Τὰ "παράδοξα" τῆς Κοιμήσεως

Τὰ "παράδοξα"τῆς Κοιμήσεως

Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος - θεολόγος

    Τιμοῦμε καὶ μεγαλύνομε, ὅπως κάθε χρόνο, καὶ ἐφέτος, στὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως, τὴν Παναγία Μητέρα μας, «τὴν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν καὶ καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν». Ἐκφράζομε τὴν εὐγνωμοσύνη μας στὴν «Δέσποιναν τοῦ κόσμου, τὴν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας» τοῦ αἰωνίου θανάτου καὶ «δωρησαμένην ἡμῖν ζωὴν τὴν αἰώνιον». Συγχρόνως, δέ, εἴμαστε πεπεισμένοι ὅτι «ἡ δύναμις τῶν ἀβοηθήτων καὶ ἡ ἐλπίς τῶν ἀπελπισμένων», τώρα ποὺ «κατέλιπε τὸν κόσμον», ὄχι μόνον δὲν θὰ μᾶς ἀφήσῃ μόνους στὶς συμφορὲς τοῦ βίου μας, ἀλλὰ θὰ δέεται, ἀπὸ τὴν οὐράνια κατοικία της, μὲ ἀκόμη μεγαλύτερη παρρησία «ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν».

     Ἡ βεβαιότητα, μάλιστα, αὐτὴ μᾶς δίνει μεγάλο κουράγιο καὶ δύναμη. Πράγματι, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπαριθμήσῃ κανεὶς «τὰ μεγαλεῖα τῶν ὑπὲρ νοῦν θαυμάτων» τῆς Παναγίας, «τῶν τετελεσμένων διηνεκῶς», ὅπως αὐτὰ παρουσιάζονται μέσα ἀπὸ τὴν ὑπέροχη ὑμνογραφία τῆς ἡμέρας καὶ τὰ ὁποῖα δὲν συνδέονται, ἀσφαλῶς, ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν δική της κοίμηση ἀλλὰ πολὺ περισσότερο μὲ τὴν δική μας σωτηρία.

Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

                             

                            Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

Θεωρούμε την Κοίμηση της Θεοτόκου ως «τελευταίον ούσαν επ’ αυτή μυστήριον». Όλα τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στη μοναδική ζωή της Παναγίας, υπήρξαν μυστήρια ανερμήνευτα και υπέρλογα. Γεννάται με τρόπο θαυμαστό, προσφέρεται νήπιο στον Ναό, τρέφεται από το χέρι του αρχαγγέλου. Υπηρετεί το ύψιστο μυστήριο της Θείας Οικονομίας με τη συναίνεσή της να σαρκωθεί μέσα της ο ίδιος ο Θεός. Ακολουθεί τον Υιό της από την αρχή ως το τέλος του σωτηρίου έργου του, μέχρι τον Σταυρό και την Ανάσταση. Και με τρόπο αληθινά μεγαλειώδη διέρχεται τη φάση του θανάτου.

Και όλα αυτά δεν είναι μόνο απ’ τη μεριά του Θεού μυστήρια, επειδή αποτελούν δηλαδή θαυμαστές και υπερφυείς ενέργειές του. Αποτελούν και από την πλευρά της Παρθένου μυστήρια. Είναι μυστήρια της τελειότερης προσφοράς, αγάπης, υπακοής, ελευθερίας, ταπεινοφροσύνης, αφοσίωσης και εμπιστοσύνης προς τον Θεό. Και όπως σε όλα τα άλλα, έτσι και στον καιρό της εκδημίας της η Παναγία έδειξε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό. Και παρέδωσε την αγία ψυχή της στον Υιό της, το δε σώμα στους αποστόλους για να ταφεί.

Κοίμηση ή θάνατος;

 

Η εκδημία μιας ενορίτισσάς μας και ο ορισμός της εξοδίου ακολουθίας της για αύριο, παραμονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, μου προσέφερε την αφορμή να στρέψω λίγο το βλέμμα μου απ' αυτό το σπουδαίο και πολύ σημαντικό γεγονός το οποίο κυριαρχεί τούτες τις ημέρες στα απογεύματά μας, στη σύγχρονη ζωή και να στοχαστώ περί μιας αντιφάσεως που υφίσταται ανάμεσα σε δύο αντιλήψεις περί του θανάτου.

Απ' τη μία πλευρά, υπάρχει η κατανόηση του θανάτου που συνδέεται με τον θρίαμβο της Θεοτόκου. Η λέξη «θάνατος» δεν χρησιμοποιείται στην περίπτωσή της. «Κοιμήθηκε» λέμε, δεν πέθανε ή χάθηκε.

Απ' την άλλη, υπάρχει η συνηθισμένη αντίληψή μας για το θάνατο ως ένα τραγικό τέλος, ως το τέλος όλων των πραγμάτων.

Πως να μη νιώθει κανείς ζωώδη φόβο πριν από ένα τέτοιο, τραγικό τέλος;

Αυτός ο φόβος του θανάτου όμως, έρχεται σε αντίθεση με τις βασικές αξιολογικές κρίσεις της σύγχρονης κοινωνίας μας, μιας κοινωνίας άκρατου καταναλωτισμού και επίπλαστης ευημερίας. Αυτή η ίδια η κοινωνία, διαποτισμένη με ψεύτικες αξίες, αναγνωρίζει την αδυναμία της να ενώσει τα ιδανικά της, αυτά της απεριόριστης κατανάλωσης και της βραχυπρόθεσμης ευχαρίστησης, με το γεγονός του θανάτου!

Και πως απαντά η σημερινή κοινωνία, η σημερινή ψευτοκουλτούρα, σ' αυτή την αντίφαση, σ' αυτή την πρόκληση των κοσμοθεωριών;

Αγνοώντας τον θάνατο!

Πως; Mέσα από μια διαφορετική εικόνα της ζωής μας, που σκιαγραφείται με την καλλιέργεια ψεύτικων αξιών, οι οποίες εν τέλει, είναι εκείνες που στρέφουν το βλέμμα μας μακριά απ' τον θάνατο, το πιο βέβαιο γεγονός στη ζωή του ανθρώπου!

«Των Θλιβωμένων η Χαρά».

                                                

(Εόρτιο αφιέρωμα στη μεγάλη θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Σύντομη θεολογική προσέγγιση της υπέρτατης συμβολής της Θεομήτορος στη σωτηρία του κόσμου)

ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – καθηγητού

Μέσα στην σωματική και πνευματική νωχέλεια του καλοκαιριού η Εκκλησία μας προβάλει, ως μια δροσερή νοητή όαση και πνευματική ανάταση, τη μεγάλη εορτή της Παναγίας μας. Το δεκαπενταύγουστο, ή όπως το ονομάζουν πολλοί «το Πάσχα του καλοκαιριού», αποτελεί έναν σπουδαίο εορτολογικό σταθμό του εκκλησιαστικού ενιαυτού. Η κορυφαία αυτή εορτή είναι για ολόκληρη την Ορθοδοξία και ιδιαίτερα για μας του Έλληνες, που ευλαβούμαστε τη Θεοτόκο κατά τρόπο ξεχωριστό, μια ευκαιρία να εκφράσουμε ολόθυμα την τιμή μας προς το ιερό Της πρόσωπο, κι αυτό διότι η προσωπική και εθνική μας ζωή είναι συνυφασμένη με την υψηλή σκέπη και προστασία της Μεγάλης Μάνας, του κόσμου. Μεγάλα προσκυνηματικά κέντρα της χάρης Της (Τήνος, Πάρος, Βέρμιο, κ.α.) θα γίνουν και φέτος πόλοι έλξης χιλιάδων πιστών. Ακόμα πλήθος άλλων ναών αφιερωμένοι στην σεπτή Της Κοίμηση θα πανηγυρίσουν λαμπρά και θα τιμήσουν όπως πρέπει την έξοδό Της από τον κόσμο και την είσοδό Της στην ατέρμονη αιωνιότητα και την περίλαμπρη δόξα.

Τα ιερά βιβλία της Καινής Διαθήκης δεν αναφέρουν δυστυχώς τίποτε για την ζωή της Παναγίας μας μετά την Ανάσταση του Κυρίου και την Πεντηκοστή. Την σιωπή αυτή έρχεται να αναπληρώσει η ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας, η οποία, όπως είναι γνωστό, μαζί με την Αγία Γραφή, αποτελεί την πηγή της πίστεώς μας. Η ευσέβεια, ο σεβασμός και αγάπη των πιστών της ιεροσολυμίτικης εκκλησίας προς την Θεοτόκο διέσωσαν ορισμένα στοιχεία της ζωής Της, τα οποία καταγράφηκαν αργότερα στα έργα των Πατέρων και στην υμνολογία της Εκκλησίας μας.

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Η Υπεραγία Θεοτόκος μέσα από τον 44ο Ψαλμό

 

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

«Η ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ 44^ο ΨΑΛΜΟ»

                         [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 13-8-1988]                               

     Η εορτή μνήμης της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αγαπητοί μου, μας δίδει την αφορμή να δούμε εγκατάσπαρτη μέσα στην Αγία Γραφή την παναγία μορφή της και το ουρανόμηκες μεγαλείο της.

      Ο 44^ος Ψαλμός θα λέγαμε ότι είναι το θαυμάσιο εκείνο ποίημα, που αναφέρεται στον Μεσσία και την Κυρία Θεοτόκο. Στο πρώτο ήμισυ του ποιήματος εξυμνείται ο Υιός του Θεού, με όλα τα θεανθρώπινα γνωρίσματά Του και στο δεύτερο ήμισυ του ίδιου ποιήματος εξυμνείται η Εκκλησία, που η επιτομή της Εκκλησίας είναι η Παναγία Θεοτόκος. Με όλα εκείνα τα θαυμάσια γνωρίσματά της, σαν άμεσος κτίσις του Θεού.

     Ο Ψαλμός ο 44^ος έχει ως εξής- θα σας διαβάσω μόνο το κείμενο: «Ἐξηρεύξατο ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν, λέγω ἐγὼ τὰ ἔργα μου τῷ βασιλεῖ, ἡ γλῶσσά μου κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου. 

Ο Άγιος Γερβάσιος «ελέγχει» αυτούς που τον αγιοκατέταξαν

https://katanixi.gr/o-agios-gervasios-elegchei-aytoys-poy-ton-agiokatetaxan/

Tου Αθανάσιου Μπόλλα

Τι δίδασκε ο Άγιος Γερβάσιος Παρασκευόπουλος για τις αιρέσεις, τη μασονία, το Π.Σ.Ε, τους επισκόπους κ.λπ. και πόσο διαφέρουν με όσα διδάσκουν οι αρχιερείς που προσφάτως τον αγιοκατέταξαν

«Βαλλόμεθα πανταχόθεν. Αἱ ἡμέραι πού διερχόμεθα πονηραί εἰσιν. Ἂς φυλάξωμεν τήν παρακαταθήκην, τήν Ὀρθοδοξίαν ἀλώβητον, ἥν παρελάβομεν, ἣν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καί θεῖοι πατέρες μᾶς ἐνεπιστεύθησαν, εἰδότες παρά τίνων ἐλάβομεν»

[Άγιος Γερβάσιος Παρασκευόπουλος]

Την Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2023 αποφασίστηκε [1] από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως η επίσημη αγιοκατάταξη του Αρχιμανδρίτη Γερβασίου Παρασκευόπουλου (1877-1964), του οποίου η μνήμη θα τιμάται στις 30 Ιουνίου [2].

Θα νόμιζε κανείς ότι, για να βγει μια τέτοια απόφαση, το Φανάρι διακατέχεται από το ίδιο ορθόδοξο και παραδοσιακό πνεύμα που είναι διάχυτο στην ζωή και στα κείμενα του νεοκαταταγέντος Αγίου. Σχηματίζεται, δηλαδή, εσκεμμένα η εικόνα ότι οι οικουμενιστικές και αντικανονικές ενέργειες αρχιερέων του Φαναρίου μπορούν να συμβαδίσουν με την Ορθοδοξότατη και βασισμένη στους Κανόνες διδασκαλία και γραμμή ενός Αγίου σαν τον π. Γερβάσιο.

Όπως όλοι οι αιρετικοί ανά τους αιώνες, έτσι και οι Οικουμενιστές αναμειγνύουν το ψέμα με την αλήθεια, την Ορθοδοξία με την αίρεση, με στόχο να εξαπατήσουν. Γιατί, όπως λέει ο Μέγας Φώτιος “τέτοια εἶναι τὰ δόλια ἐπινοήματα τῶν αἱρετικῶν· καθόσον ἔχουν δάσκαλό τους τὸ φίδι [..] Πρῶτον, γιατὶ κι αὐτοὶ προσποιοῦνται εὐσέβεια, ἔπειτα, γιατὶ προβάλλουν τὸ δυσσέβημά τους σιγὰ σιγά [..] καὶ ὅταν ἐθίσουν τοὺς ακροατὲς στὴν ὑποκρυπτόμενη ἀσέβεια, τότε βγάζουν στὴ μέση καθαρὸ ὅλο τὸ δηλητήριο τῆς ἀσέβειας, ὁλοκληρώνοντας τὸν ὄλεθρο γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ τοὺς ὀπαδούς τους” [3].

Επειδή, λοιπόν, ως γνωστόν «τιμή Αγίου, μίμησις Αγίου» και προς επιβεβαίωση των παραπάνω, θα προσπαθήσουμε να αντιπαραβάλουμε τα λόγια και την στάση του Αγίου Γερβασίου, με τα λόγια και τα έργα των Οικουμενιστών οι οποίοι υποκριτικά μόνο τιμούν τον Άγιο, αφού δυστυχώς, όχι μόνο δεν τον μιμούνται, αλλά πρεσβεύουν τα αντίθετα. Αφού αναφέρουμε λίγα λόγια για τον Άγιο Γερβάσιο, θα παραθέσουμε τις διδαχές και πράξεις του Αγίου σε αντίθεση με τα λόγια και έργα των Οικουμενιστών, ως προς τα εξής θέματα:

1. Για τους ποιμένες

2. Για την εκλογή επισκόπων

3. Για τους Ιερούς Κανόνες και την Ιερά Παράδοση

4. Για την μεταστροφή των πεπλανημένων

5. Για τις συμπροσευχές

6. Για τις παπικές σχολές

7. Για τις αιρέσεις και το ορθό δόγμα

8. Για την αλλαγή του ημερολογίου

9. Για την ψευδοένωση και το Π.Σ.Ε

10. Για την μασονία

Αναζητείται ευσέβεια.

Ποντιακός χορός μέσα σε εκκλησία στα Ανώγεια Κρήτης. Οι δε χορευτές βγήκαν από την αριστερή πύλη του ιερού!!! (βίντεο)

Δεν τιμάμε τους προγόνους μας, όταν προσβάλλουμε αυτά για τα οποία αυτοί πολέμησαν. Η Εκκλησία είναι χώρος λατρείας του Θεού και όχι της εθνικής παράδοσης. Κανείς δεν θα έλεγε τίποτα αν χόρευαν στο προαύλιο του ναού.

Ο εφημέριος του Αγίου Γεωργίου στα Ανώγεια π. Ανδρέας Κεφαλογιάννης υποδέχθηκε την Ένωση Ποντίων Σουρμένων, η οποία ταξίδεψε στην Κρήτη για μια μουσικοχορευτική παράσταση στο θέατρο «Νίκος Ξυλούρης». Κοπελιές και παλικάρια, με τις ποντιακές τους φορεσιές πήγαν στον ιστορικό ναό του 17ου αιώνα.

FACEBOOK

pontosnews.gr

Η Εκκλησία και το πρόβλημα της αποτέφρωσης

Η Εκκλησία και το πρόβλημα της αποτέφρωσης

Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης (Σαχόφσκι)

καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε… (Μρ. θ΄:22)

Οι ιερείς ακούν συχνά την ερώτηση: «Γιατί η Εκκλησία δεν ευλογεί την αποτέφρωση του σώματος ενός εκλιπόντος Χριστιανού;»

Θα προσπαθήσω να απαντήσω σε αυτό όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Ναι, η Εκκλησία είναι κατά της καύσης ανθρώπινων σωμάτων επειδή αυτό δεν αντανακλά το πνεύμα της πίστης ούτε την ευαγγελική, βιβλική κατανόηση της ανθρώπινης αξίας.

Σκουπίδια, παλιά κουρέλια και σκουπίδια καίγονται· αλλά το σώμα ενός ανθρώπου δεν είναι σκουπίδι ούτε παλιό κουρέλι! Το σώμα ενός πιστού που έχει χρισθεί από το Άγιο Πνεύμα, «Ζωή. Ένας ναός μπορεί να καταρρεύσει ή να πάψει να χρησιμοποιείται για προσευχή, αλλά δεν καίγεται. Τόσο το ζωντανό όσο και το νεκρό σώμα ενός ανθρώπου που πιστεύει στην Ανάσταση, είναι σπόρος της ανάστασης. σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν (Α’ Κορινθίους 15:44). Αφού λάβει το Άγιο Πνεύμα, αφού κοινωνήσει με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αυτό το σώμα πρέπει να τοποθετηθεί με ευλάβεια στη γη ως σπόρος του μέλλοντος αιώνα. Αυτό το σώμα δεν μπορεί να κρεμαστεί από ένα δέντρο, δεν μπορεί να δοθεί στα πουλιά να το φάνε, δεν μπορεί να πεταχτεί σε βόθρο, ούτε να δοθεί σε σκύλους ή ζώα για να το ξεσκίσουν, ούτε να υποβληθεί σε τεχνητή καταστροφή.

γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ (Γέν. 3:19). Αυτός ο νόμος πρέπει να εκπληρώνεται σε όλες τις περιπτώσεις, απλά και χωρίς πονηριά, ως μορφή σεβασμού προς το ανθρώπινο σώμα, επιστρέφοντάς το και την ψυχή στον Θεό. Η αποσύνθεση του σώματος δεν πρέπει να εξαρτάται από τον άνθρωπο, αλλά μόνο από τον Θεό, τον Δημιουργό της ζωής. Μόνο Αυτός, ο Κύριος του κόσμου, διοικεί τη ζωή μας και το σώμα μας.

Ένα άτομο, ανεξάρτητα από τις επιθυμίες του, θα μπορούσε φυσικά να πνιγεί, να αναλωθεί από φωτιά, να διαμελιστεί από ζώα ή το σώμα του να καταστραφεί ολοσχερώς από κάποια έκρηξη. Όσοι πεθαίνουν σε ένα πλοίο μερικές φορές καταλήγουν στη θάλασσα. Όλα αυτά συμβαίνουν παρά τη θέληση του πιστού κεκοιμημένου και σε αυτό δεν αμαρτάνει. Η αμαρτία έγκειται στην κατεύθυνση της θέλησης. Σε μια προσβολή κατά των ανθρώπινων σωμάτων, ο Χίτλερ έκαψε εκατομμύρια σώματα σε κρεματόρια. Αυτό δεν ήταν αμαρτία εκ μέρους των ατόμων των οποίων τα σώματα ήταν αυτά· αυτή ήταν μια μαρτυρία των δεινών τους. Αυτό είναι όλο το θέμα.

Ραγδαίες οι εξελίξεις στην Σιναϊτική Αδελφότητα

            

Εξελέγη νέα Γεροντεία - Απομακρύνεται το ενδεχόμενο εμβάθυνσης της Κρίσης

Γράφει ο Αλέξανδρος Μ. Στεφανόπουλος – Δημοσιογράφος

Σε κρίσιμο ιστορικό σταυροδρόμι εισέρχεται πλέον η Σιναϊτική Αδελφότητα που εγκαταβιώνει εντός των  τειχών του Θεοφρούρητου Ιουστινιάνειου κάστρου στην Αίγυπτο του και Θεοβάδιστου Όρους Σινά.

Ήδη οι εξελίξεις τρέχουν με ταχύτητα εντός και εκτός Σιναϊτικής Αδελφότητας, καθώς μετά τις αποκαλύψεις της «Ζούγκλας» στις 22 Ιουλίου όπου η πλειοψηφία των 15+1 της επί των παρόντων και εγκαταβιούντων εντός της Μονής με ομόφωνη απόφαση τους έπαυσαν τον μέχρι τούδε, Αρχ. Σινά Ρεϊθώ και Φαράν κ. Δαμιανό (κατά κόσμον Σαμαρτζή) κοινοποιώντας του την έγγραφη απόφαση τους την οποία και αποκαλύψαμε, ως οφείλει κάθε ευσυνείδητος Δημοσιογράφος να πράττει ως Λειτουργός της, ανεξάρτητης και αδέσμευτης αχειραγώγητης και μη υπαγώμενης εις συμφέροντα ένθεν κακείθεν, ενημέρωσης και ορθής πληροφόρησης.

Πόσο μάλλον η μια πλευρά, εκείνη της πλειοψηφίας της Σιναίτικης Αδελφότητας φαίνεται να βρίσκεται σε αδυναμία αφού ούτε φωνή δημοσίως διαθέτει!

Ούτε, προς το παρόν με την υφιστάμενη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί…, εκπροσωπείται προ ουδεμίας Αρχής στην Ελλάδα τουλάχιστον (αλλά και στην Αίγυπτο αφού ο ηγούμενος κ. Δαμιανό) βρίσκεται σε πλήρη ουσιαστική απόσταση από τα «πνευματικά του παιδιά»…

Τις ώρες που γράφεται το κείμενο αυτό, -σήμερα 6 Αυγούστου 2025 , ανήμερα δηλαδή,  της Δεσποτικής Εορτής Του Σωτήρος Χριστού- είναι σε πλήρη εξέλιξη οι μυστικές διαβουλεύσεις της 3μελούς  Πατριαρχικής Εξαρχείας που ανακοινώθηκε από την Σιωνίτιδα Εκκλησία της  Ιερουσαλήμ, και με τις δυο πλευρές: Δηλαδή , Της 15μελους  Πλειοψηφίας Αρχής της Σιναϊτικής Αδελφότητας, (σε σύνολο 22 νομίμων Μελών της Αγιώνυμης Αδελφότητας ) από την μια και από την άλλη πλευρά εκείνης του Αρχ. Σινά κ. Δαμιανού.

Η των απελπισμένων ελπίς

                

Γραφίδα του μακαριστού Γέροντα Μωϋσή του Αγιορείτη.

Η Παναγία είναι η μόνη ελπίδα. Δεν υπάρχει άλλη για τους πολλούς απελπισμένους.

Στηριζόταν στον σταυρό του Υιού της. Ο πόνος την ομόρφαινε πιο πολύ. Στον κίνδυνο βρήκε τη λύτρωση. Επέλεξε τη σιωπή. Κυνηγήθηκε. Αγάπησε τα δύσκολα. Άντεξε στον πόνο. Άντεξε και στην ευτυχία των μαθητών του Υιού της, δίχως λάθη στις εξετάσεις. Ήξερε ν’ αναμένει.

Έπαθε λοιπόν κι έμαθε. Κέρδισε κι έχει να δώσει. Ό,τι έχει είναι δικό μας. Ο πλούτος ακένωτος, ζωοδόχος πηγή, ζωηφόρος αγάπη, επιτάφιος της απόγνωσης. Να μη την καταδέχονται και νάναι τόσο καταδεκτική. Η έκφραση της μια μεγάλη σιωπή, εύλαλη. Σκουπιδοντενεκέδες περιττών λόγων καθημερινά στις εξώθυρες, γεμάτοι οι λάκκοι. Το πέμπτο ευαγγέλιο της Παναγίας είναι όλο λευκές σελίδες, είναι γραμμένο από θωπευτική σιωπή, από μελάνι παραμυθίας. Είναι μια ανοιχτή αγκαλιά, μια σεμνή παρουσία, ένα μαντήλι, ένα ρόδο, ένα κουκί θυμίαμα στο λιβανιστήρι της γιαγιάς, μια αχτίδα ήλιου στην κλειστή κάμαρη, η μόνη γυναικεία μορφή στο κελλί του ασκητή, η διακόνισσα του Άθω, η αρχόντισσα του Πρωτάτου, η θαυματουργός Γερόντισσα.

Η Παναγία, η θάλασσα του Πεντζίκη, το λιμάνι της σωτηρίας, το μαφόρι της σκέπαστρο παρηγοριάς, η αρετή της τροφή μας, όλων των πεινασμένων, των φτωχών άφωτων, η φίλη των αθώων, των μαυρισμένων στο δάκρυ πονεμένων γιάτρισσα, ο ήλιος του χιονιού μας.

Πολλοί λένε: ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ , ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΩ ΤΟΣΗ ΥΠΟΚΡΙΣΊΑ ;

Δεν μένω στην Εκκλησία εξαιτίας των ανθρώπων. MEΝΩ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤOΥ.

Πολλοί λενε: ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΊΑ , ΌΤΑΝ ΒΛΕΠΩ ΤΟΣΗ ΥΠΟΚΡΙΣΊΑ; Δεν αντέχω άλλο την υποκρισία στην Εκκλησία… «Όλοι αυτοί που κοινωνούν και κάνουν πως είναι άγιοι,

κι όμως ζουν διπλές ζωές…»

«Πώς μπορώ να συνεχίσω να πιστεύω, όταν βλέπω ανθρώπους της Εκκλησίας να φέρονται χειρότερα κι απ’ τους έξω;»

Ερωτήματα σκληρά.Μα όχι άδικα.Γιατί ναι, υπάρχουν πληγές.

Υπάρχει σκοτάδι. Υπάρχουν και ψυχές που σκανδαλίζουν. Όμως...

Δεν μένω στην Εκκλησία εξαιτίας των ανθρώπων.

ΜΈΝΩ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Δεν ακολουθώ την Εκκλησία γιατί όλοι οι χριστιανοί είναι άγιοι.

Αλλά γιατί μέσα σ’ αυτήν, σώζεται και θεραπεύεται η δική μου αμαρτωλή ψυχή.

Ο Ἰησοῦς περιπατῶν ἐπί τῶν ὑδάτων. Μία περικοπή που μας διδάσκει ΠΩΣ να παλεύουμε κάθε μέρα μέ τά κύματα τῆς ζωῆς.

π. Κωνσταντινος Στρατηγόπουλος

Τό εὐαγγελικό κείμενο ποὺ ἀκούσαμε πρὶν ἀπὸ λίγο εἶναι σίγουρα γνωστὸ σὲ ὅλους σας καὶ μάλιστα γνωστὸ μὲ τὴν ἀπλότητά του καὶ τὴν ἀπλὴ κατανόησή του. Ἀλλὰ τολμῶ νὰ πῶ πως εἶναι ταυτόχρονα πολὺ συγκλονιστικό.

Ἀπλὸ μὲν εἶναι, γιατί τὸ καταλαβαίνουμε ὅλοι. Θάλασσα, τρικυμία, οἱ μαθητὲς φοβοῦνται, ἔρχεται ὁ Χριστός, τοὺς σώζει. Καὶ θὰ ἔλεγε κάποιος – βγάζοντας ἕνα ἄμεσο συμπέρασμα καὶ δὲν θὰ ἔκανε λάθος – να, μέσα στὶς τρικυμίες τοῦ βίου, ἂν ἐμπιστευόμαστε στὸν Χριστό, Ἐκεῖνος μᾶς σώζει. Εἶναι μιὰ σωστὴ ἀλλὰ ἀπλὴ προσέγγιση, ποὺ οὐσιαστικὰ γίνεται συγκλονιστική, ἂν μελετήσουμε τὸ ποια εἶναι ἡ διεργασία τοῦ νὰ καταλήξουμε σὲ αὐτὴν τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό. Γιατὶ καὶ μιὰ πρόταση νὰ κάνεις, νὰ τὸ πεῖτε σ’ ἕναν ποὺ δυσκολεύεται γιὰ τὴ ζωή καὶ συγκλονίζεται μέσα στὰ κύματα τοῦ βίου καὶ νὰ τοῦ πεῖτε: νὰ ἐμπιστεύεσαι στὸν Χριστό. Σωστὰ τοῦ ἀπαντήσατε καὶ ἐκεῖνος θὰ σᾶς πῇ: πῶς θὰ τὸ κάνω; Ἀλήθεια, αὐτὸ τὸ «πῶς» πολλὲς φορὲς καὶ σὲ ἐμᾶς ποὺ ἐντρυφοῦμε σὲ αὐτὰ τὰ κείμενα καὶ σὲ αὐτὴν τὴν πραγματικότητα τῆς ζωῆς, δὲν εἶναι ἕνα συγκλονιστικὸ ἐρώτημα; Να, λοιπόν, ἀρχίζει ἀπὸ ἐδῶ καὶ μετὰ ἡ συγκλονιστικὴ ἱστορία αὐτῆς τῆς διηγήσεως.

Ἐπιτρέψτε μου νὰ σᾶς τὴν καταθέσω, τονίζοντας πως γιὰ νὰ τὴν καταλάβουμε πρέπει νὰ προσεγγίσουμε τρία παράλογα, θὰ ἔλεγα τρελά, σημεῖα τοῦ κειμένου ποὺ ἀκούσαμε. Πιθανῶς νὰ μὴν τὰ συλλάβατε• ὅταν τὰ λέγω παράλογα καὶ τρελά, ἔτσι εἶναι• ἀλλὰ ἀκοῦστε τὰ παρακαλῶ, καὶ μόνον ὅταν τὰ προσεγγίσουμε αὐτὰ τὰ κείμενα, ὄχι ἀπλῶς βέβαια μόνo ἐρμηνευτικὰ, ἀλλὰ βιωματικά, μποροῦμε τότε νὰ πάρουμε τὴν ἀπάντηση τοῦ «πῶς θὰ ἐμπιστευθῶ τὸν Χριστό;» Να σᾶς θυμίσω ἢ νὰ σᾶς ἀποκαλύψω τὰ τρία παράλογα σημεῖα τῆς περικοπῆς.

Τὸ πρῶτο ἦταν ἡ λέξη τῆς πρώτης γραμμῆς: «ἠνάγκασεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον». «Ἠνάγκασεν;» Μα ἐμεῖς γνωρίζουμε μέσα ἀπὸ τὴ Γραφὴ ἕνα Θεὸ ποὺ δὲν ἀναγκάζει καὶ δὲν βιάζει ποτέ. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο παράλογο• ἕνας Θεὸς ποὺ ἀναγκάζει, γιὰ κάτι τελείως περιττό, νὰ μποῦν στὸ πλοῖο. Κρατῆστε το.

Μασόνος ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός;

σσ. Στο παρακάτω ρεπορτάζ παρουσιάζεται η δράση της Εκκλησίας κατά την διάρκεια της κατοχής από τους Ναζί που έσωσε την ζωή πολλών Εβραίων και αποτελεί άλλη μία απόδειξη για την φιλανθρωπία της Εκκλησίας που καταρρίπτει τις κατηγορίες εναντίον της ως δήθεν ρατσιστική. Όμως στο ρεπορτάζ αυτό αναφέρεται και κάτι άλλο, όχι μόνο μία φορά. Ότι στην υπόθεση αυτή σωτηρίας των Εβραίων εμπλάκησαν και οι Μασόνοι, ένας των οποίων ήταν και ο τότε αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός. Εάν αυτό αληθεύει, τότε πρέπει η Εκκλησία να πάρει δημοσίως θέση καθώς η ιδιότητα του μασόνου είναι ασυμβίβαστη με το αξίωμα του επισκόπου και η φιλανθρωπία και η ελεημοσύνη δεν αποτελεί κριτήριο αποδοχής της. Αναλυτικότερα, στο θέμα της μασονίας η Εκκλησία της Ελλάδος έλαβε επίσημη θέση και μάλιστα δύο φορές. Αρχικά, η Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος ασχολήθηκε με το θέμα αυτό κατά την συνεδρία της 7ης Οκτωβρίου 1933 και εξέδωσε ειδική «Πράξη» (Περιοδικό «Εκκλησία», 48/1933, σσ. 37-39). Το κείμενο αυτό κάνει λόγο περί «διεθνούς μυητικού οργανισμού» και «μυσταγωγικού συστήματος, όπερ υπομιμνήσκει τας παλαιάς εθνικάς μυστηριακάς θρησκείας ή λατρείας, από των οποίων κατάγεται και των οποίων συνέχειαν και αναβίωσιν αποτελεί». Το κείμενο αναφέρεται σε μαρτυρίες μασονικών κειμένων και κατοχυρώνει τη θέση της «εκ των εν ταις μυήσεσιν δρωμένων και τελουμένων». Για τη μύηση στον τρίτο βαθμό αναφέρεται πως αποτελεί «δραματικήν αφήγησιν του θανάτου του πάτρωνος της μασονίας Χιράμ και είδος τι μιμητικής επαναλήψεως του θανάτου τούτου. Ούτως η Μασονία αποδεδειγμένως τυγχάνει θρησκεία μυστηριακή, όλως διάφορος, χωρισμένη και ξένη της Χριστιανικής Θρησκείας». Σύμφωνα με τη θέση που πήρε ο τότε Αρχιεπίσκοπος της Ελλάδος Χρυσόστομος, και η οποία υπογραμμίζεται στην «Πράξιν», κληρικοί που μετέχουν της μασονίας είναι άξιοι καθαιρέσεως. Η απόφαση αυτή της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος ανανεώθηκε με μία νέα, που ελήφθη κατά την 28ην Νοεμβρίου 1972 και χαρακτηρίσθηκε «αυθεντικό κείμενο αυτής». Γι’ αυτό και η Ιεραρχία «εμμένει απολύτως εις τα εν τη Πράξει οριζόμενα περί Μασονίας. Διακηρύσσει και αύθις ότι η Μασονία είναι αποδεδειγμένως θρησκεία μυστηριακή, προέκτασις των παλαιών ειδωλολατρικών θρησκειών, όλως ξένη και αντίθετος προς την εξ αποκαλύψεως σωτηριώδη αλήθειαν της Αγίας ημών Εκκλησίας. Διαδηλοί κατηγορηματικώς ότι η ιδιότης του Μασόνου υπό οιανδήποτε μορφήν είναι ασυμβίβαστος προς την ιδιότητα του χριστιανού μέλους τού Σώματος τού Χριστού». Η νέα αυτή απόφαση μνημονεύει και επαινεί την υπ’ αριθ. 260/1.12.1969 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, με την οποία η μασονία καταδικάσθηκε «ως θρησκεία μυστική, μη γνωστή», καθώς και την ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου, που δημοσιεύθηκε στη «Φωνή τού Κυρίου» (13. 5. 1970), όπου η μασονία στηλιτεύεται ως θρησκεία.

            

–https://youtu.be/NhG_8lW4YlE

ΕΙΔΕΣ Η Δ.Ε.Η; Τώρα και στο Άγιον Όρος.

                            

Ρεύμα εξυπηρέτησης ή υπηρέτησης στο κράτος και σε καινούργιες ανάγκες που με την σειρά τους θα πυροδοτήσουν και άλλες τεχνητές ανάγκες που τελειωμό δεν θα έχουν;

Σε λίγο καιρό, από έγκυρες πληροφορίες, θα καταφτάσει η ΔΕΗ και στο Άγιον Όρος για να κοσμήσει με τις κολώνες και τους μεταλλικούς πυλώνες της το αγιονορείτικο παρθενικό τοπίο.

Γνωρίζουμε την ταλαιπωρία των ιερών σκηνωμάτων από τις γεννήτριες και ειδικά των μεγάλων Μονών, που πρέπει να καταναλώνουν πολλή ενέργεια καθημερινά για να ανταπεξέρχονται στις ανάγκες τόσο των Μοναχών αλλά και του πλήθους των προσκυνητών.

Όπως επίσης κατανοούμε και την ανάγκη για σταθερή ηλεκτροδότηση του Κέντρου υγείας στις Καρυές.

Όμως προβληματιζόμαστε από τα εξής:

Η Παναγία μας

 

Ἀρχιμ. Σωφρόνιου Γ. Μιχαηλίδη

Κάθε Αὔγουστο οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί γιορτάζουμε τό «Πάσχα». Δέν ὑπάρχει πόλη ἤ χωριό πού νά μήν ἔχει μία ἐκκλησία ἤ, ἔστω, ἕνα ξωκλήσι ἀφιερωμένο στή Μητέρα τοῦ Κυρίου μας. Ὁ Ὀρθόδοξος λαός μας, μέ τό ἀλάνθαστο κριτήριό του, ὑπερύψωσε στή συνείδησή του τήν Παναγία μας καί τῆς ἔστησε θρόνο βασιλικό μέσα στήν καρδιά του. Κι εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι δέν ὑπάρχει ὀρθόδοξη οἰκογένεια, ὀρθόδοξο σπίτι πού νά μήν ἔχει μέσα εἰκόνισμα τῆς Θεοτόκου.

Πραγματικά εἶναι μεγάλη ἡ ἀγάπη τῶν Ὀρθοδόξων γιά τήν Παναγία μας: Αὐτή εἶναι «ἐλπίς τῶν ἀπηλπισμένων», «πρεσβεία θερμή», «τεῖχος ἀπροσμάχητον», «ἐλέους πηγή», τοῦ «κόσμου καταφύγιον», «ἀδικουμένων προστάτης», τῶν «θλιβομένων ἡ χαρά», καί τόσα ἄλλα πού ἡ εὐσέβεια τοῦ λαοῦ μας τῆς προσδίδει. Κι ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά καί τήν ὑμνεῖ ὡς «Ὑπερευλογημένην», ὡς «Παναμώμητον», ὡς «Πανάχραντον», ὡς «Ἀμόλυντον», ὡς «Ἀειμακάριστον», ὡς «ἡγιασμένον Ναόν», ὡς «Παράδεισον λογικόν», ὡς «Ρόδον τό ἀμάραντον», ὡς «Βασιλέως καθέδραν», ὡς «Σιών ἁγίαν», ὡς «Θεοῦ κατοικητήριον», ὡς «Κλίμακα οὐράνιον», καί τόσα ἄλλα.

Ποιός ἀπό ἐμᾶς στόν πόνο του δέν κατέφυγε στήν Παναγία! Ποιός στή θλίψη του δέν ζήτησε τή βοήθειά Της! Ποιός μπροστά στόν κίνδυνο δέν τήν ἐπικαλέσθηκε! Ποιά μάνα δέν γονάτισε μπροστά στό εἰκόνισμά της παρακαλώντας γιά τά παιδιά της! Γιά μᾶς τούς Ἕλληνες Ὀρθόδοξους ἡ Παναγία ἀποτελεῖ, μετά τόν Τριαδικό Θεό, τό ἁγιότερο, τό σεβαστότερο, τό θαυμαστότερο, τό πιό ἀγαπημένο πρόσωπο, τήν οὐράνια Μητέρα μας: Αὐτήν πού μαζί μέ τόν Υἱόν Της κυβερνᾶ τή ζωή Τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν πιστῶν.

Η ολιγοπιστία του Πέτρου (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

 Κυριακή Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. ιδ’ 22-34)

Ο Θεός μας είναι ο Νικητής. Όλες οι καλές νίκες, μόνιμες ή πρόσκαιρες, από την αρχή του χρόνου ως το τέλος της ιστορίας, ανήκουν σ’ Εκείνον. Είναι νικητής όταν αποκαθιστά την τάξη, μέσα στην αταξία που προκαλούν αμαρτωλοί άνθρωποι. Όταν οι χειρότεροι των ανθρώπων ανέρχονται στην πρώτη θέση και οι καλλίτεροι πέφτουν στην τελευταία, Εκείνος αναποδογυρίζει την αταξία και βάζει τον τελευταίο πρώτο και τον πρώτο τελευταίο. Νικά την κακία και τα τεχνάσματα των πονηρών πνευμάτων που μαίνονται εναντίον των ανθρώπων και τα διαλύει, όπως σκορπίζει ο ισχυρός άνεμος μια άσχημη δυσοσμία. Είναι νικητής σε κάθε έλλειψη: όπου υπάρχει λίγο, το αυξάνει· όπου δεν υπάρχει τίποτα, δίνει με αφθονία. Είναι νικητής στην αρρώστια και στα βάσανα. Λέει ένα μόνο λόγο κι η αρρώστια μαζί με τα βάσανα εξαφανίζονται.

Οι τυφλοί βλέπουν, οι κουφοί ακούνε, οι άλαλοι μιλάνε, οι παράλυτοι σηκώνονται και περπατάνε, οι λεπροί καθαρίζονται. Είναι νικητής του θανάτου: διατάζει κι ο θάνατος ελευθερώνει το θύμα από τα σαγόνια του. Βασιλεύει στο βασίλειο των ουρανίων δυνάμεων – των αγγέλων και των αγίων – που δεν έχει τέλος. Ένα βα­σίλειο που αν συγκριθούν μαζί του τα βασίλεια αυτού του κόσμου είναι τόσο σκοτεινά και περιορισμένα, όσο ένας τάφος. Διατάζει τα στοιχεία και τα όντα αυτού του κόσμου και τίποτα δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στις εντολές Του, χωρίς τον κίνδυνο να διαλυθεί και ν’ αποσυντεθεί.

Η μια μέρα διαδέχεται την άλλη. Η μια νίκη ακο­λουθεί την άλλη. Η ιστορία αυτού του κόσμου είναι μια σειρά από νίκες του Θεού, είναι η αποκάλυψη της ακαταμάχητης θεϊκής δύναμης. Ο Θεός είναι ταπεινός σαν αρνί. Μπροστά Του όμως τρέμουν ο ουρανός και η γη. Όταν ο ίδιος το επιτρέπει να ταπεινώνεται, τότε αποκαλύπτεται περισσότερο δυναμικά και εμφατικά η μεγαλοσύνη Του. Όταν επιτρέπει να τον φτύνουν, τότε φανερώνει τη χυδαιότητα και την ιταμότητα των άλλων. Όταν παραδίδεται στη σφαγή, τότε η ζωή Του ακτινοβολεί.

Ο Θεός φανέρωσε το φως Του με το φως του ήλι­ου. Αυτό όμως δεν ήταν παρά μια αμυδρή σκιά του Εαυτού Του. Φανέρωσε τη δύναμή Του μέσα από τ’ αμέτρητα πύρινα σώματα στο σύμπαν, τη σοφία Του με την ευταξία της δημιουργίας και τη δημιουργία των όντων από τη μια άκρη του σύμπαντος ως την άλλη, το κάλλος Του από το κάλλος της φύσης, το έλεός Του από την επιμελή συντήρηση όλων όσα έφτιαξε, τη ζωή Του με τη ζωή όλων των όντων. Όλ’ αυτά δεν είναι παρά μια χλωμή κι εφήμερη εικόνα που παραπέμπει σ’ Εκείνον. Είναι απλά λέξεις πύρινες, χαραγμένες με πυκνό καπνό.

Κυριακή Θ΄Ματθαίου - Ερμηνεία της Ευαγγελικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

                              

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ [:Ματθ.14,22-34]

  ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

   «Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλουςκαὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι. ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ. τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος 

(:και αμέσως ο Ιησούς, για να μην παρασυρθούν οι μαθητές Του από τον ενθουσιασμό του πλήθους που ήθελε να Τον ανακηρύξει βασιλιά [μετά από το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων] τους ανάγκασε να εισέλθουν στο πλοίο και να περάσουν πριν από Αυτόν στο απέναντι μέρος της λίμνης, ωσότου Αυτός διαλύσει τα πλήθη του λαού. Και αφού διέλυσε τα πλήθη, ανέβηκε στο όρος, για να προσευχηθεί μόνος και απερίσπαστος. Και όταν άρχισε να νυκτώνει, ήταν μόνος Του εκεί. Το πλοίο όμως βρισκόταν πλέον στο μέσο της λίμνης και κλυδωνιζόταν πολύ από τα κύματα, διότι ήταν αντίθετος ο άνεμος)» [Ματθ.14,22-27]·[ερμην. απόδοση Παν. Τρεμπέλα].

     Για ποιον λόγο ανεβαίνει στο όρος; Για να μας διδάξει ότι είναι καλό πράγμα η ερημιά και η μόνωση όταν πρέπει να επικοινωνήσουμε με τον Θεό. Για τον λόγο αυτόν βέβαια καταφεύγει συχνά στις ερήμους και εκεί πολλές φορές διανυκτερεύει προσευχόμενος για να μας διδάξει να επιδιώκουμε την απόλυτη ησυχία κατά την προσευχή και από τον χρόνο και από τον τόπο· διότι η έρημος είναι μητέρα της ησυχίας και τόπος γαλήνης και λιμάνι που μας απαλλάσσει από κάθε θόρυβο.

Κυριακή Θ΄Ματθαίου - Ερμηνεία της Αποστολικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

            

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ [:Α΄ Κορ. 3,9-17]                         

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

     «Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε (:είμαστε και οι δύο [:και ο Παύλος και ο Απολλώς] ένα, διότι και εκείνοι που φυτεύουν και εκείνοι που φυτεύουν είμαστε συνεργάτες του Θεού στο έργο Του που αποβλέπει στην σωτηρία μας. Είστε αγρός που ανήκει στον Θεό και καλλιεργείται από Αυτόν. Είστε οικοδομή του Θεού που κτίζεται από Αυτόν με όργανά Του και κτίστες Του εμάς)» [Α΄Κορ.3,9].

     Πρόσεξε ότι αποδίδει και σε αυτούς έργο όχι μικρό, αφού προηγουμένως απέδειξε ότι το παν είναι έργο του Θεού. Επειδή δηλαδή πάντοτε συμβουλεύει πειθαρχία στους άρχοντες, για τον λόγο αυτόν δεν υποτιμά απόλυτα τους διδασκάλους. «Θεοῦ γεώργιον (:είστε αγρός που ανήκει στον Θεό και καλλιεργείται από Αυτόν)». Επέμεινε δηλαδή στη μεταφορά, επειδή είπε «φύτεψα» [βλ. Α΄Κορ. 3,6: «ἐγὼ ἐφύτευσα, Ἀπολλὼς ἐπότισεν, ἀλλ᾿ ὁ Θεὸς ηὔξανεν (:εγώ ο Παύλος φύτεψα σε σας την πίστη με το κήρυγμά μου, ο Απολλώς πότισε τη νεοφυτεμένη πίστη σας, αλλά ο Θεός την αύξανε. Χωρίς όμως την αύξηση αυτή, η σπορά ούτε θα φύτρωνε, ούτε θα ριζοβολούσε, ούτε θα καρποφορούσατε)»]. «Εφόσον είστε αγρός του Θεού, είναι δίκαιο να ονομάζεστε όχι από το όνομα αυτών, που τον καλλιεργούν, αλλά από το όνομα του Θεού· διότι ένας αγρός δεν παίρνει το όνομά του από αυτόν που το καλλιεργεί, αλλά από τον ιδιοκτήτη».

    «Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε (:είστε οικοδομή του Θεού που κτίζεται από Αυτόν με όργανά Του και κτίστες Του εμάς)». Επίσης η οικοδομή δεν είναι του τεχνίτη, αλλά του ιδιοκτήτη. «Και αν είστε οικοδομή, δεν πρέπει να έχετε διάσπαση, διότι τούτο δεν θα ήταν οικοδομή. Εάν είστε αγρός, δεν πρέπει να έχετε διαιρέσεις, αλλά να περιτειχίζεστε με ένα φράκτη, τον φράκτη της ομόνοιας».

    «Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα (:σύμφωνα με την χάρη του Θεού που μου δόθηκε για να θεμελιώνω εκκλησίες ανάμεσα στα έθνη, σαν έμπειρος αρχιτέκτονας έχω βάλει θεμέλιο στερεό)» [Α΄Κορ. 3,10]. Σοφό αποκάλεσε εδώ τον εαυτό του, όχι από έπαρση, αλλά δίνοντας σε αυτούς πρότυπο και δείχνοντας ότι τούτο είναι χαρακτηριστικό του σοφού, το να θέτει ένα θεμέλιο. Πρόσεξε λοιπόν πώς ομιλεί με μετριοφροσύνη. Αφού δηλαδή είπε τον εαυτό του σοφό, δεν άφησε να εννοηθεί ότι η σοφία είναι δική του, αλλά αφού προηγουμένως απέδωσε όλο τον εαυτό του στον Θεό, τότε αποκάλεσε σοφό τον εαυτό του· διότι λέγει «κατά τη χάρη του Θεού που μου δόθηκε». Δηλαδή δείχνει συγχρόνως ότι και το παν είναι του Θεού και ότι τούτο προπαντός είναι χάρις, το να μη γίνονται διαιρέσεις, αλλά το όλο έργο να στηρίζεται σε ένα θεμέλιο.

«Ἓκαστος βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ»

"στην εποχή μας κυκλοφορεί μία θέσις αιρετικοτάτη και μάλιστα από κάποιον αρχιεπίσκοπον, εκτός Ελλάδος, από κάποιον αρχιεπίσκοπον, εκτός Ελλάδος, ότι ο Χριστός έγινε αυτό που είναι κατά προκοπήν. Αίρεσις, αίρεσις…!" Ο π. Αθανάσιος τα κατήγγειλε από τότε. Το δε Οικουμενικό Πατριαρχείο καταδίκασε με αφορισμό τον Σωτηρόπουλο που κι αυτός το κατήγγειλε και αθώωσε τον αιρετικό αρχιεπίσκοπο. Όλοι υποτίθεται συμπαραστάθηκαν στον μακαριστό Σωτηρόπουλο, αλλά φυσικά μόνο λεκτικά, διότι έτρεμαν το κόστος. Έτσι λόγω της φοβίας και της αδράνειας των ποιμένων τέτοιου είδους βλασφημίες αυξήθηκαν και λέγονται απροκάλυπτα και ατιμώρητα. Σήμερα τα πράγματα είναι τρεις χειρότερα. ΟΙ επίσκοποι που αιρετίζουν και βλασφημούν αυξήθηκαν τρομερά. Και όμως, όπως και τότε, έτσι και σήμερα συνεχίζουν να μιλούν οι ιερείς περί βασιλικής οδού.

               

                                             

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, «Ἓκαστος βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ». (Κυριακή Θ΄Ματθαίου)

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ [: Α΄Κορ.3,9-17]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 1-8-1999 [Β403]

Ο Παύλος, αγαπητοί μου, παρομοιάζει τους πιστούς της Εκκλησίας της Κορίνθου με δύο εικόνες. Τους αποκαλεί -η πρώτη εικόνα- «Θεοῦ γεώργιον». Δηλαδή Θεού χωράφι. Και ακόμη: «Θεοῦ οἰκοδομή». Γεωργοί, λοιπόν, και οικοδόμοι είναι οι εργάτες του Ευαγγελίου, όπως εν προκειμένω ο Παύλος και ο Απολλώς. Αυτοί επιμελούνται τον αγρόν του Θεού ή την οικοδομήν του Θεού. Αυτοί κτίζουν δηλαδή την πνευματική ζωή των πιστών. Στην συνέχεια, και ο κάθε πιστός φροντίζει τον αγρό της ψυχής του και τον καλλιεργεί· αλλά και ακόμη φροντίζει να οικοδομεί την πνευματική του ύπαρξη.

Πριν, όμως, προχωρήσουμε, παρατηρούμε ότι ο Παύλος στην εικόνα της οικοδομής καθορίζει το θεμέλιον της οικοδομής. Αυτό, όπως θα δούμε λίγο πιο κάτω, είναι θεμελιώδους σημασίας. Γράφει ο Παύλος στην αποστολική περικοπή που ακούσαμε σήμερα: «Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα». «Έβαλα», λέγει, «θεμέλιον». Αλλά το θεμέλιον είναι δεδομένο. Δεν το φτιάχνει ο Παύλος το θεμέλιον αυτό. Απλώς το παίρνει και το τοποθετεί. Δηλαδή; Τι σημαίνει αυτό; Λέγει εδώ: «Θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός». «Κανείς άλλος δεν μπορεί να θέσει θεμέλιον παρά από Εκείνον τον οποίον ήδη έχει τεθεί. Κι αυτός ο θεμέλιος είναι ο Ιησούς Χριστός».

Έτσι μπορεί να τεθεί, θα λέγαμε, οιοσδήποτε θεμέλιος, την ύπαρξη του κάθε ανθρώπου; Διότι όταν λέγει «κανείς άλλος θεμέλιος δεν μπορεί να τεθεί» γεννάται το ερώτημα, είναι δυνατόν να τεθεί οιοσδήποτε άλλος θεμέλιος; Και ποιοι μπορεί να είναι αυτοί οι θεμέλιοι; Ασφαλώς ναι, αγαπητοί μου. Υπάρχουν πάρα πολλοί θεμέλιοι λίθοι της οικοδομής του κάθε ανθρώπου. Τα θεμέλια κάθε ανθρώπου τίθενται κατά την αγωγή του.

Ο "Ορθόδοξος Τύπος" ανακάλυψε ξαφνικά: Τό Πατριαρχεῖον ἰσοπεδώνει Ἀποστολικόν Κανόνα.

Ο δεύτερος γάμος των κληρικών γίνεται ήδη πράξη!

σσ. Μα, κύριοι του Ο.Τ., τώρα ανακαλύψατε ότι το πατριαρχείο καταργεί τους αποστολικούς Κανόνες και γενικά τους Κανόνες της Εκκλησίας; Τώρα ανακαλύψατε ότι οι αιρετικές αποφάσεις του Κολυμπαρίου εφαρμόζονται πιστά από την Εκκλησία συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος; Αλλά κι εσείς καταργείτε και κανόνες και την αγιοπατερική παράδοση. Διότι επιμένετε να αρκείσθε στην δημοσιογραφία αντί να εφαρμόσετε κι εσείς την αγιοπατερική (και ιεροκανονική) διδασκαλία της διακοπής κοινωνίας με τους αιρετικούς.

 

   Θλιβερὸν τὸ φαινόμενον τῆς ἰσοπεδώσεως τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον. Ἰσοπεδώνονται ἀποστολικοὶ κανόνες, κανόνες Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖοι εἶναι καρποὶ Πνεύματος Ἁγίου. Τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν ρητὰ ὁ Ἀποστολικὸς Κανὼν δηλώνει ὅτι «ὁ δυσὶ γάμοις συμπλακεὶς μετὰ τὸ βάπτισμα, ἢ παλλακὴν κτησάμενος, οὐ δύναται εἶναι Ἐπίσκοπος, ἢ Πρεσβύτερος, ἢ Διάκονος, ἢ ὅλος τοῦ καταλόγου τοῦ ἱερατικοῦ», τὸ πατριαρχεῖον, ἐπειδὴ θεωρεῖ ὅτι εἶναι ἀνώτερον τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, χορηγεῖ ἄδειαν εἰς πρεσβύτερον νὰ νυμφευθῆ διὰ δευτέραν φοράν, ζώσης τῆς πρεσβυτέρας. Ἡ ἐκκοσμίκευσις εἰς τὸ μεγαλεῖον της, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀνθρώπινον σωματεῖον καὶ ὄχι Θεανθρώπινος ὀργανισμός, τὸ ὁποῖον ἱκανοποιεῖ πάθη καὶ ἀδυναμίας, διὰ αὐτὸ ἔχει καταργήσει τὴν ἄσκησιν καὶ τὴν νηστείαν.  

  Συμφώνως πρὸς δημοσίευμα τῆς ἐφημερίδος ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ τῆς 28ης Ἰουλίου:

Επειδή τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύς λόγος περί ελευθερίας: Η ελευθερία του χριστιανού ως προνόμιο και ευθύνη

                                Ο Παύλος αισθάνεται ελεύθερος ακόμη κι όταν βρίσκεται στη φυλακή

Ιωάννης Καραβιδόπουλος

Το θέμα της δικαιώσεως του ανθρώπου με την πίστη στον Ιησού Χριστό και της ελευθερίας κυριαρχεί στην προς Γαλάτας επιστολή του Απ.Παύλου από την οποία είναι παρμένο το αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής, το οποίο είναι σε μετάφραση το εξής:

«Αδελφοί, ξέρουμε όμως πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί με την τήρηση των διατάξεων του νόμου. Αυτό γίνεται μόνο με την πίστη στον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό κι εμείς πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να δικαιωθούμε με την πίστη στον Χριστό κι όχι με την τήρηση του νόμου· γιατί με τα έργα του νόμου δεν θα σωθεί κανένας άνθρωπος. Αν όμως, ζητώντας να σωθούμε από τον Χριστό, βρεθήκαμε να είμαστε κι εμείς αμαρτωλοί όπως οι εθνικοί, σημαίνει τάχα πως ο Χριστός οδηγεί στην αμαρτία; ‘Οχι βέβαια! Γιατί, αν ό,τι γκρέμισα το ξαναχτίζω, είναι σαν να ομολογώ πως έκανα λάθος όταν το γκρέμιζα. Κι αληθινά, με κριτήριο το νόμο, έχω πεθάνει για τη θρησκεία του νόμου, για να βρω τη ζωή κοντά στον Θεό. ‘Εχω πεθάνει στον σταυρό μαζί με τον Χριστό. Τώρα πια δεν ζω εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπό μου ο Χριστός. Κι η τωρινή σωματική μου ζωή είναι ζωή βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη μου» (Γαλ. 2,16- 20).

Ο Μύθος της Ορθοδόξου Μαρτυρίας εις τους διαλόγους με αλλοδόξους

Του Ιωάννη Κορναράκη,

Ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών

 

Πηγή: «Ορθόδοξος Τύπος» 22 Δεκ 2006.

http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=500

Στο φύλλο του «Ο. Τ.» της 17-11-06 δημοσιεύθηκε κείμενο με τίτλο: «Η επικοινωνία με τους αλλόδοξους δυνατότητα ορθοδόξου μαρτυρίας».

    Το εν λόγω κείμενο στηρίζει και προβάλλει τη συμμετοχή των ορθοδόξων στους διαχριστιανικούς διαλόγους με το γνωστό επιχείρημα ότι η επικοινωνία μας με τους αλλοδόξους αποτελεί μοναδική ευκαιρία προσφοράς, εκ μέρους μας, της μαρτυρίας της ορθοδόξου αληθείας, την οποία η Εκκλησία μας κατέχει!

    Πρόκειται, σήμερα, για έναν ισχυρισμό, ο οποίος στηρίζεται στην κοινή λογική, σύμφωνα με την οποία η επικοινωνία μας αυτή επιβάλλεται ως μονόδρομος μιας τέτοιας προσφοράς, εφόσον είναι λογικό να δεχθούμε ότι, εάν δεν συναντηθούμε εν διαλόγω με τους αλλοδόξους αδελφούς μας, δεν μπορούμε να τους πληροφορήσουμε πειστικά για τον πλούτο των αληθειών της πατερικής μας παραδόσεως και γενικά για την ορθοδοξία της πίστεώς μας!

    Αλλά ένας τέτοιος ισχυρισμός θα ήταν πράγματι, σήμερα, ένα πειστικό επιχείρημα για τη συμμετοχή της Εκκλησίας μας σε τέτοιους διάλογους, εάν υπήρχαν όντως οι όροι και οι προϋποθέσεις και οι συνθήκες εκείνες, οι οποίες θα καθιστούσαν πραγματοποιήσιμο ένα τέτοιο έργο μαρτυρίας της ορθοδόξου πατερικής διδασκαλίας στους πλανεμένους αλλοδόξους αδελφούς μας!

    Εντούτοις, σήμερα, πολλοί παράγοντες, ποικίλης φύσεως, αποδεικνύουν ουτοπικό έναν τέτοιο ισχυρισμό ή μέθοδο επικοινωνίας μας με τους αλλοδόξους, με στόχο την ανάπτυξη της ιεραποστολικότητας της Εκκλησίας σε χώρους διαχριστιανικών διαλόγων, στους οποίους κυριαρχεί το οικουμενιστικό πνεύμα, της αλλοτριώσεως της χριστιανικής πίστεως από τα στοιχεία της αγιοπνευματικής-χαρισματικής της δυναμικής! Έτσι κάτω από τις προϋποθέσεις και τους όρους, υπό τους οποίους οι διάλογοι αυτοί πραγματοποιούνται σήμερα, το επιχείρημα της αναγκαιότητος αναπτύξεως ιεραποστολικότητος της Εκκλησίας στους εν λόγω χώρους, ως ουτοπικό, αποτελεί μύθο.

Ο ένας από τους τρεις Ιεράρχες της Εκκλησίας μας, ο άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος, μας διδάσκει τί πρέπει να κάνουμε σε καιρούς αιρέσεως. Ούτε αυτόν θα ακούσουμε;

   «Είναι καλύτερη από εμπαθή ομόνοια, η διάσταση χάριν της ευσέβειας» (PG 35,488C,736AB)

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ (+390)

     «(οι άγιοι) δεν συντάχτηκαν με την ασέβεια ούτε μιάνθηκαν μέσω της επικοινωνίας με αυτήν, την οποία αποφεύγουμε ως δηλητήριο φιδιού, όχι διότι βλάπτει το σώμα αλλά διότι μαυρίζει τα βάθη της ψυχής» (Γρηγόριος Θεολόγος, προς Αρειανούς και εις εαυτόν, ΕΠΕ 2,97)

     «Και ας ομολογούμε μέχρι την τελευταία μας αναπνοή την καλή κληρονομιά των αγίων Πατέρων, που βρίσκονταν πλησιέστερα προς τον Χριστό και την αρχική πίστη, την ομολογία που μας έχει συνοδεύσει από την παιδική μας ηλικία και την οποία είπαμε για πρώτη φορά και με την οποία θα αναχωρήσουμε μαζί από την ζωή αυτή, αντλώντας από αυτήν, αν όχι τίποτα άλλο, τουλάχιστον την ευσέβεια» (Λόγος ΙΑ,ΕΠΕ 1,296)

     «Εκείνους οι οποίοι φρονούν τα αντίθετα, ως διαφθορείς της αλήθειας, όσο μεν είναι δυνατόν, ας τους δεχόμαστε μαζί μας και ας τους θεραπεύουμε. Εκείνους όμως οι οποίοι είναι ανίατα ασθενείς, ας τους αποφεύγουμε για να μην μεταδοθεί ενδεχομένως και σε μας η ασθένειά τους προτού τους μεταδώσουμε την υγεία μας» (ΕΠΕ 1, 269-271)

«Εγώ φοβάμαι τους άγριους λύκους μήπως… σπαράξουν το ποίμνιο με λόγους σπαρακτικούς και βίαιους… Φοβούμαι τους ληστές και τους κλέπτες… μήπως ληστέψουν με αναίδεια… ώστε να θυσιάσουν, να σκοτώσουν και να καταστρέψουν, αρπάζοντας λεία, κατατρώγοντας ψυχές» (ΕΠΕ 2, 156)

     «Είναι καλύτερος ο επαινετός πόλεμος από ειρήνη που χωρίζει από το Θεό. Και για αυτό το Πνεύμα οπλίζει τον πράο μαχητή ώστε να μπορεί να πολεμάει όπως πρέπει» (ΕΠΕ 1,176)

   «Είναι καλύτερη από εμπαθή ομόνοια, η διάσταση χάριν της ευσέβειας» (PG 35,488C,736AB)

Αὐτὸ διδάσκει ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία: Προηγεῖται ἡ ἀποτείχιση τῶν πιστῶν ἀπὸ τὸν Νεστόριο καὶ ἀκολουθεῖ ἡ καθαίρεσή του.

Ἡ διαχρονικὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἐμφανίζεται αἵρεση (ὅπως σήμερα ὁ Οἰκουμενισμός) φαίνεται καθαρὰ στὴν περίπτωση τοῦ κανονικοῦ τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου (ὅπως ἀκριβῶς τοῦ Βαρθολομαίου σήμερα).

Πρῶτα ἀποτειχίζονται οἱ πιστοί, δηλ. λαϊκοί, ἱερομόναχοι, ἱερεῖς καὶ μοναχοί διακόπτουν τὸ Μνημόσυνο τοῦ κανονικοῦ Πατριάρχη Νεστορίου καὶ στὴ συνέχεια ἡ Γ΄ Οἰκουμενισκὴ Σύνοδος, ἀφοῦ μετὰ τὴν ἀντίδραση τοῦ λαοῦ καὶ τὴν διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τὸν κάλεσε σὲ ἀπολογία καὶ ὁ Νεστόριος δὲν μετανόησε, τότε οἱ Πατέρες τῆς Συνόδου τὸν καθαίρεσαν.

Σήμερα ὅμως, τί γίνεται; Σήμερα, οἱ μὲν ἀντι-Οἰκουμενιστὲς παρὰ τὴν τρομερὴ κατρακύλα ἀκόμα τὸ "σκέπτονται", ἐὰν πρέπει νὰ διακόψουν τὴν Μνημόνευση τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχη, ποὺ ἔχει πεῖ καὶ ἔχει κάνει πολὺ χειρότερα ἀπὸ τὸν Νεστόριο, οἱ δὲ Μητροπολίτες -ἄλλοι φανερὰ κι ἄλλοι σιωπηρά- ἀποδέχτηκαν τὴν κακόδοξη καὶ ληστρικὴ Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου ποὺ ὁ αἱρεσιάρχης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπέβαλε καὶ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς μάλιστα θέλουν νὰ τὸν ξεπεράσουν.!

Ἀπό τὰ Πρακτικὰ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

«ἡ διόρθωσις προτρέχει τῆς κοινωνίας, οὐχὶ ἡ κοινωνία τῆς διορθώσεως»!

Οἱ σημερινοὶ θιασῶτες τῆς ἀτέρμονης διαμαρτυρίας, τοῦ δυνητισμοῦ καὶ τῆς κακῆς “Οἰκονομίας”

«ξέχασαν» τὸν Ἰωσὴφ Βρυέννιο

Τοῦ Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου

Εἶναι πιὰ ἡλίου φαεινότερον, ὅτι οἱ θιασῶτες τῆς διὰ δημοσιεύσεων ἀτέρμονης διαμαρτυρίας, τοῦ δυνητισμοῦ καὶ τῆς κακῶς ἐφαρμοσμένης καὶ παρανοημένης «Οἰκονομίας» δὲν κάνουν τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ ἀπορροφοῦν τὶς ἀντιδράσεις τοῦ ποιμνίου καὶ νὰ ἐπιτρέπουν στὴν  ὁμολογουμένη Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ νὰ παγιωθεῖ. Τὸ μάταιο κάθε καταγγελίας τους ἄνευ ἀντικρύσματος, τὸ ἀτελέσφορο τῶν ἐπιφανειακῶν διαμαρτυριῶν τους ἄνευ τῆς πρακτικῆς συνέπειας καὶ ἡ συντήρηση μίας ψευδαισθητικῆς ὁμολογίας ἄνευ μαρτυρίου παγιώνουν ὄχι μόνο τὴν Παναίρεση ἀλλὰ καὶ τὴν παθητικότητα τῶν πιστῶν ποὺ βλέπει τὴν ἔλλειψη συνέπειας ἔργων καὶ λόγων καὶ παραιτεῖται.

Μία ἀπόδειξη γιὰ τὰ παραπάνω ἀποτελεῖ τὸ γεγονός, ὅτι οἱ θιασῶτες αὐτοὶ «ξεχνοῦν» πιὰ νὰ ἀναφέρουν στὴν ἐπιχειρηματολογία τους ἐνάντια στὴν αἵρεση ἐκκλησιαστικοὺς συγγραφεῖς, γιὰ τοὺς ὁποίους στὴν ἀρχὴ τῆς πρὶν ἀπὸ δεκαετίες φαντασμαγορικῆς καὶ ψευδαισθητικῆς ἀντιαιρετικῆς ἀγόρευση τους ἦταν λαῦροι. Μετατρέποντας τὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία σὲ ἐκκλησιαστικὸ λάφυρο, ξεχνοῦν νὰ ἀναφέρουν αὐτοὺς πού, ἂν ζοῦσαν σήμερα, θὰ τοὺς εἶχαν καταδικάσει. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος.

Ὁ ξακουστὸς αὐτὸς ἐκκλησιαστικὸς ἀνήρ, ὁ «διδάσκαλος τῶν διδασκάλων» κατὰ τὸν Εὐγένιο Βούλγαρη, ἔδωσε μεγάλες μάχες ἐνάντια στοὺς Λατίνους καὶ στὶς φιλενωτικὲς προσπάθειες τῶν σύγχρονών του ὀρθοδόξων. Κυρίως ὅμως καταπολέμησε μὲ τοὺς λόγους του τὴν ἀντιπατερικὴ πρακτικὴ τοῦ συμβιβασμοῦ μὲ τὴν αἵρεση καὶ τὴν ἐπιφανειακὴ ὀρθόδοξη βιωτή. Γιὰ τὸν Βρυέννιο ἡ πίστη βρίσκεται πάντα σὲ κίνδυνο, ὅταν οἱ ὑπερασπιστές της δὲν εἶναι εἰλικρινεῖς ὡς πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία τους καὶ γι’ αὐτὸ αὐτοὶ εἶναι καταδικαστέοι «ὁ νεύματι μόνῳ τὸν Θεὸν ἀπαρνούμενος ἀπωλείᾳ ὑπόκειται» (Ἀ. Παπαδοπούλου-Κεραμέως, «Ἰωσὴφ Βρυεννίου Πρακτικά» σελ. 50-51).