Ἡ λυτρωτικὴ αὐτοσυναίσθηση και η τρομερή προειδοποίηση του Χριστού

                          

                               

Καραβιδόπουλος Ἰωάννης

Καθηγητής Πανεπιστημίου

Κυριακὴ Δ’ Ματθαίου

Ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς Δ΄ Ματθαίου διηγεῖται τὴν θεραπεία ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ τοῦ δούλου ἑνὸς Ρωμαίου ἀξιωματούχου, ἑνὸς ἑκατόνταρχου. Εἶναι σὲ μετάφραση ἡ ἀκόλουθη:

«Μόλις μπῆκε ὁ Ἰησοῦς στὴν Καπερναούμ, τὸν πλησίασε ἕνας ἑκατόνταρχος καὶ τὸν παρακαλοῦσε μ’ αὐτὰ τὰ λόγια: «Κύριε, ὁ δοῦλος μου εἶναι κατάκοιτος στὸ σπίτι, παράλυτος, καὶ ὑποφέρει φοβερά». Ὁ Ἰησοῦς τοῦ λέει: «Ἐγὼ θὰ ἔρθω καὶ θὰ τὸν θεραπεύσω». Ὁ ἑκατόνταρχος τοῦ ἀποκρίθηκε: «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ δεχτῶ στὸ σπίτι μου· πὲς ὅμως μόνο ἕναν λόγο, καὶ θὰ γιατρευτεῖ ὁ δοῦλος μου. Εἶμαι κι ἐγὼ ἄνθρωπος κάτω ἀπὸ ἐξουσία, καὶ ἔχω στρατιῶτες στὴ διοίκησή μου· λέω στὸν ἕνα «πήγαινε» καὶ πηγαίνει, καὶ στὸν ἄλλο «ἔλακαὶ ἔρχεται» καὶ στὸν δοῦλο μου «κᾶνε αὐτὸ» καὶ τὸ κάνει». Ὅταν τὸν ἄκουσε ὁ Ἰησοῦς, θαύμασε καὶ εἶπε σ’ ὅσους τὸν ἀκολουθοῦσαν: «Σᾶς βεβαιώνω πὼς τόση πίστη οὔτε ἀνάμεσα στοὺς Ἰσραηλίτες δὲν βρῆκα. Καὶ σᾶς λέω πὼς θὰ ‘ρθουν πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολὴ καὶ δύση καὶ θὰ καθίσουν μαζὶ μὲ τὸν Ἀβραάμ, τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ἰακὼβ στὸ τραπέζι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἐνῶ οἱ κληρονόμοι τῆς βασιλείας θὰ πεταχτοῦν ἔξω στὸ σκοτάδι· ἐκεῖ θὰ κλαῖνε, καὶ θὰ τρίζουν τὰ δόντια τους». Ὕστερα εἶπε στὸν ἑκατόνταρχο ὁ Ἰησοῦς: «Πήγαινε, κι ἂς γίνει αὐτὸ ποὺ πίστεψες». Καὶ γιατρεύτηκε ὁ δοῦλος ἐκείνη τὴν ὥρα» (Ματθ. 8, 5-13).

Κάνουν συγκλονιστικὴ ἐντύπωση τὰ λόγια τοῦ ἑκατόνταρχου τῆς διηγήσεως: «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ δεχτῶ στὸ σπίτι μου. πὲς ὅμως μόνο ἕναν λόγο, καὶ θὰ γιατρευτεῖ ὁ δοῦλος μου».

Νὰ τὸ πρῶτο βῆμα τῆς λυτρώσεως: ἡ συναίσθηση τῆς ἀναξιότητας, τὸ ξεγύμνωμα τοῦ ἑαυτοῦ μας ἀπὸ ὅλα τὰ ὀχυρὰ ποὺ κτίζουμε συνήθως γιὰ νὰ σταθοῦμε μὲ πολλὲς ἀξιώσεις μέσα στὴ ζωή, νὰ δείξουμε στοὺς ἄλλους τὴν δύναμή μας, νὰ πείσουμε καὶ μᾶς τοὺς ἴδιους γιὰ τὴν ὑπεροχή μας.

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Αναζήτησις και εύρεσις πίστεως (Κυριακή Δ΄ Ματθαίου)

                   

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου  με θέμα:

«ΑΝΑΖΗΤΗΣΙΣ ΚΑΙ ΕΥΡΕΣΙΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 9-7-1995]   (Β319)                                                                                                                                                   

    Ακούσαμε, αγαπητοί, την ωραία περικοπή του Ματθαίου σήμερα, που ένας εκατόνταρχος ζητά από τον Κύριον την θεραπεία του δεινώς βασανιζομένου δούλου του. Κι αυτός ο εκατόνταρχος βεβαίως δεν ανήκε εις τον λαόν του Θεού. Ήταν Ρωμαίος πολίτης, αξιωματούχος και ειδωλολάτρης. Η στάση του, όμως, έναντι του Κυρίου ήταν στάση αξιοθαύμαστη. Λέγει το ιερό κείμενο ότι: «Ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασε καὶ εἶπε τοῖς ἀκολουθοῦσιν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον».

     Και είπε ο Κύριος εκείνον τον θαυμάσιον λόγον, που εξισώνει πλέον τους εθνικούς , δηλαδή τους ειδωλολάτρας, με τον λαόν του Θεού -όσοι φυσικά θα απεδέχοντο το θεανθρώπινον πρόσωπό Του: «Ἀμήν λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσι καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ ᾿Αβραὰμ καὶ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων». Ότι δηλαδή «από τους εθνικούς θα γίνει αποδεκτόν το θεανθρώπινον πρόσωπό Του· ενώ από τους υιούς της βασιλείας, αυτοί που κλήθηκαν πρώτοι να μπουν στην Βασιλεία του Θεού, ο λαός του Θεού, οι  Εβραίοι, αυτοί», λέει, «θα εκβληθούν έξω». Και το «ἔξω» δεν είναι παρά, όπως σαφώς εδώ το λέγει ο Κύριος, η κόλασις.

    Τι είναι όμως εκείνο που δίδει τόσα προνόμια; Είναι η πίστις. Σε τι πίστις; Στο θεανθρώπινον πρόσωπον του Ιησού Χριστού. Βλέπει κανείς την στάση του εκατόνταρχου, του στρατιωτικού, έναντι του Κυρίου, στάση πλήρους πίστεως. Και από την άλλη βλέπει την στάση των υιών της Βασιλείας, να λέγουν, οι Εβραίοι, να λέγουν δια τον Κύριον ότι είναι ο άρχων των δαιμονίων, ο σφετεριστής θείων ιδιοτήτων και άξιος, συνεπώς, θανάτου σταυρού και κολάσεως.

Κυριακή Δ΄ Ματθαίου - Ερμηνεία της Αποστολικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

                                

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ [: Ρωμ. 6,18-23]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

     «Ἐλευθερωθέντες δὲ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῇ δικαιοσύνῃ (:Κι έτσι, αφού ελευθερωθήκατε από την αμαρτία, γίνατε δούλοι στην αρετή )» [Ρωμ.6,18]. Εδώ δείχνει δύο δωρεές του Θεού, και την απελευθέρωση από την αμαρτία, και την υποδούλωση στην αρετή, πράγμα που είναι καλύτερο από κάθε ελευθερία. Γιατί ο Θεός έκανε το ίδιο, όπως θα έκανε κάποιος αν, παραλαμβάνοντας ένα ορφανό παιδί που μεταφέρθηκε από τους βαρβάρους στην χώρα τους, δεν το ελευθέρωνε μόνο από την αιχμαλωσία, αλλά και γινόταν γι΄αυτό πατέρας προνοητικός και το ανέβαζε στην πιο μεγάλη τιμή. Αυτό ακριβώς έγινε και σε μας. Γιατί όχι μόνον μας ελευθέρωσε από τα παλαιά κακά, αλλά και σε αγγελική ζωή μας οδήγησε, και άνοιξε για μας δρόμο άριστης διαγωγής, αφού μας παρέδωσε στην ασφάλεια της αρετής, θανάτωσε τα παλαιά κακά, νέκρωσε τον παλαιό μας άνθρωπο και μας οδήγησε στην αιώνια ζωή[…].

…………………………………………………………………………………………

     [Oμιλία ΙΓ΄:] «Ἀνθρώπινον λέγω διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς ὑμῶν. ὥσπερ γὰρ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ εἰς τὴν ἀνομίαν, οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν (:Μεταχειρίζομαι ανθρώπινο τρόπο εκφράσεως εξαιτίας της αδυναμίας της ανθρώπινης φύσεώς σας, η οποία είναι ακόμα σαρκική και γι’ αυτό η άσκηση της αρετής σάς φαίνεται δουλεία. Όπως δηλαδή προσφέρατε τα μέλη σας σκλάβα στην αμαρτία, που κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο και παραβάτη του νόμου, για να διαπράττετε την ανομία, έτσι τώρα να προσφέρετε τα μέλη σας δούλα στην ενάρετη ζωή, για να προοδεύσετε σε αγιότητα)»[Ρωμ.6,19].

Κυριακή Δ΄ Ματθαίου - Υπομνηματισμός της Ευαγγελικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ [: Ματθ. 8,5-13]

                                

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΥ

«Εἰσελθόντι δὲ αὐτῷ εἰς Καπερναοὺμ προσῆλθεν αὐτῷ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος (:και όταν ο Ιησούς μπήκε στην Καπερναούμ, ήλθε κοντά Του ένας εκατόνταρχος, ο οποίος Τον παρακαλούσε και Του έλεγε: “Κύριε, ο δούλος μου είναι κατάκοιτος και παράλυτος στο σπίτι και βασανίζεται από τρομερούς πόνους”)» [Ματθ. 8,5-6].

Όταν λοιπόν ο Ιησούς κατέβηκε από το όρος [:αμέσως μετά την επί του Όρους ομιλία Του], τότε προσήλθε σ΄Αυτόν ο λεπρός για να Τον παρακαλέσει να τον θεραπεύσει [βλ. Ματθ. 8,1-4: «Καταβάντι δὲ αὐτῷ ἀπὸ τοῦ ὄρους ἠκολούθησαν αὐτῷ ὄχλοι πολλοί. Καὶ ἰδοὺ λεπρὸς ἐλθὼν προσεκύνει αὐτῷ λέγων· Κύριε, ἐὰν θέλῃς, δύνασαί με καθαρίσαι. καὶ ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἥψατο αὐτοῦ ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· θέλω, καθαρίσθητι. καὶ εὐθέως ἐκαθαρίσθη αὐτοῦ ἡ λέπρα. καὶ λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ὅρα μηδενὶ εἴπῃς, ἀλλὰ ὕπαγε σεαυτὸν δεῖξον τῷ ἱερεῖ καὶ προσένεγκε τὸ δῶρον ὃ προσέταξε Μωσῆς εἰς μαρτύριον αὐτοῖς (: όταν κατέβηκε ο Ιησούς από το βουνό, Τον ακολούθησαν πολλά πλήθη λαού. Και να, ένας λεπρός ήλθε και Τον προσκυνούσε γονατιστός λέγοντας: “Κύριε, εάν θέλεις, έχεις τη δύναμη να με καθαρίσεις από τις πληγές και τα εξανθήματα της ακάθαρτης αρρώστιας μου”.Ο Ιησούς τότε άπλωσε το χέρι Του και τον άγγιξε λέγοντας: “Θέλω. Καθαρίσου”. Και αμέσως καθαρίστηκε η λέπρα του, και έγινε τελείως υγιής. Τότε ο Ιησούς τού λέει: “Πρόσεξε να μην πεις σε κανέναν το θαύμα της θεραπείας σου, αλλά πήγαινε και δείξε τον εαυτό σου στον ιερέα και πρόσφερε το δώρο που έχει καθορίσει ο Μωυσής. Για να χρησιμεύσει η εξέτασή σου από τον ιερέα και η προσφορά του δώρου σου ως μαρτυρία και απόδειξη στον ιερέα και στους Ιουδαίους ότι και εσύ θεραπεύτηκες τελείως και εγώ δεν ήλθα να καταργήσω τον νόμο”)»], ενώ ο εκατόνταρχος πήγε στον Ιησού έπειτα από λίγο, μόλις ο Κύριος εισήλθε στην Καπερναούμ.

Για ποιον λόγο λοιπόν ούτε ο ένας ούτε ο άλλος δεν ανέβηκαν στο όρος; Όχι από οκνηρία, διότι και των δύο η πίστη ήταν θερμή, αλλά για να μη διακόψουν τη διδασκαλία. Όταν λοιπόν προσήλθε στον Ιησού ο εκατόνταρχος, λέγει: «Κύριε, ο δούλος μου είναι κατάκοιτος και παράλυτος στο σπίτι και βασανίζεται από τρομερούς πόνους». Μερικοί, λοιπόν, λέγουν ότι για να δικαιολογηθεί ανέφερε και την αιτία για την οποία δεν τον έφερε μαζί του. «Διότι δεν ήταν δυνατόν», λέγουν, «να τον μεταφέρει σηκωτό, ενώ ήταν παράλυτος και υπέφερε, ευρισκόμενος στο τέλος της ζωής του». Για το ότι ήταν ετοιμοθάνατος, το λέγει ο Λουκάς ότι επρόκειτο να πεθάνει [βλ. Λουκ.7,2: «Ἑκατοντάρχου δέ τινος δοῦλος κακῶς ἔχων ἤμελλε τελευτᾶν, ὃς ἦν αὐτῷ ἔντιμος (: στο μεταξύ ο δούλος κάποιου εκατόνταρχου ήταν πολύ άρρωστος και κινδύνευε να πεθάνει. Και ο δούλος αυτός ήταν αγαπητός στον εκατόνταρχο για την πίστη και την υπακοή που του έδειχνε)»]. Εγώ όμως λέω ότι αυτό είναι απόδειξη της μεγάλης του πίστεως, η οποία ήταν πολύ μεγαλύτερη από εκείνων που κατέβασαν τον άλλον παραλυτικό από τη χαλασμένη σκεπή [πρβ. Μάρκ. 2,1-12]· διότι επειδή γνώρισε πολύ καλά ότι και μόνη η προσταγή Του αρκεί για να σηκωθεί ο κατάκοιτος, θεώρησε περιττό να τον μεταφέρει εκεί.

Δεν μπορεί να υπάρξει «καλή» ή «κακή» Θεία Λειτουργία.

                              

Δεν μπορεί να υπάρξει «καλή» ή «κακή» Θεία Λειτουργία. Οι πιστοί μπορούν να αποκρίνονται ή όχι στο «στώμεν καλώς».

Η Λειτουργία λειτουργεί και δεν βελτιώνεται. Εμείς «πάσαν τη ζωή ημών» παραθέτομεν και η λειτουργία γίνεται ζωή μας.

Ούτε ο ιερέας, ούτε ο ψάλτης, ούτε τα φώτα, ούτε τα άμφια κάνουν μια καλή Λειτουργία.

Αντίθετα όλα αυτά μαζί μπορεί να γίνουν εκκοσμικευμένες παρεμβάσεις μέσα στη Θεία Λειτουργία.

Μπορεί να καταργούν το ταπεινό, το λιτό, το ησύχιο, το πράο, την αύρα τη λεπτή της κατανυκτικής αποκαλύψεως του λειτουργούντος τελεταρχικού Πνεύματος.

π.Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος.

πηγή

Ἑλληνισμὸς καὶ Θεολογία

Florovsky George Fr.

(1893- 1979)

Δέν θά ἦταν σωστό νά ποῦμε ὅτι ἡ ρωσσική θεολογία, στή δημιουργική της ἀνάπτυξη, εἶχε καταλάβει καί ἀφομοιώσει πλήρως ἤ ἀρκετά σέ βάθος τούς Πατέρες καί τό Βυζάντιο. Αὐτό, πρέπει ἀκόμα νά τό κάνη. Πρέπει νά περάση μέσα ἀπό τό αὐστηρό σχολεῖο τοῦ χριστιανικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Ἑλληνισμός, οὕτως εἰπεῖν, προσέλαβε αἰώνιο χαρακτήρα στήν Ἐκκλησία- ἔχει ἐνσωματωθῆ σ’ αὐτήν τή δομή τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἡ αἰώνια κατηγορία τῆς χριστιανικῆς ὑπάρξεως. Φυσικά ἐδῶ δέν ἐννοεῖται ὁ ἐθνικός Ἑλληνισμός τῆς συγχρόνου Ἑλλάδος ἤ τῆς Ἀνατολῆς οὔτε ὁ ἑλληνικός φυλετισμός, ποὺ εἶναι ἀπηρχαιωμένος καί χωρίς δικαίωση. Ἀσχολούμεθα μέ τή χριστιανική ἀρχαιότητα, μέ τόν Ἑλληνισμό τοῦ δόγματος, τῆς λειτουργίας, τῆς εἰκόνος.

Στή λειτουργία, τό ἑλληνικό style τῆς «εὐσέβειας τῶν μυστηρίων» μπῆκε μέσα στόν ρυθμό τῆς λειτουργικῆς μυσταγωγίας, χωρίς νά ὑποστῆ κάποιο εἶδος μυστικοῦ «ἐπανεξελληνισμοῦ». Θά μποροῦσε κανείς, ποὺ εἶναι μέσα στήν Ἐκκλησία, νά εἶναι τόσο ἀνόητος, ὥστε αὐθαίρετα νά «ἀφελληνίση» τίς λειτουργίες καί νά τίς μεταφέρη σ’ ἕνα πιό «μοντέρνο» style; Ἐπί πλέον, ὁ Ἑλληνισμός εἶναι κάτι περισσότερο ἀπό ἕνας προσωρινός σταθμός στήν Ἐκκλησία. Ὅταν ὁ θεολόγος ἀρχίση νά σκέπτεται ὅτι οἱ «ἑλληνικές κατηγορίες» εἶναι ἀπηρχαιωμένες, αὐτό ἁπλῶς σημαίνει ὅτι αὐτός ἔχει βγῆ ἔξω ἀπ΄ τόν ρυθμό τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ θεολογία δέν μπορεῖ ἴσως νά εἶναι καθολική παρά μόνο μέσα στόν Ἑλληνισμό.

Βέβαια, ὁ Ἑλληνισμός ἔχει διπλή σημασία. Ἕνα ἀντιχριστιανικό στοιχεῖο κυριαρχοῦσε στό ἀρχαῖο πνεῦμα. Μέχρι τώρα ὑπῆρξαν πολλοί ποὺ κατέφυγαν στόν Ἑλληνισμό μέ ὁλοφάνερο σκοπό νά σηκωθοῦν καί νά πολεμήσουν τόν Χριστιανισμό (ἁπλῶς θυμηθῆτε τόν Νίτσε!).

Ανάλυση της θεολογικής παθογένειας της εποχής μας.

Ἀγαπημένοι τόποι τῆς σύγχρονης Ὀρθόδοξης Θεολογίας

 

Παναγιώτης Νικ. Γκουρβέλος

            «Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιβ΄13), διακηρύσσει ὁ ἃγιος Ἀπόστολος Παῦλος. Ἑπομένως καί ἡ Ὀρθόδοξη πίστη, ὡς «ἃπαξ παραδοθεῖσα τοῖς ἁγίοις πίστις» (Ἰούδα 3), παραμένει σταθερή καί ἀναλλοίωτη μέσα στό πέρασμα τοῦ χρόνου. Βέβαια, κάθε ἂνθρωπος εἶναι μιά μοναδική καί ἀνεπανάληπτη προσωπικότητα, πού προσλαμβάνει καί βιώνει τήν ἲδια πάντοτε ἐξ Ἀποκαλύψεως παράδοση μέ τόν δικό του ἰδιαίτερο τρόπο. Καί τοῦτο εἶναι καί φυσικό καί καλό: Ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναι ἓνας ἰσοπεδωτικός καί ὁμοιόμορφος τρόπος ζωῆς, ἀλλά ἀντίθετα σέβεται πλήρως τήν ἀνθρώπινη ἐλευθερία, ἀρκεῖ βεβαίως αὐτή νά μήν ἐκτρέπεται ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί νά μήν ἐκπίπτει σέ αἳρεση.

            Ἒτσι, καί κάποιες τάσεις πού ἀνέκαθεν παρουσίαζε ἀλλά καί σήμερα παρουσιάζει ἡ Χριστιανική Θεολογία εἶναι καλές καί ἃγιες, καθότι ἀναδεικνύουν τήν ἰδιαιτερότητα τῶν ἀνθρωπίνων προσώπων. Ὃμως, οἱ ἰδιαίτερες αὐτές προτιμήσεις δέν πρέπει ἐπ’ οὐδενί νά ὰπολυτοποιοῦνται καί νά ἀναπτύσσονται εἰς βάρος τῆς ὃλης («τῆς καθολικῆς») ἀλήθειας τῆς Ἐκκλησίας, διότι τότε καταντοῦν κακοδοξία καί αἳρεση. Τέτοιες τάσεις, κατ’ ἀρχήν καλές, ἒχει νά ἐπιδείξει καί ἡ σύγχρονη Ὀρθόδοξη Θεολογία.

Προσέχετε νὰ μὴ σᾶς παραπλανήσει κανείς

 Οι Άγιοι μας διδάσκουν και μας προειδοποιούν, αλλά οι σημερινοί Χριστιανοί… «γνωρίζουν» καλύτερα!!!

Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων

«Ἡ κακία μιμεῖται τὴν ἀρετή, καὶ τὸ ζιζάνιο προσπαθεῖ νὰ παρουσιαστεῖ σὰν σιτάρι. Ἐξωτερικὰ βέβαια ἐξομοιώνεται μὲ τὸ σιτάρι, ἀλλὰ οἱ ἔμπειροι τὸ ξεχωρίζουν ἀπὸ τὴ γεύση του. Καὶ ὁ διάβολος παρουσιάζεται σὰν ἄγγελος φωτεινός, ὄχι γιατί θέλει νὰ γυρίσει ἐκεῖ ὁποὺ ἦταν (διότι, ὅπως τὸ ἀμόνι, ἔχει ἄκαμπτη καρδιὰ καὶ ἡ προαίρεσή του εἶναι ἀμετανόητη), ἀλλὰ γιὰ νὰ τυλίξει μὲ τὸ σκοτάδι τῆς ἀβλεψίας καὶ τὴ μολυσματικὴ κατάσταση τῆς ἀπιστίας ἐκείνους ποὺ ζοῦν ἰσάγγελη ζωή. Πολλοὶ λύκοι περιφέρονται μὲ ἔνδυμα προβάτου, ποὺ ἔχουν βέβαια ἐνδύματα προβάτων, ἀλλὰ καὶ νύχια καὶ δόντια. Καὶ ἔτσι, φορῶντας τὸ δέρμα τοῦ ἄκακου ζώου καὶ ἐξαπατῶντας μὲ τὴν ἐμφάνισή τους τοὺς ἀθώους, χύνουν μὲ τὰ δόντια τους τὸ φθοροποιὸ δηλητήριο τῆς ἀσέβειας.

Ἔχουμε λοιπὸν ἀνάγκη ἀπὸ τὴ Θεία Χάρη, ἀπὸ νηφάλια διάνοια καὶ ἀπὸ ἄγρυπνα μάτια, ὥστε οὔτε τὸ ζιζάνιο νὰ τὸ φᾶμε γιὰ σιτάρι, καὶ ἀπὸ τὴν ἄγνοιά μας νὰ ὑποστοῦμε βλάβη, οὔτε νὰ ἐκλάβουμε τὸν λύκο ὡς πρόβατο καὶ νὰ ἁρπαχτοῦμε ἀπὸ αὐτόν, οὔτε νὰ ἐξαπατηθοῦμε καὶ νὰ θεωρήσουμε ἀγαθὸν ἄγγελο τὸν καταστροφέα διάβολο, καὶ νὰ τὸν ἀφήσουμε νὰ μᾶς καταπιεῖ. Διότι «τριγυρίζει σὰν λιοντάρι βρυχόμενο, ψάχνοντας νὰ βρεῖ κάποιον γιὰ νὰ τὸν καταπιεῖ». Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία συμβουλεύει, γι’ αὐτὸ ὑπάρχουν καὶ τὰ σχολεῖα αὐτά, γι’ αὐτὸ γίνονται τὰ ἀναγνώσματα.

Η ορθοδοξία διώκεται, αλλά οι δικοί μας συνεργαζόμενοι με τους διώκτες επίσκοποι αθωώνονται, διότι… είναι εναντίον της ταυτότητας.

Με προεδρικό διάταγμα αφαιρέθηκε η ουκρανική υπηκοότητα από τον Μητροπολίτη Ονούφριο

 

Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι αφαίρεσε την ουκρανική υπηκοότητα από τον Μητροπολίτη Κιέβου κ. Ονούφριο της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας που υπάγεται στο Πατριαρχείο Μόσχας, όπως ανακοίνωσε η Υπηρεσία Ασφαλείας της Ουκρανίας (SBU).

Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν στο επίσημο κανάλι της SBU στο Telegram, η απόφαση ελήφθη βάσει στοιχείων που συγκέντρωσε η ίδια η υπηρεσία, ενώ διευκρινίζεται ότι το σχετικό προεδρικό διάταγμα υπεγράφη από τον Ζελένσκι.

Η SBU ισχυρίζεται ότι ο Μητροπολίτης Ονούφριος διαθέτει ρωσική υπηκοότητα και τον κατηγορεί για διατήρηση δεσμών με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ἁγιορειτική Ἀνοικτή Ἐπιστολή περί τῆς ἐπικειμένης ἐπισκέψεως στόν Ἄθωνα τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδος Κυριάκου Μητσοτάκη.

Σχόλιο του ιστολογίου: Δημοσιεύουμε την παρακάτω επιστολή Αγιορειτών Πατέρων παρόλο που έχει πολιτική χροιά, από σεβασμό στον γέροντα Γαβριήλ και διότι επιτέλους είναι επώνυμη. Θα εκφράσουμε όμως ως ιστολόγιο κάποιους προβληματισμούς: Υπάρχει παρόμοια επώνυμη επιστολή για τις επισκέψεις Βαρθολομαίου, Ελπιδοφόρου, κλπ.; Αν ο Μητσοτάκης που είναι λαϊκός είναι (ορθότατα) λόγω των πολιτικών του αποφάσεων ανεπιθύμητος, τότε τι πρέπει να είναι ο Βαρθολομαίος, ο Ελπιδοφόρος και όλοι οι Φαναριώτες επίσκοποι, που είναι και αιρετικοί οικουμενιστές και αμφιβόλου ηθικής (μην ξεχνάμε ότι ο Ελπιδοφόρος ευλόγησε την βάπτιση παιδιού ομοφυλοφίλου ζευγαριού); 

Οι πολιτικοί, όπως όλοι μας γνωρίζουμε από πάμπολλες σχετικές αναφορές, είναι σχεδόν όλοι μασόνοι. Ακόμα και στον καταστροφέα της Ελλάδος, προδότη και αναγνωρισμένο άθεο και νεοταξίτη Γιώργο Παπανδρέου επιτράπηκε να διαβάσει σε κάκιστα ελληνικά το Πιστεύω στην Θεία Λειτουργία στον ναό του Πρωτάτου (εδώ). Άρα δεν είναι μόνο ο Μητσοτάκης που προωθεί την αθεΐα και την αποστασία και ως εκ τούτου κανείς πολιτικός δεν θα έπρεπε να γίνει δεκτός στο Άγιον Όρος. Από την άλλη δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι το Άγιο Όρος επί τουρκοκρατίας ανακήρυξε τον Σουλτάνο Μωάμεθ τον Β΄και τον εκάστοτε διάδοχό του (τον αντίχριστο κατά τον άγ. Κοσμά τον Αιτωλό) και στον Β΄Π.Π. τον Χίτλερ!!! προστάτη του χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προδίδει την πίστη. Αυτά προς προβληματισμό.

         

        

Κοινοποίησις:

Ἱεράν Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους

Ἱεράς Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Ἡμερήσιον τύπον, ἔντυπον καί ψηφιακόν

Ἐπίκειται λοιπόν, κατά θεία παραχώρηση, ἐπίσκεψη τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς φιλτάτης Πατρίδος μας Ἑλλάδος Κυριάκου Μητσοτάκη, στό Ἅγιον Ὄρος, τό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας! Ἆραγε μέ ποιό φρόνημα ἀφικνεῖται τίς προσεχεῖς ἡμέρες ὁ Πρωθυπουργός μας στό Ἁγιώνυμον Ὄρος; Ἔρχεται ὡς προσκυνητής, γιά νά ἐκζητήσει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὅπως κάθε Ὀρθόδοξος Χριστιανός; Ἔρχεται ὡς προσκυνητής τῆς Θεομήτορος, τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, γιά νά Τῆς «ἀναγράψει», νά Τῆς ἀποδώσει, «τά νικητήρια» γιά τίς παρελθοῦσες ἐπιτυχίες καί νά ζητήσει ταπεινῶς Ἐκείνη νά λυτρώσει καί τόν ἴδιο καί τό Κράτος ἀπό τίς παγίδες τῶν ἐχθρῶν, «ὡς Ἔχουσα τό κράτος ἀπροσμάχητον»;

Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς για τον Oικουμενισμό.

“Πρέπει νὰ προβοῦμε σὲ ἀποφασιστικὴ ρήξη μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ τοὺς συνοδοιπόρους του.

                 

Ὁ δρόμος μας δὲν εἶναι ὁ δικός τους. Πρέπει νὰ τὸ ποῦμε αὐτὸ μὲ ἀποφασιστικότητα καὶ νὰ τὸ δείξουμε μὲ τὶς πράξεις μας.

Μία ἐποχὴ πραγματικῆς ὁμολογίας ἔρχεται γιά μᾶς, μία ἐποχὴ ποὺ ἴσως παραμείνουμε μόνοι καὶ διωκόμενοι.

Στὸ βαθμὸ ποὺ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Τοπικὲς Ἐκκλησίες ἔχουν πλέον εἰσέλθει στὶς τάξεις τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» καὶ ἔχουν ὡς ἐκ τούτου προδώσει τὴν Ὀρθοδοξία, ἔχει ἔρθει ἡ ὥρα τῆς πλήρους ἀπομονώσεώς μας.

Δὲν μποροῦμε καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ ἀποστάτες τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, ἐὰν ἀπαιτηθεῖ, νὰ ἀναχωρήσουμε στὶς “κατακόμβες”.

Ἡ θέση μας ὡς μαχητὲς καὶ ὁμολογητὲς τῆς καθαρῆς καὶ ἀμόλυντης ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ, μᾶς θέτει κάτω ἀπὸ μεγάλη ὑποχρέωση, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά στὸ παρελθόν.

Ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς, (Γραμμένο τὸ 1969)

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

Αγιορείτης Μοναχός Νικόδημος Μπιλάλης (♱ Ἰούνιος 2014): για θάνατο Χριστόδουλου, Ιερώνυμο, Βαρθολομαίο, διπλωματία Επισκόπων, Μεταμοσχεύσεις κ.λπ.

Νικόδημος Μπιλάλης: εις μνήμην (Για να μαθαίνουν οι νεότεροι)

Ο Ιερώνυμος κάλεσε στην Αθήνα τον Αγγλικανό «αρχιεπίσκοπο» Καντέρμπουρυ που είναι ομοφυλόφιλος, στεφανώνει ομοφυλόφιλους και χειροτονεί ως «ιερείς», λεσβίες. Τον έφερε ο δικός μας αρχιεπίσκοπος και λειτούργησε στον Άγιο Δημήτριο Μπραχαμίου»

· «Είχαν γίνει συναλλαγές για να εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος ο Χρστόδουλος» 

· «Ανύπαρκτα όντα οι Σαμαράς, Βενιζέλος, Τσίπρας»

· «Δεν υπάρχει εγκεφαλικός θάνατος. Έχουν σκοτώσει κόσμο και κόσμο με τη δωρεά οργάνων».

Ο αγιορείτης Μοναχός Νικόδημος Μπιλάλης

"Π.Π.":  Εἶχε γράψει σειρά ἄρθρων γιὰ τὴν ἀποτείχιση 

καὶ εἶχε προτρέψει τὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ

νὰ μνημονεύει "ὑπὲρ πάσης Ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων".

Στὸ κελί του (ὅταν ἐτελεῖτο Θ. Λειτουργία), ζητοῦσε

νὰ μνημονεύουν "ὑπὲρ πάσης Ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων"

κι ὄχι ὑπὲρ τοῦ Βαρθολομαίου!

Από τον Μάκη Βραχιολίδη

Επισκέφθηκα τον γέροντα Νικόδημο Μπιλάλη στα γραφεία της «Πανελλήνιας Ένωσης Φίλων των Πολυτέκνων» (Ακαδημίας 78Δ) της οποίας είναι ιδρυτής, προκειμένου να μου μιλήσει για το σημαντικό έργο της Ένωσης αλλά και για τις περιπέτειες που βιώνει η ελληνική πολύτεκνη οικογένεια, ειδικά στις μέρες μας. Ωστόσο η κουβέντα αλλού οδήγησε τη συνέντευξη από την οποία βγήκαν… «βόμβες». Αυτή ίσως είναι και η ομορφιά της 
δημοσιογραφίας. Ο σπουδάσας Θεολογία και Φιλολογία πατήρ Νικόδημος, πολυγραφότατος επίσης, προβαίνει σε μαρτυρίες που προκαλούν σοκ.

Τόσο για τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο όσο και για τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Μεγαλύτερο όμως σοκ προκαλούν όσα λέγει για το θάνατο του μακαριστού Χριστόδουλου, τονίζοντας ότι ο αυτός δεν επήλθε από «βαλτό καρκίνο» όπως υποστηρίζεται ευρέως αλλά λόγω του ότι προέβη σε βαθύτατα αιρετική πράξη, πηγαίνοντας στον πάπα της Ρώμης, τον οποίο κατόπιν έφερε στην Αθήνα το 2001 όπου έκαναν και συλλείτουργο! Ο θαρραλέος στον λόγο του γέροντας Νικόδημος μιλάει και για τους μεγάλους κινδύνους που συνεπάγονται για τη χώρα μας οι επικίνδυνοι χειρισμοί των πολιτικών μας ηγετών.  

Πατέρα Νικόδημε, είσθε αγιορείτης, ωστόσο στο Άγιον Όρος έχει εισβάλει η τεχνολογία.

π. Νικόδημος: Είμαι επί 45 χρόνια στο Άγιον Όρος και σε ό,τι με αφορά, αν θέλετε το πιστεύετε, δεν έχω ραδιόφωνο. Κι’ αυτό γιατί θεωρώ το ραδιόφωνο παράβαση του άβατου του Αγίου Όρους με τις γυναικείες φωνές. Εφόσον ακούω γυναικεία φωνή, δεν υπάρχει μοναστική ζωή. 

Το ίδιο και περισσότερο με το internet το οποίο έχει και οθόνη και τη γυναίκα την βλέπει μπροστά του ο χρήστης. 

π. Νικόδημος: Ηλεκτρικό δεν υπάρχει. Τώρα όμως με το internet , δυστυχώς οι μονές τα έχουν όλα. Και κινητά και διαδίκτυο. 

Συνάδει όμως ο μοναχικός βίος με όλα αυτά;

π. Νικόδημος: Δεν συνάδει καθόλου. Θα σας πω ένα περιστατικό. Είχα γέροντά μου τον Παΐσιο, όπου κοντά του έγινα μοναχός. Όταν πήγα στην Καψάλα, όπου και μένω, δεν υπήρχε τηλέφωνο και το χρειαζόμουν διότι είχα ιδρύσει και το σύλλογο Πολυτέκνων. Έπρεπε να διανύω πολλά χιλιόμετρα από την Καψάλα στις Καρυές για να μπορέσω να κάνω ένα τηλεφώνημα. Γι’ αυτό παρεκάλεσα τον γέροντα Παΐσιο να βάζαμε τηλέφωνο. Η απάντησή του, ήταν: «Ε, όχι τηλέφωνο στην Καψάλα»! Οπότε, μέχρι που κοιμήθηκε δεν υπήρχε τηλέφωνο στην Καψάλα. Μετά, έβαλα εγώ. 

Γέροντα, η κρίση όλο και βαθαίνει και οι πιστοί επιζητούν από τον εκκλησιαστικό τους ηγέτη τη φωνή εκείνη που θα τους συνεγείρει. Αισθάνονται όμως ότι δεν την ακούν από τον Ιερώνυμο και νοσταλγούν τον μακαριστό Χριστόδουλο.

π. Νικόδημος: Ο Χριστόδουλος ήταν τέκνο του Καλλινίκου τότε Μητροπολίτη Πειραιώς, της «Χρυσοπηγής» . Ήταν διαβεβλημένος όμως και αυτός και ο γέροντάς του.

Με ξαφνιάζετε! Σε ποιο επίπεδο, σε ηθικό;

Σχετικά με το θαύμα της μεταμόσχευσης ποδιού των Αγ Αναργύρων

Δημοσιεύσαμε εχθές ένα άρθρο σχετικά με ένα υποτιθέμενο θαύμα μεταμόσχευσης οργάνου των αγ. Αναργύρων. Σήμερα δημοσιεύουμε τον αντίλογο όπως αυτός δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο «Πατερική Παράδοση» ώστε ο αναγνώστης να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Κωνσταντίνος Γ. Καρακατσάνης

καθηγητής και διευθυντής του Εργαστηρίου Πυρηνικής Ιατρικής, του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

 ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

«ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ»

Θεσσαλονίκη 13 Ιουλίου 2004

Αγαπητέ κ. Αναγνωστόπουλε,

Γνωστοί μου από την Αθήνα μου έστειλαν πρόσφατα φωτοτυπία ενός δημοσιεύματος του Περιοδικού σας, «Φωτεινή Γραμμή», με τίτλο «Οι Αγιοι Κοσμάς και Δαμιανός. Η πρώτη μεταμόσχευσις», του Αμ. Επίκ. Καθηγητού Χειρουργικής, κ. Βασ. Κέκη.

Επειδή το θέμα που πραγματεύεται το προαναφερθέν άρθρο έχει σχέση και με την ακρίβεια της πίστης της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας, αλλά και με ιατρικές πρακτικές που εφαρμόζονται σήμερα, θα παρακαλούσα να δημοσιεύσετε την παρούσα μου επιστολή για ορθή και αντικειμενική ενημέρωση των αξιότιμων αναγνωστών του Περιοδι­κού σας.

Το προαναφερθέν άρθρο του κ. Β. Κέκη δημοσιεύθηκε, ακριβώς το ίδιο (με μόνη διαφοροποίηση το γεγονός ότι η γλώσσα στην οποία γράφηκε το άρθρο αυτό ήταν η δημοτική) στο Περιοδικό «Σύγχρονη Ιατρική Ενημέρωση» (Έκδοση «Όμιλος Ιατρικού Αθηνών»), τεύχος 5, Ιανουάριος-Μάρτιος 2002, με τίτλο «Κοσμάς και Δαμιανός – Η πρώτη μεταμόσχευση», σελ. 77-82. Σημειωτέον ότι, παρά τις έγγραφες οδηγίες του προαναφερθέντος Περιοδικού («Στο κείμενο θα αναφέρεται με α­ριθμούς το βιβλιογραφικό λήμμα. Όλοι δε οι αναφερόμενοι συγγραφείς στο κείμενο να αντιστοιχούν στη βιβλιογραφία που το συνοδεύει και τανάπαλιν»), ο κ. συνάδελφος ουδεμία παραπομπή αναφέρει μέσα στο κείμενο του άρθρου του, αλλά περιορίζεται στην ομαδική παράθεση εννέα βιβλιογραφικών παραπομπών (μία εκ των οποίων αφορά δημοσίευ­μα της Αθηναϊκής εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος» του 1969 και μία δημοσίευμα στο περιοδικό «Επίκαιρα» του έτους 1970) μετά το πέρας του κειμένου του άρθρου.

Με αφορμή την εορτή των Αγ. Αναργύρων: Ἡ πρώτη μεταμόσχευση στὸν κόσμο

Κέκης Βασίλειος

Ἄμ. Ἐπικ. Καθηγητὴς Χειρουργικῆς Πᾶν/μίου Ἀθηνῶν, Διευθυντὴς Χειρουργικοῦ “Ἰατρικοῦ Κέντρο Ἀθηνών

Ὁ κ. Βασίλειος Κέκης, καθηγητὴς τῆς χειρουργικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ Διευθυντὴς χειροῦργος τοῦ “Ἰατρικοῦ Κέντρου Ἀθηνῶν”, ἔζησε στη Βοστόνη Αμερικης τὸ 1962, μία ἔντονη θρησκευτικὴ ἐμπειρία, σὲ σχέση μὲ θαυμαστὲς θεραπεῖες τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, τὶς ὁποῖες ἀναφέρουμε στὴ συνέχεια, ὅπως τὶς κατέγραψε ὁ ἴδιος, πρὸς δόξαν τοῦ Θεοῦ καὶ τιμὴ τῶν Ἁγίων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ.

Τὸν Μάιο τοῦ 1962 μετεφέρετο ἐπειγόντως στὸ τμῆμα ἀτυχημάτων τοῦ Γενικοῦ Νοσοκομείου τῆς Μασσαχουσέτης (Mass. General Hospital) στὴ Βοστόνη Ἀμερικῆς, ἕνα μικρὸ ἀγόρι ἡλικίας δώδεκα ἐτῶν, στὸ ὁποῖο εἶχε ἀποκοπεῖ τὸ δεξί του χέρι κατόπιν τροχαίου ἀτυχήματος. Μετὰ ἀπὸ ἐπιτυχῆ χειρουργικὴ ἐπέμβαση επιτευχθει η ἀνασυγκόλληση τοῦ ἄκρου καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ ὁ μικρὸς μαθητὴς ἐπανῆλθε στὴν ὁμάδα μπέιζ-μπὸλ τοῦ σχολείου του!

Μετὰ τὴν ἐπιτυχία αὐτὴ ὁ ἡμερήσιος καὶ περιοδικὸς τύπος τῆς Ἀμερικῆς θέλησε νὰ λάβει λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονὸς καὶ γὶ΄ αὐτὸ ἀπὸ τὸ Νοσοκομεῖο ὀργανώθηκε Press conferences μετὰ τῶν ἰατρῶν χειρουργῶν, οἱ ὁποῖοι ἔλαβαν μέρος στὴν ἐγχείρηση αὐτή. Κὰτ΄ ἀρχὴν ἕνας ἀπὸ τοὺς δημοσιογράφους ρώτησε ἐὰν τὸ Mass. General Hospital διεκδικοῦσε τὴν προτεραιότητα γιὰ ἕνα τέτοιο εἶδος χειρουργικῆς ἐπέμβασης. Τότε πρὸς ἔκπληξη ὅλων, ὁ διευθυντὴς τοῦ Νοσοκομείου, χειροῦργος E. D. Churchill ἀπάντησε ὡς ἑξῆς: “Ὄχι, δὲν διεκδικοῦμε τέτοια προτεραιότητα, διότι μία ἄλλη ὁμάδα γιατρῶν, οἱ Ἅγιοι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός, περὶ τὸ 400μ.Χ. ἀκρωτηρίασε ἑνὸς ἄνδρα τὸ κάτω ἄκρο, τὸ ὁποῖο ἔπασχε ἀπὸ γάγγραινα καὶ τὸ ἀντικατέστησε μὲ ἑνὸς ἄλλου ὑγιοῦς ἀπὸ ἕναν Ἄραβα, ὁ ὁποῖος μόλις εἶχε πεθάνει”!

Ο Πνευματισμός και η σύγχρονη εξέλιξή του

 

Πρωτοπρ. Ἰωάννου Ζώτου

Ἱ. Μ. Σταγῶν καί Μετεώρων

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ

«Ἔχουμε ἀλλαγές στό Γαλαξία, τό σύμπαν καί τίς ἐνέργειες… (εἶναι) τό πνευματικό ξύπνημα τῆς ἀνθρωπότητας… γιά νά καταλάβουν καί νά χρησιμοποιήσουν τίς νέες ἐνέργειες. Ἔχουμε ἀνύψωση τῆς συνειδητότητας. Ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς καί ἀπόρριψη τῆς ἀρνητικότητας»(1). «Ἡ ἀνθρωπότητα μαθαίνει ἕνα μεγάλο μάθημα αὐτό τόν καιρό. Τό μάθημα εἶναι, φυσικά, νά αντιληφθεῖτε τήν θεϊκότητά σας, τήν σύνδεσή μας μέ τόν πρῶτο δημιουργό καί μέ ὅλα ὅσα ὑπάρχουν… Νά καταλάβετε ὅτι ὅλα εἶναι συνδεδεμένα καί ὅτι εἶστε ἕνα μέρος ὅλων αυτῶν»(2).

Αὐτές οἱ «συμπαντικῶν» διαστάσεων δηλώσεις τῶν σύγχρονων πνευματικῶν «ἀφυπνιστῶν τῆς ἀνθρωπότητας» μᾶς παραπέμπουν νά μελετήσουμε τή θρησκεία στά πλαίσια τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, ὅπου καταδεικνύεται ἡ σχεδόν παγκοσμιότητα τῶν ψυχικῶν φαινομένων καί τῶν μυστικιστικῶν ἐμπειριῶν, καθώς καί πρακτικῶν ὅπως ἡ μαντεία, ἡ μαγεία καί ὁ πνευματισμός.

Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες μέ τήν νεκυομαντεία(3) (νεκρομαντεία), οἱ Ἰουδαῖοι, Χαλδαῖοι, Ἀσσύριοι, Πέρσες, Ρωμαῖοι, Αἰγύπτιοι καί ἄλλοι εἰδωλολατρικοί λαοί(4), μέ διάφορες τεχνικές, τελετουργικά καί ἐπικλήσεις, προσπαθοῦσαν νά προσπελάσουν τόν κόσμο τῶν πνευμάτων.

Ἡ Παλαιά Διαθήκη περιγράφει τέτοια περιστατικά καί τά καταδικάζει ἀπερίφραστα: «…οὐ μαθήσει ποιεῖν κατά τὰ βδελύγματα τῶν ἐθνῶν ἐκείνων. Οὐκ εὐρεθήσεται ἐν σοὶ… μαντευόμενος μαντείαν… ἐγγαστρίμυθος καὶ τερατοσκόπος, ἐπερωτῶν τοὺς νεκροὺς» (Δευτερ. 18, 9-12), «καὶ ἐὰν εἴπωσι πρὸς ὑμᾶς̇ ζητήσατε τοὺς ἐγγαστριμύθους καὶ τοὺς ἀπὸ τῆς γῆς φωνοῦντας, τούς κενολογοῦντας, οἳ ἐκ τῆς κοιλίας φωνοῦσιν, οὐχὶ ἔθνος πρὸς Θεὸν αὐτοῦ ἐκζητήσουσι; Τὶ ἐκζητοῦσι περὶ τῶν ζώντων τοὺς νεκρούς;» (Ἡσ. 8, 19). «Κατά τόν B. Grom», γράφει ὁ μακαριστός π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, «ὁ ὅρος πνευματισμός εἶναι μεταβλητός καί περιλαμβάνει ἀπό τούς παλιούς σαμανιστικούς ἐξορκισμούς καί τῆς νεκρομαντείας τῶν Ἑλλήνων μέχρι τό μοντέρνο τραπεζάκι καί τίς θρησκεῖες τῶν Umbanda καί Macumba στή Βραζιλία. Ἔτσι τό θέμα αὐτό διαφοροποιεῖται πολύ σήμερα, ἀνάλογα μέ τίς τεχνικές πού χρησιμοποιοῦνται καί τά κίνητρα τοῦ κάθε ἀνθρώπου ἤ τῆς κάθε ὁμάδας πού τόν ἀσκεῖ»(5).

«Εἶναι σύστημα ἀποκαλύψεων, τάς ὁποίας τά πνεύματα δίδουσι πρός τούς, διά τοῦ πνευματισμοῦ, ἐπικαλουμένους αὐτά»(6).

Σύμφωνα μέ τόν ὁρισμό τῆς Ἐθνικῆς Ἕνωσης Πνευματιστικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀμερικῆς: «Ο πνευματισμός είναι η επιστήμη, η φιλοσοφία και η θρησκεία της συνεχούς ζωής, που βασίζονται στο καταδεδειγμένο γεγονός της επικοινωνίας, με τη βοήθεια των διάμεσων (μέντιουμ), με εκείνους που ζουν στον κόσμο των πνευμάτων (1919)»(7).

Και πάλι περί διπλωματίας αλλά εις ώτα κωφευόντων! Άγ. Παίσιος: Ἂν οἱ Μητροπολίτες δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ ὅλους

Ἂν οἱ μητροπολίτες δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ ὅλους

 

Ἂν οἱ Χριστιανοὶ δὲν ὁμολογήσουν, δὲν ἀντιδράσουν, αὐτοὶ θὰ κάνουν χειρότερα. Ἐνῶ, ἂν ἀντιδράσουν, θὰ τὸ σκεφθοῦν. Ἀλλὰ καὶ οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ δὲν εἶναι γιὰ μάχες. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ἦταν γερὰ καρύδια· ἄλλαξαν ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ στὴν βυζαντινὴ ἐποχὴ μιὰ εἰκόνα ἔβγαζαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀντιδροῦσε ὁ κόσμος. Ἐδῶ ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε, γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε ἐμεῖς, καὶ ἐμεῖς νὰ ἀδιαφοροῦμε!

Ἂν ἡ Ἐκκλησία δὲν μιλάη, γιὰ νὰ μὴν ἔρθη σὲ ρήξη μὲ τὸ κράτος, ἂν οἱ μητροπολίτες δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ ὅλους, γιατὶ τοὺς βοηθᾶνε στὰ Ἱδρύματα κ.λπ., οἱ Ἁγιορεῖτες πάλι ἂν δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ μὴν τοὺς κόψουν τὰ ἐπιδόματα (4), τότε ποιός θὰ μιλήση; Εἶπα σὲ κάποιον ἡγούμενο: «Ἂν σᾶς ποῦν ὅτι θὰ σᾶς κόψουν τὰ ἐπιδόματα, νὰ πῆτε: ʺΘὰ κόψουμε καὶ ἐμεῖς τὴν φιλοξενίαʺ, γιὰ νὰ προβληματισθοῦν». Οἱ καθηγητὲς τῆς Θεολογίας κ.λπ. δὲν φωνάζουν, γιατὶ λένε: «Εἴμαστε ὑπάλληλοι· θὰ χάσουμε τὸν μισθό μας, καὶ μετὰ πῶς θὰ ζήσουμε;». Τὰ μοναστήρια ἐν τῷ μεταξὺ τὰ ἔπιασαν μὲ τὶς συντάξεις. Γιατί ἐγὼ δὲν θέλω νὰ πάρω οὔτε αὐτὴν τὴν ταπεινὴ σύνταξη τοῦ Ο.Γ.Α.; Ἀκόμη καὶ ἀσφαλισμένο σὲ μιὰ ἀσφάλεια τοῦ Ο.Γ.Α. νὰ τὸν ἔχουν τὸν μοναχό, καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι τίμιο. Νὰ τὸν ἔχουν ἀσφαλισμένο ὡς ἄπορο, ναί· αὐτὸ τὸν τιμᾶ. Ἀλλὰ νὰ τὸν ἔχουν ἀσφαλισμένο στὸν Ο.Γ.Α., γιατί; Ὁ μοναχὸς ἄφησε μεγάλες συντάξεις, ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ ἦρθε στὸ μοναστήρι, καὶ νὰ πάρη πάλι σύνταξη! Καὶ νὰ φθάνουμε γιὰ τὴν σύνταξη νὰ προδώσουμε τὸν Χριστό!

Εκκληση Ζαπορόζιε Λουκά στους Ιεράρχες των Ορθοδόξων Εκκλησίων...

αλλά αυτοί κινούνται... διπλωματικά, όπως π.χ. ο Πάφου Τυχικός!

 

'

Εκκληση Ζαπορόζιε Λουκά στους Ιεράρχες των Ορθοδόξων Εκκλησίων

Γράφει ο Θάνος Θανόπουλος στη Romfea

Σε μια δραματική έκκληση προς τους Ιεράρχες των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, ο Μητροπολίτης Ζαπορόζιε κ. Λουκάς καταγγέλλει τη βαθιά κρίση που βιώνει η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, έπειτα από την παραχώρηση αυτοκεφαλίας στον σχηματισμό της «Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας» από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Μέσα από σκληρές περιγραφές διωγμών, βίας και καταλήψεων ναών, ο Μητροπολίτης καλεί την παγκόσμια Ορθοδοξία να αντιδράσει συντονισμένα, τόσο εντός εκκλησιαστικών κύκλων όσο και σε διεθνή φόρα, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η πρωτοφανής κρίση ενότητας και να προστατευθεί η κανονική Ουκρανική Εκκλησία.

Τέλος, ο Μητροπολίτης Λουκάς θέτει ζήτημα ευρύτερου διαλόγου και συστράτευσης μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών αλλά και με άλλες παραδοσιακές θρησκείες σε διεθνές επίπεδο, με σκοπό την υπεράσπιση των θρησκευτικών δικαιωμάτων και την αντιμετώπιση της αυξανόμενης πίεσης από κρατικούς φορείς και μηχανισμούς.

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΟΥΚΑ ΣΕ ΑΠΛΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Η διπλωματία δεν αρμόζει στην Εκκλησία!

Επειδή πολλοί «αντιοικουμενιστές» προβάλουν το επιχείρημα της διπλωματίας για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα των πράξεων κληρικών, δημοσιεύουμε το εξής σχετικό με το θέμα απόσπασμα, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι επιτρέπεται στην Εκκλησία και τι όχι:

„Η διπλωματία δεν αρμόζει στο σχήμα των ρασοφόρων, διότι η αθώα τάχα διπλωματία έχει μητέρα την υποκρισία, έχει μητέρα την υπερηφάνεια, ο δε γεννήτωρ της υπερηφανείας είναι ο ανθρωποκτόνος διάβολος. Βλέπουμε εδώ καθαρά ότι ο παππούς της αθώας τάχα διπλωματίας είναι ο ανθρωποκτόνος διάβολος. Γέγραπται γαρ εν τω αγίω Ευαγγελίω «Έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου. Το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστι»... Εάν η κορωνίδα όλων των αγίων αρετών είναι η ευλογημένη ταπείνωση, που κατέβασε από τους ουρανούς τον Λυτρωτήν του γένους των ανθρώπων, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, όπου με την αγιαστική του θυσία ανέστησε τον πεπτωκότα άνθρωπο και τον αποκατέστησε όπου ην το πρότερον, από την αντίπερα όχθη τώρα την κορωνίδα όλων των κακών στο ανθρώπινο γένος την κατέχει η φαρμακερή οχιά της υποκρισίας που μας κάνει υπολόγους σήμερα για την γενική αποστασία μας.“

Πηγή

Γιατί ο Πέτρος αρνήθηκε τον Χριστό; (Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής)

Ἐρωτ.: Γέροντα, μᾶς μιλήσατε προηγουμένως γιά τό ἀτελές τοῦ Ἀπ. Πέτρου, πρό τῆς Πεντηκοστῆς. Λόγω τῆς ἀτέλειάς του ἀρνήθηκε τόν Κύριό μας;

Ἀπαντ.: Τό θέμα τῆς ἀρνήσεως τοῦ Πέτρου, κατά τίς κρίσεις τῶν Πατέρων, εἶναι οἰκονομία. Διότι δέν ἦτο δυνατό ὁ Πέτρος, ὁ ὁποῖος εἰς ὅλη τήν περίοδο ποὺ ἦταν μαζί μέ τόν Χριστό καί ἔδειξε τόσο ζῆλο καί τόση ταπεινοφροσύνη, νά πέση σέ τόσο μεγάλο λάθος, νά ἀρνηθῆ τρεῖς φορές τόν Δεσπότη Χριστό. Δέν εἶναι λογικό αὐτό. Θυμηθεῖτε τήν ὁμολογία τοῦ Πέτρου!

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς μᾶς ἐρώτησε: «Ὑμεῖς δέ τίνα μέ λέγετε εἶναι;» ὁ Πέτρος ὡμολόγησε καί εἶπε: «Σύ εἰ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». 

Καί ὁ Ἰησοῦς μας ἐγύρισε καί τοῦ εἶπε:«Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνά, ὅτι σάρξ καί αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι,ἀλλ’ ὁ Πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.Κἀγώ δέ σοι λέγω ὅτι σύ εἶ Πέτρος,καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν».(Ματθ.16,16 18).

Ὁ Πέτρος κατά φύσι ἦταν πολύ ζηλωτής καί ἀσυμβίβαστος. Μέσα στήν πανσοφία Του ὁ Θεός, μετά τήν θερμή του ὁμολογία, τόν ἔθεσε θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδή ὅμως ἡ Ἐκκλησία θά ἀγκάλιαζε ὅλη τήν ἀνθρώπινη φύσι, ὅλους τούς χαρακτῆρες, ὄχι μόνο τούς ζηλωτές καί ἰσχυρούς ἀλλά καί τούς ἀσθενεῖς καί ἀδυνάτους, ἐπιτρέπει ὁ Κύριος τήν τριπλῆ ἄρνησι. Διότι, μήν ξεχνᾶμε∙ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι εἶναι ἀσθενεῖς καί ἀδύνατοι. Οὔτε στούς πέντε ἀνά ἑκατό δέν θά εὕρωμε ἰσχυρούς χαρακτήρας, οἱ ὅποιοι ἀγάπησαν τόν Θεό ἐξ ὁλοκλήρου καί μέ τήν ὁρμή τῆς ἀγάπης τους ἔδειξαν αὐταπάρνησι. Γι’ αὐτούς λοιπόν τούς ὑπολοίπους ἀσθενεῖς ἔγινε οἰκονομία. Ὁ Πέτρος ὅμως ὡς ζηλωτής καί ἰσχυρός, πού δέν εἶχε μέσα του νόημα συγκαταβάσεως, δέν θά τό καταλάβαινε αὐτό.

Οὐκρανικὸ Ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα: Μὶα ἀνοικτὴ πληγὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία

Ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν: 27/06/25 Οὐκρανικὸ Ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα: Μὶα ἀνοικτὴ πληγὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία

Τίτλος Ἐκπομπὴς: «Οὐκρανικὸ Ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα: Μὶα ἀνοικτὴ πληγὴ γιὰ τὴν Παγκόσμια Ὀρθοδοξία»! ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ: Βασίλειος Τουλουμτσἠς - Ὑπ. Διδάκτωρ Δογματικῆς. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Χαράλαμπος Ἂνδραλης - Νομικός, Συγγραφέας.

youtube.com

Ο Απόστολος Παύλος στα Λύστρα και ο λιθοβολισμός του

 

Ο Απόστολος Παύλος στα Λύστρα και ο 

λιθοβολισμός του

Βασίλειος Γ. Βοξάκης, Θεολόγος καθηγητής

Κατά την Α΄ Αποστολική περιοδεία του τα έτη 47 – 48 μ.Χ. ο Απόστολος Παύλος, η «μεγάλη του Πνεύματος σάλπιγξ», όπως τον χαρακτηρίζει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μαζί με τον αγαπητό και ακαταπόνητο συνεργάτη του, τον Απόστολο Βαρνάβα, και τον Απόστολο Μάρκο, αφού σκόρπισαν το σωτηριώδες φως του Ευαγγελίου στο νησί της Κύπρου, αποβιβάσθηκαν στη Μικρά Ασία, προκειμένου να διαδώσουν και εκεί τον Χριστιανισμό. Πέρασαν λοιπόν από την Αττάλεια, και την Πέργη. 

Εκεί ο νεαρός Μάρκος – ο ανιψιός του Αποστόλου Βαρνάβα – κουρασμένος από τις ταλαιπωρίες αποχωρίσθηκε από τους δυο αγαπητούς του Αποστόλους, προκειμένου να επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ. Οι άλλοι δυο Απόστολοι συνέχισαν την ιεραποστολική τους περιοδεία κηρύττοντας  στην Αντιόχεια της Πισιδίας και μετά στο Ικόνιο. Σε κάθε μια από τις ελληνικές αυτές πόλεις δίδασκαν πρώτα στην εβραϊκή συναγωγή και μετά στην αγορά, όπου σύχναζαν οι Έλληνες ειδωλολάτρες. Σε κάθε πόλη αρκετοί πίστευαν στον Χριστό και βαπτίζονταν. Όμως σε κάθε περιοχή κάποιοι από τους Εβραίους από φθόνο αντιδρούσαν και ανάγκαζαν τους Αποστόλους να φύγουν, προτού ολοκληρώσουν το ιεραποστολικό τους έργο. Αλλά τα εμπόδια αυτά γίνονταν αφορμή να ακούγεται συντομότερα και αλλού ο λόγος του Ευαγγελίου, όπως παρατηρεί ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Στην 30η ομιλία του εις τας Πράξεις των Αποστόλων ο ιερός αυτός Πατήρ επισημαίνει : «Παρατήρησε ότι πανταχού οι διωγμοί προσφέρουν μεγάλες ευεργεσίας και ότι αποδεικνύουν τους μεν διώκτας νικημένους, τους δε διωκομένους ενδόξους. Διότι αφού ήλθε ( ο Παύλος) εις τα Λύστρα, επιτελεί μέγα θαύμα…»¹. 

Οι δύο Απόστολοι, διωγμένοι, άφησαν πίσω τους το κατάφυτο Ικόνιο και άρχισαν να βαδίζουν στη Via Sebaste (= οδός των Σεβαστών),  μία απόσταση περίπου εξήντα χιλιομέτρων με κατεύθυνση νότια, προς τα Λύστρα της Λυκαονίας, προκειμένου να διδάξουν και εκεί. Η Λυκαονία ήταν περιοχή της Μικράς Ασίας, μεταξύ Καππαδοκίας, Φρυγίας, Γαλατίας και Κιλικίας Οι κάτοικοι της Λυκαονίας, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, κατάγονταν από τον βασιλιά της Αρκαδίας, Λυκάονα. Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Σάθα οι Λυκάονες «εφημίζοντο ως οι γνησιώτεροι των παλαιών Ελλήνων απόγονοι»². Η Λυκαονία ήταν κατά την Αποστολική εποχή τμήμα της Ρωμαϊκής επαρχίας της Γαλατίας. Κατοικούνταν από Έλληνες, Ρωμαίους, Ιουδαίους και εξελληνισμένους γηγενείς. Όπως παρατηρεί ο παλιός καθηγητής της Πατρολογίας Παναγιώτης Χρήστου: « ο εξελληνισμός … είχε σχεδόν συμπληρωθή, μέχρις σημείου ώστε όλοι οι Εθνικοί (=ειδωλολάτρες) να λατρεύουν τους ελληνικούς θεούς… Όσοι δεν ήσαν ελληνικής καταγωγής είχον ήδη αποδεχθή κατ’ αποκλειστικότητα την ελληνικήν γλώσσαν ή ήσαν δίγλωσσοι».³

Απέραντα βοσκοτόπια απλώνονταν δεξιά κι αριστερά του δρόμου στον οποίο βάδιζαν οι δυο Απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας και μπροστά τους ορθωνόταν μια θεόρατη οροσειρά. Ύστερα λοιπόν από αρκετές ώρες πεζοπορίας σ’ αυτόν τον πρόχειρο δρόμο, που ήταν κατάλληλος μόνο για βοϊδάμαξες, έφθασαν οι δύο Απόστολοι κατακουρασμένοι και κατασκονισμένοι μπροστά στις πύλες της πόλεως των Λύστρων, μία ημέρα που θα πρέπει να τοποθετηθεί περίπου στο 47 – 48 μ. Χ.

Οι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος για τους αιρετικούς

        

Νικ.Σωτηρόπουλος

Στήν εποχή μας, εποχή της μεγάλης αποστασίας από την Πίστη, γέμισε ό κόσμος άπό αιρέσεις και αιρετικούς. Χιλιάδες οι αιρέσεις, δύο σχεδόν δισεκατομμύρια οι αιρετικοί, παπικοί, προτεστάντες και άλλοι. Έκτος δε των αιρέσεων υπάρχει στις ήμερες μας και παναίρεση, ή παναίρεση του οικουμενισμού. Όχι δέ μόνο παναίρεση, άλλα και πανθρησκεία. Τό χειρότερο και επικινδυνότερο φαινόμενο στο θρησκευτικό χώρο. Λύσσαξε ό Σατανάς και διαλύει όσον εξ αυτού εξαρτάται τήν Πίστη πρός ματαίωση της σωτηρίας των ανθρώπων.

Πολλοί, όχι δέ μόνον απλοϊκοί άνθρωποι, άλλά και μορφωμένοι, δεν αντιλαμβάνονται πόσο φοβερό πράγμα είναι οί αιρέσεις, και πόσο άσεβη και τραγικά πρόσωπα είναι οί αιρετικοί, οι όποιοι δημιουργούν και διδάσκουν τις αιρέσεις, άλλά και εκείνοι, οί όποιοι βρίσκονται στίς αιρέσεις και αντιλαμβάνονται, ότι βρίσκονται σέ αιρετικό χώρο, και όμως δέν εξέρχονται άπ' αυτό τό χώρο, δέν εγκαταλείπουν τήν πλάνη και δέν προσέρχονται στήν αλήθεια.

Επειδή πολλοί δέν αντιλαμβάνονται πόσο κακό πράγμα είνε οί αιρέσεις και οί δημιουργοί και οί διδάσκαλοι και οί ακόλουθοι τών αιρέσεων, γι' αυτό θά άναφέρωμε έδώ μερικά μόνο λόγια της Γραφής σχετικά μέ τις αιρέσεις και τους αιρετικούς. Άπ' αυτά τά λόγια θά φανή, οτι ή Γραφή γιά τις αιρέσεις και τους αιρετικούς εκφράζεται μέ τον φοβερώτερο τρόπο, μέ τούς χειρότερους χαρακτηρισμούς.

Ὁ θρίαμβος τῆς Ἐκκλησίας

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος 

Πῶς ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός; Στὸ βασικὸ αὐτὸ ἐρώτημα ἂς μὴν προσπαθήσουμε ν ἀπαντήσουμε μὲ τὸ ἐπιχείρημα τῆς δημιουργίας τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, γιατὶ ὁ ἄπιστος δὲν θὰ τὸ παραδεχθεῖ. Ἂν τοῦ ποῦμε ὅτι ἀνέστησε νεκρούς, θεράπευσε τυφλούς, ἔδιωξε δαιμόνια, οὔτε τότε θὰ συμφωνήσει. Ἂν τοῦ ποῦμε ὅτι ὑποσχέθηκε ἀνάσταση νεκρῶν, βασιλεία οὐρανῶν καὶ ἀνέκφραστα ἀγαθά, τότε ὄχι μόνο δὲν θὰ συμφωνήσει, ἀλλὰ καὶ θὰ γελάσει.

Πῶς λοιπὸν θὰ τὸν ὁδηγήσουμε στὴν πίστη, καὶ μάλιστα ὅταν δὲν εἶναι πνευματικὰ καλλιεργημένος; Ἀσφαλῶς μὲ τὸ νὰ στηριχθοῦμε σὲ ἀλήθειες, ποὺ καὶ ἐμεῖς καὶ αὐτὸς παραδεχόμαστε χωρὶς καμιὰν ἀντίρρηση καὶ ἀμφιβολία.

Σὲ ποιὸ λοιπὸν σημεῖο συμφωνοῦμε μαζί του ἀπόλυτα; Στὸ ὅτι ὁ Χριστὸς φύτεψε τὴν Ἐκκλησία. Ἀπ᾿ αὐτὸ θὰ φανερώσουμε τὴ δύναμη καὶ θ᾿ ἀποδείξουμε τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Θὰ δοῦμε ὅτι εἶναι ἀδύνατο ν᾿ ἀποτελεῖ ἀνθρώπινο ἔργο ἡ διάδοση τοῦ Χριστιανισμοῦ σ᾿ ὅλη τὴν οἰκουμένη μέσα σὲ τόσο σύντομο χρονικὸ διάστημα. Καὶ μάλιστα, ὅταν ἡ χριστιανικὴ ἠθικὴ προσκαλεῖ στὴν ἀνώτερη ζωὴ ἀνθρώπους μὲ κακὲς συνήθειες, δούλους τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ὅμως, ὁ Κύριος κατόρθωσε νὰ ἐλευθερώσει ἀπ᾿ ὅλα αὐτὰ ὄχι μόνο ἐμᾶς, μὰ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος.

Κι αὐτὸ τὸ κατόρθωσε χωρὶς νὰ χρησιμοποιήσει ὅπλα, χωρὶς νὰ ξοδέψει χρήματα, χωρὶς νὰ κινητοποιήσει στρατούς, χωρὶς νὰ προκαλέσει πολέμους. Τὸ κατόρθωσε ξεκινώντας μὲ δώδεκα μόνο μαθητές, ποὺ ἦσαν ἄσημοι, ἀμόρφωτοι, φτωχοί, γυμνοί, ἄοπλοι…

Μὲ τέτοιους ἀνθρώπους κατόρθωσε νὰ πείσει τὰ ἔθνη, νὰ σκέφτονται σωστά, ὄχι μόνο γιὰ τὴν παρούσα ζωή, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ μέλλουσα. Μπόρεσε νὰ καταργήσει προγονικοὺς νόμους, νὰ ξεριζώσει ἀρχαῖες συνήθειες καὶ νὰ φυτέψει νέες. Μπόρεσε ν ἀποσπάσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν εὔκολο τρόπο ζωῆς καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὸ δύσκολο. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ κατόρθωσε, ἐνῶ ὅλοι Τὸν πολεμοῦσαν, ἐνῶ ὁ ἴδιος εἶχε ὑπομείνει ἐξευτελιστικὴ σταύρωση καὶ ταπεινωτικὸ θάνατο!

Ἀσφαλῶς δὲν συμβαίνουν αὐτὰ στοὺς ἀνθρώπους. Μᾶλλον τὰ ἀντίθετα συμβαίνουν. Ἐφ᾿ ὅσον δηλαδὴ ζοῦν καὶ εὐδοκιμοῦν οἱ ἴδιοι, τὸ ἔργο τους προοδεύει. Ὅταν ὅμως πεθάνουν, καταστρέφεται μαζί τους ὅ,τι δημιούργησαν. Καὶ αὐτὸ τὸ παθαίνουν ὄχι μόνο οἱ πλούσιοι οὔτε μόνο οἱ ἄρχοντες, ἀλλὰ καὶ οἱ κυβερνῆτες ἀκόμα. Γιατὶ καὶ οἱ νόμοι τους καταλύονται και ἡ μνήμη τους σβήνει και τ᾿ ὄνομά τους ξεχνιέται καὶ οἱ ἔμπιστοι ἄνθρωποί τους παραγκωνίζονται.

Αὐτὰ συμβαίνουν σ᾿ ἐκείνους, ποὺ πρῶτα μ ἕνα νεῦμα κυβέρνησαν λαοὺς καὶ ὁδήγησαν στὸν πόλεμο ὁλόκληρες στρατιές. Σ᾿ ἐκείνους ποὺ καταδίκαζαν σὲ θάνατο καὶ ποὺ ἀνακαλοῦσαν ἐξορίστους.