Ὕμνος στὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν Θεοδόχο

                                    Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς 

                                           Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος 

Ὅταν ὁ χειμώνας συνάντησε τὴν ἄνοιξη

ὁ πρεσβύτης Συμεὼν εὐτύχησε:

Συνάντησε τὸν Ἕναν, τὸν πολυαναμενόμενο,

Αὐτὸν γιὰ τὸν ὁποῖον οἱ προφῆτες προφήτευσαν,

Τὴν Κιβωτὸ ὅλων τῶν οὐρανίων θησαυρῶν,

Τὸν εἶδαν τὰ μάτια τοῦ Συμεών, ὡς βρέφος ἀρτιγέννητο.

Ὁ Συμεὼν τότε προφήτευσε καὶ εἶπε:

«Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου, Δέσποτα·

Ἰδοὺ Αὐτὸς κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν».

Ἔτσι μίλησε τὸ πνεῦμα-

ἡ προφητεία τοῦ δίκαιου πρεσβύτη ἐκπληρώθηκε:

Για όσους τόσα χρόνια κάνουν τους ανήξερους για να εισπράξουν την δόξα των ανθρώπων: Θεία Λειτουργία με πανθρησκειακό άρωμα για το περιβάλλον στην Ραβέννα το 2002. (Δείτε το βίντεο)

    

Βασιλική Αγίου Απολλιναρίου, 5 Ιουνίου 2002. Χοροστάτησαν ο πατριάρχης Κων/Πόλεως Βαρθολομαίος και ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος. Συλλειτούργησαν Περγάμου Ζηζιούλας, Μουένος Άιρες Ταράσιος, Ιταλίας Γεννάδιος, Ρηγίου Εμμανουήλ (ο σημερινός Χαλκηδώνος), Δημητριάδος Ιγνάτιος. Συμπροσευχήθηκαν με παπικούς καρδινάλιους, μουσουλμάνους, λουθηρανούς, αγγλικανούς. Στο τέλος μετρήσαμε στο βίντεο (όσο αυτό έδειξε) τουλάχιστον τρεις αιρετικούς που κοινώνησαν. Σύμφωνα με τον π. Σαράντη Σαράντο μοιράστηκε και αντίδωρο στους αιρετικούς «επισκόπους» κλπ (δείτε στην συνέχεια μικρό απόκομμα από την παρέμβαση που είχε κάνει ο π. Σαράντης).

                            

Ο δε Αλβανίας Αναστάσιος, διέψευσε ότι κοινώνησε αιρετικούς. Στο ημιτελές βίντεο ένας έκανε περίεργα τον σταυρό του όταν πήγε να κοινωνήσει από τον Αναστάσιο, αλλά δεν φαίνεται καθαρά εάν ήταν όντως αιρετικός. Οι τρεις με τον ανάποδο σταυρό κοινώνησαν από τον Βαρθολομαίο. 

Ο Αναστάσιος έγραψε ότι πριν την Θεία Κοινωνία ο κόσμος ενημερώθηκε ότι δεν πρέπει να κοινωνήσουν όσοι δεν είναι Ορθόδοξοι και επίσης ότι ο ίδιος είπε στους διακόνους που τον βοηθούσαν να ρωτάνε τον κάθε προσερχόμενο εάν ήταν Ορθόδοξος. Αυτό δεν φαίνεται να έγινε στο βίντεο. Δεν άνοιγαν το στόμα τους οι διάκονοι να ρωτήσουν τον κάθε προσερχόμενο. 

Το θηρίο της Δεσποτοκρατίας εξαπλώνεται μανιωδώς!

Όπλον κατά του διαβόλου τον Σταυρό Σου ημίν δέδοκας Κύριε

 

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΙΣΤΩΝ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΑΒΑΡΑΣ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

Αγρίνιο 02 – 02 – 2025

“όπλον κατά του διαβόλου τον Σταυρό Σου ημίν δέδοκας” Κύριε,

Πορευόμεθα τελικά προς νέα εικονομαχία;

Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας άλλος τίτλος του παρόντος άρθρου,

Αποσβολωμένοι οι ορθόδοξοι πιστοί παρακολουθούμε το παγκόσμιο φαινόμενο της αντικαταστάσεως του εσταυρωμένου μέσα στο ιερό των εκκλησιών από μια…¨πολυθρόνα¨!!! Εξοβελίζεται ο Εσταυρωμένος από την Αγία τράπεζα, το ιερό θυσιαστήριο, "διότι επ' αυτής τελείται η θυσία του Αμνού του Θεού υπέρ πάντων των πιστών, ζώντων και τεθνεώτων" την κατά φύσιν θέση του δηλαδή, και είτε τυλίγεται σε ένα σεντόνι και τοποθετείται σε κάποια αποθήκη του ναού, ή για να σωθούν τα προσχήματα τοποθετείται όπισθεν της κεντρικής πολυθρόνας του συνθρόνου… ποιος;;; ο Κύριος και Θεός Σωτήρ Ημών Ιησούς Χρίστος ….στην πλάτη του εκάστοτε Επισκόπου!!!

Το καρκίνωμα αυτό χτύπησε και την δική μας ενορία τα τελευταία δυο χρόνια, και για μας το ίδιο συναίσθημα της πρώτης φοράς, που αντικρύσαμε την τοποθέτηση του Εσταυρωμένου κρεμάμενου ψηλά στην πλάτη μιας πολυθρόνας, της άβολης στενάχωρης αυτής κατάστασης της λύπης για την απώλεια, και της έλλειψης του εσταυρωμένου με την πρώτη ματιά όταν μπαίνεις στο ναό, μας διαπερνά ακόμα. 

Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ἐλέγχει τοὺς συγχρόνους οἰκουμενιστάς!

   

Η ΠΡΟΡΡΗΣΗ τοῦ Δικαίου Συμεών, ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ εἶναι «φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν» (Λουκ. 2,32), δίνει μία ἠχηρὴ καὶ ἀποστομωτικὴ ἀπάντηση στοὺς σύγχρονους θιασῶτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, οἱ ὁποῖοι «βλέπουν» σωτηρία καὶ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, στὶς παντοειδεῖς αἱρέσεις καὶ τὶς δαιμονικὲς θρησκεῖες τοῦ κόσμου, τὶς ὁποῖες θεωροῦν ὡς «πολλοὺς δρόμους ποὺ ὁδηγοῦν στὸν ἴδιο Θεό».

Ἐὰν ἦταν «φῶς» καὶ οἱ διάφοροι ἱδρυτὲς θρησκειῶν, ὁ θεοφώτιστος ἅγιος Γέροντας δὲν θὰ ὅριζε τὸ Χριστὸ ὡς τὸ μοναδικὸ ἀποκαλυπτόμενο φῶς στὰ ἔθνη. Δὲν θὰ ἔλεγε ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ μοναδικὸς σωτήρας τοῦ κόσμου, προετοιμασμένος ἀπὸ τὸ Θεὸ «κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν». Δὲν χρειαζόταν νὰ σαρκωθεῖ ὁ Θεὸς Λόγος, ἀφοῦ ἡ «δουλειὰ» θὰ γινόταν ἀπὸ τὶς ὑπάρχουσες θρησκεῖες!

π. Θεόδ Ζήσης, «Ἅγ Μᾶρκος Εὐγενικός & Ἅγ Γεννάδιος Σχολάριος: Ὑπῆρξε πρόβλημα στίς σχέσεις τους; (Β΄)»

 

Υπάρχουν 4 γνώμες για μένα, όπως και για κάθε άνθρωπο:

      

α) Μία γνώμη είναι τι λέει ο κόσμος για μένα. Τί μας ενδιαφέρει, τί λέει ο κόσμος. Εσείς τώρα με ακούτε και δημιουργείται μια γνώμη για μένα. Αν σας βάλουν να εκδώσετε ένα πιστοποιητικό για τον Παναγόπουλο, το πιστοποιητικό σας δεν περνάει πουθενά. Δεν χρειάζεται πουθενά. Είτε με στείλετε στην κόλαση, είτε με στείλετε στον Παράδεισο. Δεν μπορείτε να με στείλετε πουθενά.

β) Μια άλλη γνώμη είναι τι λένε οι συγγενείς μου για μένα. Οι συγγενείς μου και οι φίλοι μου, με ξέρουν καλύτερα από τον κόσμο και μπορούν και αυτοί να συντάξουν ένα πιστοποιητικό γνώμης για μένα. Και εντούτοις και αυτό δεν περνάει πουθενά!

γ) Μια τρίτη γνώμη είναι η γνώμη η δική μου για τον εαυτόν μου. Εγώ ξέρω και κρυφά πράγματα για τον εαυτό μου που δεν τα ξέρει κανείς, ούτε και οι συγγενείς μου. Και εγώ μπορώ να έχω μια γνώμη. Όμως αυτό δεν περνάει πουθενά, δεν έχει καμμία ισχύ.

Τότε τίνος γνώμη περνάει; Περνάει η τέταρτη γνώμη…

ΥΠΑΠΑΝΤΗ -Συγκατάβαση, ὑπακοή καί προσμονή

Ὑπαπαντή τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. (Λουκ. 2, 22 – 40). 

Η χρησιμότητα ενός νόμου φαίνεται από την εφαρμογή του.

                            

Μεγάλη Δεσποτοθεομητορική ἑορτή πανηγυρίζουμε σήμερα! Εἶναι ἡ Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου. Εἶναι γεμάτη ἀπό θεολογικά νοήματα ὑψηλά καί ὠφέλιμα. Ἡ πενία, ὅμως, τῆς ἐμπειρίας καί τῆς γλώσσας δέν εἶναι εὔκολο νά τά ἀποδώσει. Ἔτσι θ’ ἀρκεστοῦμε σέ ὅ,τι ἡ φτωχή μας σκέψη μπορεῖ νά προσεγγίσει.

Καθώς μελετοῦμε τό γεγονός τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, βλέπουμε πώς τρία εἶναι τά πρόσωπα πού πρωταγωνιστοῦν, ὁ Χριστός, ἡ Κυρία Θεοτόκος καί ὁ Δίκαιος Συμεών ὁ Θεοδόχος. Ἄν θέλαμε ν’ ἀποδώσουμε μέ μία λέξη τόν χαρακτήρα τοῦ καθενός ἀπ’ αὐτά τά τρία πρόσωπα, θά λέγαμε: συγκατάβαση, ὑπακοή καί προσμονή. Συγκατάβαση γιά τόν Χριστό, ὑπακοή γιά τήν Παναγία καί προσμονή γιά τόν Συμεών.

Ἡ συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει μέτρο.

Δέν εἶναι ἀρκετό τό γεγονός ὅτι φοράει τήν ἀνθρώπινη σάρκα. Θέλει «κατά πάντα ὁμοιωθῆναι τοῖς ἀνθρώποις». Ἀκόμη καί στίς παραμικρότερες λεπτομέρειες τοῦ ἀνθρωπίνου βίου προσαρμόζει τό Θεϊκό Μεγαλεῖο. Τώρα, σαράντα ἡμέρες μετά τά Χριστούγεννα, ἔρχεται ὁ Σωτήρας μας νά τηρήσει μία διάταξη τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου ἀπό ἀκρότατη συγκατάβαση.

Ὁ Νομοθέτης διαφυλάσσει τόν νόμο, διότι εἶναι Ἐκεῖνος ἀπό τόν ὁποῖο ἀκοῦμε «οὐκ ἦλθον καταλῦσαι τόν νόμον ἤ τούς προφήτας, ἀλλά πληρῶσαι».

Ἔρχεται νά δείξει ποιός εἶναι ὁ σκοπός τοῦ νόμου. Καί δέν εἶναι δυνατόν νά βρεῖ τόν σκοπό, ἐάν δέν ἐφαρμόσει τόν ἴδιο τόν νόμο, διότι πάντοτε ἡ χρησιμότητα ἑνός νόμου φαίνεται ἀπό τήν ἐφαρμογή του.

Οικουμενιστικές αντιλήψεις και πλάνες. Η Θεωρία των κλάδων

Τί είναι η θεωρία των Κλάδων (Branch Theory);

                    

Είναι και αυτή προτεσταντική περί Εκκλησίας θεωρία. Έχει την προέλευσή της από την αγγλικανική θεολογία. Σήμερα αποτελεί τη σπονδυλική στήλη της εκκλησιολογίας του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών, έχοντας σκοπό να δικαιολογήσει την εκκλησιολογική υπόσταση του Προτεσταντισμού.

Κατά τη θεωρία αυτή στον κορμό της Εκκλησίας υπάρχουν πολλά κλαδιά. Κάθε κλαδί αντιπροσωπεύει ένα τμήμα της Εκκλησίας νόμιμο, ισότιμο και ισόκυρο με τα αλλά, χωρίς όμως να ενσαρκώνει μονάχο του ολόκληρη την Εκκλησία, την οποία για να βρούμε πρέπει να τη δούμε στο σύνολό της, αθροίζοντας τα επί μέρους κομμάτια της. Η Εκκλησία του Χριστού είναι το ολικό άθροισμα των επί μέρους τμημάτων της, έστω κι αν αυτά διαφέρουν μεταξύ τους.

Το ίδιο συμβαίνει και με την αλήθεια την οποία φανέρωσε ο Χριστός στον κόσμο. Καμιά επί μέρους Εκκλησία, κανένα από τα ιστορικά τμήματά της, δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι κατέχει ολόκληρη τη θεία αλήθεια όπως τη δίδαξε ο Χριστός, γιατί στην ιστορία καμιά ιδέα, κανένα θεώρημα δεν μπορεί να παραμένει αμετάβλητο και αναλλοίωτο στη ροή του χρόνου και στη συνεχή εξέλιξη των πραγμάτων του κόσμου τούτου. Επομένως καμία από τις λεγόμενες καθολικές Εκκλησίες (Ορθόδοξη και Ρωμαϊκή) - λιγότερο φυσικά οι Προτεσταντικές - δεν μπορεί να ισχυρισθεί για τον εαυτό της ότι είναι η Εκκλησία του Χριστού ή ότι κατέχει καθαρό και ακέραιο το θησαυρό της αποκαλυφθείσας θείας αλήθειας. Τί άλλο βέβαια θα έλεγε μια χριστιανική εκκλησιαστική κοινότητα, η οποία έχει χάσει την έννοια της καθολικότητας, του κύρους και της αυθεντίας της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού;

Φαναριώτικη «ποιμαντική ευαισθησία».

Μήπως ακόμα ένας μελλοντικός "Άγιος" που με παχουλό μισθό χιλιάδων ευρώ, πολυτελές σπίτι και διεθνείς αναγνωρίσεις "θυσιάζεται" για την Εκκλησία;

                    

Τιμούδας Χρήστος, Στοκχόλμη

26/1/2025

Μία πάγια τακτική του Μητροπολίτου Κλεόπα είναι η εξής. Όπου σταθεί και όπου βρεθεί μεταφέρει τις «ευλογίες» του «αυθέντη» του, Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Είναι ένας τρόπος κ΄αυτός να δείξει το «ανύστακτο» ενδιαφέρον του «πρωτόθρονου», κατά μία άλλη προσφιλή έκφραση, για ό,τι εκκλησιαστικό συμβαίνει τουλάχιστον εδώ στην Σκανδιναβία, με φορέα τον Μητροπολίτη Κλεόπα. Βέβαια τέτοια επιδερμικά λεκτικά τερτίπια, επειδή μοιράζονται με την σέσουλα σε κάθε συνάντηση του Μητροπολίτη με τον οποιονδήποτε, εκφράζουν ακριβώς την «σκασίλα» που έχει ο κ. Βαρθολομαίος γ΄αυτούς που συναντάει ο Κλεόπας. Βέβαια δημιουργούνται κάποιες εντυπώσεις.

Στις 19 Ιανουαρίου, μας πληροφορεί η ανακοίνωση της Μητρόπολης, παρέστει ο Μητροπολίτης Κλεόπας σε χειροτονία προτεσταντών ιερέων στην πόλη του Västerås της Σουηδίας, προσκεκλημένος του προτεστάντη επισκόπου Mikael Mogren. Εκτός από τις χειροτονίες έγινε και συζήτηση για την «οικουμενική εβδομάδα» που θα πραγματοποιηθεί στην Στοκχόλμη, 20-24 Αυγούστου, με την παρουσία του κ. Βαρθολομαίου. Στην συζήτηση που ακολούθησε ο κ. Κλεόπας με αναφορές σε αποσπάσματα από ομιλίες του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, προσπάθησε να «πείσει» τους προτεστάντες για την ανάγκη του διαχριστιανικού διαλόγου. Εκτός κι αν προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του γιατί αυτός ως Ιεράρχης της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και κατ’ επέκταση το Φανάρι, δεν ακολουθούν την γραμμή που ακολούθησαν οι προκάτοχοί τους και οι μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας μετά το μεγάλο σχίσμα του 1054.

Τάδε έφη Κλεόπας Μητροπολίτης:

Ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου (Λουκ. β΄, 22-38)

 

Γιαννακόπουλος Ἰωήλ

Ἀρχιμανδρίτης

Ἡ Θεοτόκος μετὰ τὴν γέννησιν τοῦ Χριστοῦ ὡς Ἑβραία ἔπρεπε διὰ δύο λόγους νὰ μεταβῇ εἰς τὸν ναόν: Πρῶτον διὰ τὸν ἑαυτόν της καὶ δεύτερον διὰ τὸν πρωτότοκον υἱόν της.

Ὑποχρέωσις πρὸς τὸν ἑαυτόν της ἦτο ὁ νομικὸς καθαρισμός της, ὁ σαραντισμός της, ὅπως θὰ ἐλέγομεν σήμερον. Κατὰ τὸν νόμον δηλαδὴ (1) πᾶσα Ἑβραία λεχὼ τὴν τεσσαρακοστὴν ἡμέραν ἀπὸ τῆς γεννήσεως τοῦ ἄρρενος τέκνου της ἔπρεπε νὰ ἐμφανισθῇ εἰς τὸν ναόν, ἵνα καθαρισθῇ. Κατὰ τὸν καθαρισμὸν τοῦτον ἦτο ὑποχρεωμένη αὐτὴ, ἐὰν ἦτο πτωχὴ «τοῦ δοῦναι θυσίαν κατὰ τὸ εἰρημένον (2) ζεῦγος τρυγόνων ἢ δύο νεοσσοὺς περιστερῶν». Ὁ καθαρισμὸς οὗτος δὲν ἦτο σωματικός τις καθαρισμὸς διὰ λόγους ὑγιεινούς, ἀλλὰ νομικός. Διὰ τούτου δηλαδὴ ὑπεμιμνήσκετο γενικῶς μὲν ἡ ἁμαρτωλότης τοῦ ἀνθρώπου, εἰδικῶς δὲ ἡ διὰ τῆς γεννήσεως μετάδοσις τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Τοῦτο φαίνεται ἐκ τοῦ ὅτι, εἰς περίπτωσιν καθ’ ἣν ἡ Ἑβραία λεχὼ ἐγέννα κόρην, ἦτο ἀκάθαρτη οὐχὶ ἐπὶ τεσσαράκοντα ἡμέρας ἀλλὰ ἐπὶ ὀγδοήκοντα εἰς ἀνάμνησιν, ὅτι ἡ Εὒα ἦτο πρωτουργὸς τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων. Ἡ θυσία τῶν προσφερομένων τρυγόνων καὶ περιστερῶν, τὰ ὁποῖα δὲν ἐκαθάριζον ἀλλὰ ὑπενθυμίζον μόνον τὴν ἀκαθαρσίαν, ὑπεδήλωνον τὴν ἀνάγκην τῆς ἐλεύσεως λυτρωτοῦ, τοῦ Χριστοῦ.

Ὑποχρέωσις πρὸς τὸν πρωτότοκον υἱόν της ἦτο ἡ ἑξῆς. Κατὰ τὸν Ἑβραϊκὸν νόμον τὰ πρωτότοκα τῶν Ἰσραηλιτῶν εἶχον διαφύγει τὴν δεκάτην πληγὴν τοῦ Θεοῦ κατὰ τοῦ Φαραὼ ἐν Αἰγύπτῳ καὶ διὰ τοῦτο εἶχε διατάξει ὁ Θεός, ὅπως ταῦτα ἀφιερώνονται εἰς τὸν ναὸν πρὸς ὑπηρεσίαν του (1). Κατόπιν ὅμως ἀντικατεστάθησαν ταῦτα ὑπὸ τῆς φυλῆς τοῦ Λευΐ. Ἦσαν ὅμως ὑποχρεωμένοι οἱ γονεῖς τῶν πρωτοτόκων νὰ φέρωσι ταῦτα εἰς τὸν ναὸν «παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ» νὰ τοποθετῶσι δηλαδὴ αὐτὰ πλησίον τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ Κυρίου. Τοῦτο ἀναφέρεται ρητῶς «ἐν νόμῳ Κυρίου πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν» πᾶν ἀρσενικὸν δηλαδὴ πρωτότοκον «κληθήσεται» θὰ θεωρῆται «ἅγιον τῷ Κυρίῳ» ἀφιερωμένον δηλαδὴ εἰς τὸν Κύριον. Κατόπιν ἐξηγοράζετο τὸ πρωτότοκον τοῦτο ἀντὶ πέντε σίκλων (14,25 γαλλικῶν φράγκων) καὶ ἐλαμβάνετο πάλιν ὑπὸ τῶν γονέων του.

Ἀμφοτέρας τὰς ὑποχρεώσεις ταύτας ἐξετέλεσεν ἡ Θεοτόκος ὡς Ἑβραία κατὰ τὸν Εὐαγγελιστὴν Λουκᾶν ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωυσέως» κατὰ τὴν τεσσαρακοστὴν δηλαδὴ ἡμέραν ἀπὸ τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὡς εἶναι εὐνόητον ταῦτα ἔγιναν ὄχι διότι ἡ γέννησις τοῦ Χριστοῦ ἦτο μέτοχος τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ἀλλὰ διότι ὁ Χριστὸς ἐγένετο ὑπὸ νόμον, ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (2).

Ο Ιερός Χρυσόστομος για την Υπαπαντή του Κυρίου

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

    Δεν φορεί μόνο σάρκα ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, αλλά και περιτέμνεται σύμφωνα με τον μωσαϊκό νόμο, για να μην έχει πρόφαση η απιστία των Ιουδαίων· γιατί έρχεται προς τον νόμο για χάρη του ίδιου του νόμου, για να ελευθερώσει τους μαθητές Του μέσω της πίστεως που βασιζόταν στον νόμο. Και παίρνει σάρκα και περιτέμνεται και Αυτός μαζί με τους Ιουδαίους. Πήρε το ίδιο με αυτούς σώμα, πήρε και την ίδια περιτομή. Έκανε αναντίρρητη την συγγένειά Του με αυτούς, ώστε να μη Τον αρνηθούν, Αυτόν, ο οποίος ήταν ο Χριστός που έρχεται από τη γενιά του Δαυίδ, και που αυτοί προσδοκούσαν. Έδειξε το γνώρισμα της συγγενείας Του με αυτούς. 

Γιατί, αν ακόμη και μετά την περιτομή Του «ἄλλοι ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· ἄλλοι ἔλεγον· μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται; οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυΐδ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυΐδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται; σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾿ αὐτόν(:άλλοι έλεγαν: “Αυτός είναι ο Μεσσίας Χριστός”· άλλοι έλεγαν: “Δεν είναι δυνατόν να είναι ο Μεσσίας˙ διότι μήπως ο Μεσσίας είναι να έρθει από τη Γαλιλαία; Δεν είπε η Αγία Γραφή ότι ο Μεσσίας Χριστός θα προέρχεται από το γένος του Δαβίδ και από το χωριό της Βηθλεέμ, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Δαβίδ;”.Προκλήθηκε λοιπόν διαίρεση και διαφωνία μεταξύ του λαού γι’ Aυτόν)»[πρβλ. Ιωάν. 7, 41-43], εάν δεν είχε περιτμηθεί κατά σάρκα, η άρνησή τους θα είχε κάποια εύλογη πρόφαση.

    «Ὃτε ἐπλήσθησαν ἡμέραι ὀκτὼ(:όταν συμπληρώθηκαν οι οκτώ ημέρες)»:Γιατί ο νόμος ορίζει την ογδόη ημέρα να γίνεται η περιτομή, και όταν φθάσει η ογδόη, έρχεται μέσα ο γιατρός και πιάνει το μαχαιράκι και κάνει τα της τέχνης του. Δεν ισχύει μάλιστα τότε η αργία του Σαββάτου λόγω της περιτομής. Ας ρωτήσουμε λοιπόν τους Ιουδαίους: Ανάπαυση το Σάββατο· τέλεια αργία αυτή την ημέρα... Για ποια λοιπόν αιτία η ογδόη εκτοπίζει την εβδόμη; Γιατί η ογδόη γίνεται ανώτερη από την εβδόμη;

Η Υπαπαντή του Κυρίου - Ερμηνεία της Αποστολικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

                    

Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ [: Εβρ. 7,7-17]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

    «Ὃ δὲ μὴ γενεαλογούμενος ἐξ αὐτῶν δεδεκάτωκε τὸν Ἀβραάμ (:Ο Μελχισεδέκ όμως, ο οποίος δεν γενεαλογείται και δεν κατάγεται από τη γενεά του Λευί, έχει πάρει το ένα δέκατο από τον Αβραάμ)» [Εβρ.7,6].Στη συνέχεια δεν το προσπέρασε έτσι απλά, αλλά και πρόσθεσε: «καὶ τὸν ἔχοντα τὰς ἐπαγγελίας εὐλόγηκε (: και έχει ευλογήσει αυτός τον Αβραάμ που είχε δεχθεί τις θείες επαγγελίες)». Επειδή αυτό ήταν παντού το καύχημα των Ιουδαίων, δείχνει και από την κοινή κρίση όλων ότι ο Μελχισεδέκ ήταν σπουδαιότερος από τον Αβραάμ.

    Και συνεχίζει λέγοντας: «χωρὶς δὲ πάσης ἀντιλογίας τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται (:και βέβαια είναι αναντίρρητο και ομολογημένο ότι το μικρότερο και κατώτερο ευλογείται από το μεγαλύτερο και ανώτερο. Για να ευλογήσει λοιπόν ο Μελχισεδέκ τον Αβραάμ, σημαίνει πως ήταν ανώτερός του)» [Εβρ.7,7]. Δηλαδή, όλοι πιστεύουν ότι το κατώτερο ευλογείται από το ανώτερο. Επομένως ο τύπος του Χριστού είναι ανώτερος και από εκείνον που είχε τις επαγγελίες.

    «Καὶ ὧδε μὲν δεκάτας ἀποθνήσκοντες ἄνθρωποι λαμβάνουσιν, ἐκεῖ δὲ μαρτυρούμενος ὅτι ζῇ (:κι εδώ βέβαια στον μωσαϊκό νόμο παίρνουν δεκάτες άνθρωποι που πεθαίνουν. Εκεί όμως στην περίπτωση του Αβραάμ πήρε δεκάτη ο Μελχισεδέκ, ο οποίος μαρτυρείται ότι ζει, διότι η Αγία Γραφή δεν μιλάει για θάνατο του Μελχισεδέκ)» [Εβρ. 7,8]. Αλλά για να μην πουν τα εξής λόγια: «Γιατί επανέρχεσαι στα προηγούμενα; Τι σημασία έχει για τους ιερείς μας, αν ο Αβραάμ έδωσε το ένα δέκατο; Πες αυτά που ενδιαφέρουν εμάς», προσθέτει και λέγει: «καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν (:και με λίγα λόγια, θα μπορούσε να πει κανείς)»· -σωστά το είπε αυτό και δεν μίλησε φανερά, για να μην τους πλήξει-· «διὰ Ἀβραὰμ καὶ Λευΐ ὁ δεκάτας λαμβάνων δεδεκάτωται (: ότι δίνοντας ο Αβραάμ τη δεκάτη στον Μελχισεδέκ, στο πρόσωπο του Αβραάμ έχει δώσει δεκάτη στον Μελχισεδέκ και ο ίδιος ο Λευί, που εισπράττει δεκάτες από τους αδελφούς του)»[Εβρ.7,9].

Αθανάσιος Μυτιληναίος - Η Υπαπαντή του Κυρίου

 

Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ 

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου από την ερμηνεία του στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, κεφ.Β΄,εδάφια 22-26

   «Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωϋσέως, ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ». «Όταν επληρώθησαν –δεύτερη πράξις τώρα- το πρώτο ἐπλήσθησαν  αναφέρεται εις τις οκτώ ημέρες. Τώρα έχομε ένα δεύτερο ἐπλήσθησαν - δηλαδή συνεπληρώθησαν- τι; Οι σαράντα ημέρες του καθαρισμού. Τώρα, αυτός ο καθαρισμός αναφέρεται εις την μητέρα. Όχι εις το παιδί πλέον. Η μητέρα θεωρείται ακάθαρτος έως την τεσσαρακοστήν ημέραν, εφόσον το παιδί που θα γεννούσε θα ήτο αγόρι. Εάν ήτο κορίτσι, ο καθαρισμός της επληρούτο την ογδοηκοστήν ημέραν. Δηλαδή σε ογδόντα ημέρες. Διπλάσια απ’ ό,τι εις το αγόρι. Στις ογδόντα μέρες έπαιρνε η γυναίκα τον καθαρισμό της.

     Εδώ μας κάνει πάλι εντύπωση αυτό το σημείο, τι έννοια θα είχε αυτός ο καθαρισμός. Αγαπητοί μου, νομίζω σας απασχολεί πολύ, ιδίως τις γυναίκες, όχι λιγότερο και τους άντρες. Έχουν πολλά ειπωθεί γύρω από το θέμα αυτό. Το γιατί τελικά ο Θεός έχει προτείνει τα πράγματα έτσι εις τον παλαιόν νόμον, που μερικά έχουνε ήδη εισαχθεί και εις την Καινή Διαθήκη –γιατί και σήμερα οι γυναίκες παίρνουν σαραντισμόν- ακριβώς δεν μπορούμε να απαντήσουμε. Εντούτοις, αφήνει πολλά σημεία ο λόγος του Θεού να κατανοήσουμε και η πατερική σοφία έρχεται να βοηθήσει εις το σημείο αυτό, άλλος μεν με τούτη τη γνώμη, άλλος με εκείνη, να σχηματίσουμε μία περίπου εικόνα. Είπα «περίπου». Είπα περίπου. Σας βεβαιώνω, έχω απορία αν θα έπρεπε το θέμα να το δούμε από πάσης πλευράς- δεν ξέραμε τι θα απαντήσουμε.

 Το Λευιτικόν- βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης- ένα από τα πέντε πρώτα βιβλία της Πεντατεύχου δηλαδή, από του ενδεκάτου  έως του δεκάτου έκτου κεφαλαίου του, μας δίνει αυτήν την εικόνα της εννοίας του «καθαρού» και του «ακαθάρτου». Βέβαια, αυτή η εικόνα είναι ευρεία. Αναφέρεται σε πολλά πράγματα. Στις τροφές, στα αντικείμενα, στον άνθρωπο. Τροφές, αντικείμενα, άνθρωπος. Αν θα ‘πρεπε να δούμε αν όντως όλα αυτά τα οποία αναφέρει το βιβλίον αυτό, το Λευιτικόν, είναι βρώμικα, βέβηλα - «ακάθαρτο» θα πει βέβηλο- αν όντως είναι βέβηλα, τότε θα βλέπαμε ότι προσκρούουμε σε άλλα σημεία της Αγίας Γραφής, και της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, ότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, απ΄ό,τι ο Θεός έχει κάνει, τίποτα το βέβηλον. Στην Καινή Διαθήκη, επί παραδείγματι, θα μας πει ο Απόστολος Παύλος ότι «πᾶν κτίσμα Θεοῦ καλόν, καὶ οὐδὲν ἀπόβλητον». «Κάθε κτίσμα του Θεού είναι καλό και δεν είναι κανένα απόβλητο». Συνεπώς το «βέβηλον» δεν είναι οντολογικόν. Φερειπείν, το αίμα της γυναικός, το μηναίον, η έμμηνος ρύσις, δεν είναι βρώμικο, οντολογικό, δεν είναι κάτι που θα λέγαμε «Μην πας στην εκκλησία γιατί είσαι ακάθαρτη». Δηλαδή τι είναι το ακάθαρτον; Υπάρχει οντολογική ακαθαρσία, πραγματική δηλαδή; Δηλαδή εκείνο το αίμα υπέστη μίαν αλλοίωσιν τέτοια, που επιτέλους επιτέλους είναι έτσι ακάθαρτο που να απαγορεύεται; Η ύλη υφίσταται ακαθαρσία οντολογική που στον Θεό δημιουργεί δυσάρεστο αίσθημα; Όχι, αγαπητοί μου. Όχι! Θα το πω άλλη μία φορά: Όχι!

Η δαρβινική ευγονική της νεοφιλελεύθερης/μηδενιστικής και φευ ορθόδοξης (;) Ελλάδας που θα ζήλευαν και οι Ναζί.

Εκτρώσεις: Φρίκη με τον ρατσισμό των πάνελ για τα αγέννητα ΑμΕΑ – «Να αφήνουμε τα μωρά με σύνδρομο Down και αυτισμό να γεννιούνται;»

Και όμως οι Έλληνες είναι κάθε μερά μπροστά από τα πάνελ των καναλιών.

Εκτρώσεις: Φρίκη με τον ρατσισμό των πάνελ για τα αγέννητα ΑμΕΑ – «Να αφήνουμε τα μωρά με σύνδρομο Down και αυτισμό να γεννιούνται;»

Δεν χωράει ανθρώπινος νους τις αθλιότητες που ακούστηκαν σε εκπομπή του Alpha - Τύφλα να 'χει η ευγονική των Ναζί!

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Θεώρησα απαραίτητο να γραφτεί ένα συμπληρωματικό άρθρο για τις αμβλώσεις, όταν άκουσα μια φρικιαστική κουβέντα σε πάνελ «πρωινάδικου» που αυτές τις μέρες είχε αναλάβει την υπεράσπιση της θανάτωσης των αγέννητων παιδιών.

Στα πλαίσια του γενικότερου «δαιμονισμού» τους για όσα ορθότατα είπε ο Άρης Σερβετάλης, ακούστηκε μια «πανελίστρια» να λέει το εξής απίστευτο:

«Άρα να μην κάνουμε και προγεννητικό έλεγχο, να μην κάνουμε αμνιοπαρακέντηση και να αφήνουμε όλα τα μωρά με σύνδρομο Down και αυτισμό να γεννιούνται, εντάξει τι να πούμε…»

Πραγματικά, τι να πούμε με μια τόσο αηδιαστική δήλωση; Με μία πρόταση αποκαλύφθηκε όλη η σαπίλα της μισανθρωπίας τους. Μάλιστα η παρουσιάστρια της εκπομπής που εμφανίζεται και ως… υπερασπίστρια των δικαιωμάτων, συμφώνησε απόλυτα με τη ρατσιστική προτροπή θανάτωσης των ΑμΕΑ, συμπληρώνοντας «σωστά – σωστά»!

Ξεκινάμε με το ότι ο αυτισμός δεν μπορεί να εντοπιστεί με προγεννητικό έλεγχο, αλλά παρά την αμάθεια της πανελίστριας πιάσαμε το νόημα της απέχθειας της.

Φανταστείτε…

Φανταστείτε να είστε κάποιος αυτιστικός που παρακολουθεί τηλεόραση και ακούει αυτήν την τρισάθλια τοποθέτηση. Ότι σου αξίζει ο θάνατος και ο μόνος λόγος που ζεις σήμερα είναι ότι τους «ξέφυγες» και γεννήθηκες.

Ρουμανική Εκκλησία: οποιαδήποτε πρωτοβουλία σχετικά με την ημερομηνία του Πάσχα μπορεί να συζητηθεί μόνο κατά τη διάρκεια Πανορθόδοξης Συνόδου.

σχόλιο Τας θύρας: Ουδέποτε όμως οι Ορθόδοξοι συνήλθαν για να αποφασίσουν εάν θα εορτάζουν το Πάσχα μαζί με αιρετικούς.

Η Ρουμανική Εκκλησία έχει δηλώσει ότι οποιαδήποτε πρωτοβουλία σχετικά με την ημερομηνία του Πάσχα μπορεί να συζητηθεί μόνο κατά τη διάρκεια Πανορθόδοξης Συνόδου.

Στις 18 Ιανουαρίου 2025, η Ρουμανική Ορθόδοξη Εκκλησία δήλωσε ότι οποιαδήποτε αλλαγή στην ενιαία ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα θα είναι δυνατή μόνο μετά από Πανορθόδοξο Συμβούλιο, αναφέρει το γραφείο Τύπου του Ρουμανικού Πατριαρχείου.

Η δήλωση, που δημοσιεύθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα της Ρουμανικής Εκκλησίας, έχει ως εξής:

Ο Ντοστογιέφσκι παραμένει μεγάλος και σαγηνευτικός γιατί κατά βάθος, και έστω μερικώς, παραμένει ένα μυστήριο

  Το να κάνεις παρουσίαση, ερμηνείες, ανάλυση σε βιβλία του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι είναι υπερβολικά δύσκολο, ακατόρθωτο σχεδόν. Διότι δεν είναι δυνατόν να έχεις μαζί του κοινές πνευματικές εμπειρίες, κοινές αβυσσαλέες ευαισθησίες, κοινές νευρώσεις ή εκστατική όραση, κοινή υγεία και ασθένεια, κοινή διείσδυση στα γύρω και στην ψυχολογία του είναι, του υπερφυσικού και του Άλλου. Μας υπερβαίνει!

  Μόνο αποσπασματικά προσεγγίζεται, ερευνάται και συζητιέται. Και όταν λέμε ερευνάται ακολουθούμε όπως παντού εκείνο το "ο καθείς με τα όπλα του". Τα μεγάλα του έργα είναι υπαρξιακός, οντολογικός λαβύρινθος, μαγνητικός μεν, αλλά και χαώδης για τον κάθε αναγνώστη, ακόμα και τον επαρκή.

Οἰκουμενιστὴς καὶ Ἅγιος; Ἀναίρεση ὅσων προσπαθοῦν νὰ ἁγιοκατατάξουν (!!!) τὸν Ἀναστάσιο Ἀλβανίας καὶ νὰ τὸν παρουσιάσουν ὡς πρότυπο ορθοδόξου ποιμένος παραπλανώντας τὸ ποίμνιο

«Ἀγαπητοί, μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε, ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν, ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τὸν κόσμον» (Α΄ Ἰω. 4,1)

Όσιος Παΐσιος – ‘’Από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό’’

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Πρὶν ἀρχίσω μὲ τὸ κύριο θέμα τοῦ κειμένου, ἂς μοῦ ἐπιτραπεῖ ἕνας μικρὸς πρόλογος ποὺ θὰ δικαιολογήσει καὶ τὸ θέμα καὶ τὸ ὕφος τοῦ κειμένου μου. Ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης, ὁ -πρέπει ἰδιαίτερα στὶς μέρες μας νὰ τονιστεῖ αὐτό- μοναδικὸς στὴν Ἐκκλησία μας ποὺ φέρει τὴν ἐπωνυμία «ὁ μαθητὴς τῆς ἀγάπης» δηλ. τῆς ἀγάπης, ὅπως τὴν ἐννοεῖ ἡ Ἐκκλησία καὶ ὄχι ὁ κόσμος, στὴν πρώτη του ἐπιστολὴ δίνει τὴν θεῶθεν πνευματικὴ ἐντολή, ποὺ πρέπει νὰ τηρεῖ κάθε Χριστιανός: «Ἀγαπητοί, μὴ δίδετε ἐμπιστοσύνην εἰς κάθε πνεῦμα ἀνθρώπων, ἀλλὰ νὰ ἐξετάζετε τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ διαβεβαιώνουν ὅτι ἔχουν Πνεῦμα Θεοῦ καὶ πνευματικὰ χαρίσματα, ἐὰν πράγματι εἶναι ἀπὸ τὸν Θεόν, διότι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἔχουν βγῇ στὸν κόσμον». Ἄρα ὅποιος κι ἂν εἶναι ἀπέναντί μας, ὅτι κι ἂν ἔχει καταφέρει, πρέπει νὰ τὸν ἐξετάζουμε, διότι μπορεῖ νὰ εἶναι ψευδοπροφήτης. 

Ποιοί εἶναι ὅμως αὐτοὶ οἱ ψευδοπροφῆτες, οἱ λύκοι μὲ δορὰ προβάτου; Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας,τοὺς ἀποκαλύπτει ὡς ἑξῆς: «Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα (δηλαδὴ ἀντίθετα ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου καὶ τὶς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων), κἄν ἀξιόπιστος ᾖ, κἄν νηστεύῃ, κἄν παρθενεύῃ, κἄν σημεῖα ποιῇ, (δηλαδὴ θαύματα) κἄν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθορὰν κατεργαζόμενος» (ΒΕΠΕΣ 2, σελ. 330). Ἐδῶ βλέπουμε τὸν μεγάλο αὐτὸν Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας νὰ μὴν φοβᾶται νὰ ὀνομάζει λύκο καὶ ὡς ἐκ τούτου ψευδοπροφήτη ἀκόμα καὶ αὐτὸν ποὺ κάνει σημεῖα καὶ τέρατα, ποὺ μιλάει γλυκύτατα, ποὺ ἔκανε ἔργο στὴν Ἐκκλησία; Γιατί; Διότι παράλληλα λέγει καὶ πράττει ἀντίθετα ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου καὶ τὶς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Κινούμενος λοιπόν, ἀπὸ τὴν ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου καὶ Μαθητοῦ τῆς Ἀγάπης καὶ τοῦ καθήκοντός μου ὡς Χριστιανός, κι ἐπειδὴ ἔχουν ἀυξηθεῖ ἤδη καὶ μὲ φανερὰ σημεῖα ὑπερβολῆς οἱ φωνὲς περὶ Ἁγιότητος τοῦ κεκοιμημένου Ἀλβανίας Ἀναστασίου θὰ ἐξετάσω δημοσίως (τὸ ἔχω πράξει καὶ πρὶν τὴν κοίμησή του) τὸ ἔργο καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιεπ. Ἀναστασίου, γιὰ νὰ διαπιστωθεῖ ἂν ἦταν πράγματι ἕνας ἅγιος καὶ ἄξιος ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας ποὺ τηροῦσε καὶ κήρυττε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Διότι ὅπως θὰ διαπιστωθεῖ παρακάτω, οἰκουμενιστὴς καὶ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ δὲν γίνεται νὰ εἶναι κάποιος. Ἢ θὰ ἀπορρίψουμε τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων ποὺ καταδίκασαν τὸν Οἰκουμενισμὸ ἢ θὰ ἀπορρίψουμε ὅσους τὸν προωθοῦσαν καὶ τὸν προωθοῦν. «Oὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει» (Ματθ. 6, 24).

Κι ἐπειδὴ κάποιοι -τάχα εὐαίσθητοι- ἀντιδροῦν στὴν ὁποιαδήποτε δημοσίευση κειμένων μὲ τὶς οἰκουμενιστικὲς δραστηριότητες τοῦ κεκοιμημένου πλέον ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστασίου θεωρῶντας την ἀνάρμοστη πρὸς τὴν ὀρθόδοξη δεοντολογία (παρ' ὅλο ποὺ κάθε δημοσίευση συνοδεύεται πάντα ἀπὸ τὶς εἰλικρινεῖς προσευχὲς γιὰ τὴν ἀνάπαυση καὶ συγχώρεση τοῦ μακαριστοῦ κεκοιμημένου ἀρχιερέως) καὶ τονίζοντας τὸ ἱεραποστολικὸ καὶ ἐκκλησιαστικό ἔργο καθὼς καὶ τὸ ἄμεμπτο τοῦ βίου του, θέλω νὰ ἐπισημάνω τὰ ἑξῆς: Ὁ ἄμεμπτος βίος καὶ οἱ γνώσεις δὲν ἀποτελοῦν σημεῖο Ἁγιότητας καθὼς ἀκόμα καὶ ὁ Ἄρειος περιγράφεται νὰ ἦταν νηστευτής, λεπτὸς στὴν ὄψη, ἀσκητικὸς ἄνευ σκανδάλων καὶ κάτοχος ἀξιόλογης μόρφωσης μὲ ἰδιαίτερη συμπάθεια πρὸς τὴν Ἀριστοτελικὴ φιλοσοφία. Ὁ Σωζόμενος (Ἐκκλ. Ἱστ. 1, 15, 2ff) γράφει γιὰ τὸν Ἄρειο «ἐξ ἀρχῆς σπουδαῖος εἶναι περὶ τὸ δόγμα δόξας... Διαλεκτικώτατος». Ὁ καταδικασμένος ἀπὸ τὴν Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο αἱρετικὸς Νεστόριος πρὶν ἀρχίζει νὰ αἱρετίζει εἶχε ἀναιρέσει τὶς κακοδοξίες τοῦ Ἀπολλιναρίου καὶ τῶν Δοκητῶν καὶ εἶχε ὁμολογήσει τὴν Ὀρθοδοξία. Εἶχε ἀποκτήσει μάλιστα μεγάλη φήμη, χάρη στὴν εὐγλωττία καὶ τὴ θεολογική του μόρφωση. Ἡ φήμη του ὁδήγησε τὸν αὐτοκράτορα Θεοδόσιο Β΄ νὰ τὸν προωθήσει στὸν Θρόνο τῆς Κωνσταντινούπολης, μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Πατριάρχη καὶ ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας Σισινίου τοῦ Α΄. Παρόλα αὐτὰ οὔτε Ἅγιο τὸν εἶπε κανεὶς παραβλέποντας παράλληλα τὴν αἵρεση τὴν ὁποία διατύπωσε καὶ μετέδωσε, οὔτε ὅταν κοιμήθηκε σεβάστηκε κάποιος τὸ γεγονὸς ὅτι ἦταν πατριάρχης.

Ἀρχίζω μὲ τὶς δηλώσεις τῶν τελευταίων ἡμερῶν, ποὺ δείχνουν ξεκάθαρα τὸν σκοπὸ τῶν οἰκουμενιστικῶν κύκλων: Τὴν ἁγιοκατάταξη τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιεπ. Ἀναστασίου χωρὶς νὰ ἔχουμε ἔστω καὶ μία ἄνωθεν ἀπόδειξη Ἁγιότητος καὶ ἐνῶ τὰ στοιχεῖα ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν ἀποδεικνύουν τὸ ἀντίθετο, ὅτι δηλ. ὁ Ἀναστάσιος ὑπηρετοῦσε μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις τὴν αἵρεση καὶ γι’ αὐτὸ τὸν σκοπὸ διαστρέβλωνε τὴν κύρια ἐντολὴ τοῦ Εὐαγγελίου: τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης.

Μὲ πρόσχημα τὴν εὐαγγελικὴ ἀγάπη ὁ μακαριστὸς ἀρχιεπίσκοπος, ὅπως θὰ διαπιστώσει ὁ ἀναγνώστης στὴ συνέχεια τοῦ κειμένου, συμμετεῖχε σὲ ὀργανισμοὺς στοὺς ὁποίους κανεὶς ὀρθόδοξος Ἅγιος ὄχι μόνο δὲν θὰ συμμετεῖχε, ἀλλὰ καὶ θὰ καταδίκαζε ξεκάθαρα ὡς ἀντίθετους πρὸς τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία.

Δηλώσεις περὶ Ἁγιότητος τοῦ Ἀλβανίας Ἀναστασίου: