Τὰ καθήκοντά μας τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα

Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης Μητροπολίτης Φλωρίνης (+)

«Τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου τὰς ἀπαρχὰς ἡ παροῦσα ἡμέρα λαμπροφορεῖ. Δεῦτε οὖν, φιλέορτοι, ὑπαντήσωμεν ᾄσμασιν…» (κάθ. Μ. Δευτ.)

Φθάσαμε, ἀγαπητοί μου, στὰ σωτήρια πάθη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ἡ ἑβδομάδα αὐτὴ λέγεται Μεγάλη, διότι μέσα στὶς 168 ὧρες της, ἀπὸ σήμερα μέχρι τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως, τιμῶνται μεγάλα γεγονότα, μοναδικὰ καὶ κοσμοϊστορικά, ποὺ συγκλόνισαν τὰ ἐπίγεια καὶ τὰ οὐράνια καὶ τὰ καταχθόνια. Γι᾿ αὐτὸ ἡ ἑβδομάδα αὐτὴ ὀνομάζεται Μεγάλη· ἀλλὰ καὶ γι᾽ αὐτὸ δὲν θὰ πρέπῃ νὰ περάσῃ ὅπως οἱ ἄλλες.

Καὶ θέτω τὸ ἐρώτημα· ποιά εἶνε τὰ καθήκοντα ἑνὸς Χριστιανοῦ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα; Δὲν ἀπευθύνομαι σὲ ἀπίστους, ἀθέους ἢ σὲ χιλιαστάς· ἀπευθύνομαι σὲ πιστούς, ποὺ θέλουν νὰ ἑορτάσουν σωστά. Ποιά εἶνε λοιπὸν τὰ καθήκοντα ποὺ ἔχουμε τὴν ἑβδομάδα αὐτή;

Τὸ πρῶτο καθῆκον, ἀδελφοί μου, εἶνε νὰ εὐχαριστήσουμε ἀπ᾽ τὴν καρδιά μας τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ὅλη βέβαια ἡ ζωή μας πρέπει νά ᾽νε ἕνα εὐχαριστῶ, ἕνα «Δόξα σοι, Κύριε», γιὰ τὶς μικρὲς καὶ μεγάλες εὐεργεσίες του, τὶς φανερὲς καὶ ἀφανεῖς, γιὰ ὅλα τὰ καλά, ὑλικὰ καὶ πνευματικά, ποὺ ἐπιδαψιλεύει ἡ χάρις του· τὸν ἥλιο, τὸν ἀέρα, τὸ νερό, τὰ λουλούδια, τὰ ἀκρογιάλια, ὅλη τὴν πλάσι. Νὰ τὸν εὐχαριστοῦμε ἀκόμη γιὰ τοὺς γονεῖς καὶ τὰ ἀδέρφια, τὴ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά, γιὰ τὸ χρόνο καὶ τὶς ἐποχές, γιὰ ὅ,τι εὐλογημένο καὶ ἀναγκαῖο.

Ἄνθρωπος ἀγνώμων εἶνε χειρότερος ἀπὸ ζῷο. Ἕνα σκύλο ἔχεις, ἕνα κομμάτι ψωμὶ τοῦ πετᾷς, καὶ κουνάει τὴν οὐρά του καὶ σοῦ λέει εὐχαριστῶ. Κι ὁ ἄνθρωπος λοιπὸν πρέπει νά ᾽νε εὐγνώμων στὸ Θεό. Νὰ τὸν εὐχαριστοῦμε γιὰ ὅλα, ἀλλὰ πρὸ παντὸς γιὰ τὴ θυσία τοῦ Υἱοῦ του,γιὰ τὰ σεπτά του πάθη. Ἀκόμη νὰ τὸν εὐχαριστήσουμε καὶ γιὰ κάτι ἄλλο• γιὰ τὴ μακροθυμία του στὰ τόσα ἐγκλήματά μας καὶ μάλιστα στὶς βλασφημίες, γιὰ τὶς ὁποῖες θά ᾽πρεπε ν᾽ ἀνοίξῃ ἡ γῆ νὰ μᾶς καταπιῇ κ᾽ ἡ θάλασσα νὰ φουσκώσῃ νὰ μᾶς πνίξῃ, καὶ ὅμως μᾶς ἀνέχεται. Γι᾿αὐτὸ τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ ἡ Ἐκκλησία λέει«Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου, Κύριε, δόξα σοι».

Ἡ πίστη τοῦ λαοῦ μας κατὰ τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα

κυρ Φώτης Κόντογλου

Ἐκεῖνοι οἱ ἁπλοϊκοὶ ἄνθρωποι, ἐκεῖνα τὰ ἀγράμματα γεροντάκια καὶ οἱ γριοῦλες, ποὺ τὴν Σαρακοστὴ καὶ τὴν Μεγάλη Βδομάδα βρίσκονται ὅλη μέρα στὴν ἐκκλησία, ζήσανε ἀπὸ τὰ μικρά τους χρόνια ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου καὶ καταλάβανε αὐτὸ τὸ χαροποιὸν πένθος, ποὺ δὲν τὸ καταλάβανε, ἀλοίμονο, οἱ σπουδασμένοι μας, ποὺ θέλουνε νὰ τοὺς διδάξουνε, ἀντὶ νὰ διδαχθοῦνε ἀπ᾿ αυτούς. Τώρα τὶς μέρες τῆς Σαρακοστῆς, τῆς Μεγάλης Βδομάδας καὶ τοῦ Πάσχα πορεύονται μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, ἀκολουθᾶνε ὁλοένα ἀπὸ πίσω του, ἀληθινά, ὄχι φανταστικά, ἀκούγοντάς Τον νὰ λέγῃ: «Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ παραδοθήσεται ὁ Ὑιὸς τοῦ ἀνθρώπου, καθὼς γέγραπται περὶ αὐτοῦ» βρίσκονται στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο καὶ δακρύζουνε ἀπὸ τὰ λόγιά Του, μαζί Του πᾶνε στὸ πραιτώριο καὶ στὸν Πιλᾶτο, μαζί Του ῥαπίζονται, μαζί Του μαστιγώνονται, μαζί Του ἐμπαίζονται, μαζί Του σταυρώνονται, μαζί Του θάβονται, μαζὶ τοῦ ἀνασταίνονται.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ [:Ἰω. 12, 1-18] Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου μὲ θέμα: «ΟΙ ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ»

        

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ [:Ἰω. 12, 1-18]

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου
μὲ θέμα:
«ΟΙ ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ»

[ἐκφωνήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου Λαρίσης στὶς 23-4-2000]

(Β413)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, Κυριακὴ τῶν Βαΐων, ἑορτάζομε τὴν θριαμβευτικὴ εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, ποὺ εἶναι σύμβολον ὅτι μετὰ τὸ Πάθος θὰ εἰσήρχετο ὁ Ἰησοῦς ὡς ἄνθρωπος εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

Ὅ,τι καὶ νὰ ἀγγίξομε ἀπὸ τὴ σημερινὴ περικοπὴ τῆς ἑορτῆς, μᾶς παραπέμπει σὰν σύμβολο μελλόντων πραγμάτων. Καὶ αὐτὸ τὸ ὀνάριον, τὸ γαϊδουράκι, ὀνάριον, ποὺ ἐκάθισε ὁ Κύριος, κι αὐτὸ εἶναι ἕνα σύμβολον. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ ὄνος εἶναι ἀκάθαρτον ζῶον καὶ ἀπηγορεύετο ἡ θυσία του. Καὶ τώρα ὁ Κύριος κάθεται ἐπάνω σὲ ὀνάριον, ποὺ συμβολίζει τὰ ἀκάθαρτα ἔθνη, ἐπὶ τῶν ὁποίων θὰ καθίσῃ, ἀπὸ τὰ ὁποῖα θὰ πιστευθῇ. 

Πάντως, ἐκεῖνο ποὺ παρατηροῦμε στὴν Ἁγία Γραφή, Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη, κάποια πράγματα ἀνήκουν ἀποκλειστικὰ εἰς τὸν Κύριον, μὲ ἕναν πλούσιον συμβολισμό. Ἴσως δὲν ἔχομε προσέξει μιὰ λεπτομέρεια εἰς τὴν σημερινὴν θριαμβευτικὴ εἴσοδο τοῦ Ἰησοῦ. Μᾶς τὴν διασώζει ὁ Μᾶρκος τὴν λεπτομέρεια αὐτή. Μᾶς λέγει: «Καὶ λέγει αὐτοῖς -εἰς τοὺς μαθητάς Του-· ὑπάγετε εἰς τὴν κώμην τὴν κατέναντι ὑμῶν (: Πηγαίνετε σὲ ἐκεῖνο τὸ χωριό), καὶ εὐθέως εἰσπορευόμενοι εἰς αὐτὴν (:καὶ ὅταν θὰ μπεῖτε μέσα στὸ χωριὸ) εὑρήσετε πῶλον δεδεμένον (:θὰ βρεῖτε ἕνα δεμένο γαϊδουράκι), ἐφ᾿ ὃν (:ἐπὶ τὸν ὁποῖον πῶλον ἐννοεῖται) οὐδεὶς ἀνθρώπων κεκάθικε (:ποτέ κανένας ἄνθρωπος ἐπάνω σὲ αὐτόν τον πῶλον δὲν ἔχει καθίσει)· λύσαντες αὐτὸν ἀγάγετε (: Ἀφοῦ τὸν λύσετε, φέρτε τον ἐδῶ)». Ἔχει καὶ μερικὰ ἄλλα, τὰ ὁποῖα εἶναι τεχνικῆς φύσεως. Ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ κάνει πραγματικὰ ἐντύπωση, εἶναι ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐκάθισε ὡς ἄνθρωπος ἐπάνω σὲ ἕνα ὀνάριον, ἐπὶ τοῦ ὁποίου κανεὶς ἐκ τῶν ἀνθρώπων ποτὲ δὲν κάθισε. Καὶ πρέπει νὰ ὑπονοηθῇ ὅτι καὶ μετὰ ταῦτα ἄνθρωπος δὲν ἐκάθισε. Δηλαδὴ παρατηροῦμε ὅτι μερικὰ πράγματα ἀνήκουν εἰς τὸν Χριστὸν σὰν μιὰ ἀποκλειστικὴ χρήση. Πρόκειται γιὰ μιὰ ἀφιέρωση. 

Ἐδῶ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι καὶ ἡ παρθενία τῆς Θεοτόκου -προσέξατε αὐτό- ἦτο μιὰ ἀποκλειστικὴ περίπτωσις ἀφιερώσεως εἰς τὸν Χριστόν. Ὁ χῶρος τῆς Παρθένου Μαρίας. Ἡ Θεοτόκος ἦταν παρθένος πρὸ τοῦ τόκου, κατὰ τὸν τόκον καὶ μετὰ τὸν τόκον. Μάλιστα ζωγραφικὰ ἀποδίδεται, ἱστορεῖται, ὅπως λέμε, μὲ τρία ἀστέρια. Ἕνα, ἐδῶ στὴν κεφαλὴ καὶ δύο ἐδῶ στοὺς ὤμους. Καὶ ἐκφράζουν, ἐκδηλώνουν τὴν παρθενίαν τῆς Θεοτόκου πρὸ τοῦ τόκου, κατὰ τὸν τόκον καὶ μετὰ τὸν τόκον. Ἀειπάρθενος δηλαδή. Εἶναι βαρυτάτη βλασφημία νὰ ἀποδώσομε γάμον καὶ παιδιὰ εἰς τὴν Θεοτόκον, ὅπως ἀποδίδουν οἱ Προτεστάνται καὶ ἄλλοι αἱρετικοί. «Εἶχε», λέει, «κι ἄλλα παιδιὰ ἡ Θεοτόκος. Καὶ τί θὰ πείραζε αὐτό;», λέγουν. Δὲν διδάχτηκαν ὅτι ὑπάρχουν μερικὰ πράγματα ἀποκλειστικῆς χρήσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἐὰν τὸ γαϊδουράκι αὐτὸ ἦταν ἀποκλειστικὴ περίπτωσις, πόσο μᾶλλον ἡ Θεοτόκος; Γι᾿ αὐτὸ στὸν περίλαμπρο «Ἀκάθιστον Ὕμνον» ἀποδίδομε αὐτὸ τὸ «Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε». «Νύμφη. Ἀλλὰ εἶσαι ἀνύμφευτος». Δηλαδὴ «οὔτε σύζυγον ἀπέκτησες». Ὁ Ἰωσὴφ ἦταν ἁπλῶς βοηθός. Ἦταν κατὰ τὸν νόμο, νὰ μὴν κατηγορηθῇ ἡ Θεοτόκος, πὼς εἶχε παιδὶ ἐνῷ ἦτο ἄγαμος; Διότι τὴν ἀγαμίαν δὲν θὰ μποροῦσαν ποτὲ νὰ τὴν ἀντιληφθοῦν οἱ Ἑβραῖοι καὶ θὰ λιθοβολοῦσαν τὴν Θεοτόκον. Εἶναι, λοιπόν, παριστάμενος ὡς σύζυγος. Οὐδέποτε σύζυγος, οὐδέποτε. Τὸ ξαναλέγω. Ἔτσι, λοιπόν, βλέπομε ἐδῶ ὅτι ἡ Θεοτόκος ἦταν ἀποκλειστικὸς χῶρος τοῦ Θεοῦ Λόγου, ποὺ θέλησε νὰ ἐνανθρωπήσῃ.

Άγιος Μαρτίνος πάπας Ρώμης και δύο Επισκόπων

Εις τον Μαρτίνον

Ὁ σὴν γεγηθὼς σάρκα Σῶτερ ἐσθίων,

Ἀπεκδύσει γέγηθε σαρκὸς Μαρτῖνος.

Ἀμφὶ τρίτῃ δεκάτῃ θάνε Μαρτῖνος περίπυστος.

Εις τους Επισκόπους

Oρθά φρονούντες άνδρες ιερωμένοι,

Φυγήν κατεκρίθησαν ευθύμως μάλα.

Ὁ Ἅγιος Μαρτίνος, Ἐπίσκοπος Ρώμης, γεννήθηκε στὸ Τόδι τῆς Ὀμβρικῆς τῆς Κεντρικῆς Ἰταλίας. Ἀνῆλθε στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο τῆς Ρώμης σὲ μία ἐποχή, κατὰ τὴν ὁποία τὴν Ἐκκλησία τάρασσε ἡ αἵρεση τῶν Μονοθελητῶν. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶχε τότε ἐμπλακεῖ στὴν αἵρεση αὐτή. Ὁ Ἅγιος Μαρτίνος συγκάλεσε Σύνοδο στὸ ναὸ τοῦ Σωτῆρος Λατερανοῦ, τὸ ἔτος 649 μ.Χ., ἡ ὁποία καταδίκασε τὸν Μονοθελητισμό, ὁ δὲ Ὅρος αὐτῆς ἦταν ἐπέκταση τῆς διδασκαλίας τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡ Σύνοδος ψήφισε ἐπίσης, καὶ εἴκοσι ἀναθεματισμοὺς κατὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν ἀρχηγῶν τους, ἐνῷ καταδίκασε ἐκτὸς τῶν ἄλλων τοὺς μονοθελητὲς Πατριάρχες τῆς Κωνσταντινουπόλεως Σέργιο καὶ Πύρρο, συνεργάτες τοῦ Ἡρακλείου καὶ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Παῦλο Β’. Σημαντικὸ ρόλο στὶς διεργασίες τῆς Συνόδου διαδραμάτισε καὶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής.

Ὁ Ἅγιος Μαρτίνος ἀνέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνόδου αὐτῆς στὴ Δύση καὶ Ἀνατολή. Εἶχε διατελέσει παπικὸς ἀποκρισάριος στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ δὲν ἦταν πρόσωπο εὐχάριστο στὸν αὐτοκράτορα Κώνσταντα Β’ (641 – 668 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ἦταν ὁμόφρονας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ διέταξε τὸν ἔξαρχο τῆς Ἰταλίας Ὀλύμπιο νὰ μεταβεῖ στὴ Ρώμη καὶ νὰ φέρει αἰχμάλωτο τὸν Ἅγιο στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ διαταγὴ ὅμως ἔμεινε ἀνεκτέλεστη, διότι ὁ Ὀλύμπιος ἐπαναστάτησε κατὰ τοῦ αὐτοκράτορα καὶ μετὰ ἀπὸ δύο ἔτη σκοτώθηκε στὴ Σικελία, μαχόμενος ἐνάντια στοὺς Ἄραβες, τὸ ἔτος 652 μ.Χ.

Σταυροαναστάσιμο ὁδοιπορικό στὰ νοήματα τῆς Μ. Ἑβδομάδος

Εστία Πατερικών Μελετών

Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης παρερμηνεύει Ευαγγελική περικοπή

                          

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

«Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη»

(Ματθ. 17, 17· Μάρκ. 9,19· Λουκᾶ 9,41)

1. Τὰ λεχθέντα ἀπὸ τὸν μητροπολίτη ἐσφαλμένα καὶ ἀθεμελίωτα

Κατὰ τὴν Δ´ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, 30 Μαρτίου, ὁ μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Φιλόθεος προέστη στὶς ἀκολουθίες τοῦ Ὄρθρου καὶ τῆς Θείας Λειτουργίας στὸν Ἱερὸ Ναὸ Παναγίας Φανερωμένης, ὅπου προέβη καὶ σὲ χειροτονία πρεσβυτέρου. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς χειροτονίας, ἀπαντώντας στὴν σχετικὴ ὁμιλία τοῦ χειροτονουμένου εἶπε, μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς, ἀπευθυνόμενος πρὸς αὐτόν: «Ἀκούσαμε ὅμως καὶ μία ἄλλη φράση στὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο, τὴν ὁποία ἐπίτρεψέ μου τούτη τὴν ὥρα νὰ παρουσιάσω ἐνώπιον τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Χριστὸς βλέπει μπροστά του τὸν πατέρα ποὺ ἔχει πάει τὸ παιδί του, ποὺ ταλαιπωρεῖται ἀπὸ τὴν ἔκδηλη, τὴν φανερή, παρουσία τοῦ δαίμονος στὴν ζωή του καὶ ἀσφαλῶς τὸν συμπαθεῖ καὶ θέλει νὰ τὸν βοηθήσει. Καὶ ὅταν πληροφορεῖται ὅτι οἱ μαθηταί του, στοὺς ὁποίους τὴν πρώτη φορὰ κατέφυγε ὁ πατέρας, δὲν κατόρθωσαν νὰ θεραπεύσουν τὸ παιδί, στρέφεται πρὸς ἐκείνους καὶ τοὺς μιλᾶ μὲ λόγια σκληρά: “Ὦ γενεὰ ἄπιστος -καὶ διεστραμμένη συμπληρώνουν κάποια χειρόγραφα- ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾽ ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν”; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ κάνει τὸν Χριστὸ νὰ ὀνομάζει ὄχι κάποιους ξένους, ἀλλὰ τοὺς ἴδιους τοὺς μαθητές του γενεὰ ἄπιστη καὶ διεστραμμένη; Ἄπιστοι ἦσαν οἱ μαθητές; Φαίνεται ὅτι ἡ πίστις τους δὲν εἶχε τὴν δύναμη ποὺ οἱ ἴδιοι φαντάζονταν πὼς ἔχει. Ἴσως γιατὶ οἱ ἴδιοι δὲν εἶχαν ἀφήσει ὁλοκληρωτικὰ τὸν ἑαυτό τους στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Ἤ γιατὶ δὲν εἶχαν συνείδηση ἐκείνη τὴν στιγμὴ ὅτι ἐκεῖνος ποὺ ἐπιτελεῖ τὸ θαῦμα δὲν εἶναι οἱ ἴδιοι, ἀλλὰ ὁ Θεός. Δὲν εἶχαν ἀποκτήσει βεβαία συνείδηση ὅτι, ὅ,τι καλὸ κάνουμε στὸν Θεὸ ἀνήκει καὶ ἀπὸ τὸν Θεὸ προέρχεται. Γιατὶ ἐκεῖνος χρησιμοποιεῖ ἐμᾶς τοὺς εὐτελεῖς καὶ ἀναξίους ὡς δικά του ὄργανα...»[1].

Ἡ εὐαγγελικὴ διήγηση ἀπὸ τὸ Κατὰ Μᾶρκον Ἅγιο Εὐαγγέλιο, στὴν ὁποία ἀναφέρεται ὁ μητροπολίτης, στὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα ἔχει ὡς ἑξῆς: «Καὶ ἀποκριθεὶς εἷς ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπε· διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον. Καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ ρήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· ὦ γενεὰ ἄπιστος ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»[2] Παρέθεσα τὸ κείμενο ἐπὶ λέξει, γιὰ νὰ μπορεῖ ὁ ἀναγνώστης, ἀλλὰ καὶ ὁ μητροπολίτης, ἂν ἐνδιαφερθεῖ νὰ ἀσχοληθεῖ ἀπὸ ταπείνωση μὲ τὸ θέμα, νὰ διαπιστώσουν τὶς παρανοήσεις καὶ παρερμηνεῖες τοῦ κειμένου.

2. Παρανοήσεις καὶ παρερμηνεῖες τῆς περικοπῆς

Κυριακή των Βαΐων – Ο Ιερός Χρυσόστομος για τη θριαμβευτική είσοδο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στα Ιεροσόλυμα

                                      

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ [:Ιω. 12,1-18]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟ

ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ  ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

     «Ὁ οὖν Ἰησοῦς πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ πάσχα ἦλθεν εἰς Βηθανίαν, ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. ἐποίησαν οὖν αὐτῷ δεῖπνον ἐκεῖ, καὶ ἡ Μάρθα διηκόνει· ὁ δὲ Λάζαρος εἷς ἦν τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ(:ο Ιησούς λοιπόν, χωρίς να εμποδιστεί από την επιβουλή των εχθρών Του, έξι ημέρες πριν από την εορτή του Πάσχα ήλθε στη Βηθανία, όπου έμενε ο Λάζαρος που είχε πεθάνει και ο Κύριος τον είχε αναστήσει από τους νεκρούς. Οι συγγενείς λοιπόν του Λαζάρου, επειδή αισθάνονταν μεγάλο σεβασμό και ευγνωμοσύνη προς τον Ιησού για το θαύμα που είχε επιτελέσει, Του έκαναν δείπνο εκεί, και η Μάρθα υπηρετούσε. Ο Λάζαρος μάλιστα ήταν ένας από εκείνους που κάθονταν και έτρωγαν στο τραπέζι μαζί Του)»[Ιω.12,1-2].

    Αυτό κυριότατα ήταν σημείο της πραγματικής του αναστάσεως, το ότι δηλαδή ο Λάζαρος μετά από πολλές ημέρες και ζει και τρώει. Εκ τούτου είναι φανερό ότι στην οικία της Μάρθας παρατέθηκε το γεύμα· διότι επειδή ήσαν φίλοι και αγαπητοί, υποδέχονται τον Ιησού. Μερικοί όμως υποστηρίζουν ότι σε ξένη οικία έλαβε χώρα αυτό το γεύμα.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ [:Φιλιπ. 4,4-9] ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ [:Φιλιπ. 4,4-9]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

«Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε. τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις. ὁ Κύριος ἐγγύς. μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ᾿ ἐν παντὶ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν. καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ τὰ νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ (:νὰ χαίρεστε πάντοτε μὲ τὴ χαρὰ ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἕνωση καὶ τὴν κοινωνία μας μὲ τὸν Κύριο. Πάλι θὰ πῶ, νὰ χαίρεστε. Ἡ ἐπιείκειά σας καὶ ἡ ὑποχωρητικότητά σας ἂς γίνει γνωστὴ σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, καὶ σὲ αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς ἀπίστους. Ὁ Κύριος πλησιάζει νὰ ἔλθει, καὶ Αὐτὸς θὰ ἀποδώσει στὸν καθένα ὅ,τι τοῦ ἀνήκει. Μὴν κυριεύεστε ἀπὸ ἀγωνιώδη φροντίδα γιὰ τίποτε, ἀλλὰ γιὰ καθετὶ ποὺ σᾶς παρουσιάζεται, νὰ κάνετε γνωστὰ τὰ αἰτήματά σας στὸν Θεὸ μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ δέηση, οἱ ὁποῖες πρέπει νὰ συνοδεύονται καὶ μὲ εὐχαριστία γιὰ ὅσα ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε. Καὶ ἔτσι, ὅταν διώχνετε κάθε μέριμνα καὶ ἐμπιστεύεστε τὸν ἑαυτό σας στὴ θεία Πρόνοια, ἡ εἰρήνη ποὺ ἔχει ὁ Θεὸς καὶ τὴ μεταδίδει στοὺς δικούς Του, τῆς ὁποίας τὴν τελειότητα δὲν μπορεῖ νὰ νιώσει κανένας νοῦς, εἴτε ἀνθρώπινος εἴτε ἀγγελικός, θὰ φρουρήσει τίς καρδιές σας καὶ τίς σκέψεις σας, ἐφόσον μένετε ἑνωμένοι μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό)» [Φιλιπ. 4,4-7].

«Μακάριοι οἱ πενθοῦντες (:μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ πενθοῦν γιὰ τίς ἁμαρτίες τους καὶ γιὰ τὸ κακὸ ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο, διότι αὐτοὶ θὰ παρηγορηθοῦν ἀπὸ τὸν Θεό)» [Ματθ. 5,4] καὶ «οὐαὶ ὑμῖν οἱ γελῶντες νῦν, ὅτι πενθήσετε καὶ κλαύσετε (:ἀλίμονο σέ σᾶς ποὺ ἔχετε ὡς μοναδικὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς σας τὴ σαρκικὴ χαρὰ καὶ γελᾶτε τώρα ἀπὸ τίς διασκεδάσεις καὶ τίς ἀπολαύσεις τοῦ σαρκικοῦ σας βίου, οὐαὶ καὶ ἀλίμονό σας, διότι στὴν ἄλλη ζωὴ θὰ πενθήσετε καὶ θὰ κλάψετε)» [Λουκᾶ 6,25]., λέγει ὁ Χριστός. Γιατί λοιπὸν λέγει ὁ Παῦλος: «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε (:νὰ χαίρεστε πάντοτε μὲ τὴ χαρὰ ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἕνωση καὶ τὴν κοινωνία μας μὲ τὸν Κύριο)»;

Δὲν ἔρχεται σὲ ἀντίθεση πρὸς τὸν Χριστό· μὴ γένοιτο νὰ ποῦμε κάτι τέτοιο. Γιατί ὁ Χριστὸς εἶπε: «Ἀλίμονο σὲ αὐτοὺς ποὺ γελοῦν», ὑπονοῶντας τὸ γέλιο τοῦ κόσμου τούτου, τὸ γέλιο ποὺ προέρχεται ἀπὸ τίς ἐκδηλώσεις τῆς παρούσης ζωῆς, καὶ μακάρισε αὐτοὺς ποὺ πενθοῦν, ὄχι αὐτοὺς ποὺ πενθοῦν ἁπλῶς τὴν ἀπώλεια τῶν δικῶν τους, ἀλλὰ αὐτοὺς ποὺ συγκινοῦνται ὑπερβολικὰ καὶ πενθοῦν τὰ δικά τους κακά, αὐτοὺς ποὺ σκέπτονται τὰ δικά τους ἁμαρτήματα ἢ καὶ τὰ ξένα. Δὲν εἶναι ἡ χαρὰ αὐτὴ ἀντίθετη πρὸς τὸ πένθος ἐκεῖνο, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ ἐκεῖνο, γιατί αὐτὸς ποὺ πενθεῖ τὰ δικά του κακὰ καὶ ἐξομολογεῖται, χαίρεται. Ἄλλωστε, εἶναι δυνατὸ νὰ πενθοῦμε γιὰ τὰ δικά μας ἁμαρτήματα καὶ νὰ χαιρόμαστε γιὰ τὸν Χριστό. Ἐπειδὴ λοιπὸν στενοχωροῦνταν γιὰ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἔπασχαν («ὅτι ὑμῖν ἐχαρίσθη τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ (:καὶ εἶναι ἀπόδειξη αἰώνιας σωτηρίας γιά σᾶς, διότι σὲ σᾶς δόθηκε τὸ χάρισμα)», λέγει, «οὐ μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν (:ὄχι μόνο νὰ πιστεύετε στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλὰ καὶ νὰ πάσχετε γιὰ χάρη τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ)» [Φιλιπ. 1,29]), γι᾿ αὐτὸ λέγει: «Χαίρετε τὴ χαρὰ ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἕνωσή μας μὲ τὸν Κύριο». Αὐτὰ δὲν σημαίνουν τίποτε ἄλλο, παρά: «Νὰ κάνετε τέτοια ζωή, ὥστε νὰ χαίρετε. Ὅταν λοιπὸν οἱ ὑποχρεώσεις σᾶς πρὸς τὸν Θεὸ δὲν ἐμποδίζονται, χαίρετε». Ἢ λοιπὸν αὐτὸ ἐννοεῖ, ἢ τὸ «ἐν» τίθεται στὴ θέση τοῦ «σύν», σὰν νὰ ἔλεγε: «Χαίρετε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Κυρίου πάντοτε».

Τα γεμάτα θεολογία κάλαντα του Λαζάρου στην Κρήτη (βίντεο). Μια απόδειξη πόσο αχώριστα συνδεδεμένη είναι η παράδοση μας με την Πίστη.

«Σήμερον ήλθεν ο Χριστός, ο επουράνιος Θεός.

Εν πόλει Βηθανία κλαίει η Μάρθα κ' η Μαρία.

Λάζαρο τον αδερφό τους τον γλυκύ και γκαρδιακό τους∙

Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν και τον εμοιρολογούσαν

Την ημέρα την Τετάρτη κίνησ’ ο Χριστός για να 'ρθει

Και εβγήκε κι η Μαρία έξω από τη Βηθανία

−Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου, δεν θα πόθαιν’ αδερφός μου

Μα και τώρα εγώ πιστεύω και καλότατα ηξεύρω

Οτι δύνασαι αν θελήσεις και νεκρούς να ανασταίνεις.

Λέγει:− πίστευε Μαρία άγομεν εις τα μνημεία.

Τότε ο Χριστός δακρύζει και τον Αδη φοβερίζει

Άδη τάρταρε και χάρο, Λάζαρο θε να σου πάρω

−«Δεύρο έξω, Λάζαρέ μου, φίλε και αγαπητέ μου»

Παρευθύς από τον Άδη ως εξαίσιο σημάδι

Λάζαρος απενεκρώθη, ανεστήθη και σηκώθη.

Ζωντανός σαβανωμένος και με το κερί ζωσμένος.

Δόξα τω Θεώ φωνάζω και τον Λάυαρο εξετάζω:

−Πες μας Λάζαρε τι είδες εις τον Αδη όπου πήγες;

−Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους

Δώστε μου νερό λιγάκι να ξεπλύνω το φαρμάκι

Της καρδίας των χειλέων και μη με ρωτάτε πλέον».

−Του χρόνου πάλι να ’ρθομε

Μ’ υγεία να σας βρούμε

στον οίκο σας χαρούμενοι

τον Λάζαρο να πούμε. Και καλή Λαμπρή!

Καῦσις τῶν νεκρῶν καὶ ἁγιασμός

                              

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ

Καῦσις τῶν νεκρῶν καὶ ἁγιασμός

  Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εὔχεται στοὺς Θεσσαλονικεῖς:

  «Αὐτὸς δὲ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης ἁγιάσαι ὑµᾶς ὁλοτελεῖς, καὶ ὁλόκληρον ὑµῶν τὸ πνεῦµα καὶ ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶµα ἀµέµπτως ἐν τῇ παρουσίᾳ τοῦ Κυρίου ἡµῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τηρηθείη» (Α΄ Θεσ. ε΄, 23). (Δηλ.: Ὁ ἴδιος ὁ Θεός,  ἀπὸ τὸν  ὁποῖον  πηγάζει  ἡ πρα­γµατικὴ εἰρήνη, νὰ σᾶς ἁγιάσῃ ὁλοκλήρους· καὶ ὁλόκληρος ὁ νοῦς σας καὶ ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶµα σας νὰ διαφυλαχθοῦν ἄµεµπτα κατὰ τὴν παρουσίαν τοῦ Κυρίου µας Ἰησοῦ Χριστοῦ).

  Καὶ στὴν πρὸς Κορινθίους (Α΄ ιε΄, 50-55): «Μὲ αὐτὸ δὲ τὸ τελευταῖον, ποὺ σᾶς εἶπα, ἀδελφοί, ἐννοῶ τοῦτο ὅτι ὀργανισµός, ποὺ σύγκειται ἀπὸ σάρκα καὶ αἷµα, εἶναι φυσικῶς ἀδύνατον νὰ κληρονοµήσῃ τὴν πνευµατικὴν καὶ ἀθάνατον βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, οὔτε ἡ φθορὰ κληρονοµεῖ τὴν ἀφθαρσίαν.

  Ἰδοὺ σᾶς λέγω ἀλήθειαν, ποὺ ἦτο ἄγνωστος καὶ µὲ θείαν ἀποκάλυψιν µᾶς ἐφανερώθη. Καὶ ἡ ἀλήθεια αὐτὴ εἶναι ἡ ἑξῆς· Ὅλοι µὲν δὲν θὰ ἀποθάνωµεν. Διότι ὅταν θὰ ἔλθῃ ὁ Κύριος κατὰ τὴν δευτέραν παρουσίαν του, θὰ προλάβῃ εἰς τὴν ζωὴν τὴν γενεὰν ἐκείνην τῶν ἀνθρώπων ποὺ θὰ ζοῦν τότε. Αὐτοὶ λοιπὸν δὲν θὰ ἀποθάνουν. Πλὴν ὅµως ὅλοι, καὶ αὐτοὶ δηλαδὴ ποὺ θὰ ζοῦν τότε καὶ ὅσοι θὰ ἔχωµεν ἀποθάνει, θὰ ἀλλάξωµεν σῶµα καὶ θὰ πάρωµεν ἀντὶ τοῦ φθαρτοῦ τὸ ἄφθαρτον.

Σάββατο του Λαζάρου: Στιχηρά αίνων Aνάστασις και ζωή

Ο Ιερός Χρυσόστομος για την ανάσταση του Λαζάρου

                       

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ [:Ιω.11,1-45]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

    «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦν τις ἀσθενῶν, Λάζαρος ἀπὸ Βηθανίας, ἐκ τῆς κώμης Μαρίας, καὶ Μάρθας τῆς ἀδελφῆς αὐτῆς (:ήταν τότε κάποιος που λεγόταν Λάζαρος, ο οποίος είχε αρρωστήσει. Αυτός καταγόταν από τη Βηθανία, το χωριό της Μαρίας και της Μάρθας της αδελφής της). Ἦν δὲ Μαρία ἡ ἀλείψασα τὸν Κύριον μύρῳ, καὶ ἐκμάξασα τοὺς πόδας αὐτοῦ ταῖς θριξὶν αὐτῆς, ἧς ὁ ἀδελφὸς Λάζαρος ἠσθένει (:και ήταν η Μαρία εκείνη που αργότερα, λίγο πριν από τον θάνατο του Κυρίου, Τον άλειψε με το μύρο και σκούπισε τα πόδια Του με τα μαλλιά της. Και ο Λάζαρος που ασθενούσε, ήταν αδελφός της)» [Ιω.11,1-2].

    Πολλοί από τους ανθρώπους όταν δουν κάποιους, που είναι αρεστοί στον Θεό, να πάσχουν από κάποιο κακό (όπως για παράδειγμα να έχουν αρρωστήσει ή να πάσχουν από φτώχεια ή από κάποιο άλλο παρόμοιο) σκανδαλίζονται, μη γνωρίζοντας ότι γνώρισμα των κατεξοχήν φίλων του Θεού είναι το να πάσχουν από αυτά· και ο Λάζαρος λοιπόν ήταν ένας από τους φίλους του Χριστού και ήταν ασθενής. Αυτό λοιπόν έλεγαν και εκείνοι που στάλθηκαν: «Κύριε, ἴδε ὃν φιλεῖς ἀσθενεῖ (:Κύριε, να, ο φίλος Σου που τόσο πολύ αγαπάς είναι άρρωστος)». Αλλά ας εξετάσουμε από την αρχή την περικοπή.

    «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦν τις ἀσθενῶν, Λάζαρος ἀπὸ Βηθανίας(:ήταν τότε κάποιος που λεγόταν Λάζαρος, ο οποίος είχε αρρωστήσει. Αυτός καταγόταν από τη Βηθανία)». Δεν ανέφερε έτσι απλά και τυχαία από πού καταγόταν ο Λάζαρος, αλλά για κάποια αιτία, την οποία θα αναφέρει στη συνέχεια· τώρα ας εξετάσουμε το παρόν χωρίο. Και τις αδελφές του μάς τις αναφέρει προς μεγάλη ωφέλεια, και ακόμη, αυτό που επιπλέον είχε η Μαρία, προσθέτοντας και λέγοντας: «Ἦν δὲ Μαρία ἡ ἀλείψασα τὸν Κύριον μύρῳ, καὶ ἐκμάξασα τοὺς πόδας αὐτοῦ ταῖς θριξὶν αὐτῆς, ἧς ὁ ἀδελφὸς Λάζαρος ἠσθένει (:η Μαρία πάλι ήταν εκείνη που αργότερα, λίγο πριν από τον θάνατο του Κυρίου, Τον άλειψε με το μύρο και σκούπισε τα πόδια Του με τα μαλλιά της. Και ο Λάζαρος που αρρώστησε ήταν αδελφός της)».

     Εδώ μερικοί απορώντας λένε: «Πώς», λένε, «ανεχόταν ο Χριστός γυναίκα να ενεργεί με τέτοιον τρόπο;». Κατά πρώτον λοιπόν πρέπει να μάθουμε εκείνο, ότι δεν είναι αυτή η πόρνη που αναφέρει ο Ματθαίος [Ματθ.26,7-13], ούτε αυτή που αναφέρει ο Λουκάς [Λουκ. 7,37-48], διότι άλλη είναι αυτή· καθόσον εκείνες μεν ήσαν πόρνες και γεμάτες από πολλά κακά, ενώ αυτή ήταν σεμνή και σπουδαία· διότι φρόντιζε για την υποδοχή του Χριστού. Δείχνει επίσης ο ευαγγελιστής ότι και οι αδερφές του Λαζάρου αγαπούσαν τον Κύριο και όμως επέτρεψε να πεθάνει ο Λάζαρος.

Ὁ δρόμος πρὸς τὴ Βηθανία καὶ τὰ Ἱεροσόλυμα

Στὸν κόσμο τοῦτο, τὸ καθετὶ -ἀκόμα καὶ ἡ «πνευματικότητα»- μπορεῖ νὰ γίνει δαιμονική... Ποιὰ εἶναι ἡ σημασία τοῦ λειτουργικοῦ «σήμερον»;

                                            

Schmemann Alexander

Protopresbyter (1921-1983)

Ἡ ἕκτη καὶ τελευταία ἑβδομάδα τῆς Μεγ. Σαρακοστῆς ὀνομάζεται «Ἑβδομάδα τῶν Βαΐων». Γιὰ ἕξι μέρες πρὶν τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου καὶ τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων, ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ὠθεῖ ν’ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστὸ, καθὼς πρῶτος ἀναγγέλει τὸ θάνατο τοῦ φίλου Του καὶ κατόπιν ἀρχίζει τὸ ταξίδι Του στὴ Βηθανία καὶ στὴν Ἱερουσαλήμ. Τὸ θέμα καὶ ὁ τόνος αὐτῆς τῆς ἑβδομάδας δίνονται τὴν Κυριακὴ τὸ ἀπόγευμα, στὸν Ἑσπερινό:

Τὴν ἔκτην τῶν σεπτῶν Νηστειῶν Ἐβδομάδα, προθύμως ἀπαρχόμενοι, Κυρίῳ προεόρτιον ὕμνον τῶν Βαΐων ἄσωμεν πιστοί, ἐρχομένῳ ἐν δόξῃ δυνάμει Θεότητος, ἐπὶ τὴν Ἱερουσαλήμ, νεκρῶσαι τὸν θάνατον…

Στὸ κέντρο τῆς προσοχῆς εἶναι ὁ Λάζαρος – ἡ ἀρρώστεια του, ὁ θάνατός του, ὁ θρῆνος τῶν συγγενῶν του καὶ ἡ ἀντίδραση τοῦ Χριστοῦ σ’ ὅλα αὐτά.

Ἔτσι τὴ Δευτέρα ἀκοῦμε:

Σήμερον Χριστῷ, πέραν Ἰορδάνου διατρίβοντι, δηλοῦται ἡ νόσος τοῦ Λαζάρου…

Τὴν Τρίτη:

Χθὲς καὶ σήμερον ἡ νόσος ἡ τοῦ Λαζάρου…

Τὴν Τετάρτη:

Σήμερον Λάζαρος, θανῶν θάπτεται, καὶ θρῆνον ᾄδουσιν, αἱ τούτου σύγγονοι, ὡς δὲ προγνώστης καὶ Θεός, τὸ πάθος προηγόρευσας…

Τὴν Πέμπτη:

Δισημερεύει σήμερον, θανῶν ὁ Λάζαρος…

Τέλος, τὴν Παρασκευή:

Ἔρχεται ὁ Κύριος εἰς Βηθανίαν… … καὶ γάρ ἥκει ἐξαναστῆσαι ἐκ τάφου Λάζαρον…

Ἡ Ἔγερσις τοῦ Λαζάρου – Περιγραφή τῆς εἰκόνας

Γκότσης Χρῆστος

Ἡ παράσταση μᾶς μεταφέρει ἔξω ἀπό τήν πόλη, σέ βράχους. Σ’ ἕναν ἀπό αὐτούς, ὅπως συνήθιζαν οἱ Ἰουδαῖοι, ἦταν λαξευμένο τό μνῆμα τοῦ Λαζάρου. Δεσπόζει κι ἐδῶ ἡ μορφή τοῦ Χριστοῦ. Βλέπουμε τή θλίψη του, ἀλλά μαντεύουμε καί τή θεότητά του. Τήν τελευταία προδίδουν, πρῶτο, ἡ μεγαλοπρεπής στάση του καί, δεύτερο, τό γεγονός ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι (τούς βλέπουμε στή δεξιά ὁμάδα τῶν προσώπων) κοιτάζουν τό Χριστό καί ὄχι τό Λάζαρο. Τό ἕνα χέρι τοῦ Κυρίου κρατάει εἰλητό καί τό ἄλλο μέ ἐκφραστική κίνηση ἐκτείνεται πρός τό Λάζαρο. Μέ τό πρόσταγμά του ὁ Λάζαρος ἀνασταίνεται. Ἕνας νέος ἀφαιρεῖ τίς ταινίες κι ἕνας ἄλλος σηκώνει τήν πλάκα τοῦ τάφου. 

Ἐντυπωσιακές οἱ ἀδελφές του Λαζάρου. Προσκυνοῦν τόν Κύριο ἔχοντας στά πρόσωπα τούς χαραγμένη τήν ἄφατη λύπη τους. Ὡραία παρατηρήθηκε, πώς «ὅλοι οἱ εἰκονιζόμενοι ἀποτελοῦν, ἁπλά καί μόνο, διαφορετικές ἀποχρώσεις καί ψυχολογικές διαβαθμίσεις τοῦ ἴδιου συναισθήματος, τῆς ἴδιας ψυχολογικῆς κατάστασης — τῆς βαθειᾶς εὐλάβειας μπροστά στό γεγονός: ἀπό τήν ἤρεμη κίνηση τῶν Ἀποστόλων ὡς τό γεμάτο αὐταπάρνηση ὀδυρμό τῆς Μαρίας» (Εἰκόνες τῆς κρητικῆς τέχνης… σ. 364).

Και μόνο όταν ξάπλωσα στο σαπισμένο άχυρο της φυλακής αισθάνθηκα τα πρώτα σκιρτήματα του καλού (ΣΟΛΖΕΝΙΤΣΙΝ)

           

Ενώ υπηρετούσε στον σοβιετικό στρατό τις τελευταίες ημέρες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Aλεξαντερ Σολζενίτσιν έγραψε ένα γράμμα σε έναν φίλο του, στο οποίο ήταν επικριτικός για την την όλη στάση και συμπεριφορά του Ιωσήφ Στάλιν κατά την διάρκεια του πόλεμου.

 Η επιστολή ανακαλύφθηκε από τις σοβιετικές αρχές πληροφοριών και ο Σολζενίτσιν καταδικάστηκε για αυτό το "φριχτό έγκλημα" σε οκτώ χρόνια σε στρατόπεδο εργασίας. Να θυμίσω κάπου εδώ ότι ο ίδιος είχε παρασημοφορηθεί δύο φορές για τον ηρωισμό του με τα μετάλλια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου βʹ τάξεως και του Ερυθρού Αστέρα αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία για το τότε σοβιετικό καθεστώς.Όταν τελείωσε η θητεία του, ο Σολζενίτσιν στάλθηκε συμπληρωματικά σε εσωτερική εξορία στο αγροτικό Καζακστάν. Εκεί ήταν που θα βιώνε μια βαθιά φιλοσοφική και θρησκευτική μεταμόρφωση που θα επηρέαζε το υπόλοιπο έργο μέχρι το τέλος της ζωής του.

 Το 1956 ο Σολζενίτσιν απελευθερώθηκε τελικά από την εξορία και του επέτρεψαν να επιστρέψει στη Μόσχα, όπου δίδαξε στο γυμνάσιο και άρχισε κρυφά να γράφει το μυθιστόρημά του(οποίος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι). Αυτό ήταν το σπουδαίο μυθιστόρημα του "Μια μέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς", περιγράφοντας τη ζωή με τον δικό του μοναδικό τρόπο σε ένα σταλινικό στρατόπεδο εργασίας. Το 1960 ο Σολζενίτσιν διακινδύνευσε να δείξει το χειρόγραφο σε έναν Σοβιετικό εκδότη. Επειδή ο Χρουστσόφ προσπαθούσε να εκκαθαρίσει τη Σοβιετική Ένωση από τον σταλινισμό, ενέκρινε προσωπικά την έκδοση του βιβλίου και έγινε μεγάλη επιτυχία. Αλλά ο Σολζενίτσιν δεν έμεινε δυστυχώς για πολύ αλώβητος. Τα επόμενα έργα απαγορεύτηκαν ως «αντισοβιετικά» και μετά την απομάκρυνση του Χρουστσόφ από την εξουσία, ο Σολζενίτσιν θεωρήθηκε «μη επιθυμητό πρόσωπο» με αποτέλεσμα η KGB να εισβάλει στο σπίτι του μια ωραία πρωία και να κατάσχεσει τα χειρόγραφά του.

 Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Σολζενίτσιν έγραφε κρυφά το magnum opus του "Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ" , μια τρίτομη συγκλονιστική περιγραφή της ζωής στα σοβιετικά στρατόπεδα εργασίας(μαζί με το ''Ιστορίες από την Κολύμα'' του Σαλάμοφ αποτελούν ότι καλύτερο σχετικά με εκείνη την μαύρη περίοδο της Ρωσικής ιστορίας), κρύβοντας τμήματα του χειρογράφου σε σπίτια διάφορων φίλων. Το 1973, αφού η KGB εντόπισε και κατέσχεσε ένα από τα τρία αντίγραφα του χειρογράφου, ο Σολζενίτσιν βρήκε τρόπο να βγει λαθραία ένα αντίγραφο σε μικροφίλμ από τη χώρα και τον Δεκέμβριο κυκλοφόρησε στο Παρίσι.

Σκιὰ θανάτου

Freeman Stephen, Fr

39 «λέγει ὁ Ἰησοῦς• ἄρατε τὸν λίθον. λέγει αὐτῷ ἡ ἀδελφὴ τοῦ τετελευτηκότος Μάρθα• κύριε, ἤδη ὄζει τεταρταῖος γὰρ ἐστιν. 40 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς• οὐκ εἶπον σοὶ ὅτι ἐὰν πιστεὺσῃς ὄψῃ τὴν δόξαν τοῦ θεοῦ; 41 ἦραν οὖν τὸν λίθον. ὁ δὲ Ἰησοῦς ἦρεν τοὺς ὀφθαλμοὺς ἄνω καὶ εἶπεν• πάτερ. εὐχαριστῶ σοὶ ὅτι ἤκουσάς μου. 42 ἐγὼ δὲ ᾔδειν ὅτι πάντοτε μοῦ ἀκούεις, ἀλλὰ διὰ τὸν ὄχλον τὸν περιεστῶτα εἶπον, ἵνα πιστεύσωσιν ὅτι σὺ μὲ ἀπέστειλας. 43 καὶ ταῦτα εἰπὼν φωνῇ μεγὰλῃ ἐκραύγασεν• Λάζαρε, δεῦρο ἔξω. 44 ἐξῆλθεν ὁ τεθνηκὼς δεδεμένος τοὺς πόδας καὶ τὰς χεῖρας κειρίαις καὶ ἡ ὄψις αὐτοῦ σουδαρὶῳ περιεδέδετο. λέγει [αὐτοῖς] ὁ Ἰησοῦς (αὐτοῖς)• λύσατε αὐτὸν καὶ ἄφετε αὐτὸν ὑπάγειν» (Ἰω.11, 39-44)

Αὐτὸ τὸ καλοκαίρι πᾶνε τριάντα ἕνα χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ κάθησα γιὰ πρώτη φορὰ κοντὰ σ’ ἕναν ἐνορίτη μου τὴν ὥρα ποὺ πέθαινε. Αὐτὴ ἡ ἐμπειρία μου ἐπαναλείφθηκε ἑκατοντάδες φορὲς ἀπὸ τότε. Σὲ κάθε περίπτωση, κάποια πράγματα εἶναι ὅμοια καὶ ἄλλα διαφορετικά – δὲν πεθαίνουμε ὅλοι μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Ὑπάρχει ὅμως ἕνα κοινὸ ὑπαρξιακὸ χαρακτηριστικό. Σὲ μεγάλο βαθμὸ αὐτοὶ ποὺ τριγυρίζουν τὸν ἑτοιμοθάνατο καὶ τὸν νεκρὸ κάνουν λόγο γιὰ τόν «ἄλλο κόσμο», καὶ χρησιμοποιοῦν λόγια ἐνθαρρυντικά, περιγράφοντας σκηνὲς ἀπὸ φανταστικὲς ἱστορίες ἐκείνου τοῦ κόσμου, ἀνάμικτες μὲ χαρὰ καὶ θαυμασμό.

Σχεδὸν ὅλα ἀπ’ ὅσα ἀκοῦμε γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τοῦ θανάτου συνοδεύονται μὲ ἀνακουφιστικὰ παραμύθια τοῦ ἄλλου κόσμου. Π.χ. «Εἶναι μὲ τὴ μητέρα. Δὲν χρειάζεται πλέον νὰ ζοῦν μὲ τὸν πόνο τοῦ χωρισμοῦ».

Η αίρεση περί «Ικανοποιήσεως της Θείας Δικαιοσύνης». (Αναφορά σε μια από τις πλέον βλάσφημες και κακόδοξες πλάνες του Παπισμού)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν  τη 10η Απριλίου 2025

Η ΑΙΡΕΣΗ ΠΕΡΙ «ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ»

(Αναφορά σε μια από τις πλέον βλάσφημες και κακόδοξες πλάνες του Παπισμού)

Εισερχόμαστε με την χάρη του Θεού στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, κατά την οποία η Αγία μας Εκκλησία μας καλεί να ακολουθήσουμε τον Λυτρωτή μας Χριστό στο δρόμο προς το Γολγοθά. Να βιώσουμε τα Άχραντα Πάθη Του, τα οποία δέχτηκε να υποστεί για τη δική μας απολύτρωση και σωτηρία και να πανηγυρίσουμε την λαμπροφόρο Ανάστασή Του. Να Τον υποδεχτούμε «λαμπαδηφόροι», ως τον «δικαιοσύνης ἥλιον, πᾶσι ζωὴν ἀνατέλλοντα»[1]. Έχουμε άλλωστε την ύψιστη δωρεά και ευλογία να είμαστε μέλη της αληθινής και μοναδικής Εκκλησίας του Χριστού, τα οποία μπορούμε να ζούμε, ως τα μύχια της ψυχής μας, το κοσμοσωτήριο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου και Λυτρωτή μας Χριστού και με αυτή την πίστη πορευόμαστε στον τραχύ επίγειο βίο μας. Έχουμε το προνόμιο να ανήκουμε στην «Εκκλησία της Αναστάσεως», όπως χαρακτηρίζεται η Ορθόδοξος Εκκλησία μας!

Θα προσεγγίσουμε την χαρά της Αναστάσεως υπό την προϋπόθεση ότι θα βιώσουμε τα Θεία Παθήματα στην πραγματική τους διάσταση και για τούτο η Αγία μας Εκκλησία φρόντισε να μας παραθέσει αυτές τις άγιες ημέρες έναν πλούσιο πνευματικό ανεφοδιασμό, στις λατρευτικές και λειτουργικές της ακολουθίες. Μέσω της υπέροχης υμνολογίας μας εισάγει στο μυστήριο της σωτηρίας, όχι ως στείρα νοητική σύλληψη, αλλά ως βιωματικό γεγονός. Η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, καθοδηγούμενη από το Πανάγιο Πνεύμα, την «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16,17), θέτει σαφή όρια ανάμεσα στο υπερφυσικό και το φυσικό, ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο, ανάμεσα στην Θεία Αποκάλυψη και την ανθρώπινη γνώση. Ένεκα τούτου, δεν προβάλλει το «πως» της σωτηρίας μας, η οποία είναι μυστήριο, αλλά στέκεται στο σωτήριο αποτέλεσμα, στην δια του Χριστού απολύτρωσή μας.

Αντίθετα με την Εκκλησία μας οι αιρέσεις, ως «σπέρματα του διαβόλου», αποθεώνουν τον ανθρώπινο νου, θέλοντας τα πάντα εξηγούμενα από αυτόν. Αυτή είναι άλλωστε η ουσία της αίρεσης, η πρόταξη της ατομικής σκέψης σε σχέση με την αποκεκαλυμμένη αλήθεια της Εκκλησίας. Και είναι γνωστό πως η αποθέωση του ανθρώπινου νου έλαβε χώρα στην αιρετική Δύση, με τον σχολαστικισμό, την νοησιαρχία, στην οποία υπέταξαν την Θεία Αποκάλυψη και την απογύμνωσαν από τον υπερβατικό και μυστικό της χαρακτήρα. 

Άγιος Γρηγόριος ο Ε΄: Ο ιερομάρτυς και εθνομάρτυς Πατριάρχης του Γένους μας

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

Το πρωτόθρονο και σεβάσμιο Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει να επιδείξει μια πλειάδα Πατριαρχών, οι οποίοι κοσμούν το αγιολόγιο της Εκκλησίας μας. Ανάμεσά τους ο ηρωικός ιερομάρτυρας και εθνομάρτυρας άγιος Γρηγόριος Ε΄. Πρόκειται για μια από τις ηρωικότερες μορφές του Γένους μας, ο οποίος διέπρεψε και ως λαμπρός εκκλησιαστικός άνδρας και ως συνεπής εθνικός ηγέτης.

Γεννήθηκε στη Δημητσάνα το 1445 από τον Ιωάννη και την Ασημίνα Αγγελόπουλου. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Γεώργιος. Το 1767 πήγε στη Σμύρνη κοντά στο θείο του Μελέτιο, όπου φοίτησε στην εκεί περίφημη Ευαγγελική Σχολή. Μετά παρακολούθησα ανώτερα μαθήματα στην Πάτμο από τον Δανιήλ Κεραμέα. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του γύρισε στη Μονή των Στροφάδων, όπου εκάρη μοναχός, λαμβάνοντας το μοναχικό όνομα Γρηγόριος. Αργότερα τον κάλεσε ο Μητροπολίτης Σμύρνης Προκόπιος, ο οποίος τον χειροτόνησε διάκονο και στη συνέχεια πρεσβύτερο, επιδεικνύοντας μεγάλο ιεραποστολικό ζήλο και ασκώντας τεράστιο φιλανθρωπικό έργο. 

Η φήμη του ως ανερχόμενη σπουδαία εκκλησιαστική προσωπικότητα δεν άργησε να φανεί. Στις 19 Αυγούστου του 1785 εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης και παρέμεινε στον πατριαρχικό θρόνο ως το Δεκέμβριο του 1798, οπότε η Υψηλή Πύλη τον καθαίρεσε και τον εξόρισε στο Άγιο Όρος, ως ανίκανον να διατηρήσει την υποταγή των χριστιανικών λαών στην τουρκική εξουσία. Κατά την παραμονή του εκεί ως ασκητής, μυήθηκε με ενθουσιασμό στην Φιλική Εταιρεία από τον φιλικό Ιωάννη Φαρμάκη στα 1818, και υποσχέθηκε να δώσει ακόμα και τη ζωή του στην υπόθεση της ελευθερίας του υποδούλου Γένους. Την ίδια χρονιά κλήθηκε και πάλι στον Οικουμενικό θρόνο, για να παραμείνει ως το μαρτυρικό του θάνατο.

Τότε έδιναν και την ζωή τους για να μην γίνει η ένωση με τον Παπισμό, τώρα συμπροσεύχονται και αλληλοευλογούνται.

Η φανέρωση του εθνομάρτυρα Εμμανουήλ Καζώνη, του οποίου η κάρα φυλάσσεται στη μονή της Αγίας Αικατερίνης Καλύμνου.

Ο Εμμανουήλ Καζώνης ήταν το θύμα της Εξέγερσης του Πετροπολέμου στην Κάλυμνο στις 7 Απριλίου του 1935. Την περίοδο εκείνη τα Δωδεκάνησα ήταν υπό την Ιταλική κατοχή. Οι Ιταλοί προσπάθησαν να δημιουργήσουν συνθήκες αυτοκεφάλου της τοπικής Εκκλησίας με σκοπό να γίνει εύκολα συνένωση με τους καθολικούς. Αυτό οι Καλύμνιοι δεν το επέτρεψαν με αποτέλεσμα να ξεκινήσει η εξέγερση των γυναικών του νησιού με μπροστάρηδες τις μοναχές της μονής του Ευαγγελισμού στο Άργος Καλύμνου. Η εξέγερση κατέληξε σε πετροπόλεμο των Ιταλών μέχρι την παραλία.

Ο νεαρός Εμμανουήλ Καζώνης δεν ήθελε να αφήσει τις γυναίκες μόνες μπροστά στον εχθρό και πήγε να υπερασπιστεί μαζί τους τα ιερά μας και τα όσια. Σαν αποτέλεσμα δέχτηκε σφαίρα στον κρόταφο και έπεσε νεκρός.

Τα λείψανα του εθνομάρτυρα τρία χρόνια μετά τη δολοφονία του έφτασαν στη μονή της Αγίας Αικατερίνης, που μόναζε η κουνιάδα του Θεοκλήτη. 

Κάποτε ένας ιερέας από το Χαϊδάρι, που είχε και ορφανοτροφείο, πήγε για προσκύνημα στην Αγία Αικατερίνη και ζήτησε να προσκυνήσει και τον Εμμανουήλ Καζώνη. Αυτός όμως κρυφά απέκοψε ένα κομμάτι από την κάρα του Καζώνη και το πήγε στην ενορία του και το εναποθέτησε πάνω στην Αγία Τράπεζα.

Ὁ Θεὸς εἶναι κοντά μας

 

Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης 

Στὴν παραμικρὴ ἀκαθαρσία τῆς καρδιᾶς, στὸ παραμικρὸ φύτρωμα τοῦ σπόρου της ἁμαρτίας, μὲ προτρέπει νὰ καθαριστῶ, νὰ διώξω τὴν ἁμαρτία ἀπὸ τὴν ψυχή μου. Ἀλλά, ἀλίμονο, καὶ ὁ σατανᾶς εἶναι παρών. Κάθε στιγμὴ εἶναι ἕτοιμος νὰ μὲ καταπιεῖ. Μὲ διεκδικεῖ ἀπὸ τὸν Θεό.

Οἱ πρωτόπλαστοι, στοὺς ὁποίους ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ δὲν εἶχε φθαρεῖ ἀκόμη ἀπό την ἁμαρτία, εἶχαν νοῦ φωτεινό, ὁ ὁποῖος χωρὶς κόπο γνώριζε ὅλα ὅσα ὑπῆρχαν γύρω του. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἦταν το φῶς τῶν σκέψεών τους. Ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ ἦταν ἡ πρώτη γνώση τους. Ἡ καρδιά τους ἦταν πλημμυρισμένη ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὰ πλάσματά Του. Γι’ αὐτὸ ἦταν μακάριοι. Οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι ζοῦσαν μὲ τὸν Θεό, ἀνέπνεαν μὲ τὸν Θεό, εὐημεροῦσαν μὲ τὸν Θεό.

Ὁ Θεὸς εἶναι σὲ κάθε στιγμὴ πιὸ κοντά μου ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο. Εἶναι πιὸ κοντὰ μου ἀπ’ ὅ,τι τὰ ροῦχα μου, ὁ ἀέρας, τὸ φῶς! Μέσα σ’ Αὐτὸν ζῶ ψυχικὰ καὶ σωματικά, μ’ Αὐτὸν ἀναπνέω, σκέφτομαι, αἰσθάνομαι, κρίνω, μιλάω, ἐνεργῶ. Πρέπει νὰ τοποθετῶ ἔτσι τὸν ἑαυτό μου, ποὺ τίποτα νὰ μὴν ἀναγκάσει τὸν Θεὸ νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά μου, τίποτα νὰ μὴν ἐμποδίζει τὸ ἔργο Του…Όταν, ὅμως, ἁμαρτάνω ἢ ἔχω ἐμπάθεια γιὰ κάποιον, τότε βρίσκομαι μακριά Του, ὄχι τοπικὰ ἀλλὰ πνευματικά. Καὶ ὅσο πιὸ μακριὰ Του βρίσκομαι, τόσο περισσότερο ἐγκαταλείπομαι ἀπὸ τὴ χάρη Του.

Συγκλονιστικό: «Κανένας δεν μου είχε πει….» Η αλήθεια για το σύνδρομο Down.

          

Κανένας δεν μου είχε πει πως η διαδρομή θα ήταν τόσο όμορφη!

Μου είπαν πως θα ήταν ένας αγώνας…

Κανένας δεν μου είχε πει πως τα μάτια σου θα έλαμπαν σαν τα διαμάντια!

Μου είπαν πως θα έδειχνες διαφορετικός…

Κανένας δεν μου είχε πει πως θα εντυπωσίαζες τον καθένα που σε συναντούσε με το ποιο συναρπαστικό τρόπο!

Μου είπαν πως θα πάλευες για να επικοινωνήσεις… 

Κανένας δεν μου είχε πει πως η αποφασιστικότητά σου να πετύχεις το στόχο σου θα ήταν έμπνευση για μένα κάθε μέρα.

Μου είπαν πως οι στόχοι θα καθυστερούσαν…

                  

Κανένας δεν μου είχε πει πως θα είχες την μεγαλύτερη καρδιά και την καθαρότερη ψυχή.

Μου είπαν πως ίσως δεν καταλάβαινες τα συναισθήματα….

Κανένας δεν μου είχε πει πως θα γινόσουν ο καλύτερος αδελφός για τις αδελφές σου.

Μου είχαν πει πως θα ήσουν ένα βάρος για τα αδέλφια σου.

Ἡ ρητορική περί φονταμενταλισμοῦ ὡς μέσο φίμωσης τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνείδησης.

Κι εσείς όμως αγαπητοί αδελφοί, μετά από τόσες νουθεσίες πρέπει κατά τον Παύλο να παραιτηθείτε και να πράξετε αυτό που προβλέπει η Εκκλησίας μας σε τέτοιες περιπτώσεις: την διακοπή μνημόνευσής του. Κάποτε έχει και η διαμαρτυρία το τέλος της και αρχίζει ο καιρός των αποφάσεων.

            

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΙΣΤΩΝ Ι.Μ.ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ

Ὁ Μητροπολίτης Περιστεριοῦ σέ ἕνα «ρεσιτάλ διαποίμανσης» μέ τεχνητή δυσφήμιση τοῦ ποιμνίου του, σέ δημόσιο λόγο, ἀποδεικνύει τήν ἄρρωστη ἐκκλησιολογία πού ἔχει ἐνστερνιστεῖ, προσθέτοντας ἀκόμα μιά κακοδοξία στό παλμαρέ του.

Χωρίς ἴχνος μετανοίας ὕστερα ἀπό τήν Συνοδική ἀναίρεση τῆς αὐθαιρέτου ἀποβολῆς τοῦ Ἐσταυρωμένου καί τῆς συνοδεύουσας κακοδοξίας -πού δυστυχῶς κήρυξε γυμνή τῆ κεφαλῆ- χωρίς στάλα εἰλικρινοῦς πατρικοῦ ἐνδιαφέροντος καί πνεύματος καταλλαγῆς, ἔχοντας ἀστοχήσει τόσο σέ θεολογικό ὅσο καί σέ ἠθικό ἐπίπεδο δύο χρόνια τώρα, συνεχίζει τήν ἀγωνιώδη προσπάθειά του νά «βαφτίσει» καί νά ἀμαυρώσει τόν ἔντιμο, ἔμπονο καί δικαιωμένο, πλέον, ἀγῶνα τῶν πιστῶν τῆς Μητρόπολης μέ κάθε εὔπεπτο γιά τά ἐκκοσμικευμενα ὦτα χαρακτηρισμό. 

Λοιδορίες ὅπως «φονταμενταλιστές», «χαμηλοῦ ἐπιπέδου λαός», «νᾶνοι» ἐκτοξεύονται ξανά καί ξανά ἐγγράφως καί προφορικῶς ἀπό τόν ἐπίσκοπο στό ποίμνιο πού τοῦ ἐνεπιστεύθη ὁ Θεός, μόνο καί μόνο ἐπειδή διαμαρτύρεται σ’ αὐτόν γιά τήν βλάσφημη κακοποίηση τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας καί λειτουργικῆς, ἐνῶ τοῦ ζητάει πλέον, ἀφοῦ δέν ἀφουγκράστηκε ποτέ τήν φωνή του, νά τηρήσει τουλάχιστον τήν «Συνοδική ὑπακοή» τήν ὁποία ὁ ἴδιος ὑποσχέθηκε -ὅπως ἀποδεικνύεται, ψευδῶς- ἐνώπιον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κατά τήν χειροτονία του καί νά συμμορφωθεῖ μέ τήν Συνοδική Ἐγκύκλιο 3095/20.03.2025, «Περί τῆς τοποθετήσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου».