, με όλα τα θεανθρώπινα γνωρίσματά Του και στο δεύτερο ήμισυ του ίδιου ποιήματος εξυμνείται η Εκκλησία, που η επιτομή της Εκκλησίας είναι η Παναγία Θεοτόκος. Με όλα εκείνα τα θαυμάσια γνωρίσματά της, σαν άμεσος κτίσις του Θεού.

     Ο Ψαλμός ο 44^ος έχει ως εξής- θα σας διαβάσω μόνο το κείμενο: «Ἐξηρεύξατο ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν, λέγω ἐγὼ τὰ ἔργα μου τῷ βασιλεῖ, ἡ γλῶσσά μου κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου. 

Ο Άγιος Γερβάσιος «ελέγχει» αυτούς που τον αγιοκατέταξαν

https://katanixi.gr/o-agios-gervasios-elegchei-aytoys-poy-ton-agiokatetaxan/

Tου Αθανάσιου Μπόλλα

Τι δίδασκε ο Άγιος Γερβάσιος Παρασκευόπουλος για τις αιρέσεις, τη μασονία, το Π.Σ.Ε, τους επισκόπους κ.λπ. και πόσο διαφέρουν με όσα διδάσκουν οι αρχιερείς που προσφάτως τον αγιοκατέταξαν

«Βαλλόμεθα πανταχόθεν. Αἱ ἡμέραι πού διερχόμεθα πονηραί εἰσιν. Ἂς φυλάξωμεν τήν παρακαταθήκην, τήν Ὀρθοδοξίαν ἀλώβητον, ἥν παρελάβομεν, ἣν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καί θεῖοι πατέρες μᾶς ἐνεπιστεύθησαν, εἰδότες παρά τίνων ἐλάβομεν»

[Άγιος Γερβάσιος Παρασκευόπουλος]

Την Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2023 αποφασίστηκε [1] από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως η επίσημη αγιοκατάταξη του Αρχιμανδρίτη Γερβασίου Παρασκευόπουλου (1877-1964), του οποίου η μνήμη θα τιμάται στις 30 Ιουνίου [2].

Θα νόμιζε κανείς ότι, για να βγει μια τέτοια απόφαση, το Φανάρι διακατέχεται από το ίδιο ορθόδοξο και παραδοσιακό πνεύμα που είναι διάχυτο στην ζωή και στα κείμενα του νεοκαταταγέντος Αγίου. Σχηματίζεται, δηλαδή, εσκεμμένα η εικόνα ότι οι οικουμενιστικές και αντικανονικές ενέργειες αρχιερέων του Φαναρίου μπορούν να συμβαδίσουν με την Ορθοδοξότατη και βασισμένη στους Κανόνες διδασκαλία και γραμμή ενός Αγίου σαν τον π. Γερβάσιο.

Όπως όλοι οι αιρετικοί ανά τους αιώνες, έτσι και οι Οικουμενιστές αναμειγνύουν το ψέμα με την αλήθεια, την Ορθοδοξία με την αίρεση, με στόχο να εξαπατήσουν. Γιατί, όπως λέει ο Μέγας Φώτιος “τέτοια εἶναι τὰ δόλια ἐπινοήματα τῶν αἱρετικῶν· καθόσον ἔχουν δάσκαλό τους τὸ φίδι [..] Πρῶτον, γιατὶ κι αὐτοὶ προσποιοῦνται εὐσέβεια, ἔπειτα, γιατὶ προβάλλουν τὸ δυσσέβημά τους σιγὰ σιγά [..] καὶ ὅταν ἐθίσουν τοὺς ακροατὲς στὴν ὑποκρυπτόμενη ἀσέβεια, τότε βγάζουν στὴ μέση καθαρὸ ὅλο τὸ δηλητήριο τῆς ἀσέβειας, ὁλοκληρώνοντας τὸν ὄλεθρο γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ τοὺς ὀπαδούς τους” [3].

Επειδή, λοιπόν, ως γνωστόν «τιμή Αγίου, μίμησις Αγίου» και προς επιβεβαίωση των παραπάνω, θα προσπαθήσουμε να αντιπαραβάλουμε τα λόγια και την στάση του Αγίου Γερβασίου, με τα λόγια και τα έργα των Οικουμενιστών οι οποίοι υποκριτικά μόνο τιμούν τον Άγιο, αφού δυστυχώς, όχι μόνο δεν τον μιμούνται, αλλά πρεσβεύουν τα αντίθετα. Αφού αναφέρουμε λίγα λόγια για τον Άγιο Γερβάσιο, θα παραθέσουμε τις διδαχές και πράξεις του Αγίου σε αντίθεση με τα λόγια και έργα των Οικουμενιστών, ως προς τα εξής θέματα:

1. Για τους ποιμένες

2. Για την εκλογή επισκόπων

3. Για τους Ιερούς Κανόνες και την Ιερά Παράδοση

4. Για την μεταστροφή των πεπλανημένων

5. Για τις συμπροσευχές

6. Για τις παπικές σχολές

7. Για τις αιρέσεις και το ορθό δόγμα

8. Για την αλλαγή του ημερολογίου

9. Για την ψευδοένωση και το Π.Σ.Ε

10. Για την μασονία