Καμουφλαρισμένη δειλία

 

Μέ μασημένια λόγια προσπαθοῦμε νά πουλήσουμε ἀμεροληψία;

Απευθυνόμενος σε "μαθητές", ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Α', επισημαίνει τον κίνδυνο της καμουφλαρισμένης δειλίας με τη δικαιολογία της "αμεροληψίας" ή της πρόφασης.

…ἐξετάσουμε κάτι τί πιό πεζό: τή δειλία στή πιό ἄσχημή της μορφή, δηλαδή τή καμουφλαρισμένη δειλία.

Αὐτή εἶναι ἕνα μεγάλο ἐμπόδιο γιά τήν ἀπόκτηση τῆς ἀφοβίας. Θά ρωτήσετε: Τί εἶναι αὐτή ἡ καμουφλαρισμένη δειλία; Εἶναι, ἁπλούστατα, ἡ δειλία πού κατορθώνουμε νά τήν παρουσιάσουμε μέ χίλια δυό ἄλλα φορέματα, δῆθεν πιό ὡραῖα, πιό ἑλκυστικά.

Ἄς ὑποθέσουμε πώς κάποιος ἔχει ἀδικήσει ἕναν ἄλλον. Ἡ ἀδικία του εἶναι καταφάνερη, φωνάζει μέχρι τόν οὐρανό. Ἐμεῖς, ἄν ἤμαστε ἄνθρωποι ἄφοβοι, δέν θά ἔπρεπε νά πάρουμε τό μέρος τοῦ ἀδικουμένου; Θά σκεφθῆτε, ἴσως, μά ἀφοῦ κανείς δέν μᾶς κάλεσε, τί θέλουμε νά βγοῦμε μείς μέσα στήν μέση; Δέν ἔχει σημασία. Σέ ὑποθέσεις ὅπου καταπατάται ἡ δικαιοσύνη δέν πρέπει νά περιμένουμε νά μᾶς εἶχαν καλέσει. Θά πρέπει νά τρέξουμε νά βοηθήσουμε τόν ἀδικούμενο. Νά ἀποκαταστήσουμε τό δίκαιο. Αὐτό εἶναι, βέβαια, τί πρέπει. Ἐμεῖς, ὅμως, τί κάνουμε; Ἀπό δειλία δέν κάνουμε τίποτε.

Τώρα, ἄς ὑποθέσουμε πώς ἔρχεται ὁ ἀδικημένος καί ζητάει τή βοήθειά μας. Μᾶς παρακαλεῖ νά ποῦμε τήν γνώμη μας. Νομίζετε πώς τώρα πού μᾶς κάλεσαν θά κάνουμε τίποτε καλύτερο; Τό πιθανώτερο εἶναι, πώς, καί τώρα πού μᾶς κάλεσαν, θά τηρήσουμε τήν ἴδια δειλή στάση, κάνοντας τόν δῆθεν ἀμερόληπτο. Προσπαθοῦμε νά μή δυσαρεστήσουμε οὔτε τόν ἕναν οὔτε τόν ἄλλο. Ἐπειδή, δηλαδή, δέν ἔχουμε τό θάρρος νά ποῦμε σ’ ἐκεῖνον πού ἀδικεῖ, πώς ἔχει ἀδικήσει τόν ἄλλον, γι’ αὐτό λέμε ὅτι ναί μέν ἔχει δίκηο ὁ ἕνας, ἀλλά δέν ἔχει ἄδικο καί ὁ ἄλλος. Ἔτσι κάνουμε τόν ἀμερόληπτο εἰς βάρος του δίκηου τοῦ ἄλλου. Μέ μασημένια λόγια προσπαθοῦμε νά πουλήσουμε ἀμεροληψία;

Ὁ Άγιος Μαρτίνος Επίσκοπος Τουρώνης (Τούρ) † 11η Νοεμβρίου 394

                    §

Ἅγιος Μαρτῖνος Ἐπίσκοπος Τουρώνης. Έργο της Ενετοκρητικής Σχολής, περίπου 1500

O Ἅγιος Μαρτῖνος ἦταν υἱὸς ἑνὸς Ἀξιωματικοῦ τῶν Ρωμαϊκῶν Λεγεώνων καὶ γεννήθηκε τὸ 316 στὴν Σαβαρία τῆς Παννονίας (Οὑγγαρία), στὴν Φρουρὰ τῆς ὁποίας ὑπηρετοῦσε ὁ πατέρας του. 

Μεγάλωσε ὅμως στὴν πατρίδα τῆς οἰκογένειάς του, τὴν Παβία τῆς Ἰταλίας, καὶ σύμφωνα μὲ τὸν ἰσχύοντα νόμο, προοριζόταν καὶ αὐτὸς νὰ ὑπηρετήσει στὸν στρατό. Ἀπὸ ἡλικίας δέκα ἐτῶν, παρὰ τὸ ὅτι οἱ γονεῖς του ἦσαν εἰδωλολάτρες, τὸ μικρὸ παιδὶ σύχναζε στὴν Ἐκκλησία τῶν Χριστιανῶν καὶ ζήτησε νὰ γίνει δεκτὸς ὡς Κατηχούμενος.

Δέκα ἔτη ἀργότερα, ἀκούγοντας γιὰ τοὺς ἄθλους τῶν Μοναχῶν τῆς Ἀνατολῆς, ὀνειρευόταν νὰ ἀναχωρήσει ἀπὸ τὴν τύρβη τοῦ κόσμου καὶ νὰ διάγει Μοναχικὸ Βίο. Ἔπρεπε ὅμως νὰ ὑποταχθεῖ στὴ θέληση τῶν γονέων του καὶ νὰ καταταχθεῖ στὸν στρατό. Τὸ ἐπάγγελμά του ὡστόσο δὲν τὸν ἐμπόδισε νὰ κάνει πράξη τὶς ἅγιες εὐαγγελικὲς ἀρετές. 

Σὲ ἡλικία δεκαοκτὼ ἐτῶν, ἐνῶ ὑπηρετοῦσε στὴν Φρουρὰ τῆς Ἀμβιανῆς (σημ. Ἀμιένης) στὴν Γαλατία, συνάντησε μιὰ χειμωνιάτικη ἡμέρα ἕναν πτωχὸ ἄνθρωπο νὰ ξεπαγιάζει γυμνὸς στὶς πύλες τῆς πόλεως. Βλέποντας πὼς κανεὶς δὲν συνεκινεῖτο ἀπὸ τὸ θέαμα, καὶ μολονότι δὲν φοροῦσε παρὰ μόνον τὴν χλαμύδα του, ἔχοντας ἤδη μοιράσει σὲ ἐλεημοσύνες ὅ,τι εἶχε καὶ δὲν εἶχε, ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ ἔπιασε τὸ ξίφος του, ἔκοψε στὰ δύο τὴν χλαμύδα, ἔδωσε τὴν μισὴ στὸν φτωχὸ καὶ τυλίχθηκε ὁ ἴδιος μὲ τὴν ὑπόλοιπη, παρὰ τὶς κοροϊδίες τῶν ἄλλων γύρω. Τὴν ἑπόμενη νύκτα εἶδε νὰ ἐμφανίζεται ὁ Χριστός, φορώντας τὸ κομμάτι τῆς χλαμύδας, μὲ τὸ ὁποῖο εἶχε καλύψει τὸν φτωχό, καὶ Τὸν ἄκουσε νὰ λέει στὸ πλῆθος τῶν Ἀγγέλων ποὺ Τὸν περιέβαλλαν: «Ὁ Μαρτῖνος, Κατηχούμενος ἀκόμη, μὲ σκέπασε μὲ τὸ ἔνδυμα αὐτό». 

Ὁ Μαρτῖνος ἔλαβε τὸ ἅγιο Βάπτισμα λίγο μετὰ τὸ συμβὰν αὐτὸ καὶ ἐπιθυμοῦσε νὰ ἐγκαταλείψει τὸν στρατὸ γιὰ νὰ γίνει Μοναχός· ἐνέδωσε ὅμως στὶς παρακλήσεις τοῦ Χιλιάρχου του καὶ παρέμεινε στὸν κόσμο, ὄντας ὡστόσο Μοναχὸς στὰ βάθη τῆς ψυχῆς του. 

Μονάχα μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια ἀποστρατεύθηκε, ἐνῶ ἦταν Ἀξιωματικὸς τῆς Αὐτοκρατορικῆς Φρουρᾶς (Ἰούλιος 356). 

Ακριβώς έτσι είναι!

                 

Χθες μιλούσα με φίλο εκ του κλίματος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και του λέω, πώς θα σου φαινόταν το σενάριο ο Αθηνών Ιερώνυμος αύριο με μια διάταξη να θεωρείται αντικανονικός και να διώκεται, και να βλέπεις τον Βεζυρέα με Τόμο Αυτοκεφαλίας ως τον κανονικό Αθηνών και πάσης Ελλάδος;

Μου λέει, τραγικό.

Συγχαρητήρια, αυτό ακριβώς κάνατε στην Ουκρανία. Βάλατε Βεζυρέες ως συλλειτουργούς σας να κουνάνε το δάχτυλο στους πραγματικούς ιερείς.

Το αντίστοιχο στα καθ'ημάς για μια εκλαϊκευμένη εκκλησιολογία, και ο νοών νοείτω.

Πηγή

«Φαύλος βίος τίκτει σαθρά δόγματα» — Η σιωπηλή διάβρωση της Εκκλησίας

«Φαύλος βίος τίκτει σαθρά δόγματα» — Η σιωπηλή διάβρωση της Εκκλησίας

Του Σωτήρη Μ. Τζούμα 

Παντού ναρκοπέδια και παντού ηφαίστεια μέσα στον εκκλησιαστικό μας χώρο. Πίσω από τις λιβανισμένες εικόνες και τα μεγαλοπρεπή άμφια, πίσω από τους λόγους περί ταπεινώσεως και υπακοής, σιγοβράζει μια κρίση βαθύτερη από κάθε θεσμική ή πολιτική. Είναι η κρίση του ήθους, η κρίση της πίστης, η κρίση της ίδιας της παρουσίας του Παρακλήτου ανάμεσά μας.

Διότι —ας ειπωθεί καθαρά— όταν ο φαύλος βίος κυριαρχεί, σαθρά δόγματα γεννιούνται. Και όταν ο άνθρωπος που φορά το ράσο δεν βιώνει πρώτα ο ίδιος το Ευαγγέλιο που κηρύττει, τότε το ράσο παύει να είναι ένδυμα ιερό και μετατρέπεται σε στολή εξουσίας.

Σήμερα, δυστυχώς, βλέπουμε όλο και περισσότερους ρασοφόρους να μετρούν την «επιτυχία» τους με όρους καριέρας, επιρροής, δημοσιότητας ή πολιτικής πρόσβασης. Το φρόνημα της διακονίας έχει δώσει τη θέση του στο φρόνημα της ανέλιξης. Και η Εκκλησία, που είναι σώμα ζωντανό, τραυματίζεται καθημερινά από ανθρώπους που λησμόνησαν ότι υπηρετούν το Άγιο Πνεύμα και όχι τον εαυτό τους.

Όταν η καρέκλα γίνεται αυτοσκοπός και η προσωπική προβολή λατρεία, τότε ο Παράκλητος σιωπά. Όταν το βήμα του άμβωνα γίνεται σκηνή αυτοεπιβεβαίωσης, και όχι τόπος μετάνοιας και φωτισμού, τότε το Πνεύμα το Άγιο αποσύρεται διακριτικά — αφήνοντάς μας να αναπνέουμε μέσα στο πνευματικό κενό που εμείς δημιουργήσαμε.

Οι επιστολές του Φώτη Κόντογλου προς τον πατρ. Αθηναγόρα. Ένα παράδειγμα ορθόδοξης ομολογίας.

Παρουσιάζουμε τις δύο επιστολές του μακαριστού κ. Φώτη Κόντογλου προς τον πατρ. Αθηναγόρα μετά τις οικουμενιστικές ενέργειες του δευτέρου. Οι επιστολές αυτές αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση ορθοδόξου ομολογίας. Η πρώτη είναι σε ύφος μειλίχια καυτηριάζοντας όμως ξεκάθαρα την φιλοπαπική στάση του Αθηναγόρα και φέρει την ελπίδα ότι ο πατριάρχης ίσως αλλάξει (τέτοιες επιστολές γράφτηκαν πολλές πριν το Κολυμπάρι). Η δεύτερη όμως, η οποία γράφτηκε, αφού αποδείχθηκε ότι ο πατριάρχης δεν πρόκειται να αλλάξει την αιρετική προδοτική του στάση, είναι κόλαφος και καυτηριάζει και καταδικάζει, όχι μόνο  τον πατριάρχη, αλλά και όσους αρχιερείς και ιερείς τον ακολουθούν. Θα τολμήσει κανείς από τους σημερινούς «διακριτικούς» να τον καταδικάσει για αυτή του την γενίκευση; 

Μην ξεχνάμε ότι οι επιστολές αυτές γράφτηκαν σε καιρούς που ο Οικουμενισμός δεν είχε ακόμα τόσο προχωρήσει όσο σήμερα. Και παρόλα αυτά τότε το Άγιον Όρος είχε σύσσωμο (τι διαφορά αλήθεια με σήμερα!) μαζί με τους τρεις επισκόπους διακόψει το μνημόσυνο του Αθηναγόρα και οι διαμαρτυρίες εκφράζονταν ακόμα και με την εμφάνιση μίας φωτογραφίας ή ενός δημοσιεύματος (βλ. Την πρώτη επιστολή αλλά και την επιστολή του μητρ. Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου εδώ). Πόση διαφορά αλήθεια με σήμερα που όλα αντιμετωπίζονται με μία αναισθησία ή με κοινωνία, με φιλοφρονήσεις και εκδηλώσεις αγάπης προς τους πρόδότες της Πίστεως, λες και εμείς είμαστε καλύτεροι Χριστιανοί από τους τότε. Στις επιστολές αυτές ο κυρ Φώτης επιλέγει την ομολογία και το μαρτύριο από την συμπόρευση με την αίρεση και την απραξία και χρησιμοποιεί το λεξιλόγιο που και σήμερα χρησιμοποιούν όσοι κατηγορούνται ως ζηλωτές και φανατικοί. Ας τις διαβάσουμε και ας αναλογισθούμε.

Α.Τ.

                                

Α΄ Επιστολή 

Παναγιώτατε,

Ἡ εὐμένεια καὶ ἡ συγκατάβασις μεθ’ ἢς συμπεριεφέρθητε εἰς ἐμέ, τὸν

ἀσήμαντον, κατὰ τὴν κατ’ ἐπιθυμίαν Ὑμῶν συνάντησίν μας ἐν Ἀθήναις, μοὶ δίδει τὸ θάρρος ὅπως σᾶς ὑποβάλω τὰς κάτωθι σκέψεις καὶ ὑπομνήσεις σχετικῶς μὲ τὸ μέγιστον καὶ φοβερὸν θέμα τῶν σχέσεων μεταξύ της Ὀρθοδόξου καὶ τῆς Παπικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ὑμετέρα Παναγιότης, ἄλλως τέ, μὲ παρώτρυνε πρὸς τοῦτο.

Για όσους νομίζουν, ότι οι Επίσκοποι λαμβάνουν υπόψη τις διαμαρτυρίες των Πιστών. Τόσα χρόνια πέρασαν και όχι μόνο τίποτα δεν διορθώθηκε, αλλά μάλιστα χειροτέρεψαν! Ἐπισκόπων ἀγωνία μηδέν!

                       

Οἱ ὀρθόδοξοι ποιμένες συνεχίζουν νὰ ἐκτελοῦν τὰ λειτουργικὰ καὶ ποιμαντικὰ καθήκοντά τους, χωρὶς πλέον νὰ ἐνδιαφέρονται (στὸ σύνολό τους) γιὰ τὸ περιεχόμενο τῆς Πίστεως καὶ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Ἀλήθειας τῆς ὁποίας κλήθηκαν λειτουργοὶ καὶ ὑπηρέτες.

Ὡς πιστοί,

   εἴμαστε μάρτυρες τῆς θλιβερῆς πραγματικότητος πολλοὶ ἱερεῖς ,  παρότι βλέπουν καὶ μαθαίνουν πὼς συμβαίνουν καὶ στὸ δογματικὸ ἐπίπεδο τῆς Πίστεως, νὰ μὴν τολμοῦν νὰ ἀντιδράσουν φοβούμενοι ὅτι ἔτσι θὰ ἔρθουν σὲ ἀντιπαράθεση μὲ τὸν Μητροπολίτη τους. Ὅλοι οἱ σύγχρονοι ὀρθόδοξοι Ποιμένες δέχονται ὅτι ὑπάρχει αἵρεση· καταμετροῦν μάλιστα καὶ τὶς δεκαετίες τῆς ὑπάρξεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ· τὸν ὀνομάζουν Παναίρεση (χωρὶς νὰ κατονομάζουν τοὺς αἱρετικοὺς ἡγέτες του)· βλέπουν τὰ γενόμενα ὑπὸ τῶν Οἰκουμενιστῶν (συμπροσευχές, κοινὲς συμφωνίες καὶ δράσεις μὲ τοὺς αἱρετικούς, παραίτηση ἀπὸ βασικὲς Ἐντολὲς τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ δόγματα τῆς Πίστεως−ὅπως τὸ 9^ο καὶ 10^ο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου Νικαίας-Κων/πόλεως) καὶ ὅμως οὐδὲν μέτρον λαμβάνουν ἐναντίον τους, οὐδεμία ἀπόσταση ἔχουν ἀπὸ αὐτούς, ἀντίθετα κοινωνοῦν πλήρως μαζί τους, συμπορεύονται χωρὶς συνειδησιακὸ πρόβλημα μετὰ τῶν αἱρετικῶν.

Κι ὅμως οἱ Ἅγιοι μᾶς δίδαξαν οὔτε μιὰ ὥρα νὰ μὴν μένουμε κοντά τους, ὅταν αἱρετίζουν (Μ. Βασίλειος). Κι ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης δίδαξε ἔργοις καὶ λόγοις, ἀγωνίστηκε −καὶ ἐξορίστηκε, καὶ φυλακίστηκε γι’ αὐτοὺς τοὺς ἀγῶνες του− γιὰ ἕνα παράνομο βασιλικὸ γάμο, ὅταν εἶδε ὅτι αὐτὸς δὲν ἦταν μιὰ μεμονωμένη περίπτωση, ἀλλὰ γινόταν καθεστὼς ποὺ ἀνέτρεπε τὴν Εὐαγγελικὴ διδασκαλία.

Απόρριψη της Παραδόσεως από Εικονομάχους και Οικουμενιστές.

     

Σχολιασμός αειμνήστου Παναγιώτη Σημάτη

Μιὰ καταπληκτικὴ ὁμοιότητα ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Εἰκονομαχίας, μᾶς παρουσιάζει ὁ καθηγητὴς Κων/νος Κορναράκης, κατὰ τὴν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου.

Μόνο ποὺ αὐτὴ τὴν ὁμοιότητα μᾶς τὴν παρουσιάζει ἀκαδημαϊκὰ καὶ θεωρητικά, ἀφοῦ οὔτε ὁ ἴδιος, οὔτε οἱ Ποιμένες ποὺ γνωρίζουν τὴν σχετικὴ διδασκαλία (καὶ φυσικὰ οὔτε ἐκεῖνοι οἱ πολλοὶ Ποιμένες ποὺ ἀδιαφοροῦν καὶ νὰ τὴν μάθουν) τὴν ἐφαρμόζουν!

Τὴν παραθέτουμε γιὰ νὰ ἐνισχυθοῦν οἱ πιστοὶ ποὺ τὴν ἐφαρμόζουν, γιατὶ τὰ ἔσχατα τοῦτα χρόνια βάλθηκαν ὅλοι νὰ ἀμφισβητήσουν τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση· ἄλλοι ὡς ἀκόλουθοι ἢ ἐγκάθετοι τῆς Παναιρέσεως, ἄλλοι ὡς συνοδοιποροῦντες ἀπὸ ἀδιαφορία ἢ δειλία, κι ἄλλοι ὡς ἀγωνιζόμενοι μέν, ἀλλὰ ὄχι μὲ τὸν τρόπο τῶν Ἁγίων Πατέρων, καὶ ἄρα ὄχι ὡς "ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι".

Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι Παναίρεση. Ἰσχύουν λοιπὸν γι’ αὐτόν –κατὰ μείζονα λόγο– ὅσα οἱ Ἅγιοι ἔχουν διδάξει γιὰ τὶς ἄλλες αἱρέσεις.

Ὁ καθηγητὴς Κωνσταντῖνος Κορναράκης στὸ θαυμάσιο ἔργο του «Ἡ Θεολογία τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων κατὰ τὸν Ὅσιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη», παρουσιάζει μὲ σαφήνεια τὶς σοβαρότατες ἐπιπτώσεις ποὺ εἶχε στὸ Δόγμα καὶ στὸ Ἦθος τῆς Ἐκκλησίας ἡ αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας.

Ἐκεῖνο, ὅμως, ποὺ κάνει ἐντύπωση εἶναι ἡ διαπίστωσή του ὅτι, οἱ οὐσιαστικὲς παρατηρήσεις τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου –ὅπως τὶς παρουσιάζει ὁ καθηγητὴς Κορναράκης– ταιριάζουν ἀπόλυτα στὴν αἵρεση τῆς ἐποχῆς μας, τὸν Οἰκουμενισμό. Ὡσὰν ὁ ὅσιος νὰ ἔγραφε ἀκριβῶς γιὰ τοὺς σύγχρονους Οἰκουμενιστὲς καὶ τοὺς ψευτο-ἀντι-Οἰκουμενιστές! Ἂν ἀλλάξουμε τὴ λέξη «Εἰκονομάχοι» καὶ βάλουμε στὴ θέση της τὴ λέξη «Οἰκουμενιστές», θὰ νόμιζε ὁ ἀναγνώστης ὅτι ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ἀντιμετωπίζει τὴ σύγχρονή μας αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Το Φαινόμενο των «Ortho-bros»

Αλέξανδρος Σκούρας

Το φαινόμενο των «Ortho-bros» είναι μια σχετικά νέα τάση που αναπτύσσεται κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου πολλοί νεαροί άνδρες υιοθετούν την Ορθοδοξία ως απάντηση στο σύγχρονο δυτικό προοδευτισμό. Αν και η Ορθοδοξία αποτελεί ένα πολύ μικρό ποσοστό της θρησκευτικής σκηνής στις ΗΠΑ, το φαινόμενο αυτό έχει τραβήξει την προσοχή, κυρίως λόγω της διαδικτυακής παρουσίας των πιστών. Σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης όπως το discord και το TikTok, οι «Ortho-bros» διαδίδουν τις ορθόδοξες αξίες ως απάντηση στις ραγδαίες κοινωνικές και θρησκευτικές αλλαγές που παρατηρούνται στη Δύση.

Στο πλαίσιο αυτό, η Ορθοδοξία παρουσιάζεται ως η αυθεντική έκφανση του Χριστιανισμού που παραμένει σχεδόν απαράλλακτη από το Σχίσμα του 1054, διατηρώντας την ιερή της παράδοση και πρακτική. Σε αντίθεση, πολλές δυτικές χριστιανικές εκκλησίες, όπως οι ευαγγελικές και οι αγγλικανικές, έχουν προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές τα τελευταία χρόνια. Για παράδειγμα, η αποδοχή του γάμου ομοφυλοφίλων από προοδευτικές προτεσταντικές εκκλησίες και η χειροτονία γυναικών ιερέων από την Αγγλικανική Εκκλησία δημιουργούν απογοήτευση σε πολλούς πιστούς που αναζητούν τη σταθερότητα και την ασφάλεια της παράδοσης. Η Ορθοδοξία, με την έμφαση της στην παράδοση σε συνδυασμό με την Αποστολική Διαδοχή που τη χαρακτηρίζει, προσφέρει αυτό που φαίνεται σε πολλούς ως γνήσια και αυθεντική πνευματική εμπειρία.

Η θέση του Αγίου Νεκταρίου για τους Ρωμαιοκαθολικούς και τον Πάπα!

                     

[επιλογή κειμένων π. Νικόλαος Πουλάδας, υπογραμμίσεις δικές μας που φανερώνουν ότι σε αντίθεση με όσα λένε, κάποιοι που υποστηρίζουν τον Οικουμενισμό, περί του Αγίου, ως δήθεν "διαλλακτικού" απέναντι στους αλλοδόξους, ο Άγιος χρησιμοποιεί αυστηρότατες εκφράσεις αν και πρότυπο αγίου αγάπης! Μετατρέψαμε το κείμενο σε κάποια σημεία στη νεοελληνική)    

     «Οι δογματικές διαφορές επειδή ανάγονται σε μόνο το κεφάλαιο της πίστης, αφήνουν ελεύθερο και απρόσβλητο το της αγάπης κεφάλαιο· το δόγμα δεν καταπολεμεί την αγάπη… Η αγάπη ουδέποτε χάριν δογματικής τινός διαφοράς είναι πρέπον να θυσιάζεται… Είναι πολύ πιθανό να ελκύσει προς τον εαυτό του [ο επίσκοπος που διαχειρίζεται τον διάλογο] και την ετερόδοξη εκκλησία που κρίνει από εσφαλμένη περιωπή κάποιο δογματικό ζήτημα» (Μάθημα Ποιμαντικής, αρχική έκδοση,σελ.192).

     «Ήταν λοιπόν τα κλειδιά [που υποσχέθηκε ο Χριστός στον Πέτρο] όχι σύμβολο εξουσίας δικτατορικής όπως αποφαίνονται οι Δυτικοί θεολόγοι, αλλά χάριτος και δυνάμεως πνευματικής προς σωτηρίαν των ομολογούντων τον Ιησούν Υιόν Θεού… Η Εκκλησία ουδέποτε εξωλίσθησεν ουδέ εξέπεσεν σε τέτοια ανθρωπολατρεία» (Μάθημα Ποιμαντικής, 35).

     «Οι λέγοντες "εγώ ειμί Κηφά" [είμαι του Πέτρου] και τούτον θεωρώ [άρα και τον Πάπα ως διάδοχό του]… τον μόνον επί γης του Ιησού Χριστού αντιπρόσωπον, οι τοιούτοι… μερίζουσιν τον Χριστόν και οικοδομούσι την Εκκλησίαν επί θεμελίων ανθρωπίνων, εγκαταλείποντες… τον Ιησούν Χριστόν» (Μάθημα... 41).

     «Τι κοινό μπορεί να έχουν μαζί με αυτό τον μεγάλο Απόστολο της Εκκλησίας μας οι υπ’ αυτού θεωρούμενοι διάδοχοι; Πώς από αυτά τα θεία χαρίσματα ανεβλάστησε το σύστημα της ιεροκρατίας και κοσμοδεσποτείας; Πώς τα κλειδιά της Ουρανίου Βασιλείας ξεκλείδωσαν την θύρα της επιγείου βασιλείας; Πώς τα πνευματικά οδήγησαν στα υλικά; Πώς ο ποιμήν μετεβλήθη σε ηγεμόνα; Πώς τα κλειδιά μετεβλήθησαν σε ξίφος; Πώς η πέτρα της πίστεως έγινε πέτρα σκανδάλου; Και γιατί ένας προνομιούχος διάδοχος [ο επίσκοπος Ρώμης] και να μην έχουν όλοι ομοιογενή διαδοχή; Μήπως έναν μόνο διάδοχο έκανε δια του Ευαγγελίου ο Πέτρος; Μήπως μία Εκκλησία ίδρυσε; Μήπως έναν Επίσκοπο χειροτόνησε; Γιατί λοιπόν ένας αντιποιείται (=οικειοποιείται, σφετερίζεται) την διαδοχή του Πέτρου;» (Μάθημα… 44).

     «Απεδείχθη ότι οι της Δυτικής Εκκλησίας θεολόγοι παρερμηνεύουν τα ιερά λόγια του Κυρίου… ότι πλανώνται θεωρούντες τον Απ. Πέτρο ως τον θεμέλιον λίθον της Εκκλησίας… Η θεωρία αυτή οδήγησε την Δυτικήν Εκκλησίαν εις τρίβους (δρόμους) επισφαλείς, αίτινες απεμάκρυναν αυτήν του γνησίου και αληθούς πνεύματος της Εκκλησίας» (Μάθημα… 45).