Ἡ διαχρονικὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἐμφανίζεται αἵρεση (ὅπως σήμερα ὁ Οἰκουμενισμός) φαίνεται καθαρὰ στὴν περίπτωση τοῦ κανονικοῦ τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου (ὅπως ἀκριβῶς τοῦ Βαρθολομαίου σήμερα).
Πρῶτα ἀποτειχίζονται οἱ πιστοί, δηλ. λαϊκοί, ἱερομόναχοι, ἱερεῖς καὶ μοναχοί διακόπτουν τὸ Μνημόσυνο τοῦ κανονικοῦ Πατριάρχη Νεστορίου καὶ στὴ συνέχεια ἡ Γ΄ Οἰκουμενισκὴ Σύνοδος, ἀφοῦ μετὰ τὴν ἀντίδραση τοῦ λαοῦ καὶ τὴν διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τὸν κάλεσε σὲ ἀπολογία καὶ ὁ Νεστόριος δὲν μετανόησε, τότε οἱ Πατέρες τῆς Συνόδου τὸν καθαίρεσαν.
Σήμερα ὅμως, τί γίνεται; Σήμερα, οἱ μὲν ἀντι-Οἰκουμενιστὲς παρὰ τὴν τρομερὴ κατρακύλα ἀκόμα τὸ "σκέπτονται", ἐὰν πρέπει νὰ διακόψουν τὴν Μνημόνευση τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχη, ποὺ ἔχει πεῖ καὶ ἔχει κάνει πολὺ χειρότερα ἀπὸ τὸν Νεστόριο, οἱ δὲ Μητροπολίτες -ἄλλοι φανερὰ κι ἄλλοι σιωπηρά- ἀποδέχτηκαν τὴν κακόδοξη καὶ ληστρικὴ Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου ποὺ ὁ αἱρεσιάρχης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπέβαλε καὶ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς μάλιστα θέλουν νὰ τὸν ξεπεράσουν.!
