Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
Ο πρώτος ορθόδοξος ιερέας κούρδος μας διηγείται για την αλλαγή στη ζωή του
«Κατά τη διάρκεια της βάπτισης λιποθύμησα ξαφνικά»: Ο πρώτος ορθόδοξος ιερέας κούρδος μας διηγείται για την αλλαγή στη ζωή του
Ιερομόναχος Μαντάϊ (Μαάμντι)
Είμαι ορθόδοξος Κούρδος που γεννήθηκε στη Γεωργία από οικογένεια Γιαζίντι. Οι Κούρδοι ζουν κοντά στα εδάφη της Συρίας, του Ιράν, του Ιράκ και της Τουρκίας, μια γεωγραφική περιοχή που συνήθως αναφέρεται ως Κουρδιστάν («Γη των Κούρδων»). Μετά τη γενοκτονία του λαού μας στο τουρκικό Κουρδιστάν (το ανατολικό τμήμα της Τουρκίας, όπου η πλειονότητα του πληθυσμού είναι Κούρδοι. - σ.σ. σημείωση) στις αρχές του ΧΧ αιώνα, οι πρόγονοί μου μετανάστευσαν στην Αρμενία και από εκεί στη Γεωργία, τη Ρωσία και άλλες κοντινές χώρες. Στην Τιφλίδα, ο πατέρας μου ήταν τσαγκάρης και η μητέρα μου πέρασε τη ζωή της φροντίζοντας εμάς τα παιδιά. Δεν ζούσαμε καλά, αλλά οι γονείς μας, μάς δίδαξαν από την παιδική ηλικία να εκτιμούμε ό,τι είχαμε.
Η γιαγιά μου συνήθιζε να λέει: «Από εθνικότητα είμαστε Γιαζίντι, η πίστη μας είναι ο Γιαζιντισμός και η γλώσσα μας είναι Γιαζίντι». Ρωτούσα ποιοι είναι οι Κούρδοι και μου εξηγούσε ότι «οι Κούρδοι είναι Γιαζίντι που έχουν ασπαστεί το Ισλάμ, και παρόλο που είμαστε ένας λαός, δεν αποκαλούμε τους εαυτούς μας Κούρδους γιατί οι Κούρδοι είναι μουσουλμάνοι». Αυτή η αντιφατική δήλωση σχηματίστηκε λόγω της θρησκευτικής καταπίεσης των Γιαζίντι από τους Τούρκους και τους μουσουλμάνους Κούρδους. Ιστορικά, είναι ένας λαός, αλλά λόγω των θρησκευτικών διαφορών, οι Γιαζίντι έχουν κλειστεί στον εαυτό τους.
Παιδική ηλικία, Τιφλίδα
Η πίστη των Γιαζίντι είναι μια από τις ιδιαιτερότητες του λαού μας. Στην αρχαιότητα οι Κούρδοι ομολογούσαν τον ζωροαστρισμό και εν μέρει τον Χριστιανισμό, αλλά με την πάροδο του χρόνου εξισλαμίστηκαν βίαια. Και τον XI-XII αιώνα ορισμένοι Κούρδοι ακολούθησαν τον σούφι μυστικιστή Σεΐχη Άντι (σύμφωνα με ιστορικές πηγές αποκαλείται «Σεΐχης και Ιμάμης των Κούρδων»). Στην αρχή ήταν απλώς μία από τις κατευθύνσεις του Ισλάμ, και στη συνέχεια διαχωρίστηκε από αυτό, έχοντας απορροφήσει πολλές παγανιστικές, εβραϊκές και χριστιανικές ιδέες και από τον XIV-XVII αιώνα μετατράπηκε σε ανεξάρτητη θρησκεία, γνωστή σε εμάς σήμερα ως «Γιαζιντισμός». Οι Γιαζίντι πιστεύουν σε έναν Θεό και τους επτά αγγέλους του που κρατάνε την γη σε μια ομαλή κατάσταση. Ο κυριότερος είναι ο Μαλάκ Τάβους (συχνά απεικονίζεται ως παγώνι ή κόκορας). Στη βιβλική και κορανική παράδοση, είναι ένας έκπτωτος άγγελος τον οποίο ο Θεός απέβαλε από τον παράδεισο λόγω ανυπακοής. Αλλά οι Γιαζίντι πιστεύουν ότι αργότερα ο Θεός τον συγχώρεσε και τον έκανε τον κύριο και φύλακα άγγελο των Γιαζίντι. Ως εκ τούτου, οι Γιαζίντι απαγορεύεται να αποκαλούν τον Ντενίτσα σαϊτάν (ή διάβολο), για το οποίο μερικές φορές κατηγορούνται για λατρεία του διαβόλου. Στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι το πιο σαγηνευτικό πράγμα στον Γιαζιντινισμό: παρά το γεγονός ότι πιστεύουν σε έναν Θεό, οι Γιαζίντι λατρεύουν τον ήλιο, τα φυσικά στοιχεία και το ειδωλολατρικό άγαλμα «σιντζάκ».
ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΑΓ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ
Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς
ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
(Ἀποσπάσματα)
Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.
Σήμερα, ἀδελφοί καί ἀδελφές, εἶναι ἡ ἁγία Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, μία ἀπό τίς πενήντα δύο Κυριακές τοῦ ἔτους πού ὀνομάζεται Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας.
Μεγάλη καί ἁγία Κυριακή. Κυριακή, κατά τήν ὁποία ἑορτάζεται ἡ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον κάθε ψεύδους, ἐναντίον κάθε ἀναλήθειας, ἐναντίον κάθε αἱρέσεως, ἐναντίον κάθε ψευδοθεοῦ· νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον κάθε ψευδοῦς διδασκαλίας, ἐναντίον κάθε ψευδοῦς φιλοσοφίας, ἐπιστήμης, πολιτισμοῦ, εἰκόνος. Ἁγία νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί αὐτό σημαίνει ἁγία νίκη τῆς Παναληθείας.
Ποιός ὅμως εἶναι ἡ Παναλήθεια σέ αὐτόν τόν κόσμο; Ποιός εἶναι ἡ Ἀλήθεια σέ αὐτόν τόν κόσμο; Αὐτός πού εἶπε γιά τόν ἑαυτό Του: Ἐγώ εἰμί ἡ ἀλήθεια! Ὁ Ἰησοῦς Χριστός.
Ὁ Θεός ἐν σαρκί. Νά, αὐτή εἶναι ἡ Ἀλήθεια στόν γήινο κόσμο μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια γιά τόν ἄνθρωπο. «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί». Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἔλαβε σῶμα, ὥστε μέ τό σῶμα μας νά εἰπῇ σέ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τί εἶναι ἀλήθεια, πῶς ζῆ κανείς ἐν ἀληθείᾳ, πῶς πεθαίνει γι’ αὐτήν, καί πῶς δι’ αὐτῆς ζῆ αἰωνίως. Ὁ Χριστός συνεκέντρωσε ὅλες τίς ἀλήθειες καί μᾶς ἔδωσε τήν Παναλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. [σελ. 81-82]
Ὅταν ὁ Θεός κατέβηκε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, Αὐτός ἔγινε ὁρατός γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους. Ὁ Θεός ἔγινε ὁρατός. Καί ἐμεῖς βλέποντάς Τον, στήν πραγματικότητα βλέπουμε τόν Ζῶντα Θεό. Αὐτός εἶναι ἡ ζῶσα Εἰκών τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο.
Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς: Ο Θρίαμβος της Εκκλησίας
"Η Βασιλεία των Ουρανών δεν θα γεμίσει με φαντασίες και οράματα αλλά με ζωντανούς ανθρώπους οι οποίοι κατέστησαν αντάξιοί της. Είμαστε και εμείς όλοι καλεσμένοι στη Βασιλεία των Ουρανών και όλοι μας ποθούμε να κερδίσουμε αυτή τη βασιλεία της ζωής και του φωτός, όσο τίποτε άλλο στο κόσμο".
Στίχοι
Τας ου πρεπόντως εξορίστους Εικόνας,
Χαίρω, πρεπόντως προσκυνουμένας βλέπων.
Αγίου Νικολάου Αχρίδος*
Χιλιάδες φορές στους αιώνες που πέρασαν, νόμισαν οι άνθρωποι ότι το σκάφος της Ορθοδοξίας θα βουλιάξει. Μα ούτε βούλιαξε, ούτε και θα βουλιάξει. Είναι τέτοιο το σκαρί και τέτοιος ο Τιμονιέρης, που είναι αδύνατον να βουλιάξει.
Όταν ασπάζεστε τις εικόνες των μαρτύρων του Χριστού, ασπάζεστε τις πληγές και τα παθήματά τους για χάρη του Βασιλέως Χριστού.
Όταν αγγίζετε με το χέρι σας τις εικόνες των οσίων ασκητών και εγκρατευτών, δεν αγγίζεται το σανίδι αλλά τους κόπους και τις αρετές τους.
«Αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» (Α’ Ιω. 5, 5)
Ας είναι ευλογημένη τούτη η μέρα, αγαπητοί μου αδελφοί, γιατί μας υπενθυμίζει τις πολυάριθμες νίκες της ορθόδοξης πίστης… Οι Άγιοι είναι οι πνευματικοί μας στρατηγοί. Οι Άγιοι ήταν εκείνοι που καθόρισαν τη σημερινή εορτή για να μας θυμίζει και να μην ξεχνούμε, για να μας ενθαρρύνει και να μην λυγίζουμε, για να μας θερμαίνει και να μην γινόμαστε ψυχροί, για να ανοίξει την πνευματική μας όραση και να μην τυφλωθούμε και μέσα στη τύφλωση εκείνη παραδοθούμε στον εχθρό.
Πραγματικά, η επίδραση τούτης της αγίας ημέρας σε όλες τις λογικές χριστιανικές ψυχές είναι τεράστια. Τούτη η μέρα μας φανερώνεται σαν τον αγγελιοφόρο από το πεδίο της μάχης, από πολλά πεδία μαχών, κομίζοντάς μας τη χαρούμενη είδηση της νίκης.
Στο άκουσμα της είδησης αυτής, σηκώνουμε την καρδιά μας στα ύψη μονολογώντας στον εαυτό μας: άνω σχώμεν τας καρδίας! Και με μία νέα δύναμη ξεσηκωνόμαστε ενάντια σε κάθε κακό, εσωτερικό και εξωτερικό, το οποίο περισφίγγει τη ψυχή μας και απειλεί να τη πνίξει…
Τούτη η μέρα όμως, τούτη η Κυριακή της Ορθοδοξίας, μας υπενθυμίζει, όχι μια νίκη ή έναν νικητή αλλά τη μακρά αλυσίδα από νίκες και ολόκληρο στράτευμα από νικητές. Πρόκειται για τις νίκες της Εκκλησίας σαν ολότητα. Η Εκκλησία είναι εκείνος ο νικητής που σήμερα θυμόμαστε και τιμούμε.
Η κύρια νίκη της Εκκλησίας η οποία σήμερα προβάλλει μπροστά μας είναι η νίκη κατά της εικονομαχίας. Οι αγώνες και οι διαμάχες για τις εικόνες κράτησαν πάνω από διακόσια χρόνια.
Οι εικονομάχοι ήταν οι εσωτερικοί εχθροί της Εκκλησίας οι οποίοι ήταν πάντοτε και οι πιο επικίνδυνοι επειδή πολλοί από αυτούς είχαν στα χέρια τους δύναμη κοσμική ή εξουσία εκκλησιαστική.
Πολλοί ήταν βασιλείς ή πρίγκιπες, πολλοί αυλικοί ευνούχοι, δεινοί δολοπλόκοι και σύμβουλοι αυτοκρατορικοί. Οι τάξεις τους ενισχύθηκαν ιδιαίτερα από πολλούς ιερείς και μοναχούς, ακόμα και αιμοβόρους επισκόπους και επιβαλλόμενους πατριάρχες…
Κυριακή της Ορθοδοξίας - Ερμηνεία της Αποστολικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
[:Εβρ.11, 24-26 και 32-40]
[:Εβρ.11, 24-26 και 32-40]
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ
Έπειτα πάλι αναφέρει άλλο γνωστό στους Εβραίους παράδειγμα και μάλλον ανώτερο από το προηγούμενο. Ποιο λοιπόν είναι αυτό; «Πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ (:εξαιτίας της πίστεώς του ο Μωυσής, όταν μεγάλωσε και έγινε άνδρας, αρνήθηκε να ονομάζεται βασιλόπουλο, γιος της κόρης του Φαραώ·), μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν (:θεώρησε καλύτερο και προτίμησε να κακοπαθεί μαζί με τον λαό του Θεού, παρά να έχει τις πρόσκαιρες απολαύσεις της αμαρτίας, να ζει δηλαδή άνετα και με τιμές ως Αιγύπτιος άρχοντας με τους ειδωλολάτρες που καταπίεζαν τους Ισραηλίτες), μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ· ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν (:Θεώρησε μεγαλύτερο πλούτο από τους θησαυρούς και τα αγαθά της Αιγύπτου τις περιφρονήσεις που έμοιαζαν με τον ονειδισμό και την περιφρόνηση που αργότερα θα υπέμενε ο Χριστός. Και αυτά όλα διότι είχε καρφωμένα τα μάτια του στις ουράνιες ανταμοιβές)» [Εβρ.11,24-26].
Σαν να τους έλεγε: «κανείς από σας δεν άφησε ανάκτορα και μάλιστα ανάκτορα λαμπρά, ούτε τέτοιους θησαυρούς, ούτε περιφρόνησε τον τίτλο του υιού του βασιλιά, όπως έκανε ο Μωυσής». Και ότι δεν τα άφησε τυχαία, το φανέρωσε λέγοντας:
«ἠρνήσατο (:αρνήθηκε)»· δηλαδή, τα μίσησε, τα αποστράφηκε· εφόσον ο ουρανός ήταν μπροστά του, ήταν περιττό να θαυμάζει τα ανάκτορα της Αιγύπτου.
Και πρόσεχε πόσο θαυμαστά το έθεσε ο Παύλος. Δεν είπε «επειδή θεώρησε ως μεγαλύτερο πλούτο από τους θησαυρούς της Αιγύπτου τον ουρανό και αυτά που υπάρχουν στους ουρανούς»· αλλά τι; «μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ (:Θεώρησε μεγαλύτερο πλούτο από τους θησαυρούς και τα αγαθά της Αιγύπτου τις περιφρονήσεις που έμοιαζαν με τον ονειδισμό και την περιφρόνηση που αργότερα θα υπέμενε ο Χριστός)».
Θεώρησε λοιπόν μεγαλύτερο πλούτο το να έχει «την περιφρόνηση του Χριστού»· διότι θεώρησε προτιμότερο το να περιφρονείται για τον Χριστό παρά να Τον εγκαταλείψει· έτσι και αυτό καθεαυτό ήταν μισθός. «Μᾶλλον», λέγει, «ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ (:προτίμησε να κακοπαθεί μαζί με τον λαό του Θεού)». «Εσείς δηλαδή υποφέρετε χάριν του εαυτού σας, ενώ εκείνος προτίμησε να υποφέρει χάριν των άλλων. Και με τη θέλησή του ριψοκινδύνευσε τόσο πολύ, ενώ μπορούσε να ζει με ευσέβεια και να απολαμβάνει τα αγαθά)». «ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν (:παρά να έχει προσωρινή απόλαυση αμαρτίας)», λέγει. «Αμαρτία» είπε το ότι δεν θέλησε ως τότε να συμπάσχει με τους άλλους· «αυτό, λέγει, «ο Μωυσής το θεώρησε αμαρτία». Εάν λοιπόν εκείνος θεώρησε αμαρτία το να μην κακοπαθεί πρόθυμα μαζί με τους άλλους, άρα είναι μεγάλο αγαθό η κακοπάθεια, στην οποία υπέβαλε τον εαυτό του, αφού απομακρύνθηκε από τα ανάκτορα. Και αυτά τα έκανε, επειδή προέβλεπε κάποια μεγάλα αγαθά· γι’ αυτό και έτσι μίλησε.
Κυριακή της Ορθοδοξίας – Ο Ιερός Χρυσόστομος για την κλήση του Φιλίππου και του Ναθαναήλ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ [:Ιω. 1, 44-52]
Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΑΘΑΝΑΗΛ
«Τῇ ἐπαύριον ἠθέλησεν ὁ Ἰησοῦς ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν· καὶ εὑρίσκει Φίλιππον καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι. ἦν δὲ ὁ Φίλιππος ἀπὸ Βηθσαϊδά, ἐκ τῆς πόλεως Ἀνδρέου καὶ Πέτρου (:την άλλη μέρα αποφάσισε ο Ιησούς να αναχωρήσει για τη Γαλιλαία. Βρίσκει τότε τον Φίλιππο και του λέει: “Ακολούθησέ με στο ταξίδι που πρόκειται να κάνω”. Ο Φίλιππος μάλιστα καταγόταν από τη Βηθσαϊδά, την πατρίδα του Ανδρέα και του Πέτρου)» [Ιω. 1, 44-45].
«Εκείνος που φροντίζει επιμελώς για κάτι, το λαμβάνει με περίσσεια», λέγει κάποια παροιμία. Ο Χριστός υπαινίχθηκε ωστόσο και κάτι επιπλέον, όταν είπε: «Ὁ ζητῶν εὑρίσκει(:όποιος αναζητεί, βρίσκει)»[Ματθ.7,8]. Από αυτό λοιπόν γεννιέται η απορία μου από ποια αιτία παρακινούμενος ο Φίλιππος ακολούθησε τον Χριστό· διότι ο μεν Ανδρέας ακολούθησε τον Χριστό, αφού πληροφορήθηκε
γι’ Αυτόν από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και ο Πέτρος αφού παρακινήθηκε από τα λόγια του Ανδρέα, ενώ ο Φίλιππος πείστηκε αμέσως και Τον ακολούθησε· και όχι μόνο δεν έφυγε, αλλά και κήρυξε γι’ Αυτόν και σε άλλους, χωρίς να ακούσει και να μάθει τίποτε από κανένα, παρά μόνο τον λόγο «Ακολούθησέ με», που του είπε ο Χριστός· διότι έτρεξε αμέσως στον Ναθαναήλ και του είπε: «ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν(:εκείνον για τον Οποίο έγραψε ο Μωυσής στο νόμο και προανήγγειλαν οι προφήτες, Τον βρήκαμε. Είναι ο Ιησούς, ο γιος του Ιωσήφ, και κατάγεται από τη Ναζαρέτ)»[Ιω.1,46]. Βλέπεις πόσο καλά πληροφορημένος και κατατοπισμένος ήταν και συνεχώς μελετούσε όσα έγραψε ο Μωυσής και προσδοκούσε την έλευσή Του; Διότι το «εὑρήκαμεν» φανερώνει ότι πάντοτε Τον αναζητούσαν.
«Τῇ ἐπαύριον ἠθέλησεν ὁ Ἰησοῦς ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν(:την άλλη μέρα αποφάσισε ο Ιησούς να αναχωρήσει από την Ιουδαία για τη Γαλιλαία)»[Ιω.1,44]· διότι δεν προσκαλεί κανέναν κοντά Του, προτού ο ίδιος αποφασίσει αυτοπροαίρετα να Τον ακολουθήσει. Και ενεργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο πράγματι όχι απλά και τυχαία, αλλά σύμφωνα με τη δική Του υπέρτατη σοφία και σύνεση· διότι, εάν ο Ίδιος τους είχε προσελκύσει κοντά Του, χωρίς αυτοί μόνοι τους εξ ιδίας προαιρέσεως και τελείως αυθόρμητα να Τον είχαν ακολουθήσει, υπήρχε η πιθανότητα να απομακρυνθούν· τώρα όμως, επειδή οι ίδιοι προτίμησαν με δική τους απόφαση να Τον ακολουθήσουν, παρέμεναν κοντά Του στο εξής σταθεροί και πιστοί μαθητές.
Λόγος απολογητικός προς όσους διαβάλλουν τις Άγιες Εικόνες.
Του αγίου Πατρός και Διδασκάλου της Εκκλησίας μας, Ιωάννη του Δαμασκηνού
ΛΟΓΟΣ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣ OΣΟΥΣ ΔΙΑΒΑΛΛΟΥΝ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ
1. Θα έπρεπε βέβαια εμείς, συναισθανόμενοι πάντοτε την αναξιότητά μας, να σιωπούμε και να εξομολογούμαστε στον Θεό τις αμαρτίες μας, αλλά όταν όλα στον καιρό τους είναι καλά· επειδή όμως βλέπω την Εκκλησία, την οποία ο Θεός έκτισε πάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών με ακρογωνιαίο λίθο τον Χριστό τον Υιό Του, να βάλλεται, σαν σε θαλάσσια φουρτούνα που υψώνεται με αλλεπάλληλα κύματα, και να ανακατώνεται και να αναταράσσεται από τη βίαιη πνοή των πονηρών πνευμάτων, και τον χιτώνα του Χριστού, τον υφασμένο με τη χάρη του Θεού, Αυτόν που οι απόγονοι των ασεβών θέλουν με αυθάδεια να κομματιάσουν, τον βλέπω να σχίζεται, και το σώμα Του, δηλαδή τον λαό του Θεού και τη θεοπαράδοτη από παλιά διδασκαλία της Εκκλησίας να κατακερματίζεται σε διάφορες δοξασίες, γι' αυτό θεώρησα πως δεν είναι σωστό να σιωπώ και να δέσω τη γλώσσα μου, φέροντας στη σκέψη μου την απόφαση που απειλεί λέγοντας:
«ἐὰν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ· ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεώς μου ζήσεται(:εάν κανείς κρύψει κάτι από φόβο και το συγκαλύψει, δεν επαναπαύεται η ψυχή μου σε αυτόν)»[Αββακ.2,4] και «ἐάν ἴδης τήν ῥομφαίαν ἐρχομένην και μή ἀναγγείλῃς τῷ ἀδελφῷ σου, ἐκ σοῦ ἐκζητήσω τὸ αἷμα αὐτοῦ (:αν δεις το φονικό μαχαίρι να πλησιάζει και δεν ειδοποιήσεις τον αδελφό σου, θα ζητήσω το αίμα του από σένα)»[Ιεζ. 33,8].
Επειδή λοιπόν με τάρασσε αφόρητος φόβος, αποφάσισα να μιλήσω, χωρίς να υπολογίσω μπροστά στην αλήθεια το μεγαλείο των βασιλέων· γιατί άκουσα τον θεοπάτορα Δαβίδ να λέει: «Καὶ ἐλάλουν ἐν τοῖς μαρτυρίοις σου ἐναντίον βασιλέων καὶ οὐκ ᾐσχυνόμην» (: και μιλούσα για τις μαρτυρίες και τις εντολές Σου μπροστά σε βασιλιάδες και δεν ντρεπόμουνα αλλά με κάθε παρρησία μιλούσα μπροστά σε αυτούς)» [Ψαλμ.118,46] και μάλιστα κεντριζόμουνα από αυτό ακόμα πιο πολύ να μιλήσω. Γιατί είναι φοβερό πράγμα ο λόγος του βασιλιά που καταδυναστεύει τους υπηκόους, και είναι ανέκαθεν λίγοι εκείνοι που περιφρόνησαν τα βασιλικά διατάγματα, όσοι δηλαδή γνωρίζουν ότι ο επίγειος βασιλιάς εξουσιάζεται από τον Θεό και ότι οι νόμοι είναι ισχυρότεροι των βασιλέων.
2. Πριν από όλα, αφού στερέωσα στον λογισμό, σαν σε κάποια καρίνα ή θεμέλιο, τη διαφύλαξη της εκκλησιαστικής παραδόσεως, με την οποία είναι φυσικό να εξασφαλίζεται η σωτηρία, άνοιξα τη βαλβίδα του λόγου και σαν άλογο καλά χαλιναγωγημένο το παρακίνησα να ξεκινήσει από την αφετηρία. Γιατί πραγματικά νόμισα πως είναι πάρα πολύ φοβερό η Εκκλησία που λάμπει με τόσα προτερήματα και είναι στολισμένη με τις θεοδίδακτες παραδόσεις των ευσεβεστάτων πατέρων να επιστρέφει στα φτωχά πράγματα, επειδή φοβάται εκεί που δεν υπάρχει φόβος, και, σαν να μην έχει γνωρίσει τον αληθινό Θεό, να παίρνει τον κατήφορο της ειδωλολατρίας και να εγκαταλείπει την τελειότητα για ασήμαντες αφορμές, σαν να έχει ένα μικρό ψεγάδι σε ένα ωραιότατο πρόσωπο που με την αδιόρατη παρεμβολή του καταστρέφει το σύνολο της ομορφιάς. Γιατί το μικρό δεν είναι μικρό, όταν προξενεί μεγάλο κακό, όπως δεν είναι μικρό ψεγάδι το να ανατραπεί η θεοδίδακτη παράδοση της Εκκλησίας, πράγμα που καταδίκασαν οι προηγούμενοι οδηγοί μας, των οποίων είναι χρέος μας, αφού εξετάσουμε καλά την πολιτεία τους, να μιμούμαστε την πίστη τους[Εβρ.13,17: «Μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν»(:Να υπακούτε στους πνευματικούς προϊσταμένους σας και να υποτάσσεστε τελείως σε αυτούς· διότι αυτοί αγρυπνούν για τη σωτηρία των ψυχών σας, καθώς θα δώσουν λόγο στον Χριστό για τις ψυχές σας. Να τους υπακούτε, για να ενθαρρύνονται με την υπακοή σας, ώστε να επιτελούν το έργο τους αυτό με χαρά και όχι με στεναγμούς. Άλλωστε δεν σας συμφέρει να στενάζουν εξαιτίας σας οι πνευματικοί σας προεστοί, επειδή ο Θεός θα σας τιμωρήσει γι’ αυτό)»].
3. Παρακαλώ λοιπόν θερμά πρώτα τον παντοκράτορα Κύριο, μπροστά στον Οποίο όλα είναι γυμνά και ολοφάνερα, προς τον Οποίο απευθύνεται ο λόγος μου και ο Οποίος γνωρίζει στην περίπτωση αυτή την καθαρότητα της ταπεινής μου γνώμης και την ειλικρίνεια του σκοπού μου, να μου δώσει λόγο με το άνοιγμα του στόματός μου, και αφού πάρει στα χέρια του τα χαλινάρια του νου μου, να τον αποσπάσει προς τον εαυτό του, για να τραβήξω τον δρόμο μπροστά και ίσια, χωρίς να παρεκκλίνω προς εκείνα που νομίζονται καλά ή όσα είναι γνωστά ως ολότελα εσφαλμένα. Έπειτα, παρακαλώ όλον τον λαό του Θεού, το έθνος το άγιο, το βασίλειο ιεράτευμα, μαζί με τον καλό ποιμένα του λογικού ποιμνίου του Χριστού, ο οποίος απεικονίζει στον εαυτό του την ιεραρχία του Χριστού, να δεχθούν με αγαθή διάθεση τον λόγο μου, χωρίς να δίνουν σημασία στην ελάχιστη αξία του, ή να αναζητούν ευστροφία λόγων, γιατί σε αυτά δεν είμαι ειδήμων ο φτωχός εγώ, αλλά να ζητούν τη δύναμη των νοημάτων. «Οὐ γὰρ ἐν λόγῳ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλ᾿ ἐν δυνάμει(:διότι η βασιλεία του Θεού δεν στερεώνεται στις ψυχές των πιστών με ευγλωττία, αλλά με θεία δύναμη που ελκύει και οικοδομεί τις καρδιές στον Χριστό)» [Α΄Κορ. 4,20])· άλλωστε σκοπός μου δεν είναι να νικήσω, αλλά να απλώσω χέρι στην αλήθεια που πολεμείται, χέρι δυνάμεως που το απλώνει η αγαθή διάθεση. Αφού λοιπόν επικαλέστηκα ως βοηθό την Ενυπόστατη αλήθεια, θα αρχίσω από εδώ τον λόγο μου.
Κυριακή της Ορθοδοξίας και Οικουμενισμός. Για να μην ξεχνούν αυτοί που θα γιορτάσουν με το στόμα, με την καρδιά τους όμως θα είναι απόντες
Λόγος επί τη εορτή της Κυριακής της Ορθοδοξίας (Α΄ Κυριακή των Νηστειών) (†Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους)
Aι ψυχές μας γεμίζουν ευγνωμοσύνη προς τον εν Τριάδι προσκυνούμενο Θεό μας, διότι μας αξίωσε να παραλάβουμε και να διακρατούμε τον ατίμητο θησαυρό της Ορθοδόξου Πίστεως «εν οστρακίνοις σκεύεσι» (Β’ Κορ. δ’ 7), στις ταπεινές και αμαρτωλές μας υπάρξεις.
Κοιτάζουμε τον εαυτό μας και λυπούμεθα, διότι με τις αμαρτίες μας φέρουμε κατάστικτο τον χιτώνα της ψυχής. Αλλά κοιτάζουμε και τον θησαυρό τής Ορθοδόξου Πίστεως που μας ενεπιστεύθη ο Κύριος και χαιρόμεθα.
Αυτός ο θησαυρός δεν είναι κάποιο ιδεολόγημα. Είναι αυτός ο Θεάνθρωπος Χριστός. Η κεφαλή και το Σώμα Του, η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Είναι ο αληθής Θεάνθρωπος των Προφητών, των Αποστόλων, των Πατέρων. Ο Θεάνθρωπος ο ακαινοτόμητος. Ο «αεί ων» και ο «ωσαύτως ων». Ο «χθες και σήμερον ο Αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. ιγ 8).
«Οι Προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι ∆ιδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν· η αλήθεια ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν· ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν, Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών».
Αυτόν τον Θεάνθρωπο δεν θέλουμε να προδώσουμε αποδεχόμενοι τους ψευδοθεανθρώπους του δυτικού Χριστιανισμού, του αλαθήτου “Παπα”, του “αλαθήτου” Προτεστάντου, τον ψευδοθεάνθρωπον του δυτικού ανθρωποκεντρισμού.
Μένουμε, χάριτι Χριστού, πιστοί και αμετακίνητοι στην αγία μας Ορθόδοξο Πίστι, την «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις» (Ιούδα 3) και μακαρίζουμε τους αγίους Ομολογητάς της Πίστεως, (Ορθοδόξους Βασιλείς, Πατριάρχας, Αρχιεπισκόπους, Επισκόπους, Πρεσβυτέρους, ∆ιακόνους, Μοναχούς και λαϊκούς), οι οποίοι μας την παρέδωσαν υπομείναντες θανάτους, εξορίες, βασανιστήρια, προπηλακισμούς.
Μην νομίσεις, ότι επειδή 3 μέρες εγκρατεύτηκες και νήστεψες τρομάζεις μ’ αυτό τον σατανά.
Να σε κατηγορήσουν και να μην μιλήσεις,Γιατί αν έχεις όλες τις αρετές, δεν έχεις όμως ταπεινοφροσύνη, τίποτα δεν έκανες.»
να σε βρίσει ο άλλος και να μην μιλήσεις,
να σε ταράξει ο άλλος και να υπομείνεις,
αυτό είναι το τέλειο και αυτό πειράζει το σατανά.
Όσιος Άνθιμος της Χίου
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ
«Δεν θα μπορούσα να αποκαλέσω τον εαυτό μου Χριστιανό, εάν δεν ήμουν αισιόδοξος. Και αν αποκαλούσα τον εαυτό μου Χριστιανό και δεν ήμουν αισιόδοξος, δεν θα ήμουν ειλικρινής Χριστιανός. Και όλοι εσείς ματαίως αποκαλείσθε Χριστιανοί, εάν δεν είσθε αισιόδοξοι. Ό Χριστιανισμός αποτελεί το μέγιστο κάστρο αισιοδοξίας».
Υπάρχει ένας ανάπηρος άνθρωπος γεμάτος αισιοδοξία, τον όποιο έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια. Είναι ένας στρατιώτης πού πληγώθηκε στον πόλεμο. Μια εχθρική σφαίρα διαπέρασε το σώμα του, τον πλήγωσε δίπλα στη μέση του. Με κάλεσε να τον επισκεφθώ. Μπήκαμε μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο. Σε μία μεγάλη καρέκλα, με πλάτη δίπλα στο παράθυρο, καθόταν ό γνωστός μου. Με κοίταξε και μου είπε:
«Κάθομαι εδώ από το πρωί μέχρι το βράδυ και παρατηρώ τη ζωή από το παράθυρο. Από το πρωί μέχρι το βράδυ και καμιά φορά από το ένα πρωί ως το άλλο πρωί. Ξέρετε πώς εάν ένας άνθρωπος βρεθεί μέσα σ’ ένα άδειο πηγάδι και από κει παρατηρήσει μέρα μεσημέρι τον ουρανό, θα δει τα αστέρια του ουρανού; Και εγώ παρατηρώ μέσα από το μισοσκόταδο μου τούς ανθρώπους και μου φαίνονται σαν αστέρια λαμπερά πού φέγγουν, κινούνται κυκλικά και αδιάκοπα. Όσο συμμετείχα στον στρόβιλο της ζωής δεν ήξερα ότι ή ζωή είναι τόσο ωραία και τόσο γλυκεία. Από τότε πού έχασα τα πόδια μου, κέρδισα τα μάτια μου. Ναι βλέπω αυτή τη ζωή από τότε πού κάθισα σ’ αυτήν την καρέκλα. Ή ζωή είναι ωραία και γεμάτη αρμονία.
Ή αρρώστια δεν είναι μεγάλο κακό και ό θάνατος επίσης δεν είναι ούτε μεγάλο ούτε μικρό κακό. Δεν αισθάνομαι τα πόδια μου καθόλου. Δεν στηρίζουν αυτά έμενα αλλά εγώ αυτά. Αλλά υπάρχει κάτι πού στηρίζει έμενα όπως εγώ κρατώ τα παράλυτα πόδια μου. Αν δεν υπήρχε αυτό, θα ήμουν όλος παράλυτος. Αυτό πού με κρατά είναι ή εσωτερική ψυχική μου αισιοδοξία. Η ψυχή μου για καιρό ήταν παράλυτη. Ή οπτική της ψυχής μου κυρίως ήταν παράλυτη, επειδή δεν μπορούσε να βλέπει την ομορφιά και το νόημα αυτής της ζωής.
Ή ψυχή μου περιφερόταν στο σκοτάδι και της φαινόταν όλος ό κόσμος σκοτεινός. Ή μοναδική της δραστηριότητα ήταν ή υποταγή στο σώμα, ή σκλαβιά στο σώμα. Το σώμα μου έσερνε την ψυχή πίσω του, όπως τραβά ό κυνηγός τον σκύλο του από το λουρί. Ή ψυχή μου χοροπηδούσε, χόρευε στη σκόνη και στη λάσπη, ακολουθώντας το σώμα, υπακούοντας πάντα στην θέληση του σώματος.
Ήμουν υγιής αλλά δεν το αισθανόμουν. Είχα μάτια αλλά δεν έβλεπα. Οι ακτίνες του ηλίου, ενώ με άγγιζαν χαρούμενα, εγώ κατσούφιαζα και δεν τις έβλεπα. Τα αστέρια με έβλεπαν, αλλά εγώ τα απεχθανόμουν και τα φοβόμουν. Ήμουν σαν τυφλοπόντικας, πού κάποιος με έβγαλε έξω στο φώς και στον αέρα και μπερδεμένος τριγύριζα από δώ και από κει. Τρέμοντας έσκαβα τη γη για να ξεφύγω από τον ήλιο και να χωθώ πάλι στο σκοτεινό χώμα της γής.
Γνωρίζεις τι γίνεται αν διαβάζεις τους Χαιρετισμούς της Παναγίας κάθε μέρα;
Οι Χαιρετισμοί της Παναγίας
Στα παλιά χρόνια, δηλαδή πριν από το 1800, κάποιος εκεί τότε, – υπήρχαν πολλοί λησταί, όπως είναι γνωστό, που στήνανε καρτέρι στα σταυροδρόμια, και λήστευαν τους περαστικούς,
– κάποιος λοιπόν απ’ αυτούς τους αρχιληστάς είχε βάλει μερικούς συντρόφους, να στήνουν το καρτέρι τους σε ένα σταυροδρόμι που ήτο αναγκαστικό πέρασμα για τους περαστικούς πεζοπόρους, από τη μια πόλη στην άλλη. Και όποιος περνούσε, είτε ήταν μόνος του, είτε ήταν δύο είτε τρείς, τους λήστευαν.
Και μετά τους άφηναν να φεύγουν, δεν τους έκαναν κακό. Δεν τους τραυμάτιζαν, δεν τους κακοποιούσαν.
Κάποτε πέρασε απ’ αυτό το σταυροδρόμι και ένας άγιος μοναχός. Εκείνος, – τον σταμάτησαν βέβαια και τον λήστεψαν, τι να πάρουν από έναν μοναχό, τέλος πάντων, ό,τι είχε – δεν έφυγε. Παρακάλεσε τους ληστάς να τον οδηγήσουν στο λημέρι του αρχηγού τους, – λέει «τι τον θέλεις;»
-Α, λέει, θα σας πώ κάτι πολύ σπουδαίο. Σε λίγο θα περάσει ένας πολύ μεγάλος και πλούσιος έμπορος φορτωμένος διαμάντια, αλλά, θέλω να του πώ, πώς θα είναι ντυμένος, για να τον καταλάβετε, γιατί θάχει μαζί του πολλά τα κουρέλια.
Έτσι και έγινε, όχι για να μην του χαλάσουν το χατίρι, αλλά για τις απολαβές που θα είχε.
Τον πήγαν λοιπόν… μόλις συναντήθηκε ο μοναχός με τον αρχιληστή, του λέγει ότι θα καλέσεις όλους τους ανθρώπους εδώ, για να τους πω αυτό το μεγάλο νέο, διότι είναι πολύ σπουδαίο.
Πράγματι λοιπόν, εκείνος τους μάζεψε.
Α, λέει, κάποιος λείπει. Να μου τον φέρετε κι αυτόν εδώ.
Λέει, τι τον θέλεις, αυτός μαγειρεύει τώρα για το μεσημέρι.
Όχι, να τον φέρετε.
Πάνε λοιπόν, εκείνος δεν ήθελε να ’ρθεί, και τον άρπαξαν με το ζόρι, και τον έφεραν μπροστά στο μοναχό.
Μόλις ο μάγειρας αντίκρισε τον μοναχό, δεν ήθελε να τον βλέπει.
Αλλά ούτε και ο μοναχός γύρισε να τον δει.
Αντιθέτως ο μάγειρας άρχισε να τρέμει, να τρέμει πολύ.
Τον ρωτάει λοιπόν ο μοναχός.
– Γιατί τρέμεις μάγειρα;
Άσπιλε Αμόλυντε (Ὕμνος πρός τήν Παναγία)
Ψάλλει ο Θεόφραστος Α. Βογιατζής καθηγητής Βυζαντινής Μουσικής.
Ένας σπάνιος ύμνος ανωνύμου υμνογράφου προς την Μητέρα Παναγία μας ο οποίος δεν βρίσκετε σε λειτουργική χρήση. Κάθε στροφή (ωδή) ξεκινά με το αντίστοιχο κατά σειρά ελληνικό γράμμα.
Εδώ ένα μικρό απόσπασμα.
Προς το «Ησαΐα χόρευε» Ἦχος Πλ α'
Ἄσπιλε ἀμόλυντε Παναγία Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, προσφέρειν σοι ὠδάς πόθου ἐκ ψυχῆς, ἠρξάμην Πανάμωμε, ἐκλιπαρῶν δός μοι τήν ἰσχύν ἵν’ ἐπαξίως σε, ἀνυμνήσω Παναγία μου.
Βέλη κατετρώθη μου τῆς ἀγάπης πόθω ἡ ψυχή, καί ἔδραμεν Ἁγνή, ὡς ἀσματική νεάνις ὀπίσω σου, παρακαλῶ φάνηθι καμοί καί τάς ἀγκάλας σου, ἄνοιξόν μοι Παναγία μου.
Γνούς τήν εὐσπλαχνίαν σου, καί τό ἄμετρον τῶν οἰκτιρμῶν, κατέφυγον εἰς σέ, τόν πανασφαλῆ λιμένα Πανάμωμε, τίς γάρ Ἁγνή θέλει ὥσπερ σύ τήν σωτηρίαν μου, ἥν καί δός μοι Παναγία μου.
Δέσποινα Πανάμωμε μή ἀπώσῃ μου τούς στεναγμούς, βοήθει μοι Ἁγνή, ἵνα λυτρωθῶ κακῆς συνηθείας μου καί τῶν δεινῶν φαύλων ἐννοιῶν καί τῷ Νυμφίῳ μου, ἅρμοσόν με Παναγία μου.
Ἔχεις ὡς Βασίλισσα ἐξουσίαν πᾶσαν καί ἰσχύν· οὐδέν ἀδυνατεῖ σου τῇ προσταγῇ, διό σοι προσπέφευγα, τοῦ πονηροῦ ρῦσαι μέ Ἁγνή, καί τῆς κολάσεως, λύτρωσέ με Παναγία μου.
Μὴ μετὰ Ἰουδαίων συνεορτάζειν – Μὴ μετὰ Λατίνων συνεορτάζειν
«Μὴ μετὰ Ἰουδαίων συνεορτάζειν»
(τὸ πνεῦμα τοῦ κανόνος τῆς Α΄ Οἰκ. Συνόδου γιὰ τὸ Πάσχα)
«Μὴ μετὰ Λατίνων συνεορτάζειν»
(τὸ κατὰ συνέπειαν χρέος μας ἔναντι τῶν Παπικῶν σήμερα)
Ἑορτὴ θὰ πῇ χαρά, ἑορτάζω θὰ πῇ χαίρομαι. Συνεορτάζω σημαίνει εὐφραίνομαι γιὰ ἕνα γεγονὸς μαζὶ μὲ τοὺς δικούς μου ἀνθρώπους. Γι᾽ αὐτὸ ὅταν θέλουμε νὰ ἑορτάσουμε μαζὶ μὲ ἄλλους (π.χ. σὲ γάμο, βάπτισι, πτυχίο κ.ἄ.), διαλέγουμε ποιούς θὰ καλέσουμε.
Στὴ γιορτή σου σὲ ἐπισκέπτονται συγγενεῖς καὶ φίλοι, τὸ κλίμα στὸ σπίτι εἶνε οἰκεῖο, ἀκούγεται εὐχάριστη μουσική, ἀντηχοῦν φωνὲς χαρᾶς. Ἂν ὑποτεθῇ ὅτι τὴν ὥρα ἐκείνη χτυπάει ξαφνικὰ ἡ πόρτα καὶ μπαίνει ἀπρόσκλητος ἕνας ξένος, ἡ χαρὰ καὶ τὸ γέλιο μειώνονται καὶ συστέλλονται, ἡ οἰκειότητα παγώνει· χάλασε ἡ γιορτή.
Συμπέρασμα. Δὲν μπορεῖ νὰ χαρῇ κανεὶς ὅπως θὰ ἐπιθυμοῦσε καὶ νὰ πανηγυρίσῃ μὲ τὴν καρδιά του μαζὶ μὲ κάποιους ποὺ ἔχουν ἄλλο φρόνημα, ποὺ οἱ ἰδέες καὶ πεποιθήσεις τους ἀπέχουν ἀπὸ τὶς δικές του.
Ὡς Ἕλληνες, ἂς ποῦμε, δὲν ἔχουμε κοινὲς ἑορτὲς μὲ τοὺς ἀνατολικοὺς γείτονές μας. Οἱ δικές τους ἑορτὲς σ᾽ ἐμᾶς φέρνουν θλιβερὲς ἀναμνήσεις. Στὶς 29 Μαΐου π.χ. ἐμεῖς πενθοῦμε, αὐτοὶ πανηγυρίζουν· στὶς 25 Μαρτίου ἐμεῖς πανηγυρίζουμε, ἐκεῖνοι πενθοῦν.
Τὸ ἴδιο κι ἀκόμη πιὸ ξεκάθαρα ἰσχύει γιὰ τὶς θρησκευτικὲς καὶ ἐκκλησιαστικὲς ἑορτές. Ὁ ἀλλόθρησκος ἢ ὁ ἀλλόδοξος αἱρετικὸς γίνεται δεκτὸς σὲ χριστιανικὸ κλίμα μόνο ὡς προσήλυτος καὶ κατηχούμενος· ὅσο ἐμμένει στὸ θρήσκευμα ἢ τὸ δόγμα του, δὲν πλησιάζει. Μὲ τὸ πλῆθος μάλιστα τῶν μουσουλμάνων, ποὺ πλημμυρίζει τὴ χώρα μας καὶ ὅλη τὴν Εὐρώπη, σημειώνονται ἀπὸ μέρους των ἕνα πλῆθος περιστατικὰ βίας καὶ καταστροφικῶν ἐπιθέσεων σὲ χριστιανικὰ μνημεῖα καὶ ναούς (Παναγία τῶν Παρισίων). Οἱ χριστιανοὶ ναὶ μὲν δὲν τοὺς προσβάλλουμε, δὲν τοὺς παρενοχλοῦμε, τοὺς ἀφήνουμε ἢ καὶ τοὺς διευκολύνουμε νὰ τελοῦν τὰ τῆς λατρείας των· ποτέ ὅμως ὁ Χριστιανὸς καὶ μάλιστα ὁ Ὀρθόδοξος δὲν συνεορτάζει καὶ συγχαίρει μαζί τους.
Άλλη μία υποκρισία εις βάρος του Χριστιανισμού των υποτιθέμενων "σεβασμού της ιδιαιτερότητος" δυνάμεων
Συστηματική βεβήλωση των Ορθόδοξων ιερών στο Κοσσυφοπέδιο – Καταγγελία για “ειρωνική και υποκριτική” στάση της Πρίστινας
Η Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης με ανακοίνωσή της καταγγέλλει τις σοβαρές ζημιές που υπέστη το ερημητήριο του Αγίου Πέτρου Koriški κοντά στο Πρίζρεν, ένα αρχαίο σερβικό ορθόδοξο ιερό του 13ου αιώνα στο Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια.Επιμέλεια Σβετλάνα Λεβίτσκι
Η Μητρόπολη τονίζει ότι για το νέο αυτό σοβαρό περιστατικό βεβήλωσης του σερβικού ιερού χώρου, θα ενημερωθούν άμεσα η UNESCO, καθώς και άλλοι σχετικοί διεθνείς οργανισμοί για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τον κόσμο. Στην καταγγελία τονίζεται επίσης ότι οι τοπικές δημοτικές αρχές του Κοσσυφοπεδίου επιδίδονται συνεχώς σε παράνομες εργασίες εντός προστατευόμενων περιοχών, χωρίς προηγούμενη διαβούλευση με την Εκκλησία ή αρμόδιους διεθνείς φορείς.
“Ειρωνική και υποκριτική στάση”
Μάλιστα “πρόσφατες παράνομες οικοδομικές εργασίες στον χώρο, όπως τη διάνοιξη μιας ευρείας διαδρομής πρόσβασης και την πλακόστρωσή της έως το ερημητήριο του Αγίου, γύρω από το οποίο βρίσκεται το ιερό, έχουν θέσει σε κίνδυνο την αρχαιολογική και ιστορική του ακεραιότητα, υπονομεύοντας ακόμη και τα ίδια τα θεμέλιά του“.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση, “το ερημητήριο του Αγίου Πέτρου Koriški προστατεύεται επίσημα ως μία από τις πενήντα ειδικές προστατευόμενες ζώνες, σύμφωνα με το Νόμο του Κοσσυφοπεδίου για τις Ειδικές Προστατευόμενες Περιοχές. Μετά την ένοπλη σύγκρουση το 1999, το ερημητήριο του Αγίου Πέτρου βεβηλώθηκε επανειλημμένα, καταστράφηκαν μεσαιωνικές τοιχογραφίες με γκράφιτι και τοποθετήθηκε αλβανική σημαία πάνω από το ερημητήριο”.
“Η βεβήλωση των τοιχογραφιών είναι η πιο προφανής πράξη βανδαλισμού ιερού τόπου, που προσβάλλει βαθιά τους πιστούς της Εκκλησίας μας και δείχνει στον κόσμο ποια είναι η στάση του Κοσσυφοπεδίου και των Μετοχίων απέναντι στη μεσαιωνική σερβική ορθόδοξη κληρονομιά και πόσο ορατή είναι η έλλειψη φροντίδας από τις τοπικές αρχές του Κοσσυφοπεδίου.
Κύριε, μάθε μας ν’ αγαπήσουμε αυτούς που δεν αγαπήθηκαν.
«Κύριε, μάθε μας ν’ αγαπήσουμε αυτούς που δεν αγαπήθηκαν. Κάνε μας να υποφέρουμε με τον πόνο των άλλων. Μην επιτρέψεις πια να ευτυχούμε μόνοι μας. Δωσ' μας την αγωνία της παγκόσμιας δυστυχίας και φύλαξέ μας από τη λησμονιά των άλλων».
π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος † 6 Μαρτίου 2020
«Ὁ Ἅγιος τῶν φυλακῶν» π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος γεννήθηκε τὸ 1931 στὸν Αἰμιλιανὸ Γρεβενῶν. Μετὰ τὶς σπουδές του στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ ΑΠΘ χειροτονήθηκε κληρικὸς καὶ «ὑπηρέτησε ὡς ἱεροκήρυκας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὶς Μητροπόλεις Σιδηροκάστρου, Σερρῶν, Θεσσαλονίκης καὶ Κασσανδρείας». Τὸ 1966 ἵδρυσε τὴν Ἀδελφότητα «Ἡ ὁσία Ξένη», τὴν ὁποία καθοδηγοῦσε ὡς πνευματικὸς Προϊστάμενος («ThessToday.gr» 6-3-2020).
Ὁ «ἅγιος τῶν φυλακισμένων», ὅπως τὸν εἶχαν ὀνομάσει, «παρὰ τὴν προχωρημένη ἡλικία του, ἐπισκεπτόταν μέχρι πρόσφατα σωφρονιστικὰ ἱδρύματα ὑψίστης ἀσφαλείας σὲ ὅλο τὸν κόσμο γιὰ νὰ σταθεῖ στὸ πλευρὸ τῶν κρατουμένων. (…) Ἀπὸ τὸ 1978 ποὺ ξεκίνησε ἡ δράση τῆς Διακονίας τῶν Κρατουμένων «Ὁ Ἅγιος Ληστὴς τοῦ Γολγοθᾶ», ἀποφυλάκισε περισσότερους ἀπὸ 16.000 ἄπορους φυλακισμένους, πληρώνοντας τὰ πρόστιμά τους καὶ δίνοντας πάνω ἀπὸ 5.000.000 εὐρώ, χρήματα ποὺ συγκεντρώθηκαν ἀπὸ τὶς συνεισφορὲς συνανθρώπων. Δὲν δίστασε μάλιστα, πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, νὰ ταξιδέψει 25.000 χιλιόμετρα ἕως τὰ νησιὰ Φίτζι προκειμένου νὰ μεταφέρει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ στοὺς ἐκεῖ φυλακισμένους.
Σὲ συνέντευξή του στὸ ΑΠΕ – ΜΠΕ ὁ πατέρας Γερβάσιος εἶχε δηλώσει: «Ἐὰν πεθάνω σὲ κάποια φυλακή, θὰ εἶναι γιὰ μένα τὸ μεγαλύτερο κέρδος. Θέλω νὰ πεθάνω πάνω στὸ καθῆκον (…). Ὁ Χριστὸς πέθανε ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Αὐτὸ εἶναι τὸ τέρμα, τὸ τέλειο καὶ τὸ ἄριστο».
Εισαγωγή στον Ακάθιστο Ύμνο
Ο Ακάθιστος Ύμνος καθιερώθηκε, όταν οι Άβαροι πολιόρκησαν το 626 μ. Χ την Κωνσταντινούπολη Το ποίημα όμως είχε συντεθεί και μελοποιηθεί πριν από το γεγονός αυτό.
Ο Ακάθιστος Ύμνος αποτελείται από το Κοντάκιο (Οι Χαιρετισμοί) και από έναν Κανόνα. Οι Χαιρετισμοί είναι το μόνο Κοντάκιο που έχει τόση ευρεία ανταπόκριση. Το Κοντάκιο αυτό έχει μερικές ιδιαιτερότητες. Αποτελείται από τροπάρια, που λέγονται «οίκοι» και σχηματίζουν αλφαβητική ακροστοιχίδα, δηλαδή κάθε τροπάριο- οίκος αρχίζει με ένα γράμμα της αλφαβήτα, επομένως πρόκειται για 24 τροπάρια – οίκους. Μια άλλη πάλι ιδιαιτερότητα είναι ότι έχουν ως εφύμνιο, δηλαδή τελειώνουν, άλλα τροπάρια με «Χαιρετισμούς» και άλλα με την λέξη «Αλληλούϊα». Στους οίκους – στροφές με μονούς αριθμούς Γαβριήλ, τους ποιμένες, Μάγους κλπ την απευθύνουν Χαιρετισμούς, ενώ στους οίκους – στροφές με ζυγούς αριθμούς εξιστορείται ο ερχομός του Κυρίου στα διάφορα στάδια της επί γης ζωής του. Όλα τα τροπάρια δεν ψέλνονται αλλά απαγγέλλονται εμμελώς, δηλαδή μουσικά.
Μαζί με το Κοντάκιο του Ακαθίστου ΄Ύμνου ψέλνεται και ο Κανόνας του Ακαθίστου Ύμνου (ανοίξω το στόμα μου…) ο οποίος έχει οκτώ Ωδές και κάθε Ωδή έχει 4 έως 6 τροπάρια. Τα πρώτα τροπάρια των οκτώ Ωδών, που λέγονται ειρμοί, αποτελούν την Καταβασία του Ακαθίστου Ύμνου. Έτσι ενώ ο Κανόνας του Ακαθίστου Ύμνου ψέλνεται στις πέντε Παρασκευές της Μ. Τεσσαρακοστής, η Καταβασία του Ακαθίστου Ύμνου ψέλνεται πολλές φορές, σε διάφορες εκκλησιαστικές περιόδους.
Από ποιητικής και μελωδικής πλευράς ο Ακάθιστος Ύμνος θεωρείται ένας από τους ωραιότερους ύμνους της Ορθοδόξου Εκκλησίας και έχει ιδιαίτερη σημασία τόσο για την Ορθοδοξία όσο και για το Έθνος. Θαυμάστηκε για την απαράμιλλη ποίησή του όχι μόνο από Χριστιανούς ορθοδόξους λαούς , αλλά και από άλλους λαούς και γι αυτό μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες τη Γερμανική, Γαλλική, Ιταλική, Ισπανική, Ρωσική, Ρουμανική, Αραβική κλπ.
Θα εορτάσουν την Ορθοδοξία… προσβάλλοντας την!
Ο ψευδο-Κιέβου Επιφάνιος στο Φανάρι για την Κυριακή της Ορθοδοξίας
Παρουσία του Επιφάνιου Ντουμένκο θα εορταστεί η Κυριακή της Ορθοδοξίας στο Φανάρι. Ο Επιφάνιος θα χοροστατήσει στην Ακολουθία του Εσπερινού το απόγευμα Σαββάτου, 8 Μαρτίου 2025, ενώ ανήμερα της μεγάλης εορτής για την Ορθοδοξία, την Κυριακή 9 Μαρτίου, θα συλλειτουργήσει με τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο κατά την καθιερωμένη Πατριαρχική και Συνοδική Θεία Λειτουργία.
Αναλυτικά η ανακοίνωση για τον εορτασμό της Κυριακής της Ορθοδοξίας στο Φανάρι αναφέρει:
“Ἀνακοινοῦται ὅτι, ἐπί τῇ μεγάλῃ ἑορτῇ τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ Α. Μακαριότης, ὁ Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Οὐκρανίας, κ. Ἐπιφάνιος, θά χοροστατήσῃ ἐν τῷ Π. Πατριαρχικῷ Ναῷ, κατά τόν Μ. Ἑσπερινόν τοῦ Σαββάτου, 8ης Μαρτίου, καί ὥραν 4ην μ. μ..
Ἐν συνεχείᾳ, ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, θά χειροθετήσῃ εἰς Ἄρχοντα Ὀφφικιάλιον τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας τόν Ἐλλογιμ. κ. Σπυρίδωνα Διβάνι, ἐξ Ἀθηνῶν.
Τήν ἑπομένην, Κυριακήν, 9ην ἰδίου, ὁ Παναγιώτατος θά προστῇ τῆς καθιερωμένης Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Θείας Λειτουργίας, ἐν συλλειτουργίᾳ μετά τῆς Α. Μακαριότητος.
Κατηχούμενοι : Ένα εποχικό φαινόμενο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής
Γεώργιος.Β.Λουκάκης, Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α).
Παρακινούμενος από την παραδοξότητα του εν θέματι φαινομένου αναγκάζομαι για μία ακόμη φορά απορών και θλιβόμενος, να επανέλθω στην περίπου γενικευμένη κατά τα τελευταία χρόνια πλην όμως αδιανόητη απάλειψη των αναφερομένων στους κατηχούμενους ευχών (και εντολής αποχωρήσεως αυτών) κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας, καταργουμένης τοιουτοτρόπως της διακρίσεως σε Λειτουργία των πιστών και εκείνης των κατηχουμένων. Διάκριση την οποία οι παλαιότεροι είχαμε διδαχθεί από το Δημοτικό!;
Δυστυχώς ανίεροι μεταπατερικοί ''ανανεωτές'' επέτυχαν συν τω χρόνω να επιβάλουν ως κανονικότητα την κατάργηση της ως άνω διακρίσεως, με το ύπουλο πρόσχημα της δήθεν μη υπάρξεως στην εποχή μας κατηχουμένων λόγω του νηπιοβαπτισμού που καθιστά άσκοπη την (πεντάλεπτη) καταπόνηση λειτουργών και πιστών. Άλλωστε προφανώς με την ίδια αιτιολογία (καταπόνηση) τείνει να εξαλειφθεί και η ευχή της Αγίας Αναφοράς -για να περιορισθούμε μόνο σε αυτήν- ''άξιον και δίκαιον σε υμνείν... '' και διασώζεται μόνον η κατάληξή της ''τον επινίκιον ύμνον άδοντα...''
Επανερχόμενος στην εξάλειψη των κατηχουμένων και επειδή ατυχώς ακόμη και στον εκκλησιαστικό χώρο τα προ ολίγου αυτονόητα αποδεικνύεται ότι σήμερα... δεν είναι και τόσο, οφείλουμε να παρατηρήσουμε:
Ριτουαλισμός, ἕνα ἀκόμη κεφάλι τῆς Λερναίας Ύδρας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
«Τὸν «ριτουαλιστή» πιστὸ καὶ ἱερέα δὲν θὰ τὸν ἐνοχλήσει ἡ παρουσία αἱρετικοῦ στὸν ναό, ἡ ὑποταγὴ τῆς Ἐκκλησίας στὴν παγκοσμιοποίηση, ἀφοῦ αὐτὸ ποὺ τὸν ἐνδιαφέρει εἶναι νὰ λειτουργηθεῖ καὶ νὰ πάει στὸ σπίτι του μὲ τὴν ἱκανοποίηση, ὅτι ἔπραξε τὸ καθῆκον του ὡς Χριστιανός
Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου
Εἶναι πιὰ ἀποδεδειγμένο, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς δικαίως παρομοιάζεται μὲ μία λερναία ὕδρα, τὰ κεφάλια τῆς ὁποίας δροῦσαν ἀνεπαίσθητα δεκαετίες ὁλόκληρες μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀλλοίωναν χωρὶς νὰ γίνονται ἀντιληπτά —ἢ ὅταν γίνονταν κανεὶς δὲν ἄκουγε τὶς λίγες φωνὲς ποὺ τὰ κατεδείκνυαν— τὸ φρόνημα τοῦ ποιμνίου. Ἀκόμη κι ἂν προσπαθήσεις νὰ κόψεις ἕνα ἀπὸ αὐτά, ἐμφανίζεται ἕνα καινούργιο στὴν θέση του. Ἕνα ἀπὸ τὰ κεφάλια αὐτὰ εἶναι ὁ Ριτουαλισμός. Μὲ τὸν ὅρο Ριτουαλισμὸ ἐννοοῦμε τὴν θρησκευτικὴ αὐτὴ στάση, στὴν ὁποία ὁ σκοπὸς τῆς Πίστεως καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς ξεχνιέται καὶ τὰ πρωτεῖα ἀντ’ αὐτοῦ παίρνουν μόνο τὰ μέσα καὶ οἱ πρακτικὲς αὐτῆς τῆς ζωῆς (π.χ. ὁ ἐκκλησιασμὸς χωρὶς τὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἀπαιτούμενο ἐκκλησιαστικὸ βίωμα καὶ φρόνημα). Ὁ πιστὸς ἐξαντλεῖται τότε σὲ ἐξωτερικὰ σχήματα καὶ σὲ ἀνούσιες μιμήσεις, ἱκανοποιεῖται μὲ πομπώδεις τελετὲς καὶ ἑορτὲς χάνοντας ὅμως τὴν σωτήρια οὐσία καὶ τὴν ἀναζήτηση τῆς Θείας Χάρης.
Ἱστορικὰ ὁ ριτουαλισμὸς ξεκίνησε καὶ γεννήθηκε ὡς ὅρος στὴν Ἀγγλία τοῦ 19ου αἰῶνος, ὅταν στὴν Ὀξφόρδη ἄρχισαν νὰ εἰσάγουν μεγαλοπρεπεῖς τελετὲς τοῦ ρωμαιοκαθολικοῦ παρελθόντος (μουσικὴ καλαισθησία, ἀστραφτερὰ ἄμφια, ὑπερβολικὸ θυμιάτισμα, ἀκριβὴ τήρηση τοῦ τυπικοῦ κλπ.) μὲ σκοπὸ τὴν ἕλξη τοῦ μὴ πιὰ γιὰ τὸν Ἀγγλικανισμὸ ἐνδιαφερομένου ποιμνίου καὶ τὴν ἐπιστροφή του στὸν Ρωμαιοκαθολικισμό. Παράλληλα ὀργανώθηκε καὶ προβλήθηκε ἕνα ἔντονο κοινωνικὸ ἔργο ποὺ δυνάμωσε ἀκόμα περισσότερο αὐτὴν τὴν ἕλξη (Gladstone, The Church of England and ritualism London,1875; Jelf, Ritualism, Romanism and the English reformation London, 1876).
Πρὶν ὄμως ἀνακαλυφθεῖ ὡς ὅρος ὑπῆρξε ὡς τάση ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ὑπάρξεως τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται περὶ αὐτοῦ στὴν ἐπιστολή του πρὸς τοὺς Κολοσσαεῖς ἐπικρίνοντας τοὺς ἰουδαΐζοντες Χριστιανοὺς ποὺ ἔμεναν στὰ ἐξωτερικὰ κοσμικὰ χαρακτηριστικὰ καὶ στοὺς τύπους καὶ ξέχναγαν τὴν οὐσία τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου:
«Βλέπετε μή τις ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης, κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου καὶ οὐ κατὰ Χριστόν·... ἐξαλείψας τὸ καθ᾿ ἡμῶν χειρόγραφον τοῖς δόγμασιν ὃ ἦν ὑπεναντίον ἡμῖν, καὶ αὐτὸ ἦρεν ἐκ τοῦ μέσου προσηλώσας αὐτὸ τῷ σταυρῷ·... Μὴ οὖν τις ὑμᾶς κρινέτω ἐν βρώσει ἢ ἐν πόσει ἢ ἐν μέρει ἑορτῆς ἢ νουμηνίας ἢ σαββάτων... ἅ ἐστι πάντα εἰς φθορὰν τῇ ἀποχρήσει- κατὰ τὰ ἐντάλματα καὶ διδασκαλίας τῶν ἀνθρώπων;» (πρὸς Κολ. 2, 6-18).
Πολλοὶ μεταφράζουν γι’ αὐτὸ τὸ λόγο τὸν ριτουαλισμὸ μὲ τὴν τυπολατρεία. Αὐτὸ ὅμως ἀποτελεῖ λάθος, διότι ὁ ριτουαλισμός περιλαμβάνει φυσικὰ τὴν τυπολατρεία, λειτουργεῖ ὅμως βαθύτερα, ξεπερνάει τα ὅρια τῆς τυπολατρείας καὶ κινεῖται μεταξὺ ἐκκοσμίκευσης, αὐταπάτης, εὐσεβοφανείας, ἀθεολόγητου ἠθικισμοῦ καὶ ἐπιφανειακῆς μυστηριακῆς ζωῆς. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ ριτουαλισμὸς εἶναι αἱρετικῆς προελεύσεως.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)